Pijn over jeugdliefde/beste vriend

Is het niet zo dat je gewoon een leuke vriend wil, en hij eigenlijk gewoon niet echt helemaal leuk is?

Die man is een heel groot deel van je leven bij je geweest en het is logisch dat je hem dan mist.
En je moet ook afscheid nemen van het idee misschien, je bent natuurlijk ooit een relatie met hem begonnen met de beste bedoelingen.
Maar hem als persoon kun je denk ik missen als kiespijn. Hij heeft al een huwelijk met een ander achter de rug en nu weer een relatie met een ander, als het dan had moeten gebeuren was het gebeurd.
Alles wat voor jou bestemd is komt in helderheid tot je, heb ik geleerd.
Even hier doorheen en ruimte maken voor jezelf.

Hey Blabla wat rot dat je je zo voelt. Kan het laatste stukje liefdesverdriet en loslaten zijn van wat ja graag had gewild maar het uiteindelijk niet bleek te zijn. Grote kans dat het vanaf nu echt weer beter gaat. Waarom hoor je nog al die info over hem? Of zoek je dat zelf op? Dat helpt namelijk meestal niet om over iemand heen te komen.
En weinig mensen zijn alleen maar goed of slecht, dus logisch dat je de goede momenten mist.

Veel plezier met je date!

Ik begrijp je helemaal. Ik ben 12 jaar samen geweest met mijn jeugdliefde, ruim 2,5 jaar geleden is het uitgegaan. Mijn hart is nog steeds gebroken. 3 weken geleden vertelde hij dat hij een nieuwe vriendin heeft, ik heb 2 weken elke dag gehuild. Ik wilde nooit meer samen met hem zijn, ik ben ook degene die het heeft uitgemaakt, maar hij zal altijd mijn grote liefde en zielsverwant blijven (die me keihard heeft laten vallen). We hadden de afgelopen 2 jaar alleen nog whatsappcontact en ik heb hem nu weer geblokkeerd. Maar het blijft moeilijk en ik weet niet of mijn hart ooit zal helen.

Wat je zegt over dat hij is verdergegaan en jij bent achtergebleven, zo voel ik dat ook. Voor iedereen draait de wereld door, maar mijn wereld staat stil en ik zit vast in mijn hoofd en kom er niet uit.

En dat hij zijn nieuwe vriendin nu aan zijn moeder gaat voorstellen (of dat misschien al gedaan heeft), nu samen met haar op vakantie gaat, leuke dingen doet die wij vroeger altijd deden, het doet zoveel pijn. Al vind ik het wel heel goed dat hij wel is verdergegaan want het is natuurlijk ook niet gezond dat ik in het verleden blijf hangen en niet vooruit kom.

Hij deelt zijn leven nu met iemand anders en jij bent nog alleen, dat doet pijn.

Misschien een troost: ook al is hij nu met iemand anders, hij vergeet jou en jullie tijd samen niet, je zal altijd een belangrijk onderdeel van zijn leven zijn.

Fijn dat het ondanks alles wel beter met je gaat. Houd de focus op jezelf, het voorjaar staat voor de deur, ook voor jou komen er nieuwe kansen.

Op de een of andere manier wil jij de pijn voelen want door die pijn voel je die band nog. Misschien ben je bang om alleen verder te gaan? Je moet maar denken: als hij gestorven was dan had je ook alleen verder moeten gaan. En dat was je zonder meer gelukt. Nu lukt het je niet omdat je die band wil om je niet alleen te voelen.

Tijd om slim te zijn en meer van jezelf te houden dan van een ander. Ban hem uit je leven; zodra er een gedachte aan hem opkomt dan zeg je "stop" en je gaat aan iets leuks denken. Als er geen input meer komt dan stopt de liefde vanzellf. Boeiende nieuwe gebeurtenissen nemen dan die plek in. Zelfdiscipline is alles! Succes.

Je mag best rouwen om een vriendschap/relatie die je mist daar is niets mis mee.

In jouw geval zou ik de pleister van de wond trekken en al het contact verbreken ook geen updates meer volgen via socials of andere personen.
Grote kans dat je na zoveel jaar nog steeds verdriet voelt erom, maar nu is het elke keer alsof je oude wonden open krabt en dan herstelt het nooit.

Als ik terug denk aan sommige vriendschappen/relaties van vroeger dan heb ik ook nog wel eens dat verdrietige gevoel, maar ik weet ook dat het beter zo is. Geef het tijd en gun jezelf ondertussen een leuker dramavrijer leven.

Blablachocoladevla schreef: ↑

02-03-2024 19:45

Wat fijn om jullie reacties, doet me goed! Ik ga alle kanten op, op dit moment voel ik me iig een stuk rustiger dan toen ik het bericht schreef. Had de update ook net gehoord van een vriendin. Heb op dit moment al drie maanden, op een berichtje met kerst en oud en nieuw na, geen contact met hem. Bewust omdat ik anders nooit uit deze dynamiek kom. Mooi gezegd Nu even niet: een dramavrij leven. Misschien mis ik soms het drama... ? Ik begrijp iig niet altijd even goed waarom ik soms nog zoveel aan hem denk en hem mis, terwijl er tegelijkertijd ook veel drama was.. Mis ik dat dan? Want ik mis inderdaad een leuke vriend met veel minder drama. Geen opvoed issues, geen gierigheidsissues (want oh boy, wat was hij krenterig, kan ik nog eens een paar leuke voorbeelden van posten op het topic over gierige acties..), geen grilligheids issues.. Enzovoorts enzovoorts.. Misschien is het goed dat het vandaag gebeurde, even contact met het verdriet van het gemis, maar ook het contact met de pijn die ik ook voel als ik aan ons contact denk en dingen die zijn gebeurd. Het is gewoon heel dubbel allemaal!

Het brein is een raar iets en soms totaal niet logisch over waarom we doen wat we doen. Stap 1 is denk bewust worden over het waarom.
Als je weet waarom kan je ook veel logischer en liefdevoller ermee omgaan.
Gun jezelf dat.

En het is menselijk als dingen je soms emotioneel raken of van streek maken. Probeer er naar te kijken als een buitenstaander welk advies zou je jezelf geven als je even soort van uit jezelf treed.

Blablachocoladevla schreef: ↑

02-03-2024 19:53

Wat naar Cleopatra, jij zit er dus ook middenin! Raar kan het zijn, dat je wel achter de beslissing staat maar toch.. die pijn als hij dan een ander heeft met wie hij die intieme dingen doet... Die hij voorstelt aan zijn ouders, met wie hij plannen maakt. Ik ben ergens niet jaloers omdat ik weet hoe moeilijk zijn thuissituatie met zijn dochter is en hoe ingewikkeld hij in elkaar zit, maar toch.. het is zo'n gevoel van afgescheidenheid, alleen overblijven, misschien ook de angst zelf niemand te vinden..? (heb ik zelf wel) Straks houdt hij meer van haar dan van mij, etc etc. Heb je ook wat aan de tips hier? Aan de ene kant is het goed om het verdriet te voelen en toe te laten, aan de andere kant merk ik dat ik soms de gedachten aan hem ook wel opzoek, alsof het ergens ook 'lekker' is, denken aan dat drama, daar steeds mee verbonden blijven. Herken jij dat ook? Wellicht is het bij jou heel anders hoor, maar ik merk dat die gedachte me wel helpt eigenlijk. Sterkte iig en schrijf gerust ook lekker van je af!

Het is bij mij vooral dat hij destijds verkeerde keuzes maakte en mij heeft laten vallen toen ik hem nodig had, dus ik denk steeds: als, als, als... als hij niet zo gedaan had..., dan... Maar ik weet dat dat geen zin heeft. Want het is geen als, het is gegaan zoals het ging. Maar hij heeft mij zo hard gekwetst, en daar kom ik gewoon niet overheen.

Ik ben zelf niet bang om alleen achter te blijven ofzo, ik kan me zelfs niet voorstellen dat ik ooit met iemand anders zal zijn, dus voor nu zie ik ook voor me dat ik de rest van mijn leven gewoon alleen zal zijn. Maar ik ben nog jong dus misschien zal mijn hart ooit wel helen en wil ik dan wel open staan voor een nieuwe relatie, je weet niet wat de toekomst brengt. Maar nu kan ik me dat gewoon echt niet voorstellen. Ik leef ook een vrij teruggetrokken bestaan, dus de kans dat ik iemand tegenkom is ook niet heel groot. Ik heb wel inderdaad de angst dat hij meer van haar zal houden dan van mij. We zeiden altijd tegen elkaar dat we voor elkaar bestemd waren en voor altijd samen zouden zijn, dat wat wij hadden speciaal was en dat we maatjes waren. En nu denk ik dus: zeggen zij dat nu tegen elkaar? Is hij alles wat wij hadden vergeten? Was het voor hem nooit zo speciaal als dat het voor mij was? Zou hij nu denken dat zij leuker is dan ik was? En zou zijn moeder haar leuker vinden dan ze mij vond? Zijn moeder vond mij geweldig, en hij zei zelfs dat ze nooit iemand leuker zou kunnen vinden, maargoed toen had hij natuurlijk nog geen nieuwe vriendin. Misschien is zij wel veel leuker en attenter dan ik.

Het was voor mij ook steeds een geruststelling dat hij ook geen behoefte had aan een nieuwe vriendin, dat hij ook niet over mij heen kon komen. Maar nu is hij dus WEL verdergegaan en ik nog niet, ik blijf hangen in mijn rigide gedachtenpatronen terwijl hij met haar de dingen doet die wij altijd samen deden (dat stel ik me dan voor, ik heb geen idee wat hij allemaal met haar doet, hij is terugverhuisd naar de andere kant van het land toen wij uit elkaar gingen en hij heeft geen sociale media dus ik krijg verder niets mee van hem, behalve de dingen die hij me vertelde via Whatsapp, maar daar heb ik hem nu dus op geblokkeerd). Het nieuws dat hij een nieuwe vriendin heeft, heeft de wonden dus wel weer allemaal opengehaald.

Ik kan er verder ook niet echt met iemand over praten, de meeste mensen gaan al veel sneller verder met hun leven, dus ik durf er ook niet over te beginnen. Mijn beste vriendin begon na een jaar al random mannen aan te wijzen: is dat geen leuke man voor jou? Terwijl ik dacht wtf... ik ben er nog lang niet overheen... Ik lees wel eens in tijdschriften verhalen van mensen van wie de liefde van hun leven is overleden, maar die dan binnen zes maanden al een nieuwe liefde hebben gevonden. Dat kan ik me dus echt niet voorstellen. Hoe kun je zó snel over je grote liefde heen zijn? Ik was een tiener toen we een relatie kregen, we zijn samen volwassen geworden, we hebben elkaar door de moeilijkste periodes van ons leven geloodst (we hebben beide hele heftige dingen meegemaakt), hij was mijn steun en toeverlaat, tot hij daar ineens mee stopte. En dat kan mijn hart en mijn hoofd dus gewoon niet begrijpen en verwerken.

CleopatraVII schreef: ↑

02-03-2024 21:59

Het is bij mij vooral dat hij destijds verkeerde keuzes maakte en mij heeft laten vallen toen ik hem nodig had, dus ik denk steeds: als, als, als... als hij niet zo gedaan had..., dan... Maar ik weet dat dat geen zin heeft. Want het is geen als, het is gegaan zoals het ging. Maar hij heeft mij zo hard gekwetst, en daar kom ik gewoon niet overheen.

Ik ben zelf niet bang om alleen achter te blijven ofzo, ik kan me zelfs niet voorstellen dat ik ooit met iemand anders zal zijn, dus voor nu zie ik ook voor me dat ik de rest van mijn leven gewoon alleen zal zijn. Maar ik ben nog jong dus misschien zal mijn hart ooit wel helen en wil ik dan wel open staan voor een nieuwe relatie, je weet niet wat de toekomst brengt. Maar nu kan ik me dat gewoon echt niet voorstellen. Ik leef ook een vrij teruggetrokken bestaan, dus de kans dat ik iemand tegenkom is ook niet heel groot. Ik heb wel inderdaad de angst dat hij meer van haar zal houden dan van mij. We zeiden altijd tegen elkaar dat we voor elkaar bestemd waren en voor altijd samen zouden zijn, dat wat wij hadden speciaal was en dat we maatjes waren. En nu denk ik dus: zeggen zij dat nu tegen elkaar? Is hij alles wat wij hadden vergeten? Was het voor hem nooit zo speciaal als dat het voor mij was? Zou hij nu denken dat zij leuker is dan ik was? En zou zijn moeder haar leuker vinden dan ze mij vond? Zijn moeder vond mij geweldig, en hij zei zelfs dat ze nooit iemand leuker zou kunnen vinden, maargoed toen had hij natuurlijk nog geen nieuwe vriendin. Misschien is zij wel veel leuker en attenter dan ik.

Het was voor mij ook steeds een geruststelling dat hij ook geen behoefte had aan een nieuwe vriendin, dat hij ook niet over mij heen kon komen. Maar nu is hij dus WEL verdergegaan en ik nog niet, ik blijf hangen in mijn rigide gedachtenpatronen terwijl hij met haar de dingen doet die wij altijd samen deden (dat stel ik me dan voor, ik heb geen idee wat hij allemaal met haar doet, hij is terugverhuisd naar de andere kant van het land toen wij uit elkaar gingen en hij heeft geen sociale media dus ik krijg verder niets mee van hem, behalve de dingen die hij me vertelde via Whatsapp, maar daar heb ik hem nu dus op geblokkeerd). Het nieuws dat hij een nieuwe vriendin heeft, heeft de wonden dus wel weer allemaal opengehaald.

Ik kan er verder ook niet echt met iemand over praten, de meeste mensen gaan al veel sneller verder met hun leven, dus ik durf er ook niet over te beginnen. Mijn beste vriendin begon na een jaar al random mannen aan te wijzen: is dat geen leuke man voor jou? Terwijl ik dacht wtf... ik ben er nog lang niet overheen... Ik lees wel eens in tijdschriften verhalen van mensen van wie de liefde van hun leven is overleden, maar die dan binnen zes maanden al een nieuwe liefde hebben gevonden. Dat kan ik me dus echt niet voorstellen. Hoe kun je zó snel over je grote liefde heen zijn? Ik was een tiener toen we een relatie kregen, we zijn samen volwassen geworden, we hebben elkaar door de moeilijkste periodes van ons leven geloodst (we hebben beide hele heftige dingen meegemaakt), hij was mijn steun en toeverlaat, tot hij daar ineens mee stopte. En dat kan mijn hart en mijn hoofd dus gewoon niet begrijpen en verwerken.

Het is geen kwestie van er overheen zijn, de liefde voor de eerste grote liefde is nog steeds even groot.. die liefde bestaat gewoon naast de liefde voor de nieuwe grote liefde..