Relaties
alle pijlers
Plotseling na 15 jaar vlak voor bruiloft verlaten
zondag 16 april 2023 om 13:08
Een aantal maanden geleden voelde ik me nog dolgelukkig en dacht ik alles te hebben. Ik ging trouwen met de liefde van mijn leven, we hadden een mooi huis en allebei een goede baan waar we veel plezier aan beleefden. We waren al 15 jaar samen en ik was dol op hem. Onze bruiloft die in juni plaats zou vinden was al bijna helemaal geregeld, de “save the dates” hebben we in december op de post gedaan, en we hadden besproken dat we erna wilden proberen kinderen te krijgen.
10 weken geleden heeft hij onze relatie plotseling verbroken. Ik zag het totaal niet aankomen. We hebben eigenlijk nooit echt ruzie gehad (nog steeds niet) en heeft nooit eerder aangegeven dat hij blijkbaar ongelukkig was. Ineens kreeg ik te horen dat hij vindt dat we niet bij elkaar passen en al 10 jaar (van de 15 die we samen waren) met dat gevoel heeft rondgelopen. Hij heeft me ten huwelijk gevraagd omdat hij dacht dat hij me daar gelukkig mee maakte (dat was ook zo, al had ik de hoop op een aanzoek al bijna opgegeven).
Hij wil een vrijer leven leiden, had het gevoel dat hij vanalles heeft gemist in het leven en hij wilde niets meer missen. Hij wil eigenlijk geen kinderen; het liefst met 40 jaar met pensioen; ons nieuwbouwhuis dat we 5 jaar geleden hebben gekocht vindt hij te burgerlijk en is voor hem blijkbaar nooit meer dan een investering geweest; het liefst zou hij ergens verhuizen naar een grote villa in het middle of nowhere. Ik was compleet in de war, dacht dat we alles hadden samen en aan een toekomst aan het bouwen waren. Hij heeft nooit eerder wat gezegd…
Ik was compleet in shock, heb hem gesmeekt onze relatie nog een kans te geven. Onze 15 jaar niet zomaar ineens weg te gooien. In relatietherapie te gaan, of een pauze te nemen. Daar was geen ruimte meer voor in zijn hoofd zei hij. Therapie was niet nodig, want voor hem was alles nu helder en een pauze nemen kon niet, want dat betekende dat hij mij beloofde dat we weer bij elkaar zouden komen en dat kon hij niet.
Ik heb 15 jaar een kans gehad zei hij, en hij heeft geprobeerd het te laten werken maar dat is niet gelukt. Ik ben de meest conventionele vrouw die hij kent die gewone dingen wilt in het leven, dingen die hij mij niet kan geven. Hij voelt zich niet gewoon, maar had gehoopt dat als hij mij gelukkig kon maken met “gewone dingen” als een huis, trouwen, kinderen, hij zich uiteindelijk ook normaal en dus gelukkig zou gaan voelen. Maar hij is erachter gekomen dat hij zo niet in elkaar steekt en die dingen niet kan. Hij heeft al zo lang hiermee rond gelopen en heeft uiteindelijk een knoop voor zichzelf doorgehakt.
Op mijn vraag waarom hij nooit eerder wat heeft gezegd, nooit eerder heeft uitgesproken wat hem dwars zat, maar juist het tegenovergestelde heeft gedaan door mij ten huwelijk te vragen en nog tot vlak voor de breuk intensief een bruiloft met mij te plannen, gaf hij aan dat de bruiloft nooit belangrijk is geweest voor hem. Alleen het grote besluit dat hij moest nemen was van belang, en zo lang hij dat nog niet had genomen kon hij mij moeilijk vragen alles even “on hold te zetten”. Hij had al die jaren niets gezegd omdat hij mij niet onnodig ongelukkig wilde maken – hij dacht dat hij er zelf wel uit zou kunnen komen in zijn hoofd. Ik was altijd de veilige optie voor hem geweest. Onze relatie betekende voor hem eigenlijk niet veel meer dan elkaar zekerheid bieden, maar het was gewoon niet meer genoeg voor hem. Ik heb hem gevraagd of er een ander was, dat ontkende hij.
Ik heb hem gevraagd waarom hij dit 10 jaar heeft laten doorlopen terwijl hij blijkbaar vond dat we niet bij elkaar pasten en hij wist dat ik een kinderwens had (en ik dacht dat we die samen hadden). Ik kreeg te horen dat hij me nu juist nog een kans daarvoor gaf. Als we samen waren gebleven en geen kinderen hadden gekregen, dan was ik ongelukkig geworden en dan was dat “zijn schuld geweest”. Als ik nu geen kinderen meer krijg, dan zou dat mijn eigen “schuld” zijn. Ik vroeg hem of hij zich realiseerde dat ik dit jaar 35 word (we zijn beiden lang op onze carrière gericht geweest, maar ik heb het regelmatig ook gehad over mijn biologische klok). Of hij serieus dacht dat ik nu zomaar ineens een relatie met een ander zou kunnen beginnen om kinderen te krijgen. Dat ik dacht dat het lang zou duren voordat ik ooit over hem heen zou komen en me ooit voor een andere man zou kunnen opstellen. En dat als dat lukt nog maar moet blijken of ik dan nog tijdig een voldoende stabiele relatie zou kunnen krijgen met iemand om überhaupt weer aan kinderen te kunnen denken. Hij beet me toen dat dat tegenwoordig onzin is en hij diverse vrouwelijke collega’s heeft die op hun 40e nog kinderen hebben gekregen.
Ik was compleet van slag en gebroken. Hij heeft de relatie verbroken op de avond toen ik terugkwam van een dienstreis van 4 dagen in het buitenland. Mijn beste vriendinnetje heeft mij de volgende dag opgehaald en ik ben twee weken bij mijn ouders thuis gebleven. Aan het alarmsysteem van ons huis (dat ik via mijn telefoon kon raadplegen) zag ik opeens dat hij al die tijd ook niet thuis was. Toen ik hem daarmee confronteerde, kreeg ik te horen dat hij 3 dagen na onze breuk met zijn secretaresse in bed is gedoken en daar nooit meer is weggegaan.
Ik voelde me vreselijk toen ik dat hoorde, heb gevraagd hoe lang het al gaande was. Kreeg te horen van hem dat hij al eerder had gezegd dat er geen ander was toen we samen waren en dat was niet gelogen. Hij had een zuiver besluit voor zichzelf genomen en wist niet dat hij iets met zijn secretaresse zou gaan krijgen. Die relatie is “gewoon” zo gelopen, hij kon niet in ons huis zijn en moest ergens verblijven. Een aantal maanden geleden is hij blijkbaar met haar in gesprek geraakt toen ze een breakdown had gehad op kantoor omdat haar ex was vreemd gegaan. Hij is er toen achter gekomen dat ze heel veel gemeen hebben, dat ze exact dezelfde interesses heeft als hem, en dat ze net zo’n moeilijke jeugd heeft gehad als hij zelf. Mij heeft hij daar ook alles over verteld, maar bij haar had hij voor het eerst het gevoel met iemand te kunnen praten die het écht begreep omdat ze hetzelfde heeft meegemaakt. Hij kon bij haar terecht na onze breuk, ze had maar een slaapkamer dus hij moest wel in haar bed slapen, en van het een kwam het ander, het ging allemaal sneller dat hij had bedoeld. Nu meent hij dat zij zijn soulmate is en de vrouwelijke versie van zichzelf.
Zijn ouders en broer hebben van mij moeten horen dat hij bij haar is ingetrokken. Hij heeft hun niets verteld. Überhaupt heeft zijn vader via mij moeten vernemen dat onze relatie over is. Hij heeft ook niets meer van zich laten horen aan onze beste gezamenlijke vriend die we kennen sinds onze studie. Mijn moeder heeft hem 2 dagen na onze breuk een appje gestuurd waarin zei dat hij als een zoon voor haar was, hem gevraagd wat er was gebeurd tussen ons en dat de deur altijd voor hem open zou staan als hij wilde praten. Daar heeft hij nooit meer op gereageerd. Het is alsof hij iedereen die mogelijk wat zegt wat hij niet wil horen op afstand heeft geplaatst.
Na de eerste paar weken dat we geen contact hadden, heeft hij me boos geappt hoe zijn vader erbij kwam dat ik hem had verlaten voor zijn secretaresse. Ik moest geen onzin verkopen. Ik heb hem gezegd dat ik zijn vader na de breuk heb verteld dat we uit elkaar waren, en hem twee weken later ook heb laten weten dat ik erachter was gekomen dat hij bij een andere vrouw zat. Dat zijn vader (en overigens iedereen in onze omgeving) dan de conclusie trekt dat hij me voor haar heeft verlaten is niet zo vreemd. Hij werd ontzettend kwaad toen ik dat zei. Zijn moeder is vreemdgegaan met een collega en heeft zijn vader vroeger plotseling van de een op de andere dag voor die collega verlaten. Hij heeft mij altijd gezegd dat hij zoiets nooit zou kunnen doen, en meent ook dat hij dit netjes heeft gedaan. Hij heeft namelijk niet met haar geslapen tijdens onze relatie. Toen ik zei dat er ook zoiets bestaat als emotioneel vreemdgaan kreeg ik geen reactie.
We zijn nu ruim 10 weken verder maar ik kan nog altijd moeilijk bevatten wat er is gebeurd. Ik ben verdrietig dat ik de man van mijn leven blijkbaar niet gelukkig heb gemaakt/heb kunnen houden. Ik blijf me afvragen wat ik verkeerd heb gedaan. Onze hele relatie lang heb ik hem voor mijn gevoel niets dan liefde gegeven, alles voor hem gedaan, altijd alles geregeld (hij kon behoorlijk gemakzuchtig zijn). Ik voel me helemaal gebroken en eenzaam. Ik mis mijn grote liefde en mijn beste vriend.
Van de een op andere dag is mijn hele wereld op zijn kop komen te staan. Al mijn hoop, dromen en wensen voor de toekomst zijn verdwenen. Enkele dagen na de breuk heeft hij alles voor onze bruiloft geannuleerd. Ik heb nu een bruidsjurk en trouwringen die ik nooit zal kunnen dragen en niet meer kan retourneren. Ik voel me dwaas dat ik ooit gedacht heb te zullen trouwen en kinderen met hem te zullen krijgen. Het was heel moeilijk om aan iedereen te moeten vertellen dat de bruiloft niet door gaat. Niemand zag het aankomen, maar ik voel me naief dat ik dit zelf ook niet door heb gehad.
Mensen zeggen me dat ik blij moet zijn dat het nog op tijd voor de bruiloft is gebeurd. Als hij haar niet eerder had ontmoet was de bruiloft ongetwijfeld wel door gegaan en hadden we later nog grotere problemen gehad als er wel kinderen waren geweest. Ik ben er zelf eigenlijk ook van overtuigd dat hij de bruiloft gewoon had laten doorgaan als hij niet verliefd was geworden. Waarschijnlijk hebben ze gelijk dat ik nu beter af ben, maar het doet niet minder pijn. Ik kan me maar moeilijk focussen op het werk. Ik doe krampachtige pogingen om het leven weer op te pakken, maar het doet zó ontzettend veel pijn. Ik hoop dat ik snel weer in staat ben om weer een toekomst voor mezelf te zien. Ik vraag me af of er iemand is die ook zoiets heeft meegemaakt. Alle tips om hier uit te komen zijn meer dan welkom....
10 weken geleden heeft hij onze relatie plotseling verbroken. Ik zag het totaal niet aankomen. We hebben eigenlijk nooit echt ruzie gehad (nog steeds niet) en heeft nooit eerder aangegeven dat hij blijkbaar ongelukkig was. Ineens kreeg ik te horen dat hij vindt dat we niet bij elkaar passen en al 10 jaar (van de 15 die we samen waren) met dat gevoel heeft rondgelopen. Hij heeft me ten huwelijk gevraagd omdat hij dacht dat hij me daar gelukkig mee maakte (dat was ook zo, al had ik de hoop op een aanzoek al bijna opgegeven).
Hij wil een vrijer leven leiden, had het gevoel dat hij vanalles heeft gemist in het leven en hij wilde niets meer missen. Hij wil eigenlijk geen kinderen; het liefst met 40 jaar met pensioen; ons nieuwbouwhuis dat we 5 jaar geleden hebben gekocht vindt hij te burgerlijk en is voor hem blijkbaar nooit meer dan een investering geweest; het liefst zou hij ergens verhuizen naar een grote villa in het middle of nowhere. Ik was compleet in de war, dacht dat we alles hadden samen en aan een toekomst aan het bouwen waren. Hij heeft nooit eerder wat gezegd…
Ik was compleet in shock, heb hem gesmeekt onze relatie nog een kans te geven. Onze 15 jaar niet zomaar ineens weg te gooien. In relatietherapie te gaan, of een pauze te nemen. Daar was geen ruimte meer voor in zijn hoofd zei hij. Therapie was niet nodig, want voor hem was alles nu helder en een pauze nemen kon niet, want dat betekende dat hij mij beloofde dat we weer bij elkaar zouden komen en dat kon hij niet.
Ik heb 15 jaar een kans gehad zei hij, en hij heeft geprobeerd het te laten werken maar dat is niet gelukt. Ik ben de meest conventionele vrouw die hij kent die gewone dingen wilt in het leven, dingen die hij mij niet kan geven. Hij voelt zich niet gewoon, maar had gehoopt dat als hij mij gelukkig kon maken met “gewone dingen” als een huis, trouwen, kinderen, hij zich uiteindelijk ook normaal en dus gelukkig zou gaan voelen. Maar hij is erachter gekomen dat hij zo niet in elkaar steekt en die dingen niet kan. Hij heeft al zo lang hiermee rond gelopen en heeft uiteindelijk een knoop voor zichzelf doorgehakt.
Op mijn vraag waarom hij nooit eerder wat heeft gezegd, nooit eerder heeft uitgesproken wat hem dwars zat, maar juist het tegenovergestelde heeft gedaan door mij ten huwelijk te vragen en nog tot vlak voor de breuk intensief een bruiloft met mij te plannen, gaf hij aan dat de bruiloft nooit belangrijk is geweest voor hem. Alleen het grote besluit dat hij moest nemen was van belang, en zo lang hij dat nog niet had genomen kon hij mij moeilijk vragen alles even “on hold te zetten”. Hij had al die jaren niets gezegd omdat hij mij niet onnodig ongelukkig wilde maken – hij dacht dat hij er zelf wel uit zou kunnen komen in zijn hoofd. Ik was altijd de veilige optie voor hem geweest. Onze relatie betekende voor hem eigenlijk niet veel meer dan elkaar zekerheid bieden, maar het was gewoon niet meer genoeg voor hem. Ik heb hem gevraagd of er een ander was, dat ontkende hij.
Ik heb hem gevraagd waarom hij dit 10 jaar heeft laten doorlopen terwijl hij blijkbaar vond dat we niet bij elkaar pasten en hij wist dat ik een kinderwens had (en ik dacht dat we die samen hadden). Ik kreeg te horen dat hij me nu juist nog een kans daarvoor gaf. Als we samen waren gebleven en geen kinderen hadden gekregen, dan was ik ongelukkig geworden en dan was dat “zijn schuld geweest”. Als ik nu geen kinderen meer krijg, dan zou dat mijn eigen “schuld” zijn. Ik vroeg hem of hij zich realiseerde dat ik dit jaar 35 word (we zijn beiden lang op onze carrière gericht geweest, maar ik heb het regelmatig ook gehad over mijn biologische klok). Of hij serieus dacht dat ik nu zomaar ineens een relatie met een ander zou kunnen beginnen om kinderen te krijgen. Dat ik dacht dat het lang zou duren voordat ik ooit over hem heen zou komen en me ooit voor een andere man zou kunnen opstellen. En dat als dat lukt nog maar moet blijken of ik dan nog tijdig een voldoende stabiele relatie zou kunnen krijgen met iemand om überhaupt weer aan kinderen te kunnen denken. Hij beet me toen dat dat tegenwoordig onzin is en hij diverse vrouwelijke collega’s heeft die op hun 40e nog kinderen hebben gekregen.
Ik was compleet van slag en gebroken. Hij heeft de relatie verbroken op de avond toen ik terugkwam van een dienstreis van 4 dagen in het buitenland. Mijn beste vriendinnetje heeft mij de volgende dag opgehaald en ik ben twee weken bij mijn ouders thuis gebleven. Aan het alarmsysteem van ons huis (dat ik via mijn telefoon kon raadplegen) zag ik opeens dat hij al die tijd ook niet thuis was. Toen ik hem daarmee confronteerde, kreeg ik te horen dat hij 3 dagen na onze breuk met zijn secretaresse in bed is gedoken en daar nooit meer is weggegaan.
Ik voelde me vreselijk toen ik dat hoorde, heb gevraagd hoe lang het al gaande was. Kreeg te horen van hem dat hij al eerder had gezegd dat er geen ander was toen we samen waren en dat was niet gelogen. Hij had een zuiver besluit voor zichzelf genomen en wist niet dat hij iets met zijn secretaresse zou gaan krijgen. Die relatie is “gewoon” zo gelopen, hij kon niet in ons huis zijn en moest ergens verblijven. Een aantal maanden geleden is hij blijkbaar met haar in gesprek geraakt toen ze een breakdown had gehad op kantoor omdat haar ex was vreemd gegaan. Hij is er toen achter gekomen dat ze heel veel gemeen hebben, dat ze exact dezelfde interesses heeft als hem, en dat ze net zo’n moeilijke jeugd heeft gehad als hij zelf. Mij heeft hij daar ook alles over verteld, maar bij haar had hij voor het eerst het gevoel met iemand te kunnen praten die het écht begreep omdat ze hetzelfde heeft meegemaakt. Hij kon bij haar terecht na onze breuk, ze had maar een slaapkamer dus hij moest wel in haar bed slapen, en van het een kwam het ander, het ging allemaal sneller dat hij had bedoeld. Nu meent hij dat zij zijn soulmate is en de vrouwelijke versie van zichzelf.
Zijn ouders en broer hebben van mij moeten horen dat hij bij haar is ingetrokken. Hij heeft hun niets verteld. Überhaupt heeft zijn vader via mij moeten vernemen dat onze relatie over is. Hij heeft ook niets meer van zich laten horen aan onze beste gezamenlijke vriend die we kennen sinds onze studie. Mijn moeder heeft hem 2 dagen na onze breuk een appje gestuurd waarin zei dat hij als een zoon voor haar was, hem gevraagd wat er was gebeurd tussen ons en dat de deur altijd voor hem open zou staan als hij wilde praten. Daar heeft hij nooit meer op gereageerd. Het is alsof hij iedereen die mogelijk wat zegt wat hij niet wil horen op afstand heeft geplaatst.
Na de eerste paar weken dat we geen contact hadden, heeft hij me boos geappt hoe zijn vader erbij kwam dat ik hem had verlaten voor zijn secretaresse. Ik moest geen onzin verkopen. Ik heb hem gezegd dat ik zijn vader na de breuk heb verteld dat we uit elkaar waren, en hem twee weken later ook heb laten weten dat ik erachter was gekomen dat hij bij een andere vrouw zat. Dat zijn vader (en overigens iedereen in onze omgeving) dan de conclusie trekt dat hij me voor haar heeft verlaten is niet zo vreemd. Hij werd ontzettend kwaad toen ik dat zei. Zijn moeder is vreemdgegaan met een collega en heeft zijn vader vroeger plotseling van de een op de andere dag voor die collega verlaten. Hij heeft mij altijd gezegd dat hij zoiets nooit zou kunnen doen, en meent ook dat hij dit netjes heeft gedaan. Hij heeft namelijk niet met haar geslapen tijdens onze relatie. Toen ik zei dat er ook zoiets bestaat als emotioneel vreemdgaan kreeg ik geen reactie.
We zijn nu ruim 10 weken verder maar ik kan nog altijd moeilijk bevatten wat er is gebeurd. Ik ben verdrietig dat ik de man van mijn leven blijkbaar niet gelukkig heb gemaakt/heb kunnen houden. Ik blijf me afvragen wat ik verkeerd heb gedaan. Onze hele relatie lang heb ik hem voor mijn gevoel niets dan liefde gegeven, alles voor hem gedaan, altijd alles geregeld (hij kon behoorlijk gemakzuchtig zijn). Ik voel me helemaal gebroken en eenzaam. Ik mis mijn grote liefde en mijn beste vriend.
Van de een op andere dag is mijn hele wereld op zijn kop komen te staan. Al mijn hoop, dromen en wensen voor de toekomst zijn verdwenen. Enkele dagen na de breuk heeft hij alles voor onze bruiloft geannuleerd. Ik heb nu een bruidsjurk en trouwringen die ik nooit zal kunnen dragen en niet meer kan retourneren. Ik voel me dwaas dat ik ooit gedacht heb te zullen trouwen en kinderen met hem te zullen krijgen. Het was heel moeilijk om aan iedereen te moeten vertellen dat de bruiloft niet door gaat. Niemand zag het aankomen, maar ik voel me naief dat ik dit zelf ook niet door heb gehad.
Mensen zeggen me dat ik blij moet zijn dat het nog op tijd voor de bruiloft is gebeurd. Als hij haar niet eerder had ontmoet was de bruiloft ongetwijfeld wel door gegaan en hadden we later nog grotere problemen gehad als er wel kinderen waren geweest. Ik ben er zelf eigenlijk ook van overtuigd dat hij de bruiloft gewoon had laten doorgaan als hij niet verliefd was geworden. Waarschijnlijk hebben ze gelijk dat ik nu beter af ben, maar het doet niet minder pijn. Ik kan me maar moeilijk focussen op het werk. Ik doe krampachtige pogingen om het leven weer op te pakken, maar het doet zó ontzettend veel pijn. Ik hoop dat ik snel weer in staat ben om weer een toekomst voor mezelf te zien. Ik vraag me af of er iemand is die ook zoiets heeft meegemaakt. Alle tips om hier uit te komen zijn meer dan welkom....
zondag 16 april 2023 om 22:42
Je hebt echt niks verkeerd gedaan! Hij klinkt als een lul, die last heeft van een mid life crisis daardoor nu denkt van shit, mijn leven glipt aan mij voorbij. Het lullig is dat hij jou de schuld geeft terwijl jij niks, nee niks verkeerd hebt gedaan.
Ik heb er verder geen ervaring mee, maar wens je veel sterkte toe. Ga vooral leuke dingen doe met vrienden en/of familie.
Ik heb er verder geen ervaring mee, maar wens je veel sterkte toe. Ga vooral leuke dingen doe met vrienden en/of familie.
zondag 16 april 2023 om 22:43
Ik geloof er niks van dat hij geen affaire heeft gehad. Alleen het feit al dat hij zó fel reageert op opmerkingen daarover, zegt genoeg dat het dus wel plaats heeft gevonden maar hij heel chagrijnig is dat dat uit is gekomen en mensen dus niet in z’n lulverhaaltje trappen dat ie alles volgens het boekje heeft gedaan.
Als hij zichzelf recht in de spiegel aan zou kunnen kijken, dan haalde hij vast z’n schouders erover op. Het feit dat hij dat niet doet zegt heel veel.
Veel sterkte TO. Je bent nu nog ‘blind’ voor alles wat er is gebeurd maar als het straks wat is bezonken en rustiger is, zie je vaak vanzelf wat signalen en dingen die achteraf weggeven hoe hij is/was. Het is in ieder geval niet jouw schuld. Het is gewoon een vent zonder ruggengraat, die nergens z’n draai gaat vinden.
Als hij zichzelf recht in de spiegel aan zou kunnen kijken, dan haalde hij vast z’n schouders erover op. Het feit dat hij dat niet doet zegt heel veel.
Veel sterkte TO. Je bent nu nog ‘blind’ voor alles wat er is gebeurd maar als het straks wat is bezonken en rustiger is, zie je vaak vanzelf wat signalen en dingen die achteraf weggeven hoe hij is/was. Het is in ieder geval niet jouw schuld. Het is gewoon een vent zonder ruggengraat, die nergens z’n draai gaat vinden.
zondag 16 april 2023 om 22:52
Jawel, ik heb alles met liefde gedaan maar zo voelt het achteraf wel. Ik heb me vaak op handen gedragen gevoeld door hem, hij deed vaak alsof ik de wereld voor hem was, maar door dingen die hij achteraf heeft gezegd voel ik me zelfs een beetje misbruikt. Probeer mezelf dat nu ook al reden voor te houden dat ik daarom nu beter af ben. Maar ben tegelijk wel ook een beetje boos op mezelf en vraag me af of alle dingen die ik voor hem deed hebben gemaakt dat ik zo lang die “veilige optie” voor hem ben geweest.
zondag 16 april 2023 om 22:53
Sorry, je hebt gelijk. Liet me even teveel gaan met alles van me afschrijven…
zondag 16 april 2023 om 22:57
Heftig verhaal zeg. Heel veel sterkte gewenst!
Wat een slappe zak!!! Hij heeft echt tot het uiterste gewacht, want eerder de relatie verbreken dan zou hij er alleen voor staan. Of dan mogelijk gezeik met verkoop van het huis. Of vond het wel lekker stabiel gaan zo in het leven met jou als partner aan zijn zijde… Hoe was jullie relatie verder, met name op het emotionele vlak?
Wat een slappe zak!!! Hij heeft echt tot het uiterste gewacht, want eerder de relatie verbreken dan zou hij er alleen voor staan. Of dan mogelijk gezeik met verkoop van het huis. Of vond het wel lekker stabiel gaan zo in het leven met jou als partner aan zijn zijde… Hoe was jullie relatie verder, met name op het emotionele vlak?
zondag 16 april 2023 om 23:01
Heb niet al jouw berichten gelezen, maar op dat laatste: ik denk het wel. Eat een lafbek zeg!Plies schreef: ↑16-04-2023 22:52Jawel, ik heb alles met liefde gedaan maar zo voelt het achteraf wel. Ik heb me vaak op handen gedragen gevoeld door hem, hij deed vaak alsof ik de wereld voor hem was, maar door dingen die hij achteraf heeft gezegd voel ik me zelfs een beetje misbruikt. Probeer mezelf dat nu ook al reden voor te houden dat ik daarom nu beter af ben. Maar ben tegelijk wel ook een beetje boos op mezelf en vraag me af of alle dingen die ik voor hem deed hebben gemaakt dat ik zo lang die “veilige optie” voor hem ben geweest.
zondag 16 april 2023 om 23:08
Netjes?Camocamo schreef: ↑16-04-2023 19:29Ontzettend naar dat je verlaten bent…en ook naar dat hij al meteen door is naar een ander.
Aan de andere kant heeft hij wel netjes eerst jullie relatie verbroken. Iets wat hier vaak al goed ideaal wordt voorgewend voor mannen die een scheve schaats rijden.
Ik vermoed dat hij, nu het ineens heel serieus werd, koudwatervrees heeft gekregen. En ook in dat geval: beter nu dan met een baby op schoot.
Maakt het nog steeds heel zuur voor jou natuurlijk. Sterkte!
TO, wat zal jij je ontzettend naar voelen
Als hij straks uitgeavontuurd is in zijn hele vrije, spannende leven met zijn onconventionele secretaresse in haar ongewone niet burgerlijke woning, dan neem je hem niet terug toch als hij aan het piepen en jammeren is? Dan zeg je maar dat je geen tijd hebt, je bezig bent met eoa burgerlijke reis te boeken zoals jullie eerder samen deden. En dat je hem daar niet voor nodig hebt gezien jij toch altijd alles al betaalde en regelde.
Wat een droeftoeter deze man.
zondag 16 april 2023 om 23:24
Mocht hij zich ooit bedenken, dan zegt mijn verstand inderdaad dat er geen weg meer terug is. Sterker nog: hij heeft aangegeven graag vrienden te willen blijven toen hij brak met mij, maar ik heb hem gezegd dat ik dat niet op kan brengen. Ik weet eigenlijk ook niet of vriendschap later ooit nog mogelijk is. Hij was mijn beste vriend, maar ik herken hem nu niet meer. Mijn vrienden zeggen dat de wijze waarop hij heeft gehandeld geen manier is om je levenspartner te behandelen, maar ook geen vriend(in).Peertjes schreef: ↑16-04-2023 23:08Netjes?
TO, wat zal jij je ontzettend naar voelen
Als hij straks uitgeavontuurd is in zijn hele vrije, spannende leven met zijn onconventionele secretaresse in haar ongewone niet burgerlijke woning, dan neem je hem niet terug toch als hij aan het piepen en jammeren is? Dan zeg je maar dat je geen tijd hebt, je bezig bent met eoa burgerlijke reis te boeken zoals jullie eerder samen deden. En dat je hem daar niet voor nodig hebt gezien jij toch altijd alles al betaalde en regelde.
Wat een droeftoeter deze man.
maandag 17 april 2023 om 01:14
Ik dacht altijd dat er op het emotionele vlak niets mis was. We knuffelden veel met elkaar, hij hield me eigenlijk bijna altijd wel vast totdat ik in slaap viel, dat soort kleine dingen. Hij is nooit superromantisch geweest, maar voor zijn aanzoek (met een werkelijk prachtige ring) had hij wel moeite gedaan en mijn favoriete plekje in een van mijn favoriete steden uitgekozen. We praatten veel met elkaar over wat ons bezighield (althans dat dacht ik), zo hebben we bijv. uitgebreid gesproken over hoe hij op een gegeven moment niet meer happy was met zijn oude werk en ermee worstelde of hij een overstap zou gaan maken naar een nieuw kantoor (wat echt wel een ding voor hem was - en een keuze die ik nu achteraf dus vervloek omdat hij haar daar heeft ontmoet). Maar het belangrijkste wat hem blijkbaar dwars zat (althans zo zie ik dat dan) heeft hij blijkbaar nooit met mij kunnen delen. Hij heeft me verteld dat hij voordat hij zijn besluit nam om me te verlaten, dat wel uitgebreid met haar heeft besproken (gewoon als vriendin claimt hij… want ze zou hem geadviseerd hebben het nog met mij te proberen en dat is zijn “bewijs” dat het een zuiver besluit is geweest waar zij volledig buiten stond)An_Dre_Hash_Dag schreef: ↑16-04-2023 22:57Heftig verhaal zeg. Heel veel sterkte gewenst!
Wat een slappe zak!!! Hij heeft echt tot het uiterste gewacht, want eerder de relatie verbreken dan zou hij er alleen voor staan. Of dan mogelijk gezeik met verkoop van het huis. Of vond het wel lekker stabiel gaan zo in het leven met jou als partner aan zijn zijde… Hoe was jullie relatie verder, met name op het emotionele vlak?
maandag 17 april 2023 om 01:25
Voor wat betreft de verkoop van het huis: ik vrees dat dat gezeik nog moet gaan beginnen. Hij hoeft het niet (want te burgerlijk) en ik heb aangegeven het graag te willen houden. Ik heb veel moeite in dat huis gestoken om er een echt thuis van te maken en zal over een paar jaar toch weer terug naar NL moeten (los van het feit dat ik het ook nu fijn vind om af en toe in NL te kunnen zijn omdat ik daar nu eenmaal meer vrienden en familie heb). Probleem is wel dat het enorm in waarde is gestegen en het dus de vraag is of ik hem kan uitkopen. Aanvankelijk gaf hij aan coulant te willen zijn voor wat betreft rekening houden met de volledige overwaarde. Maar nu roept hij alweer dat hij aan zichzelf moet denken en het huis getaxeerd moet worden.An_Dre_Hash_Dag schreef: ↑16-04-2023 22:57Heftig verhaal zeg. Heel veel sterkte gewenst!
Wat een slappe zak!!! Hij heeft echt tot het uiterste gewacht, want eerder de relatie verbreken dan zou hij er alleen voor staan. Of dan mogelijk gezeik met verkoop van het huis. Of vond het wel lekker stabiel gaan zo in het leven met jou als partner aan zijn zijde… Hoe was jullie relatie verder, met name op het emotionele vlak?
maandag 17 april 2023 om 07:03
maandag 17 april 2023 om 07:06
Ik zou alles wat hij beweert echt met een hele grote zak zout nemen to. Dat zij zou hebben geadviseerd de relatie voort te zetten is een bewijs dat hij geen affaire had.
Wat een bullshit met hoofdletters. En hij wil met 40 met pensioen maar hij laat jou de reizen betalen? Het is dus niet dat hij zelf bulkt van het geld? Succes dan voor hem. Groots en meeslepend leven kost klauwen met geld. En een secretaresse verdient meestal ook geen tonnen.
Over het huis. Je zal hem voor het juiste bedrag moeten uitkopen, anders wordt het als schenking beschouwd en moet er belasting betaald worden. Dus het hele vriendenprijsjesgedoe is onrealistisch. Daarbij zou ik ook op zakelijk vlak alles wat hij zegt niet serieus nemen en je goed laten adviseren door mensen die er wel verstand van hebben.
Wat een bullshit met hoofdletters. En hij wil met 40 met pensioen maar hij laat jou de reizen betalen? Het is dus niet dat hij zelf bulkt van het geld? Succes dan voor hem. Groots en meeslepend leven kost klauwen met geld. En een secretaresse verdient meestal ook geen tonnen.
Over het huis. Je zal hem voor het juiste bedrag moeten uitkopen, anders wordt het als schenking beschouwd en moet er belasting betaald worden. Dus het hele vriendenprijsjesgedoe is onrealistisch. Daarbij zou ik ook op zakelijk vlak alles wat hij zegt niet serieus nemen en je goed laten adviseren door mensen die er wel verstand van hebben.
maandag 17 april 2023 om 07:09
Die gaat nog wel spijt krijgen denk/hoop ik. En komt over een (half) jaartje met hangende pootjes terug. En dan hoop ik van harte dat TO de deur in zijn gezicht smijt.
maandag 17 april 2023 om 07:11
Hij leeft in zijn eigen droomwereld. Gaat niet lang duren totdat in elkaar stort denk ik….Suniva schreef: ↑17-04-2023 07:06Wat een bullshit met hoofdletters. En hij wil met 40 met pensioen maar hij laat jou de reizen betalen? Het is dus niet dat hij zelf bulkt van het geld? Succes dan voor hem. Groots en meeslepend leven kost klauwen met geld. En een secretaresse verdient meestal ook geen tonnen.
maandag 17 april 2023 om 09:27
TO, je hebt niets verkeerd gedaan. Hij is gewoon ordinair vreemdgegaan en is allerlei excuses aan het verzinnen om dit voor zichzelf goed te praten. Aangezien dat hij nu al aan het terugkrabbelen is qua coulant zijn, regel een advocaat of een financieel adviseur en ga zaken omtrent het huis uitzoeken en ga het goed voor jezelf regelen. Hij komt zichzelf nog wel tegen.
maandag 17 april 2023 om 09:54
Een vriendin van mij noemt het backsplaining, wat mij betreft het perfecte woord ervoor.tortelduif schreef: ↑16-04-2023 15:34
Geen idee of dit een helpende gedachte is of niet, maar je verhaal lezend geloof ik er niets van dat hij hier al zolang mee rondliep. Het lijkt me eerder dat hij opeens overvallen wordt door een giga midlifecrisis en al terugredenerend ervan maakt dat hij al jaren ongelukkig is. Misschien ook om voor zichzelf goed te praten dat hij jou zo in de steek laat.
Lieve to, het is mij helaas ook overkomen, bij mij een half jaar na de bruiloft. Hij vertrok van de ene op de andere dag, want hij was al zo lang ongelukkig. Wat hij totaal niet met mij gedeeld heeft.
Ik vond dit een fijne om te lezen: je hebt zo lang geprobeerd om geen lul te zijn, dat je daardoor nu een nog grotere lul bent geworden.
Hopelijk lukt het je snel om over de shock heen te komen. En mijn advies zou zijn: ga leuke dingen voor jezelf doen. Met bestaande vrienden of maak nieuwe vrienden.
maandag 17 april 2023 om 10:05
Het is gewoon een lamlul met kriebels in zijn lul. Geeft niets met jou te maken.
Zegt ook helemaal niets over de tijd die jullie samen hebben doorgebracht. En het ligt al helemaal niet aan jou. Hij probeert te doen alsof dat wel zo is, maar hij is gewoon een weggewaaid dakraam in een midlife crisis.
Voor wat betreft de financiën ed: zo snel mogelijk alles separaat! Als je dat al niet gedaan hebt. En ook zo snel mogelijk alles afhandelen, zorgen dat je hem uitkoopt.
Voor hetzelfde geld komt hij over 4 maanden terug en wil hij in jullie huis in NL gaan wonen. Haal ook alvast jouw belangrijke papieren uit het huis waar hij ook eigenaar van is. Voor het geval hij rare dingen gaat doen.
Zegt ook helemaal niets over de tijd die jullie samen hebben doorgebracht. En het ligt al helemaal niet aan jou. Hij probeert te doen alsof dat wel zo is, maar hij is gewoon een weggewaaid dakraam in een midlife crisis.
Voor wat betreft de financiën ed: zo snel mogelijk alles separaat! Als je dat al niet gedaan hebt. En ook zo snel mogelijk alles afhandelen, zorgen dat je hem uitkoopt.
Voor hetzelfde geld komt hij over 4 maanden terug en wil hij in jullie huis in NL gaan wonen. Haal ook alvast jouw belangrijke papieren uit het huis waar hij ook eigenaar van is. Voor het geval hij rare dingen gaat doen.
pikachu wijzigde dit bericht op 13-05-2023 12:32
4.85% gewijzigd
hoi
maandag 17 april 2023 om 10:11
Jij bent zijn chauffeuse, betaalde grotendeels kosten reizen, zorgde dat de huizen in België en NL leefbaar en in orde was, dacht vaak mee in situaties bv toen zijn stiefvader ziek was enz enz.
Wanneer heeft hij wat voor jou gedaan? Klinkt meer als een eenrichtingsverkeer en nu roept meneer dat hij aan zichzelf moet denken??
Schrale troost dat er nu geen kinderen in het spel zijn.
Sterkte, ook met het verwerken van de zakelijke dingen zoals inboedel e.d.
Wanneer heeft hij wat voor jou gedaan? Klinkt meer als een eenrichtingsverkeer en nu roept meneer dat hij aan zichzelf moet denken??
Schrale troost dat er nu geen kinderen in het spel zijn.
Sterkte, ook met het verwerken van de zakelijke dingen zoals inboedel e.d.
Autopsies tonen onomstotelijk de injectieschade aan.
maandag 17 april 2023 om 10:13
Hij probeert jou nu de schuld te geven van zijn eigen ontevredenheid.
Als hij zelfs zo speciaal en onconventioneel was, dan had hij niet het meest stereotype ding gedaan wat je je maar kan bedenken: ervandoor gaan met de secretaresse.
Ik vind hem dus maar gewoontjes maar niet op de goede manier.
Er zijn wel vaker mannen die hun vrouw/vriendin de schuld geven als ze een soort midlifecrisis hebben en denken dat ze anders als een soort Indiana Jones hadden geleefd. Dat is bij dit lulletje rozewater zeker niet het geval.
Want hij zit nu ook niet boeven te vangen ergens of bungee jump records te zetten, maar hangt rond bij zijn secretaresse en zit daar te jammeren over dingen.
Laat je dus niks aanpraten.
Ik zou helemaal geen conversaties meer met hem hebben behalve over het zakelijke. Hij geeft jou nu de schuld van zijn eigen 'saaie' leven, terwijl hij zelf een saaie piet is.
Als hij zelfs zo speciaal en onconventioneel was, dan had hij niet het meest stereotype ding gedaan wat je je maar kan bedenken: ervandoor gaan met de secretaresse.
Ik vind hem dus maar gewoontjes maar niet op de goede manier.
Er zijn wel vaker mannen die hun vrouw/vriendin de schuld geven als ze een soort midlifecrisis hebben en denken dat ze anders als een soort Indiana Jones hadden geleefd. Dat is bij dit lulletje rozewater zeker niet het geval.
Want hij zit nu ook niet boeven te vangen ergens of bungee jump records te zetten, maar hangt rond bij zijn secretaresse en zit daar te jammeren over dingen.
Laat je dus niks aanpraten.
Ik zou helemaal geen conversaties meer met hem hebben behalve over het zakelijke. Hij geeft jou nu de schuld van zijn eigen 'saaie' leven, terwijl hij zelf een saaie piet is.
maandag 17 april 2023 om 10:40
Jemig, wat een bak ellende. Hetgeen je meemaakt,, maar hij is ook een bak ellende.
Even kort door de bocht, maar vast met een kern van waarheid……hij zit in een vette midlifecrisis. Hij komt zichzelf nog tegen, maar dan is het te laat.
En zij……verdrietig omdat haar ex haar bedroog. En vervolgens doet ze hetzelfde een andere vrouw aan. Verschrikkelijk!
Inderdaad gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar het is echt heel goed dat dit nu gebeurde en niet pas wanneer er sprake is van een of meerdere kinderen.
Nu kun jij nog gaan en staan waar en zoals je wilt, ook al lijkt dat nu een ver van je bed show. Maar voor jou zal er een leven komen na deze gebeurtenis. Een leven waarin je terugdenkt met verdriet én met enige trots omdat je deze periode hebt doorstaan en er sterker uit bent gekomen,
Schrijf hier van je af.
Even kort door de bocht, maar vast met een kern van waarheid……hij zit in een vette midlifecrisis. Hij komt zichzelf nog tegen, maar dan is het te laat.
En zij……verdrietig omdat haar ex haar bedroog. En vervolgens doet ze hetzelfde een andere vrouw aan. Verschrikkelijk!
Inderdaad gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar het is echt heel goed dat dit nu gebeurde en niet pas wanneer er sprake is van een of meerdere kinderen.
Nu kun jij nog gaan en staan waar en zoals je wilt, ook al lijkt dat nu een ver van je bed show. Maar voor jou zal er een leven komen na deze gebeurtenis. Een leven waarin je terugdenkt met verdriet én met enige trots omdat je deze periode hebt doorstaan en er sterker uit bent gekomen,
Schrijf hier van je af.
maandag 17 april 2023 om 11:19
Ik snap dat het achteraf zo voelt. Maar nu je terugkijkt, voelde je het toen niet ook al?Plies schreef: ↑16-04-2023 22:52Jawel, ik heb alles met liefde gedaan maar zo voelt het achteraf wel. Ik heb me vaak op handen gedragen gevoeld door hem, hij deed vaak alsof ik de wereld voor hem was, maar door dingen die hij achteraf heeft gezegd voel ik me zelfs een beetje misbruikt. Probeer mezelf dat nu ook al reden voor te houden dat ik daarom nu beter af ben. Maar ben tegelijk wel ook een beetje boos op mezelf en vraag me af of alle dingen die ik voor hem deed hebben gemaakt dat ik zo lang die “veilige optie” voor hem ben geweest.
Ook in de liefdevolle relatie voelt het scheef, zoals jij het beschrijft. Waarom zou jij jullie reizen betalen?
Het is zoals het is
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
