Relaties
alle pijlers
Plotseling na 15 jaar vlak voor bruiloft verlaten
zondag 16 april 2023 om 13:08
Een aantal maanden geleden voelde ik me nog dolgelukkig en dacht ik alles te hebben. Ik ging trouwen met de liefde van mijn leven, we hadden een mooi huis en allebei een goede baan waar we veel plezier aan beleefden. We waren al 15 jaar samen en ik was dol op hem. Onze bruiloft die in juni plaats zou vinden was al bijna helemaal geregeld, de “save the dates” hebben we in december op de post gedaan, en we hadden besproken dat we erna wilden proberen kinderen te krijgen.
10 weken geleden heeft hij onze relatie plotseling verbroken. Ik zag het totaal niet aankomen. We hebben eigenlijk nooit echt ruzie gehad (nog steeds niet) en heeft nooit eerder aangegeven dat hij blijkbaar ongelukkig was. Ineens kreeg ik te horen dat hij vindt dat we niet bij elkaar passen en al 10 jaar (van de 15 die we samen waren) met dat gevoel heeft rondgelopen. Hij heeft me ten huwelijk gevraagd omdat hij dacht dat hij me daar gelukkig mee maakte (dat was ook zo, al had ik de hoop op een aanzoek al bijna opgegeven).
Hij wil een vrijer leven leiden, had het gevoel dat hij vanalles heeft gemist in het leven en hij wilde niets meer missen. Hij wil eigenlijk geen kinderen; het liefst met 40 jaar met pensioen; ons nieuwbouwhuis dat we 5 jaar geleden hebben gekocht vindt hij te burgerlijk en is voor hem blijkbaar nooit meer dan een investering geweest; het liefst zou hij ergens verhuizen naar een grote villa in het middle of nowhere. Ik was compleet in de war, dacht dat we alles hadden samen en aan een toekomst aan het bouwen waren. Hij heeft nooit eerder wat gezegd…
Ik was compleet in shock, heb hem gesmeekt onze relatie nog een kans te geven. Onze 15 jaar niet zomaar ineens weg te gooien. In relatietherapie te gaan, of een pauze te nemen. Daar was geen ruimte meer voor in zijn hoofd zei hij. Therapie was niet nodig, want voor hem was alles nu helder en een pauze nemen kon niet, want dat betekende dat hij mij beloofde dat we weer bij elkaar zouden komen en dat kon hij niet.
Ik heb 15 jaar een kans gehad zei hij, en hij heeft geprobeerd het te laten werken maar dat is niet gelukt. Ik ben de meest conventionele vrouw die hij kent die gewone dingen wilt in het leven, dingen die hij mij niet kan geven. Hij voelt zich niet gewoon, maar had gehoopt dat als hij mij gelukkig kon maken met “gewone dingen” als een huis, trouwen, kinderen, hij zich uiteindelijk ook normaal en dus gelukkig zou gaan voelen. Maar hij is erachter gekomen dat hij zo niet in elkaar steekt en die dingen niet kan. Hij heeft al zo lang hiermee rond gelopen en heeft uiteindelijk een knoop voor zichzelf doorgehakt.
Op mijn vraag waarom hij nooit eerder wat heeft gezegd, nooit eerder heeft uitgesproken wat hem dwars zat, maar juist het tegenovergestelde heeft gedaan door mij ten huwelijk te vragen en nog tot vlak voor de breuk intensief een bruiloft met mij te plannen, gaf hij aan dat de bruiloft nooit belangrijk is geweest voor hem. Alleen het grote besluit dat hij moest nemen was van belang, en zo lang hij dat nog niet had genomen kon hij mij moeilijk vragen alles even “on hold te zetten”. Hij had al die jaren niets gezegd omdat hij mij niet onnodig ongelukkig wilde maken – hij dacht dat hij er zelf wel uit zou kunnen komen in zijn hoofd. Ik was altijd de veilige optie voor hem geweest. Onze relatie betekende voor hem eigenlijk niet veel meer dan elkaar zekerheid bieden, maar het was gewoon niet meer genoeg voor hem. Ik heb hem gevraagd of er een ander was, dat ontkende hij.
Ik heb hem gevraagd waarom hij dit 10 jaar heeft laten doorlopen terwijl hij blijkbaar vond dat we niet bij elkaar pasten en hij wist dat ik een kinderwens had (en ik dacht dat we die samen hadden). Ik kreeg te horen dat hij me nu juist nog een kans daarvoor gaf. Als we samen waren gebleven en geen kinderen hadden gekregen, dan was ik ongelukkig geworden en dan was dat “zijn schuld geweest”. Als ik nu geen kinderen meer krijg, dan zou dat mijn eigen “schuld” zijn. Ik vroeg hem of hij zich realiseerde dat ik dit jaar 35 word (we zijn beiden lang op onze carrière gericht geweest, maar ik heb het regelmatig ook gehad over mijn biologische klok). Of hij serieus dacht dat ik nu zomaar ineens een relatie met een ander zou kunnen beginnen om kinderen te krijgen. Dat ik dacht dat het lang zou duren voordat ik ooit over hem heen zou komen en me ooit voor een andere man zou kunnen opstellen. En dat als dat lukt nog maar moet blijken of ik dan nog tijdig een voldoende stabiele relatie zou kunnen krijgen met iemand om überhaupt weer aan kinderen te kunnen denken. Hij beet me toen dat dat tegenwoordig onzin is en hij diverse vrouwelijke collega’s heeft die op hun 40e nog kinderen hebben gekregen.
Ik was compleet van slag en gebroken. Hij heeft de relatie verbroken op de avond toen ik terugkwam van een dienstreis van 4 dagen in het buitenland. Mijn beste vriendinnetje heeft mij de volgende dag opgehaald en ik ben twee weken bij mijn ouders thuis gebleven. Aan het alarmsysteem van ons huis (dat ik via mijn telefoon kon raadplegen) zag ik opeens dat hij al die tijd ook niet thuis was. Toen ik hem daarmee confronteerde, kreeg ik te horen dat hij 3 dagen na onze breuk met zijn secretaresse in bed is gedoken en daar nooit meer is weggegaan.
Ik voelde me vreselijk toen ik dat hoorde, heb gevraagd hoe lang het al gaande was. Kreeg te horen van hem dat hij al eerder had gezegd dat er geen ander was toen we samen waren en dat was niet gelogen. Hij had een zuiver besluit voor zichzelf genomen en wist niet dat hij iets met zijn secretaresse zou gaan krijgen. Die relatie is “gewoon” zo gelopen, hij kon niet in ons huis zijn en moest ergens verblijven. Een aantal maanden geleden is hij blijkbaar met haar in gesprek geraakt toen ze een breakdown had gehad op kantoor omdat haar ex was vreemd gegaan. Hij is er toen achter gekomen dat ze heel veel gemeen hebben, dat ze exact dezelfde interesses heeft als hem, en dat ze net zo’n moeilijke jeugd heeft gehad als hij zelf. Mij heeft hij daar ook alles over verteld, maar bij haar had hij voor het eerst het gevoel met iemand te kunnen praten die het écht begreep omdat ze hetzelfde heeft meegemaakt. Hij kon bij haar terecht na onze breuk, ze had maar een slaapkamer dus hij moest wel in haar bed slapen, en van het een kwam het ander, het ging allemaal sneller dat hij had bedoeld. Nu meent hij dat zij zijn soulmate is en de vrouwelijke versie van zichzelf.
Zijn ouders en broer hebben van mij moeten horen dat hij bij haar is ingetrokken. Hij heeft hun niets verteld. Überhaupt heeft zijn vader via mij moeten vernemen dat onze relatie over is. Hij heeft ook niets meer van zich laten horen aan onze beste gezamenlijke vriend die we kennen sinds onze studie. Mijn moeder heeft hem 2 dagen na onze breuk een appje gestuurd waarin zei dat hij als een zoon voor haar was, hem gevraagd wat er was gebeurd tussen ons en dat de deur altijd voor hem open zou staan als hij wilde praten. Daar heeft hij nooit meer op gereageerd. Het is alsof hij iedereen die mogelijk wat zegt wat hij niet wil horen op afstand heeft geplaatst.
Na de eerste paar weken dat we geen contact hadden, heeft hij me boos geappt hoe zijn vader erbij kwam dat ik hem had verlaten voor zijn secretaresse. Ik moest geen onzin verkopen. Ik heb hem gezegd dat ik zijn vader na de breuk heb verteld dat we uit elkaar waren, en hem twee weken later ook heb laten weten dat ik erachter was gekomen dat hij bij een andere vrouw zat. Dat zijn vader (en overigens iedereen in onze omgeving) dan de conclusie trekt dat hij me voor haar heeft verlaten is niet zo vreemd. Hij werd ontzettend kwaad toen ik dat zei. Zijn moeder is vreemdgegaan met een collega en heeft zijn vader vroeger plotseling van de een op de andere dag voor die collega verlaten. Hij heeft mij altijd gezegd dat hij zoiets nooit zou kunnen doen, en meent ook dat hij dit netjes heeft gedaan. Hij heeft namelijk niet met haar geslapen tijdens onze relatie. Toen ik zei dat er ook zoiets bestaat als emotioneel vreemdgaan kreeg ik geen reactie.
We zijn nu ruim 10 weken verder maar ik kan nog altijd moeilijk bevatten wat er is gebeurd. Ik ben verdrietig dat ik de man van mijn leven blijkbaar niet gelukkig heb gemaakt/heb kunnen houden. Ik blijf me afvragen wat ik verkeerd heb gedaan. Onze hele relatie lang heb ik hem voor mijn gevoel niets dan liefde gegeven, alles voor hem gedaan, altijd alles geregeld (hij kon behoorlijk gemakzuchtig zijn). Ik voel me helemaal gebroken en eenzaam. Ik mis mijn grote liefde en mijn beste vriend.
Van de een op andere dag is mijn hele wereld op zijn kop komen te staan. Al mijn hoop, dromen en wensen voor de toekomst zijn verdwenen. Enkele dagen na de breuk heeft hij alles voor onze bruiloft geannuleerd. Ik heb nu een bruidsjurk en trouwringen die ik nooit zal kunnen dragen en niet meer kan retourneren. Ik voel me dwaas dat ik ooit gedacht heb te zullen trouwen en kinderen met hem te zullen krijgen. Het was heel moeilijk om aan iedereen te moeten vertellen dat de bruiloft niet door gaat. Niemand zag het aankomen, maar ik voel me naief dat ik dit zelf ook niet door heb gehad.
Mensen zeggen me dat ik blij moet zijn dat het nog op tijd voor de bruiloft is gebeurd. Als hij haar niet eerder had ontmoet was de bruiloft ongetwijfeld wel door gegaan en hadden we later nog grotere problemen gehad als er wel kinderen waren geweest. Ik ben er zelf eigenlijk ook van overtuigd dat hij de bruiloft gewoon had laten doorgaan als hij niet verliefd was geworden. Waarschijnlijk hebben ze gelijk dat ik nu beter af ben, maar het doet niet minder pijn. Ik kan me maar moeilijk focussen op het werk. Ik doe krampachtige pogingen om het leven weer op te pakken, maar het doet zó ontzettend veel pijn. Ik hoop dat ik snel weer in staat ben om weer een toekomst voor mezelf te zien. Ik vraag me af of er iemand is die ook zoiets heeft meegemaakt. Alle tips om hier uit te komen zijn meer dan welkom....
10 weken geleden heeft hij onze relatie plotseling verbroken. Ik zag het totaal niet aankomen. We hebben eigenlijk nooit echt ruzie gehad (nog steeds niet) en heeft nooit eerder aangegeven dat hij blijkbaar ongelukkig was. Ineens kreeg ik te horen dat hij vindt dat we niet bij elkaar passen en al 10 jaar (van de 15 die we samen waren) met dat gevoel heeft rondgelopen. Hij heeft me ten huwelijk gevraagd omdat hij dacht dat hij me daar gelukkig mee maakte (dat was ook zo, al had ik de hoop op een aanzoek al bijna opgegeven).
Hij wil een vrijer leven leiden, had het gevoel dat hij vanalles heeft gemist in het leven en hij wilde niets meer missen. Hij wil eigenlijk geen kinderen; het liefst met 40 jaar met pensioen; ons nieuwbouwhuis dat we 5 jaar geleden hebben gekocht vindt hij te burgerlijk en is voor hem blijkbaar nooit meer dan een investering geweest; het liefst zou hij ergens verhuizen naar een grote villa in het middle of nowhere. Ik was compleet in de war, dacht dat we alles hadden samen en aan een toekomst aan het bouwen waren. Hij heeft nooit eerder wat gezegd…
Ik was compleet in shock, heb hem gesmeekt onze relatie nog een kans te geven. Onze 15 jaar niet zomaar ineens weg te gooien. In relatietherapie te gaan, of een pauze te nemen. Daar was geen ruimte meer voor in zijn hoofd zei hij. Therapie was niet nodig, want voor hem was alles nu helder en een pauze nemen kon niet, want dat betekende dat hij mij beloofde dat we weer bij elkaar zouden komen en dat kon hij niet.
Ik heb 15 jaar een kans gehad zei hij, en hij heeft geprobeerd het te laten werken maar dat is niet gelukt. Ik ben de meest conventionele vrouw die hij kent die gewone dingen wilt in het leven, dingen die hij mij niet kan geven. Hij voelt zich niet gewoon, maar had gehoopt dat als hij mij gelukkig kon maken met “gewone dingen” als een huis, trouwen, kinderen, hij zich uiteindelijk ook normaal en dus gelukkig zou gaan voelen. Maar hij is erachter gekomen dat hij zo niet in elkaar steekt en die dingen niet kan. Hij heeft al zo lang hiermee rond gelopen en heeft uiteindelijk een knoop voor zichzelf doorgehakt.
Op mijn vraag waarom hij nooit eerder wat heeft gezegd, nooit eerder heeft uitgesproken wat hem dwars zat, maar juist het tegenovergestelde heeft gedaan door mij ten huwelijk te vragen en nog tot vlak voor de breuk intensief een bruiloft met mij te plannen, gaf hij aan dat de bruiloft nooit belangrijk is geweest voor hem. Alleen het grote besluit dat hij moest nemen was van belang, en zo lang hij dat nog niet had genomen kon hij mij moeilijk vragen alles even “on hold te zetten”. Hij had al die jaren niets gezegd omdat hij mij niet onnodig ongelukkig wilde maken – hij dacht dat hij er zelf wel uit zou kunnen komen in zijn hoofd. Ik was altijd de veilige optie voor hem geweest. Onze relatie betekende voor hem eigenlijk niet veel meer dan elkaar zekerheid bieden, maar het was gewoon niet meer genoeg voor hem. Ik heb hem gevraagd of er een ander was, dat ontkende hij.
Ik heb hem gevraagd waarom hij dit 10 jaar heeft laten doorlopen terwijl hij blijkbaar vond dat we niet bij elkaar pasten en hij wist dat ik een kinderwens had (en ik dacht dat we die samen hadden). Ik kreeg te horen dat hij me nu juist nog een kans daarvoor gaf. Als we samen waren gebleven en geen kinderen hadden gekregen, dan was ik ongelukkig geworden en dan was dat “zijn schuld geweest”. Als ik nu geen kinderen meer krijg, dan zou dat mijn eigen “schuld” zijn. Ik vroeg hem of hij zich realiseerde dat ik dit jaar 35 word (we zijn beiden lang op onze carrière gericht geweest, maar ik heb het regelmatig ook gehad over mijn biologische klok). Of hij serieus dacht dat ik nu zomaar ineens een relatie met een ander zou kunnen beginnen om kinderen te krijgen. Dat ik dacht dat het lang zou duren voordat ik ooit over hem heen zou komen en me ooit voor een andere man zou kunnen opstellen. En dat als dat lukt nog maar moet blijken of ik dan nog tijdig een voldoende stabiele relatie zou kunnen krijgen met iemand om überhaupt weer aan kinderen te kunnen denken. Hij beet me toen dat dat tegenwoordig onzin is en hij diverse vrouwelijke collega’s heeft die op hun 40e nog kinderen hebben gekregen.
Ik was compleet van slag en gebroken. Hij heeft de relatie verbroken op de avond toen ik terugkwam van een dienstreis van 4 dagen in het buitenland. Mijn beste vriendinnetje heeft mij de volgende dag opgehaald en ik ben twee weken bij mijn ouders thuis gebleven. Aan het alarmsysteem van ons huis (dat ik via mijn telefoon kon raadplegen) zag ik opeens dat hij al die tijd ook niet thuis was. Toen ik hem daarmee confronteerde, kreeg ik te horen dat hij 3 dagen na onze breuk met zijn secretaresse in bed is gedoken en daar nooit meer is weggegaan.
Ik voelde me vreselijk toen ik dat hoorde, heb gevraagd hoe lang het al gaande was. Kreeg te horen van hem dat hij al eerder had gezegd dat er geen ander was toen we samen waren en dat was niet gelogen. Hij had een zuiver besluit voor zichzelf genomen en wist niet dat hij iets met zijn secretaresse zou gaan krijgen. Die relatie is “gewoon” zo gelopen, hij kon niet in ons huis zijn en moest ergens verblijven. Een aantal maanden geleden is hij blijkbaar met haar in gesprek geraakt toen ze een breakdown had gehad op kantoor omdat haar ex was vreemd gegaan. Hij is er toen achter gekomen dat ze heel veel gemeen hebben, dat ze exact dezelfde interesses heeft als hem, en dat ze net zo’n moeilijke jeugd heeft gehad als hij zelf. Mij heeft hij daar ook alles over verteld, maar bij haar had hij voor het eerst het gevoel met iemand te kunnen praten die het écht begreep omdat ze hetzelfde heeft meegemaakt. Hij kon bij haar terecht na onze breuk, ze had maar een slaapkamer dus hij moest wel in haar bed slapen, en van het een kwam het ander, het ging allemaal sneller dat hij had bedoeld. Nu meent hij dat zij zijn soulmate is en de vrouwelijke versie van zichzelf.
Zijn ouders en broer hebben van mij moeten horen dat hij bij haar is ingetrokken. Hij heeft hun niets verteld. Überhaupt heeft zijn vader via mij moeten vernemen dat onze relatie over is. Hij heeft ook niets meer van zich laten horen aan onze beste gezamenlijke vriend die we kennen sinds onze studie. Mijn moeder heeft hem 2 dagen na onze breuk een appje gestuurd waarin zei dat hij als een zoon voor haar was, hem gevraagd wat er was gebeurd tussen ons en dat de deur altijd voor hem open zou staan als hij wilde praten. Daar heeft hij nooit meer op gereageerd. Het is alsof hij iedereen die mogelijk wat zegt wat hij niet wil horen op afstand heeft geplaatst.
Na de eerste paar weken dat we geen contact hadden, heeft hij me boos geappt hoe zijn vader erbij kwam dat ik hem had verlaten voor zijn secretaresse. Ik moest geen onzin verkopen. Ik heb hem gezegd dat ik zijn vader na de breuk heb verteld dat we uit elkaar waren, en hem twee weken later ook heb laten weten dat ik erachter was gekomen dat hij bij een andere vrouw zat. Dat zijn vader (en overigens iedereen in onze omgeving) dan de conclusie trekt dat hij me voor haar heeft verlaten is niet zo vreemd. Hij werd ontzettend kwaad toen ik dat zei. Zijn moeder is vreemdgegaan met een collega en heeft zijn vader vroeger plotseling van de een op de andere dag voor die collega verlaten. Hij heeft mij altijd gezegd dat hij zoiets nooit zou kunnen doen, en meent ook dat hij dit netjes heeft gedaan. Hij heeft namelijk niet met haar geslapen tijdens onze relatie. Toen ik zei dat er ook zoiets bestaat als emotioneel vreemdgaan kreeg ik geen reactie.
We zijn nu ruim 10 weken verder maar ik kan nog altijd moeilijk bevatten wat er is gebeurd. Ik ben verdrietig dat ik de man van mijn leven blijkbaar niet gelukkig heb gemaakt/heb kunnen houden. Ik blijf me afvragen wat ik verkeerd heb gedaan. Onze hele relatie lang heb ik hem voor mijn gevoel niets dan liefde gegeven, alles voor hem gedaan, altijd alles geregeld (hij kon behoorlijk gemakzuchtig zijn). Ik voel me helemaal gebroken en eenzaam. Ik mis mijn grote liefde en mijn beste vriend.
Van de een op andere dag is mijn hele wereld op zijn kop komen te staan. Al mijn hoop, dromen en wensen voor de toekomst zijn verdwenen. Enkele dagen na de breuk heeft hij alles voor onze bruiloft geannuleerd. Ik heb nu een bruidsjurk en trouwringen die ik nooit zal kunnen dragen en niet meer kan retourneren. Ik voel me dwaas dat ik ooit gedacht heb te zullen trouwen en kinderen met hem te zullen krijgen. Het was heel moeilijk om aan iedereen te moeten vertellen dat de bruiloft niet door gaat. Niemand zag het aankomen, maar ik voel me naief dat ik dit zelf ook niet door heb gehad.
Mensen zeggen me dat ik blij moet zijn dat het nog op tijd voor de bruiloft is gebeurd. Als hij haar niet eerder had ontmoet was de bruiloft ongetwijfeld wel door gegaan en hadden we later nog grotere problemen gehad als er wel kinderen waren geweest. Ik ben er zelf eigenlijk ook van overtuigd dat hij de bruiloft gewoon had laten doorgaan als hij niet verliefd was geworden. Waarschijnlijk hebben ze gelijk dat ik nu beter af ben, maar het doet niet minder pijn. Ik kan me maar moeilijk focussen op het werk. Ik doe krampachtige pogingen om het leven weer op te pakken, maar het doet zó ontzettend veel pijn. Ik hoop dat ik snel weer in staat ben om weer een toekomst voor mezelf te zien. Ik vraag me af of er iemand is die ook zoiets heeft meegemaakt. Alle tips om hier uit te komen zijn meer dan welkom....
zondag 16 april 2023 om 17:43
Inderdaad, een stuks originaliteitsprijs hoor.tortelduif schreef: ↑16-04-2023 15:36En jou 'verwijten' dat je zogezegd conventioneel bent, terwijl meneer doodleuk een relatie begint met zijn secretaresse. Hij volgt exact het sneue mannen van een zekere leeftijd-genre.
Je vraagt je wel eens af: 'Waar hebben wij het aan verdiend?
zondag 16 april 2023 om 17:58
Wat een vreselijk verhaal, op.
Dit had je niet kunnen voorzien, je moet er toch vanuit kunnen gaan dat een volwassen persoon de verantwoording neemt voor zijn eigen keuzes.
Dat doet hij dus niet. Hier kun jij niks mee verder en je bent door het oog van de naald gekropen.
Zijn secretaresse en hij gaan het vast fantastisch met elkaar krijgen, duidelijk mensen die het ver gaan brengen qua carrière verder en een super basis voor een relatie. Labiel en labiel bij elkaar.
Jullie relatie was gebaseerd op volwassen waarden en ideeën, daar kon hij niet mee omgaan en legt het ook nog bij jou neer.
Deze figuur gaat niemand geluk brengen. Ik ben gewoon plaatsvervangend boos over hoe hij jouw liefde minachtend weggooit en hoe en waarvoor.
Dit ligt bij hem hoor.
Dit had je niet kunnen voorzien, je moet er toch vanuit kunnen gaan dat een volwassen persoon de verantwoording neemt voor zijn eigen keuzes.
Dat doet hij dus niet. Hier kun jij niks mee verder en je bent door het oog van de naald gekropen.
Zijn secretaresse en hij gaan het vast fantastisch met elkaar krijgen, duidelijk mensen die het ver gaan brengen qua carrière verder en een super basis voor een relatie. Labiel en labiel bij elkaar.
Jullie relatie was gebaseerd op volwassen waarden en ideeën, daar kon hij niet mee omgaan en legt het ook nog bij jou neer.
Deze figuur gaat niemand geluk brengen. Ik ben gewoon plaatsvervangend boos over hoe hij jouw liefde minachtend weggooit en hoe en waarvoor.
Dit ligt bij hem hoor.
zondag 16 april 2023 om 18:05
Allereerst een mega dikke knuffel en veel sterkte, denk vooral niet dat het aan jou ligt hoor, anders had jij niet het gevoel gehad dat jullie een fijn leven hadden. Jij kunt hier echt niks aan doen! Richt je op jezelf en je eigen rust en geluk. Heel herkenbaar, ik ben na een heel lang huwelijk en drie kinderen ook van de ene op de andere dag aan de kant gezet, mijnheer trok per direct bij zijn nieuwe vriendin (die hij al een tijdje er op nahield, nooit wat van gemerkt...) We hadden twee jaar voor zijn vertrek een appartement aan zee gekocht voor de vakanties en ons pensioen, we stonden op het punt om het huis uit te bouwen volgens zijn idee, maar plots wilde geen verantwoordelijkheid meer, maar van het leven genieten met een onafhankelijke vrouw die niks van hem verwachte en geen verplichtingen en veel geld had. Ik was te lief en te saai (en nog wat idotere dingen maar die zal ik hier niet neerzetten) en met haar was het liefde op het eerste gezicht, ze konden niet anders, voorbestemd soulmates, blablabla Niet te herkennen en er viel niks tegen te doen, probeer hem niet van gedachten te veranderen, ze verwijten je het, jij hebt toch altijd alles fout gedaan en het kost alleen maar energie en leidt tot niks! Kortom hij heeft de eerste drie jaar op zijn roze wolk gezeten in een leventje van aaneengeregen luxe etentjes, cruise reizen en uitjes en ik heb dus drie jaar alleen voor de kinderen gezorgd. Ik ben altijd wel zo neutraal mogelijk gebleven voor de kinderen en de familie, hoe moeilijk het ook was, want ik was kapot van verdriet en mijn zelfvertrouwen was nul maar nu na vijf jaar kunnen we gewoon nog redelijk goed met elkaar omgaan, dingen voor de kinderen regelen, samen verjaardagen vieren enz. en het contact met de kinderen is zich ook langzamerhand aan het herstellen en normaliseren. Ik heb nu ook weer een lieve vriend en geniet weer van het leven. Dus ja ik heb het meegemaakt, het is zwaar maar jij komt er sterker en beter uit, al geloof je dat nu misschien nog niet. Wees lief voor jezelf, raak je niet kwijt in "als ik.... dan...." vragen maar richt je op wat jij fijn vindt nadat het eerste verdriet een beetje begint te slijten.
zondag 16 april 2023 om 18:34
zondag 16 april 2023 om 18:38
Ja, maar niet aan iedereen. Op kantoor werk ik als adviseur en onze “afdeling” bestaat maar uit twee personen: mijn leidinggevende en ik. Het was een donderdagavond toen hij me dit nieuws bracht. Ik voelde me niet in staat de volgende dag te werken en heb dat laten weten aan mijn leidinggevende (die overigens ook was uitgenodigd voor onze bruiloft). Het voelde niet goed om me gewoon ziek te melden. Zij is heel begripvol en heeft me vervolgens wel ziekgemeld op het werk. Voor het eerst sinds groep 6 van de basisschool dat ik ergens ziek ben gemeld… (na 2 weken ben ik wel weer beter gemeld, want ik heb de afleiding van het werk tegelijkertijd ook nodig ook al ben ik dus helemaal niet efficient in mijn werk nu).
Ook deze breuk was een vorm van ziek zijn zei ze. Ik voelde me ook letterlijk ziek ervan, want ik sliep de eerste twee weken eigenlijk ook maar maximaal 2 uur per nacht en kon nauwelijks eten. In slechts enkele weken ben ik 6 kilo afgevallen. (Ik ben nooit dik geweest, had wel bedacht dat er een kilootje vanaf mocht voor de bruiloft om een beetje strakker te worden.. maar dit was niet helemaal mijn bedoeling geweest...)
Aanvankelijk wist alleen mijn leidinggevende ervan en dacht de rest van kantoor dat ik ziek was omdat zij dat had gezegd. Later heb ik functioneel hier en daar wat mensen verteld over wat er is gebeurd zodat ze begrepen waarom sommige adviesvragen langer blijven liggen dan normaal. In de meeste gevallen heb ik vaak niet meer verteld dan dat ik een lange relatie heb gehad die plotseling is beëindigd. Het voelt namelijk een beetje als een slechte film wat er is gebeurd: vier maanden voor de bruiloft verlaten worden voor een secretaresse, het klinkt zo cliché en ik heb geen zin dat zoiets als een lopend vuurtje rondgaat. Daarbij komt dat onze werkvloer voornamelijk ook nog eens uit mannelijke collega’s bestaat.
Enkele collega’s heb ik wel toevertrouwd wat er is gebeurd. Voor mijn gevoel had ik dat ook nodig, soms voelt het gewoon alsof ik gek wordt en dan is het fijn om even kort mijn ei kwijt te kunnen bij iemand, al is het maar even tijdens een lunch of koffie. Mijn ex en ik zijn namelijk nog niet zo lang geleden voor mijn werk naar België verhuisd en door allerlei omstandigheden (zie hieronder) heb ik daar nog niet zoveel sociale contacten opgebouwd.
Aanvankelijk zaten we in tijdelijke gemeubileerde huisvesting, omdat ik was gevraagd een half jaar een zwangerschapsverlof op te vangen (wat uiteindelijk een jaar werd, omdat de collega die ik verving na haar verlof een andere baan had gevonden). Het was eigenlijk de bedoeling dat ik daarna weer terug zou keren naar het kantoor in NL, maar ik kreeg de kans om te blijven en voor een aantal jaren in België geplaatst te worden. Het beviel mijn ex uitstekend in België en hij heeft mij aangemoedigd die kans te grijpen. Het was ons gezamenlijke avontuur. Ik vond het werk in België ook leuk en in februari vorig jaar zijn we dan ook verhuisd naar een ander appartement dat wordt betaald door mijn werkgever (ons huis in NL hebben we aangehouden, mijn ex werkte thuis in België, maar moest wel 1 en soms 2 dagen in de week op kantoor zijn in NL).
Ik heb fijne vrienden en familie in NL wonen (die ik nu mis en mij steunen waar ze kunnen), maar zoals gezegd heb ik helaas nog niet zoveel sociale contacten kunnen opbouwen in België. Deels komt dat omdat we de eerste periode nog in lockdown zaten vanwege Corona. Daarna omdat we vlak na de verhuizing in februari vorig jaar het nieuws kregen dat de stiefvader van mijn ex terminaal ziek was. Ik heb toen voorgesteld dat hij een week naar hem toe zou gaan toen hij nog “goed” bij was om nog wat quality time met hem door te brengen. Dat heeft hij ook gedaan (al heeft hij die week blijkbaar ook gebruikt om met zijn zijn vader, broer en oude schoolvriend af te spreken) en voor zijn gevoel heeft hij toen ook al afscheid genomen. Ik vond het echter belangrijk om te blijven gaan, om zijn stiefvader en moeder te kunnen steunen. Er volgende een periode waarin ik bijna 5 maanden lang bijna ieder weekend, of in ieder geval om het weekend, met hem naar zijn stiefvader in NL reed (een rit van bijna 2 uur heen en ook weer 2 uur terug). Min ex heeft ooit (voor mijn tijd) wel een rijbewijs gehaald op aandringen van zijn ouders. Hij heeft ze toen gezegd dat hij toch niet zou gaan rijden, en dat heeft hij volgehouden (ja zo koppig kan hij zijn), totdat hij de weg niet meer op durfde. Al die jaren lang ben ik dus de chauffeur geweest van ons tweeën (ja, ik realiseer me nu ook dat ik gek ben geweest…, maar dit is dus een van de vele dingen die ik bedoel als ik zeg dat ik álles voor hem deed). Het viel mij zwaar om steeds die lange rit te maken en zijn stiefvader steeds verder achteruit te zien gaan. Achteraf vraag ik me af of ik daar zelfs meer moeite mee heb gehad dan mijn ex. Begin juli is zijn stiefvader overleden en ik heb zijn moeder toen geholpen met het regelen van de begrafenis.
Onze trouwplannen (hij heeft me in december 2021 ten huwelijk gevraagd) hebben we in die periode “on hold” gezet, maar in september vorig jaar hebben we besloten om onze trouwplannen te hervatten (het leven moest toch doorgaan zei zijn moeder en daar had ze ook gelijk in). We zijn daarna dus druk geweest met het plannen van de bruiloft, en in de tussentijd kregen we in de weekenden vaak bezoek/logés van vrienden en familie in Nederland omdat zij ons nieuwe appartement nog altijd niet hadden gezien. Ook daardoor heb ik dus nog niet zoveel in België opgebouwd, en dat maakt het wel moeilijk.
zondag 16 april 2023 om 18:50
Hij kende haar nog niet toen hij mijn ten huwelijk vroeg (december 2021). Hij is in maart 2022 aan een nieuwe baan begonnen en daar heeft hij haar ontmoet.
zondag 16 april 2023 om 18:52
Zeker niet verveled, op aanraden van mijn huisarts heb ik me inderdaad voorgenomen om me over die mogelijkheden te laten informeren. Ik moet alleen even kijken of ik dat het beste in NL of in BE (waar ik nu woon, zie hierboven) kan doen.
zondag 16 april 2023 om 19:01
Mekkeren over het burgerlijke nieuwbouwhuis terwijl hij dankzij jou lekker in België kon wonen. Als ik het zo lees dan valt het allemaal reuze mee met dat gezapige leventje met jou.
Alleen nog maar meer aanwijzingen dat meneer zijn eigen straatje schoonveegt met onzinverhaaltjes over al jaren ongelukkig zijn, bladiebla.
Ik hoop dat je je snel op je eigen toekomst kunt richten to!
Alleen nog maar meer aanwijzingen dat meneer zijn eigen straatje schoonveegt met onzinverhaaltjes over al jaren ongelukkig zijn, bladiebla.
Ik hoop dat je je snel op je eigen toekomst kunt richten to!
zondag 16 april 2023 om 19:04
zondag 16 april 2023 om 19:07
Klinkt misschien gek, maar ik probeer nu juist weer te werken omdat me dat nog enige afleiding en houvast geeft. Ook al heb ik dus moeite met me te focussen. Met mijn leidinggevende de afspraak gemaakt dan ik moet aangeven als het niet gaat. Ik krijg ook de vrijheid om soms in NL te werken (mijn ex verblijft momenteel toch bij zijn nieuwe vriendin) zodat ik daar ook naar de huisarts (die ik daar nog heb) of de psycholoog kan.Intotheunknown schreef: ↑16-04-2023 17:33
Als het niet gaat, meld je ziek op je werk en pak nu je tijd. Sterkte!
plies wijzigde dit bericht op 16-04-2023 20:38
1.27% gewijzigd
zondag 16 april 2023 om 19:21
Voor mijn gevoel hadden we ook helemaal niet zo'n saai leven... We hebben veel stedentrips gemaakt en ook veel verre (rond)reizen gemaakt samen (o.a. naar Vietnam, Cambodja, Filipijnen, Thailand, Mexico, Guatemala, Albanie en Noord-Macedonie). Voor de huwelijksreis wilden we naar Japan. Ik vond ons wat dat betreft eigenlijk best avontuurlijk. Uiteraard ben ik wel degene geweest die al die reizen tot in de puntjes heeft geregeld en voorbereid, zelfs zijn koffer pakte ik nog in. Meneer hoefde alleen maar mee te gaan. En ik ben ook zo stom geweest om die vakanties grotendeels te betalen.Suniva schreef: ↑16-04-2023 19:01Mekkeren over het burgerlijke nieuwbouwhuis terwijl hij dankzij jou lekker in België kon wonen. Als ik het zo lees dan valt het allemaal reuze mee met dat gezapige leventje met jou.
Alleen nog maar meer aanwijzingen dat meneer zijn eigen straatje schoonveegt met onzinverhaaltjes over al jaren ongelukkig zijn, bladiebla.
Ik hoop dat je je snel op je eigen toekomst kunt richten to!
Ik heb wel vaker tegen hem gezegd dat die rondreizen even niet meer zouden kunnen zodra we een baby zouden hebben. Hij zei dan dat we dan nog wel zouden zien "want je ziet ook mensen met van die draagzakken". Ik dacht dan altijd bij mezelf, ach, hij komt er zodra we een kindje hebben vanzelf wel achter dat zoiets niet gaat met een baby dat voldoende slaap en rust nodig heeft en hij merkt hoeveel babyspullen je alleen al mee moet nemen als je alleen al ergens op visite gaat.
zondag 16 april 2023 om 19:29
Ontzettend naar dat je verlaten bent…en ook naar dat hij al meteen door is naar een ander.
Aan de andere kant heeft hij wel netjes eerst jullie relatie verbroken. Iets wat hier vaak al goed ideaal wordt voorgewend voor mannen die een scheve schaats rijden.
Ik vermoed dat hij, nu het ineens heel serieus werd, koudwatervrees heeft gekregen. En ook in dat geval: beter nu dan met een baby op schoot.
Maakt het nog steeds heel zuur voor jou natuurlijk. Sterkte!
Aan de andere kant heeft hij wel netjes eerst jullie relatie verbroken. Iets wat hier vaak al goed ideaal wordt voorgewend voor mannen die een scheve schaats rijden.
Ik vermoed dat hij, nu het ineens heel serieus werd, koudwatervrees heeft gekregen. En ook in dat geval: beter nu dan met een baby op schoot.
Maakt het nog steeds heel zuur voor jou natuurlijk. Sterkte!
zondag 16 april 2023 om 19:38
Ik zou er helaas mijn geld toch écht niet op inzetten dat hij niet al een tijdje aan de rol was met een ander.
Of met meerdere anderen.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
zondag 16 april 2023 om 19:49
Nee, ik denk niet dat je iets verkeerd hebt gedaan; je bent aan het lijntje gehouden door iemand die dacht dat hij onvervangbaar was en het jou daarom niet wilde aandoen om met je te breken. En in tussentijd was het wel zo makkelijk dat huisje boompje beestje.
Hij had een soort belangrijkheidscomplex en daar ben jij mooi de dupe van. Terwijl hij in feite gewoon een leugenaar was die door zijn schijnvertoning jou de mogelijkheid ontnam om een andere partner te zoeken die wél 100% van je hield.
Hij heeft daardoor jou je beste tijd ontnomen.
Hij had een soort belangrijkheidscomplex en daar ben jij mooi de dupe van. Terwijl hij in feite gewoon een leugenaar was die door zijn schijnvertoning jou de mogelijkheid ontnam om een andere partner te zoeken die wél 100% van je hield.
Hij heeft daardoor jou je beste tijd ontnomen.
Dan moet het maar zoals het kan
zondag 16 april 2023 om 20:08
3 dagen na de breuk lag hij al in bed met een ander en is daar gebleven. Jij denkt dat er voor de breuk nog niks speelde?Camocamo schreef: ↑16-04-2023 19:29Ontzettend naar dat je verlaten bent…en ook naar dat hij al meteen door is naar een ander.
Aan de andere kant heeft hij wel netjes eerst jullie relatie verbroken. Iets wat hier vaak al goed ideaal wordt voorgewend voor mannen die een scheve schaats rijden.
Ik vermoed dat hij, nu het ineens heel serieus werd, koudwatervrees heeft gekregen. En ook in dat geval: beter nu dan met een baby op schoot.
Maakt het nog steeds heel zuur voor jou natuurlijk. Sterkte!
zondag 16 april 2023 om 20:22
Nu vind ik hem nóg stommer. Wat een zeikstraal, die spoort niet, hoor.Plies schreef: ↑16-04-2023 19:21Voor mijn gevoel hadden we ook helemaal niet zo'n saai leven... We hebben veel stedentrips gemaakt en ook veel verre (rond)reizen gemaakt samen (o.a. naar Vietnam, Cambodja, Filipijnen, Thailand, Mexico, Guatemala, Albanie en Noord-Macedonie). Voor de huwelijksreis wilden we naar Japan. Ik vond ons wat dat betreft eigenlijk best avontuurlijk. Uiteraard ben ik wel degene geweest die al die reizen tot in de puntjes heeft geregeld en voorbereid, zelfs zijn koffer pakte ik nog in. Meneer hoefde alleen maar mee te gaan. En ik ben ook zo stom geweest om die vakanties grotendeels te betalen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
