Relaties
alle pijlers
Plotseling na 15 jaar vlak voor bruiloft verlaten
zondag 16 april 2023 om 13:08
Een aantal maanden geleden voelde ik me nog dolgelukkig en dacht ik alles te hebben. Ik ging trouwen met de liefde van mijn leven, we hadden een mooi huis en allebei een goede baan waar we veel plezier aan beleefden. We waren al 15 jaar samen en ik was dol op hem. Onze bruiloft die in juni plaats zou vinden was al bijna helemaal geregeld, de “save the dates” hebben we in december op de post gedaan, en we hadden besproken dat we erna wilden proberen kinderen te krijgen.
10 weken geleden heeft hij onze relatie plotseling verbroken. Ik zag het totaal niet aankomen. We hebben eigenlijk nooit echt ruzie gehad (nog steeds niet) en heeft nooit eerder aangegeven dat hij blijkbaar ongelukkig was. Ineens kreeg ik te horen dat hij vindt dat we niet bij elkaar passen en al 10 jaar (van de 15 die we samen waren) met dat gevoel heeft rondgelopen. Hij heeft me ten huwelijk gevraagd omdat hij dacht dat hij me daar gelukkig mee maakte (dat was ook zo, al had ik de hoop op een aanzoek al bijna opgegeven).
Hij wil een vrijer leven leiden, had het gevoel dat hij vanalles heeft gemist in het leven en hij wilde niets meer missen. Hij wil eigenlijk geen kinderen; het liefst met 40 jaar met pensioen; ons nieuwbouwhuis dat we 5 jaar geleden hebben gekocht vindt hij te burgerlijk en is voor hem blijkbaar nooit meer dan een investering geweest; het liefst zou hij ergens verhuizen naar een grote villa in het middle of nowhere. Ik was compleet in de war, dacht dat we alles hadden samen en aan een toekomst aan het bouwen waren. Hij heeft nooit eerder wat gezegd…
Ik was compleet in shock, heb hem gesmeekt onze relatie nog een kans te geven. Onze 15 jaar niet zomaar ineens weg te gooien. In relatietherapie te gaan, of een pauze te nemen. Daar was geen ruimte meer voor in zijn hoofd zei hij. Therapie was niet nodig, want voor hem was alles nu helder en een pauze nemen kon niet, want dat betekende dat hij mij beloofde dat we weer bij elkaar zouden komen en dat kon hij niet.
Ik heb 15 jaar een kans gehad zei hij, en hij heeft geprobeerd het te laten werken maar dat is niet gelukt. Ik ben de meest conventionele vrouw die hij kent die gewone dingen wilt in het leven, dingen die hij mij niet kan geven. Hij voelt zich niet gewoon, maar had gehoopt dat als hij mij gelukkig kon maken met “gewone dingen” als een huis, trouwen, kinderen, hij zich uiteindelijk ook normaal en dus gelukkig zou gaan voelen. Maar hij is erachter gekomen dat hij zo niet in elkaar steekt en die dingen niet kan. Hij heeft al zo lang hiermee rond gelopen en heeft uiteindelijk een knoop voor zichzelf doorgehakt.
Op mijn vraag waarom hij nooit eerder wat heeft gezegd, nooit eerder heeft uitgesproken wat hem dwars zat, maar juist het tegenovergestelde heeft gedaan door mij ten huwelijk te vragen en nog tot vlak voor de breuk intensief een bruiloft met mij te plannen, gaf hij aan dat de bruiloft nooit belangrijk is geweest voor hem. Alleen het grote besluit dat hij moest nemen was van belang, en zo lang hij dat nog niet had genomen kon hij mij moeilijk vragen alles even “on hold te zetten”. Hij had al die jaren niets gezegd omdat hij mij niet onnodig ongelukkig wilde maken – hij dacht dat hij er zelf wel uit zou kunnen komen in zijn hoofd. Ik was altijd de veilige optie voor hem geweest. Onze relatie betekende voor hem eigenlijk niet veel meer dan elkaar zekerheid bieden, maar het was gewoon niet meer genoeg voor hem. Ik heb hem gevraagd of er een ander was, dat ontkende hij.
Ik heb hem gevraagd waarom hij dit 10 jaar heeft laten doorlopen terwijl hij blijkbaar vond dat we niet bij elkaar pasten en hij wist dat ik een kinderwens had (en ik dacht dat we die samen hadden). Ik kreeg te horen dat hij me nu juist nog een kans daarvoor gaf. Als we samen waren gebleven en geen kinderen hadden gekregen, dan was ik ongelukkig geworden en dan was dat “zijn schuld geweest”. Als ik nu geen kinderen meer krijg, dan zou dat mijn eigen “schuld” zijn. Ik vroeg hem of hij zich realiseerde dat ik dit jaar 35 word (we zijn beiden lang op onze carrière gericht geweest, maar ik heb het regelmatig ook gehad over mijn biologische klok). Of hij serieus dacht dat ik nu zomaar ineens een relatie met een ander zou kunnen beginnen om kinderen te krijgen. Dat ik dacht dat het lang zou duren voordat ik ooit over hem heen zou komen en me ooit voor een andere man zou kunnen opstellen. En dat als dat lukt nog maar moet blijken of ik dan nog tijdig een voldoende stabiele relatie zou kunnen krijgen met iemand om überhaupt weer aan kinderen te kunnen denken. Hij beet me toen dat dat tegenwoordig onzin is en hij diverse vrouwelijke collega’s heeft die op hun 40e nog kinderen hebben gekregen.
Ik was compleet van slag en gebroken. Hij heeft de relatie verbroken op de avond toen ik terugkwam van een dienstreis van 4 dagen in het buitenland. Mijn beste vriendinnetje heeft mij de volgende dag opgehaald en ik ben twee weken bij mijn ouders thuis gebleven. Aan het alarmsysteem van ons huis (dat ik via mijn telefoon kon raadplegen) zag ik opeens dat hij al die tijd ook niet thuis was. Toen ik hem daarmee confronteerde, kreeg ik te horen dat hij 3 dagen na onze breuk met zijn secretaresse in bed is gedoken en daar nooit meer is weggegaan.
Ik voelde me vreselijk toen ik dat hoorde, heb gevraagd hoe lang het al gaande was. Kreeg te horen van hem dat hij al eerder had gezegd dat er geen ander was toen we samen waren en dat was niet gelogen. Hij had een zuiver besluit voor zichzelf genomen en wist niet dat hij iets met zijn secretaresse zou gaan krijgen. Die relatie is “gewoon” zo gelopen, hij kon niet in ons huis zijn en moest ergens verblijven. Een aantal maanden geleden is hij blijkbaar met haar in gesprek geraakt toen ze een breakdown had gehad op kantoor omdat haar ex was vreemd gegaan. Hij is er toen achter gekomen dat ze heel veel gemeen hebben, dat ze exact dezelfde interesses heeft als hem, en dat ze net zo’n moeilijke jeugd heeft gehad als hij zelf. Mij heeft hij daar ook alles over verteld, maar bij haar had hij voor het eerst het gevoel met iemand te kunnen praten die het écht begreep omdat ze hetzelfde heeft meegemaakt. Hij kon bij haar terecht na onze breuk, ze had maar een slaapkamer dus hij moest wel in haar bed slapen, en van het een kwam het ander, het ging allemaal sneller dat hij had bedoeld. Nu meent hij dat zij zijn soulmate is en de vrouwelijke versie van zichzelf.
Zijn ouders en broer hebben van mij moeten horen dat hij bij haar is ingetrokken. Hij heeft hun niets verteld. Überhaupt heeft zijn vader via mij moeten vernemen dat onze relatie over is. Hij heeft ook niets meer van zich laten horen aan onze beste gezamenlijke vriend die we kennen sinds onze studie. Mijn moeder heeft hem 2 dagen na onze breuk een appje gestuurd waarin zei dat hij als een zoon voor haar was, hem gevraagd wat er was gebeurd tussen ons en dat de deur altijd voor hem open zou staan als hij wilde praten. Daar heeft hij nooit meer op gereageerd. Het is alsof hij iedereen die mogelijk wat zegt wat hij niet wil horen op afstand heeft geplaatst.
Na de eerste paar weken dat we geen contact hadden, heeft hij me boos geappt hoe zijn vader erbij kwam dat ik hem had verlaten voor zijn secretaresse. Ik moest geen onzin verkopen. Ik heb hem gezegd dat ik zijn vader na de breuk heb verteld dat we uit elkaar waren, en hem twee weken later ook heb laten weten dat ik erachter was gekomen dat hij bij een andere vrouw zat. Dat zijn vader (en overigens iedereen in onze omgeving) dan de conclusie trekt dat hij me voor haar heeft verlaten is niet zo vreemd. Hij werd ontzettend kwaad toen ik dat zei. Zijn moeder is vreemdgegaan met een collega en heeft zijn vader vroeger plotseling van de een op de andere dag voor die collega verlaten. Hij heeft mij altijd gezegd dat hij zoiets nooit zou kunnen doen, en meent ook dat hij dit netjes heeft gedaan. Hij heeft namelijk niet met haar geslapen tijdens onze relatie. Toen ik zei dat er ook zoiets bestaat als emotioneel vreemdgaan kreeg ik geen reactie.
We zijn nu ruim 10 weken verder maar ik kan nog altijd moeilijk bevatten wat er is gebeurd. Ik ben verdrietig dat ik de man van mijn leven blijkbaar niet gelukkig heb gemaakt/heb kunnen houden. Ik blijf me afvragen wat ik verkeerd heb gedaan. Onze hele relatie lang heb ik hem voor mijn gevoel niets dan liefde gegeven, alles voor hem gedaan, altijd alles geregeld (hij kon behoorlijk gemakzuchtig zijn). Ik voel me helemaal gebroken en eenzaam. Ik mis mijn grote liefde en mijn beste vriend.
Van de een op andere dag is mijn hele wereld op zijn kop komen te staan. Al mijn hoop, dromen en wensen voor de toekomst zijn verdwenen. Enkele dagen na de breuk heeft hij alles voor onze bruiloft geannuleerd. Ik heb nu een bruidsjurk en trouwringen die ik nooit zal kunnen dragen en niet meer kan retourneren. Ik voel me dwaas dat ik ooit gedacht heb te zullen trouwen en kinderen met hem te zullen krijgen. Het was heel moeilijk om aan iedereen te moeten vertellen dat de bruiloft niet door gaat. Niemand zag het aankomen, maar ik voel me naief dat ik dit zelf ook niet door heb gehad.
Mensen zeggen me dat ik blij moet zijn dat het nog op tijd voor de bruiloft is gebeurd. Als hij haar niet eerder had ontmoet was de bruiloft ongetwijfeld wel door gegaan en hadden we later nog grotere problemen gehad als er wel kinderen waren geweest. Ik ben er zelf eigenlijk ook van overtuigd dat hij de bruiloft gewoon had laten doorgaan als hij niet verliefd was geworden. Waarschijnlijk hebben ze gelijk dat ik nu beter af ben, maar het doet niet minder pijn. Ik kan me maar moeilijk focussen op het werk. Ik doe krampachtige pogingen om het leven weer op te pakken, maar het doet zó ontzettend veel pijn. Ik hoop dat ik snel weer in staat ben om weer een toekomst voor mezelf te zien. Ik vraag me af of er iemand is die ook zoiets heeft meegemaakt. Alle tips om hier uit te komen zijn meer dan welkom....
10 weken geleden heeft hij onze relatie plotseling verbroken. Ik zag het totaal niet aankomen. We hebben eigenlijk nooit echt ruzie gehad (nog steeds niet) en heeft nooit eerder aangegeven dat hij blijkbaar ongelukkig was. Ineens kreeg ik te horen dat hij vindt dat we niet bij elkaar passen en al 10 jaar (van de 15 die we samen waren) met dat gevoel heeft rondgelopen. Hij heeft me ten huwelijk gevraagd omdat hij dacht dat hij me daar gelukkig mee maakte (dat was ook zo, al had ik de hoop op een aanzoek al bijna opgegeven).
Hij wil een vrijer leven leiden, had het gevoel dat hij vanalles heeft gemist in het leven en hij wilde niets meer missen. Hij wil eigenlijk geen kinderen; het liefst met 40 jaar met pensioen; ons nieuwbouwhuis dat we 5 jaar geleden hebben gekocht vindt hij te burgerlijk en is voor hem blijkbaar nooit meer dan een investering geweest; het liefst zou hij ergens verhuizen naar een grote villa in het middle of nowhere. Ik was compleet in de war, dacht dat we alles hadden samen en aan een toekomst aan het bouwen waren. Hij heeft nooit eerder wat gezegd…
Ik was compleet in shock, heb hem gesmeekt onze relatie nog een kans te geven. Onze 15 jaar niet zomaar ineens weg te gooien. In relatietherapie te gaan, of een pauze te nemen. Daar was geen ruimte meer voor in zijn hoofd zei hij. Therapie was niet nodig, want voor hem was alles nu helder en een pauze nemen kon niet, want dat betekende dat hij mij beloofde dat we weer bij elkaar zouden komen en dat kon hij niet.
Ik heb 15 jaar een kans gehad zei hij, en hij heeft geprobeerd het te laten werken maar dat is niet gelukt. Ik ben de meest conventionele vrouw die hij kent die gewone dingen wilt in het leven, dingen die hij mij niet kan geven. Hij voelt zich niet gewoon, maar had gehoopt dat als hij mij gelukkig kon maken met “gewone dingen” als een huis, trouwen, kinderen, hij zich uiteindelijk ook normaal en dus gelukkig zou gaan voelen. Maar hij is erachter gekomen dat hij zo niet in elkaar steekt en die dingen niet kan. Hij heeft al zo lang hiermee rond gelopen en heeft uiteindelijk een knoop voor zichzelf doorgehakt.
Op mijn vraag waarom hij nooit eerder wat heeft gezegd, nooit eerder heeft uitgesproken wat hem dwars zat, maar juist het tegenovergestelde heeft gedaan door mij ten huwelijk te vragen en nog tot vlak voor de breuk intensief een bruiloft met mij te plannen, gaf hij aan dat de bruiloft nooit belangrijk is geweest voor hem. Alleen het grote besluit dat hij moest nemen was van belang, en zo lang hij dat nog niet had genomen kon hij mij moeilijk vragen alles even “on hold te zetten”. Hij had al die jaren niets gezegd omdat hij mij niet onnodig ongelukkig wilde maken – hij dacht dat hij er zelf wel uit zou kunnen komen in zijn hoofd. Ik was altijd de veilige optie voor hem geweest. Onze relatie betekende voor hem eigenlijk niet veel meer dan elkaar zekerheid bieden, maar het was gewoon niet meer genoeg voor hem. Ik heb hem gevraagd of er een ander was, dat ontkende hij.
Ik heb hem gevraagd waarom hij dit 10 jaar heeft laten doorlopen terwijl hij blijkbaar vond dat we niet bij elkaar pasten en hij wist dat ik een kinderwens had (en ik dacht dat we die samen hadden). Ik kreeg te horen dat hij me nu juist nog een kans daarvoor gaf. Als we samen waren gebleven en geen kinderen hadden gekregen, dan was ik ongelukkig geworden en dan was dat “zijn schuld geweest”. Als ik nu geen kinderen meer krijg, dan zou dat mijn eigen “schuld” zijn. Ik vroeg hem of hij zich realiseerde dat ik dit jaar 35 word (we zijn beiden lang op onze carrière gericht geweest, maar ik heb het regelmatig ook gehad over mijn biologische klok). Of hij serieus dacht dat ik nu zomaar ineens een relatie met een ander zou kunnen beginnen om kinderen te krijgen. Dat ik dacht dat het lang zou duren voordat ik ooit over hem heen zou komen en me ooit voor een andere man zou kunnen opstellen. En dat als dat lukt nog maar moet blijken of ik dan nog tijdig een voldoende stabiele relatie zou kunnen krijgen met iemand om überhaupt weer aan kinderen te kunnen denken. Hij beet me toen dat dat tegenwoordig onzin is en hij diverse vrouwelijke collega’s heeft die op hun 40e nog kinderen hebben gekregen.
Ik was compleet van slag en gebroken. Hij heeft de relatie verbroken op de avond toen ik terugkwam van een dienstreis van 4 dagen in het buitenland. Mijn beste vriendinnetje heeft mij de volgende dag opgehaald en ik ben twee weken bij mijn ouders thuis gebleven. Aan het alarmsysteem van ons huis (dat ik via mijn telefoon kon raadplegen) zag ik opeens dat hij al die tijd ook niet thuis was. Toen ik hem daarmee confronteerde, kreeg ik te horen dat hij 3 dagen na onze breuk met zijn secretaresse in bed is gedoken en daar nooit meer is weggegaan.
Ik voelde me vreselijk toen ik dat hoorde, heb gevraagd hoe lang het al gaande was. Kreeg te horen van hem dat hij al eerder had gezegd dat er geen ander was toen we samen waren en dat was niet gelogen. Hij had een zuiver besluit voor zichzelf genomen en wist niet dat hij iets met zijn secretaresse zou gaan krijgen. Die relatie is “gewoon” zo gelopen, hij kon niet in ons huis zijn en moest ergens verblijven. Een aantal maanden geleden is hij blijkbaar met haar in gesprek geraakt toen ze een breakdown had gehad op kantoor omdat haar ex was vreemd gegaan. Hij is er toen achter gekomen dat ze heel veel gemeen hebben, dat ze exact dezelfde interesses heeft als hem, en dat ze net zo’n moeilijke jeugd heeft gehad als hij zelf. Mij heeft hij daar ook alles over verteld, maar bij haar had hij voor het eerst het gevoel met iemand te kunnen praten die het écht begreep omdat ze hetzelfde heeft meegemaakt. Hij kon bij haar terecht na onze breuk, ze had maar een slaapkamer dus hij moest wel in haar bed slapen, en van het een kwam het ander, het ging allemaal sneller dat hij had bedoeld. Nu meent hij dat zij zijn soulmate is en de vrouwelijke versie van zichzelf.
Zijn ouders en broer hebben van mij moeten horen dat hij bij haar is ingetrokken. Hij heeft hun niets verteld. Überhaupt heeft zijn vader via mij moeten vernemen dat onze relatie over is. Hij heeft ook niets meer van zich laten horen aan onze beste gezamenlijke vriend die we kennen sinds onze studie. Mijn moeder heeft hem 2 dagen na onze breuk een appje gestuurd waarin zei dat hij als een zoon voor haar was, hem gevraagd wat er was gebeurd tussen ons en dat de deur altijd voor hem open zou staan als hij wilde praten. Daar heeft hij nooit meer op gereageerd. Het is alsof hij iedereen die mogelijk wat zegt wat hij niet wil horen op afstand heeft geplaatst.
Na de eerste paar weken dat we geen contact hadden, heeft hij me boos geappt hoe zijn vader erbij kwam dat ik hem had verlaten voor zijn secretaresse. Ik moest geen onzin verkopen. Ik heb hem gezegd dat ik zijn vader na de breuk heb verteld dat we uit elkaar waren, en hem twee weken later ook heb laten weten dat ik erachter was gekomen dat hij bij een andere vrouw zat. Dat zijn vader (en overigens iedereen in onze omgeving) dan de conclusie trekt dat hij me voor haar heeft verlaten is niet zo vreemd. Hij werd ontzettend kwaad toen ik dat zei. Zijn moeder is vreemdgegaan met een collega en heeft zijn vader vroeger plotseling van de een op de andere dag voor die collega verlaten. Hij heeft mij altijd gezegd dat hij zoiets nooit zou kunnen doen, en meent ook dat hij dit netjes heeft gedaan. Hij heeft namelijk niet met haar geslapen tijdens onze relatie. Toen ik zei dat er ook zoiets bestaat als emotioneel vreemdgaan kreeg ik geen reactie.
We zijn nu ruim 10 weken verder maar ik kan nog altijd moeilijk bevatten wat er is gebeurd. Ik ben verdrietig dat ik de man van mijn leven blijkbaar niet gelukkig heb gemaakt/heb kunnen houden. Ik blijf me afvragen wat ik verkeerd heb gedaan. Onze hele relatie lang heb ik hem voor mijn gevoel niets dan liefde gegeven, alles voor hem gedaan, altijd alles geregeld (hij kon behoorlijk gemakzuchtig zijn). Ik voel me helemaal gebroken en eenzaam. Ik mis mijn grote liefde en mijn beste vriend.
Van de een op andere dag is mijn hele wereld op zijn kop komen te staan. Al mijn hoop, dromen en wensen voor de toekomst zijn verdwenen. Enkele dagen na de breuk heeft hij alles voor onze bruiloft geannuleerd. Ik heb nu een bruidsjurk en trouwringen die ik nooit zal kunnen dragen en niet meer kan retourneren. Ik voel me dwaas dat ik ooit gedacht heb te zullen trouwen en kinderen met hem te zullen krijgen. Het was heel moeilijk om aan iedereen te moeten vertellen dat de bruiloft niet door gaat. Niemand zag het aankomen, maar ik voel me naief dat ik dit zelf ook niet door heb gehad.
Mensen zeggen me dat ik blij moet zijn dat het nog op tijd voor de bruiloft is gebeurd. Als hij haar niet eerder had ontmoet was de bruiloft ongetwijfeld wel door gegaan en hadden we later nog grotere problemen gehad als er wel kinderen waren geweest. Ik ben er zelf eigenlijk ook van overtuigd dat hij de bruiloft gewoon had laten doorgaan als hij niet verliefd was geworden. Waarschijnlijk hebben ze gelijk dat ik nu beter af ben, maar het doet niet minder pijn. Ik kan me maar moeilijk focussen op het werk. Ik doe krampachtige pogingen om het leven weer op te pakken, maar het doet zó ontzettend veel pijn. Ik hoop dat ik snel weer in staat ben om weer een toekomst voor mezelf te zien. Ik vraag me af of er iemand is die ook zoiets heeft meegemaakt. Alle tips om hier uit te komen zijn meer dan welkom....
zondag 16 april 2023 om 14:56
Wat vreselijk heftig voor je!
Ik heb gelukkig geen ervaring maar wat een bizar verhaal. Het klinkt voor mij als een enorme midlife-crisis maar doordat jij jou er volledig buiten heeft gehouden, kun je er ook echt helemaal niks mee.
Je schrijft dat je je afvraagt wat je verkeerd hebt gedaan, maar zoiets, zo abrupt, ligt echt niet aan jou. Hij heeft besloten jou niet in zijn gevoelens en twijfels te betrekken en heeft volledig eenzijdig besloten dat dit het eindpunt is en dat er niets meer aan gedaan kan worden.
Dat het op de lange termijn beter is zo, dat is vast waar, maar daar heb je nu natuurlijk helemaal niks aan. Heel veel sterkte
Ik heb gelukkig geen ervaring maar wat een bizar verhaal. Het klinkt voor mij als een enorme midlife-crisis maar doordat jij jou er volledig buiten heeft gehouden, kun je er ook echt helemaal niks mee.
Je schrijft dat je je afvraagt wat je verkeerd hebt gedaan, maar zoiets, zo abrupt, ligt echt niet aan jou. Hij heeft besloten jou niet in zijn gevoelens en twijfels te betrekken en heeft volledig eenzijdig besloten dat dit het eindpunt is en dat er niets meer aan gedaan kan worden.
Dat het op de lange termijn beter is zo, dat is vast waar, maar daar heb je nu natuurlijk helemaal niks aan. Heel veel sterkte
zondag 16 april 2023 om 14:59
Wat een narigheid en wat verdrietig. Het is heel normaal dat je je voelt zoals je je voelt!
Het is ook een onvolwassen en hele egoistische manier van handelen van hem, om je zo voor een voldongen feit te zetten en dan telkens boos te doen.
En natuurlijk om gelijk met een ander te gaan hokken. Zijn zielsverwant? Laat me niet lachen, gewoon een excuus, om zijn eigen gedrag goed te praten.
Het is overigens totaal niet jouw schuld!! Dat moet je echt niet denken. Hij levert je een rotstreek, dat zegt niets over jouw rol in de relatie of jouw waarde als partner.
Het zal wel even duren, voor je dit op een rijtje hebt, en weer vooruit kunt. Ik hoop dat je veel lieve mensen om je heen hebt om je te steunen.
Heel veel sterkte!
Het is ook een onvolwassen en hele egoistische manier van handelen van hem, om je zo voor een voldongen feit te zetten en dan telkens boos te doen.
En natuurlijk om gelijk met een ander te gaan hokken. Zijn zielsverwant? Laat me niet lachen, gewoon een excuus, om zijn eigen gedrag goed te praten.
Het is overigens totaal niet jouw schuld!! Dat moet je echt niet denken. Hij levert je een rotstreek, dat zegt niets over jouw rol in de relatie of jouw waarde als partner.
Het zal wel even duren, voor je dit op een rijtje hebt, en weer vooruit kunt. Ik hoop dat je veel lieve mensen om je heen hebt om je te steunen.
Heel veel sterkte!
anoniem_64f4621f1b20d wijzigde dit bericht op 16-04-2023 15:15
0.14% gewijzigd
zondag 16 april 2023 om 15:14
zondag 16 april 2023 om 15:27
zondag 16 april 2023 om 15:28
Hij wil een vrijer leven leiden, maar nu heeft hij een relatie met de secretaresse
.Misschien een schrale troost, maar van die "relatie" gaat het nieuwe ook af voor hem. Ik verwacht dat "dit nieuwe geluk" niet van lange duur is.
zondag 16 april 2023 om 15:31
Halverwege dacht ik al: er is een ander.
Mijn verhaal maar dan al van langer geleden.
Mijn ex woonde ook 3 weken na onze breuk samen met een collega. Puur toeval hoor, ze raakten aan de praat, na onze breuk, en hij kon zo goed met haar praten. Veel raakvlakken ook...
Ik denk eerder dat hij jou al langer aan het lijntje heeft gehouden en de afgelopen periode is gaan uitzoeken wat hij voelde voor deze secretaresse. En zij voor hem.
Mocht het niets zijn geweest, had jij van niets geweten en had jullie leven gewoon op de oude voet verder gegaan.
Ik geloof er niets van dat ze onlangs voor het eerst met elkaar contact hebben gehad.
Meeste mannen gooien geen oude schoenen weg.
Sorry voor deze reactie. Ik weet waar je door heen gaat. Het doet pijn. Maar het is gewoon echt een grote eikel dat hij jou zo lang aan het lijntje heeft gehouden.
Mijn verhaal maar dan al van langer geleden.
Mijn ex woonde ook 3 weken na onze breuk samen met een collega. Puur toeval hoor, ze raakten aan de praat, na onze breuk, en hij kon zo goed met haar praten. Veel raakvlakken ook...
Ik denk eerder dat hij jou al langer aan het lijntje heeft gehouden en de afgelopen periode is gaan uitzoeken wat hij voelde voor deze secretaresse. En zij voor hem.
Mocht het niets zijn geweest, had jij van niets geweten en had jullie leven gewoon op de oude voet verder gegaan.
Ik geloof er niets van dat ze onlangs voor het eerst met elkaar contact hebben gehad.
Meeste mannen gooien geen oude schoenen weg.
Sorry voor deze reactie. Ik weet waar je door heen gaat. Het doet pijn. Maar het is gewoon echt een grote eikel dat hij jou zo lang aan het lijntje heeft gehouden.
zondag 16 april 2023 om 15:34
het ligt niet aan jou!!! Wat een gigantische eikel is hij zeg. Om iemand zo aan het lijntje te houden en in je eentje een alternatief leven uit te denken, en dat dan zo te droppen bij jou.Geen idee of dit een helpende gedachte is of niet, maar je verhaal lezend geloof ik er niets van dat hij hier al zolang mee rondliep. Het lijkt me eerder dat hij opeens overvallen wordt door een giga midlifecrisis en al terugredenerend ervan maakt dat hij al jaren ongelukkig is. Misschien ook om voor zichzelf goed te praten dat hij jou zo in de steek laat.
zondag 16 april 2023 om 15:34
En oja ook ik heb toen mijn schoonouders ingelicht over zijn relatie met haar. Eigenlijk met de vraag of zij hiervan wisten.
Ex was woest. Zie je wel dat ik altijd al aan het stoken was.
Ik denk eerder dat het schaamte was tov de buitenwereld. Hij had zijn gezin in de steek gelaten en dat wilde hij niet horen natuurlijk. De schuld moest bij mij gelegd worden.
Ex was woest. Zie je wel dat ik altijd al aan het stoken was.
Ik denk eerder dat het schaamte was tov de buitenwereld. Hij had zijn gezin in de steek gelaten en dat wilde hij niet horen natuurlijk. De schuld moest bij mij gelegd worden.
zondag 16 april 2023 om 15:36
zondag 16 april 2023 om 15:37
Vreselijk om mee te maken. Het is niet jouw schuld. Je hebt juist je best gedaan! Wat een lul. Maar dat je flabbergasted bent is heel goed te begrijpen. Geef jezelf niet de schuld dat je 'het niet gezien hebt'. Hij 'liet zichzelf niet zien'. En zo'n 'midlifecrisis droppie, met een kinderachtige hang naar spanning' ben je liever kwijt dan rijk. Heel veel sterkte en kijk vooral goed om naar jezelf.
'balans leidt tot glans'
zondag 16 april 2023 om 15:38
Zo hee… Óf hij heeft je enorm verraden, door jarenlang zijn mond houden over wat hij eigenlijk écht wil in het leven. En dat gedoe met die secretaresse er nog achteraan. Óf hij lult een eind uit z’n nek/dikt het verhaal enorm aan en zit idd in een fikse midlifecrisis of probeert een affaire recht te praten. Jij hebt iig geen schuld hierin, je hoeft niet te zoeken naar wat je fout hebt gedaan want dat is er niet. Je zal heus niet de perfecte vrouw zijn geweest, maar dat is niemand 15 jaar lang.
Mensen hebben gelijk dat het beter is dat dit nu gebeurt en niet na huwelijk en evt kinderen. Maar dat maakt het niet minder erg en pijnlijk, het blijft afschuwelijk om op zo’n manier verlaten en verraden te worden. Heel veel sterkte.
Mensen hebben gelijk dat het beter is dat dit nu gebeurt en niet na huwelijk en evt kinderen. Maar dat maakt het niet minder erg en pijnlijk, het blijft afschuwelijk om op zo’n manier verlaten en verraden te worden. Heel veel sterkte.
zondag 16 april 2023 om 15:41
Het lijkt me voor to juist fijn te lezen dat ze niet de enige is.Juliette schreef: ↑16-04-2023 15:31Halverwege dacht ik al: er is een ander.
Mijn verhaal maar dan al van langer geleden.
Mijn ex woonde ook 3 weken na onze breuk samen met een collega. Puur toeval hoor, ze raakten aan de praat, na onze breuk, en hij kon zo goed met haar praten. Veel raakvlakken ook...
Ik denk eerder dat hij jou al langer aan het lijntje heeft gehouden en de afgelopen periode is gaan uitzoeken wat hij voelde voor deze secretaresse. En zij voor hem.
Mocht het niets zijn geweest, had jij van niets geweten en had jullie leven gewoon op de oude voet verder gegaan.
Ik geloof er niets van dat ze onlangs voor het eerst met elkaar contact hebben gehad.
Meeste mannen gooien geen oude schoenen weg.
Sorry voor deze reactie. Ik weet waar je door heen gaat. Het doet pijn. Maar het is gewoon echt een grote eikel dat hij jou zo lang aan het lijntje heeft gehouden.
zondag 16 april 2023 om 15:41
tortelduif schreef: ↑16-04-2023 15:34Geen idee of dit een helpende gedachte is of niet, maar je verhaal lezend geloof ik er niets van dat hij hier al zolang mee rondliep. Het lijkt me eerder dat hij opeens overvallen wordt door een giga midlifecrisis en al terugredenerend ervan maakt dat hij al jaren ongelukkig is. Misschien ook om voor zichzelf goed te praten dat hij jou zo in de steek laat.
Dit denk ik ook. En zelfs al was er mogelijk enige onvrede, als hij dat niet kenbaar maakt, verandert er niks natuurlijk.
zondag 16 april 2023 om 15:46
Die midlife smoes vind ik echt raar. Trek dan als vent zijnde even bij je ouders/broer/zus/beste vriend in.
Maar duik niet het bed in met een collega.
Kom op zeg. Laat die kerels hun hersens gebruiken en nadenken wat ze hun partner aandoen.
Een crisis kan ik me best indenken hoor. De vraag is 'dit wat ik wil' kan ik me voorstellen.
Maar ze duiken vaak heel snel met een ander het bed in. Dat is niet de juiste therapie om even tot jezelf te komen of te bekijken of je met de partner verder wil.
Maar duik niet het bed in met een collega.
Kom op zeg. Laat die kerels hun hersens gebruiken en nadenken wat ze hun partner aandoen.
Een crisis kan ik me best indenken hoor. De vraag is 'dit wat ik wil' kan ik me voorstellen.
Maar ze duiken vaak heel snel met een ander het bed in. Dat is niet de juiste therapie om even tot jezelf te komen of te bekijken of je met de partner verder wil.
zondag 16 april 2023 om 15:52
Wat dom. Zo vaak kan je die 15 jaar niet invullen.Plies schreef: ↑16-04-2023 13:08Ik heb 15 jaar een kans gehad zei hij, en hij heeft geprobeerd het te laten werken maar dat is niet gelukt. Ik ben de meest conventionele vrouw die hij kent die gewone dingen wilt in het leven, dingen die hij mij niet kan geven. Hij voelt zich niet gewoon, maar had gehoopt dat als hij mij gelukkig kon maken met “gewone dingen” als een huis, trouwen, kinderen, hij zich uiteindelijk ook normaal en dus gelukkig zou gaan voelen. Maar hij is erachter gekomen dat hij zo niet in elkaar steekt en die dingen niet kan. Hij heeft al zo lang hiermee rond gelopen en heeft uiteindelijk een knoop voor zichzelf doorgehakt.
zondag 16 april 2023 om 15:53
Wat een ontzettende eikel is het. Het klinkt wel alsof hij een midlife crisis heeft en ineens koudwatervrees van oh shit dadelijk...Jullie waren beide nog best jong toen jullie een relatie kregen. Maar dan ga je toch niet zo om met je verloofde met wie je al 15 jaar samen bent? Hij doet nu allemaal alsof het jouw schuld is om het voor zichzelf goed te praten maar jij hebt niks verkeerd gedaan. Hij had gewoon de ballen moeten hebben om deze relatie eerder te beëindigen als hij het gevoel had iets te missen in het leven of zich nog niet wilde binden. Wel lekker makkelijk om dan in het bekende te blijven en dan later de ander de schuld geven.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
