Relaties
alle pijlers
Plotseling na 15 jaar vlak voor bruiloft verlaten
zondag 16 april 2023 om 13:08
Een aantal maanden geleden voelde ik me nog dolgelukkig en dacht ik alles te hebben. Ik ging trouwen met de liefde van mijn leven, we hadden een mooi huis en allebei een goede baan waar we veel plezier aan beleefden. We waren al 15 jaar samen en ik was dol op hem. Onze bruiloft die in juni plaats zou vinden was al bijna helemaal geregeld, de “save the dates” hebben we in december op de post gedaan, en we hadden besproken dat we erna wilden proberen kinderen te krijgen.
10 weken geleden heeft hij onze relatie plotseling verbroken. Ik zag het totaal niet aankomen. We hebben eigenlijk nooit echt ruzie gehad (nog steeds niet) en heeft nooit eerder aangegeven dat hij blijkbaar ongelukkig was. Ineens kreeg ik te horen dat hij vindt dat we niet bij elkaar passen en al 10 jaar (van de 15 die we samen waren) met dat gevoel heeft rondgelopen. Hij heeft me ten huwelijk gevraagd omdat hij dacht dat hij me daar gelukkig mee maakte (dat was ook zo, al had ik de hoop op een aanzoek al bijna opgegeven).
Hij wil een vrijer leven leiden, had het gevoel dat hij vanalles heeft gemist in het leven en hij wilde niets meer missen. Hij wil eigenlijk geen kinderen; het liefst met 40 jaar met pensioen; ons nieuwbouwhuis dat we 5 jaar geleden hebben gekocht vindt hij te burgerlijk en is voor hem blijkbaar nooit meer dan een investering geweest; het liefst zou hij ergens verhuizen naar een grote villa in het middle of nowhere. Ik was compleet in de war, dacht dat we alles hadden samen en aan een toekomst aan het bouwen waren. Hij heeft nooit eerder wat gezegd…
Ik was compleet in shock, heb hem gesmeekt onze relatie nog een kans te geven. Onze 15 jaar niet zomaar ineens weg te gooien. In relatietherapie te gaan, of een pauze te nemen. Daar was geen ruimte meer voor in zijn hoofd zei hij. Therapie was niet nodig, want voor hem was alles nu helder en een pauze nemen kon niet, want dat betekende dat hij mij beloofde dat we weer bij elkaar zouden komen en dat kon hij niet.
Ik heb 15 jaar een kans gehad zei hij, en hij heeft geprobeerd het te laten werken maar dat is niet gelukt. Ik ben de meest conventionele vrouw die hij kent die gewone dingen wilt in het leven, dingen die hij mij niet kan geven. Hij voelt zich niet gewoon, maar had gehoopt dat als hij mij gelukkig kon maken met “gewone dingen” als een huis, trouwen, kinderen, hij zich uiteindelijk ook normaal en dus gelukkig zou gaan voelen. Maar hij is erachter gekomen dat hij zo niet in elkaar steekt en die dingen niet kan. Hij heeft al zo lang hiermee rond gelopen en heeft uiteindelijk een knoop voor zichzelf doorgehakt.
Op mijn vraag waarom hij nooit eerder wat heeft gezegd, nooit eerder heeft uitgesproken wat hem dwars zat, maar juist het tegenovergestelde heeft gedaan door mij ten huwelijk te vragen en nog tot vlak voor de breuk intensief een bruiloft met mij te plannen, gaf hij aan dat de bruiloft nooit belangrijk is geweest voor hem. Alleen het grote besluit dat hij moest nemen was van belang, en zo lang hij dat nog niet had genomen kon hij mij moeilijk vragen alles even “on hold te zetten”. Hij had al die jaren niets gezegd omdat hij mij niet onnodig ongelukkig wilde maken – hij dacht dat hij er zelf wel uit zou kunnen komen in zijn hoofd. Ik was altijd de veilige optie voor hem geweest. Onze relatie betekende voor hem eigenlijk niet veel meer dan elkaar zekerheid bieden, maar het was gewoon niet meer genoeg voor hem. Ik heb hem gevraagd of er een ander was, dat ontkende hij.
Ik heb hem gevraagd waarom hij dit 10 jaar heeft laten doorlopen terwijl hij blijkbaar vond dat we niet bij elkaar pasten en hij wist dat ik een kinderwens had (en ik dacht dat we die samen hadden). Ik kreeg te horen dat hij me nu juist nog een kans daarvoor gaf. Als we samen waren gebleven en geen kinderen hadden gekregen, dan was ik ongelukkig geworden en dan was dat “zijn schuld geweest”. Als ik nu geen kinderen meer krijg, dan zou dat mijn eigen “schuld” zijn. Ik vroeg hem of hij zich realiseerde dat ik dit jaar 35 word (we zijn beiden lang op onze carrière gericht geweest, maar ik heb het regelmatig ook gehad over mijn biologische klok). Of hij serieus dacht dat ik nu zomaar ineens een relatie met een ander zou kunnen beginnen om kinderen te krijgen. Dat ik dacht dat het lang zou duren voordat ik ooit over hem heen zou komen en me ooit voor een andere man zou kunnen opstellen. En dat als dat lukt nog maar moet blijken of ik dan nog tijdig een voldoende stabiele relatie zou kunnen krijgen met iemand om überhaupt weer aan kinderen te kunnen denken. Hij beet me toen dat dat tegenwoordig onzin is en hij diverse vrouwelijke collega’s heeft die op hun 40e nog kinderen hebben gekregen.
Ik was compleet van slag en gebroken. Hij heeft de relatie verbroken op de avond toen ik terugkwam van een dienstreis van 4 dagen in het buitenland. Mijn beste vriendinnetje heeft mij de volgende dag opgehaald en ik ben twee weken bij mijn ouders thuis gebleven. Aan het alarmsysteem van ons huis (dat ik via mijn telefoon kon raadplegen) zag ik opeens dat hij al die tijd ook niet thuis was. Toen ik hem daarmee confronteerde, kreeg ik te horen dat hij 3 dagen na onze breuk met zijn secretaresse in bed is gedoken en daar nooit meer is weggegaan.
Ik voelde me vreselijk toen ik dat hoorde, heb gevraagd hoe lang het al gaande was. Kreeg te horen van hem dat hij al eerder had gezegd dat er geen ander was toen we samen waren en dat was niet gelogen. Hij had een zuiver besluit voor zichzelf genomen en wist niet dat hij iets met zijn secretaresse zou gaan krijgen. Die relatie is “gewoon” zo gelopen, hij kon niet in ons huis zijn en moest ergens verblijven. Een aantal maanden geleden is hij blijkbaar met haar in gesprek geraakt toen ze een breakdown had gehad op kantoor omdat haar ex was vreemd gegaan. Hij is er toen achter gekomen dat ze heel veel gemeen hebben, dat ze exact dezelfde interesses heeft als hem, en dat ze net zo’n moeilijke jeugd heeft gehad als hij zelf. Mij heeft hij daar ook alles over verteld, maar bij haar had hij voor het eerst het gevoel met iemand te kunnen praten die het écht begreep omdat ze hetzelfde heeft meegemaakt. Hij kon bij haar terecht na onze breuk, ze had maar een slaapkamer dus hij moest wel in haar bed slapen, en van het een kwam het ander, het ging allemaal sneller dat hij had bedoeld. Nu meent hij dat zij zijn soulmate is en de vrouwelijke versie van zichzelf.
Zijn ouders en broer hebben van mij moeten horen dat hij bij haar is ingetrokken. Hij heeft hun niets verteld. Überhaupt heeft zijn vader via mij moeten vernemen dat onze relatie over is. Hij heeft ook niets meer van zich laten horen aan onze beste gezamenlijke vriend die we kennen sinds onze studie. Mijn moeder heeft hem 2 dagen na onze breuk een appje gestuurd waarin zei dat hij als een zoon voor haar was, hem gevraagd wat er was gebeurd tussen ons en dat de deur altijd voor hem open zou staan als hij wilde praten. Daar heeft hij nooit meer op gereageerd. Het is alsof hij iedereen die mogelijk wat zegt wat hij niet wil horen op afstand heeft geplaatst.
Na de eerste paar weken dat we geen contact hadden, heeft hij me boos geappt hoe zijn vader erbij kwam dat ik hem had verlaten voor zijn secretaresse. Ik moest geen onzin verkopen. Ik heb hem gezegd dat ik zijn vader na de breuk heb verteld dat we uit elkaar waren, en hem twee weken later ook heb laten weten dat ik erachter was gekomen dat hij bij een andere vrouw zat. Dat zijn vader (en overigens iedereen in onze omgeving) dan de conclusie trekt dat hij me voor haar heeft verlaten is niet zo vreemd. Hij werd ontzettend kwaad toen ik dat zei. Zijn moeder is vreemdgegaan met een collega en heeft zijn vader vroeger plotseling van de een op de andere dag voor die collega verlaten. Hij heeft mij altijd gezegd dat hij zoiets nooit zou kunnen doen, en meent ook dat hij dit netjes heeft gedaan. Hij heeft namelijk niet met haar geslapen tijdens onze relatie. Toen ik zei dat er ook zoiets bestaat als emotioneel vreemdgaan kreeg ik geen reactie.
We zijn nu ruim 10 weken verder maar ik kan nog altijd moeilijk bevatten wat er is gebeurd. Ik ben verdrietig dat ik de man van mijn leven blijkbaar niet gelukkig heb gemaakt/heb kunnen houden. Ik blijf me afvragen wat ik verkeerd heb gedaan. Onze hele relatie lang heb ik hem voor mijn gevoel niets dan liefde gegeven, alles voor hem gedaan, altijd alles geregeld (hij kon behoorlijk gemakzuchtig zijn). Ik voel me helemaal gebroken en eenzaam. Ik mis mijn grote liefde en mijn beste vriend.
Van de een op andere dag is mijn hele wereld op zijn kop komen te staan. Al mijn hoop, dromen en wensen voor de toekomst zijn verdwenen. Enkele dagen na de breuk heeft hij alles voor onze bruiloft geannuleerd. Ik heb nu een bruidsjurk en trouwringen die ik nooit zal kunnen dragen en niet meer kan retourneren. Ik voel me dwaas dat ik ooit gedacht heb te zullen trouwen en kinderen met hem te zullen krijgen. Het was heel moeilijk om aan iedereen te moeten vertellen dat de bruiloft niet door gaat. Niemand zag het aankomen, maar ik voel me naief dat ik dit zelf ook niet door heb gehad.
Mensen zeggen me dat ik blij moet zijn dat het nog op tijd voor de bruiloft is gebeurd. Als hij haar niet eerder had ontmoet was de bruiloft ongetwijfeld wel door gegaan en hadden we later nog grotere problemen gehad als er wel kinderen waren geweest. Ik ben er zelf eigenlijk ook van overtuigd dat hij de bruiloft gewoon had laten doorgaan als hij niet verliefd was geworden. Waarschijnlijk hebben ze gelijk dat ik nu beter af ben, maar het doet niet minder pijn. Ik kan me maar moeilijk focussen op het werk. Ik doe krampachtige pogingen om het leven weer op te pakken, maar het doet zó ontzettend veel pijn. Ik hoop dat ik snel weer in staat ben om weer een toekomst voor mezelf te zien. Ik vraag me af of er iemand is die ook zoiets heeft meegemaakt. Alle tips om hier uit te komen zijn meer dan welkom....
10 weken geleden heeft hij onze relatie plotseling verbroken. Ik zag het totaal niet aankomen. We hebben eigenlijk nooit echt ruzie gehad (nog steeds niet) en heeft nooit eerder aangegeven dat hij blijkbaar ongelukkig was. Ineens kreeg ik te horen dat hij vindt dat we niet bij elkaar passen en al 10 jaar (van de 15 die we samen waren) met dat gevoel heeft rondgelopen. Hij heeft me ten huwelijk gevraagd omdat hij dacht dat hij me daar gelukkig mee maakte (dat was ook zo, al had ik de hoop op een aanzoek al bijna opgegeven).
Hij wil een vrijer leven leiden, had het gevoel dat hij vanalles heeft gemist in het leven en hij wilde niets meer missen. Hij wil eigenlijk geen kinderen; het liefst met 40 jaar met pensioen; ons nieuwbouwhuis dat we 5 jaar geleden hebben gekocht vindt hij te burgerlijk en is voor hem blijkbaar nooit meer dan een investering geweest; het liefst zou hij ergens verhuizen naar een grote villa in het middle of nowhere. Ik was compleet in de war, dacht dat we alles hadden samen en aan een toekomst aan het bouwen waren. Hij heeft nooit eerder wat gezegd…
Ik was compleet in shock, heb hem gesmeekt onze relatie nog een kans te geven. Onze 15 jaar niet zomaar ineens weg te gooien. In relatietherapie te gaan, of een pauze te nemen. Daar was geen ruimte meer voor in zijn hoofd zei hij. Therapie was niet nodig, want voor hem was alles nu helder en een pauze nemen kon niet, want dat betekende dat hij mij beloofde dat we weer bij elkaar zouden komen en dat kon hij niet.
Ik heb 15 jaar een kans gehad zei hij, en hij heeft geprobeerd het te laten werken maar dat is niet gelukt. Ik ben de meest conventionele vrouw die hij kent die gewone dingen wilt in het leven, dingen die hij mij niet kan geven. Hij voelt zich niet gewoon, maar had gehoopt dat als hij mij gelukkig kon maken met “gewone dingen” als een huis, trouwen, kinderen, hij zich uiteindelijk ook normaal en dus gelukkig zou gaan voelen. Maar hij is erachter gekomen dat hij zo niet in elkaar steekt en die dingen niet kan. Hij heeft al zo lang hiermee rond gelopen en heeft uiteindelijk een knoop voor zichzelf doorgehakt.
Op mijn vraag waarom hij nooit eerder wat heeft gezegd, nooit eerder heeft uitgesproken wat hem dwars zat, maar juist het tegenovergestelde heeft gedaan door mij ten huwelijk te vragen en nog tot vlak voor de breuk intensief een bruiloft met mij te plannen, gaf hij aan dat de bruiloft nooit belangrijk is geweest voor hem. Alleen het grote besluit dat hij moest nemen was van belang, en zo lang hij dat nog niet had genomen kon hij mij moeilijk vragen alles even “on hold te zetten”. Hij had al die jaren niets gezegd omdat hij mij niet onnodig ongelukkig wilde maken – hij dacht dat hij er zelf wel uit zou kunnen komen in zijn hoofd. Ik was altijd de veilige optie voor hem geweest. Onze relatie betekende voor hem eigenlijk niet veel meer dan elkaar zekerheid bieden, maar het was gewoon niet meer genoeg voor hem. Ik heb hem gevraagd of er een ander was, dat ontkende hij.
Ik heb hem gevraagd waarom hij dit 10 jaar heeft laten doorlopen terwijl hij blijkbaar vond dat we niet bij elkaar pasten en hij wist dat ik een kinderwens had (en ik dacht dat we die samen hadden). Ik kreeg te horen dat hij me nu juist nog een kans daarvoor gaf. Als we samen waren gebleven en geen kinderen hadden gekregen, dan was ik ongelukkig geworden en dan was dat “zijn schuld geweest”. Als ik nu geen kinderen meer krijg, dan zou dat mijn eigen “schuld” zijn. Ik vroeg hem of hij zich realiseerde dat ik dit jaar 35 word (we zijn beiden lang op onze carrière gericht geweest, maar ik heb het regelmatig ook gehad over mijn biologische klok). Of hij serieus dacht dat ik nu zomaar ineens een relatie met een ander zou kunnen beginnen om kinderen te krijgen. Dat ik dacht dat het lang zou duren voordat ik ooit over hem heen zou komen en me ooit voor een andere man zou kunnen opstellen. En dat als dat lukt nog maar moet blijken of ik dan nog tijdig een voldoende stabiele relatie zou kunnen krijgen met iemand om überhaupt weer aan kinderen te kunnen denken. Hij beet me toen dat dat tegenwoordig onzin is en hij diverse vrouwelijke collega’s heeft die op hun 40e nog kinderen hebben gekregen.
Ik was compleet van slag en gebroken. Hij heeft de relatie verbroken op de avond toen ik terugkwam van een dienstreis van 4 dagen in het buitenland. Mijn beste vriendinnetje heeft mij de volgende dag opgehaald en ik ben twee weken bij mijn ouders thuis gebleven. Aan het alarmsysteem van ons huis (dat ik via mijn telefoon kon raadplegen) zag ik opeens dat hij al die tijd ook niet thuis was. Toen ik hem daarmee confronteerde, kreeg ik te horen dat hij 3 dagen na onze breuk met zijn secretaresse in bed is gedoken en daar nooit meer is weggegaan.
Ik voelde me vreselijk toen ik dat hoorde, heb gevraagd hoe lang het al gaande was. Kreeg te horen van hem dat hij al eerder had gezegd dat er geen ander was toen we samen waren en dat was niet gelogen. Hij had een zuiver besluit voor zichzelf genomen en wist niet dat hij iets met zijn secretaresse zou gaan krijgen. Die relatie is “gewoon” zo gelopen, hij kon niet in ons huis zijn en moest ergens verblijven. Een aantal maanden geleden is hij blijkbaar met haar in gesprek geraakt toen ze een breakdown had gehad op kantoor omdat haar ex was vreemd gegaan. Hij is er toen achter gekomen dat ze heel veel gemeen hebben, dat ze exact dezelfde interesses heeft als hem, en dat ze net zo’n moeilijke jeugd heeft gehad als hij zelf. Mij heeft hij daar ook alles over verteld, maar bij haar had hij voor het eerst het gevoel met iemand te kunnen praten die het écht begreep omdat ze hetzelfde heeft meegemaakt. Hij kon bij haar terecht na onze breuk, ze had maar een slaapkamer dus hij moest wel in haar bed slapen, en van het een kwam het ander, het ging allemaal sneller dat hij had bedoeld. Nu meent hij dat zij zijn soulmate is en de vrouwelijke versie van zichzelf.
Zijn ouders en broer hebben van mij moeten horen dat hij bij haar is ingetrokken. Hij heeft hun niets verteld. Überhaupt heeft zijn vader via mij moeten vernemen dat onze relatie over is. Hij heeft ook niets meer van zich laten horen aan onze beste gezamenlijke vriend die we kennen sinds onze studie. Mijn moeder heeft hem 2 dagen na onze breuk een appje gestuurd waarin zei dat hij als een zoon voor haar was, hem gevraagd wat er was gebeurd tussen ons en dat de deur altijd voor hem open zou staan als hij wilde praten. Daar heeft hij nooit meer op gereageerd. Het is alsof hij iedereen die mogelijk wat zegt wat hij niet wil horen op afstand heeft geplaatst.
Na de eerste paar weken dat we geen contact hadden, heeft hij me boos geappt hoe zijn vader erbij kwam dat ik hem had verlaten voor zijn secretaresse. Ik moest geen onzin verkopen. Ik heb hem gezegd dat ik zijn vader na de breuk heb verteld dat we uit elkaar waren, en hem twee weken later ook heb laten weten dat ik erachter was gekomen dat hij bij een andere vrouw zat. Dat zijn vader (en overigens iedereen in onze omgeving) dan de conclusie trekt dat hij me voor haar heeft verlaten is niet zo vreemd. Hij werd ontzettend kwaad toen ik dat zei. Zijn moeder is vreemdgegaan met een collega en heeft zijn vader vroeger plotseling van de een op de andere dag voor die collega verlaten. Hij heeft mij altijd gezegd dat hij zoiets nooit zou kunnen doen, en meent ook dat hij dit netjes heeft gedaan. Hij heeft namelijk niet met haar geslapen tijdens onze relatie. Toen ik zei dat er ook zoiets bestaat als emotioneel vreemdgaan kreeg ik geen reactie.
We zijn nu ruim 10 weken verder maar ik kan nog altijd moeilijk bevatten wat er is gebeurd. Ik ben verdrietig dat ik de man van mijn leven blijkbaar niet gelukkig heb gemaakt/heb kunnen houden. Ik blijf me afvragen wat ik verkeerd heb gedaan. Onze hele relatie lang heb ik hem voor mijn gevoel niets dan liefde gegeven, alles voor hem gedaan, altijd alles geregeld (hij kon behoorlijk gemakzuchtig zijn). Ik voel me helemaal gebroken en eenzaam. Ik mis mijn grote liefde en mijn beste vriend.
Van de een op andere dag is mijn hele wereld op zijn kop komen te staan. Al mijn hoop, dromen en wensen voor de toekomst zijn verdwenen. Enkele dagen na de breuk heeft hij alles voor onze bruiloft geannuleerd. Ik heb nu een bruidsjurk en trouwringen die ik nooit zal kunnen dragen en niet meer kan retourneren. Ik voel me dwaas dat ik ooit gedacht heb te zullen trouwen en kinderen met hem te zullen krijgen. Het was heel moeilijk om aan iedereen te moeten vertellen dat de bruiloft niet door gaat. Niemand zag het aankomen, maar ik voel me naief dat ik dit zelf ook niet door heb gehad.
Mensen zeggen me dat ik blij moet zijn dat het nog op tijd voor de bruiloft is gebeurd. Als hij haar niet eerder had ontmoet was de bruiloft ongetwijfeld wel door gegaan en hadden we later nog grotere problemen gehad als er wel kinderen waren geweest. Ik ben er zelf eigenlijk ook van overtuigd dat hij de bruiloft gewoon had laten doorgaan als hij niet verliefd was geworden. Waarschijnlijk hebben ze gelijk dat ik nu beter af ben, maar het doet niet minder pijn. Ik kan me maar moeilijk focussen op het werk. Ik doe krampachtige pogingen om het leven weer op te pakken, maar het doet zó ontzettend veel pijn. Ik hoop dat ik snel weer in staat ben om weer een toekomst voor mezelf te zien. Ik vraag me af of er iemand is die ook zoiets heeft meegemaakt. Alle tips om hier uit te komen zijn meer dan welkom....
maandag 17 april 2023 om 11:24
En waarom jou jij helemaal regelen dat jullie zijn stiefvader zien die terminaal is, als hij daarvoor geen initiatief neemt. En dan ook nog steeds rijden.
Ik wil hiermee absoluut niet zeggen dat de manier waarop hij nu vertrekt jou schuld is trouwens. Ik wil je helpen zien wat er wellicht scheef zat, wat de acceptatie voor jou nu moeilijker maakt. Hopelijke helpt je dat nu en in je toekomstige relaties.
Ik wil hiermee absoluut niet zeggen dat de manier waarop hij nu vertrekt jou schuld is trouwens. Ik wil je helpen zien wat er wellicht scheef zat, wat de acceptatie voor jou nu moeilijker maakt. Hopelijke helpt je dat nu en in je toekomstige relaties.
Het is zoals het is
maandag 17 april 2023 om 11:29
Backsplaining, mooi woord!
Bepaalde elementen uit je verhaal zijn herkenbaar. Mijn ex vertrok een jaar nadat we getrouwd waren en onze dochter een half jaar was. Hij draaide ook zo'n verhaal af dat hij nooit verliefd op mij was geweest. Dat hij maar genoegen met mij had genomen omdat hij niet een écht aantrekkelijke, populaire vrouw had kunnen krijgen. Ook hij zat een paar dagen na zijn vertrek bij een collega. Ik geloofde het intuïtief wél dat hij niet eerder seks met haar had gehad, hoe onlogisch dat ook leek, en hoe dan ook kon het me op dat moment eigenlijk ook niet echt schelen. Onze breuk was zo gespannen en explosief dat ik allang blij was dat hij zijn aandacht op iets anders richtte.
Wat ik ook herken is de verwijtende houding: "Jij hebt mij niet gelukkig gemaakt." Als je daar even over nadenkt, is dat natuurlijk een enorm narcistische, luie, consumentistische houding. Mensen zijn niet op de wereld om een ander gelukkig te maken. Ik had dat tijdens onze relatie te weinig in de gaten maar tijdens de breuk drong het wel tot me door dat hij in heel veel opzichten geen wederkerige partner was. Hij liep met een wensenlijst in zijn hoofd en hield kennelijk bij in hoeverre ik daaraan voldeed. Hij was ook bezig met een bepaalde status, aanzien als man. Ik paste daar niet bij en voldeed al langer niet aan zijn wensen dus onze relatie was veel conflictueuzer dan die van jullie. Achteraf gezien had ik dat kind niet met hem moeten krijgen maar ik dacht heel lang dat we 'eraan moesten werken'. En in die laatste fase weet ik het aan zwangerschap en een baby hebben: tropenjaren hè. Niet dus, hij was gewoon een lul.
In het begin voel je je natuurlijk helemaal uitgewrongen. Het is zo denigrerend allemaal. Je hele leven van de afgelopen jaren (wij waren tien jaar bij elkaar) lijkt met terugwerkende kracht waardeloos. Het kostte echt tijd om daarvan te herstellen. Ik weet natuurlijk niet hoe het met jouw ex zit maar ik moest onder ogen zien dat mijn ex een serieus psychiatrisch probleem had en dat er heel veel rode vlaggen voorbij waren gekomen, maar dat ik die niet serieus genoeg had genomen. En ik moest dus ook in het reine komen met dat ik had gemist hoe groot de onbalans tussen ons was, en dat ik slecht voor mezelf had gezorgd. Het ging sluipenderwijs. Wel zag ik ook dat ik erin meeging omdat ik naar mijn waarden handelde. Ik probeerde het goed te doen. Eigenlijk te goed. Ik was de hele tijd maar bezig 'verantwoordelijkheid te nemen voor mijn gedrag' en te veranderen zodat ik het wél goed zou doen. En dat is echt een valkuil met dit soort mensen.
Jouw man gedraagt zich als een egocentrische, narcistische klootzak die vindt dat hij recht heeft op bepaalde dingen van jou en die jou nu mag wegdoen onder vermelding van al jouw tekortkomingen nu blijkt dat het na al die jaren 'tóch niet is geworden wat hij zoekt'. Of nu hij denkt dat iemand anders hem meer te bieden heeft. En dan zegt hij: 'Jíj hebt je kans gemist om mij gelukkig te maken!' Dit is echt geen normaal emotioneel gedrag. Dat inzicht lost niet de verwoesting op die dit in jouw leven aanricht maar het is wel het begin van helderheid in hoe dit heeft kunnen gebeuren. Ik heb wel eens over mijn relatie gedacht: het lijkt wel alsof die een soort 'sekte van twee' was: je gaat er idealistisch in maar uiteindelijk draait het erop uit dat je steeds aan het werk bent maar het nooit goed kan doen, en als je eruit bent, snap je eigenlijk niet waarom je er zo lang in bent gebleven. Ik voel ook altijd die herkenning weer op een bepaalde manier als ik documentaires of podcasts over sektes kijk/luister. Waarschijnlijk ook omdat mijn ex en ik allebei nogal levensbeschouwelijke types zijn/waren en dat ook voor een deel een rol speelde hierbij. En net als bij uit een sekte treden denk ik dat het goed is om hier wat begeleiding te zoeken. Dit is zo'n enorme aanslag op je zelfbeeld en je eigenwaarde en je moet er echt achter zien te komen 'wat er met je gebeurd is'. Niet dat je iets verkeerds hebt gedaan. Wat ik al zei, je hebt het eigenlijk té goed willen doen. En dat is niet gezond.
Heel veel sterkte Plies! Het is een pittige tijd. Zorg goed voor jezelf!
Bepaalde elementen uit je verhaal zijn herkenbaar. Mijn ex vertrok een jaar nadat we getrouwd waren en onze dochter een half jaar was. Hij draaide ook zo'n verhaal af dat hij nooit verliefd op mij was geweest. Dat hij maar genoegen met mij had genomen omdat hij niet een écht aantrekkelijke, populaire vrouw had kunnen krijgen. Ook hij zat een paar dagen na zijn vertrek bij een collega. Ik geloofde het intuïtief wél dat hij niet eerder seks met haar had gehad, hoe onlogisch dat ook leek, en hoe dan ook kon het me op dat moment eigenlijk ook niet echt schelen. Onze breuk was zo gespannen en explosief dat ik allang blij was dat hij zijn aandacht op iets anders richtte.
Wat ik ook herken is de verwijtende houding: "Jij hebt mij niet gelukkig gemaakt." Als je daar even over nadenkt, is dat natuurlijk een enorm narcistische, luie, consumentistische houding. Mensen zijn niet op de wereld om een ander gelukkig te maken. Ik had dat tijdens onze relatie te weinig in de gaten maar tijdens de breuk drong het wel tot me door dat hij in heel veel opzichten geen wederkerige partner was. Hij liep met een wensenlijst in zijn hoofd en hield kennelijk bij in hoeverre ik daaraan voldeed. Hij was ook bezig met een bepaalde status, aanzien als man. Ik paste daar niet bij en voldeed al langer niet aan zijn wensen dus onze relatie was veel conflictueuzer dan die van jullie. Achteraf gezien had ik dat kind niet met hem moeten krijgen maar ik dacht heel lang dat we 'eraan moesten werken'. En in die laatste fase weet ik het aan zwangerschap en een baby hebben: tropenjaren hè. Niet dus, hij was gewoon een lul.
In het begin voel je je natuurlijk helemaal uitgewrongen. Het is zo denigrerend allemaal. Je hele leven van de afgelopen jaren (wij waren tien jaar bij elkaar) lijkt met terugwerkende kracht waardeloos. Het kostte echt tijd om daarvan te herstellen. Ik weet natuurlijk niet hoe het met jouw ex zit maar ik moest onder ogen zien dat mijn ex een serieus psychiatrisch probleem had en dat er heel veel rode vlaggen voorbij waren gekomen, maar dat ik die niet serieus genoeg had genomen. En ik moest dus ook in het reine komen met dat ik had gemist hoe groot de onbalans tussen ons was, en dat ik slecht voor mezelf had gezorgd. Het ging sluipenderwijs. Wel zag ik ook dat ik erin meeging omdat ik naar mijn waarden handelde. Ik probeerde het goed te doen. Eigenlijk te goed. Ik was de hele tijd maar bezig 'verantwoordelijkheid te nemen voor mijn gedrag' en te veranderen zodat ik het wél goed zou doen. En dat is echt een valkuil met dit soort mensen.
Jouw man gedraagt zich als een egocentrische, narcistische klootzak die vindt dat hij recht heeft op bepaalde dingen van jou en die jou nu mag wegdoen onder vermelding van al jouw tekortkomingen nu blijkt dat het na al die jaren 'tóch niet is geworden wat hij zoekt'. Of nu hij denkt dat iemand anders hem meer te bieden heeft. En dan zegt hij: 'Jíj hebt je kans gemist om mij gelukkig te maken!' Dit is echt geen normaal emotioneel gedrag. Dat inzicht lost niet de verwoesting op die dit in jouw leven aanricht maar het is wel het begin van helderheid in hoe dit heeft kunnen gebeuren. Ik heb wel eens over mijn relatie gedacht: het lijkt wel alsof die een soort 'sekte van twee' was: je gaat er idealistisch in maar uiteindelijk draait het erop uit dat je steeds aan het werk bent maar het nooit goed kan doen, en als je eruit bent, snap je eigenlijk niet waarom je er zo lang in bent gebleven. Ik voel ook altijd die herkenning weer op een bepaalde manier als ik documentaires of podcasts over sektes kijk/luister. Waarschijnlijk ook omdat mijn ex en ik allebei nogal levensbeschouwelijke types zijn/waren en dat ook voor een deel een rol speelde hierbij. En net als bij uit een sekte treden denk ik dat het goed is om hier wat begeleiding te zoeken. Dit is zo'n enorme aanslag op je zelfbeeld en je eigenwaarde en je moet er echt achter zien te komen 'wat er met je gebeurd is'. Niet dat je iets verkeerds hebt gedaan. Wat ik al zei, je hebt het eigenlijk té goed willen doen. En dat is niet gezond.
Heel veel sterkte Plies! Het is een pittige tijd. Zorg goed voor jezelf!
maandag 17 april 2023 om 11:40
Niet om het mes nog eens keer om te draaien Plies maar je vóelt je niet alleen misbruikt, je bént misbruikt. Jij hebt vanuit jouw waarden gehandeld, uit liefde, en hij heeft dat net genoeg gevoed en gemanipuleerd om die stroom op gang te houden. Je denkt achteraf: hoe kon ik zo stom zijn? Waarom heb ik dat niet gezien? Die boosheid, ik snap het hoor, maar het werkt zo niet. Je bent op een bepaalde manier een idealist geweest en je hebt het met de beste bedoelingen gedaan, omdat dit de persoon was die je wilde zijn. Daar heeft hij schaamteloos misbruik van gemaakt. En dat is een enorm harde klap en een keiharde landing in de realiteit. Maar hij is degene die fout zit.Plies schreef: ↑16-04-2023 22:52Jawel, ik heb alles met liefde gedaan maar zo voelt het achteraf wel. Ik heb me vaak op handen gedragen gevoeld door hem, hij deed vaak alsof ik de wereld voor hem was, maar door dingen die hij achteraf heeft gezegd voel ik me zelfs een beetje misbruikt. Probeer mezelf dat nu ook al reden voor te houden dat ik daarom nu beter af ben. Maar ben tegelijk wel ook een beetje boos op mezelf en vraag me af of alle dingen die ik voor hem deed hebben gemaakt dat ik zo lang die “veilige optie” voor hem ben geweest.
maandag 17 april 2023 om 13:24
Netjes slaat inderdaad helemaal nergens op. Dan ligt de drempel van wat netjes is wel erg laag, als het feit dat hij de relatie verbroken heeft al voor hem pleit. Ja, hij heeft de relatie verbroken, maar niet met de eerlijke mededeling dat hij verliefd is geworden op een ander, en dat het hem enorm spijt dat hij TO dit moet aandoen, maar dat hij met die ander verder wil, wat ik overigens al echt basisfatsoen vind en nog niet van "jemig, wat pakt hij dit netjes aan" want kennelijk was hij in aanloop naar zijn bruiloft allang met die ander bezig en dat kun je achteraf moeilijk nog rechtbreien, maar hij heeft de relatie verbroken met de mededeling dat zíj niet voldoet, om er vervolgens met een ander vandoor te gaan. Hoe is dat in vredesnaam netjes?
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
maandag 17 april 2023 om 14:22
En laat je niet aanpraten dat hij zogenaamd dingen voor jou deed.
Hij is duidelijk egoistisch, dus deed echt niet al die dingen voor jou.
Hij vond het waarschijnlijk wel makkelijk om een vrouw te hebben die ook goed verdiende en voor hem zorgde. Dat hij zich nu als een kleuter gedraagt, wijst er wel op dat hij jou nodig had om zich volwassen te voelen.
Hij had wel degelijk belang bij jullie relatie en deed dat echt niet voor jou, anders was hij er ook nu niet op zo'n rare manier vandoor gegaan.
Misschien wilde hij wel een avontuurlijk leven, maar durfde hij dat zelf niet en legt hij nu de schuld bij jou.
Overigens, als hij echt zo'n avontuurlijk leven wilde, dan zat hij nu wel bij de krokodillen of meldde hij zich gisteren nog aan voor een ruimtereis, in plaats van zoiets saais te doen als er met nota bene de secretaresse ervandoor gaan.
Hij is duidelijk egoistisch, dus deed echt niet al die dingen voor jou.
Hij vond het waarschijnlijk wel makkelijk om een vrouw te hebben die ook goed verdiende en voor hem zorgde. Dat hij zich nu als een kleuter gedraagt, wijst er wel op dat hij jou nodig had om zich volwassen te voelen.
Hij had wel degelijk belang bij jullie relatie en deed dat echt niet voor jou, anders was hij er ook nu niet op zo'n rare manier vandoor gegaan.
Misschien wilde hij wel een avontuurlijk leven, maar durfde hij dat zelf niet en legt hij nu de schuld bij jou.
Overigens, als hij echt zo'n avontuurlijk leven wilde, dan zat hij nu wel bij de krokodillen of meldde hij zich gisteren nog aan voor een ruimtereis, in plaats van zoiets saais te doen als er met nota bene de secretaresse ervandoor gaan.
maandag 17 april 2023 om 15:36
Hey meid,
Dit ligt niet aan jou!
Deze man zit overduidelijk in een midlifecrisis en durfde daar niet eerlijk over te zijn, niet naar jou en niet naar zichzelf. Maar met de deadline van een bruiloft kon hij niet anders.
Het is niet helemaal hetzelfde, maar ik heb 7 jaar een relatie gehad met man met wie ik ook een hele toekomst voor me zag. Toen we 1,5 jaar samenwoonden en de kinderwens al vaak ter sprake was gekomen kwam het er ineens uit: meneer wilde ineens toch geen kinderen. En hij liep daar al een half jaar doodongelukkig over te wezen met zichzelf. Ik was toen 34. Ik heb het meteen uitgemaakt, maar ook voor mij was het een enorme schok. Ook hij zei dat alles aan mij niet bij hem paste (had ie ook nog nooit genoemd).
De breuk vond ik heel pijnlijk en moeilijk, en ik ben maanden mezelf kwijt geweest. Maar ik ben er wel sterker uitgekomen en na 9 maanden kwam ik een nieuwe man tegen. Ik had wat issues met vertrouwen maar daar hebben we aan gewerkt en we zijn nu alweer drie jaar heel gelukkig. We werken nu heel hard aan een kinderwens, want hij wil ze wel en gaat ervoor met mij.
Wat ik zeggen wil; de breuk is nog vers en deze man zit enorm in de knoop. Hij zag geen andere uitweg. Dat hij jou zo lang heeft buitengesloten in zijn gedachten zegt alles over hem. Die man durft niet eerlijk te zijn naar zichzelf.
Je mag echt in de rouw zijn na zo'n lange relatie. Afscheid van een toekomstbeeld wat je zo lang hebt gehad en van hebt gedroomd is niet niks. Neem daar de tijd voor. Maar blijf in jezelf geloven: je mag er zijn! Er is niks mis met jou, en jij krijgt echt een hele mooie toekomst. En die is nog mooier dan waar je de afgelopen jaren van hebt gedroomd.
Dit ligt niet aan jou!
Deze man zit overduidelijk in een midlifecrisis en durfde daar niet eerlijk over te zijn, niet naar jou en niet naar zichzelf. Maar met de deadline van een bruiloft kon hij niet anders.
Het is niet helemaal hetzelfde, maar ik heb 7 jaar een relatie gehad met man met wie ik ook een hele toekomst voor me zag. Toen we 1,5 jaar samenwoonden en de kinderwens al vaak ter sprake was gekomen kwam het er ineens uit: meneer wilde ineens toch geen kinderen. En hij liep daar al een half jaar doodongelukkig over te wezen met zichzelf. Ik was toen 34. Ik heb het meteen uitgemaakt, maar ook voor mij was het een enorme schok. Ook hij zei dat alles aan mij niet bij hem paste (had ie ook nog nooit genoemd).
De breuk vond ik heel pijnlijk en moeilijk, en ik ben maanden mezelf kwijt geweest. Maar ik ben er wel sterker uitgekomen en na 9 maanden kwam ik een nieuwe man tegen. Ik had wat issues met vertrouwen maar daar hebben we aan gewerkt en we zijn nu alweer drie jaar heel gelukkig. We werken nu heel hard aan een kinderwens, want hij wil ze wel en gaat ervoor met mij.
Wat ik zeggen wil; de breuk is nog vers en deze man zit enorm in de knoop. Hij zag geen andere uitweg. Dat hij jou zo lang heeft buitengesloten in zijn gedachten zegt alles over hem. Die man durft niet eerlijk te zijn naar zichzelf.
Je mag echt in de rouw zijn na zo'n lange relatie. Afscheid van een toekomstbeeld wat je zo lang hebt gehad en van hebt gedroomd is niet niks. Neem daar de tijd voor. Maar blijf in jezelf geloven: je mag er zijn! Er is niks mis met jou, en jij krijgt echt een hele mooie toekomst. En die is nog mooier dan waar je de afgelopen jaren van hebt gedroomd.
maandag 17 april 2023 om 15:39
Dit. Hij heeft nu laten zien hoe kinderachtig hij werkelijk is.Krulliebollie73 schreef: ↑17-04-2023 15:19Wat zal hij de deksel op zijn neus krijgen als hij straks zelf voor alle kosten mag opdraaien. TO neem hem alsjeblieft niet terug als hij op zijn knietjes komt smeken.
Dat gaat nog lelijk tegenvallen als de secretaresse moet gaan meebetalen aan een hoge levensstandaard.
Laat je niet verleiden tot gesprekken over emoties of waarom. Je gaat toch geen eerlijk antwoord krijgen, maar alleen gejammer van hem over hoe het jouw schuld is dat hij zich dom gedraagt of zielig voelt.
Schakel juridische hulp in, TO, en hou het vanaf nu zakelijk.
Wil hij je een schuldgevoel aanpraten omdat je TERECHT nu aan jezelf gaat denken wat betreft financiele afhandeling, laat je niet verleiden tot discussies hierover. Hij backsplained (mooi woord inderdaad) nu alles alsof hij zo lief voor jou was en daarom deed wat jij wilde, terwijl ik je 100% kan garanderen dat dit allemaal was omdat dit hem toen zelf het beste uitkwam. Wederom, hij is geen speciaal of interessant persoon, want die zouden zich niet zo stereotype gedragen door naar de secretaresse te hollen.
Verwijs naar je advocaat als hij dingen raar wil afhandelen op basis van "maar ik deed het allemaal voor jou, nu moet je mij ook iets gunnen!" en ga niet mee in discussies hierover. Blijf dezelfde dingen herhalen, zoals bijvoorbeeld: "Dit loopt nu via de advocaat". Houd je hoofd koel en blijf zakelijk.
maandag 17 april 2023 om 16:47
Wat vreselijk verdrietig voor je. Je kan er nu niks mee, maar wees blij dat het nu gebeurd ipv als er kinderen zijn. Mijn moeder zei het vroeger, toen geloofde ik het niet echt maar hoe ouder ik word, hoe meer ik het zie gebeuren.
Mannen houden van een warm thuis, en zullen nooit weggaan gewoon omdat "het" er niet meer is. Die blijven bij je tot ze iets beters zien. Hoe lullig wil je het verwoorden door te zeggen dat je de laatste 10 jaar het eigenlijk al niet meer zag zitten. Daar wil je toch gewoon geen vrienden mee blijven.
Mannen houden van een warm thuis, en zullen nooit weggaan gewoon omdat "het" er niet meer is. Die blijven bij je tot ze iets beters zien. Hoe lullig wil je het verwoorden door te zeggen dat je de laatste 10 jaar het eigenlijk al niet meer zag zitten. Daar wil je toch gewoon geen vrienden mee blijven.
maandag 17 april 2023 om 18:11
Groots en meeslepend wil hij leven; vandaar dat het clichémannetje godbetert bij zijn secretaresse is ingetrokken, uiteraard in haar eclectische villa, als opmaat naar een spannende levensstijl waarbij hij binnen afzienbare tijd renteniert en tot de Quote500 toetreedt.
Hij is blijkbaar in meerdere opzichten nooit helemaal volwassen geworden, afgaande op het feit dat jij zoveel zaken voor hem regelde waarvan het normaal zou zijn dat jullie de input gezamenlijk zouden doen.
Daarnaast is er een opvallend gebrek bij het nemen van verantwoordelijkheid voor zijn aandeel in het beëindigen van de relatie; en hij heeft blijkbaar ook nooit geleerd dat je binnen een relatie bespreekt wat je bezig houdt. Bovendien mag je vertrouwen op je partner dat deze eerlijk naar je toe is en je niet aan het lijntje zou willen houden, en bovenal je nimmer als mens onderuit zou willen halen om zijn eigen gedrag te rechtvaardigen.
Je partner heeft je op schofterige wijze aan de kant gezet, TO.
Heel veel sterkte met het verwerken daarvan.
Ik hoop dat je in de toekomst een lieve partner tegenkomt en je kinderwens bewaarheid wordt.
Hopelijk wel binnen een meer gelijkwaardige relatie.
Hij is blijkbaar in meerdere opzichten nooit helemaal volwassen geworden, afgaande op het feit dat jij zoveel zaken voor hem regelde waarvan het normaal zou zijn dat jullie de input gezamenlijk zouden doen.
Daarnaast is er een opvallend gebrek bij het nemen van verantwoordelijkheid voor zijn aandeel in het beëindigen van de relatie; en hij heeft blijkbaar ook nooit geleerd dat je binnen een relatie bespreekt wat je bezig houdt. Bovendien mag je vertrouwen op je partner dat deze eerlijk naar je toe is en je niet aan het lijntje zou willen houden, en bovenal je nimmer als mens onderuit zou willen halen om zijn eigen gedrag te rechtvaardigen.
Je partner heeft je op schofterige wijze aan de kant gezet, TO.
Heel veel sterkte met het verwerken daarvan.
Ik hoop dat je in de toekomst een lieve partner tegenkomt en je kinderwens bewaarheid wordt.
Hopelijk wel binnen een meer gelijkwaardige relatie.
De toekomst is niet meer wat het was
maandag 17 april 2023 om 18:11
Inderdaad. En vooral ook een warm bed.Naomir schreef: ↑17-04-2023 16:47Wat vreselijk verdrietig voor je. Je kan er nu niks mee, maar wees blij dat het nu gebeurd ipv als er kinderen zijn. Mijn moeder zei het vroeger, toen geloofde ik het niet echt maar hoe ouder ik word, hoe meer ik het zie gebeuren.
Mannen houden van een warm thuis, en zullen nooit weggaan gewoon omdat "het" er niet meer is. Die blijven bij je tot ze iets beters zien. Hoe lullig wil je het verwoorden door te zeggen dat je de laatste 10 jaar het eigenlijk al niet meer zag zitten. Daar wil je toch gewoon geen vrienden mee blijven.
Ik hoop dat TO zijn verhaaltjes niet voor zoete koek slikt.
Ook 10 jaar geleden vond hij het wel fijn te hebben om een vrouw te hebben die waarschijnlijk van alles voor hem doet en regelt. Misschien wilde hij stiekem ook wel als James Bond leven, maar was daar toch te schijterig voor.
9 jaar geleden hetzelfde verhaal. 8 jaar geleden ook etc.
Nu hij dan met zijn secretesse gaat (toch wel wat meer huis tuin en keuken dan de gemiddelde Bond-girl waarschijnlijk), is hij opeens een speciaal persoon die van avontuur houdt.
In praktijk zal hij waarschijnlijk wat bij haar rondhangen, dan ook weer zien dat het niks wordt met die avontuurlijke 'secret agent' dromen en dan toch maar veilig gaan hokken met haar of een andere vrouw in Nederland. Of zelfs proberen bij TO terug te komen, omdat hij nu begrijpt dat ze de liefde van zijn leven is, of een ander onzin praatje, wanneer hij zich realiseert dat hij nu het leeuwendeel moet betalen van de huis en tuin kosten en het bij TO toch allemaal makkelijker was. Als TO hem dan terug laat komen, dan is het even weer leuk tot er weer een nieuwe secretaresse naar hem lonkt
maandag 17 april 2023 om 18:45
Wat een clichémannetje, met zijn ‘jij bent te conventioneel voor de vrijheid die ik wil.’
Vrijheid in zijn broek ja.
TO, hopelijk zie je snel in dat je blij mag zijn dat je niet al met hem getrouwd was voordat hij vreemd ging (want natuurlijk was er al het eea gebeurd voordat hij aan jullie relatie een einde maakte).
Vrijheid in zijn broek ja.
TO, hopelijk zie je snel in dat je blij mag zijn dat je niet al met hem getrouwd was voordat hij vreemd ging (want natuurlijk was er al het eea gebeurd voordat hij aan jullie relatie een einde maakte).
maandag 17 april 2023 om 23:47
Ik begrijp dat jullie door mijn verhaal nu denken dat ik het financieel beter heb dan hem, maar eigenlijk verdient hij meer en heeft ook meer spaargeld dan mij. Neemt niet weg dat met 40 jaar met pensioen niet realistisch is. Dat heb ik hem ook gezegd toen hij dat zei dat hij die wens had. Zijn reactie was: misschien nu (daarmee bedoelt hij zonder mij denk ik) niet meer, maar 45 zeker nog wel en dat hij weet dat ik graag werk en een hele andere instelling heb (dat klopt ook).Suniva schreef: ↑17-04-2023 07:06
Wat een bullshit met hoofdletters. En hij wil met 40 met pensioen maar hij laat jou de reizen betalen? Het is dus niet dat hij zelf bulkt van het geld? Succes dan voor hem. Groots en meeslepend leven kost klauwen met geld. En een secretaresse verdient meestal ook geen tonnen.
Ik kreeg nu achteraf ook te horen dat hij vindt dat ik onvoldoende waarde heb gehecht/heb geluisterd naar zijn mening als het aankwam op beslissingen op financieel vlak. Voorbeelden die hij noemde:
- hij heeft voorgesteld om ons huis in NL gemeubileerd te verhuren in de periode dat we in BE zouden wonen, dat was makkelijk geld verdienen want onze woning in BE wordt immers door mijn werkgever betaald. Ik vond dat niet zo'n goed idee omdat 1) dat niet praktisch was omdat hij sowieso 1 a 2 dagen in de week op kantoor moest zijn in NL, ik er zelf soms ook moet zijn voor het werk en het daarnaast ook praktischer is met het opzoeken van familie/vrienden die nog altijd in NL wonen (en het ook gewoon een fijn huis om weer even te kunnen zijn). 2) Het idee van vreemden in ons mooie nieuwbouwhuis vond ik ook niet zo fijn. Je weet nooit goed van te voren wie je in huis neemt, of het mensen zijn die laks zijn in onderhoud etc. en 3) er een clausule in ons hypotheekcontract staat dat we de woning niet mogen verhuren. Hoewel hij dacht dat aan dat laatste misschien nog wel een mouw te passen was in goed overleg met de bank en we altijd meer aan huur zouden verdienen dan wat we evt. later aan "herstel" van beschadigingen aan het huis en spullen zouden moeten uitgeven zei hij dat hij wel begrip had voor mijn eerste argument en dus hebben ervoor gekozen het huis aan te houden.
- Mijn werkgever sluit alleen huurcontracten voor een dienstwoning (die je binnen een bepaald budget mag uitzoeken), maar vergoed niet de kosten van de hypotheek van een koophuis. Hij had bedacht dat te omzeilen door toch een huis te kopen (op zijn naam of desnoods op die van iemand die we kenden) en dat door mijn werkgever voor mij te laten huren. Op die manier zou de hypotheek dus eigenlijk worden betaald met de huur en konden we de woning later weer met winst verkopen. Volgens hem een briljant en lucratief idee, ik heb gezegd dat het hier wel om mijn baan ging en ik het niet integer vond. Hij vond het jammer, maar legde zich erbij neer dat ik me daar echt niet goed bij voelde. We besloten dus "gewoon" een huurappartement uit te zoeken wat hij uiteindelijk geweldig vond.
Beide dingen hebben we uitgebreid besproken, en ik dacht ook dat we het er uiteindelijk over eens waren (want dat heeft hij ook gezegd) en nu goed zo was. Hij zei ook steeds dat hij het appartement in BE fijner vond dat ons huis in NL. Maar nu krijg ik dus te horen dat we buitenkansjes hebben gemist om bakken met geld te verdienen (zeker met een combinatie van beide hierboven genoemde dingen) maar ik te voorzichtig was en we dus niet bij elkaar passen (waar hij dan misschien wel gelijk in heeft als dit hem echt zo dwars heeft gezeten als hij zegt). Na alles wat hij heeft gezged bedenk ik me nu dat deze ideeen misschien onderdeel waren/mooi pasten binnen het "40 jaar met pensioen-plan" dat hij had, maar daar had hij mij (met mijn baan) dan wel voor nodig gehad. Ik word er nu eigenlijk misselijk van als ik eraan denk. Ik werkte toch voor ons en onze toekomstige kinderen samen, toch niet voor zijn vroegtijdige pensioen? Nu zal hij in ieder geval andere dingen moeten verzinnen want met zijn secretaresse kan hij dit soort dingen inderdaad sowieso vergeten.
dinsdag 18 april 2023 om 00:09
dinsdag 18 april 2023 om 00:11
Ik ben natuurlijk niet bij de gesprekken geweest, maar dat hij uiteindelijk niet zijn zin heeft gekregen wil niet zeggen dat jij niet geluisterd hebt.
Maar het zou natuurlijk wel heel avontuurlijk zijn geweest om bij zowel je werkgever als je hypotheekverstrekker als fraudeur te boek te staan en dan je baan en huis kwijt te raken. Super burgerlijk dat je dat niet wilde.
Maar het zou natuurlijk wel heel avontuurlijk zijn geweest om bij zowel je werkgever als je hypotheekverstrekker als fraudeur te boek te staan en dan je baan en huis kwijt te raken. Super burgerlijk dat je dat niet wilde.
dinsdag 18 april 2023 om 00:20
Hij had een grotere eigen inbreng in het huis dan mij. Hij had meer spaargeld dan mij, maar ook een grote gift voor de aankoop van het huis van zijn vader gekregen. Met name over dat laatste heb ik soms best ingezeten. Ben altijd iemand geweest die graag financieel onafhankelijk is. Ik heb ook het spaargeld dat ik had in het huis gestoken, maar zo'n grote bijdrage als hem heb ik niet kunnen leveren aan het huis en zeker niet in 1 keer. Ik heb gedacht dat goed te maken door allerlei andere dingen te bekostigen, zoals alle verzekeringen en spullen voor het huis e.d. Ik heb ook de auto gekocht en alle daaraan verbonden kosten (wegenbelasting, verzekering, onderhoud, benzine etc). Met de vakanties heb ik wel eens gevraagd wat terug te betalen, en dan zei hij dat hij dat best wilde doen maar dat ik niet moest vergeten dat hij meer voor het huis betaald had. Dat was ook zo dacht ik dan, ik moet niet zo moeilijk doen. Tegelijkertijd zei hij ook dat het niet zoveel uitmaakte wie wat betaalde, zijn geld was mijn geld en andersom want we zouden toch altijd samen blijven. Achteraf zeker stom van me geweest, zijn geld zit in de stenen...
dinsdag 18 april 2023 om 00:21
dinsdag 18 april 2023 om 00:24
Ja, dat doe ik nu inderdaad. Eigenlijk probeer ik alles wat mogelijk kan helpen om hieruit te komen (inclusief dit forum dus, want praten en van mijn afschrijven helpt zegt de psycholoog ook).SunShine35 schreef: ↑17-04-2023 07:03Wat een verhaal. Ik vind het echt erg voor je.
Heb je er over gedacht met een psycholoog oid te gaan praten?
Je lijkt er heel goed mee om te gaan, maar denk dat je wel wat hulp kan gebruiken als alles ineens niet meer is zoals je dacht da het was. Heel veel sterkte
dinsdag 18 april 2023 om 00:34
Ik heb hem proberen uit te leggen dat zijn manier waarop hij de relatie heeft verbroken het alleen maar pijnlijker heeft gemaakt. Kreeg alleen als reactie dat het wijsheid achteraf en onkunde van zijn kant is geweest. Hij heeft nooit gezegd dat het hem spijt.Susan schreef: ↑17-04-2023 13:24Netjes slaat inderdaad helemaal nergens op. Dan ligt de drempel van wat netjes is wel erg laag, als het feit dat hij de relatie verbroken heeft al voor hem pleit. Ja, hij heeft de relatie verbroken, maar niet met de eerlijke mededeling dat hij verliefd is geworden op een ander, en dat het hem enorm spijt dat hij TO dit moet aandoen, maar dat hij met die ander verder wil, wat ik overigens al echt basisfatsoen vind en nog niet van "jemig, wat pakt hij dit netjes aan" want kennelijk was hij in aanloop naar zijn bruiloft allang met die ander bezig en dat kun je achteraf moeilijk nog rechtbreien, maar hij heeft de relatie verbroken met de mededeling dat zíj niet voldoet, om er vervolgens met een ander vandoor te gaan. Hoe is dat in vredesnaam netjes?
dinsdag 18 april 2023 om 00:42
En dank aan iedereen voor alle reacties tot nu toe. Had niet gedacht dat er zoveel gereageerd zou worden op mijn post. Het is een schrale troost, maar ergens ook wel fijn om te horen dat ik niet de enige ben die zoiets heeft meegemaakt (al is het natuurlijk verschrikkelijk dat er blijkbaar nog meer mensen zijn hun partners zo abrupt verlaten na een lange relatie).
dinsdag 18 april 2023 om 07:33
Hij is wel een meester in luchtkastelen bouwen hè, mijn hemel. Hij denkt alleen aan het geld maar vergeet dat huurders ook rechten hebben. En verhuurders plichten. Of wilde hij op en neer als de kraan lekt om er vervolgens achter te komen dat de huurders ‘m gewoon niet goed dicht gedraaid hebben. Vet avontuurlijk wel ja. Oh nee wacht, meneer kon/wilde zelf niet eens rijden naar een ziek familielid.Plies schreef: ↑17-04-2023 23:47Ik begrijp dat jullie door mijn verhaal nu denken dat ik het financieel beter heb dan hem, maar eigenlijk verdient hij meer en heeft ook meer spaargeld dan mij. Neemt niet weg dat met 40 jaar met pensioen niet realistisch is. Dat heb ik hem ook gezegd toen hij dat zei dat hij die wens had. Zijn reactie was: misschien nu (daarmee bedoelt hij zonder mij denk ik) niet meer, maar 45 zeker nog wel en dat hij weet dat ik graag werk en een hele andere instelling heb (dat klopt ook).
Ik kreeg nu achteraf ook te horen dat hij vindt dat ik onvoldoende waarde heb gehecht/heb geluisterd naar zijn mening als het aankwam op beslissingen op financieel vlak. Voorbeelden die hij noemde:
- hij heeft voorgesteld om ons huis in NL gemeubileerd te verhuren in de periode dat we in BE zouden wonen, dat was makkelijk geld verdienen want onze woning in BE wordt immers door mijn werkgever betaald. Ik vond dat niet zo'n goed idee omdat 1) dat niet praktisch was omdat hij sowieso 1 a 2 dagen in de week op kantoor moest zijn in NL, ik er zelf soms ook moet zijn voor het werk en het daarnaast ook praktischer is met het opzoeken van familie/vrienden die nog altijd in NL wonen (en het ook gewoon een fijn huis om weer even te kunnen zijn). 2) Het idee van vreemden in ons mooie nieuwbouwhuis vond ik ook niet zo fijn. Je weet nooit goed van te voren wie je in huis neemt, of het mensen zijn die laks zijn in onderhoud etc. en 3) er een clausule in ons hypotheekcontract staat dat we de woning niet mogen verhuren. Hoewel hij dacht dat aan dat laatste misschien nog wel een mouw te passen was in goed overleg met de bank en we altijd meer aan huur zouden verdienen dan wat we evt. later aan "herstel" van beschadigingen aan het huis en spullen zouden moeten uitgeven zei hij dat hij wel begrip had voor mijn eerste argument en dus hebben ervoor gekozen het huis aan te houden.
- Mijn werkgever sluit alleen huurcontracten voor een dienstwoning (die je binnen een bepaald budget mag uitzoeken), maar vergoed niet de kosten van de hypotheek van een koophuis. Hij had bedacht dat te omzeilen door toch een huis te kopen (op zijn naam of desnoods op die van iemand die we kenden) en dat door mijn werkgever voor mij te laten huren. Op die manier zou de hypotheek dus eigenlijk worden betaald met de huur en konden we de woning later weer met winst verkopen. Volgens hem een briljant en lucratief idee, ik heb gezegd dat het hier wel om mijn baan ging en ik het niet integer vond. Hij vond het jammer, maar legde zich erbij neer dat ik me daar echt niet goed bij voelde. We besloten dus "gewoon" een huurappartement uit te zoeken wat hij uiteindelijk geweldig vond.
Beide dingen hebben we uitgebreid besproken, en ik dacht ook dat we het er uiteindelijk over eens waren (want dat heeft hij ook gezegd) en nu goed zo was. Hij zei ook steeds dat hij het appartement in BE fijner vond dat ons huis in NL. Maar nu krijg ik dus te horen dat we buitenkansjes hebben gemist om bakken met geld te verdienen (zeker met een combinatie van beide hierboven genoemde dingen) maar ik te voorzichtig was en we dus niet bij elkaar passen (waar hij dan misschien wel gelijk in heeft als dit hem echt zo dwars heeft gezeten als hij zegt). Na alles wat hij heeft gezged bedenk ik me nu dat deze ideeen misschien onderdeel waren/mooi pasten binnen het "40 jaar met pensioen-plan" dat hij had, maar daar had hij mij (met mijn baan) dan wel voor nodig gehad. Ik word er nu eigenlijk misselijk van als ik eraan denk. Ik werkte toch voor ons en onze toekomstige kinderen samen, toch niet voor zijn vroegtijdige pensioen? Nu zal hij in ieder geval andere dingen moeten verzinnen want met zijn secretaresse kan hij dit soort dingen inderdaad sowieso vergeten.
En wat hij bedacht had om jouw werkgever te belazeren, wow. Lekker makkelijk, als het niet je eigen werkgever is die wordt belazerd. Los van dat je niet zomaar een tweede hypotheek krijgt en niemand anders die een beetje nadenkt zo gek krijgt om een hypotheek voor je af te sluiten.
Hij heeft duidelijk 0,0 verantwoordelijkheidsbesef. Wat goed dat je niet in deze idioterie bent meegegaan to! Daar maakt hij nu van dat jij veel te burgerlijk bent voor zo’n vrije denker als hij. En ondertussen woont hij met zijn secretaresse en niet bij Katy Perry. En durft hij niet eens zelf zijn ouders te vertellen hoe groots hij is. Wat een ongelofelijk lulletje rozenwater.
dinsdag 18 april 2023 om 08:25
Blij dat je "burgelijk" bent, want de hand die je voedt oplichten is niet heel slim. Hij wilde gewoon snel rijk worden.
Volgens mij heb je wel geluisterd naar zijn ideeën maar waren het gewoon geen goede ideeën. Laat je niks aanpraten wat het jouw schuld is.
Hij heeft jarenlang gedaan alsof het goed was, tot aan een huwelijksaanzoek toe terwijl hij het niet wilde.
Volgens mij heb je wel geluisterd naar zijn ideeën maar waren het gewoon geen goede ideeën. Laat je niks aanpraten wat het jouw schuld is.
Hij heeft jarenlang gedaan alsof het goed was, tot aan een huwelijksaanzoek toe terwijl hij het niet wilde.
dinsdag 18 april 2023 om 08:34
Hij probeert het om te draaien en de schuld bij jou neer te leggen. Nee het is niet normaal dat jij meer betaalde omdat hij meer eigen geld in het huis heeft gestoken. Zoiets leg je vast bij de notaris en hierdoor heeft hij een hoger rendement op het huis en verdampt zijn geld niet op de spaarrekening. Trap er niet in, hij heeft jou hierin helemaal geen gunst verleend. Hij manipuleert je.
miek_ wijzigde dit bericht op 18-04-2023 08:57
0.13% gewijzigd
dinsdag 18 april 2023 om 08:51
Ik vind het echt naar voor je, maar ik denk dat jij over een tijd terugkijkt en blij bent dat hij bij je weggegaan is. Uiteindelijk kun je niet gelukkig worden met iemand die zijn eigen verantwoordelijkheid niet neemt.
Nu moet je eerst door de hele schok en verwerking heen, maar geloof me, over een tijd heb jij jouw leven weer opgebouwd op jouw manier en merk je dat je dat dat heel goed voelt.
Voor nu wil ik je meegeven om vooral zakelijk en praktisch te denken en handelen. Probeer hier financieel zo goed mogelijk uit te komen zodat jouw nieuwe start zo soepel mogelijk verloopt.
Je heb al die jaren heel (te) veel voor hem gedaan, nu is het tijd om aan jezelf te denken.
Nu moet je eerst door de hele schok en verwerking heen, maar geloof me, over een tijd heb jij jouw leven weer opgebouwd op jouw manier en merk je dat je dat dat heel goed voelt.
Voor nu wil ik je meegeven om vooral zakelijk en praktisch te denken en handelen. Probeer hier financieel zo goed mogelijk uit te komen zodat jouw nieuwe start zo soepel mogelijk verloopt.
Je heb al die jaren heel (te) veel voor hem gedaan, nu is het tijd om aan jezelf te denken.
Cum non tum age
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
