Relaties
alle pijlers
praatgraag
maandag 7 april 2008 om 14:41
Hallo allemaal,
Het gaat op het moment niet zo heel geweldig tussen mijn vriend en ik. Ik weet alleen niet zo goed of ik bepaalde dingen van hem kan en mag verwachten of dat ik er mee moet dealen onder het mom van 'dat wist ik toch van te voren'. Vandaar mijn verhaal hier neer te zetten, zodat ik er hopelijk een wat helderder kijk op krijg.
Ik ken mijn vriend nu zo'n 7jaar, sinds een jaar hebben wij een relatie. Waar ik moeite mee heb, is dat hij ontzettend druk kan doen (lees: heel veel praten) Dit vooral in het bijzijn van andere mensen. In mijn ogen heeft hij moeite met andere mensen laten uitpraten, luistert niet altijd naar wat anderen te zeggen hebben, heeft vooral zijn eigen verhaal te vertellen. Ik ken hem niet anders, ik wist dit van te voren, maar nu wij een relatie hebben, is het voor mij niet meer mogelijk om er geen aandacht aan te besteden. Het begint mij te irriteren. Ten eerste omdat ik het gevoel heb dat ik niet de ruimte heb om mijn verhaal te doen. Ten tweede omdat ik zie dat hij zich anders gaat gedragen in bijzijn van anderen. Ik heb dit een aantal weken terug bij hem aangegeven en zijn oplossing is om, als wij ergens zijn, dan maar niet bij mij in de buurt te komen. Tja. Dat is nou ook weer niet wat ik wil. Ik heb dit gevoel lang kunnen negeren, soms vroeg ik hem om anderen ook eens uit te laten praten of 'hallo, ik was aan het praten' enz enz maar nu ik het eenmaal tegen hem gezegd heb in hoeverre dit mij moeilijk valt, valt het voor mij niet meer te negeren.
Mijn vriend voelt zich nu aangevallen door mij, wat ik best begrijp want het is wel een onderdeel van zijn persoonlijkheid, en hij zou geen andere oplossing weten dan dan maar niet meer samen ergens heen te gaan. Ook krijg ik te horen dat hij mij niet tot last wil zijn, dus dan maken we het toch uit? Aan dat soort antwoorden heb ik niet zo veel, dan zou ik helemaal niets kunnen aangeven als de enige oplossing, de relatie verbreken is. Het komt voor hem uit machteloosheid om dat te zeggen, maar ik vind het redelijk kinderachtig. En makkelijk. Even ter indicatie: ik ben niet de enige die vind dat hij soms wel erg veel praat, het is echt een gegeven. Naar alle waarschijnlijkheid heeft hij adhd, maar heeft hier geen diagnose van. Hoewel ik hem geen stempel op wil drukken, vraag ik mij wel af in hoeverre hij iets zou kunnen veranderen aan zijn enorm drukke gedrag (en dat dan met name in het bijzijn van anderen, misschien ook combinatie met onzekerheid..) en in hoeverre ik daarover iets kan en mag zeggen.
Ik zou nog meer willen en kunnen opschrijven, maar het verhaal is zo wel lang genoeg. Het spreekt voor zich dat ik hem niet kwijt wil, ik van hem hou en hem ook niet in zijn totaliteit wil veranderen. Ik wil hem sowieso niet veranderen. Ik vraag alleen van hem om na te denken over dat het soms echt vervelend voor mij kan zijn als hij alle aandacht naar zich toetrekt en ik amper de ruimte heb op zulke momenten. Alleen ben ik bang dat hij dat niet zo ziet.
Alvast bedankt voor het lezen en alle reacties zijn welkom.
Het gaat op het moment niet zo heel geweldig tussen mijn vriend en ik. Ik weet alleen niet zo goed of ik bepaalde dingen van hem kan en mag verwachten of dat ik er mee moet dealen onder het mom van 'dat wist ik toch van te voren'. Vandaar mijn verhaal hier neer te zetten, zodat ik er hopelijk een wat helderder kijk op krijg.
Ik ken mijn vriend nu zo'n 7jaar, sinds een jaar hebben wij een relatie. Waar ik moeite mee heb, is dat hij ontzettend druk kan doen (lees: heel veel praten) Dit vooral in het bijzijn van andere mensen. In mijn ogen heeft hij moeite met andere mensen laten uitpraten, luistert niet altijd naar wat anderen te zeggen hebben, heeft vooral zijn eigen verhaal te vertellen. Ik ken hem niet anders, ik wist dit van te voren, maar nu wij een relatie hebben, is het voor mij niet meer mogelijk om er geen aandacht aan te besteden. Het begint mij te irriteren. Ten eerste omdat ik het gevoel heb dat ik niet de ruimte heb om mijn verhaal te doen. Ten tweede omdat ik zie dat hij zich anders gaat gedragen in bijzijn van anderen. Ik heb dit een aantal weken terug bij hem aangegeven en zijn oplossing is om, als wij ergens zijn, dan maar niet bij mij in de buurt te komen. Tja. Dat is nou ook weer niet wat ik wil. Ik heb dit gevoel lang kunnen negeren, soms vroeg ik hem om anderen ook eens uit te laten praten of 'hallo, ik was aan het praten' enz enz maar nu ik het eenmaal tegen hem gezegd heb in hoeverre dit mij moeilijk valt, valt het voor mij niet meer te negeren.
Mijn vriend voelt zich nu aangevallen door mij, wat ik best begrijp want het is wel een onderdeel van zijn persoonlijkheid, en hij zou geen andere oplossing weten dan dan maar niet meer samen ergens heen te gaan. Ook krijg ik te horen dat hij mij niet tot last wil zijn, dus dan maken we het toch uit? Aan dat soort antwoorden heb ik niet zo veel, dan zou ik helemaal niets kunnen aangeven als de enige oplossing, de relatie verbreken is. Het komt voor hem uit machteloosheid om dat te zeggen, maar ik vind het redelijk kinderachtig. En makkelijk. Even ter indicatie: ik ben niet de enige die vind dat hij soms wel erg veel praat, het is echt een gegeven. Naar alle waarschijnlijkheid heeft hij adhd, maar heeft hier geen diagnose van. Hoewel ik hem geen stempel op wil drukken, vraag ik mij wel af in hoeverre hij iets zou kunnen veranderen aan zijn enorm drukke gedrag (en dat dan met name in het bijzijn van anderen, misschien ook combinatie met onzekerheid..) en in hoeverre ik daarover iets kan en mag zeggen.
Ik zou nog meer willen en kunnen opschrijven, maar het verhaal is zo wel lang genoeg. Het spreekt voor zich dat ik hem niet kwijt wil, ik van hem hou en hem ook niet in zijn totaliteit wil veranderen. Ik wil hem sowieso niet veranderen. Ik vraag alleen van hem om na te denken over dat het soms echt vervelend voor mij kan zijn als hij alle aandacht naar zich toetrekt en ik amper de ruimte heb op zulke momenten. Alleen ben ik bang dat hij dat niet zo ziet.
Alvast bedankt voor het lezen en alle reacties zijn welkom.
dinsdag 8 april 2008 om 11:43
Mijn man praat ook veel. Ik praat veel. Mijn kinderen praten veel. Mijn man heeft de neiging om alles zeer omslachtig te vertellen (cultuurverschilletje). Over het algemeen kan ik het goed hebben, misschien omdat ik dus zelf ook zo'n kakel ben. Hij heeft ook de neiging om, als ik hem iets vraag, te beginnen met "Neeeeeeh", maar dan moet ik toch nog goed naar het verhaal luisteren want vaak is het antwoord dan toch "Ja".
Ik zeg dan soms gewoon: effe duidelijk nu: alleen ja of nee. Meestal vindt hij dat wel grappig en snapt dat ie weer aan het ratelen is en mij allerlei informatie geeft waar ik niet om gevraagd heb.
Ik vind het wel irritant als we bij iemand anders zijn waar ik graag wat informatie van wil: hypotheekadviseur, dokters etc.
Dan hoeft ie van mij echt niet z'n hele levensverhaal te doen maar dan wil ik gewoon weten hoe hoog de hypotheeklasten worden, welke bijwerkingen bep. medicijnen hebben etc. Meestal leg ik dan even mijn hand op zijn arm en zeg iets van "wacht even" of "stil 's". Dan valt het muntje meestal wel, maar soms ook niet.
Tja, wat doe je eraan, niks ben ik bang....
Ik zeg dan soms gewoon: effe duidelijk nu: alleen ja of nee. Meestal vindt hij dat wel grappig en snapt dat ie weer aan het ratelen is en mij allerlei informatie geeft waar ik niet om gevraagd heb.
Ik vind het wel irritant als we bij iemand anders zijn waar ik graag wat informatie van wil: hypotheekadviseur, dokters etc.
Dan hoeft ie van mij echt niet z'n hele levensverhaal te doen maar dan wil ik gewoon weten hoe hoog de hypotheeklasten worden, welke bijwerkingen bep. medicijnen hebben etc. Meestal leg ik dan even mijn hand op zijn arm en zeg iets van "wacht even" of "stil 's". Dan valt het muntje meestal wel, maar soms ook niet.
Tja, wat doe je eraan, niks ben ik bang....
