Relaties
alle pijlers
Relatie aan een zijden draadje
dinsdag 23 oktober 2007 om 19:26
Hoi allemaal,
Na enige twijfel toch besloten om mijn verhaal hier te posten, ik moet het namelijk kwijt en zou graag steun krijgen maar vind het moeilijk om hier met mensen in mijn omgeving over te praten omdat ik niet wil dat ze zich er mee bemoeien.
Ik ben dik 7 jaar samen met mijn vriend, waarvan we inmiddels 2 jaar samenwonen. Sinds een aantal maanden is mijn vriend aan het twijfelen geslagen over de relatie. De afgelopen 2 maanden is het zelfs zo erg dat hij al drie keer op het punt heeft gestaan om de relatie te verbreken, maar toch steeds besloot om het nog te proberen.
Zelf heb ik ook getwijfeld maar het gigantische verdrietige gevoel dat me is overvallen bij de gedachte om zonder hem te leven heeft me doen beseffen dat ik hem niet kwijt wil. Soms besef je pas wat je hebt als je het (bijna) kwijt bent.
Elke keer besluiten we om er voor te vechten en dat gaat in principe goed, we hebben het weer leuk samen maar zijn twijfels worden niet minder. Al maanden loop ik rond met een doodongelukkig gevoel waardoor ik ook niet meer weet hoe ik me tegenover hem moet opstellen. Ik voel me compleet machteloos in deze situatie. Ik ben er inmiddels 95% zeker van dat we het niet gaan redden samen aangezien er al maanden geen verbetering in zijn gevoelens zit en er geen concreet probleem is (wat ik misschien nog zou kunnen oplossen). Hij houdt minder van me en heeft minder warme gevoelens voor me en weet daardoor niet of hij vertrouwen heeft in een toekomst met mij. Eigenlijk ben ik op dit moment aan het afwachten tot de relatie definitief voorbij is. Soms denk ik dat dat voor mijn gemoedsrust ook beter is maar die 5% dat we het misschien wel gaan redden zorgt ervoor dat ik niet opgeef.
Maar op dit moment voel ik me zo eenzaam en in de steek gelaten. De persoon van wie ik het meeste hou op de hele wereld houdt niet meer (veel) van mij. Het gevoel dat er altijd iemand voor je is waardoor je elke andere situatie wel overleefd is weg. En dat doet zo'n pijn. En ik vraag me af of dat bij mij ooit nog wel goed komt. Zal ik me ooit nog zo verbonden met hem kunnen voelen nadat hij me maandenlang zoveel pijn heeft bezorgd? Begrijp me niet verkeerd ik neem hem niks kwalijk, maar het is zo schadelijk voor de intimiteit en het gevoel samen alles aan te kunnen. Ik vraag me af of wanneer zijn gevoelens weer goed komen ik ooit nog in staat ben die enorme verbondenheid met hem te voelen, ik ben bang dat er dan een muur om mijn hart staat.
Graag jullie advies, tips of ervaringen.
Groetjes
Na enige twijfel toch besloten om mijn verhaal hier te posten, ik moet het namelijk kwijt en zou graag steun krijgen maar vind het moeilijk om hier met mensen in mijn omgeving over te praten omdat ik niet wil dat ze zich er mee bemoeien.
Ik ben dik 7 jaar samen met mijn vriend, waarvan we inmiddels 2 jaar samenwonen. Sinds een aantal maanden is mijn vriend aan het twijfelen geslagen over de relatie. De afgelopen 2 maanden is het zelfs zo erg dat hij al drie keer op het punt heeft gestaan om de relatie te verbreken, maar toch steeds besloot om het nog te proberen.
Zelf heb ik ook getwijfeld maar het gigantische verdrietige gevoel dat me is overvallen bij de gedachte om zonder hem te leven heeft me doen beseffen dat ik hem niet kwijt wil. Soms besef je pas wat je hebt als je het (bijna) kwijt bent.
Elke keer besluiten we om er voor te vechten en dat gaat in principe goed, we hebben het weer leuk samen maar zijn twijfels worden niet minder. Al maanden loop ik rond met een doodongelukkig gevoel waardoor ik ook niet meer weet hoe ik me tegenover hem moet opstellen. Ik voel me compleet machteloos in deze situatie. Ik ben er inmiddels 95% zeker van dat we het niet gaan redden samen aangezien er al maanden geen verbetering in zijn gevoelens zit en er geen concreet probleem is (wat ik misschien nog zou kunnen oplossen). Hij houdt minder van me en heeft minder warme gevoelens voor me en weet daardoor niet of hij vertrouwen heeft in een toekomst met mij. Eigenlijk ben ik op dit moment aan het afwachten tot de relatie definitief voorbij is. Soms denk ik dat dat voor mijn gemoedsrust ook beter is maar die 5% dat we het misschien wel gaan redden zorgt ervoor dat ik niet opgeef.
Maar op dit moment voel ik me zo eenzaam en in de steek gelaten. De persoon van wie ik het meeste hou op de hele wereld houdt niet meer (veel) van mij. Het gevoel dat er altijd iemand voor je is waardoor je elke andere situatie wel overleefd is weg. En dat doet zo'n pijn. En ik vraag me af of dat bij mij ooit nog wel goed komt. Zal ik me ooit nog zo verbonden met hem kunnen voelen nadat hij me maandenlang zoveel pijn heeft bezorgd? Begrijp me niet verkeerd ik neem hem niks kwalijk, maar het is zo schadelijk voor de intimiteit en het gevoel samen alles aan te kunnen. Ik vraag me af of wanneer zijn gevoelens weer goed komen ik ooit nog in staat ben die enorme verbondenheid met hem te voelen, ik ben bang dat er dan een muur om mijn hart staat.
Graag jullie advies, tips of ervaringen.
Groetjes
woensdag 24 oktober 2007 om 21:03
woensdag 24 oktober 2007 om 22:25
Hé Linda,
Natuurlijk ben je verdrietig, ik voel echt met je mee. Dit is wel het laatste wat je kunt gebruiken als je op punt van bevallen staat! Heb je familie/vriendinnen/buren om je heen die je op kunnen vangen? Dat heb je nu echt nodig en schroom dus ook niet om om hulp te vragen. Ik vind het echt onbegrijpelijk dat mensen elkaar dit soort dingen aan doen!
Hebben jullie dan nu ook knopen doorgehakt wat betreft woonsituatie e.d.?
Een dikke
voor jou!
Natuurlijk ben je verdrietig, ik voel echt met je mee. Dit is wel het laatste wat je kunt gebruiken als je op punt van bevallen staat! Heb je familie/vriendinnen/buren om je heen die je op kunnen vangen? Dat heb je nu echt nodig en schroom dus ook niet om om hulp te vragen. Ik vind het echt onbegrijpelijk dat mensen elkaar dit soort dingen aan doen!
Hebben jullie dan nu ook knopen doorgehakt wat betreft woonsituatie e.d.?
Een dikke
voor jou!
woensdag 24 oktober 2007 om 22:32
Oh en Poppedop: als je nu nog niet inziet dat je een relatie met iemand die jou niet meer ziet zitten, beter los kunt laten, ben ik bang dat ook jij op een dag in een soortgelijke situatie als Linda zult belanden. Dus pak je biezen nu het nog kan en laat nooit meer zo over je heen lopen als je in deze relatie hebt gedaan.
woensdag 24 oktober 2007 om 22:38
ik snap dus echt niet dat je zomaar toestaat dat ie 3 nachten bij haar slaapt. En ik zou zeker niet geloven dat ie geen sex met haar heeft.
Ik zou gezegd hebben "als je daar gat slapen kun je er blijven.
Dat hij niet kan beslissen zolang zij nog in het land is is natuurlijk klinklare onzin. Als hij har zou belklen en zou zeggen, het is afgelopen ik kies voor mijn vrouw, dan zal ze heus wel stoppen met trekken. Waarschijnlijk zegt hij dat echter niet tegen haar maar zegt ie "Ik kan nu nog niet weg bij Linda, want de baby, als het kind iets groter is dan kom ik bij jou...
En dat smoorverliefd op zijn dochter, ik help het je hopen, maar het zou ook zomaar kunnen dat gebroken nachten en een jankende baby je relatie alleen maar meer onder druk zet. Als het kind er is zul jij nog minder tijd en aandacht voor hem hebben en dan komt er vast wel weer en nieuwe troela.
Die andere dame is m.i. alleen een aanleiding en geen oorzaak. Als zij vertrekt komt er vanzelf weer een andere. Het heeft ook geen zin om haar nu de "schuld"te geven. Jouw vriend behandeld jou nu als oud vuil en jij pikt dat. SZij staat daar los van. Jij hoopt dat over 4 weken alles anders is omdat zij dan uit beeld is maar ik denk dat er in wezen niets verandert. Ik zou zeggen kies voor jezelf en schop m er uit.
Ik zou gezegd hebben "als je daar gat slapen kun je er blijven.
Dat hij niet kan beslissen zolang zij nog in het land is is natuurlijk klinklare onzin. Als hij har zou belklen en zou zeggen, het is afgelopen ik kies voor mijn vrouw, dan zal ze heus wel stoppen met trekken. Waarschijnlijk zegt hij dat echter niet tegen haar maar zegt ie "Ik kan nu nog niet weg bij Linda, want de baby, als het kind iets groter is dan kom ik bij jou...
En dat smoorverliefd op zijn dochter, ik help het je hopen, maar het zou ook zomaar kunnen dat gebroken nachten en een jankende baby je relatie alleen maar meer onder druk zet. Als het kind er is zul jij nog minder tijd en aandacht voor hem hebben en dan komt er vast wel weer en nieuwe troela.
Die andere dame is m.i. alleen een aanleiding en geen oorzaak. Als zij vertrekt komt er vanzelf weer een andere. Het heeft ook geen zin om haar nu de "schuld"te geven. Jouw vriend behandeld jou nu als oud vuil en jij pikt dat. SZij staat daar los van. Jij hoopt dat over 4 weken alles anders is omdat zij dan uit beeld is maar ik denk dat er in wezen niets verandert. Ik zou zeggen kies voor jezelf en schop m er uit.
vrijdag 26 oktober 2007 om 13:37
Ja, het heeft zeker wel raakvlakken.
We wonen nu een half jaar samen (wel minder lang relatie dan jullie hoor), maar bijna dagelijks ruzie, en als we geen ruzie hebben houden we dat nog geen 3 dagen vol.
Ook twijfel (natuurlijk, met zoveel spanningen), maar ook van mijn kant.
Ik moet zeggen (we hebben gisteren een handleiding gekregen van Blanca) dat ik het nu toch weer iets zonniger in zie.
Waarom wil je vriend trouwens geen relatietherapie?
sterkte en -xx-
Schatje84
vrijdag 26 oktober 2007 om 16:49
@linda Hij ligt te wippen met een ander terwijl hij in deze belangrijke tijd voor jou had moeten kiezen (want het blijft nog altijd een keuze)??? Hij jij vraagt je nog af of je hem er niet uit moet schoppen? Welke toegevoegde waarde heeft die lapzwans nu eigenlijk? Jij komt er alleen ook wel hoor met steun van vrienden en familie.
Wat een loser. Zelfs als je besluit door te gaan met hem, zal dit nooit meer goed komen vrees ik. Trek je conclusies zou ik zeggen en weg met die loser, want wie zegt dat er na deze vrouw niet snel weer een ander komt?
Wat een loser. Zelfs als je besluit door te gaan met hem, zal dit nooit meer goed komen vrees ik. Trek je conclusies zou ik zeggen en weg met die loser, want wie zegt dat er na deze vrouw niet snel weer een ander komt?
vrijdag 26 oktober 2007 om 22:36
@ schatje84 Hij vind ons daar te jong voor. Hij ziet dat als iets wat je doet als je jaren getrouwd bent en kinderen hebt. Op zich snap ik dat punt wel. Ik vind het zelf ook wel jammer dat je op deze leeftijd al zo hard moet knokken voor je relatie terwijl je bij wijze van spreken nog een heel leven voor je hebt.
@ Linda. Ik kan me heel goed voorstellen dat dat het wel heel moeilijk maakt. Je kan inderdaad als je zwanger bent minder goed afleiding zoeken. Niet even met je vrienden de kroeg in duiken ofzo. Ik begrijp dat veel mensen hier erg negatief op reageren op je vriend, maar als je zelf in de situatie zit dan beslis je niet zo makkelijk om op te stappen. Het liefst zou je gewoon de tijd terug draaien en willen dat alles weer bij het oude was.
Ik reageer trouwens niet meer zo vaak als in het begin, maar ik ben op dit moment even een achtbaan van emoties en tegenstrijdige gevoelens. Als ik iets schrijf ben ik bang dat ik het een uurtje later weer heel anders zie. Woensdag stond ik nog op het standpunt om echt op te stappen. Gisteren samen een onwijs leuke dag gehad dus vond ik hem weer helemaal leuk. En vandaag is het weer helemaal omgeslagen naar verdrietig. Zonder reden overigens. *Zucht*
@ Linda. Ik kan me heel goed voorstellen dat dat het wel heel moeilijk maakt. Je kan inderdaad als je zwanger bent minder goed afleiding zoeken. Niet even met je vrienden de kroeg in duiken ofzo. Ik begrijp dat veel mensen hier erg negatief op reageren op je vriend, maar als je zelf in de situatie zit dan beslis je niet zo makkelijk om op te stappen. Het liefst zou je gewoon de tijd terug draaien en willen dat alles weer bij het oude was.
Ik reageer trouwens niet meer zo vaak als in het begin, maar ik ben op dit moment even een achtbaan van emoties en tegenstrijdige gevoelens. Als ik iets schrijf ben ik bang dat ik het een uurtje later weer heel anders zie. Woensdag stond ik nog op het standpunt om echt op te stappen. Gisteren samen een onwijs leuke dag gehad dus vond ik hem weer helemaal leuk. En vandaag is het weer helemaal omgeslagen naar verdrietig. Zonder reden overigens. *Zucht*
zaterdag 27 oktober 2007 om 10:26
Poppedop: Ik ben deze quote al een aantal keer tegengekomen op dit forum: He's just not that into you (anymore)!
Als je daar genoegen mee wilt nemen, is dat natuurlijk prima maar die indruk krijg ik niet van je. Je rolt niet voor niets van de ene emotie in de andere. Weet je dan niet dat je het waard bent om op handen gedragen te worden door je geliefde? Heb je soms een minderwaardigheidscomplex opgelopen ergens in je jeugd? Dit is natuurlijk psychologie van de koude grond maar nogmaals, ik vraag me echt af wat sommige vrouwen bezielt om zich op deze manier te laten behandelen.
Waarmee ik niet wil zeggen dat al deze vrouwen maar meteen hun relatie moeten beëindigen. Een verandering in attitude van jullie kant zal ongetwijfeld een reactie van je partner teweeg brengen:
1) Hij schrikt zich te pletter en realiseert zich dat ook jij de relatie kan beëindigen, dat je het wel redt zonder hem, dat je overtuigd bent van je eigen leuke ik zodat hij daar ook (weer) van overtuigd raakt. Hij zal zich zo snel mogelijk aanpassen want je ECHT kwijtraken, was toch niet de bedoeling.
2) Je bent al zijn respect al verloren (door je afhankelijk en passief op te stellen) en this is his way out. In dit geval snap je dat je beter af bent zonder hem (of nog steeds niet?) en kom je vanzelf een ander tegen die maar al te graag aan je voeten ligt omdat jij zo lief, leuk en onafhankelijk bent.
It's your choice, girl!
Als je daar genoegen mee wilt nemen, is dat natuurlijk prima maar die indruk krijg ik niet van je. Je rolt niet voor niets van de ene emotie in de andere. Weet je dan niet dat je het waard bent om op handen gedragen te worden door je geliefde? Heb je soms een minderwaardigheidscomplex opgelopen ergens in je jeugd? Dit is natuurlijk psychologie van de koude grond maar nogmaals, ik vraag me echt af wat sommige vrouwen bezielt om zich op deze manier te laten behandelen.
Waarmee ik niet wil zeggen dat al deze vrouwen maar meteen hun relatie moeten beëindigen. Een verandering in attitude van jullie kant zal ongetwijfeld een reactie van je partner teweeg brengen:
1) Hij schrikt zich te pletter en realiseert zich dat ook jij de relatie kan beëindigen, dat je het wel redt zonder hem, dat je overtuigd bent van je eigen leuke ik zodat hij daar ook (weer) van overtuigd raakt. Hij zal zich zo snel mogelijk aanpassen want je ECHT kwijtraken, was toch niet de bedoeling.
2) Je bent al zijn respect al verloren (door je afhankelijk en passief op te stellen) en this is his way out. In dit geval snap je dat je beter af bent zonder hem (of nog steeds niet?) en kom je vanzelf een ander tegen die maar al te graag aan je voeten ligt omdat jij zo lief, leuk en onafhankelijk bent.
It's your choice, girl!
maandag 29 oktober 2007 om 18:31
Ben ik weer, tja ik weet niet of ik verder ben gekomen.
Hij blijft in ieder geval niet meer bij haar slapen, maar dat is alleen vanwege het kind denk ik. En ik, tja ik kan het geestelijk en lichamelijk niet meer aan om een juiste beslissing te maken. Ik ben te moe om te vechten op dit moment, dus ik laat het maar ff zo. Het is zo moelijk om met iemand te zijn die eigenlijk niet meer bij je wilt zijn. En het lukt me niet om op dit moment zonder hem te zijn. Grr, wat een kl*te strijd.
Nog 4 weken en dan komt de kleine, hopelijk kan die mijn de liefde wel geven die ik nu zo nodig heb.
Hij blijft in ieder geval niet meer bij haar slapen, maar dat is alleen vanwege het kind denk ik. En ik, tja ik kan het geestelijk en lichamelijk niet meer aan om een juiste beslissing te maken. Ik ben te moe om te vechten op dit moment, dus ik laat het maar ff zo. Het is zo moelijk om met iemand te zijn die eigenlijk niet meer bij je wilt zijn. En het lukt me niet om op dit moment zonder hem te zijn. Grr, wat een kl*te strijd.
Nog 4 weken en dan komt de kleine, hopelijk kan die mijn de liefde wel geven die ik nu zo nodig heb.
maandag 29 oktober 2007 om 22:16
Hé Linda,
Is hij uit eigen beweging weer thuis komen slapen of hebben jullie een gesprek gehad waarin jij hem dit verzocht hebt?
En als je dan met hem praat, vraag je hem dan ook hoe hij de toekomst ziet? Zegt hij inderdaad dat hij de relatie wil verbreken?
Ik snap ook dat jij nu helemaal geen energie hebt om je hier mee bezig te houden. Ik weet uit ervaring dat je in de laatste weken van je zwangerschap meer in jezelf gekeerd bent. Het is een hormonaal proces en dat heb je ook nodig om straks de bevalling aan te kunnen.
Ik denk ook dat het op dit moment voor jou het beste is om alles even te laten rusten. Ik zou hem in de tussentijd wel lekker laten rennen om jou alles te komen brengen wat je nodig hebt of wat er moet gebeuren (want jij kunt nu natuurlijk niet meer sjouwen, schoonmaken, boodschappen doen etc. etc.). M.a.w. maak jij de aankomende tijd maar eens lekker mis/gebruik van hem.
Ik moet ook nog even reageren op je laatste opmerking over dat je hoopt dat jouw baby je de liefde gaat geven die je nu zo nodig hebt. De liefde tussen jou en je kind is van zo'n andere orde als de liefde tussen jou en je partner, dat ik het eigenlijk een beetje een gekke gedachte van je vindt. De liefde voor je kind is onvoorwaardelijk terwijl de liefde voor je partner (en zijn liefde voor jou) dat helaas niet is. Ook is je kind compleet afhankelijk van jou om te overleven terwijl een relatie tussen man en vrouw normaal gebaseerd is op gelijkwaardigheid. Ik hoop echt voor je dat alles met je kleine meid straks voorspoedig verloopt want stel je voor dat jouw kindje bijvoorbeeld best veel huilt of dat de voeding niet naar wens verloopt? In zulke situaties voelt het echt niet alsof jouw kindje heel veel van je houdt.
In ieder geval een voor jou en hou je haaks!
Is hij uit eigen beweging weer thuis komen slapen of hebben jullie een gesprek gehad waarin jij hem dit verzocht hebt?
En als je dan met hem praat, vraag je hem dan ook hoe hij de toekomst ziet? Zegt hij inderdaad dat hij de relatie wil verbreken?
Ik snap ook dat jij nu helemaal geen energie hebt om je hier mee bezig te houden. Ik weet uit ervaring dat je in de laatste weken van je zwangerschap meer in jezelf gekeerd bent. Het is een hormonaal proces en dat heb je ook nodig om straks de bevalling aan te kunnen.
Ik denk ook dat het op dit moment voor jou het beste is om alles even te laten rusten. Ik zou hem in de tussentijd wel lekker laten rennen om jou alles te komen brengen wat je nodig hebt of wat er moet gebeuren (want jij kunt nu natuurlijk niet meer sjouwen, schoonmaken, boodschappen doen etc. etc.). M.a.w. maak jij de aankomende tijd maar eens lekker mis/gebruik van hem.
Ik moet ook nog even reageren op je laatste opmerking over dat je hoopt dat jouw baby je de liefde gaat geven die je nu zo nodig hebt. De liefde tussen jou en je kind is van zo'n andere orde als de liefde tussen jou en je partner, dat ik het eigenlijk een beetje een gekke gedachte van je vindt. De liefde voor je kind is onvoorwaardelijk terwijl de liefde voor je partner (en zijn liefde voor jou) dat helaas niet is. Ook is je kind compleet afhankelijk van jou om te overleven terwijl een relatie tussen man en vrouw normaal gebaseerd is op gelijkwaardigheid. Ik hoop echt voor je dat alles met je kleine meid straks voorspoedig verloopt want stel je voor dat jouw kindje bijvoorbeeld best veel huilt of dat de voeding niet naar wens verloopt? In zulke situaties voelt het echt niet alsof jouw kindje heel veel van je houdt.
In ieder geval een
voor jou en hou je haaks!
woensdag 31 oktober 2007 om 00:02
Nou ben ik weer hoor. Meneertje blijkt inderdaad al maanden een ander te hebben. Heb ik me even in hem vergist zeg. Had ik echt nooit achter hem gezocht maar het verklaard weer een hoop. Ik weet ook echt even niet hoe ik me moet voelen. Teleurgesteld, kwaad en verdrietig.Ik weet verder ook even niet wat ik er over moet zeggen. Hij houdt en is verliefd op zijn nieuwe vriendin. Was alleen even te beroerd om het te vertellen. Moest ik zelf achterkomen. Hij wil verder met haar. Nou eindelijk duidelijkheid tenminste. Gatverdamme!!!
woensdag 31 oktober 2007 om 00:28
Nou, zo simpel was het dus poppedop. En jij je hoofd maar breken over hoe moeilijk hij het er allemaal mee had en oh jee, hij had zelfs gehuild op z''n werk etc. etc. En klaag, klaag tegen z'n nieuwe chickie over hoe jij aan z'n kop zeurt etc. etc.
Maarrre nu dus: nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Zorg dus dat je de volgende keer met een andere houding in je relatie staat en dan merk je snel genoeg of je te maken hebt met een blijvertje of niet. Zorg dat hij weet dat het een voorrecht is dat hij met jou door het leven mag. Blijf de dingen doen die jij leuk en prettig vindt. Bijvoorbeeld: jij houdt van uitslapen en hij is een vroege vogel en 's ochtends heel actief. Ga dan niet uitsloverig ook vroeg opstaan omdat het anders zo ongezellig is voor hem maar bedenk: Hé dat is handig: als wij later kindjes hebben, kan ik lekker blijven liggen.
Maarrre nu dus: nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Zorg dus dat je de volgende keer met een andere houding in je relatie staat en dan merk je snel genoeg of je te maken hebt met een blijvertje of niet. Zorg dat hij weet dat het een voorrecht is dat hij met jou door het leven mag. Blijf de dingen doen die jij leuk en prettig vindt. Bijvoorbeeld: jij houdt van uitslapen en hij is een vroege vogel en 's ochtends heel actief. Ga dan niet uitsloverig ook vroeg opstaan omdat het anders zo ongezellig is voor hem maar bedenk: Hé dat is handig: als wij later kindjes hebben, kan ik lekker blijven liggen.
woensdag 31 oktober 2007 om 08:57
Poppedop, wat een naar bericht! Bah, al die tijd meende hij toch ook de relatie nog een kans wilde geven, maar dat bleek toch net even iets anders te liggen. Samen vechten kon niet, hij had een dubbele agenda. Alleen vechten in een relatie gaat niet.
Meid, je zult er goed beroerd van zijn.
Ik wens je heel veel sterkte en, wanneer het je helpt, schrijf hier je frustraties van je af.
Meid, je zult er goed beroerd van zijn.
Ik wens je heel veel sterkte en, wanneer het je helpt, schrijf hier je frustraties van je af.
woensdag 31 oktober 2007 om 16:32
Echt geen stijl dit van je vriend! Hij heeft je aan het lijntje gehouden. Dat je daar zó achter moest komen!
Meid, heel veel sterkte de komende tijd. Diep van binnen weet je waarschijnlijk wel dat je beter af bent zonder hem, maar dat maakt het er niet gemakkelijker op. Je bent toch immers lang samen geweest. Als je behoefte hebt aan contact laat het maar weten. Mijn relatie is nu 1,5 maand uit (5,5 jaar samen geweest) dus weet hoe het is! dikke knuffel!
Meid, heel veel sterkte de komende tijd. Diep van binnen weet je waarschijnlijk wel dat je beter af bent zonder hem, maar dat maakt het er niet gemakkelijker op. Je bent toch immers lang samen geweest. Als je behoefte hebt aan contact laat het maar weten. Mijn relatie is nu 1,5 maand uit (5,5 jaar samen geweest) dus weet hoe het is! dikke knuffel!
zaterdag 3 november 2007 om 14:46
Bedankt voor jullie lieve berichtjes. Inmiddels ben ik een aantal dagen verder en voel ik me eigenlijk best sterk. Het schept in ieder geval een hoop duidelijkheid, doordat hij zo twijfelde begon ik aan alle kanten aan mezelf te twijfelen. Nu weet ik dat het gewoon aan hem ligt. Niet dat ikzelf ook niet moet leren van wat er gebeurd is, maar ik hoef me tenminste niet af te vragen waar het nou op stukgelopen is. Dus dat scheelt alweer een hoop gepieker. Ik ben er dinsdag achtergekomen en ben toen naar mijn ouders vertrokken en vandaag voel ik me eigenlijk weet sterk genoeg om weer terug naar 'ons' huisje te gaan. Ben heel benieuwd hoe dat gaat voelen om daar ineens alleen te zitten. Ik ben wel op zoek naar een nieuw huis maar heb in ieder geval weer behoefte aan mijn eigen plekje en dat kan op dit moment alleen hier.
zaterdag 3 november 2007 om 18:25
Sjee Poppedop, wat een laffe streek van je ex!
Als je wil en er behoefte aan heb, mag je natuurlijk altijd van je afschrijven op 'ik verdrink bijna in liefdesverdriet'.
In je laatste berichtje kom je heel sterk over gelukkig. Misschien heb je er onbewust toch al een beetje naar toegeleefd, zat je al even in het 'proces'.
Veel sterkte!
Als je wil en er behoefte aan heb, mag je natuurlijk altijd van je afschrijven op 'ik verdrink bijna in liefdesverdriet'.
In je laatste berichtje kom je heel sterk over gelukkig. Misschien heb je er onbewust toch al een beetje naar toegeleefd, zat je al even in het 'proces'.
Veel sterkte!
dinsdag 18 december 2007 om 15:55
Nou daar ben ik dan weer, nog net zo k*t als voor m''n zwangerschap.
Ben inmiddels bevallen van m'n dochter en nog niet verder gekomen met wat ik nu echt wil.
M'n relatie is nu wel beeindigd, maar ik voel me er echter niet beter op. Hij zegt niet verder te kunnen vanwege z'n gevoelens. Hij houdt wel van me maar hij heeft me zoveel pijn gedaan. En ergens voel ik dat hij wel verder met me wil maar door die kl*te verliefde gevoelens voor de ander dat niet te kunnen. Hij zegt dat ie het eerst uit moet zoeken, moet weten hoe het zit met z'n gevoelens voor de ander. Zolang die door z'n hoofd spelen kan hij niet z'n gevoelens openstellen voor mij.
We praten nu echter wel beter over wat er mis is aan onze relatie end. En doordat hij verliefd is geworden op de ander, is bij mij ook weer die verliefde gevoelens naar boven gekomen voor hem. Deze gevoelens ben ik ook heel lang kwijtgeraakt in onze relatie. Waarschijnlijk omdat ik al zolang samen met hem geweest ben we zijn namelijk al vanaf onze 17e bijelkaar en wonen ook al 10 jaar samen. De verliefde gevoelens die we voor elkaar hebben kwamen alleen de laatste jaren naar boven tijdens onze vakanties en weekendjes weg en toen heb ik niet alles kunnen geven.
Ik weet ook wel dat daar beide schuld aan is, maar het is voor mij heel moeilijk omdat op te geven terwijl ik weet dat hij het eerst nog moet uitzoeken.
Je hele leven flits even aan je voorbij, zoveel vragen, zoveel hoop nog, zoveel vechtlust. Mijn relatie is mij gewoon veel waard, hij is diegene met wie alles samen kan doen, met wie ik kan huilen, lachen, feest kan vieren, niks kan doen. Eigenlijk alles wat ik in een relatie zoek. Moet ik dat nou echt gaan opgeven. Ik heb verdriet en ik ben ook verliefd.. hoe komt dat nou toch.. hoe kom ik hier overheen?
Ben inmiddels bevallen van m'n dochter en nog niet verder gekomen met wat ik nu echt wil.
M'n relatie is nu wel beeindigd, maar ik voel me er echter niet beter op. Hij zegt niet verder te kunnen vanwege z'n gevoelens. Hij houdt wel van me maar hij heeft me zoveel pijn gedaan. En ergens voel ik dat hij wel verder met me wil maar door die kl*te verliefde gevoelens voor de ander dat niet te kunnen. Hij zegt dat ie het eerst uit moet zoeken, moet weten hoe het zit met z'n gevoelens voor de ander. Zolang die door z'n hoofd spelen kan hij niet z'n gevoelens openstellen voor mij.
We praten nu echter wel beter over wat er mis is aan onze relatie end. En doordat hij verliefd is geworden op de ander, is bij mij ook weer die verliefde gevoelens naar boven gekomen voor hem. Deze gevoelens ben ik ook heel lang kwijtgeraakt in onze relatie. Waarschijnlijk omdat ik al zolang samen met hem geweest ben we zijn namelijk al vanaf onze 17e bijelkaar en wonen ook al 10 jaar samen. De verliefde gevoelens die we voor elkaar hebben kwamen alleen de laatste jaren naar boven tijdens onze vakanties en weekendjes weg en toen heb ik niet alles kunnen geven.
Ik weet ook wel dat daar beide schuld aan is, maar het is voor mij heel moeilijk omdat op te geven terwijl ik weet dat hij het eerst nog moet uitzoeken.
Je hele leven flits even aan je voorbij, zoveel vragen, zoveel hoop nog, zoveel vechtlust. Mijn relatie is mij gewoon veel waard, hij is diegene met wie alles samen kan doen, met wie ik kan huilen, lachen, feest kan vieren, niks kan doen. Eigenlijk alles wat ik in een relatie zoek. Moet ik dat nou echt gaan opgeven. Ik heb verdriet en ik ben ook verliefd.. hoe komt dat nou toch.. hoe kom ik hier overheen?
