Relatie aan een zijden draadje

Lieve Poppedop,



Ook ik zat in een relatie waarbij mijn vriend wel van me hield maar zich niet 100% kon geven

Hij heeft dat altijd eerlijk gezegd, nou lag dat niet zozeer aan ons maar meer aan zijn verleden dus een hele kloppende vergelijking is het niet

Ook ik heb toen maanden zitten "afwachten" en hem proberen te laten zien wat we wel waard waren samen.

Uiteindelijk werd ik een meisje wat ik helemaal niet was

Ik werd superonzeker, liep op mijn tenen om alles maar "gezellig" te houden

Tot ik op een ochtend wakker werd en besefte dat ik het brood wilde en NIET de kruimels

Ik wil een man die helemaal voor me gaat

Met zijn hoofd maar OOK met zijn hart.



Heb de relatie verbroken en gezegd dat ik GEEN contact meer wilde

Dat was voornamelijk om mezelf weer te vinden, mezelf weer bij elkaar te rapen zeg maar

In die maanden heb ik heel veel over mezelf geleerd

Kreeg zo her en der smsjes van hem en wat brieven

Toen heb ik hem een brief gestuurd en alles verteld wat er volgens mijn inzicht was misgegaan

Een groot deel was zijn conto, maar ook ik was niet helemaal vrij van fouten

Dit had ik samen met hem nooit kunnen uitvissen

Hij reageerde op de brief met een hele emotionele retourbrief met als gevolg dat we 24 uur later samen op de bank zaten



Dit alles is nu 5 maanden geleden

En nu.....nu zijn we het koppel wat we altijd samen hebben willen zijn

MAAR, we zijn wel tot de conclusie gekomen dat dat alleen maar heeft kunnen gebeuren door de 6 maanden rust.

Rust heeft ons inzicht gegeven.

(enook veel tranen, telefoons verstoppen omdat je niet wilt bellen, slapeloze nachten kortom, alles wat er bij liefdesverdriet hoort)



Meisje een relatie is belangrijk zeker als je van elkaar houdt, maar het mag nooit ten koste gaan van je eigen geluk, en wat ik zo lees...volgens mij ben je doodongelukkig nu



Heel veel succes en een dikke knuffel van Summer

Poppepop...

Tuurlijk wilt jouw vriend dat het weer goed komt, dat is logsich na 7 jr relatie.. Hij wilt dat zijn gevoel er weer voor 100% is, dat ie weer echt van je houdt. Maar denken jullie dat dat door wachten terugkomt? Het is weg en naar mijn idee komt dat niet meer terug. Dat had er gewoon moeten zijn. Als hij echt met jou verder wilt... dan moet hij voor je gaan 100% zonder twijfel! Lees je eigen posting is terug... je beschrijft het zelf al zo duidelijk!

Sterkte





.

poppedop schreef op 24 oktober 2007 @ 11:20:



@ reiger. Ik kan me voorstellen dat het tegensprekend over komt. Het laatste jaar was inderdaad voornamelijk ruzies en irritaties maar die jaren daarvoor waren zo mooi. .

Poppedop, ik lees in een later berichtje van je, dat er ook al in die 'mooie jaren daarvoor' een break geweest is, op zijn initiatief. Ik denk dus echt dat je je relatie iedaliseert en dat je niet helemaal beseft wat een écht goede relatie inhoudt, hoe dat voelt. Ik herken namelijk wat je schrijft uit mijn eerste huwelijk, ik dacht toen ook dat de beginjaren daarvan 'mooi en intens' geweest waren, maar weet nu , door mijn ervaring in mijn huidige relatie, dat ook aan die beginjaren heel wat schortte.

Mag ik vragen hoe oud je bent en op welke leeftijd je een relatie kreeg met je vriend?

Hmm, dat vind ik wat raar; je hebt 7 jaar een (gemiddeld goede) relatie en je bent teleurgesteld in de liefde?



Ik denk wel dat als deze situatie al maanden duurt en er weinig uitzicht is op verandering je je conclusie beter kunt trekken. Waarom wil je in een relatie blijven waar je niet (meer) gelukkig van wordt?

Houden van kan nu eenmaal overgaan. Daar kan je vriend denk ik weinig aan doen. En jij nog minder, hoezeer je je nu ook uitslooft om het leuk te hebben of houden.

Voor hem zal het ws ook niet helemaal duidelijk zijn, vandaar dat hij de beslissing niet neemt. Hij vind je ws best nog wel leuk en aardig, jullie vechten elkaar de tent niet uit (ws mede door jouw inspanningen), dus voor hem is de situatie nog best te pruimen.

Dus je kunt nog maanden, jaren zo doorgaan. Ws totdat hij iemand anders tegenkomt en de vlam in de pan slaat, zodat hij een goede reden heeftom te gaan.

poppedop schreef op 24 oktober 2007 @ 12:48:

Soms speelt het ook wel door mijn hoofd dat het met een ander misschien beter kan zijn.

Laat die 'misschien' uit bovenstaand zinnetje gerust weg!!



Maar toen het goed ging tussen ons was ik juist heel tevreden over de relatie en als ik dat toch eens terug kon krijgen...daar zou ik echt voor tekenen.

Begrijpelijk, omdat je niet weet dat er nog veel betere relaties bestaan dan zelfs wat je toen had!



Vorig jaar nog kon ik me niet voorstellen dat we ooit uit elkaar zouden gaan.

Dat had ik in het begin van mijn eerste huwelijk ook: ik zou gezworen hebben dat het voor altijd was, want in mijn ogen was het de best mogelijke relatie. Ik ZAG gewoon niet wat er aan mankeerde, ik wist niet beter, omdat ik nog nooit een ECHT goede relatie gehad had (logisch, een ECHT goede relatie gaat niet stuk immers). Wat je niet kent, kun je niet missen.





Blijkbaar kan het altijd mis gaan.

Dat is een verkeerde redenering. Dat jouw huidige relatie misgaat, betekent niet dat alle relaties kunnen misgaan. Er zijn genoeg relaties die niet misgaan en ook niet kunnen misgaan.



En ook al voel je je nog zo nauw verbonden met iemand, dat hoeft blijkbaar niet wederzijds te zijn.

Dat klopt, dat hebben zowel ikzelf als mijn huidige man in ons eerste huwelijk ondervonden. Pas achteraf besef je dat je in die vorige relatie, die je ooit heel goed gevonden had, van alles gemist hebt, maar dat je het niet zag/wist omdat je nog niet ervaren hebt hoe een echt goede relatie is.



En die wetenschap zorgt er wel voor dat ik teleurgesteld ben geraakt in de liefde.

Dat zou jammer zijn, en ook niet logisch : met de LIEFDE is er niets mis, wel met het GEBREK aan liefde waaraan jouw vriend kennelijk lijdt. Je zou niet teleurgesteld moeten zijn in de liefde, maar in je vriend. Als je je voor de liefde afsluit, word je een verbitterde vrouw die alle kansen die ze krijgt op een gelukkige relatie, afwijst. Doe dat alsjeblieft niet!

@ Poppedop, hier nog zo iemand die in dezelfde situatie heeft gezeten. Ik ben ongeveer even oud, alleen mijn relatie duurde wat korter dan die van jou.



Ook mijn vriend ging aan het twijfelen en ook bij ons was het al eerder uit geweest daarvoor. Toch dacht ik op het moment dat ik in mijn relatie zat dat we echt een hele goede relatie hadden. Toen hij drie weken voordat we gingen samenwonen opnieuw aangaf te twijfelen heb ik hem een week gegeven om dingen voor zichzelf op een rijtje te krijgen. Hij is in die week ook gaan praten met mensen die dicht bij hem staan. Ik heb hetzelfde gedaan die week. Ik wilde me absoluut niet afhankelijk opstellen van zijn beslissing en heb voor mezelf alle plus- en minpunten van onze relatie op een rij gezet en de 'voorwaarden' waarmee ik met hem verder wilde gaan.

Na een week zijn we het gesprek aangegaan en gaf mijn vriend aan het nog steeds niet te weten. Hij twijfelde of dit het wel was, maar anderzijds wilde hij mij absoluut niet kwijt en waren er ook geen concrete dingen mis in onze relatie.

Ik heb toen ergens de moed vandaan gehaald om te zeggen dat als hij niet kon kiezen, ik wel kon kiezen en heb het uitgemaakt. Ik vond het ook ontzettend eng, omdat je het gevoel hebt dat je die paar procent dat het nog wel goed kan komen, nu zelf weggooit. Maar ik heb ondervonden dat je daarvoor heel veel terug krijgt! Het voelt goed dat ik zelf de stap heb genomen, dat ik zelf sterk ben geweest en dat ik voor mezelf heb gekozen.

De keer hiervoor dat het uitgemaakt werd door hem, was ik er veel erger aan toe dan deze keer. Als hij niet vol voor mij kan gaan, dan niet!

En natuurlijk heb ik liefdesverdriet gehad, en nog steeds (het is nu ruim 6 weken uit). Maar doordat ik voor mezelf heb kunnen kiezen kan ik mijn leven gemakkelijker oppakken en kan ik trots op mezelf zijn!



Dus... ga alsjeblieft iets doen. Ik zeg niet dat je het meteen uit moet maken, maar ga je op jezelf richten, las inderdaad een break in, laat hem dan niet weer binnen twee dagen op de stoep staan. Zorg dat jij nu bepaalt wat er gebeurt!



Heel veel sterkte, onduidelijkheid is slopend...



P.s.: Een Nederlandse band zingt de volgende tekst:

Ik zou niet weten wat er beter is

de schijn van valse veiligheid

of bikkelharde eerlijkheid

samen met de pijn van het gemis



En ik weet wel waarvoor ik zou kiezen!

Wat ik helemaal niet lees in jouw verhaal is boosheid. Man, wat zou ik kwaad zijn! Hoezo je vindt mij niet meer zo leuk, hoezo het gevoel is minder? En dat allemaal omdat jullie wat ruzies en irritaties hebben gehad het afgelopen jaar? Ik zou echt pissed zijn want ik ben namelijk WEL leuk, begeerlijk en adorable! Ik kan met mijn lief nog zoveel ruzie hebben, maar het houden van wordt eigenlijk daardoor nooit minder en dat geldt ook voor hem.

De karakters kunnen hier en daar wel botsen en daardoor kun je je afvragen of je nu eigenlijk wel zo goed bij elkaar past maar de liefde, die blijft!

Liefje, zet deze aan de kant en vindt een man die jou geeft wat je verdient: je op een voetstuk plaatst ook al ben je af en toe nog zo'n bitch! Dat is liefde.....

Ja wat moet ik hierop zeggen, zit zelf midden in bijna dezelfde situatie.



We zijn 11 jaar al samen, ben nu 8 maanden zwanger, dacht dat onze liefde voor eeuwig was. Ben er sinds 2 maanden achter gekomen dat hij gevoelens heeft voor een ander.



Hij kan op dit moment ook niet kiezen om voor onze relatie te gaan, terwijl ik nooit wat gemerkt heb dat hij twijfelde. Hij zegt warmte enzo te missen. Tja nu ik het weet wil ik er wat aan doen, maar nu heb ik het gevoel dat ik alleen moeite doe om hem te realiseren dat je voor een goede relatie samen ervoor moet vechten om de passie en warmte te behouden. Want hij kan zo gezegd nu niet op onze relatie focussen omdat zijn verliefdheid bij een ander zit. Maar zij gaat over 4 weken voor een half jaar in het buitenland werken en dan zou hij zich misschien voor de relatie kunnen gaan of voor zn gezin die ook over 4 weken zich vormt.



En ik hou me vast aan 10% liefde die ik op dit moment krijg. Doe zo mn best maar zo als ik al eerder las op het forum, te hard dat ik mezelf verlies. Doe ik hier goed aan om 4 weken mezelf weg te cijferen? Of moet ik hem de deur wijzen?



Pff ik vindt het zo moelijk.....

Linda, natuurlijk kun jij jezelf nu niet wegcijferen! Sterker nog: je moet alleen maar bezig zijn met je voorbereiden op de bevalling en de weken erna! Je kindje heeft je nu nodig en niet je vent die zich heeft ingelaten met een ander op een moment dat jij hem keihard nodig hebt.

Toch lijkt jouw situatie mij minder onzeker dan die van TO aangezien de blik van jouw man duidelijk vertroebeld is door de gevoelens die hij heeft voor die ander. Zodra hij zich realiseert dat die verliefde gevoelens ook weer overgaan, gaat ie misschien bedenken dat wat hij met jou en jullie kind heeft waardevoller is dan zijn nieuwe vlam. Tenminste, dat hoop ik voor je. Zo niet, gaat ie lekker met z'n geliefde mee naar het buitenland, kan ie jou tenminste niet in de weg zitten en al je energie opslurpen.

Sterkte!

Poppedop, je laatste zin (verlang ik inderdaad naar die man die me op een voetstuk zet) geeft me de hoop dat het nog wel goed komt met jou! Dat verlangen is terecht (ik ga ervan uit dat jij ook tot het wederkerige bereid bent: je partner op een voetstuk zetten) en het bestaat écht, relaties waarin beide partners zielsveel van elkaar houden, vanaf het begin van de relatie tot hun dood.

poppedop schreef op 24 oktober 2007 @ 14:25:

@ charlotte. Ja die boosheid komt misschien niet echt in het verhaal naar voren, maar die momenten zijn er ook. Hij is gewoon wel een hele lieve schat en ik merk dat hij het zelf ook heel moeilijk heeft met de situatie (hij moest gisteren nog huilen op zijn werk), daarom weet ik dat het niet terecht is om boos op hem te zijn.

Meen je dit nu serieus? Omdat hij een paar krokodillentranen laat, ben jij ervan overtuigd dat hij het allemaal zo erg vindt?



Ik denk dat hij ook dolgraag zou willen dat het werkt, maar dat doet het niet voor hem. Ik denk eerlijk gezegd niet dat hij dat zo dolgraag zou willen, dan zou hij wel meer moeite doen om zich met JOU bezig te houden in plaats van met zichzelf!

Maar soms heb ik ook de neiging om boos te worden en dan denk ik "vent stel je niet zo aan, je wilt het toch en je wordt toch ook niet gelukkig van de situatie wat loop je dan moeilijk te doen!!",

precies! maar helaas helpt dat ook niet echt, liefde kan je niet afdwingen. En na al deze ellende verlang ik inderdaad naar die man die me op een voetstuk zet.

En dat verdien je ook, dat verdient iedereen en denk niet dat je dan de "perfecte" relatie hebt, dat is nl. niet zo. Alleen heb je dan wel een stabiele relatie waarin heel veel kan en mag dus ook ruzie maken en irritaties naar elkaar toe uiten. Ik vind het opvallend als ik hier zo het forum lees dat heel wat vrouwen zich klein laten maken door hun kerel! Ik kan dat met de beste wil van de wereld geen liefde noemen. Lieve poppedop, laat los, laat los, laat los!

Poppedop, ik herken enorm veel in je verhaal (ik ben 26, vriend 28 en een relatie van 5,5 jaar). Dit heeft in mijn relatie ook een tijd gespeeld totdat ik nu eindelijk weer met zekerheid kan zeggen dat het goed zit tussen ons. Mijn vriend wist wel zeker dat ie heel veel van me hield, maar miste 'iets'. Lekker vaag dus.. Hij heeft het ook nooit goed kunnen omschrijven. Wat wel een rol speelde was dat bij ons de passie behoorlijk bekoeld was en hier werd mijn vriend uiteraad niet erg blij van (ik natuurlijk ook niet). Hij vroeg zich af of het allemaal wel genoeg was voor de toekomst (als in: trouwen en kindjes krijgen etc.). Dit heeft hij tot drie keer toe geuit in ongeveer een jaar tijd. Al met al een klotejaar dus. Heus ook wel met ups, maar wanneer hij zijn twijfels weer eens uitte dan was ik weer zo down als maar zijn kan. Wat een afschuwelijk gevoel is dat.. Degene van wie je het meest houdt, die je compleet vertrouwt, waarmee je zo'n hechte band hebt, die zegt dat hij het allemaal niet meer zeker weet met jou.. Kapot was ik er elke keer weer van. Ik heb ook talloze keren in dubio gezeten; zal ik gewoon weggaan of moet ik blijven en vechten. Echt zo ontzettend moeilijk. Als je het me twee jaar geleden had gevraagd dan had ik stellig gezegd dat ik absoluut was vertrokken, maar als je eenmaal in die situatie zit is het ineens niet zo duidelijk en makkelijk meer. Mijn vriend wilde absoluut geen break en wilde het graag samen oplossen. We hebben enorm veel gepraat en vooral ook veel dingen samen gedaan. Leuke dingen zoals samen de kroeg in en de hele nacht kletsen etc. Maar ook veel dingen los van elkaar gedaan, zodat de tijd samen weer echt leuk werd. Ik ben in onze gesprekken ook behoorlijk hard geweest, tenminste harder dan ik de keren daarvoor was. Ik heb gezegd dat ik wil dat ie er voor 100% voor gaat en dat ik anders vertrek. Ik pas voor een relatie met iemand die continu twijfels heeft, ik verdien beter dan dat en ik heb er simpelweg geen zin in op die manier. Daar is hij toen best van geschrokken en het heeft hem blijkbaar goed aan het denken gezet.

Ik moet zeggen dat het nu heel erg goed gaat. We hebben gezorgd voor meer passie (of hoe ik dat ook zal zeggen :-) ) en doen meer moeite voor elkaar etc. Mijn vriend ziet alles nu een stuk positiever, ziet ons weer echt een toekomst samen hebben en is veel gelukkiger. Ik kan bijna wel zeggen dat deze megadip eigenlijk wel goed is geweest. We beseffen beide goed wat we hebben en niet kwijt willen. Tuurlijk vind ik het nog steeds wel moeilijk om te accepteren dat hij deze gevoelens heeft gehad, maar ik merk wel dat dat slijt. Je maakt weer nieuwe herinneringen samen en die zijn voor mij meer waard dan zijn 'oude' gevoelens. We praten nu ook veel meer dan eerst, en dan niet gezellig ouwehoeren maar ook echt praten over onze gevoelens en verwachtingen etc. Ik merk dat dat voor ons in ieder geval echt een hele verbetering heeft opgeleverd.



Ik kan je in dit geval ook heel moeilijk advies geven. Ieder mens is anders. Misschien is het in jouw geval wel verstandig om een break in te lassen, misschien beseft hij zich daardoor beter wat hij heeft en wel of niet kwijt wil. Maar misschien is het ook beter om bij elkaar te blijven en er samen uit te komen (of niet). Wees in ieder geval duidelijk naar je vriend toe en wees ook hard, al is dat soms moeilijk. Stel je niet te afwachtend en dus afhankelijk op, maar wees sterk en kom voor jezelf op. Ik weet hoe je je voelt en hoe moeilijk het is om uit te vinden hoe je ermee om moet gaan.

Ik wens je alle sterkte toe en ik hoop echt van harte dat jullie er uit komen. Of in ieder geval dat jij er goed uit komt, wat de uitkomst ook is.

In de postings van Poppedop komt steeds naar voren dat als zij hem voor het blok probeert te zetten, hij ervoor kiest de relatie te beëindigen. Dat is anders dan in de relatie van Fausto: haar vriend wilde pertinent geen breuk en was bereid om met haar het oorspronkelijke gevoel te hervinden.

Vind ik dus wel weer een hele andere situatie ondanks dat het tegelijkertijd vreselijk pijn doet als je partner zegt dat hij iets bij je mist. Dat Fausto daar nu nog moeite mee heeft, snap ik ook heel goed maar doordat zij zich niet afhankelijk en passief heeft opgesteld heeft vriend eieren voor zijn geld gekozen.

Charlotte: Mooi verwoord en je hebt helemaal gelijk hoor; de situaties zijn ook niet te vergelijken wat dat betreft, al zullen we wel veel dezelfde dingen voelen/gevoeld hebben. Al denk ik dat de overeenkomst tussen mijn vriend en die van Poppedop wel is dat ze allebei liever geen breuk hebben, al is dat sowieso wel logisch na een lange relatie. Poppedops vriend wil het toch iedere keer maar weer proberen, terwijl hij waarschijnlijk allang een hele makkelijke ingang heeft gehad naar het uitmaken. De vraag is waarom hij dat toch niet doet. Bang om alleen te zijn, bang voor het onbekende, geen zin hebben in al het gedoe wat erbij komt kijken of echt omdat hij het nog een serieuze kans wil geven. De reden is wel erg belangrijk.



Zoiets kan en mag gewoon niet te lang duren, want het sloopt je echt. Je wordt gek van onzekerheid en gaat alles wat hij doet en zegt op een weegschaal leggen en analyseren. Ik heb op een gegeven moment ervoor gekozen dat niet meer te doen. Ik ben lekker m'n eigen gang gegaan en heb ondanks dat ik niet weg ben gegaan wel heel duidelijk voor mezelf gekozen. Heb tegen vriend gezegd; 'hou mij en jezelf nooit voor de gek, als je wilt gaan, ga dan. Ik red me ook wel zonder jou. Als we bij elkaar 'horen' dan komt het wel goed en anders maar niet'.

Klinkt heel nuchter en zakelijk, maar dat werkt voor mij en ik vind het ook echt.

@charlotte: Ik hoop inderdaad dat hij zich realiseert dat deze verliefde gevoelens weer overgaan. Maar dat ziet hij nu niet in. Ik heb nooit gemerkt dat hij ongelukkig met mij was totdat zij er opeens was. En dat op het moment dat ik wat minder in mn vel zat vanwege mn eerste kwaaltjes zwangerschap. Over 4 weken is alles anders, onze dochter komt, zij hoepelt op, maar is dit de moeite waard om daarop zitten te wachten. Op dit moment kan hij geen 100% geven aan ons, maar om nu ook lijdzaam toe zien hoe hij 3 dagen/nachten bij haar zit bivakeren. Ik begrijp hem op dit moment echt niet, zal hij bang zijn voor het vaderschap? Is hij een op de vlucht? Zit hij heel erg met zichzelf in de knoop? We zijn sinds ons 17e bij elkaar, en wonen 10 jaar aan een gesloten samen. Hou ik dit verdriet nog 4 weken vol?



@ poppedop: Het is volgens mij ook erger dat hij op iemand anders verliefd is, daarom vindt ik het zo moelijk. Ik voel me zo machteloos omdat ik ook nog eens zwanger ben. Ik kan mn verdriet bijna niet stoppen, voel me opgesloten in mn huis, kan niet stappen, kan bijna niks doen buiten de deur. Het is ook zon kl*te gevoel. We hebben natuurlijk hierover gepraat en daar kwam idd ook uit dat er al eerder iets miste in onze relatie, namelijk passie en warmte. Ik realiseer me ook dat ik veel dingen voor lief nam, en zijn signalen niet heb kunnen opvangen. Ik ben de laatste maanden vooral met mezelf bezig geweest. Dat is denk ik 1 oorzaak. Voor die tijd zullen we weleens dip momenten zijn geweest waarover we eigenlijk beter hadden moeten communiceren. Maar goed, mannen zijn daar geloof ik niet zo goed in om hun gevoelens te uiten. Begin september hebben we een heel emotioneel weekend gehad hierover en toen gaf hij te kennen voor mij te kiezen. Maar thuis aangekomen begint na een week weer de ellende met haar. Zij kwam terug van vakantie en ze begon weer aan hem te trekken. Hij zegt dat hij daardoor niet aan onze relatie kan werken als zij nog in het land is. Ondertussen hebben we vele gesprekken, huilbuien gehad enzo, maar naar mijn mening nog niet echt verder gekomen. Ene dag denk ik, kom op meid het is nog maar 4 weken. Laat het rusten en probeer na de zwangerschap te focussen op liefde, passie en warmte. Tot die tijd leven met verdriet, je vriend 3 dagen/nachten in de week naar die ander laten gaan? Of toch loslaten en alleen de laatste 4 weken verder gaan, met de kans dat ik misschien meer kapot maak. Maar ik voel me nu net als jou eenzaam en in de steek gelaten. Misschien helpt het jou als ik zeg, dat als ik niet zwanger was geweest had ik hem de deur uitgezet totdat hij wel kan vechten voor de relatie. Ik denk dat je hem los moet laten voor een tijdje. Wie weet komt het goed, maar dan kun je gevoel beter omzetten tot iets positiefs. Zoals sunshine adviseerde.



Ieder geval sterkte, bedankt voor de knuffel en knuffels terug. Wie weet kunnen we elkaar helpen.

Linda; Ik vind het enorm triest voor je dat je tijdens een periode waarin je eigenlijk heel vrolijk en blij zou moeten zijn vanwege de komst van je baby, je zo rot voelt. Ik kan er niet goed over oordelen, maar je vriend komt op mij zo erg egoistisch over. Hij zou er voor je moeten zijn nu vind ik en zeker niet met een ander bezig moeten zijn! Ik snap volkomen dat je je eenzaam en in de steek gelaten voelt. Wat een rotsituatie.. Heb je wel vrienden en familie om je heen?

Tjeezus Linda, ik vind het echt wel een behoorlijk mindere actie van jouw vriend. Gek he, dat je wat meer bezig bent geweest met jezelf (en dus JULLIE kind). Dat proces is echt nodig om je voor te bereiden op het moederschap.

En jij had zijn signalen moeten kunnen opvangen? Ik dacht dat mannen juist niet aan signalen deden. dat waren toch de vrouwen? En denk je echt dat de passie weer oplaait na de bevalling: ik ben bang van niet. Zo'n klein poppetje vraagt echt heel veel aandacht, hoor! En als jij dat schatje 10x per dag aan je borst hebt, de aambeien nog moeten slinken, de stuwing je door een hel laat gaan en je hechtingen nog trekken (sorry for the bad news), is het laatste waar je aan denkt, nog even je man te verwennen of je jarretels aan te trekken. Als hij dit nu al niet trekt, hoe moet dat dan als de baby er straks is?

Hij gaat dus gewoon 3 nachten per week naar z'n bijslapie? Echt ongehoord! Wat als jij onverhoopt te vroeg gaat bevallen: bel je hem dan het bed van z'n minnares uit? En jij zegt: ZIJ zit aan hem te trekken. Hij LAAT aan zich trekken is mijn mening! En jij maar je best doen om jullie kind op een goede manier op de wereld te zetten.

Ik kan echt geen goed advies geven over wat je nu zou moeten doen maar ik zou hem denk ik wel de deur uit zetten. Ik weet, makkelijker gezegd dan gedaan maar misschien realiseert hij zich dan pas wat hij allemaal op het spel zet en dat hij nu alleen maar z'n lul achterna loopt. zielig, hoor!

@ fausto: Ja een vrolijke zwangerschap zit er zo ie zo niet meer in. Heb gelukkig wel vrienden en (schoon) familie om me heen. Maar niet iedereen weet het nog, dus ik kan niet bij iedereen aankloppen. Mn schoonouders waren er ook kapot van, maar er is niemand die hem dat tot zn verstand kan brengen. Het is heel vaag, maar ik herken hem bijna niet meer als de persoon met wie ik 11 jaar samen geleefd heb. Hoe kan zo iemand in zon korte tijd veranderen door een andere troelah.



@ charlotte: Hij is idd erg egoistisch, en ik vindt het ook zo erg dat hij het zelf niet meer ziet door die verliefheid. Het is echt bijna puberaal gedrag wat ie nu toont, ik herken hem bijna niet meer. Ik weet zeker dat als zn dochter ter wereld komt dat hij daar smoorverliefd op wordt en dat er dan ook even geen tijd is om aan de relatie te werken. Ik denk alleen dat onze band nog hechter wordt als ik het nu nog ff volhou. Maar ik sta echt elke dag op het punt om er mee te stoppen. Ik heb tenslotte mijn zaakjes beter geregeld dan hij en uiteindelijk zal hij degene zijn die dat als gemis gaat voelen. Financieel gezien, onderdak gezien, mooie dochter etc.. Maar ik ben ook bang dat hij dan helemaal vlucht en geen weg meer terug ziet.

ps. hij zegt niet met haar naar bed te zijn geweest en ik geloof hem daar ook in dat hij dat niet doet, het is het huis wat hem zo benauwd dat hij bij haar slaapt en denk ik ook het verdriet wat hij ziet als hij bij mij is. Sex hebben we gelukkig nog wel maar dat is op dit moment alleen lust en passie.

Nogmaals: richt je niet op HAAR. Zij heeft geen relatie met jou maar hij. Hij zegt dat ie niet met haar naar bed gaat maar hij slaapt wel in haar huis: geloof jij nog in sprookjes? Je hebt zelfs nog sex met 'm! Hij zal maar wat oplopen en jou en je kind beschadigen!

En als je dochter geboren is en hij wordt daar smoorverliefd op, vergeet jij dan zomaar wat hij jou heeft aangedaan in de tijd die de gelukkigste tijd uit je leven had moeten zijn? Ik betwijfel echt of jullie relatie hier hechter van wordt!

Toch een advies: trap hem eruit en laat 'm op z'n knieën smeken of ie terug mag komen. Ik weet, het klinkt hard maar wie zijn ass brandt moet op de blaren zitten. Ik ben misschien wel erg rigoreus maar ik kan er gewoon niet tegen hoe jij je in de maling laat nemen. En dat ie dan bang is dat ie niet meer terug kan: so be it!

Sorry Linda, ik weet dat je niet op dit soort advies zit te wachten en liever hoort dat het allemaal wel goed komt maar ik sta aan jouw kant, geloof me!

@ charlotte: we hebben weer gepraat en hij kan nog steeds geen keuze maken. Denk dat het beste is dat we uit elkaar gaan. Ik hoop zo dat dit de beste keus is. Hij zegt nog steeds niet voor onze relatie te kunnen gaan en waarschijnlijk maken we meer kapot als we nu bij elkaar blijven.

Hij moet het alleen doen, die keuze maken. Pff, wat ben ik nu verdrietig.