Relaties
alle pijlers
relatie met broer op dood spoor
woensdag 16 mei 2007 om 17:19
Hoi,
Ik wil jullie graag een kwestie voorleggen met de vraag wat jullie in mijn geval zouden doen: ik heb de laatste paar jaar niet echt een band meer met mijn broer. In ieder geval niet zoals die 'vroeger' was en als kind (altijd voor elkaar klaar staan en voor elkaar opkomen).
Om een lang verhaal kort te maken: sinds mijn broer relaties heeft (al minimaal tien jaar dus, hij is nu 35), 'waait' hij met iedere vrouw mee. Dat wil zeggen dat haar hobby's zijn hobby's zijn, dat haar ideeën verdedigd worden tegenover de rest en dat hij zich totaal achter zijn vriendin/vrouw schaart, bijna één wil zijn met haar. Hij doet het financieel goed, heeft een leuk/groot huis en is 'succesvol'. Daar komen bepaalde types op af (tenminste de laatste twee wel), hij is momenteel getrouwd met een vrouw die hem compleet te pakken heeft; hij is compleet omgevormd naar de wensen en ideeën van zijn vrouw en zij heeft hem ook van mijn ouders weten los te weken. Dat was meestal nog het enige dat hij níet opgaf/aanpaste: de relatie met zijn ouders/familie in geval van nood. Deze keer dus wel. Mevrouw heeft mijn ouders zo diep beledigd (echt scheldkannonades) dat zij en mijn ouders elkaar niet meer zien.
De band tussen mijn broer en mij wijzigde ook naar gelang vriendinlief/vrouwlief veel of weinig op had met familie. Zijn vrouw heeft dus weinig op met (schoon)familie (dat blijkt!) en ik zie mijn broer ongeveer drie keer per jaar met familiefeestjes/verjaardagen.
Ik heb het volgende dilemma: mijn broer wil ondanks de slechte band met mijn ouders 'gewoon' met ons om blijven gaan en net doen of het helemaal los van elkaar staat, ook al zien wel elkaar nauwelijks. Gesprekken gaan over koetjes en kalfjes en hebben geen lading.
Nu speelt nog het volgende dat toen mijn zoontje geboren werd, dat hij heeft aangeboden voogd voor hem te zijn als ons iets mocht overkomen (vrouw was toen nog niet in beeld, hij was vrijgezel). Ik heb daar mondeling ja op gezegd omdat 'tussen de vrouwen' onze band steeds wél goed was. In de tussentijd is hij dus vrouw tegengekomen met genoemde gevolgen: één daarvan was dat hij met veel bombarie getrouwd is en zijn vrouw en hij gemakshalve over alle gebruiken en respect voor familiebanden heen zijn gestapt. Voorbeeldje: ze hadden beiden twee getuigen; beiden vrienden en in mijn broer's geval vrienden die niet eens zo close waren. Maar omdat zij geen zussen of broers heeft, 'mocht' hij ook z'n zus niet vragen. Dat is niet eens tegen mij verteld, daar kwam ik tijdens de bruiloft gewoon achter. Zo zijn er veel meer dingen te noemen, maar dat voegt niet echt toe.
Kortom: door de zoveelste gedaanteverwisseling van mijn broer ben ik het een beetje zat om steeds maar mee te veren en de begrijpende zus te zijn. Ik heb dat op de mail gezet en mijn broer wil hier een keer over praten.
Dat vind ik prima. Maar ik heb eigenlijk geen idee hoe ik hem duidelijk moet maken dat mijn gevoelens richting broer bekoeld zijn. Het is ook niet nogal wat.
Nog een dilemma: wij gaan binnenkort trouwen en ik wil de zus van mijn vriend vragen als getuige. Bovendien willen we hen (samen met haar vriend) vragen om voor onze kinderen te zorgen als ons iets mocht overkomen. Ik ben nu zwanger van nr. 2. Ik voel me bij zijn vrouw en hun streberige levensstijl niet goed genoeg om daar mijn kinderen achter te laten.
Heel lang verhaal om te vragen: hoe pak ik dit aan zonder de vreselijke botte boer uit te hangen?
Tuurlijk blijf ik zijn zus en in nood altijd klaar voor hem staan, maar ik heb er genoeg van de schone schijn op te houden dat alles oké is, zoals hij graag wil.
Poeh...ik hoop dat jullie eruit komen.
Vast bedankt voor het meedenken!
Ik wil jullie graag een kwestie voorleggen met de vraag wat jullie in mijn geval zouden doen: ik heb de laatste paar jaar niet echt een band meer met mijn broer. In ieder geval niet zoals die 'vroeger' was en als kind (altijd voor elkaar klaar staan en voor elkaar opkomen).
Om een lang verhaal kort te maken: sinds mijn broer relaties heeft (al minimaal tien jaar dus, hij is nu 35), 'waait' hij met iedere vrouw mee. Dat wil zeggen dat haar hobby's zijn hobby's zijn, dat haar ideeën verdedigd worden tegenover de rest en dat hij zich totaal achter zijn vriendin/vrouw schaart, bijna één wil zijn met haar. Hij doet het financieel goed, heeft een leuk/groot huis en is 'succesvol'. Daar komen bepaalde types op af (tenminste de laatste twee wel), hij is momenteel getrouwd met een vrouw die hem compleet te pakken heeft; hij is compleet omgevormd naar de wensen en ideeën van zijn vrouw en zij heeft hem ook van mijn ouders weten los te weken. Dat was meestal nog het enige dat hij níet opgaf/aanpaste: de relatie met zijn ouders/familie in geval van nood. Deze keer dus wel. Mevrouw heeft mijn ouders zo diep beledigd (echt scheldkannonades) dat zij en mijn ouders elkaar niet meer zien.
De band tussen mijn broer en mij wijzigde ook naar gelang vriendinlief/vrouwlief veel of weinig op had met familie. Zijn vrouw heeft dus weinig op met (schoon)familie (dat blijkt!) en ik zie mijn broer ongeveer drie keer per jaar met familiefeestjes/verjaardagen.
Ik heb het volgende dilemma: mijn broer wil ondanks de slechte band met mijn ouders 'gewoon' met ons om blijven gaan en net doen of het helemaal los van elkaar staat, ook al zien wel elkaar nauwelijks. Gesprekken gaan over koetjes en kalfjes en hebben geen lading.
Nu speelt nog het volgende dat toen mijn zoontje geboren werd, dat hij heeft aangeboden voogd voor hem te zijn als ons iets mocht overkomen (vrouw was toen nog niet in beeld, hij was vrijgezel). Ik heb daar mondeling ja op gezegd omdat 'tussen de vrouwen' onze band steeds wél goed was. In de tussentijd is hij dus vrouw tegengekomen met genoemde gevolgen: één daarvan was dat hij met veel bombarie getrouwd is en zijn vrouw en hij gemakshalve over alle gebruiken en respect voor familiebanden heen zijn gestapt. Voorbeeldje: ze hadden beiden twee getuigen; beiden vrienden en in mijn broer's geval vrienden die niet eens zo close waren. Maar omdat zij geen zussen of broers heeft, 'mocht' hij ook z'n zus niet vragen. Dat is niet eens tegen mij verteld, daar kwam ik tijdens de bruiloft gewoon achter. Zo zijn er veel meer dingen te noemen, maar dat voegt niet echt toe.
Kortom: door de zoveelste gedaanteverwisseling van mijn broer ben ik het een beetje zat om steeds maar mee te veren en de begrijpende zus te zijn. Ik heb dat op de mail gezet en mijn broer wil hier een keer over praten.
Dat vind ik prima. Maar ik heb eigenlijk geen idee hoe ik hem duidelijk moet maken dat mijn gevoelens richting broer bekoeld zijn. Het is ook niet nogal wat.
Nog een dilemma: wij gaan binnenkort trouwen en ik wil de zus van mijn vriend vragen als getuige. Bovendien willen we hen (samen met haar vriend) vragen om voor onze kinderen te zorgen als ons iets mocht overkomen. Ik ben nu zwanger van nr. 2. Ik voel me bij zijn vrouw en hun streberige levensstijl niet goed genoeg om daar mijn kinderen achter te laten.
Heel lang verhaal om te vragen: hoe pak ik dit aan zonder de vreselijke botte boer uit te hangen?
Tuurlijk blijf ik zijn zus en in nood altijd klaar voor hem staan, maar ik heb er genoeg van de schone schijn op te houden dat alles oké is, zoals hij graag wil.
Poeh...ik hoop dat jullie eruit komen.
Vast bedankt voor het meedenken!
woensdag 16 mei 2007 om 17:48
Hij is nu eenmaal getrouwd met zijn vrouw, niet met zijn familie. Dat jij eea hartstikke jammer vindt snap ik best, maar het gaat erom dat hij gelukkig is in zijn relatie.
Zelfde gaat op voor dat verhaal over zijn bruiloft, dat is hún feest, niet dat van de familie.
Zelfde gaat op voor dat verhaal over zijn bruiloft, dat is hún feest, niet dat van de familie.
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
woensdag 16 mei 2007 om 18:02
woensdag 16 mei 2007 om 19:02
Nou, gewoon vriendelijk zeggen. Dat je weet dat je hem ooit hebt gevraagd om voogd te zijn maar dat je nu je keuze op iemand hebt laten vallen. Dat je dat vervelend voor hem vindt en dat je hoopt dat hij je beslissing respecteerd.
Als je vraagt waarom dan zeg je dat jij het moeilijk vindt dat hij en jouw ouders ruzie hebben, dat je het gevoel hebt er tussen te zittten, dat je dat niet wilt. En dat je het belangrijk vindt dat mocht er iets gebeuren jouw kinderen zonder gedoe hun opa en oma moeten blijven zien en dat je dat in deze omstandigheden niet ziet gebeuren.
Verder niks, niet over je schoonzus beginnen, niet oordelen, niks.
Als je vraagt waarom dan zeg je dat jij het moeilijk vindt dat hij en jouw ouders ruzie hebben, dat je het gevoel hebt er tussen te zittten, dat je dat niet wilt. En dat je het belangrijk vindt dat mocht er iets gebeuren jouw kinderen zonder gedoe hun opa en oma moeten blijven zien en dat je dat in deze omstandigheden niet ziet gebeuren.
Verder niks, niet over je schoonzus beginnen, niet oordelen, niks.
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
woensdag 16 mei 2007 om 20:09
Ik krijg altijd dubbele gevoelens bij dit soort verhalen, omdat ik denk ik een beetje wordt afgeschilderd door mijn schoonfamilie als jouw schoonzus door jou. Vooral dat " ze is geen familiemens" terwijl ik dol op familie ben en met mijn eigen familie wel alles goed gaat. Anyways, daardoor denk ik altijd maar: elk verhaal heeft 2 kanten.
Als ik mij in jouw positie bevond had ik de voogdij en getuigen issue niet eens ter sprake gebracht. Als ik het goed heb was het een mondelinge afspraak, iets wat je officieel dus anders kan regelen. De verwachting is waarschijnlijk dat het niet eens zal gebeuren en je zelf de kinderen groot kan brengen, mocht er toch wat gebeuren kan die vriendin achteraf nog altijd vertellen hoe het gelopen is (of je spreekt met je vriendin af wat ze zegt als het gebeurd). Het getuigen verhaal weegt zo zwaar als je het zelf wil maken, als je hem niet vraagt is het toch ook goed? Maar waarom wil je hem niet als getuigen en waarom is dat een probleem? Dat snap ik dan niet zo goed eigelijk.
Ik denk dat dat je zijn vrouw niet mag en het jouw niet aanstaat hoe hij zijn leven leeft veel aangrijpender voor je zijn als de voogdij en getuigen. Het leven is al moeilijk genoeg, hij heeft die vrouw nou eenmaal, of je dat leuk vind of niet. Zij komt op de eerste plaats bij hem, niet meer zijn familie. Hij wil nog contact, ik zou zelf denken, nou dan probeer ik dat zo goed mogelijk te houden. Wat heb je te verliezen als je dat niet doet? Waarom kan je zijn vrouw niet naast je neer leggen en je concentreren op je broer als persoon?
Als ik mij in jouw positie bevond had ik de voogdij en getuigen issue niet eens ter sprake gebracht. Als ik het goed heb was het een mondelinge afspraak, iets wat je officieel dus anders kan regelen. De verwachting is waarschijnlijk dat het niet eens zal gebeuren en je zelf de kinderen groot kan brengen, mocht er toch wat gebeuren kan die vriendin achteraf nog altijd vertellen hoe het gelopen is (of je spreekt met je vriendin af wat ze zegt als het gebeurd). Het getuigen verhaal weegt zo zwaar als je het zelf wil maken, als je hem niet vraagt is het toch ook goed? Maar waarom wil je hem niet als getuigen en waarom is dat een probleem? Dat snap ik dan niet zo goed eigelijk.
Ik denk dat dat je zijn vrouw niet mag en het jouw niet aanstaat hoe hij zijn leven leeft veel aangrijpender voor je zijn als de voogdij en getuigen. Het leven is al moeilijk genoeg, hij heeft die vrouw nou eenmaal, of je dat leuk vind of niet. Zij komt op de eerste plaats bij hem, niet meer zijn familie. Hij wil nog contact, ik zou zelf denken, nou dan probeer ik dat zo goed mogelijk te houden. Wat heb je te verliezen als je dat niet doet? Waarom kan je zijn vrouw niet naast je neer leggen en je concentreren op je broer als persoon?
woensdag 16 mei 2007 om 20:24
Ik snap TO wel in die zin dat ik ook een broer heb met wie het contact sinds zijn relatie met zijn (ex)vrouw drastisch verslechterd is. Vroeger kon ik het redelijk goed met mijn broer vinden, maar daarna is hij zo veranderd dat hij zijn eigen familie links heeft laten liggen. Sinds dat mijn broer nu op het punt van scheiden staat is het bizarre geval dat we het ineens weer goed met elkaar kunnen vinden. Ik snap dus het gevoel van TO wel, omdat het gewoon heel kwetsend is.
Aan de andere kant moeten mensen idd zelf weten hoe ze hun trouwdag invullen en met welke getuigen. Jouw schoonzus staat voor je broer op nr. 1 en dat hoort m.i. ook zo in een relatie. Dat neemt uiteraard niet weg dat het niet leuk is en dat jij je gekwetst voelt door de houding van je broer. Ik denk dat je helaas gewoon door de zure appel heen moeten bijten en hem vertellen dat je samen met je partner hebt besloten om de zus van je partner als voogd te vragen. Als jij dit nu schriftelijk gaat laten vastleggen, terwijl je eerst je broer had gevraagd, dan lijkt het mij niet meer dan netjes om hem hiervan op de hoogte te stellen. Mocht hij vragen waarom, dan kun je bijvoorbeeld zeggen dat je gewoon meer met de manier van leven hebt van de zus van je partner en hoe zij in het leven staan, dan met die van hem.
Overigens, laat je broer gaan. Wees er idd voor hem in nood, maar laat hem gaan. Het brengt anders niets dan onrust en je zult je er alleen maar meer gekwetst door voelen als je dit zo aan je laat blijven knagen.
Aan de andere kant moeten mensen idd zelf weten hoe ze hun trouwdag invullen en met welke getuigen. Jouw schoonzus staat voor je broer op nr. 1 en dat hoort m.i. ook zo in een relatie. Dat neemt uiteraard niet weg dat het niet leuk is en dat jij je gekwetst voelt door de houding van je broer. Ik denk dat je helaas gewoon door de zure appel heen moeten bijten en hem vertellen dat je samen met je partner hebt besloten om de zus van je partner als voogd te vragen. Als jij dit nu schriftelijk gaat laten vastleggen, terwijl je eerst je broer had gevraagd, dan lijkt het mij niet meer dan netjes om hem hiervan op de hoogte te stellen. Mocht hij vragen waarom, dan kun je bijvoorbeeld zeggen dat je gewoon meer met de manier van leven hebt van de zus van je partner en hoe zij in het leven staan, dan met die van hem.
Overigens, laat je broer gaan. Wees er idd voor hem in nood, maar laat hem gaan. Het brengt anders niets dan onrust en je zult je er alleen maar meer gekwetst door voelen als je dit zo aan je laat blijven knagen.
woensdag 16 mei 2007 om 23:34
Bedankt voor de reacties.
Fijn dat ik ook andere 'visies' lees, maakt we wat minder pissig en redelijker in het gesprek met hem. Uiteraard kan ik aan het feit dat hij getrouwd is met iemand die in niet goed in de familie ligt geen bal veranderen. Ik zou het ook niet willen, het is een volwassen vent, hij weet zelf vast wat goed voor hem is (of merkt op den duur vanzelf dat het niet goed voor hem is), daar hoef ik zijn handje niet bij vast te houden.
Misschien mag ik mijn schoonzus ook wel niet zo. Ik denk ook dat het komt doordat ze duidelijk laat merken dat met name schoonfamilie op een stuk lager plan staan dan eigen en dat ze vooral geen last ervan wil hebben. Dat heeft ze duidelijk te verstaan te geven, dus in dit geval geen verwarring over grondgedachten.
Uiteraard zitten er twee kanten aan een verhaal, waar twee vechten hebben twee schuld, maar ík in dit geval niet, ik zit tussen hen en mijn ouders in, waar ik wél een goede band mee heb.
Het verhaal van getuige zijn: ik vind het ietwat vreemd als je wél de zus van je vriend neemt als getuige en niet je eigen broer (tenminste zo'n loyaliteitsgevoel heb ik wel). Ik wil dat kunnen uitleggen. En de enige reden die ik ervoor heb is een gevoelsmatige: 'ik heb momenteel niet zoveel met jou'. Ik vind dat lastig uitleggen. Maar misschien moet ik het ook helemaal niet uitleggen en gewoon doen.
Betreft voogdijschap: hij heeft het zelf voorgesteld, ik heb mondeling ja gezegd. Ik vind wel dat ik duidelijkheid moet scheppen. Ook al is de kans niet groot, je zal net zien dat in zo'n geval er wél iets gebeurt. Dan wil ik het dat het voor iedereen klip en klaar is waar de kinderen naar toe gaan en dat wij het gevoel hebben het goed geregeld te hebben. Zulke gebeurtenissen zijn vaak al erg genoeg.
Overigens richt ik me niet zozeer op schoonzus, maar leg ik de 'schuld' juist bij broer: híj kiest ervoor om zo dubbelzinnig te zijn in z'n contact naar mij toe als hij een relatie heeft. Ik niet.
Daarbij vind ik het ook zeer normaal dat je eerste prioriteit bij je vrouw/partner ligt (ik zou zelf niet anders willen bij mijn partner), maar betekent dat ook dat er dan geen 'plaats' meer is voor andere mensen? Bijvoorbeeld je zus of broer waar je mee opgegroeid bent? Bij mij nog wel, ook al staat mijn partner beslist op nummer één.
Frappant is, dat net zoals hier ook wordt gezegd, dat wanneer er geen partner in het spel is, dat de banden weer strak aangehaald worden.
Uiteraard ben ik er voor mijn broer maar ik wilde hem wel op één of andere manier laten weten dat familie/ik geen 'speeltje' zijn die je te pas en te onpas oppakt en weer weggooit.
Fijn dat ik ook andere 'visies' lees, maakt we wat minder pissig en redelijker in het gesprek met hem. Uiteraard kan ik aan het feit dat hij getrouwd is met iemand die in niet goed in de familie ligt geen bal veranderen. Ik zou het ook niet willen, het is een volwassen vent, hij weet zelf vast wat goed voor hem is (of merkt op den duur vanzelf dat het niet goed voor hem is), daar hoef ik zijn handje niet bij vast te houden.
Misschien mag ik mijn schoonzus ook wel niet zo. Ik denk ook dat het komt doordat ze duidelijk laat merken dat met name schoonfamilie op een stuk lager plan staan dan eigen en dat ze vooral geen last ervan wil hebben. Dat heeft ze duidelijk te verstaan te geven, dus in dit geval geen verwarring over grondgedachten.
Uiteraard zitten er twee kanten aan een verhaal, waar twee vechten hebben twee schuld, maar ík in dit geval niet, ik zit tussen hen en mijn ouders in, waar ik wél een goede band mee heb.
Het verhaal van getuige zijn: ik vind het ietwat vreemd als je wél de zus van je vriend neemt als getuige en niet je eigen broer (tenminste zo'n loyaliteitsgevoel heb ik wel). Ik wil dat kunnen uitleggen. En de enige reden die ik ervoor heb is een gevoelsmatige: 'ik heb momenteel niet zoveel met jou'. Ik vind dat lastig uitleggen. Maar misschien moet ik het ook helemaal niet uitleggen en gewoon doen.
Betreft voogdijschap: hij heeft het zelf voorgesteld, ik heb mondeling ja gezegd. Ik vind wel dat ik duidelijkheid moet scheppen. Ook al is de kans niet groot, je zal net zien dat in zo'n geval er wél iets gebeurt. Dan wil ik het dat het voor iedereen klip en klaar is waar de kinderen naar toe gaan en dat wij het gevoel hebben het goed geregeld te hebben. Zulke gebeurtenissen zijn vaak al erg genoeg.
Overigens richt ik me niet zozeer op schoonzus, maar leg ik de 'schuld' juist bij broer: híj kiest ervoor om zo dubbelzinnig te zijn in z'n contact naar mij toe als hij een relatie heeft. Ik niet.
Daarbij vind ik het ook zeer normaal dat je eerste prioriteit bij je vrouw/partner ligt (ik zou zelf niet anders willen bij mijn partner), maar betekent dat ook dat er dan geen 'plaats' meer is voor andere mensen? Bijvoorbeeld je zus of broer waar je mee opgegroeid bent? Bij mij nog wel, ook al staat mijn partner beslist op nummer één.
Frappant is, dat net zoals hier ook wordt gezegd, dat wanneer er geen partner in het spel is, dat de banden weer strak aangehaald worden.
Uiteraard ben ik er voor mijn broer maar ik wilde hem wel op één of andere manier laten weten dat familie/ik geen 'speeltje' zijn die je te pas en te onpas oppakt en weer weggooit.
donderdag 17 mei 2007 om 09:29
Ik kan me wel wat bij je verhaal voorstellen. Bij ons zijn soortgelijke zaken gaande, dat 1 broer zich totaal de wet laat voorschrijven door zijn vriendin. Het is een ontzettend lieve jongen en zijn vriendin is een arrogante trut. Dat vindt zo ongeveer iedereen die haar kent, ze heeft weinig echte vrienden. En op haar werk kunnen ze haar ook wel schieten.
Na het overlijden van onze ouders zijn we broer nog ongeveer 2x per jaar, met mijn verjaardag en soms met kerst. Hun verjaardagen vieren ze niet meer (tenminste niet voor onze familie, wel voor de hare).
Schoonzus heeft ons vanaf het begin het gevoel gegeven op ons neer te kijken en ons te min te vinden. Nou, mag ze lekker denken. Maar ik vind het wel jammer dat ik mijn broer nauwelijks meer zie en spreek. Hij doet er ook geen enkele moeite meer voor, terwijl we wel geprobeerd hebben om op een leuke manier met schoonzus om te gaan.
Ik begrijp best dat hij tussen 2 vuren zit en ook logischerwijs haar als prioriteit heeft, maar het is jammer dat het zo loopt. Ik gun hem een echt leuke meid, die zichtbaar gek op hem is, in plaats van iemand die het rondcommandeert en vertelt welke schoenen en kleding hij mag dragen en met welke mensen hij om mag gaan.
Na het overlijden van onze ouders zijn we broer nog ongeveer 2x per jaar, met mijn verjaardag en soms met kerst. Hun verjaardagen vieren ze niet meer (tenminste niet voor onze familie, wel voor de hare).
Schoonzus heeft ons vanaf het begin het gevoel gegeven op ons neer te kijken en ons te min te vinden. Nou, mag ze lekker denken. Maar ik vind het wel jammer dat ik mijn broer nauwelijks meer zie en spreek. Hij doet er ook geen enkele moeite meer voor, terwijl we wel geprobeerd hebben om op een leuke manier met schoonzus om te gaan.
Ik begrijp best dat hij tussen 2 vuren zit en ook logischerwijs haar als prioriteit heeft, maar het is jammer dat het zo loopt. Ik gun hem een echt leuke meid, die zichtbaar gek op hem is, in plaats van iemand die het rondcommandeert en vertelt welke schoenen en kleding hij mag dragen en met welke mensen hij om mag gaan.
donderdag 17 mei 2007 om 10:38
Marianne, ik vind je verhaal wel herkenbaar. In de familie van mijn man zijn ook twee broers met een echtgenote die de familie niet zien zitten. Voor de familie is het echter helemaal niet duidelijk wat er nu speelt, en waarom die vrouwen zich negatief en afzijdig opstellen, en waarom de broers hen ook links laten liggen. Er wordt niet over gesproken of er wordt gedaan alsof er niks aan de hand is. Eén broer is recht op de man af er wel eens naar gevraagd, maar hij doet alsof z'n neus bloedt: Er is niks aan de hand toch? Inmiddels hebben ze met hem al een paar jaar geen contact meer.
Ik snap ook niet zo goed wat er speelt bij die vrouwen, ik ken ze ook niet omdat dit gedrag er al was voor ik 'in de familie' aanschoof. Net als jouw schoonzus richten ze zich wel helemaal op hun eigen familie en daar gaan mijn zwagers dus ook in mee.
Lukt het om een keer een serieus gesprek met je broer hier over te voeren? Probeer vooral niet in de verwijtende sfeer te schieten, maar te benoemen wat jij mist aan het contact met je broer. Dat jullie het vroeger altijd zo goed konden vinden, maar dat je nu meer afstand voelt. Zoveel afstand zelfs dat je meer met de zus van je man hebt en daar je kinderen aan zou willen toevertrouwen. En dat je het jammer vindt dat die afstand er is, hoe hij dat ervaart. En hoe zijn vrouw het contact met de familie ervaart, omdat je merkt dat ze zich afzijdig houdt.
Ik zou het ook zo benoemen als je hierboven al beschreef: dat je geen zin hebt om de gezellige zus uit te hangen, als er weldegelijk spanningen zijn. En dat je nu het gevoel hebt dat het steeds van hem afhangt hoe jullie contact is, en dat je dat niet fijn vindt. Als hij zo door wil gaan, prima, maar dan moet hij er ook rekening mee houden dat zijn ouders of zus er anders in staan en niet altijd blij en lief doen als hij dat wenst. Hij mag best wel eens voor zichzelf bedenken wat hij nu wil, en de consequenties van zijn eigen gedrag onder ogen zien. En jij hebt het volste recht om te zeggen en vinden wat jij vindt.
Ik snap ook niet zo goed wat er speelt bij die vrouwen, ik ken ze ook niet omdat dit gedrag er al was voor ik 'in de familie' aanschoof. Net als jouw schoonzus richten ze zich wel helemaal op hun eigen familie en daar gaan mijn zwagers dus ook in mee.
Lukt het om een keer een serieus gesprek met je broer hier over te voeren? Probeer vooral niet in de verwijtende sfeer te schieten, maar te benoemen wat jij mist aan het contact met je broer. Dat jullie het vroeger altijd zo goed konden vinden, maar dat je nu meer afstand voelt. Zoveel afstand zelfs dat je meer met de zus van je man hebt en daar je kinderen aan zou willen toevertrouwen. En dat je het jammer vindt dat die afstand er is, hoe hij dat ervaart. En hoe zijn vrouw het contact met de familie ervaart, omdat je merkt dat ze zich afzijdig houdt.
Ik zou het ook zo benoemen als je hierboven al beschreef: dat je geen zin hebt om de gezellige zus uit te hangen, als er weldegelijk spanningen zijn. En dat je nu het gevoel hebt dat het steeds van hem afhangt hoe jullie contact is, en dat je dat niet fijn vindt. Als hij zo door wil gaan, prima, maar dan moet hij er ook rekening mee houden dat zijn ouders of zus er anders in staan en niet altijd blij en lief doen als hij dat wenst. Hij mag best wel eens voor zichzelf bedenken wat hij nu wil, en de consequenties van zijn eigen gedrag onder ogen zien. En jij hebt het volste recht om te zeggen en vinden wat jij vindt.
donderdag 17 mei 2007 om 11:17
Dank jullie wel, Rixt en Pinksterbloempje; door jullie reacties krijg ik ook wat aandacht voor mijn gevoel; dat familie niet alleen maar langs de kantlijn hoeft te staan en ook ménsen zijn.
Dat gesprek ga ik zeker aan (zal lastig worden). Ik probeer daarbij positief te blijven en hoop dat het niet zorgt voor ruzie nummer twee in de familie. Ik denk dat ik het getuigenverhaal maar laat zitten (dat merkt hij t.z.t. vanzelf wel dan) maar me focus op het belangrijkste: dat zij geen voogd meer mogen zijn voor onze kinderen. Ik heb nu wel wat handvaten; de ruzie tussen mijn ouders en het feit dat onze band zo slecht is geworden.
Bedankt!
Dat gesprek ga ik zeker aan (zal lastig worden). Ik probeer daarbij positief te blijven en hoop dat het niet zorgt voor ruzie nummer twee in de familie. Ik denk dat ik het getuigenverhaal maar laat zitten (dat merkt hij t.z.t. vanzelf wel dan) maar me focus op het belangrijkste: dat zij geen voogd meer mogen zijn voor onze kinderen. Ik heb nu wel wat handvaten; de ruzie tussen mijn ouders en het feit dat onze band zo slecht is geworden.
Bedankt!
vrijdag 18 mei 2007 om 17:59
Nu ik er zo over na denk snap ik trouwens meer waar je gevoel vandaan komt dan in eerste instantie. Ik kan het dus niet met mijn schoonfamilie vinden... niet leuk voor mijn vriend maar so be it. Hij heeft wel hetzelfde idee met zijn broer. Als het uit is met zijn vriendin (hij heeft een knipperlicht relatie met een vrouw die mijn vriend niet kan luchten en dat gevoel is ook wel wederzijds, zij ligt ook niet in de familie) heeft hij wel tijd voor mijn vriend, maar zodra zij in beeld komt dan is het alsof mijn vriend lucht is. Geen interesse en geen tijd gepaard met smoezen en ook leugens (over wat ie dan wel moet doen of waar hij is). Kwetsent voor mijn vriend... maar wat doe je er aan..??? Mijn vriend heeft de hoop een beetje opgegeven geloof ik, maar praten doet hij er niet graag over... misschien eens een keertje flink boos worden, je verwachtingen weerspiegelen en elkaar de waarheid vertellen, niet in detail (over getuigen en voogdij) maar over de hoofdlijnen, dat je het idee hebt dat je niet belangrijk bent voor hem?
vrijdag 18 mei 2007 om 19:34
Nou, voor zondag staat de afspraak om 'het er eens over te hebben'... Ik schijt wel een beetje in mijn broek. Nog tips om niet in de emo-stand te schieten? (ik ben tenslotte zwanger :P).
Uiteraard weer tussen een hoop gelul in (kadootjes voor de verjaardag van zijn zoontje). Het is ook allemaal heel luchtig.....nót.
Swiebe, fijn dat jij ook weer een beetje uit de verdedigingsmodus bent geschoten ;)). Ik kan me jouw weerstand ook best voorstellen; je hoeft het ook niet altijd goed te kunnen vinden schoonfamilie. Als je maar wel eerlijk bent; bijvoorbeeld wel ook de schoonfamilie uitnodigt en niet je 'eigen' familie voortrekt. Mijn geliefde schoonzus schenkt bijvoorbeeld alleen maar drankjes in voor háár kant van de familie....dat valt gewoon op (en scheldt mijn broer uit als hij een drankje niet serveert zoals 'het moet'). Dat je elkaar vervolgens niet veel te vertellen hebt omdat je elkaar niet mag. Tja, het zij zo. Praat je lekker met mensen die je wel mag. Of als je schoonfamilie niet komt als je ze uit hebt genodigt: jammer dan. Je hebt je best gedaan.
Ik weet niet of er zoveel zal veranderen door 'openhartig' met mijn broer te praten, in ieder geval heb ik dan mijn hart gelucht en loop ik geen toneel te spelen. Daar heb ik de pest aan.
Ik zal nog steeds nerveus blijven rond de bruiloft denk ik maar ja, dat moet dan maar.
Uiteraard weer tussen een hoop gelul in (kadootjes voor de verjaardag van zijn zoontje). Het is ook allemaal heel luchtig.....nót.
Swiebe, fijn dat jij ook weer een beetje uit de verdedigingsmodus bent geschoten ;)). Ik kan me jouw weerstand ook best voorstellen; je hoeft het ook niet altijd goed te kunnen vinden schoonfamilie. Als je maar wel eerlijk bent; bijvoorbeeld wel ook de schoonfamilie uitnodigt en niet je 'eigen' familie voortrekt. Mijn geliefde schoonzus schenkt bijvoorbeeld alleen maar drankjes in voor háár kant van de familie....dat valt gewoon op (en scheldt mijn broer uit als hij een drankje niet serveert zoals 'het moet'). Dat je elkaar vervolgens niet veel te vertellen hebt omdat je elkaar niet mag. Tja, het zij zo. Praat je lekker met mensen die je wel mag. Of als je schoonfamilie niet komt als je ze uit hebt genodigt: jammer dan. Je hebt je best gedaan.
Ik weet niet of er zoveel zal veranderen door 'openhartig' met mijn broer te praten, in ieder geval heb ik dan mijn hart gelucht en loop ik geen toneel te spelen. Daar heb ik de pest aan.
Ik zal nog steeds nerveus blijven rond de bruiloft denk ik maar ja, dat moet dan maar.
zondag 20 mei 2007 om 14:04
Hier een 'moeilijk' gesprek gehad met broer. We hebben de kwestie maar 's bij de hoorns gepakt, het feit dat zij en mijn ouders elkaar niet zien en dat we maar om de hete brei heen dansen, terwijl ik al tijden niet meer het gevoel heb fatsoenlijk met mijn broer gecommuniceerd te hebben (hoe lang is deze zin?).
Eerst wilde hij nog steeds doen alsof het buiten hen om is gegaan, mijn ouders de schuldigen zijn en zij het bij het rechte eind hebben. Ook houdt hij z'n vrouw compleet uit de wind: hij heeft de keuze gemaakt om mijn ouders niet meer te zien en bla bla bla.
Ik geloof daar niet zo veel van. Je laat je toch beïnvloeden door waar je mee omgaat en mijn broers geval héél veel.
Dat wij elkaar minder zagen, lag gewoon aan het feit dat ze kinderen hadden, drukke banen hebben en nog meer geblaat. Daar heb ik op geantwoord dat er ook telefoons en computers bestaan.
Gaandeweg het gesprek werd het allemaal iets gemoedelijker, kon hij zich ook meer in mijn positie zien (dat ik bijgod niet weet waar ik het over moet hebben als ik bij hen op bezoek ben, omdat het allemaal Leuk en Gezellig moet zijn) en met niet meer echt verwant voel met mijn broer sinds de komst van Troelala.
Hij begreep ook wel mijn standpunt dat ik enerzijds een hoop verdriet van mijn ouders aan moet horen en anderzijds zelf de keuze maak om wél bij mijn broer op bezoek te gaan en dus tussen twee vuren zit.
Uiteindelijk zijn we toch weer (enigszins) als broer en zus uit elkaar gegaan met in ieder geval de intentie om weer meer kwalitatief contact te hebben.
Let's hope so.
Eerst wilde hij nog steeds doen alsof het buiten hen om is gegaan, mijn ouders de schuldigen zijn en zij het bij het rechte eind hebben. Ook houdt hij z'n vrouw compleet uit de wind: hij heeft de keuze gemaakt om mijn ouders niet meer te zien en bla bla bla.
Ik geloof daar niet zo veel van. Je laat je toch beïnvloeden door waar je mee omgaat en mijn broers geval héél veel.
Dat wij elkaar minder zagen, lag gewoon aan het feit dat ze kinderen hadden, drukke banen hebben en nog meer geblaat. Daar heb ik op geantwoord dat er ook telefoons en computers bestaan.
Gaandeweg het gesprek werd het allemaal iets gemoedelijker, kon hij zich ook meer in mijn positie zien (dat ik bijgod niet weet waar ik het over moet hebben als ik bij hen op bezoek ben, omdat het allemaal Leuk en Gezellig moet zijn) en met niet meer echt verwant voel met mijn broer sinds de komst van Troelala.
Hij begreep ook wel mijn standpunt dat ik enerzijds een hoop verdriet van mijn ouders aan moet horen en anderzijds zelf de keuze maak om wél bij mijn broer op bezoek te gaan en dus tussen twee vuren zit.
Uiteindelijk zijn we toch weer (enigszins) als broer en zus uit elkaar gegaan met in ieder geval de intentie om weer meer kwalitatief contact te hebben.
Let's hope so.
zondag 20 mei 2007 om 14:27
Yep, en hij vond het erg. Dat kon ik zien. Ik eigenlijk ook, maar ja, ik vertrouw de boel toch niet voldoende om mijn kinderen met een gerust hart achter te laten. Hem misschien nog wel, maar de situatie (ruzie ouders, dus geen opa en oma of slechte relatie met opa en oma) en de wispelturigheid van zijn vrouw niet. Laatste heb ik overigens niet gezegd...
