Relaties
alle pijlers
relatie met mijn moeder en stiefvader wordt steeds slechter.
dinsdag 4 september 2007 om 16:42
hoi allemaal, ik moet even mijn verhaal kwijt, voordat mijn vader overleed (april '04) had ik een hele goede band met mijn moeder en stiefvader.. na zijn overlijden heb ik heel moeilijk gehad en ben ik uiteindelijk bij een psycholoog terecht gekomen om zijn dood te verwerken. we hadden geen contact met mijn vader omdat hij nooit zijn afspraken na kwam, zijn 3e vrouw wilde ons niet kennen en ze woonde in spanje.
na zijn overlijden is de band die ik met mijn moeder had kapot gegaan. ik had behoefte aan rust en ik wilde niemand om me heen hebben en mijn moeder had zo iets van als je praten wil dan weet je me te vinden. we zijn ook bezig met zwanger worden (10 dagen voor de dood van mijn vader zijn we gestopt met de pil) en het lukte niet gelijk en mijn moeder maakte de opmerking het zal wel aan zijn zaad liggen. op dat moment had ik zo iets van waar slaat dit op maar heb daar niet echt wat mee gedaan. in het jaar na het overlijden van mijn vader zijn we getrouwd, een half jaar na mijn jongere zusje. en mijn moeder vertelde me op de avond dat ik mijn jurk kocht die van je zus was goedkoper maar ziet er duurder uit.! tranen met tuiten heb ik gehuild en flink afstand genomen.
afgelopen november hebben we een gesprek gehad met mijn moeder, stiefvader, jongste zusje en manlief en ik. daar hebben we aangegeven dat we gekwets zijn door de opmerking die ze maakte over het zaad (inmiddels is gebleken dat het inderdaad aan het zaad ligt dat we nog niet zwanger zijn) daar kregen we als antwoordt op "ja dat hebben jullie verkeerd opgevat" mijn middelste zus had dezelfde opmerking gemaakt en heeft dat hetzelfde als wij opgevat, ook als niet leuk.
mijn moeder wist niet meer dat ze mijn trouwjurk had afgekraakt. wel had ze het gevoel dat ze door mij op een zijspoor was gezet na het kopen van mijn jurk.
ook komen ze vrijwel nooit een bakkie bij ons doen, zomaar. de reden die ze daar voor gaven sloeg werkelijk nergens op. mijn schoonzus is gescheiden en we zijn tegelijk op ons zelf gegaan. manlief en ik samenwonen en zij weer alleen. toevallig woonde ze heel dichtbij ons. ze had geen tuin en gebruikte die van ons regelmatig. ook was ze er vaak omdat we een zelfde studie volgde en samen studeerde. maar omdat mijn schoonzus zoveel bij ons zou zitten en we het dan alleen maar over de scheiding zouden hebben gehad en dan ook mijn ex-zwager oevral de schuld van hebben gegeven kwamen mijn moeder en stiefvader steeds minder bij ons! nu is er zeer wienig contact meer over. ik kan dat redelijk naast me neer leggen maar manlief krijgt er steeds meer moeite mee..
iemand dezelfde ervaring? en hoe opgelost?
groetjes wendy
na zijn overlijden is de band die ik met mijn moeder had kapot gegaan. ik had behoefte aan rust en ik wilde niemand om me heen hebben en mijn moeder had zo iets van als je praten wil dan weet je me te vinden. we zijn ook bezig met zwanger worden (10 dagen voor de dood van mijn vader zijn we gestopt met de pil) en het lukte niet gelijk en mijn moeder maakte de opmerking het zal wel aan zijn zaad liggen. op dat moment had ik zo iets van waar slaat dit op maar heb daar niet echt wat mee gedaan. in het jaar na het overlijden van mijn vader zijn we getrouwd, een half jaar na mijn jongere zusje. en mijn moeder vertelde me op de avond dat ik mijn jurk kocht die van je zus was goedkoper maar ziet er duurder uit.! tranen met tuiten heb ik gehuild en flink afstand genomen.
afgelopen november hebben we een gesprek gehad met mijn moeder, stiefvader, jongste zusje en manlief en ik. daar hebben we aangegeven dat we gekwets zijn door de opmerking die ze maakte over het zaad (inmiddels is gebleken dat het inderdaad aan het zaad ligt dat we nog niet zwanger zijn) daar kregen we als antwoordt op "ja dat hebben jullie verkeerd opgevat" mijn middelste zus had dezelfde opmerking gemaakt en heeft dat hetzelfde als wij opgevat, ook als niet leuk.
mijn moeder wist niet meer dat ze mijn trouwjurk had afgekraakt. wel had ze het gevoel dat ze door mij op een zijspoor was gezet na het kopen van mijn jurk.
ook komen ze vrijwel nooit een bakkie bij ons doen, zomaar. de reden die ze daar voor gaven sloeg werkelijk nergens op. mijn schoonzus is gescheiden en we zijn tegelijk op ons zelf gegaan. manlief en ik samenwonen en zij weer alleen. toevallig woonde ze heel dichtbij ons. ze had geen tuin en gebruikte die van ons regelmatig. ook was ze er vaak omdat we een zelfde studie volgde en samen studeerde. maar omdat mijn schoonzus zoveel bij ons zou zitten en we het dan alleen maar over de scheiding zouden hebben gehad en dan ook mijn ex-zwager oevral de schuld van hebben gegeven kwamen mijn moeder en stiefvader steeds minder bij ons! nu is er zeer wienig contact meer over. ik kan dat redelijk naast me neer leggen maar manlief krijgt er steeds meer moeite mee..
iemand dezelfde ervaring? en hoe opgelost?
groetjes wendy
dinsdag 4 september 2007 om 18:35
Wendy ja ik herken veel in je verhaal en ik heb jaren geleden besloten dat we beter ieder ons eigen weg kunnen gaan .Want we liggen niet op 1 lijn en de frsuteraties werden steeds groter. je kan mensen niet veranderen en als je niet met ze leven kunt is het gewoon soms beter om ieder je eigen weg in te slaan. Het is geen makkelijke weg,en heeft menig traantje gekost,want alskind wil je toch dat stukje waardering/liefde krijgen van een ouder.Maar als je dat niet krijgt en je leven wordt daar zo door beinvloed dan is het soms gewoon beter een knoop door te hakken en een leven op te bouwen zonder je familie.Tenminste dat heb ik gedaan.
dinsdag 4 september 2007 om 19:28
jeetje kodak wat ontzettend moeilijk moet dat geweest zijn.. ja inderdaad wil je het liefst je ouders bij om je heen hebben.
momenteel ben ik mijn gevoelens aan het onderdrukken, deed bij mijn vader ook. we zijn nu zo bezig met ivf/icsi en krijgen weinig steun van mijn moeder en stiefvader, ik kan en wil me nu ook niet nog eens druk om hun maken.
manlief heeft daar meer moeite mee, hij vind het zo onrechtvaardig voor mij, maar ik ben er niet klaar voor om weer de confrontatie aan te gaan. dat maakt het aan de andere kant ook weer moeilijker..
zijn jullie eerst een gesprek aangegaan? en hoe heb je dat aangepakt? want aan de ene kant wil ik het ook wel weer oplossen, het zal in ieder geval nooit meer worden zoals het was.
groetjes wendy
momenteel ben ik mijn gevoelens aan het onderdrukken, deed bij mijn vader ook. we zijn nu zo bezig met ivf/icsi en krijgen weinig steun van mijn moeder en stiefvader, ik kan en wil me nu ook niet nog eens druk om hun maken.
manlief heeft daar meer moeite mee, hij vind het zo onrechtvaardig voor mij, maar ik ben er niet klaar voor om weer de confrontatie aan te gaan. dat maakt het aan de andere kant ook weer moeilijker..
zijn jullie eerst een gesprek aangegaan? en hoe heb je dat aangepakt? want aan de ene kant wil ik het ook wel weer oplossen, het zal in ieder geval nooit meer worden zoals het was.
groetjes wendy
dinsdag 4 september 2007 om 19:59
Ja ik heb zovele gesprekken gehad,maar helaas heeft het niet zo mogen zijn dat ze me begrepen. er was zoveel oud zeer plus iets waar ik al jaren mee zat .waar ze maar overheen stapte. Dat vond ik zelf erg moeilijk.Maar uiteindelijk na zovele gesprekken aangegaan te zijn,ben ik eigenlijk wakker geworden dat je soms niet anders kan dan voor jezelf kiezen.Dat je soms beter af bent om een heel goede vriendin te hebben dan familie die zoveel problemen hebben en daar niet over kunnen/willen praten.
Ja het heeft me toch wel over vijf jaar dwars gezeten, en menig traantje gekost.Soms zo erg dat ik echt boos was en ik het liefst met de kop tegen de muur zou willen lopen. Maar daar schiet je niks mee op. Ik ben gaan schrijven en gaan sporten. Door middel van alles wat je dwars zit op te schrijven,schrijf je ook een heel deel van je af. Ik kan me ook de frusteratie van je man voorstellen. Mijn man had hetzelfde,maar weet ook dat hoe je ook praat ze zullen daardoor niet veranderen. Ik denk ook dat je je beter kan storten op de IVF/ICSI..Dat brengt al een hoop stress met zich mee.
En dan kun je ook niet de familie perikkelen er nog eens bij hebben. Zorg dat je tevreden bent met je man en wie weet dadelijk met een klein mensje dat heerlijk van jullie is .En stel gewoon je grenzen voor jullie ..zover en niet verder. moeilijk maar je zal zien dat het wel wat opluchting schept na een tijdje.
Ja het heeft me toch wel over vijf jaar dwars gezeten, en menig traantje gekost.Soms zo erg dat ik echt boos was en ik het liefst met de kop tegen de muur zou willen lopen. Maar daar schiet je niks mee op. Ik ben gaan schrijven en gaan sporten. Door middel van alles wat je dwars zit op te schrijven,schrijf je ook een heel deel van je af. Ik kan me ook de frusteratie van je man voorstellen. Mijn man had hetzelfde,maar weet ook dat hoe je ook praat ze zullen daardoor niet veranderen. Ik denk ook dat je je beter kan storten op de IVF/ICSI..Dat brengt al een hoop stress met zich mee.
En dan kun je ook niet de familie perikkelen er nog eens bij hebben. Zorg dat je tevreden bent met je man en wie weet dadelijk met een klein mensje dat heerlijk van jullie is .En stel gewoon je grenzen voor jullie ..zover en niet verder. moeilijk maar je zal zien dat het wel wat opluchting schept na een tijdje.
dinsdag 4 september 2007 om 20:31
Het zal niet makkelijk zijn , maar kun je niet na zo'n opmerking zeggen "zo, mam , lekkere k*topmrking, zeg....en bedankt , ik vind jou ook lief " in plaats van dingen zo op lopen kroppen die misschiennnnnnn niet écht gemeen bedoeld zijn maar uit onhandigheid of lompigheid eruit geflapt zijn ?
En soms is zand erover en verder gaan beter dan iets tot op de bodem uit willen praten waardoor er vaak nóg meer oud zeer en vuiligheid naar boven komt .
En soms is zand erover en verder gaan beter dan iets tot op de bodem uit willen praten waardoor er vaak nóg meer oud zeer en vuiligheid naar boven komt .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 4 september 2007 om 20:41
Nou ik vind zand erover niet echt goed .Omdat dan niks wordt gedaan en moet je het maar als kind/ouder weer vergeten en vergeven.Dat helaas niet met alles kan. En ik snap je reactie van waarom niet meteen zeggen van wat een klote opmerking.maar helaas als mensen niet willen inzien blijven dezse reacties gewoon gegeven worden. met wat je ook zegt. En dan wordt het erg moeilijk om maar zand erover te gooien en of te praten.
dinsdag 4 september 2007 om 20:51
Het tot in den treure uit willen praten met mensen die kutopmerkingen maken tot een tweede natuur hebben gemaakt zal weinig helpen.......dat zit kennelijk in sommige mensen en is niet eens altijd zo rot bedoeld als het eruit gebraakt wordt..... dan kun je voor je eigen gevoel er meteen iets aan doen door een opmerking te maken , waardoor je de ander óók in de gelegenheid stelt even na te denken wat die nou eigenlijk gezegd heeft en een verklaring te geven of sorry te zeggen.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 4 september 2007 om 20:56
dinsdag 4 september 2007 om 21:01
Ik snap wat je bedoeld .En dat klopt helemaal als je zegt je moet dit meteen eruit gooien. heb ik vele malen gedaan bij mijn moeder met gevolg dat ze maanden niet praat en dan ineens komt en denkt dat alles koek en ei moet zijn. dat werkt zo gewoon niet . dat is dingen niet onder ogen willen komen.En er zo maar weer jezelf van af willen maken . Nu moet ik ook zeggen dat bij mij veel meer speelde binnen gezin.Wat ik hier niet neer ga zetten. maar door verschillende familie leden gewoon ontkent werdt totdat er meer uit kwam door anderen. En dan kun je die klok niet makkelijk terug draaien.En dan zullen keuzes gemaakt moeten worden.
dinsdag 4 september 2007 om 21:01
we hebben alles uitgepraat alleen is er niks veranderd, we zien ze nu nog minder dan we ze al zagen.
is makkelijk gezegd denk ik stap erover heen of maak gelijk een opmerking terug zodat een ander er eens over na kan denken..
achteraf bleek ook dat mijn moeder in een depressie zat maar zelf vond dat alles goed ging met haar zelf.
we zijn al ruim 3 jaar bezig met zwanger worden, ze weten dat het niet vanzelf gaat en toen dat gesprek er was hadden we net onze laatste iui achter de rug. in dec zijn we naar het ziekenhuis geweest en daarvan waren ze op de hoogte, en ze hebben niks van zich laten horen!
en ze wisten bovendien tijdens dat gesprek donders goed waar we het over hadden..
ik heb ook geen zin om elke keer te gaan praten en ik ben zelf zo dat ik dit soort negatieve gevoelens weg stop, het van me af wil zetten. maar ik ben niet alleen, mijn man kan het veel moeilijker achter zich laten..
groetjes wendy
dinsdag 4 september 2007 om 21:04
dinsdag 4 september 2007 om 21:06
Wendy ik denk dat je een time out moet nemen van je moeder. Dat wil niet zeggen dat je haar de rug toe moet keren.maar gewoon eens een paar maanden niet meer spreken. Zodat jullie allen de tijd krijgen voor gewoon elkaar . Je man moet het ook even naast zich neer leggen.Zodat jullie focus op de behandelingen zullen zijn. en deel de leuke en minder leuke dingen met mensen die jullie dierbaar zijn. je zult zien dat er een hele last van je af valt als je het even laat gaan.
dinsdag 4 september 2007 om 21:09
dit is inderdaad een voorbeeld. het gesprek is in gang gezet door mijn middelste zus, zij was net zwanger en mijn moeder reageerde zo van oh is het niet een beetje vroeg om dat nu al te vertellen.
daarop volgde een flinke woordenwisseling tussen de 2 en vervolgens werd mij een sms gestuurd met de vraag of ze me het afgelopen jaar gekwets had en daar heb ik heel eerlijk op geantwoord en ook aan gegeven waar ze dat mee gedaan heeft. (met mijn jurk en het zaad) nadat smsje heb ik niks meer gehoord, sávonds belde mijn stiefvader dat we moesten praten maar dat we nog zouden horen wanneer, de volgende 3 weken heb ik niks meer van ze gehoord. en het is niet zo dat we nu elke keer dit naar boven halen maar we praten helemaal niet meer..
dinsdag 4 september 2007 om 21:12
dinsdag 4 september 2007 om 21:12
Ik ken dit maar al te goed .En het is zo dat je niet zomaar over dingen kunt heenstappen. want als je dat doet blijft het steeds herhalen als er weer eens iets voorvalt. Dan hoor je weer weken njiks en dan opeens bellen ze van hoe gaat het en dan zijn er al weken voorbij waar je de kans niet gekregen hebt ook maar iets te zeggen. Dan is de koek snel op .
dinsdag 4 september 2007 om 21:16
Ik kan wel een beetje begrijpen wat Blijfgewoonbianca bedoelt. Het is inderdaad beter om wat meer ad rem te reageren als een opmerking je kwetst. Ik heb daar zelf alleen ook grote moeite mee, durf het eigenlijk niet, dat is iets waar ik op dit moment mee worstel. Ik herken dus wel iets in je verhaal Wendy.
Ik heb ook geleerd om niet tegen mijn ouders in te gaan, wij als kinderen moesten lief spelen en het liefst onzichtbaar zijn. Ergens tegenin gaan was dus helemaal uit den boze.
Als ik dus boos word, dan voel ik zo'n frustratie en onmacht, een tijdje geleden toen dat gebeurde heb ik de hoorn erop gegooid toen mijn vader vervelend deed, nadat ik gezegd had dat ik geen zin meer had in het gesprek en vond dat hij vervelend deed.
Ik herken de k*topmerkingen die dan zogenaamd grappig zijn bedoeld. Maar ook inderdaad het gebrek aan belangstelling. En hun houding, alsof alles wat zij doen doodnormaal is en de mensen om hen heen, die hen laten vallen niet sporen. (en er dan niet bij stilstaan dat het misschien aan henzelf ligt dat mensen niet meer langskomen, omdat ze gewoon niet normaal kunnen doen en altijd flauwe, kwetsende, zogenaamd grappige opmerkingen moeten maken).
Maar Wendy, Blijfgewoonbianca heeft dus wel een punt dat je direct moet uitspreken als je ergens gekwetst over bent. Mijn psych zei vandaag dus hetzelfde, want als je boosheid niet uit, dan slaat het naar binnen en word je depressief. Ik moet het ook nog leren hoor en ben als de dood voor een vette familie crisis.
Ik heb ook geleerd om niet tegen mijn ouders in te gaan, wij als kinderen moesten lief spelen en het liefst onzichtbaar zijn. Ergens tegenin gaan was dus helemaal uit den boze.
Als ik dus boos word, dan voel ik zo'n frustratie en onmacht, een tijdje geleden toen dat gebeurde heb ik de hoorn erop gegooid toen mijn vader vervelend deed, nadat ik gezegd had dat ik geen zin meer had in het gesprek en vond dat hij vervelend deed.
Ik herken de k*topmerkingen die dan zogenaamd grappig zijn bedoeld. Maar ook inderdaad het gebrek aan belangstelling. En hun houding, alsof alles wat zij doen doodnormaal is en de mensen om hen heen, die hen laten vallen niet sporen. (en er dan niet bij stilstaan dat het misschien aan henzelf ligt dat mensen niet meer langskomen, omdat ze gewoon niet normaal kunnen doen en altijd flauwe, kwetsende, zogenaamd grappige opmerkingen moeten maken).
Maar Wendy, Blijfgewoonbianca heeft dus wel een punt dat je direct moet uitspreken als je ergens gekwetst over bent. Mijn psych zei vandaag dus hetzelfde, want als je boosheid niet uit, dan slaat het naar binnen en word je depressief. Ik moet het ook nog leren hoor en ben als de dood voor een vette familie crisis.
dinsdag 4 september 2007 om 21:16
Je man zal zich ook hierbij neer moeten leggen.Het zal anders invloed gaan hebben op jullie relatie . Mijn man heeft dat in het begin ook gehad. (helaas mogen ze mijn man ook niet en ze hebben hem nog niet 1 keer gezien of gesproken) Dus vind ik het erg dom om een opmerking te maken over iemand die je nog nooit gesproken hebt... en wij zijn al weer zeven en half jaar getrouwt. Toen dat gezegt werdt zijn bij mijn man de ogen open gegaan .
dinsdag 4 september 2007 om 21:16
ik heb geen idee wat ze dacht en nogmaals toen hebben we alles uitgepraat en dat is ook afgesloten.. alleen is na die tijd het contact alleen maar slechter geworden, als ik niet daar heen ga is er nouwelijks contact. ik vind dat ze ook best eens hier heen kunnen komen. en daar gaat het nu juist om, de rest is allemaal voo geschiedenis die er niet meer toe doet maar wel geleid heeft tot waar we nu staan.
dinsdag 4 september 2007 om 21:17
En accepteren dat je nou eenmaal een kutopmerkingmakende moeder hebt is geen optie , ook niet als ze zégt het niet zo te bedoelen ?
Doet ze het bij iedereen....vriendinnen , zussen, buurvrouwen......of zijn alleen haar kinderen ( of jij ) de pineut ?
Doet ze het bij iedereen....vriendinnen , zussen, buurvrouwen......of zijn alleen haar kinderen ( of jij ) de pineut ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 4 september 2007 om 21:20
Wendy, je moeder is duidelijk niet van de spontane "ja, ik was in de buurt en ik denk ik kijk even of je thuis bent " .................en zeker na zo'n toch wel pittig gesprek zal ze op haar tenen lopen en bang zijn het verkeerd te don........waarom bel je haar niet en vraag je of ze zin heeft even een bakkie te komen doen en over de markt te lopen ? Kan je meteen zeggen ; "goh, gezellig, moeten we vaker doen "
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 4 september 2007 om 21:20
Maar Wendy, Blijfgewoonbianca heeft dus wel een punt dat je direct moet uitspreken als je ergens gekwetst over bent. Mijn psych zei vandaag dus hetzelfde, want als je boosheid niet uit, dan slaat het naar binnen en word je depressief. Ik moet het ook nog leren hoor en ben als de dood voor een vette familie crisis.[/quote]
dat weet ik en dat heb ik ook al aangegeven, de opmerking dat het zaad slecht zou zijn heb ik wel op gereageerd maar het deed toch zeer.
daarnaast heb ik nu zeker de energie niet voor een familie crissis omdat we met icsi bezig zijn..
dat weet ik en dat heb ik ook al aangegeven, de opmerking dat het zaad slecht zou zijn heb ik wel op gereageerd maar het deed toch zeer.
daarnaast heb ik nu zeker de energie niet voor een familie crissis omdat we met icsi bezig zijn..
