relatie op dood spoor

relatie therapie?

IG, ik merk aan je verhaal dat je het echt gehad heb met hem - geloof je zelf nog in deze relatie? Het begint namelijk bij jezelf... wil je echt deze relatie veranderen in een succes?Misschien rare vraag, maar ik proef een negatieve ondertoon in je verhaal..alsof je bevesitiging zoekt dat hij het niet voor je is.. Vind het overigens wel erg sterk van je dat je nog steeds probeert er iets van te maken... wat denk je dat jouw man wil? is hij nog geinterseerd om er uberhaubt aan te werken? of is het echt alleen aan jouw kant?Wat zegt je gevoel? je intuitie?

Hoi IG,

Ben het wel met isola eens, ik proef ook wel een soort van zoeken naar bevestiging in jouw verhaal, alsof je wil dat wij zeggen dat het best ok om bij hem weg te gaan.



Ik moet zeggen dat jouw verhaal vreselijk veel lijkt op dat van mij. Mijn kindje is inmiddels wat ouder, en ik kreeg vlak na mijn bevalling het gevoel dat ik niet in de relatie thuishoorde, dat ik ongelukkig was. Ik heb dat heel lang verbloemd en verzwegen, omdat ik vond dat ik het huwelijk voor mijn kindje bij elkaar moest houden. Inmiddels zijn we ruim drie jaar verder, en hebben wij onze relatie beeindigd. Ik kon niet meer, ik kon niet meer de schijn ophouden en doen alsof ik gelukkig was, terwijl ik dat echt niet meer was, en echt mezelf was kwijtgeraakt, de leuke spontane meid die ik mezelf vond voordat ik aan dit huwelijk begon. En die begon ik echt te missen. Uiteindelijk heb ik voor mezelf besloten dat het goed was om voor mezelf te kiezen, dat ik eerst zelf gelukkig moet zijn voordat ik anderen in mijn leven gelukkig kan maken. En ik moet je zeggen, ik voel me nu al zoveel beter, met mijn nieuwe leven als de oude 'ik' in zicht. Ik weet nu 100% zeker dat dit voor mij de juiste beslissing is.

Ik wil je hiermee overigens geen scheiding aanpraten, ik wil je alleen laten weten dat jouw gevoelens legitiem zijn, en dat je altijd het recht hebt om op een beslissing terug te komen. Wat ik je wil zeggen is: Volg je gevoel. Als je iets van je relatie wil maken, moet je alles uit de kast halen om het te laten werken, en als je dat niet meer wil, dan moet je jezelf niet langer ongelukkig maken en kiezen voor je eigen geluk!

Veel sterkte!

Hoi IG, wat vervelend.

Ik herken me wel een beetje in je verhaal (zie topic 'gezellig thuis?' dat ik woensdagavond opende).



Bij ons ook veel grote veranderingen in korte tijd en een vriend die zich afzondert. Voel me soms zó alleen binnen mijn relatie. Begin ik erover wordt hij boos, omdat hij zich gedwongen voelt om zich anders te gedragen dan hij wil. Terwijl ik alleen maar wil weten of er iets is waarmee ik kan helpen en waarom hij zich zo terugtrekt.



De enige manier die bij mij 'werkt' (helaas!!!) is als ik weer eens echt instort en huil,huil,huil. Dan hebben we ineens wel een redelijk goed gesprek (als je van goed kan spreken als ik volledig overstuur ben) en maken we vaak ook wel een paar afspraken over hoe we het in het vervolg beter moeten proberen te doen. Maar het gaat moeizaam.



Geen echt advies voor je, behalve dat je hem écht duidelijk moet zien te maken dat jij het niet langer meer volhoudt om op deze manier een relatie met hem te hebben.

Je zegt dat jullie geen sex (meer) hebben. Op de sexpijler lees ik dat jij pijpen echt walgelijk vindt...



Misschien laat ie zich (zonder dat jij dat doorhebt) toch sexueel door een ander verwennen.

Kan me niet voorstellen dat hij het accepteert, een levenlang zonder sex. Dat houdt geen mens vol.

Hoe was jullie relatie voor je zwangerschap? Leuk en liefdevol? Of zat er al langer iets scheef en moest een kind als lijm dienen? Wiens idee was de zwangerschap? Was dat een gezamelijke beslissing of meer jouw idee?

Het zijn allemaal factoren die mee kunnen spelen.



We horen hier alleen de versie van TO over haar relatie. Misschien kijkt man er wel heel anders tegenaan en was de relatie al dood voordat de zwangerschap een feit was. Ik ga er niet klakkeloos vanuit dat alle schuld bij man van de TO ligt.

Hoi IG,



Wat jij hebt is heel herkenbaar voor veel mensen. Ook mannen kunnen na een huwelijk en een kindje behoorlijk van streek raken en gaan twijvelen.



Ten eerste (niet persoonlijk bedoeld) vind ik dat de maatschappij een enorme druk legt op relaties. In de media word een beeld voorgeschoteld van hoe een relatie moet zijn. Daarnaast moet je relatie ook ALTIJD zo zijn. Als het dus even niet lekker loopt (bijv. een half jaartje) dan is er gelijk paniek in de tent en moeten we onze conclussies trekken. Een zwangerschap duur 9 mnd, en ontzwangeren nog eens 9 mnd. dat is anderhalf jaar! van begin hormonen tot eind hormonen. Dan na anderhalf jaar zou je jezelf weer een beetje dezelfde kunnen voelen, maar dan met een kind en een bak ervaring extra. Je lichaam neemt dus de tijd.. waarom zou je dat zelf ook niet doen? En waarom gun je je relatie ook geen tijd..??



Waarom moet een gesprek meteen resultaat hebben? Het kan toch ook even duren voor het doordringt?. Iedereen heeft in jou situatie te maken met een nogal grote verandering, dus daar is tijd voor nodig om je aan aan te passen.



Ten tweede, je bent met hem getrouwd.. "For better and for worse". Maar op het moment dat je er meer in moet stoppen dan je eruit krijgt, haak je af? Ook erg herkenbaar in de tijdgeest. Jou plezier en genot staan voorop..



Slaat ie je in elkaar? Laat ie je uithongeren? verbrast ie alles wat jullie hebben? Is hij slecht voor je kind? Loop je in 5 jaar oude vodden? Maakt hij je emotioneel kapot,  verbaal geweld?



Waarschijnlijk zorgt hij ervoor dat je een redelijk goed leventje lijdt. Met mischien hier daar wat te weinig aandacht. En geen sex. Maar jij hebt net een bevalling achter de rug. Waarschijnlijk is je lichaam (tijdelijk) flink verandert. Je humeur wisselend. en je sprankelende frisheid heeft plaats gemaakt voor vermoeidheid en wallen onder je ogen. Wat wil je nu?? Daarnaast ben je in de eerste plaats moeder geworden, en niet langer de vrouw die er voor hem alleen was.



Een huwelijk is een werkverbond, geen vakantie. Je eerste taak is hem er weer van overtuigen dat jij het waard bent om voor te werken.. en daarna SAMEN aan het werk te gaan.



Ik vind fantaseren over andere mannen niet slecht, maar in dit geval is dat heel erg gevaarlijk. Pas op. Als je over de streep gaat is er geen weg terug.

Doe jezelf je huwelijk en je kind dat nu niet aan. Als je zo geil bent en je krijgt het niet van hem, ZEG dat dan tegen hem en overleg desnoods of je met toestemming buiten de deur mag eten. Maar laat hem daar niet buiten.



Tenslotte weet iedereen dat het niet goed is voor een kind als zn ouders uit elkaar gaan. Maar uit ervaring weet ik dat je voor dat je de keuze maakt geen benul hebt hoe dat in het echt voelt.Als je met je kind moet slepen. En moet delen. en Als de nieuwe partner van je ex zich met de opvoeding gaat bemoeien. Echt het word ZWAAR onderschat, hoeveel ellende en rottigheid je krijgt van een breuk, voor jezelf en voor je kinderen. En geloof me een beetje jeuk in je kruis is het niet waard om die dingen op het spel te zetten.



Nieuwe relatie duren in de meeste gevallen nog korter als de vorige.. en de irritaties komen veel sneller terug. En zeker met kinderen is er ook veel meer om je over te irriteren. Ook vergeten veel mensen dat ze zelf ook niet bepaald zonder zonden zijn. En dat je in de eerste plaats jezelf meeneemt in zo'n nieuwe relatie. En als je daar niets aan veranderd hebt. gaat het gegarandeerd weer stuk,



Mijn advies.. ga in therapie. leer realistische verwachtingen te hebben van een relatie. Ga daarna samen in therapie. Word eerst zelf eens een beter mens. In plaats van van je omgeving te verwachten dat ze meer en beter rekening met jou houden.

Ik vind dat er een paar legitieme reden zijn om te scheiden (mishandeling, vreemdgaan, enz.) en voor alles daarbuiten heb ik zoiets van: deal with it. Je bent niet voor niets getrouwd! Daar is het huwelijk voor bedoeld denk ik dan.

Niet eens met Sunny. Als je echt niet gelukkig meer wordt van je huwelijk, kun je tegenwoordig, zonder met pek en veren besmeurd het dorp uit te worden gejaagd, je huwelijk beeindigen. Je kunt je afvragen waarom je dan eeuwige trouw enzo hebt beloofd, maar ja. Fouten maakt iedereen.

Wel belangrijk is, als je samen kinderen hebt, om als eerste een goede afweging te maken wat het beste is voor je kindje. Je kind is volledig afhankelijk van jou en zijn vader, zijn/haar belang hoort op de eerste plaats te komen. Dat is een direct gevolg van kinderen krijgen; jou belang staat niet meer vanzelfsprekend voorop, maar dat van je kind wel.



En naar mijn idee is dat beste belang voor je kind niet vanzelfsprekend ouders die samen zijn. Sommige ouders doen het een stuk beter in het ouderschap als ze niet meer samen zijn. Maar denk daar goed over na....

Waarom begin je in godsnaam aan kinderen als je relatie niet goed is??



Je probeert al 5 jaar tevergeefs je relatie te redden? Neem van mij aan dat je daar met zijn 2en voor moet zijn, alleen redt je het nooit.



Waarom stop je niet gewoon met deze man? Laat me raden, omdat er een kind in het spel is, die er niks aan kan doen en toch geboren wordt uit een relatie die niet is wat hij moet zijn. Zielig hoor...

Een kind merkt doorgaans vrij goed dat het niet goed gaat tussen de ouders. Op de een of andere manier pikken ze dat toch op. Dus als de relatie niet te redden valt in jouw ogen, zal dat voor je kind ook de nodige spanningen met zich mee gaan brengen.



Soms kan dan een scheiding juist wel beter zijn voor een kind, omdat het dan hopelijk weer twee ouders krijgt die los van elkaar gelukkig zijn en daardoor ook een betere ouder kunnen worden.



Maar ik vind het moeilijk om je preciese situatie in te schatten, ik wil je alleen niet aanraden om vanwege je kind bij elkaar te blijven. Als je bij hem wilt blijven doe dat dan om de juiste redenen, namelijk omdat je serieus met hem (losstaand van je kind) een dergelijke relatie wilt hebben. Sterkte.

duotje

Niet eens met Sunny. Als je echt niet gelukkig meer wordt van je huwelijk, kun je tegenwoordig, zonder met pek en veren besmeurd het dorp uit te worden gejaagd, je huwelijk beeindigen. Je kunt je afvragen waarom je dan eeuwige trouw enzo hebt beloofd, maar ja. Fouten maakt iedereen.

Helaas, hier stopt men inderdaad vaak met nadenken. Ik word niet gelukig van mn huwelijk ?? Dus kappen.. Ik hoor dan; Ik wil niet echt aan mezelf werken. Ik wil niet echt mn best doen. Ik wil alleen maar door als hij ook zn best doet, maar wel ietsie meer als ik. Alsof je huwelijk een produkt is dat je koopt omdat je er gelukkig van hoort te worden. Een soort van pleister op alle tekortkomingen van mezelf, zodat ik daar geen last meer van heb.



Jammer genoeg neem je jezelf Incl. tekortkomingen mee in je huwelijk. En als je mazzel hebt, vangt je partner het wat op, en anders moet ie er mee leren omgaan. En dat is een hele prestatie op zich. Zeker omdat hij ook niet perfect is en het omgekeerde ook waar is.



Leer gewoon eens van jezelf te houden zoals je bent.. pas dan kun je ook beginnen van anderen te houden. (belangeloos).



Een nieuwe partner gaat net zoveel last van JOUW tekortkomingen krijgen als je huidige, zoniet meer. Want je loopt zelf nog steeds voor jezelf weg, dus moet de ander het oplossen. Hij moet over je bol aaien en zeggen dat je wel oke bent, ondanks alles. Want zelf kun je dat niet. Dan maak je jezelf helemaal afhankelijk van iemand anders, om je goed te kunnen voelen.



Lijkt het je ook niet heerlijk om daar niet meer voor naar anderen toe te hoeven? Maar gewoon jezelf te kunnen bevestigen? Happy zijn met jezelf.. ongeacht de ander.. Als je DAT lukt, dan word je pas echt sexy en aantrekkelijk. En dan hoef je hem echt niet langer te overtuigen dat je het waard bent om voor te knokken, dan gaat ie vanzelf zn best voor je doen.. Want dan ben je pas echt een aardig persoon om in de buurt te hebben. Ipv iemand met allerlij hoge eisen aan de omgeving die ze zelf ook niet waar kan maken.



succes

@ Duotje....volgens mij lees je niet helemaal goed. TO komt niet over als iemand met allerlei hoge eisen die ze zelf niet waar kan maken. Of iemand die niet van zichzelf kan houden.

Ik ben het met je eens dat je jezelf zeker moet accepteren zoals je bent: maar als de ander dat niet doet wordt het toch lastig om vol te houden dat je gewoon lekker happy met jezelf bent ongeacht de ander. Immers, je houdt van die ander dus is bevestiging van je eigen gevoel echt belangrijk.

Je verhaal is echt wel prachtig, maar meer iets uit een boekje en in de praktijk gaat dat vaak toch iets anders.



@ IG, ik zou blijven proberen te praten als ik jou was. Dat is uiteindelijk toch de beste manier om op te lossen. De aanhouder wint .

@ Duotje....volgens mij lees je niet helemaal goed. TO komt niet over als iemand met allerlei hoge eisen die ze zelf niet waar kan maken. Of iemand die niet van zichzelf kan houden.

Ik ben het met je eens dat je jezelf zeker moet accepteren zoals je bent: maar als de ander dat niet doet wordt het toch lastig om vol te houden dat je gewoon lekker happy met jezelf bent ongeacht de ander. Immers, je houdt van die ander dus is bevestiging van je eigen gevoel echt belangrijk.

Je verhaal is echt wel prachtig, maar meer iets uit een boekje en in de praktijk gaat dat vaak toch iets anders.



@ IG, ik zou blijven proberen te praten als ik jou was. Dat is uiteindelijk toch de beste manier om op te lossen. De aanhouder wint .

twas ook niet aan de TO maar aan poezewoes gericht (en mensen die er net zo over denken)



Het is inderdaad meer de theorie. Heb zelf regelmatig confrontaties met partner waarna ik denk, opzouten, ik ben weg hier. Maar uiteindelijk zie ik vaak toch mn eigen leerpunten er doorheen.. en heb ik vaak meer werk te doen als zij. Maar soms duurt het even voor ik zover ben dat ik het kan zien.



Maar ik stel het scherp zodat het contrast ook scherp word. Op dit forum word zo vaak en zo snel geroepen dat als hij even egoistisch is of als het even niet werkt, of als je er even niet happy van word, je meteen maar voor jezelf moet kiezen. Hem eruit moet schoppen of zelf je biezen pakken. Ongeacht de gevolgen voor het kroost.



Het zou beter zijn voor mensen zelf als ze iets langer naar zichzelf keken. En ipv weglopen als je partner niet langer aan je wensen voldoet (en niet van plan of in staat is dat snel te veranderen), je af te vragen hoe je er mee leert leven en toch gelukkig kan zijn. Daar word je m.i. echt beter van. Want uiteindelijk kom je in elke relatie op zo'n punt.



Dus ja; theorie! Dus ja; het is niet altijd reeel om te blijven zeggen doorgaan tot het bittere eind.



Maar ook; leren omgaan met het leven, zelfs als je niet krijgt wat je wilt, maakt je, uiteindelijk, een beter mens.

Duotje, ik ben een groot voorstander van vechten voor je huwelijk, je bent niet voor niets getrouwd. Ik vind dat je dat verplicht bent aan je partner, je kinderen en aan jezelf.

Mijn posting was een reactie op de posting van Sunny. Die stelde dat alleen mishandeling, vreemdgaan etc redenen zijn om een huwelijk te beeindigen en daar ben ik het niet mee eens. Als je echt niet meer gelukkig bent, vind ik dat ook een reden om te scheiden. Dat moet je niet lezen als 'ga maar scheiden bij de eerste dip', want dat bedoel ik zeker niet.



Maar soms kan vechten voor je huwelijk de relatie niet meer redden. En dan hoef je van mij er niet in te blijven omdat je niet in elkaar geslagen of bedrogen wordt. Daar wordt uiteindelijk niemand beter van, ook je kinderen niet.

@ poezewoes