Relaties
alle pijlers
Relatie oppakken naar vreemdgaan
maandag 7 mei 2007 om 12:16
Hallo forumers,
Een poosje geleden ben ik vreemdgegaan. Een dag later heb ik thuis alles opgebiecht en sindsdien proberen mijn man en ik ons contact en onze relatie te herstellen.
Er was vooral sprake van een communicatieprobleem, langs elkaar heen leven door alle drukte met werk en kinderen. Mijn man verweldigt me met heel veel liefde en aandacht. Hij is actiever in het huishouden en met de kinderen. We hebben lange open gesprekken.
Ik merk echter dat mijn gevoel op slot blijft zitten. Het is net alsof het allemaal niet aankomt. Schuldgevoel? Verdriet? Liefde? Ik lijk het niet te kunnen voelen.
Herkent iemand dit? Tips, trucs of ervaringen? Alvast bedankt voor de reactie!
Een poosje geleden ben ik vreemdgegaan. Een dag later heb ik thuis alles opgebiecht en sindsdien proberen mijn man en ik ons contact en onze relatie te herstellen.
Er was vooral sprake van een communicatieprobleem, langs elkaar heen leven door alle drukte met werk en kinderen. Mijn man verweldigt me met heel veel liefde en aandacht. Hij is actiever in het huishouden en met de kinderen. We hebben lange open gesprekken.
Ik merk echter dat mijn gevoel op slot blijft zitten. Het is net alsof het allemaal niet aankomt. Schuldgevoel? Verdriet? Liefde? Ik lijk het niet te kunnen voelen.
Herkent iemand dit? Tips, trucs of ervaringen? Alvast bedankt voor de reactie!
maandag 7 mei 2007 om 12:20
Relatietherapie ?
Het "nieuwe" gedrag van je man zal na een tijdje ook weer gaan "vervagen".
Dan is alles weer bij "het oude", tenminste dat risico loop je.
Daarom kan relatietherapie helpen om de verandering te laten "beklijven".
Dan leer je om je eigen grenzen aan te geven en hierover met elkaar te communiceren. Oud zeer komt ter sprake en kan een plek krijgen enz enz.
Sterkte *;
Het "nieuwe" gedrag van je man zal na een tijdje ook weer gaan "vervagen".
Dan is alles weer bij "het oude", tenminste dat risico loop je.
Daarom kan relatietherapie helpen om de verandering te laten "beklijven".
Dan leer je om je eigen grenzen aan te geven en hierover met elkaar te communiceren. Oud zeer komt ter sprake en kan een plek krijgen enz enz.
Sterkte *;
maandag 7 mei 2007 om 19:20
Bedankt "houvanjezelf" ! Toepasselijke naam overigens.
Mijn man wil best in relatietherapie maar we zoeken eigenlijk eerst naar een manier om het zelf op te lossen, ook vanuit praktisch oogpunt (tijd en geld voor therapeut...). Ik weet dat door veel te blijven praten en door het verstrijken van de tijd onze relatie weer zal groeien, maar ik zou actiever met mijn eigen gevoel voor mijn man aan de slag willen.
Zijn gedrag zal inderdaad in de toekomst wel iets vervagen maar dat is niet erg, het mag best iets minder. Ik heb er vertrouwen in dat hij deze lijn voortzet en dat ik mijn lijn absoluut niet voortzet.
Heb besloten dat ik morgen de fotoalbums vanaf onze eerste ontmoeting uit de kast haal. Ik wil mijn emotie voor hem weer boven halen, het praten met elkaar gaat prima, alleen mijn gevoel blijft achter. Ik kan heel open zijn over alles maar wil hem zo graag ook weer kunnen laten zien dat ik van hem houd.
Mijn man wil best in relatietherapie maar we zoeken eigenlijk eerst naar een manier om het zelf op te lossen, ook vanuit praktisch oogpunt (tijd en geld voor therapeut...). Ik weet dat door veel te blijven praten en door het verstrijken van de tijd onze relatie weer zal groeien, maar ik zou actiever met mijn eigen gevoel voor mijn man aan de slag willen.
Zijn gedrag zal inderdaad in de toekomst wel iets vervagen maar dat is niet erg, het mag best iets minder. Ik heb er vertrouwen in dat hij deze lijn voortzet en dat ik mijn lijn absoluut niet voortzet.
Heb besloten dat ik morgen de fotoalbums vanaf onze eerste ontmoeting uit de kast haal. Ik wil mijn emotie voor hem weer boven halen, het praten met elkaar gaat prima, alleen mijn gevoel blijft achter. Ik kan heel open zijn over alles maar wil hem zo graag ook weer kunnen laten zien dat ik van hem houd.
maandag 7 mei 2007 om 19:31
Hai Mieke,
Ik kan me wel iets voorstellen bij dat ontbreken van gevoel. Uit je posting lees ik dat je al wel wat problemen had in je relatie en die zijn natuurlijk niet 1,2,3, zomaar weg. Gun jezelf de tijd om weer "bij te komen" en probeer niet al te wanhopig weer iets te voelen wat je volgens jou zou MOETEN voelen. Wat in een aantal jaar mis is gegaan, kun je niet altijd binnen week weer goedkrijgen. Het siert je in ieder geval dat je het hebt opgebiecht en dat je in ieder geval de intentie hebt om er vanalles aan te doen.
Ik wens je heel veel sterkte en geluk toe!
Ik kan me wel iets voorstellen bij dat ontbreken van gevoel. Uit je posting lees ik dat je al wel wat problemen had in je relatie en die zijn natuurlijk niet 1,2,3, zomaar weg. Gun jezelf de tijd om weer "bij te komen" en probeer niet al te wanhopig weer iets te voelen wat je volgens jou zou MOETEN voelen. Wat in een aantal jaar mis is gegaan, kun je niet altijd binnen week weer goedkrijgen. Het siert je in ieder geval dat je het hebt opgebiecht en dat je in ieder geval de intentie hebt om er vanalles aan te doen.
Ik wens je heel veel sterkte en geluk toe!
dinsdag 8 mei 2007 om 09:23
Ha Mieke,
Heel herkenbaar allemaal. Ik heb als domme gans mijn man twee keer bedrogen. Na de eerste keer zijn wij in therapie gegaan.. Ook bij ons was het gebrek aan communicatie het sleutelwoord (althans dat was hetgeen wat ontbrak in onze relatie). En om de relatie weer op de rails te zetten (ook omdat mijn man mij in het begin van onze relatie had bedrogen. Lekker stel he??), maar dat niet eigenhandig konden, zijn wij dus in therapie gegaan. Daarnaast wilde mijn man tot op de bodem weten waarom ik het nou had gedaan. Ik wist het echt niet meer op een gegeven moment. En dan is het vervelend om te moeten graven naar iets waarvan je eigenlijk niet eens meer weet waarom je het hebt gedaan. Maar goed, die therapie was denk ik meer een eye-opener voor mijn man, dan voor mij. Ik wist wel waar ik fout zat etc...., maar ik kon niet omgaan met de drammende gevoelens en vragen van mijn man.Dankzij de therapie heeft mijn man meer rust gekregen daarin.
De tweede keer ben ik verliefd geworden op iemand anders. (de eerste keer was het eerder het zoeken naar bevestiging) Daar heb ik tot op heden zoveel spijt van! Meer spijt dan de eerste keer. Afgelopen zondag heb ik er nog aangedacht. Het is nu vier jaar geleden, maar als ik weer terugdenk aan de pijn die ik mijn man heb bezorgd, dan springen de tranen in mijn ogen! Het verdriet te zien bij degene van wie je zoveel houdt! Goddank heeft mijn man mij een laatste kans gegeven (welke vent doet zoiets nou?? Lang gedacht dat ik het niet verdiende). En het gaat nu goed, met af en toe een terugslag, maar iedere relatie heeft wat.
Waar ik je wel voor wil waarschuwen is het volgende (niet dat jouw man hetzelfde is als die van mij). Na een relatief korte periode van geluk bij jouw man (hij heeft je terug, hij doet alles voor je om jou bij hem te houden), zullen de vragen komen, de verwijten etc....Bereid je erop voor dat je door het stof zult moeten, en dat jij voor een bepaalde periode weinig in de melk te brokkelen hebt. Laat je man maar razen dan, totdat het echt genoeg is! Mijn man kon er echt in zwelgen, en op een gegeven moment heb ik hem gezegd dat het zo geen opbouwende relatie meer was en dat zijn houding niet constructief was. Eerst gaf hij te kennen dat ik niet in de positie was om te bepalen wanneer hij moest stoppen aangezien ik de dader was en dus niks te zeggen had. Maar op een gegeven moment zag hij in dat hij met die houding niks bereikte. Nou ja, dat was mijn man en wellicht zit die van jou anders in elkaar.
Maar om kort te gaan: ik denk dat jouw gevoelens van spijt en schuld etc...nog wel zullen komen. En zo niet, dan zou ik me daar niet heel erg druk over gaan maken. Zo lang je maar blijft praten met je man, dat is het sleutelwoord!
Heel herkenbaar allemaal. Ik heb als domme gans mijn man twee keer bedrogen. Na de eerste keer zijn wij in therapie gegaan.. Ook bij ons was het gebrek aan communicatie het sleutelwoord (althans dat was hetgeen wat ontbrak in onze relatie). En om de relatie weer op de rails te zetten (ook omdat mijn man mij in het begin van onze relatie had bedrogen. Lekker stel he??), maar dat niet eigenhandig konden, zijn wij dus in therapie gegaan. Daarnaast wilde mijn man tot op de bodem weten waarom ik het nou had gedaan. Ik wist het echt niet meer op een gegeven moment. En dan is het vervelend om te moeten graven naar iets waarvan je eigenlijk niet eens meer weet waarom je het hebt gedaan. Maar goed, die therapie was denk ik meer een eye-opener voor mijn man, dan voor mij. Ik wist wel waar ik fout zat etc...., maar ik kon niet omgaan met de drammende gevoelens en vragen van mijn man.Dankzij de therapie heeft mijn man meer rust gekregen daarin.
De tweede keer ben ik verliefd geworden op iemand anders. (de eerste keer was het eerder het zoeken naar bevestiging) Daar heb ik tot op heden zoveel spijt van! Meer spijt dan de eerste keer. Afgelopen zondag heb ik er nog aangedacht. Het is nu vier jaar geleden, maar als ik weer terugdenk aan de pijn die ik mijn man heb bezorgd, dan springen de tranen in mijn ogen! Het verdriet te zien bij degene van wie je zoveel houdt! Goddank heeft mijn man mij een laatste kans gegeven (welke vent doet zoiets nou?? Lang gedacht dat ik het niet verdiende). En het gaat nu goed, met af en toe een terugslag, maar iedere relatie heeft wat.
Waar ik je wel voor wil waarschuwen is het volgende (niet dat jouw man hetzelfde is als die van mij). Na een relatief korte periode van geluk bij jouw man (hij heeft je terug, hij doet alles voor je om jou bij hem te houden), zullen de vragen komen, de verwijten etc....Bereid je erop voor dat je door het stof zult moeten, en dat jij voor een bepaalde periode weinig in de melk te brokkelen hebt. Laat je man maar razen dan, totdat het echt genoeg is! Mijn man kon er echt in zwelgen, en op een gegeven moment heb ik hem gezegd dat het zo geen opbouwende relatie meer was en dat zijn houding niet constructief was. Eerst gaf hij te kennen dat ik niet in de positie was om te bepalen wanneer hij moest stoppen aangezien ik de dader was en dus niks te zeggen had. Maar op een gegeven moment zag hij in dat hij met die houding niks bereikte. Nou ja, dat was mijn man en wellicht zit die van jou anders in elkaar.
Maar om kort te gaan: ik denk dat jouw gevoelens van spijt en schuld etc...nog wel zullen komen. En zo niet, dan zou ik me daar niet heel erg druk over gaan maken. Zo lang je maar blijft praten met je man, dat is het sleutelwoord!
dinsdag 8 mei 2007 om 11:54
Ik kan heel open zijn over alles maar wil hem zo graag ook weer kunnen laten zien dat ik van hem houd
Hoe ziet hij dat dan?
Hoe laat jij dat merken?
Hoe doe je dat, als het gevoel dat daarbij hoort er niet is?
Zoek je niet iets dat al weg is?
Waarom doe je het?
Uit liefde of uit praktisch oogpunt (financieen, kinderen etc etc.)
Als je zoveel moeite moet doen om weer iets voor hem te gaan voelen om er weer voor te kunnen gaan, dan is er structureel iets mis lijkt mij.
Sterkte in ieder geval *;
Hoe ziet hij dat dan?
Hoe laat jij dat merken?
Hoe doe je dat, als het gevoel dat daarbij hoort er niet is?
Zoek je niet iets dat al weg is?
Waarom doe je het?
Uit liefde of uit praktisch oogpunt (financieen, kinderen etc etc.)
Als je zoveel moeite moet doen om weer iets voor hem te gaan voelen om er weer voor te kunnen gaan, dan is er structureel iets mis lijkt mij.
Sterkte in ieder geval *;
dinsdag 8 mei 2007 om 12:24
Enig idee hoeveel een scheiding kost? Serieus, relatietherapie is geen luxe maar noodzaak in jullie situatie. Bespaar op andere uitgaven, ga na of je bijvoorbeeld via het werk een (gedeeltelijke) vergoeding kan krijgen, maar regel iets. Als je geen geld en tijd wilt vrijmaken voor therapie, wat ben je dan wel bereid te investeren? Je huwelijk komt niet vanzelf weer goed zolang je het probleem niet bij de wortel aanpakt. Met esthetische maatregelen kom je er niet.
Sterkte!
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 8 mei 2007 om 14:12
Mieke,
Ik denk dat je te veel je vreemdgaan (en de verwerking daarvan) in samenhang met je relatie ziet. Je zegt min of meer dat de oorzaak van je vreemdgaan ligt in communicatieproblemen in je relatie. Ik denk dat als je heel eerlijk durft te zijn tegen jezelf, je wel weet dat dat onzin is, hooguit een meewerkende omstandigheid.
En nu probeer je manhaftig weer iets te voelen voor je man en je relatie te herstellen.
Ik vermoed dat je gevoel op slot zit omdat je niet in het reine bent met jezelf over je vreemdgaan. Ik weet natuurlijk niet hoe je vroeger over vreemdgaan dacht. Dus vanaf hier gok er er maar op los:
Als je vroeger vreemdgaan iets èrgs vond............ dan moet je nu onder ogen zien en accepteren, dat jij iemand bent, die onder bepaalde omstandigheden (als je relatie niet lekker loopt èn er een lekker ding in buurt is) in staat is vreemd te gaan. Die moeilijke en ongewenste confrontatie met jezelf is ms de reden dat je gevoel op slot blijft.
Het probleem is dat, als je je gevoel afsluit voor bepaalde items, ook andere gevoelens achter slot en grendel blijven. Als de gevoelsdeur open gaat, dan kan alles naar buiten komen.
Dus ik zou zeggen, begin bij jezelf, wees eerlijk tegen jezelf (leg de oorzaak niet bij je relatieproblemen), neem zelf de verantwoordelijlkheid voor je daden, geef jezelf een schouderklopje omdat het fatsoen èn het lef hebt gehad om meteen te biechten en vergeef jezelf. Niemand is volmaakt.
En als je deze weg hebt bewandeld kun je hierover ook met je man praten.
Nu zit je man in de ongelukkige omstandigheid dat hij medeverantwoordelijk wordt gemaakt voor iets akeligs, terwijl hij geen enkele inspraak heeft gehad.
Ik denk dat je te veel je vreemdgaan (en de verwerking daarvan) in samenhang met je relatie ziet. Je zegt min of meer dat de oorzaak van je vreemdgaan ligt in communicatieproblemen in je relatie. Ik denk dat als je heel eerlijk durft te zijn tegen jezelf, je wel weet dat dat onzin is, hooguit een meewerkende omstandigheid.
En nu probeer je manhaftig weer iets te voelen voor je man en je relatie te herstellen.
Ik vermoed dat je gevoel op slot zit omdat je niet in het reine bent met jezelf over je vreemdgaan. Ik weet natuurlijk niet hoe je vroeger over vreemdgaan dacht. Dus vanaf hier gok er er maar op los:
Als je vroeger vreemdgaan iets èrgs vond............ dan moet je nu onder ogen zien en accepteren, dat jij iemand bent, die onder bepaalde omstandigheden (als je relatie niet lekker loopt èn er een lekker ding in buurt is) in staat is vreemd te gaan. Die moeilijke en ongewenste confrontatie met jezelf is ms de reden dat je gevoel op slot blijft.
Het probleem is dat, als je je gevoel afsluit voor bepaalde items, ook andere gevoelens achter slot en grendel blijven. Als de gevoelsdeur open gaat, dan kan alles naar buiten komen.
Dus ik zou zeggen, begin bij jezelf, wees eerlijk tegen jezelf (leg de oorzaak niet bij je relatieproblemen), neem zelf de verantwoordelijlkheid voor je daden, geef jezelf een schouderklopje omdat het fatsoen èn het lef hebt gehad om meteen te biechten en vergeef jezelf. Niemand is volmaakt.
En als je deze weg hebt bewandeld kun je hierover ook met je man praten.
Nu zit je man in de ongelukkige omstandigheid dat hij medeverantwoordelijk wordt gemaakt voor iets akeligs, terwijl hij geen enkele inspraak heeft gehad.
dinsdag 8 mei 2007 om 19:19
Biga, ik besef steeds meer dat ik inderdaad mezelf wat tijd moet gunnen om bij te komen in plaats van mezelf proberen te dwingen van alles te voelen.
Het is prettig om een stukje herkenning te zien Sjamash, misschien is het verdriet bij mijn man wel een reden waarom ik op slot zit, te erg? Mijn man lijkt het echt erg goed op te nemen en heeft ook niet meer zoveel te vragen omdat hij eigenlijk alles al weet, we hebben al zoveel gepraat.
En houvanjezelf, volgens mij merk je dat in je gedrag, het genieten van dingen samen doen, dat lukt eigenlijk best goed. We hebben meer aandacht voor elkaar en doen meer echt samen. Ik wil hem echter ook weer diep in zijn ogen kunnen aankijken en het voelen borrelen van binnen. Niet hevig verliefd maar van liefde, begrijp je? Dat zie ik in zijn ogen als hij naar mij kijkt en ik wil terug kunnen kijken met hetzelfde gevoel.
De reden is zeker liefde, liefde voor hem en voor onze kinderen. Praktisch gezien zou ik me ook alleen met de kinderen wel redden dus dat weegt niet mee. Het is ook niet alleen moeilijk wat voor hem te voelen maar om uberhaupt echt te voelen, het voelt allemaal zo vlak. Niet superblij dat alles goed is, niet superverdrietig om wat ik heb gedaan, heel vreemd voor mijzelf omdat ik best emotioneel kan zijn in pieken en dalen.
Dubiootje: ik heb contact gezocht met de bedrijfsmaatschappelijk werkster op mijn werk, een collega had daar ook goede ervaringen mee op relatiegebied dus ik hoop snel daar terecht te kunnen. Jammergenoeg is ze tot volgende week op vakantie, even afwachten dus.
Ik wil Mabel007 bedanken voor de nieuwe invalshoek. Ik weet niet of het aan mijn mening over vreemdgaan ligt, zou best kunnen dat ik die confrontatie met mezelf ontwijk en me daarom zo vlak voel. Misschien is het ook wel een andere confrontatie, met het misschien nog steeds aanwezige gevoel van verliefdheid. Vind ik moeilijk om te schrijven want dat is gewoon hartstikke fout na alle gebeurtenissen.
Toch kan ik dat gevoel ook wel rationeel uitleggen. Het gaat om een soort mentor/vriend/collega waarmee ik al 2 jaar intensieve gesprekken voer op werkvlak maar ook persoonlijk vlak aangezien dit in mijn geval zeker behoorlijk doorwerkt in mijn werk.
Poeh, genoeg denkvoer weer. Bedankt allemaal nog eens voor jullie reacties!
Het is prettig om een stukje herkenning te zien Sjamash, misschien is het verdriet bij mijn man wel een reden waarom ik op slot zit, te erg? Mijn man lijkt het echt erg goed op te nemen en heeft ook niet meer zoveel te vragen omdat hij eigenlijk alles al weet, we hebben al zoveel gepraat.
En houvanjezelf, volgens mij merk je dat in je gedrag, het genieten van dingen samen doen, dat lukt eigenlijk best goed. We hebben meer aandacht voor elkaar en doen meer echt samen. Ik wil hem echter ook weer diep in zijn ogen kunnen aankijken en het voelen borrelen van binnen. Niet hevig verliefd maar van liefde, begrijp je? Dat zie ik in zijn ogen als hij naar mij kijkt en ik wil terug kunnen kijken met hetzelfde gevoel.
De reden is zeker liefde, liefde voor hem en voor onze kinderen. Praktisch gezien zou ik me ook alleen met de kinderen wel redden dus dat weegt niet mee. Het is ook niet alleen moeilijk wat voor hem te voelen maar om uberhaupt echt te voelen, het voelt allemaal zo vlak. Niet superblij dat alles goed is, niet superverdrietig om wat ik heb gedaan, heel vreemd voor mijzelf omdat ik best emotioneel kan zijn in pieken en dalen.
Dubiootje: ik heb contact gezocht met de bedrijfsmaatschappelijk werkster op mijn werk, een collega had daar ook goede ervaringen mee op relatiegebied dus ik hoop snel daar terecht te kunnen. Jammergenoeg is ze tot volgende week op vakantie, even afwachten dus.
Ik wil Mabel007 bedanken voor de nieuwe invalshoek. Ik weet niet of het aan mijn mening over vreemdgaan ligt, zou best kunnen dat ik die confrontatie met mezelf ontwijk en me daarom zo vlak voel. Misschien is het ook wel een andere confrontatie, met het misschien nog steeds aanwezige gevoel van verliefdheid. Vind ik moeilijk om te schrijven want dat is gewoon hartstikke fout na alle gebeurtenissen.
Toch kan ik dat gevoel ook wel rationeel uitleggen. Het gaat om een soort mentor/vriend/collega waarmee ik al 2 jaar intensieve gesprekken voer op werkvlak maar ook persoonlijk vlak aangezien dit in mijn geval zeker behoorlijk doorwerkt in mijn werk.
Poeh, genoeg denkvoer weer. Bedankt allemaal nog eens voor jullie reacties!
dinsdag 8 mei 2007 om 21:28
Hoi Mieke,
Ik lees dat je naar de bedrijfsmaatschappelijkwerker wilt, maar dat het gaat om een collega!
Zou je dat dan wel doen? En.. weet die collega dat je dat gaat doen?
Ik weet het niet hoor. Is dat wel zo verstandig. Misschien is het handiger om hulp te zoeken buiten het bedrijf....
Maar ja.. de keuze is aan jou natuurlijk.
Groetjes.
Ik lees dat je naar de bedrijfsmaatschappelijkwerker wilt, maar dat het gaat om een collega!
Zou je dat dan wel doen? En.. weet die collega dat je dat gaat doen?
Ik weet het niet hoor. Is dat wel zo verstandig. Misschien is het handiger om hulp te zoeken buiten het bedrijf....
Maar ja.. de keuze is aan jou natuurlijk.
Groetjes.
