Relatie-rollercoaster

Goedenavond,

Ik wil dit even van me afschrijven, dus het zou fijn zijn als er niet kwetsend gereageerd wordt.

Vorig jaar is de lange relatie met de moeder van onze zoon tot een einde gekomen.
Onze zoon is nu 15 jaar.

Daarna heb ik ook een collega steeds beter leren kennen, wat uitmondde in veel contact en zo ook een hele fijne (prille) liefde werd.
We zijn/waren stapelgek op elkaar.

Ik heb het in het begin al aangegeven dat ik geen kinderwens had, omdat ik midden 40 ben en al een zoon heb van 15. Dus de periode van de luiers ligt ver achter me en diep in mijn hart wil ik dat ook niet meer.

Zij is midden 30. Heeft door wat medische ingrepen nooit gedacht dat ze zwanger zou kunnen worden. Ze slikte de pil.
Nu kreeg ik 2 weken geleden te horen dat ze toch zwanger was geworden van mij. (5-6 weken)
Vanaf dat moment was ik in shock. Ik wilde geen kind meer.
Omdat ze dacht dat het onmogelijk was, had ze ook niet echt een kinderwens, maar nu ze dus zwanger is, is die wens er wel.

We wonen niet samen, ze heeft mijn zoon gezien en dat klikt goed.

Ik hou zielsveel van die dame, wil ook enorm graag met haar verder maar zonder een nieuw (eigen) kind.
Zij gaf dus ook aan, als ik er niet achter stond, ik de keus voor haar al gemaakt had.

In de afgelopen 2 weken hebben we veel gepraat en ook vele fijne momenten samen gehad. Knuffelen, chillen enz. Het voelde als vanouds. We wisten allebei dat het kindje tussen ons in stond, maar het was evengoed enorm fijn samen.

Nu heeft ze afgelopen weekend besloten om het kindje dus weg te laten halen en dat dit dus ook meteen einde relatie betekent.
Wederom een klap. Ik wil zielsgraag met haar verder en afgelopen vrijdag was het nog super fijn samen.
Zij geeft aan dat indien ik geen support geef dit voorbij is.
Ik heb heel veel nagedacht en ik kan mijn gevoelens helaas niet forceren, zou ik dat wel doen, heb ik eventueel naderhand spijt van de keuze.

We hebben nu nog steeds fijn contact en we nemen elkaar ook niets kwalijk. We hadden allebei niet de intentie en nu gebeurt het ineens.

Ik zou dus dolgraag met haar verder willen, maar zij geeft aan dat dit tussen ons in blijft staan en daarom niet gaat werken. Uiteraard gaat dit met veel emoties samen, wat ik ook zeker begrijp.

Ik ga zelf ook kapot aan het gevoel dat ik haar nu iets ontneem waar ze naar uitkijkt Het kindje dan maar laten komen, is voor haar alleen ook geen haalbare kaart geeft ze aan. Aan de andere kant, wilde ik dat mijn gevoel zou zeggen " ga voor dat kindje" , maar helaas is dat niet het geval. En alles door laten gaan en het dus zo voor haar te doen, dat gaat op den duur ook niet werken.

Qua gevoel vliegt alles door me heen en wil ik maar 1 ding en dat is met haar gelukkig zijn.
Ik wil heel graag er voor haar zijn, mocht ze naar de kliniek of dokter gaan.

Ik weet momenteel niet wat ik moet doen, wel contact / geen contact.
Ik had ook een hele leuke band met haar ouders, wil hun eigenlijk ook contacteren en ook verontschuldigen voor het feit dat hun dochter dit nu moet meemaken...

Vandaag was ze dus ook (begrijpelijk) heel emotioneel en sindsdien is er ook geen contact meer. Ik probeer haar overal te steunen waar ik kan, maar ik weet niet of dit nu het juiste moment is om dit aan te bieden aan haar.

Zoals ik al aangaf, heeft zij nu de stekker er uit getrokken, maar we weten allebei dat we echt nog van elkaar houden.

Hoe zouden jullie met deze situatie omgaan?