Relatie verbroken om kinderwens

Ja  in zo'n geval zou ik zeker de relatie verbreken.



Feit is dat hij eigenlijk best kinderen wil. Jullie waren immers bezig met ivf.

Maar als blijkt dat hij ze niet kan krijgen, gunt hij het jou dus ook niet.



Dat vind wel zo'n kinderachtige reactie. ik heb iets niet dus mag jij het ook niet.



Dan zou ik het nog makkelijker kunnen accepteren dat iemand geen kinderen wil.

Wat een onzin. Ik kan me goed voorstellen dat het voor de man van poster emotioneel een groot probleem is als zij een kind zou krijgen dat niet zijn kind was (want daar hebben we het wel over bij een spermadonor). Daar is niets kinderachtigs aan.

Mar1ies, ik zou niet mijn relatie verbreken omdat de partner geen kinderen kan krijgen. Want daarvan is bij jullie sprake. Als je in deze omstandigheden een nu nog fictief kind boven de man stelt waarvan je zielsveel houdt, dan straf je hem extra en geef je nog een trap na door bij hem weg te gaan. Het "probleem" ligt immers bij hem. Hij zal het zeker zo voelen.



Misschien kunnen jullie door therapie leren om een leven samen, zonder kinderen, uit te stippelen. Er is echt meer in het leven dan een kind. En je hebt nog kans ook dat het erg tegenvalt. Dat soort reacties hoor je tegenwoordig steeds vaker.

Hey Nandine, thanks voor je reactie... maar ik snap iets niet...



jij zou het makkelijk te aanvaarden vinden als hij geen kinderen zou willen dan als hij ze niet kan krijgen? Hoe bedoel je dat dan? Want hier is het geen keuze maar een gegeven, hij kàn ze me gewoon niet geven (maar zou het wel willen). Betekent dat dan automatisch dat hij maar gedoemd is om dan kinderloos en alleen (zonder mij als partner) door het leven te gaan? Dat voelt bijna als een dubbele 'straf' (niet vruchtbaar zijn en niet in staat liefde van partner te houden)...



En wat bedoel je met het is kinderachtig dat hij mij geen kind gunt? Dat hij dan toch zou moeten openstaan voor adoptie of donorzaad of iets dergelijks? Ook tegen zijn gevoel in? Groeit zo'n kindje dan niet in een erg foute beginsituatie op...?



Liefs,

Marlies

Pinksterbloem, bedankt voor je lieve reactie! Gelukkig besef ik zeker dat een kind niet zaligmakend is en dat je best een 'rijk' leven kan hebben zonder kinderen, maar het loslaten van de kinderwens blijkt (gevoelmatig) toch niet zo gemakkelijk..



Zo voel ik het inderdaad ook, als ik mijn man nu zou verlaten voor een 'vruchtbaar exemplaar' geef ik hem nog een trap na. Ik hou van hem en weet niet of ik met mezelf zou kunnen leven als ik de keuze zou maken om om deze reden bij hem weg te gaan...



We kunnen er erg goed over praten, alle 'donkere' gedachten spreken we ook uit tegen elkaar (zoals: ik wil me eigenlijk stiekem laten zwanger maken door een ander..).

We zijn tot de conclusie gekomen dat alles veeeeeeel makkelijker zou zijn moesten we niet zoveel van elkaar houden, dan was ik allang weg... Maar zo simpel is het dus niet ;)



Fijn om de mening van anderen hierover even te horen want in onze omgeving weet niemand van onze kinderwens, laat staan van de problemen (men denkt dat we geen kinderen willen, ook dit is de keuze van mijn man en ik wil die respecteren, snap heus wel dat hij niet wil dat iedereen, ouders, vrienden, weten dat hij onvruchtbaar is...). Dat maakt het natuurlijk allemaal extra beladen, we dragen een groot geheim mee en kunnen er met niemand over praten....

Mar1ies jullie klinken als een hecht en sterk koppel, dat heel veel van elkaar houdt. Als ouders zouden jullie zeker veel te bieden hebben. Hebben jullie wel eens aan de mogelijkheid van pleegkinderen gedacht?



Ik weet dat het niet hetzelfde is als een "eigen" kind, maar als jullie beiden zo veel te geven hebben, dan zou je een kind dat nu ongelukkig is heel erg kunnen helpen.



Ik hoop dat jullie samen sterk blijven en samen een oplossing kunnen vinden. Het lijkt me niet gemakkelijk, voor beide niet. *;

Als iemand altijd al heeft aangegeven absoluut geen kinderen te willen dan is dat een beslissing die voor mijn gevoel totaal los van mij zou staan.

Ik denk dat het voor zo iemand ook heel moeilijk is om in te voelen hoeveel verdriet je daar van kan hebben. Hij zal het misschien best proberen maar echt voelen zoals jij je voelt kan hij niet want hij voelt het tenslotte heel anders.

 

Kan een man geen kinderen krijgen terwijl hij dat wel wil dan heeft hij het er natuurlijk ook heel moeilijk mee en kan daar ook erg veel verdriet van hebben. Maar juist omdat hij weet hoe dat voelt snap ik dan niet dat hij jou dat ook wil laten doormaken. Jij hoeft dat immers niet door te maken. Jij zou een kind kunnen krijgen via donorzaad.



Er zijn zoveel mannen die samenwonen/ trouwen met een gescheiden vrouw met kinderen die heel veel om die kinderen gaan geven.

Dan moet het toch ook mogelijk zijn om te gaan houden van een kindje dat misschien niet bioloigisch je eigen kindje is maar waarvan je wel vanaf miniuut 1 de vader bent en wat jou ook echt als vader gaat zien.



En dat als jij bij hem weg zou gaan zielig en alleen zonder kind en vrouw zou achterblijven is zijn keus. Hij kan er ook voor kiezen om te leven met de liefde van jou en een donorzaadkind wat hem zeker als eigen vader zal zien. Hij kan ook zijn best doen om een nieuwe vrouw te leren kennen die geen kinderen wil want die zijn er ook. 



Kortom ik vind zijn keuze om jou geen kind te gunnen egoistisch. Dat hij geen kinderen kan krijgen wil niet zeggen dat jij dat niet mag proberen. 



Overigens zou ik waarschijnlijk ook weg gaan bij een man die geen kinderen wil. Alleen vind ik die man dan niet egoistich en een man die geen kinderen kan krijgen en daarom zijn vrouw er ook geen gunt wel.

Waarom zouden de gevoelens van Mar1ies zwaarder wegen dan de gevoelens die haar man heeft t.a.v. adoptie of spermadonatie? Als hij op voorhand al weet dat hij emotioneel veel moeite heeft met deze dingen (een kind zou hem op deze manier misschien steeds op zijn "falen" wijzen), dan moet je er gewoon niet aan beginnen.



Als Mar1ies weet dat deze gevoelens bij haar man spelen, dan vind ik haar een kanjer dat ze die gevoelens serieus neemt en niet alleen van zichzelf uitgaat en haar eigen emoties belangrijker vindt. Je zit met zijn 2-en in een relatie en beslist ook samen om te proberen om voor een kindje te gaan. Als één van beiden,om welke reden dan ook, niet kan/wil, dan heb je dus een levensgroot probleem.



Een kind heeft er recht op om geboren te worden in een omgeving waarin het door beide ouders gewenst is.

quote: nandine reageerde

Overigens zou ik waarschijnlijk ook weg gaan bij een man die geen kinderen wil.



For the record...Dat is ook egostische he.



En even over het feit dat ik 23 ben en nog zoveel jaren bedenktijd zou hebben. Zeker waar maar niet minder serieus te nemen lijkt me. Ik denk er niet licht/makkelijk over en snap wel degelijk hoe zwaar dit zou kunnen gaan wegen. Alleen DENK ik dat ik mijn partner niet om die reden zou kunnen verlaten. Dan zou ik zeggen: mijn kinderwens is belangrijker dan onze liefde voor jou. Als je daarom iemand wil loslaten (zoals -ben even je naam kwijt- beweert) zodat ieder zijn eigen weg kan gaan...dan is dat natuurlijk een optie.



Maar dat is m.i. alleen een optie als je iemand wilt en kunt loslaten, een ieder beslist zelf wat belangrijker is in zijn of haar leven.