Relatie verbroken om kinderwens

Jeetje wat rot voor je, maar als jij een sterke kinderwens hebt en je partner heeft dat duidelijk niet dan zal dat denk ik ook altijd een rol blijven spelen in je relatie, mits jij je er bij neer kunt leggen. Maar ja, als jij perse kinderen wilt en hij perse niet, dan denk ik idd dat je een keuze moet maken. Of je kiest voor hem zonder kinderen, of voor jezelf en eventueel later met de juiste partner met kinderen.

Ik vind het heel dapper en sterk van je..........garanties heb je namelijk  nooit ; niemand kan zeggen of wat je nu hebt gedaan wel of niet verstandig geweest is. Dat kun je hooguit zeggen als je een (paar ? ) jaar verder bent.

Goh Sanne....vervelend voor je! Ik maak uit je verhaal op dat je vriend niet echt zit te wachten op een kind van jullie samen, en dat het eerst goed moet blijven gaan...en dan is het nog misschien! Moeilijke situatie hoor!

Garanties zijn er dus niet, en als je écht een kinderwens hebt, dan is het toch verstandig van je geweest om te breken...al zegt je gevoel anders.



Ik wens je heel veel sterkte, probeer het even te laten rusten...dat kan zowel voor jou als voor je vriend verhelderend werken, en wie weet denkt hij over een poosje er anders over!



Volg je gevoel Sanne!



Groetjes, Xan

Hoi Sanne,

In februari heb ik mijn relatie ook verbroken vanwege mijn kinderwens. Hij wil het persé niet meer (heeft er al 3). Ik heb wel een kinderwens. Deze wens is bij vlagen heel sterk en bij vlagen weet ik het gewoon niet. Maar een ding is zeker, als ik bij mijn ex was gebleven, had ik sowieso geen kinderen meer gekregen. Nu staat de deur weer op 'kier'. Het is goed zo. Ik ben heel erg blij dat ik voor mijzelf heb gekozen. Ik heb er nu, een paar maanden later een heel goed gevoel bij. Laat het even een poosje rusten. Doe even een pas op de plaats. Je komt er vanzelf uit, ook al voelt dat nu niet zo...*;

Dit is een moeilijke beslissing die je genomen hebt.

Ik zit zelf in een gelijke situatie. Ben nu al 2 jaar samen met mijn vriend, hij heeft 2 kinderen uit eerdere relaties en wilt absoluut geen kinderen meer omdat hij problemen heeft met die van hem. (Hij ziet ze allebei niet)

Dit is vooral in het begin moeilijk voor me geweest, ook omdat we een leeftijdsverschil hebben van 24 jaar (hij 46-ik 22). Ik hou zoveel van hem, dat ik mijn kinderwens op dit moment naar achter geduwd heb, weet alleen niet of dit altijd zo blijft.

Ik vind het knap dat je zo voor je eigen kinderwens hebt gekozen en hoop ook dat je nog gelukkig wordt met mooie kindjes.

Hlalo,



Ruim 10 jaar geleden heb ik mijn zeer goede relatie verbroken met mijn ex.

Hij wilde geen kinderen, hij was ook ouder dan ik, en ik wilde wel heel graag kinderen. Ik liep met het idee om het uit te maken. 

Maar ik vond dit erg moeilijk.



Ik heb dit besproken met mijn zus.

Zij maakte de volgende opmerking: "kan jij je een leven zonder kinderen voorstellen"? Mijn antwoord was: "Nee".

Daarna heb ik besloten om het uit te maken. ;(;(



Daarna heb ik mijn huidige man ontmoet, waar ik nu bijna 9 jaar mee getrouwd ben.:)

Nu ben ik de trotse moeder van 2 kinderen en ja het is de juiste beslissing geweest!!!



Sterkte toegewenst door Wilma

Ik geloof zeker dat je de juiste keuze hebt gemaakt, hoe pijnlijk het momenteel ook is. Het verdriet van een verbroken relatie gaat over. Het verdriet van een kinderloos leven blijft altijd. Ik zelf heb 3 kinderen en zou me een leven zonder hen niet voor kunnen stellen.



Terg jezelf niet met de vraag..'had ik meer geduld moeten hebben'... waarschijnlijk was het er nooit van gekomen. Als hij weet hoe intens jouw verlangen is en hij houdt echt van je... dan had hij (volgens mij) best in jouw wens mee mogen gaan. Ik vind echt dat je in dit voor jezelf moet kiezen.



Sterkte .. het komt vast goed!



Marrianne

Even de andere kant. Ik heb ook 2 kinderen uit een eerdere relatie en ik wil pertinent geen kinderen meer. Regelmatig kom ik mannen tegen met een kinderwens en maak meteen heel duidelijk dat ik daar geen behoefte meer aan heb.



Ik denk dat je een juiste beslissing hebt genomen, hoe moeilijk dat ook is, zoals jij niet zal afwijken van jouw wens, kan je van hem ook niet verlangen daar vanaf te wijken.

Als hij weet hoe intens jouw verlangen is en hij houdt echt van je... dan had hij (volgens mij) best in jouw wens mee mogen gaan.

Ik reageer even op bovenstaand stukje:







Hier ben ik het dus totaal niet mee eens! Ook mijn relatie is destijds stukgelopen door puur en alleen MIJN kinderwens. Geloof me dat er aan onze liefde voor elkaar helemaal niks schortte........Hij begreep mijn verlangen naar een kindje, ik respecteerde zijn keuze voor geen kindje! Je hebt het hier niet over een pak suiker, maar over een levend wezen.......je kan hierbij niet "water bij de wijn doen", maar je moet er allebei 100 % voor kiezen!



Nu ben ik 40, nog steeds single en zonder kindje, maar ik heb nog steeds begrip/respect voor zijn keuze destijds, ondanks dat ik er veel verdriet van heb gehad! Ik begrijp gewoon niet waarom er altijd over gebrek aan liefde voor de ander wordt gesproken als de andere partner geen kind wilt? Het woord NEE moet net zoveel gerespecteerd worden als een JA, zeker als het een kindje betreft!



Ik wens TO zeker heel veel sterkte met deze moeilijke, maar zeker bewonderingswaardige beslissing!



gr. Lois

Als hij weet hoe intens jouw verlangen is en hij houdt echt van je... dan had hij (volgens mij) best in jouw wens mee mogen gaan.

Je kunt dit natuurlijk ook net zo makkelijk omdraaien. Als zij echt van hem houdt, dan zou zij best in zijn wens (geen kinderen) mee mogen gaan....



Het is natuurlijk allebei onzin.

Het al dan niet willen van kinderen heeft niets met houden van je partner te maken.

Ik ben zo'n man die zeer beslist geen kinderen wil.

Daar wordt vaak een vervelende jeugd of één of ander trauma achter gedacht, maar in mijn geval speelt dat geen rol.

Het niet willen van een kind is denk ik net zo'n basaal gevoel als ze wel willen. Een compromis hierover bereiken lijkt me dan ook een moeilijke taak, om niet te zeggen onmogelijk. Als degene die niet wil wordt niet zelden van je verwacht dat je begrip op brengt, er over praat, desnoods in therapie gaat, maar wel met de verwachting dat je dan uiteindelijk wel omgaat.

Iemand die echt niet wil, wil echt niet en als degene die wel wil daar net zo stellig in staat is uit elkaar gaan de ultieme consequentie.

Hoe pijnlijk dat ook is, je moet elkaar die wens en de mogelijkheid om die uit te laten komen gunnen en dus de ander zijn/haar weg laten gaan.

Huismantom,



Je zegt het helemaal goed!!



gr. Lois

Tja je kunt er inderdaad voor kiezen om ieder zijn eigen weg te laten gaan.



Je kunt jezelf ook afvragen waar je prioriteiten liggen op liefdesgebied. Wil je een vader voor je kind (als het allemaal meezit) of wil je een partner voor het leven (als het allemaal meezit).



Mijn vriend moet er niet aan denken om nu aan kinderen te beginnen. Ik ook niet (ben 23 en totaal niet bezig met kinderen) Hij zegt het alleen niet uit te sluiten. Ik ga er maar vanuit dat hij niet 'omgaat' en dat als deze relatie stand houd (waar ik vanuit ga op dit moment) dat we kinderloos zullen blijven. Nu moet ik wel eerlijk zijn dat er natuurlijk sprake is van een sprankje hoop...Echter kan ik me niet voorstellen dat ik hem zou verlaten om zijn niet kinderwens. Ik zou het ook niet begrijpen als hij mij zou verlaten om mijn kinderwens aangezien onze liefde voor elkaar bij mij op nr. 1 staat.



Als in de toekomst blijkt dat het bij mij gaat kriebelen en bij hem niet...Dan zal het zeker niet makkelijk zijn denk ik...maar ik ga niet bij voorbaat beslissen dat een relatie daarom gedoemd is te mislukken.

Tja je kunt er inderdaad voor kiezen om ieder zijn eigen weg te laten gaan.



Je kunt jezelf ook afvragen waar je prioriteiten liggen op liefdesgebied. Wil je een vader voor je kind (als het allemaal meezit) of wil je een partner voor het leven (als het allemaal meezit)...........



.......Echter kan ik me niet voorstellen dat ik hem zou verlaten om zijn niet kinderwens. Ik zou het ook niet begrijpen als hij mij zou verlaten om mijn kinderwens aangezien onze liefde voor elkaar bij mij op nr. 1 staat.

Daarmee zeg je dus eigenlijk ook: 'als je maar genoeg van de ander houdt gaat er wel één om.' en ik probeerde net aan te geven dat het bij mij niets met houden van de partner te maken heeft.



De liefde voor mijn partner staat op nr.1. Daar is geen discussie over mogelijk, maar het is niet vreemd dat andere zaken een rol gaan spelen als je niet meer dezelfde verwachtingen of wensen hebt in het leven.

Ik houd zielsveel van mijn vrouw, maar een kind past op geen enkele manier in mijn leven. Ik kan dan wel denken dat als ik echt van haar houd, ik maar met die wens moet meegaan, maar er is ook nog een derde belanghebbende, te weten het kind.

Het kind heeft uiteindelijk geen stem in het geheel en heeft wat mij betreft recht op ouders die beiden voor 100% achter hun keuze staan.

dag huisman tom,



hoe gaat je vrouw hier dan mee om?



praten jullie er vaak over of juist niet?



groet sanne

We hebben het er in het begin van onze relatie wel regelmatig over gehad, maar al snel werd duidelijk dat we er allebei hetzelfde in staan. Het is dus geen onderwerp van discussie hier.

Je kunt jezelf ook afvragen waar je prioriteiten liggen op liefdesgebied. Wil je een vader voor je kind (als het allemaal meezit) of wil je een partner voor het leven (als het allemaal meezit).

Dit is heel juist geformuleerd. Ik vraag me dit ook vaak af als ik lees dat iemand de partner verlaat die geen kinderen wil. Ik zelf heb me primair gericht op het vinden van een partner. Je kiest toch iemand uit omdat je daar je leven mee wilt delen? For better and for worse... Stel dat de man/vrouw van je dromen onvruchtbaar is? Laat je hem/haar dan ook achter, omdat ze niet aan een kinderwens kunnen voldoen? Je hebt geen enkele garantie dat een volgende partner wel kinderen kan en/of wil.



Ik ben 37 en heb absoluut geen kinderwens, integendeel. Ik heb vanaf het begin tegen mijn man gezegd dat een keuze voor mij de keus was voor een relatie zonder kinderen. Misschien begrijp ik (omdat bij mij de kinderwens geheel afwezig is) de keuze van mensen met een dergelijke oerdrang ook niet. Ik kan me heel goed voorstellen dat het wel en groot dilemma is.



Ben het wel eens met HuismanTom. Ik geloof dat hij zij dat van de partner die niet wil vaak therapie wordt verwacht en een omslag naar wel kinderen. Maar zo werkt het in de praktijk gewoon niet. Als je ze niet wilt, moet je er nooit aan beginnen. Hoe veel je ook van je partner houdt.

er is een topic op de mama-pijler van vrouwen die een kinderwens hebben en de partner (nog) niet. Ik heb daar geschreven (en schrijf er nog steeds trouwens) maar mijn vriend wil ondertussen heel graag een kind.

Ik denk dat de andere kant van het verhaal heel moeilijk voor te stellen is. Als je graag kinderen wilt (die oerdrang) dan is het moeilijk voor te stellen dat er mensen zijn die geen kinderen willen. En andersom natuurlijk ook. Mijn vriend wilde wel kinderen maar wilde nog wel wachten (lang wachten! een jaar of 10 bijvoorbeeld). Dat vond ik heel erg moeilijk, ook omdat ik bang was dat hij toch terug zou krabbelen als het eenmaal zover was. Hij heeft in het verleden een relatie gehad met een meisje die helemaal geen kinderen wilde. Ze zouden zelfs gaan samenwonen. Zij heeft de relatie uiteindelijk verbroken maar ik maakte me wel zorgen hier over. Als je immers kinderen wil, heb je toch geen langdurige relatie met iemand die dat niet wil. Hij stond er als het ware neutraal in en dat beangstigde me enorm omdat ik bang was dat hij eigenlijk geen kinderen wilde terwijl ik al mijn hele leven (figuurlijk bedoeld) weet dat ik wel heel graag kinderen wil.

Wij zijn zover niet gekomen (gelukkig!) maar op het topic op de mama-pijler zijn er verschillende stellen die in therapie zijn (geweest). Het was er (bij al deze stellen) absoluut niet op gericht om de man over te halen om wel kinderen te nemen maar eigenlijk altijd op de waarom-vraag. Waarom wil je wel kinderen? Waarom wil je geen kinderen? Welke problemen voorzie je? Hoe zou je hiermee omgaan als er wel kinderen komen? Welke voordelen zie je als er geen kinderen zouden komen? En hoe stel je je gevoel hierbij voor? Verschillende vragen die de "tegenstander" moet beantwoorden. En zo kan de man tot inzicht komen dat hij toch wel kinderen wil of de vrouw kan tot inzicht komen dat ze toch ook zonderen kinderen kan leven. Of uiteindelijk ga je toch uit elkaar omdat je het niet eens kan worden. (ik praat nu alleen vanuit "vrouw wil wel, man wil niet" omdat dat op het topic zo is maar het zou natuurlijk ook andersom kunnen). Het punt wat ik hiermee wil maken is dat het niet zo is dat therapie erop gericht is de man over te halen om toch maar wel aan kinderen te beginnen.



Ik zit nu met mijn vriend middenin een heel andere situatie, we zijn zo'n anderhalf jaar verder en ik ben niet zwanger. We hebben de eerste stappen richting huisarts en gyn. genomen. Ik ben blij dat we het hier uitgebreid over gehad hebben en we weten allebei wat we willen en dat komt ook overeen. Als we geen kinderen kunnen krijgen willen we een kind adopteren. Op dit moment kan ik me absoluut niet voorstellen dat ik bij hem weg zou gaan omdat we geen kinderen kunnen krijgen. Maar als het niet willen of kunnen krijgen van kinderen als een verwijt tussen twee partners in staat dan kan dit je relatie ook kapot maken. Dus TO, het gevoel dat hij jou het krijgen van kinderen ontneemt zou volgens mij altijd tussen jullie in blijven staan. Ik denk dat je een verstandige keuze gemaakt hebt door de relatie nu te verbreken. Op de mama-pijler kan je nog een aantal bemoedigende verhalen lezen bij het topic "ik wil een kind maar vriend (nog) niet deel 2" of bij "relatietherapie omdat vriend geen kinderwens heeft". Dit is niet bedoelt om je valse hoop te geven of zo maar op deze twee topics staan een heleboel successtories!

Ik denk dat je een verstandige beslissing hebt genomen.

Als je heel graag kinderen wil en je partner niet (meer) dan ga je hem dat op den duur toch kwalijk nemen. Hij onthoud jou dan toch iets wat voor jou een heel groot stuk levensgeluk zou betekenen.  



Omgekeerd vind ik ook dat iemand die pertinent geen kinderen wil toch toe moet geven aan zijn partner want ook dat zul je elkaar op den duur gaan verwijten.



Er reageerde iemand van 23 die vond dat je het houden van een partner toch voor een kind moet stellen. Dan denk ik ja als je 23 bent heb je makkelijk praten je hebt nog minstens een jaar of 12 om te bedenken of je wel of geen kinderen wil. Ken zoveel vrouwen die toen ze 30 waren nog heel zeker riepen dat ze noooiiiit geen kinderen zouden willen en nu ze 35 zijn allemaal een kind hebben.



Ken ook een man die geen kinderen wilde terwijl zijn vrouw dat wel heel graag wilde. Deze man is nu gescheiden van zijn vrouw en woont samen met een jongere vriendin die ook geen kinderen wil.



Lijkt mij heel erg zuur voor zijn ex vrouw. Zij heeft haar kinderwens aan de kant gezet voor deze man. Maar is op haar 43e door hem gedumpt voor een andere vrouw. Dus geen kans meer op kinderen en haar man kwijt.



In deze tijd waar scheidingen aan de orde van de dag zijn zou ik mij wel 10 bedenken voor ik mijn kinderwens op zij schoof voor een man.

Risico is namelijk levensgroot aanwezig dat je op die manier geen kinderen krijgt en als het te laat is ook nog je man kwijt raakt aan een ander.

Ik lees de reacties hier met veel interesse...



Net als bij Kaetje is er hier meer aan de hand: vruchtbaarheidsproblemen... Ik wil dan ook graag jullie mening weten over het volgende, want om weer on topic te komen: verbreek je dan de relatie dan omwille van de kinderwens???



De vruchtbaarheidsproblemen liggen immers bij mijn man. De kans dat hij ooit vader wordt, is bijzonder klein. Ik ben wél normaal vruchtbaar (ben uitgebreid onderzocht) en zou dus in principe moeder kunnen worden. Ik heb al zo'n 10 jaar een erg grote kinderwens. We hebben verschillende behandelingen ondergaan (inseminaties, IVF,..) zonder positief resultaat. Einde rit, dus. Hier stopt het voor ons, een natuurlijk kind van ons beiden zal er nooit komen... Voor mijn man is 'een kind van een ander' (door adoptie of donorzaad) absoluut geen optie en dat respecteer ik...



En dan...... dan wordt het moeilijk.... want ik hou van mijn man. Maar hou ik zoveel van hem dat ik dan maar kies voor een kinderloos leven??? Of verbreek ik de relatie en waag ik mijn kans met een andere, wel vruchtbare man? Waar ik misschien niet zoveel van hou als van mijn huidige man... maar die me wel een kind kan geven. Ik merk dat ik vooral jonge papa's de laatste tijd erg interessant begin te vinden, flirt ook weer meer en zo... En vindt dat vreselijk van mezelf.



We kunnen er goed over praten. Gelukkig. Ook mijn man wil niet dat ik bij hem blijf als hij telkens in m'n ogen moet zien dat ik ongelukkig ben omdat hij me geen kind kon geven... Hij houdt zoveel van me, dat hij het zou begrijpen als ik hem daarom verlaat...



Vreselijke impasse dus... We zijn hier al zo'n jaar mee aan het worstelen en komen er niet uit. Soms denk ik 'ik laat me gewoon door een ander stiekem zwanger maken en hoop maar dat m'n man dan nog verder met me wil...', maar rationeel is dat ook geen al te beste keuze natuurlijk...



Verbreek je in zo'n situatie de relatie omwille van de kinderwens???

Ja  in zo'n geval zou ik zeker de relatie verbreken.



Feit is dat hij eigenlijk best kinderen wil. Jullie waren immers bezig met ivf.

Maar als blijkt dat hij ze niet kan krijgen, gunt hij het jou dus ook niet.



Dat vind wel zo'n kinderachtige reactie. ik heb iets niet dus mag jij het ook niet.



Dan zou ik het nog makkelijker kunnen accepteren dat iemand geen kinderen wil.