Relaties
alle pijlers
Ruzie met ouders, ma geeft aan dat ze contact wil....
maandag 17 december 2007 om 22:54
Sinds bijna 3 jaar heb ik geen contact meer met mijn ouders. Aanleiding was dat ze uit haar dak ging tegen mijn vriend, en ik dat niet accepteerde. Dit is niet een op zichzelf staand iets, dit was de welbekende druppel.
Vanaf de pubertijd heb ik altijd problemen thuis gehad. Ik heb het probleem eigenlijk altijd bij mezelf gezocht, zelfs hulp in de vorm van Riagg gezocht, echter ik zie het nu anders. Naar mijn idee was het overgrote deel van de problemen te wijten aan dingen die je als puber doet. Je afzetten, grenzen verkennen, etc. Mijn ouders hebben mij vanaf mijn 16 meerdere malen op straat gezet, altijd kwam ik excuses maken voor mijn gedrag en ging het even goed. Vanaf mijn 18e woon ik op mezelf. Mijn ouders hebben me vaak laten zitten wanneer ik ze het meest nodig had, en dat neem ik ze erg kwalijk.
Ook proberen ze de controle over mijn leven te houden door me te blijven behandelen als een kind. Inmiddels ben ik 24, zie mijn fouten in, begrijp waarom ze soms hebben gedaan wat ze deden, dus ik vind dat ik als een volwassene gezien mag worden.
Zoals ik al zei, ik heb al twee jaar geen contact. Tuurlijk vind ik dit vervelend, ik wil alleen niet weer teleurgesteld worden als ik het bijleg en het weer misloopt. Ik heb tot nu toe altijd de eerste aanzet tot hernieuwd contact gegeven, mijn excuses aangeboden, en ik vind dat zij nu de een keer naar mij toe kunnen komen.
Een paar weken terug was ik jarig. Mijn broertje gaf me een kado met de mededeling: Dit is ook van mama. Het was een knuffel, dezelfde als die ik vroeger als kind altijd had. Mijn broertje en zusje vertelden dat mijn moeder eerst zelf een kado aan mij wilde geven, maar dat ze dit niet mocht van mijn vader. (ben ik de enige die dit vaag vind? dat je toestemming vraagt om een kado aan je dochter te geven) Ook vertelden ze dat mijn moeder het fijn zou vinden als ik haar eens zou bellen.
Ik heb, in tegenstelling tot mijn ouders mijn broertje en zusje nooit in onze ruzie betrokken. Dat is iets tussen hen en mij, ik wil niet dat ze daartussen komen te staan. Ik heb nu wel gezegd dat als ze graag wil dat ik bel, ze ook mij kan bellen, meer niet.
Toch zit ik ermee in mijn maag. Enerzijds wil ik niets liever dan gewoon met mijn ouders om kunnen gaan. Anderzijds ben ik bang dat ik weer helemaal door hun opgeslokt word, om vervolgens weer teleurgesteld te worden omdat we ruzie krijgen. Ik heb erover nagedacht om mijn moeder te bellen, en haar uit te nodigen bij mij thuis. Zo kunnen we rustig praten, zonder anderen erbij. Ik weet niet wat ik moet doen!
Sorry voor het lange verhaal, maar ik kom er gewoonweg niet uit.
Iemand ervaringen of tips over deze situatie?
Vanaf de pubertijd heb ik altijd problemen thuis gehad. Ik heb het probleem eigenlijk altijd bij mezelf gezocht, zelfs hulp in de vorm van Riagg gezocht, echter ik zie het nu anders. Naar mijn idee was het overgrote deel van de problemen te wijten aan dingen die je als puber doet. Je afzetten, grenzen verkennen, etc. Mijn ouders hebben mij vanaf mijn 16 meerdere malen op straat gezet, altijd kwam ik excuses maken voor mijn gedrag en ging het even goed. Vanaf mijn 18e woon ik op mezelf. Mijn ouders hebben me vaak laten zitten wanneer ik ze het meest nodig had, en dat neem ik ze erg kwalijk.
Ook proberen ze de controle over mijn leven te houden door me te blijven behandelen als een kind. Inmiddels ben ik 24, zie mijn fouten in, begrijp waarom ze soms hebben gedaan wat ze deden, dus ik vind dat ik als een volwassene gezien mag worden.
Zoals ik al zei, ik heb al twee jaar geen contact. Tuurlijk vind ik dit vervelend, ik wil alleen niet weer teleurgesteld worden als ik het bijleg en het weer misloopt. Ik heb tot nu toe altijd de eerste aanzet tot hernieuwd contact gegeven, mijn excuses aangeboden, en ik vind dat zij nu de een keer naar mij toe kunnen komen.
Een paar weken terug was ik jarig. Mijn broertje gaf me een kado met de mededeling: Dit is ook van mama. Het was een knuffel, dezelfde als die ik vroeger als kind altijd had. Mijn broertje en zusje vertelden dat mijn moeder eerst zelf een kado aan mij wilde geven, maar dat ze dit niet mocht van mijn vader. (ben ik de enige die dit vaag vind? dat je toestemming vraagt om een kado aan je dochter te geven) Ook vertelden ze dat mijn moeder het fijn zou vinden als ik haar eens zou bellen.
Ik heb, in tegenstelling tot mijn ouders mijn broertje en zusje nooit in onze ruzie betrokken. Dat is iets tussen hen en mij, ik wil niet dat ze daartussen komen te staan. Ik heb nu wel gezegd dat als ze graag wil dat ik bel, ze ook mij kan bellen, meer niet.
Toch zit ik ermee in mijn maag. Enerzijds wil ik niets liever dan gewoon met mijn ouders om kunnen gaan. Anderzijds ben ik bang dat ik weer helemaal door hun opgeslokt word, om vervolgens weer teleurgesteld te worden omdat we ruzie krijgen. Ik heb erover nagedacht om mijn moeder te bellen, en haar uit te nodigen bij mij thuis. Zo kunnen we rustig praten, zonder anderen erbij. Ik weet niet wat ik moet doen!
Sorry voor het lange verhaal, maar ik kom er gewoonweg niet uit.
Iemand ervaringen of tips over deze situatie?
maandag 17 december 2007 om 22:59
Geen ervaringen, behalve een familielid dat ook geen contact meer met haar ouders heeft en dat lijkt me echt vreselijk. Ik kan me voorstellen dat jij van mening bent dat zij nou maar eens moeten komen en ook dat je bang bent om opnieuw gekwetst en teleurgesteld te worden als het weer misloopt. Aan de andere kant, het zijn je ouders, het is je moeder, het zal altijd je moeder blijven en het lijkt mij vreselijk om geen contact meer met mijn ouders te hebben. Het is een afweging die je voor jezelf moet maken, maar persoonlijk zou ik zeggen: als je haar graag wil zien, en zij heeft via je broer en zusje aangegeven dat zij je ook graag wil zien, waarom zou je dan niet proberen haar thuis uit te nodigen? Zo kun je inderdaad een keer rustig praten, zonder anderen, zonder je vader erbij. Ik ken jou en je ouders natuurlijk niet, maar ik denk dat het een kans kan zijn die je moet wagen. De kans op contact zou ik niet zomaar voorbij laten gaan. Heel veel sterkte en succes!
maandag 17 december 2007 om 23:03
Voor mensen die wél contact hebben met hun ouders is mijn situatie haast ondenkbaar, dat merk ik vaak. Maar je zegt: het is je moeder.
En dáárom denk ik: Ik ben je dochter, is het nou echt te veel gevraagd om voor 1 keer de stoute schoenen aan te trekken en zélf contact te zoeken?
Als je mij niet als volwaardig volwassene ziet, waarom neem je dan niet het heft in eigen handen?
En dáárom denk ik: Ik ben je dochter, is het nou echt te veel gevraagd om voor 1 keer de stoute schoenen aan te trekken en zélf contact te zoeken?
Als je mij niet als volwaardig volwassene ziet, waarom neem je dan niet het heft in eigen handen?
maandag 17 december 2007 om 23:28
Ik proef uit je verhaal een beetje dat het vooral je vader is die de weg blokkeert, en dat je moeder hem volgt (wat weer een irritatiepunt voor jou is).
Ik vind het ook lastig, zeker omdat ik 'gewoon' (al schijnt dat niet zo gewoon te zijn) een goede band met mijn ouders heb (is zeker met mijn moeder niet altijd zo geweest trouwens, maar nooit op het punt van geen contact meer). Maar ik denk dat je vooral moet kijken wat jij zelf wilt. Wil je graag contact met je moeder, maar laat je je weerhouden omdat je denkt: zij kan toch óók contact opnemen? Kennelijk zou ze dit dolgraag willen, maar durft ze het niet. Misschien omdat ze bang is om door jou afgewezen te worden, misschien omdat ze zo onder de plak zit bij je vader. Is dat voor jou voldoende reden om geen contact meer te zoeken?
Ik denk dat dat iets is waar je goed over na moet denken. Dit is een karaktertrek van je moeder die jou irriteert (waarom dat zo is, dat is ook nog een aardige om eens bij stil te staan...). Je moet er denk ik vanuit gaan dat dat niet gaat veranderen. Kun en wil jij daarmee leven, of niet?
Ik vind het ook lastig, zeker omdat ik 'gewoon' (al schijnt dat niet zo gewoon te zijn) een goede band met mijn ouders heb (is zeker met mijn moeder niet altijd zo geweest trouwens, maar nooit op het punt van geen contact meer). Maar ik denk dat je vooral moet kijken wat jij zelf wilt. Wil je graag contact met je moeder, maar laat je je weerhouden omdat je denkt: zij kan toch óók contact opnemen? Kennelijk zou ze dit dolgraag willen, maar durft ze het niet. Misschien omdat ze bang is om door jou afgewezen te worden, misschien omdat ze zo onder de plak zit bij je vader. Is dat voor jou voldoende reden om geen contact meer te zoeken?
Ik denk dat dat iets is waar je goed over na moet denken. Dit is een karaktertrek van je moeder die jou irriteert (waarom dat zo is, dat is ook nog een aardige om eens bij stil te staan...). Je moet er denk ik vanuit gaan dat dat niet gaat veranderen. Kun en wil jij daarmee leven, of niet?
-
maandag 17 december 2007 om 23:33
Ja, het is ook niet te begrijpen dat een moeder haar dochter zo in de steek laat. Maar wat Anemoon ook zegt, misschien durft zij ook niet, misschien denkt zij ook 'laat haar maar komen', misschien mag ze niet van je vader, hoe 'vaag' dat inderdaad ook klinkt. Daar moet je voor jezelf een keuze maken. De gok wagen, je kwetsbaar opstellen, de kans lopen nog een keer pijn gedaan te worden, of het contact laten voor wat het is en het niet nog een keer proberen. Maar je hebt helemaal gelijk als je zegt dat het voor mij ondenkbaar is, en dat ik waarschijnlijk veel te simpel reageer. Dan heb je misschien meer aan reacties van anderen die wel zoiets meegemaakt hebben.
dinsdag 18 december 2007 om 07:33
Dat je ouders je zo vaak hebben laten vallen zou ik ze ook erg kwalijk nemen. Daar heb je groot gelijk in. Je bent inderdaad hun dochter. Maar goed, dat is nu eenmaal gebeurd.
Misschien zijn je ouders en jij erg koppig. Niemand wil die eerste stap zetten. Ik denk dat je moeder wel erg graag weer contact met je wil, alleen weet ze waarschijnlijk niet hoe ze het aan moet pakken en blijft ze erg voorzichtig omdat ze misschien bang is voor je reactie dat het van jou allemaal niet meer hoeft.
Ik denk dat je gewoon weer contact moet gaan zoeken. Dat is toch wat je wil? Dan zou ik het niet van hen laten afhangen. Misschien eerst zorgen dat het met je moeder goed komt en later pas je vader? Maar ik zou niet zeggen van 'zij doen stom tegen mij, dus doe ik ook stom tegen hen' (om het maar even simpel te zeggen). Ik zou je gewoon van je beste kant laten zien. Dan voel je jezelf later tenminste ook niet schuldig dat jij iets gedaan zou hebben waardoor het misging als dat dan nog gebeurt.
Verder denk ik: je bent nu volwassen. Het is moeilijk dat je je ouders niet naast je zijde gehad hebt in moeilijke tijden. Maar ik denk dat je je wel moet realiseren en moet accepteren dat je nooit dikke vrienden met je ouders zult worden. Maar dat wil dan nog niet zeggen dat je geen normale en goede relatie met ze kunt hebben.
Klinkt misschien stom, maar misschien moet je je relatie met hun in het begin gewoon wat oppervlakkig houden. Dus gewoon lekker af en toe bij elkaar op bezoek, praten over normale dagelijkse dingen en vooral niet teveel over persoonlijke dingen en keuzes die jij gemaakt hebt, waar waarschijnlijk ook veel ruzies door ontstaan zijn.
Probeer ook de instelling te hebben 'Zij hebben hun mening, ik de mijne, die verschillen van elkaar, nou en?'
Dan ontaarden dingen misschien wat minder vaak in ruzies als jullie van elkaar gewoon accepteren dat jullie mening verschilt.
Maar goed, misschien heb ik nu wel heel makkelijk praten.
Wat ik alleen maar wil zeggen is dat je maar 1 moeder en maar 1 vader hebt. Hoeveel problemen je ook met ze gehad hebt, je hebt alleen hen als ouders. Ze zijn een stuk ouder dan jij, dus als er geen rare dingen gebeuren, gaan ze normaal gesproken ook eerder dood dan jij. En je moet gewoon zorgen dat je straks geen spijt hebt als ze er op een dag niet meer zullen zijn.
Misschien zijn je ouders en jij erg koppig. Niemand wil die eerste stap zetten. Ik denk dat je moeder wel erg graag weer contact met je wil, alleen weet ze waarschijnlijk niet hoe ze het aan moet pakken en blijft ze erg voorzichtig omdat ze misschien bang is voor je reactie dat het van jou allemaal niet meer hoeft.
Ik denk dat je gewoon weer contact moet gaan zoeken. Dat is toch wat je wil? Dan zou ik het niet van hen laten afhangen. Misschien eerst zorgen dat het met je moeder goed komt en later pas je vader? Maar ik zou niet zeggen van 'zij doen stom tegen mij, dus doe ik ook stom tegen hen' (om het maar even simpel te zeggen). Ik zou je gewoon van je beste kant laten zien. Dan voel je jezelf later tenminste ook niet schuldig dat jij iets gedaan zou hebben waardoor het misging als dat dan nog gebeurt.
Verder denk ik: je bent nu volwassen. Het is moeilijk dat je je ouders niet naast je zijde gehad hebt in moeilijke tijden. Maar ik denk dat je je wel moet realiseren en moet accepteren dat je nooit dikke vrienden met je ouders zult worden. Maar dat wil dan nog niet zeggen dat je geen normale en goede relatie met ze kunt hebben.
Klinkt misschien stom, maar misschien moet je je relatie met hun in het begin gewoon wat oppervlakkig houden. Dus gewoon lekker af en toe bij elkaar op bezoek, praten over normale dagelijkse dingen en vooral niet teveel over persoonlijke dingen en keuzes die jij gemaakt hebt, waar waarschijnlijk ook veel ruzies door ontstaan zijn.
Probeer ook de instelling te hebben 'Zij hebben hun mening, ik de mijne, die verschillen van elkaar, nou en?'
Dan ontaarden dingen misschien wat minder vaak in ruzies als jullie van elkaar gewoon accepteren dat jullie mening verschilt.
Maar goed, misschien heb ik nu wel heel makkelijk praten.
Wat ik alleen maar wil zeggen is dat je maar 1 moeder en maar 1 vader hebt. Hoeveel problemen je ook met ze gehad hebt, je hebt alleen hen als ouders. Ze zijn een stuk ouder dan jij, dus als er geen rare dingen gebeuren, gaan ze normaal gesproken ook eerder dood dan jij. En je moet gewoon zorgen dat je straks geen spijt hebt als ze er op een dag niet meer zullen zijn.
dinsdag 18 december 2007 om 09:12
Ik ben bang dat als je het contact van hen laat afhangen dit nog veel langer kan gaan duren.
Ik begrijp best dat jij zegt als ze contact willen dat zij ook contact met jou kunnen zoeken. Zij zien dit denk ik anders, zij denken waarschijnlijk 'wij zijn haar ouders, zij hoort naar ons toe te komen'.
Wat je al zelf zei, misschien kan je alleen je moeder bellen en eerst rustig met haar praten...Ik denk dat je moeder graag wilt, maar gewoon niet zo goed weet hoe ze dit moet aanpakken...
Verder ben ik het eens met prulletje...Zorg dat je straks geen spijt hebt/krijgt als ze er later niet meer zijn...
Ik begrijp best dat jij zegt als ze contact willen dat zij ook contact met jou kunnen zoeken. Zij zien dit denk ik anders, zij denken waarschijnlijk 'wij zijn haar ouders, zij hoort naar ons toe te komen'.
Wat je al zelf zei, misschien kan je alleen je moeder bellen en eerst rustig met haar praten...Ik denk dat je moeder graag wilt, maar gewoon niet zo goed weet hoe ze dit moet aanpakken...
Verder ben ik het eens met prulletje...Zorg dat je straks geen spijt hebt/krijgt als ze er later niet meer zijn...
Perfectionisme is niet perfect...
dinsdag 18 december 2007 om 10:33
Ik kan het me goed voorstellen als je besluit om je ouders niet meer in je leven toe te laten, het zefs niet meer te willen proberen. Ik had dezelfde situatie met mijn vader (mijn moeder is al jong gestorven) en ik ben mijn halve leven bezig geweest om te proberen onze relatie toch maar goed te houden. Uiteindelijk heb ik daar toch een keer de brui aangegeven. Juist omdát ik altijd op mijn tenen moest lopen in dat kontakt en ieder woord op een zoutschaaltje moest wegen........ Dan is het kontakt toch ook of je vreemden bent en dat voegde uiteindelijk niets voor mij toe. Ongewild kreeg ik toch steeds ruzie met hem, hóe voorzichtig ik ook probeerde te zijn. Binnen een jaar na onze laatste ruzie overleed hij en zo hard als het klinkt : ik heb er geen traan om gelaten. Voelde me opgelucht. Had er spijt van dat ik niet op mijn 18e al blijvend gebroken had met hem, in plaats van pas op mijn 40e. Had me een hoop ellende bespaard.
Als ik kijk hoe mijn man met zijn dochters omgaat dan denk ik "ja...... zo had het ook moeten zijn tussen mijn vader en mij". Gewoon weten dat die liefde er altijd is en in je waarde gelaten worden. Het moet voor kinderen geen innerlijke strijd zijn of ze zichzelf toe willen staan van hun ouders te houden uit angst gekwetst te worden. Ik heb me heel vaak van binnen verscheurd gevoeld omdat ik feitelijk zoveel van hem hield maar dat op geen enkele manier terugvoelde. Alleen heel af en toe als hij in een goed humeur was. Ik wilde dat hij trots op me was en van me hield puur en alleen omdat ik zijn dochter was........ maar bij hem zaten er altijd voorwaarden aan verbonden. Waar ik vaak niet aan kon voldoen.
Dus ja, ik kan het me voorstellen dat je de situatie laat zoals hij is, tenzij zij nu eens een échte poging doen om het kontakt te herstellen en alles dan ook uitgesproken wordt. Want anders blijft het een heel broos kontakt wat bij het minste geringste weer verbroken zal worden. Aan jou om te beoordelen of je het nog een keer probeert.
Waar ik nog bij wil vermelden dat het extra moeilijk zal zijn als je alleen maar kontakt met je moeder hebt en je vader dat niet wil. Daardoor komt je moeder ook weer tussen 2 vuren te staan en zal ze dus eigenlijk "stiekum" kontakt met je moeten hebben. Kan zoiets écht goed voelen? Voor beiden?
Een hoop afwegingen die je moet maken, maar besef dat het jóuw leven is!
Marion
Als ik kijk hoe mijn man met zijn dochters omgaat dan denk ik "ja...... zo had het ook moeten zijn tussen mijn vader en mij". Gewoon weten dat die liefde er altijd is en in je waarde gelaten worden. Het moet voor kinderen geen innerlijke strijd zijn of ze zichzelf toe willen staan van hun ouders te houden uit angst gekwetst te worden. Ik heb me heel vaak van binnen verscheurd gevoeld omdat ik feitelijk zoveel van hem hield maar dat op geen enkele manier terugvoelde. Alleen heel af en toe als hij in een goed humeur was. Ik wilde dat hij trots op me was en van me hield puur en alleen omdat ik zijn dochter was........ maar bij hem zaten er altijd voorwaarden aan verbonden. Waar ik vaak niet aan kon voldoen.
Dus ja, ik kan het me voorstellen dat je de situatie laat zoals hij is, tenzij zij nu eens een échte poging doen om het kontakt te herstellen en alles dan ook uitgesproken wordt. Want anders blijft het een heel broos kontakt wat bij het minste geringste weer verbroken zal worden. Aan jou om te beoordelen of je het nog een keer probeert.
Waar ik nog bij wil vermelden dat het extra moeilijk zal zijn als je alleen maar kontakt met je moeder hebt en je vader dat niet wil. Daardoor komt je moeder ook weer tussen 2 vuren te staan en zal ze dus eigenlijk "stiekum" kontakt met je moeten hebben. Kan zoiets écht goed voelen? Voor beiden?
Een hoop afwegingen die je moet maken, maar besef dat het jóuw leven is!
Marion
dinsdag 18 december 2007 om 10:49
2nd youth: Idd, dat wil ik ook niet, dat mijn moeder tussen mijn vader en mij in komt te staan. Daar wordt niemand beter van. Misschien is het wel een aanrader om eerst met haar alleen te gaan praten.
@prulletje: Het lullige is dat mijn moeder en ik qua karakter (en uiterlijk, maar dat doet er niet toe) sprekend op elkaar lijken. Ik heb het ook heel erg gevonden dat ik op haar leek, omdat ik me zo ontzettend ergerde aan bepaalde karaktertrekken.Het verschil tussen haar en mij is dat ik weet dat ik die trekken heb, en daar wat aan of mee doe. Zij niet.
Het gekke is, dat ik eigenlijk heel erg goed met mijn ouders overweg kan, als we contact hebben. We hebben dezelfde humor en kunnen het heel gezellig hebben. Dat maakt het ook zo vervelend en lastig.
We zijn inderdaad allemaal erg koppig, dat besef ik me terdege. Maar omdat ik mijn koppigheid al zo vaak gelaten heb voor wat het was, ben ik er nu juist zo mee bezig. Ik vind dat zij ook wel eens hun goede wil mogen tonen. ( ik weet het, dit is ook weer koppig, maar snappen jullie wat ik bedoel?)
Ik vind het moeilijk om, als er eventueel contact komt, mijn grenzen aan te geven.Voor ik het weet zit ik daar weer iedere zondag op de koffie, en hebben ze een gigantische invloed op mijn leven, althans, dat proberen ze. Mijn vriend zegt ook: Als ík ruzie met je heb, laat je je niet de kaas van het brood af eten, en heb je een weerwoord. Als zíj ruzie met je hebben, wordt je heel klein, en blaft je vader je als een puber onder tafel. En daar heeft hij gelijk in.
Tevens is het zo dat toen ik ze voor het laatst zag, mijn moeder het huis uit liep, en mijn vader zei: We bellen. En op dat telefoontje zit ik nu nog te wachten...
@prulletje: Het lullige is dat mijn moeder en ik qua karakter (en uiterlijk, maar dat doet er niet toe) sprekend op elkaar lijken. Ik heb het ook heel erg gevonden dat ik op haar leek, omdat ik me zo ontzettend ergerde aan bepaalde karaktertrekken.Het verschil tussen haar en mij is dat ik weet dat ik die trekken heb, en daar wat aan of mee doe. Zij niet.
Het gekke is, dat ik eigenlijk heel erg goed met mijn ouders overweg kan, als we contact hebben. We hebben dezelfde humor en kunnen het heel gezellig hebben. Dat maakt het ook zo vervelend en lastig.
We zijn inderdaad allemaal erg koppig, dat besef ik me terdege. Maar omdat ik mijn koppigheid al zo vaak gelaten heb voor wat het was, ben ik er nu juist zo mee bezig. Ik vind dat zij ook wel eens hun goede wil mogen tonen. ( ik weet het, dit is ook weer koppig, maar snappen jullie wat ik bedoel?)
Ik vind het moeilijk om, als er eventueel contact komt, mijn grenzen aan te geven.Voor ik het weet zit ik daar weer iedere zondag op de koffie, en hebben ze een gigantische invloed op mijn leven, althans, dat proberen ze. Mijn vriend zegt ook: Als ík ruzie met je heb, laat je je niet de kaas van het brood af eten, en heb je een weerwoord. Als zíj ruzie met je hebben, wordt je heel klein, en blaft je vader je als een puber onder tafel. En daar heeft hij gelijk in.
Tevens is het zo dat toen ik ze voor het laatst zag, mijn moeder het huis uit liep, en mijn vader zei: We bellen. En op dat telefoontje zit ik nu nog te wachten...
dinsdag 18 december 2007 om 10:51
Mijn mening is lichtelijk gekleurd, maar alsjeblieft, neem contact op. Ikzelf heb geen ouders meer en voel nog elke dag een gemis (vader nooit gekend, maar ontzettend fijne relatie met mijn moeder gehad).
Voor je het weet kún je jezelf niet eens meer de vraag stellen of je contact zal zoeken, dan ben je te laat...
(besef wel dat als jíj contact opneemt, dat jíj de sterkste bent en dat je het jezelf nooit kwalijk kunt nemen dat je het niet hebt geprobeerd)
Voor je het weet kún je jezelf niet eens meer de vraag stellen of je contact zal zoeken, dan ben je te laat...
(besef wel dat als jíj contact opneemt, dat jíj de sterkste bent en dat je het jezelf nooit kwalijk kunt nemen dat je het niet hebt geprobeerd)
dinsdag 18 december 2007 om 11:33
Indirect heeft ze natuurlijk wel contact met je gezocht via het cadeau op je verjaardag. Daarmee zoekt ze toch weer een ingang bij jouw, en laat ze weten dat ze nog steeds aan je denkt.
Ik heb een jarenlange ruzie tussen mijn oma en haar dochter meegemaakt. En ik kan je zeggen dat het voor een moeder verschrikkelijk is om een van je kinderen niet meer te zien. Ze bleef altijd aan haar denken, en wat er ook gebeurd was, het bleef haar dochter.
Ik zou echt contact met je moeder opnemen om eens wat dingen als volwassenen uit te kunnen praten. Wat er daarna gebeurd zie je dan wel weer.
Ik heb een jarenlange ruzie tussen mijn oma en haar dochter meegemaakt. En ik kan je zeggen dat het voor een moeder verschrikkelijk is om een van je kinderen niet meer te zien. Ze bleef altijd aan haar denken, en wat er ook gebeurd was, het bleef haar dochter.
Ik zou echt contact met je moeder opnemen om eens wat dingen als volwassenen uit te kunnen praten. Wat er daarna gebeurd zie je dan wel weer.
dinsdag 18 december 2007 om 12:50
Ja, ze zoekt een ingang bij mij, maar dat doet ze via mijn broertje en zusje.
En dat vind ik vervelend. Mijn broertje en zusje probeer ik er buiten te houden, omdat ik hen niet tussen ons in wil laten staan. En om dan hun als boodschapper te gebruiken, dat vind ik vervelend.
Daarbij komt, dat mijn broertje en zusje een paar weken terug voor het eerst bij me mochten komen logeren in al die tijd. Mijn moeder had altijd op het laatste moment weer iets, waardoor ze niet mochten. Voor mijn gevoel zat ze te stoken. Mijn broertje en zusje zijn 18 en 16 jaar oud. Ze wonen weliswaar nog thuis, maar het zijn al wel jongvolwassenen, die naar mijn mening toch wel bij hun zus mogen logeren?
En zo zijn er nog talloze voorbeelden van dingen die me gewoon niet lekker zitten. Ik merk dat de houding van mijn ouders me gedurende mijn jeugd heeft gevormd tot wat ik ben. Ook in negatieve zin. Ik wil het altijd iedereen naar zijn zin maken, loop op mijn tenen voor ze, en heb erg veel last van conflictvermijdend gedrag. Natuurlijk zit een deel al in mijn karakter, maar ik heb het idee dat mijn ouders een hoop steken hebben laten vallen. Dat is niet erg, ik ben de oudste. Maar als ik zie dat ze bij mijn broertje die ook wat lastig is (lees:puber) exact hetzelfde beginnen te doen als dat ze vroeger bij mij deden, dan zakt me daar de broek volledig vanaf.
En dat vind ik vervelend. Mijn broertje en zusje probeer ik er buiten te houden, omdat ik hen niet tussen ons in wil laten staan. En om dan hun als boodschapper te gebruiken, dat vind ik vervelend.
Daarbij komt, dat mijn broertje en zusje een paar weken terug voor het eerst bij me mochten komen logeren in al die tijd. Mijn moeder had altijd op het laatste moment weer iets, waardoor ze niet mochten. Voor mijn gevoel zat ze te stoken. Mijn broertje en zusje zijn 18 en 16 jaar oud. Ze wonen weliswaar nog thuis, maar het zijn al wel jongvolwassenen, die naar mijn mening toch wel bij hun zus mogen logeren?
En zo zijn er nog talloze voorbeelden van dingen die me gewoon niet lekker zitten. Ik merk dat de houding van mijn ouders me gedurende mijn jeugd heeft gevormd tot wat ik ben. Ook in negatieve zin. Ik wil het altijd iedereen naar zijn zin maken, loop op mijn tenen voor ze, en heb erg veel last van conflictvermijdend gedrag. Natuurlijk zit een deel al in mijn karakter, maar ik heb het idee dat mijn ouders een hoop steken hebben laten vallen. Dat is niet erg, ik ben de oudste. Maar als ik zie dat ze bij mijn broertje die ook wat lastig is (lees:puber) exact hetzelfde beginnen te doen als dat ze vroeger bij mij deden, dan zakt me daar de broek volledig vanaf.
dinsdag 18 december 2007 om 16:20
Hier geef je het al mooi aan... Jij hebt geleerd van die ervaring, en zij niet. Dàt is de reden waarom je verbijsterd staat te kijken naar het gedrag van je ouders t.a.v je broertje.
Verwacht dan ook niet, dat er iets veranderd is bij je ouders. Als je naar het gedrag kijkt wat ze NU vertonen, hoe voelt dat dan voor jou? En wil jij daar deel van uitmaken? Of blijf je bewust aan de zijkant staan, en kies je ervoor om er "deels" in mee te gaan, wetend dat er niets veranderd is....
JOjanneke
Vergeet niet, een “Ja, maar..” is eigenlijk een “nee, want...”
dinsdag 18 december 2007 om 17:31
dinsdag 18 december 2007 om 18:11
Ik begrijp je twijfels heel goed 44pje. Het beste advies wat ik kan geven is dit: heb je er vrede mee dat je nooit meer contact met ze zult hebben? Kun je dat gevoelsmatig verantwoorden naar jezelf toe zonder twijfel, irritatie enz? En als het antwoord dan is dat je die keuze niet kan verantwoorden naar jezelf toe, ga dan nadenken over je verwachtingen.
Wat verwacht je nog van ze? Verlang je nog steeds dat ze plots het licht zullen zien en dat je eindelijk de ouders zult hebben waar je altijd zo naar verlangd hebt? Want dan voorspel ik je een flinke teleurstelling. Kun je daarentegen accepteren dat ze zijn zoals ze zijn, dan kan er iig weer contact zijn zonder dat je je vingers opnieuw brandt.
Die acceptatie gaat heel diep. Hij houdt in dat je je erbij neerlegt dat je nooit de ouders zult hebben waar je diep in je hart nog steeds naar verlangt. Dat je voortaan zelf die rol zult vervullen. En dat je daardoor veel makkelijker je grenzen zult kunnen bewaken bij je ouders, de zwakke plek is dan weg. Dan kun je genieten van wat er wel is ipv verdrietig te zijn dat er nog steeds iets heel essentieels mist.
Het zijn moeilijke keuzes, ik ken ze en het valt niet mee. Mocht je kiezen voor wel contact, neem het dan zelf op wanneer je daaraan toe bent. Het is belangrijk om zelf de verantwoordelijkheid van je leven in handen te nemen, ook daar, wanneer je de keuze maakt dat je ze toch graag weer wil zien. Dan is het ook op jouw voorwaarden ipv dat je weer af moet wachten en je onzeker voelt wat er precies wel of niet van hun kant zal komen.
Hele dikke knuf
.
Wat verwacht je nog van ze? Verlang je nog steeds dat ze plots het licht zullen zien en dat je eindelijk de ouders zult hebben waar je altijd zo naar verlangd hebt? Want dan voorspel ik je een flinke teleurstelling. Kun je daarentegen accepteren dat ze zijn zoals ze zijn, dan kan er iig weer contact zijn zonder dat je je vingers opnieuw brandt.
Die acceptatie gaat heel diep. Hij houdt in dat je je erbij neerlegt dat je nooit de ouders zult hebben waar je diep in je hart nog steeds naar verlangt. Dat je voortaan zelf die rol zult vervullen. En dat je daardoor veel makkelijker je grenzen zult kunnen bewaken bij je ouders, de zwakke plek is dan weg. Dan kun je genieten van wat er wel is ipv verdrietig te zijn dat er nog steeds iets heel essentieels mist.
Het zijn moeilijke keuzes, ik ken ze en het valt niet mee. Mocht je kiezen voor wel contact, neem het dan zelf op wanneer je daaraan toe bent. Het is belangrijk om zelf de verantwoordelijkheid van je leven in handen te nemen, ook daar, wanneer je de keuze maakt dat je ze toch graag weer wil zien. Dan is het ook op jouw voorwaarden ipv dat je weer af moet wachten en je onzeker voelt wat er precies wel of niet van hun kant zal komen.
Hele dikke knuf
.
woensdag 19 december 2007 om 10:15
Hallo,
Moeilijk situatie. Ik snap je tegenstrijdige gevoelens ten opzichte van je ouders. Mijn vriend zit in een soortgelijke situatie. Hij heeft sinds een jaar geen contact met zijn moeder en stiefvader.
Dit is niet op de een op andere dag zo gegaan. Het was een proces van jaren en jaren vol teleurstellingen, op de tenen lopen, zichzelf verantwoorden voor elke stap die hij nam, geen echte liefde of warmte ( die kreeg hij alleen als hij tegen zijn zin in, de wensen van moeder beantwoordde) hem manipuleren, liegen en hem als kind blootstellen aan drugverslaafde scharrels van haar.
Kortom; op een gegeven moment kwam de bekende druppel; zijn moeder gaf mij de schuld van het stroef lopen van het contact tussen hun ( was waarschijnlijk makkelijker te aanvaarden dan eens naar zichzelf kijken, want zij deed immers NOOIT iets fout en had een hart van goud, zegt ze ) Op een gegeven moment schreeuwde ze door de telefoon; ( luidspreker stond toevallig aan) DAT WIJF VAN JE KAN IK WEL KELEN.
Na deze opmerking vol haat en geheel niet terecht, heeft mijn vriend besloten even geen contact met haar te hebben. Dit even duurt al een jaar.
Ze heeft nooit haar excuses aangeboden. Dit helpt mijn vriend ook niet om toch weer contact op te nemen met haar.
Ze heeft verschillende keren een zielig kaartje gestuurd dat ze in het ziekenhuis heeft gelegen door ons( ze was zo overstuur ofzoiets), maar geen enkel excuus of begrip waarom het zo ontzettend fout is gelopen.
In feite net zo koppig als jouw ouders...
Ik heb mijn vriend verschillende keren gevraagd om toch contact te zoeken,maar dit wil hij pertinent niet.
Toch blijf ik hopen op een contact tussen hun. Mijn vriend is, net als jij, bang om WEER teleurgesteld te worden. En die kans zal er wel inzitten, aangezien deze vrouw zo is en niet zal veranderen. Eerlijk gezegd vind ik dat ouders soms ook best water bij de wijn kunnen doen. Mensen kunnen hun gedrag best veranderen, mochten ze dit echt willen en inzien.
Je moet voor jezelf beslissen wat voor jou het beste is. Ik denk dat je best eens een afspraak met je moeder kan maken en samen eens goed praten over wat het met jou allemaal gedaan heeft. Jezelf even helemaal blootleggen. Probeer niet aanvallend te reageren, maar vanuit jezelf te praten; het heeft mij pijn gedaan dat je ...... en vul maar in.
Wie weet staat ze open voor jouw gevoelens en probeer ook open voor haar gevoelens te staan. Ik hoop echt dat je in de toekomst een beter contact met je ouders kunt krijgen. Het moet je best pijn doen, ongeacht wat er gebeurd is.
Veel sterkte
Moeilijk situatie. Ik snap je tegenstrijdige gevoelens ten opzichte van je ouders. Mijn vriend zit in een soortgelijke situatie. Hij heeft sinds een jaar geen contact met zijn moeder en stiefvader.
Dit is niet op de een op andere dag zo gegaan. Het was een proces van jaren en jaren vol teleurstellingen, op de tenen lopen, zichzelf verantwoorden voor elke stap die hij nam, geen echte liefde of warmte ( die kreeg hij alleen als hij tegen zijn zin in, de wensen van moeder beantwoordde) hem manipuleren, liegen en hem als kind blootstellen aan drugverslaafde scharrels van haar.
Kortom; op een gegeven moment kwam de bekende druppel; zijn moeder gaf mij de schuld van het stroef lopen van het contact tussen hun ( was waarschijnlijk makkelijker te aanvaarden dan eens naar zichzelf kijken, want zij deed immers NOOIT iets fout en had een hart van goud, zegt ze ) Op een gegeven moment schreeuwde ze door de telefoon; ( luidspreker stond toevallig aan) DAT WIJF VAN JE KAN IK WEL KELEN.
Na deze opmerking vol haat en geheel niet terecht, heeft mijn vriend besloten even geen contact met haar te hebben. Dit even duurt al een jaar.
Ze heeft nooit haar excuses aangeboden. Dit helpt mijn vriend ook niet om toch weer contact op te nemen met haar.
Ze heeft verschillende keren een zielig kaartje gestuurd dat ze in het ziekenhuis heeft gelegen door ons( ze was zo overstuur ofzoiets), maar geen enkel excuus of begrip waarom het zo ontzettend fout is gelopen.
In feite net zo koppig als jouw ouders...
Ik heb mijn vriend verschillende keren gevraagd om toch contact te zoeken,maar dit wil hij pertinent niet.
Toch blijf ik hopen op een contact tussen hun. Mijn vriend is, net als jij, bang om WEER teleurgesteld te worden. En die kans zal er wel inzitten, aangezien deze vrouw zo is en niet zal veranderen. Eerlijk gezegd vind ik dat ouders soms ook best water bij de wijn kunnen doen. Mensen kunnen hun gedrag best veranderen, mochten ze dit echt willen en inzien.
Je moet voor jezelf beslissen wat voor jou het beste is. Ik denk dat je best eens een afspraak met je moeder kan maken en samen eens goed praten over wat het met jou allemaal gedaan heeft. Jezelf even helemaal blootleggen. Probeer niet aanvallend te reageren, maar vanuit jezelf te praten; het heeft mij pijn gedaan dat je ...... en vul maar in.
Wie weet staat ze open voor jouw gevoelens en probeer ook open voor haar gevoelens te staan. Ik hoop echt dat je in de toekomst een beter contact met je ouders kunt krijgen. Het moet je best pijn doen, ongeacht wat er gebeurd is.
Veel sterkte
woensdag 19 december 2007 om 12:09
Volgens mij zijn er nu nog te veel dingen waar je tegen aan loopt. Dus kortgezegt denk ik dat nu de tijd nog niet rijp is voor een goed contact. Je blijft je storen aan het feit dat ze contact zocht via je broertje en zusje en hen daarmee bij jullie ruzie betrok. (Al denk ik dat ze nu echt de leeftijd hebben dat ze er ook bij betrokken moeten worden, de ruzie heeft ook invloed op hun jeugd. Alleen zit er natuurlijk verschil tussen betrokken worden en partij moeten kiezen.) Je blijft je storen aan de manier van opvoeden, je ziet nu wederom je ouders de verkeerde keuzes maken bij je broertje. Stel dat als je nu weer contact zou hebben, dan ben ik bang dat het snel weer fout loopt. Zolang je ouders de in jouw ogen foute opvoed keuzes maken (ik zeg niet dat dit de goede keuzes zijn!) zul je jou hier aan blijven storen. Dus is de basis voor goed contact al iets troebel. Geef bij je moeder aan dat je haar poging tot contact waardeerd (ondanks dat de wijze waarop niet een goede zet was voor jou), maar dat dit nog niet het juiste moment is om het contact weer helemaal goed te krijgen. Pas wanneer jij ook echt voelt dat het contact soepel zal kunnen verlopen, is de kans op hereniging het grootst.
Sorry voor het warrige verhaal, het is op tempo geschreven..... Veel succes!!
Sorry voor het warrige verhaal, het is op tempo geschreven..... Veel succes!!
woensdag 19 december 2007 om 12:26
Je moeder probeert je via je broertje en zusje iets te geven, een knuffel. Dat ze je broertje en zusje dr in betrekt is niet netjes, alhoewel die ook wel weten wat er gaande is lijkt me. Ik vind t wel een mooi gebaar om een knuffel te geven, een cadeau met een boodschap. Had je de doos aangenomen van de postbode als ze t bv via de post had willen sturen? Of werd t dan retour afzender?
Het is zo moeilijk voor alle partijen om een eerste stap te zetten. Ik vind jou idee om je moeder bij je thuis uit te nodigen (kan eventueel ook ergens op neutraal terrein) helemaal niet zo raar. Hoor mekaar aan en kijk of er mogelijkheden zijn tot leuk contact met elkaar.
Het is zo moeilijk voor alle partijen om een eerste stap te zetten. Ik vind jou idee om je moeder bij je thuis uit te nodigen (kan eventueel ook ergens op neutraal terrein) helemaal niet zo raar. Hoor mekaar aan en kijk of er mogelijkheden zijn tot leuk contact met elkaar.
woensdag 19 december 2007 om 12:51
Wat ik erg uit het verhaal opmaak is een onwetendheid bij je ouders. Zo helder als je het hier formuleert, schrijf het aan je moeder (en je vader eventueel als je daar klaar voor bent)
Je ouders houden van je. Heel erg veel. Wat er ook gebeurt. Er zit nu waarschijnlijk een dikke laag van veel onbegrip, verwijten en droevigheid op dat houden van, misschien bij beide partijen.
Lieve 44pje, het leven is te kort om elkaar te blijven verwijten. Ook ouders maken fouten, nemen verkeerde beslissingen enzovoort. Jij zal ook dingen in het verleden gedaan hebben die jou ouders pijn gedaan hebben. Je kan niet alles vergeten en vergeven maar wel het gesprek open houden.
Je zal je jezelf nooit vergeven als je later de kans niet meer hebt om het goed te maken met elkaar.
Je ouders houden van je. Heel erg veel. Wat er ook gebeurt. Er zit nu waarschijnlijk een dikke laag van veel onbegrip, verwijten en droevigheid op dat houden van, misschien bij beide partijen.
Lieve 44pje, het leven is te kort om elkaar te blijven verwijten. Ook ouders maken fouten, nemen verkeerde beslissingen enzovoort. Jij zal ook dingen in het verleden gedaan hebben die jou ouders pijn gedaan hebben. Je kan niet alles vergeten en vergeven maar wel het gesprek open houden.
Je zal je jezelf nooit vergeven als je later de kans niet meer hebt om het goed te maken met elkaar.
woensdag 19 december 2007 om 15:51
woensdag 19 december 2007 om 15:59
Hoi 44pje,
Ook ik heb erovergedacht het contact met me ouders te verbreken. Ik kan ook nooit iets goed doen voor mijn gevoel bij ze, krijg veel verwijten van ze, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het contact volledig verbreken voelde voor mij niet goed. Ik ben nu tevreden met een oppervlakkig contact. Dat zegt niets over hoe vaak we elkaar zien (ik zie ze best regelmatig). Ik probeer alleen met mijn gevoel meer afstand te bewaren. Ik verwacht er weinig meer van, ze blijven verwijten maken en als ze schelden of wat ook ben ik nu eerder zo ver dat ik gewoon weg ga. Toch voelt dit voor mij beter dan geen contact. Wat ik wil zeggen, het is niet alles of niets. Als je contact met ze hebt wil dat heus niet zeggen dat het dan ook meteen helemaal goed moet voelen.
Ook ik heb erovergedacht het contact met me ouders te verbreken. Ik kan ook nooit iets goed doen voor mijn gevoel bij ze, krijg veel verwijten van ze, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het contact volledig verbreken voelde voor mij niet goed. Ik ben nu tevreden met een oppervlakkig contact. Dat zegt niets over hoe vaak we elkaar zien (ik zie ze best regelmatig). Ik probeer alleen met mijn gevoel meer afstand te bewaren. Ik verwacht er weinig meer van, ze blijven verwijten maken en als ze schelden of wat ook ben ik nu eerder zo ver dat ik gewoon weg ga. Toch voelt dit voor mij beter dan geen contact. Wat ik wil zeggen, het is niet alles of niets. Als je contact met ze hebt wil dat heus niet zeggen dat het dan ook meteen helemaal goed moet voelen.
woensdag 19 december 2007 om 17:21
Mijn verhaal is er net zo eentje alsvan 2ndYouth en ik herken ook dingen in jouw verhaal. Je jeugd heeft een enorme invloed op hoe je als volwassene met je ouders kunt omgaan. Ook ik heb jarenlang gewerkt aan een verandering in mezelf, zoals inderdaad dat "iederen naar de zin maken, conflicten vermijden, een ander zijn mening hoger aanslaan dan de mijne etc." Net als jij dus.
Ook mijn ouders zijn vijf jaar uit beeld geweest, omdat ik er niet meer tegen kon om als een onmondig kind te worden uitgekafferd als het mijn moeder uitkwam (ik ben bijna 50!). Het is sinds kort onverwacht weer in orde gekomen omdat ik ze heb laten weten dat ik een agressieve kanker heb. Sommigen vinden dat de verkeerde reden, maar het was wel het moment waarop mijn moeder voor het eerst zelf de telefoon greep om haar schrik en verdriet hierover uit te spreken en de zaak op te lossen. Elke reden kan goed genoeg zijn als iemand je benadert om het bij te leggen, als je maar voel dat het oecht bedoeld is.
Wat ik hiermee wil zeggen is: de relatie met je ouders helemaal opgeven is een besluit, dat je soms neemt als het langdurig te moeilijk wordt. Zelfbescherming is dat. Ze weer in je leven toelaten doe je het beste alleen als jij het gevoel hebt dat je zelf ook wat gegroeid bent en ze dus beter kunt hanteren. Misschien ben je wat lakonieker geworden, trek je je niet alles meer heel erg aan. Een breuk schept immers ook afstand. En een beetje afstand blijven houden kan geen kwaad tot je vertrouwen weer is teruggekeerd. doe ik ook, gewoon kalm aan weer opbouwen.
Maar waak voor 1 ding: als je geen enkel risico durft te nemen om opnieuw gekwetst te worden, dan zul je nooit meer liefde ervaren. Want liefhebben (of dat nu je ouders, je vriend of je kinderen zijn), brengt de risico's met zich mee dat je bezeerd kunt worden. Het is beter je DAAR tegen te leren harden dan in je leven maar alle risico's te vermijden.
Zelf heb ik mijn ouders dus eerst alles totaal vergeven. Alles, wat het ook was. Veel kwam voort uit hun generatie, hun eigen opvoeding en het feit dat ze mij te jong kregen en moesten trouwen. Maar ook karaktertrekjes kun je iemand vergeven, zolang het wederzijds gebeurt. Wat achter je ligt is niks anders dan je geschiedenis. Blijf daar niet in hangen! Je leeft NU en kunt er elke dag wat beters samen met je ouders van maken. Zodra je kunt vergeven, komt er weer ruimte om iemand open tegemoet te treden. En dan blijkt het nogal eens erg mee te vallen. Waren alle spoken die je vooraf zag, slechts spoken....
En als het weer niet gaat werken, wat let je dan om kalm en waardig te besluiten dat je het contact opnieuw verbreekt? Je kunt echter veel trotser op jezelf zijn dat je het wel een kans hebt gegeven. Praat gewoon eens eerst met je moeder hoe zij de invulling ziet en overleg dan samen wat haalbaar is.
Veel succes!
Ook mijn ouders zijn vijf jaar uit beeld geweest, omdat ik er niet meer tegen kon om als een onmondig kind te worden uitgekafferd als het mijn moeder uitkwam (ik ben bijna 50!). Het is sinds kort onverwacht weer in orde gekomen omdat ik ze heb laten weten dat ik een agressieve kanker heb. Sommigen vinden dat de verkeerde reden, maar het was wel het moment waarop mijn moeder voor het eerst zelf de telefoon greep om haar schrik en verdriet hierover uit te spreken en de zaak op te lossen. Elke reden kan goed genoeg zijn als iemand je benadert om het bij te leggen, als je maar voel dat het oecht bedoeld is.
Wat ik hiermee wil zeggen is: de relatie met je ouders helemaal opgeven is een besluit, dat je soms neemt als het langdurig te moeilijk wordt. Zelfbescherming is dat. Ze weer in je leven toelaten doe je het beste alleen als jij het gevoel hebt dat je zelf ook wat gegroeid bent en ze dus beter kunt hanteren. Misschien ben je wat lakonieker geworden, trek je je niet alles meer heel erg aan. Een breuk schept immers ook afstand. En een beetje afstand blijven houden kan geen kwaad tot je vertrouwen weer is teruggekeerd. doe ik ook, gewoon kalm aan weer opbouwen.
Maar waak voor 1 ding: als je geen enkel risico durft te nemen om opnieuw gekwetst te worden, dan zul je nooit meer liefde ervaren. Want liefhebben (of dat nu je ouders, je vriend of je kinderen zijn), brengt de risico's met zich mee dat je bezeerd kunt worden. Het is beter je DAAR tegen te leren harden dan in je leven maar alle risico's te vermijden.
Zelf heb ik mijn ouders dus eerst alles totaal vergeven. Alles, wat het ook was. Veel kwam voort uit hun generatie, hun eigen opvoeding en het feit dat ze mij te jong kregen en moesten trouwen. Maar ook karaktertrekjes kun je iemand vergeven, zolang het wederzijds gebeurt. Wat achter je ligt is niks anders dan je geschiedenis. Blijf daar niet in hangen! Je leeft NU en kunt er elke dag wat beters samen met je ouders van maken. Zodra je kunt vergeven, komt er weer ruimte om iemand open tegemoet te treden. En dan blijkt het nogal eens erg mee te vallen. Waren alle spoken die je vooraf zag, slechts spoken....
En als het weer niet gaat werken, wat let je dan om kalm en waardig te besluiten dat je het contact opnieuw verbreekt? Je kunt echter veel trotser op jezelf zijn dat je het wel een kans hebt gegeven. Praat gewoon eens eerst met je moeder hoe zij de invulling ziet en overleg dan samen wat haalbaar is.
Veel succes!
