Relaties
alle pijlers
Ruzie met ouders, ma geeft aan dat ze contact wil....
maandag 17 december 2007 om 22:54
Sinds bijna 3 jaar heb ik geen contact meer met mijn ouders. Aanleiding was dat ze uit haar dak ging tegen mijn vriend, en ik dat niet accepteerde. Dit is niet een op zichzelf staand iets, dit was de welbekende druppel.
Vanaf de pubertijd heb ik altijd problemen thuis gehad. Ik heb het probleem eigenlijk altijd bij mezelf gezocht, zelfs hulp in de vorm van Riagg gezocht, echter ik zie het nu anders. Naar mijn idee was het overgrote deel van de problemen te wijten aan dingen die je als puber doet. Je afzetten, grenzen verkennen, etc. Mijn ouders hebben mij vanaf mijn 16 meerdere malen op straat gezet, altijd kwam ik excuses maken voor mijn gedrag en ging het even goed. Vanaf mijn 18e woon ik op mezelf. Mijn ouders hebben me vaak laten zitten wanneer ik ze het meest nodig had, en dat neem ik ze erg kwalijk.
Ook proberen ze de controle over mijn leven te houden door me te blijven behandelen als een kind. Inmiddels ben ik 24, zie mijn fouten in, begrijp waarom ze soms hebben gedaan wat ze deden, dus ik vind dat ik als een volwassene gezien mag worden.
Zoals ik al zei, ik heb al twee jaar geen contact. Tuurlijk vind ik dit vervelend, ik wil alleen niet weer teleurgesteld worden als ik het bijleg en het weer misloopt. Ik heb tot nu toe altijd de eerste aanzet tot hernieuwd contact gegeven, mijn excuses aangeboden, en ik vind dat zij nu de een keer naar mij toe kunnen komen.
Een paar weken terug was ik jarig. Mijn broertje gaf me een kado met de mededeling: Dit is ook van mama. Het was een knuffel, dezelfde als die ik vroeger als kind altijd had. Mijn broertje en zusje vertelden dat mijn moeder eerst zelf een kado aan mij wilde geven, maar dat ze dit niet mocht van mijn vader. (ben ik de enige die dit vaag vind? dat je toestemming vraagt om een kado aan je dochter te geven) Ook vertelden ze dat mijn moeder het fijn zou vinden als ik haar eens zou bellen.
Ik heb, in tegenstelling tot mijn ouders mijn broertje en zusje nooit in onze ruzie betrokken. Dat is iets tussen hen en mij, ik wil niet dat ze daartussen komen te staan. Ik heb nu wel gezegd dat als ze graag wil dat ik bel, ze ook mij kan bellen, meer niet.
Toch zit ik ermee in mijn maag. Enerzijds wil ik niets liever dan gewoon met mijn ouders om kunnen gaan. Anderzijds ben ik bang dat ik weer helemaal door hun opgeslokt word, om vervolgens weer teleurgesteld te worden omdat we ruzie krijgen. Ik heb erover nagedacht om mijn moeder te bellen, en haar uit te nodigen bij mij thuis. Zo kunnen we rustig praten, zonder anderen erbij. Ik weet niet wat ik moet doen!
Sorry voor het lange verhaal, maar ik kom er gewoonweg niet uit.
Iemand ervaringen of tips over deze situatie?
Vanaf de pubertijd heb ik altijd problemen thuis gehad. Ik heb het probleem eigenlijk altijd bij mezelf gezocht, zelfs hulp in de vorm van Riagg gezocht, echter ik zie het nu anders. Naar mijn idee was het overgrote deel van de problemen te wijten aan dingen die je als puber doet. Je afzetten, grenzen verkennen, etc. Mijn ouders hebben mij vanaf mijn 16 meerdere malen op straat gezet, altijd kwam ik excuses maken voor mijn gedrag en ging het even goed. Vanaf mijn 18e woon ik op mezelf. Mijn ouders hebben me vaak laten zitten wanneer ik ze het meest nodig had, en dat neem ik ze erg kwalijk.
Ook proberen ze de controle over mijn leven te houden door me te blijven behandelen als een kind. Inmiddels ben ik 24, zie mijn fouten in, begrijp waarom ze soms hebben gedaan wat ze deden, dus ik vind dat ik als een volwassene gezien mag worden.
Zoals ik al zei, ik heb al twee jaar geen contact. Tuurlijk vind ik dit vervelend, ik wil alleen niet weer teleurgesteld worden als ik het bijleg en het weer misloopt. Ik heb tot nu toe altijd de eerste aanzet tot hernieuwd contact gegeven, mijn excuses aangeboden, en ik vind dat zij nu de een keer naar mij toe kunnen komen.
Een paar weken terug was ik jarig. Mijn broertje gaf me een kado met de mededeling: Dit is ook van mama. Het was een knuffel, dezelfde als die ik vroeger als kind altijd had. Mijn broertje en zusje vertelden dat mijn moeder eerst zelf een kado aan mij wilde geven, maar dat ze dit niet mocht van mijn vader. (ben ik de enige die dit vaag vind? dat je toestemming vraagt om een kado aan je dochter te geven) Ook vertelden ze dat mijn moeder het fijn zou vinden als ik haar eens zou bellen.
Ik heb, in tegenstelling tot mijn ouders mijn broertje en zusje nooit in onze ruzie betrokken. Dat is iets tussen hen en mij, ik wil niet dat ze daartussen komen te staan. Ik heb nu wel gezegd dat als ze graag wil dat ik bel, ze ook mij kan bellen, meer niet.
Toch zit ik ermee in mijn maag. Enerzijds wil ik niets liever dan gewoon met mijn ouders om kunnen gaan. Anderzijds ben ik bang dat ik weer helemaal door hun opgeslokt word, om vervolgens weer teleurgesteld te worden omdat we ruzie krijgen. Ik heb erover nagedacht om mijn moeder te bellen, en haar uit te nodigen bij mij thuis. Zo kunnen we rustig praten, zonder anderen erbij. Ik weet niet wat ik moet doen!
Sorry voor het lange verhaal, maar ik kom er gewoonweg niet uit.
Iemand ervaringen of tips over deze situatie?
woensdag 19 december 2007 om 21:42
Ik denk idd dat het verstandig is om het heft in eigen handen te nemen. Die bijna 3 jaar zonder hun hebben me veel tijd gegeven om na te denken over hoe het allemaal gelopen is, maar ik vind het erg moeilijk.
Enerzijds zou ik niets liever willen dan fijn contact met mijn ouders, ik weet alleen niet of dat lukt. Ik denk dat het geen kwaad kan om eens met mijn moeder te gaan praten, alleen ik vind het erg moeilijk om mijn grenzen aan te geven, zeker tegenover hen. Hoe vertel ik vriendelijk doch doeltreffend, dat ik wel contact wil, maar bang ben om weer teleurgesteld te worden? Hoe zorg ik ervoor dat ik niet weer zoals altijd binnen de kortste keren weer elke zondag daar zit, ook al heb ik daar op dat moment geen zin in?
Ik vind het argument: voor je het weet, is het te laat, en zijn ze overleden, er niet echt toe doen. Tuurlijk zou ik dat erg vinden,maar zo kunnen zij toch in principe ook denken?
Ik heb het idee dat wij een beetje in een cirkeltje lopen. Ik vind dat zij dingen zouden moeten doen, en zij van mij. Er is iemand die de knoop door moet hakken, en ik denk dat het wel van volwassenheid getuigd als ik degene ben die dat doet.
Enerzijds zou ik niets liever willen dan fijn contact met mijn ouders, ik weet alleen niet of dat lukt. Ik denk dat het geen kwaad kan om eens met mijn moeder te gaan praten, alleen ik vind het erg moeilijk om mijn grenzen aan te geven, zeker tegenover hen. Hoe vertel ik vriendelijk doch doeltreffend, dat ik wel contact wil, maar bang ben om weer teleurgesteld te worden? Hoe zorg ik ervoor dat ik niet weer zoals altijd binnen de kortste keren weer elke zondag daar zit, ook al heb ik daar op dat moment geen zin in?
Ik vind het argument: voor je het weet, is het te laat, en zijn ze overleden, er niet echt toe doen. Tuurlijk zou ik dat erg vinden,maar zo kunnen zij toch in principe ook denken?
Ik heb het idee dat wij een beetje in een cirkeltje lopen. Ik vind dat zij dingen zouden moeten doen, en zij van mij. Er is iemand die de knoop door moet hakken, en ik denk dat het wel van volwassenheid getuigd als ik degene ben die dat doet.
