Relaties
alle pijlers
samenwonenend met kinderen alleen verder of niet.
zaterdag 12 januari 2008 om 14:23
Ik woon nu 12 jaar samen met mijn vriend en we hebben samen 2 kinderen. Alleen ik voel me zo eenzaam in mijn relatie. Ik heb dit al regelmatig aangeven en gezegd. En er veranderd weinig aan mijn gevoel. Wel moet ik zeggen dat sinds ik het aangeven heb een stuk beter gaat. Maar toch het blijft maar aan mij knagen dat ik me niet gelukkig voel. En graag alleen verder wil gaan. Maar ik vind het zo moeilijk om deze stap te zetten. En is dat ook eerlijk ten opzichte van de kinderen. Ik zit met dat gevoel en hierdoor zou ik dus drie mensen beroven van hun leefsituatie. Mijn vriend zegt dat als ik weg zou gaan zijn leven geen waarde meer heeft. En ik voel me daar schuldig om. Ook ben ik bang voor de problemen die je tegen komt als je alleen verder gaat. Hij zal me namelijk niet zomaar laten gaan.
Mijn situatie is als volgt mijn vriend is 15 jaar ouder dan mij, en ik leerde hem kennen toen ik 18 was. Ik raakte per ongeluk zwanger maar het kindje was gewenst. Ik had toen al twijfels over mijn relatie maar ja met een baby is het toch makkelijker om bij elkaar te blijven. Het ging beter en we kregen samen nog een tweede kindje. De kinderen gingen weer naar school en zodoende besloot ik om mijn studie ook weer af te maken. Als alles naar wens gaat studeer ik dit jaar af. Ik merk dat ik in de afgelopen jaren heel veel veranderd ben. En dat mijn vriend eigenlijk is blijven hangen in hoe hij was. En dit matcht gewoon niet meer. Ik ben ambiteus wil iets bereiken in mijn leven. En hij vind het leven wat hij nu heeft voldoende. En ik weet niet meer hoe ik dit met mijn toekomst kan verenigen. Hij is op zijn manier helemaal niet slecht voor me. Hij draagt me op handen en voeten. Maar we leven in een huis en leven ieder ons leven. We hebben niets gezamelijk ik ben nu bijna 30 en zou dit dan mijn toekomst zijn. Ik weet niet of ik dat wil. Eigenlijk weet ik wel dat ik dat niet wil maar kan ik dat mijn kinderen aan doen. We maken geen ruzie, leven ons leven en de kinderen voelen zich prettig. Maar ja dat klote gevoel het blijft maar knagen. Ik hoor altijd iedereen praten kies voor jezelf of in iedere relatie mankeert wel iets tja denk ik dan. Zo slecht heb ik het niet, dus misschien moet ik mijn leven maar zo accepteren. Maar het is soms zo eenzaam, al de beslissingen die genomen worden moet ik nemen. Niemand die je helpt, niemand die echt naar je luistert als je verdriet hebt, niemand die je steunt, Alles komt terecht op mijn schouders. En dat is soms best zwaar. Daar in tegen ik kan redelijk gaan en staan waar ik wil, ik heb de kans gehad om terug naar school te staan, heb twee geweldige kinderen, finacieel weinig zorgen. Ik sta echt in dubioo over wat wijsheid is.
Herkent iemand dit en wat hebben jullie gedaan. Voor je eigen gekozen of toch maar gebleven voor de kinderen, en het leven wat je kent.
Ik hoop dat het een beetje duidelijk is want ik vind het zo moeilijk om op te schrijven het zijn immers alleen gevoelens. Alvast bedankt voor het lezen en misschien ook voor je reactie.
liefs alyden
Mijn situatie is als volgt mijn vriend is 15 jaar ouder dan mij, en ik leerde hem kennen toen ik 18 was. Ik raakte per ongeluk zwanger maar het kindje was gewenst. Ik had toen al twijfels over mijn relatie maar ja met een baby is het toch makkelijker om bij elkaar te blijven. Het ging beter en we kregen samen nog een tweede kindje. De kinderen gingen weer naar school en zodoende besloot ik om mijn studie ook weer af te maken. Als alles naar wens gaat studeer ik dit jaar af. Ik merk dat ik in de afgelopen jaren heel veel veranderd ben. En dat mijn vriend eigenlijk is blijven hangen in hoe hij was. En dit matcht gewoon niet meer. Ik ben ambiteus wil iets bereiken in mijn leven. En hij vind het leven wat hij nu heeft voldoende. En ik weet niet meer hoe ik dit met mijn toekomst kan verenigen. Hij is op zijn manier helemaal niet slecht voor me. Hij draagt me op handen en voeten. Maar we leven in een huis en leven ieder ons leven. We hebben niets gezamelijk ik ben nu bijna 30 en zou dit dan mijn toekomst zijn. Ik weet niet of ik dat wil. Eigenlijk weet ik wel dat ik dat niet wil maar kan ik dat mijn kinderen aan doen. We maken geen ruzie, leven ons leven en de kinderen voelen zich prettig. Maar ja dat klote gevoel het blijft maar knagen. Ik hoor altijd iedereen praten kies voor jezelf of in iedere relatie mankeert wel iets tja denk ik dan. Zo slecht heb ik het niet, dus misschien moet ik mijn leven maar zo accepteren. Maar het is soms zo eenzaam, al de beslissingen die genomen worden moet ik nemen. Niemand die je helpt, niemand die echt naar je luistert als je verdriet hebt, niemand die je steunt, Alles komt terecht op mijn schouders. En dat is soms best zwaar. Daar in tegen ik kan redelijk gaan en staan waar ik wil, ik heb de kans gehad om terug naar school te staan, heb twee geweldige kinderen, finacieel weinig zorgen. Ik sta echt in dubioo over wat wijsheid is.
Herkent iemand dit en wat hebben jullie gedaan. Voor je eigen gekozen of toch maar gebleven voor de kinderen, en het leven wat je kent.
Ik hoop dat het een beetje duidelijk is want ik vind het zo moeilijk om op te schrijven het zijn immers alleen gevoelens. Alvast bedankt voor het lezen en misschien ook voor je reactie.
liefs alyden
zaterdag 12 januari 2008 om 14:49
Beste Alyden,
Als ik je verhaal zo lees, heb je eigenlijk al besloten wat je wil. Zo te horen heb je alle voors en tegens al overwogen en weet je eigenlijk al dat je hier niet mee door wil gaan. Ik begrijp dat de stap heel moeilijk en ingrijpend is, maar aan je situatie te zien ook onvermijdelijk. Ik denk niet dat er ooit een 'goed' moment komt voor zoiets....
Als ik je verhaal zo lees, heb je eigenlijk al besloten wat je wil. Zo te horen heb je alle voors en tegens al overwogen en weet je eigenlijk al dat je hier niet mee door wil gaan. Ik begrijp dat de stap heel moeilijk en ingrijpend is, maar aan je situatie te zien ook onvermijdelijk. Ik denk niet dat er ooit een 'goed' moment komt voor zoiets....
zaterdag 12 januari 2008 om 14:52
Hoi Alyden,
ik denk ook dat je al weet wat het beste is voor jou. En jij kunt niet alleen verantwoordelijk zijn voor je relatie, ook je man is dat. Als het na zoveel jaren nog steeds niet matcht zoals jij wil..of je bent na al die tijd nog niet happy en je twijfelt...dan zul je nog meer moeten genieten dan je nu al doet. Dat is positief bekeken. Zie niet alleen het lijden, zie ook je kinderen die nog gelukkiger kunnen worden omdat hun mama leert haar juiste weg te volgen.
Je hebt duidelijk een geweten en een goede bedoeling. Dan alleen al verdien je de liefde van je leven. Ga anders eens een weekje weg alleen naar Spanje, Griekenland of Frankrijk. Denk en voel en keer terug met je oplossing.
SUCCES
ik denk ook dat je al weet wat het beste is voor jou. En jij kunt niet alleen verantwoordelijk zijn voor je relatie, ook je man is dat. Als het na zoveel jaren nog steeds niet matcht zoals jij wil..of je bent na al die tijd nog niet happy en je twijfelt...dan zul je nog meer moeten genieten dan je nu al doet. Dat is positief bekeken. Zie niet alleen het lijden, zie ook je kinderen die nog gelukkiger kunnen worden omdat hun mama leert haar juiste weg te volgen.
Je hebt duidelijk een geweten en een goede bedoeling. Dan alleen al verdien je de liefde van je leven. Ga anders eens een weekje weg alleen naar Spanje, Griekenland of Frankrijk. Denk en voel en keer terug met je oplossing.
SUCCES
zaterdag 12 januari 2008 om 14:52
zaterdag 12 januari 2008 om 15:25
Ooit zat ik in eenzelfde situatie. Vriend veel ouder dan ik, hij bleef stilstaan en ik ontwikkelde me. We kregen samen een kind....maar ik werd ongelukkiger en ongelukkiger zonder dat ik nu heel concreet kon aangeven waarom.
Destijds, nu 8 jaar geleden, ben ik bij hem weg gegaan, mét kind. Ik moet je eerlijk zeggen dat ik door een soort hel ben gegaan. Het was een heel gedoe voor de omgangsregeling akkoord was, ik werd in het begin niet blijer, alleen nóg depressiever. Kreeg wel snel een nieuwe vriend, maar ik ben nooit meer echt gelukkig geworden. Kortom, mijn toestand is er niet beter op geworden. Niet dat ik mijn ex terug zou willen, dat al helemaal niet. Maar ik vind dat je zo'n stap pas moet nemen als het echt niet meer gaat. Zeker als er kinderen in het spel zijn. Weggaan is dus geen garantie op een gelukkiger leven, dat wil ik er maar mee zeggen.
Zijn jullie al in therapie geweest?
Destijds, nu 8 jaar geleden, ben ik bij hem weg gegaan, mét kind. Ik moet je eerlijk zeggen dat ik door een soort hel ben gegaan. Het was een heel gedoe voor de omgangsregeling akkoord was, ik werd in het begin niet blijer, alleen nóg depressiever. Kreeg wel snel een nieuwe vriend, maar ik ben nooit meer echt gelukkig geworden. Kortom, mijn toestand is er niet beter op geworden. Niet dat ik mijn ex terug zou willen, dat al helemaal niet. Maar ik vind dat je zo'n stap pas moet nemen als het echt niet meer gaat. Zeker als er kinderen in het spel zijn. Weggaan is dus geen garantie op een gelukkiger leven, dat wil ik er maar mee zeggen.
Zijn jullie al in therapie geweest?
zaterdag 12 januari 2008 om 15:26
Dankje voor jullie reacties.
Ik weet ook dat ik het graag wil, maar is dat juist niet egoistisch juist omdat ik alleen dat gevoel heb. En ik ben zo bang om een keuze te maken die achteraf verkeerd blijkt te zijn voor mijn kinderen en mij.
Juist omdat je ook zo veel mensen hoort die later achteraf spijt krijgen van de beslissing.
Marieke ik denk dat je gelijk hebt en dat er nooit een goed moment is voor zo iets maar dat maakt het nu ook juist zo moeilijk.
Ine ik vind het zo lief wat je schreef want dat geweten maakt het juist zo moeilijk maar van die kant heb ik het eigenlijk nog nooit bekeken. Ik heb het alleen van de andere kant bekeken dat de kinderen de vertrouwde situatie kwijt raken maar niet dat ze er uiteindelijk een voorbeeld aan kunnen nemen door een bewuste keuze te maken voor je eigen leven.
ik heb er ook wel eens aangedacht om even een tijdje weg te gaan. Maar helaas kan ik dat financieel niet bekostigen.
Vishnu heb jij ook kinderen, en hoe is het nu met jou. Heeft het lang geduurd voor je de beslissing nam. Ik loop namelijk al jaren te twijfelen en durf die knoop niet door te hakken. Wat gaf jou de doorslag om toch voor jezelf te kiezen.
Blijf gewoon bianca ik heb met hem besproken dat hij wel verwacht dat ik naar hem luister en steun en dat ik het ook fijn als dat wederzijds is. Hij belooft beterschap maar hij vervalt toch in zijn oude ritme. Ik denk dat dit ook een gedeelte onmacht van hem is want ik geloof niet dat hij dit bewust doet. Hij probeert juist altijd te doen wat ik fijn zou vinden en hij geeft me ook gelijk maar als het niet veranderd koop je hier zo weinig voor. Maar hij zegt ook altijd jij bent zo sterk jij komt er toch wel en je hebt toch je vriendinnen waar je je problemen mee kunt bepraten. Maar als ik dan probeer uit te leggen dat dat toch anders is. Of dat ik ook soms steun nodig heb dan luistert hij wel. Maar uiteindelijk vervalt het dan toch in praten over hem en niet over mij. Dus uiteindelijk levert het nog niet het gewenste resultaat op. Maar juist als ik hem vertel hoe ik me voel is hij een en al begrip maar de volgende dag lijkt dat weer vergeten. In iedergeval er wordt dan niets meer mee gedaan. Ja hij belt me dan de volgende dag een paar keer om te vragen hoe het nu met me is en of het weer beter met me gaat. En dan zegt hij tig x dat hij van me houd. Maar uiteindelijk is er dan nog geen probleem opgelost.
liefs alyden
Ik weet ook dat ik het graag wil, maar is dat juist niet egoistisch juist omdat ik alleen dat gevoel heb. En ik ben zo bang om een keuze te maken die achteraf verkeerd blijkt te zijn voor mijn kinderen en mij.
Juist omdat je ook zo veel mensen hoort die later achteraf spijt krijgen van de beslissing.
Marieke ik denk dat je gelijk hebt en dat er nooit een goed moment is voor zo iets maar dat maakt het nu ook juist zo moeilijk.
Ine ik vind het zo lief wat je schreef want dat geweten maakt het juist zo moeilijk maar van die kant heb ik het eigenlijk nog nooit bekeken. Ik heb het alleen van de andere kant bekeken dat de kinderen de vertrouwde situatie kwijt raken maar niet dat ze er uiteindelijk een voorbeeld aan kunnen nemen door een bewuste keuze te maken voor je eigen leven.
ik heb er ook wel eens aangedacht om even een tijdje weg te gaan. Maar helaas kan ik dat financieel niet bekostigen.
Vishnu heb jij ook kinderen, en hoe is het nu met jou. Heeft het lang geduurd voor je de beslissing nam. Ik loop namelijk al jaren te twijfelen en durf die knoop niet door te hakken. Wat gaf jou de doorslag om toch voor jezelf te kiezen.
Blijf gewoon bianca ik heb met hem besproken dat hij wel verwacht dat ik naar hem luister en steun en dat ik het ook fijn als dat wederzijds is. Hij belooft beterschap maar hij vervalt toch in zijn oude ritme. Ik denk dat dit ook een gedeelte onmacht van hem is want ik geloof niet dat hij dit bewust doet. Hij probeert juist altijd te doen wat ik fijn zou vinden en hij geeft me ook gelijk maar als het niet veranderd koop je hier zo weinig voor. Maar hij zegt ook altijd jij bent zo sterk jij komt er toch wel en je hebt toch je vriendinnen waar je je problemen mee kunt bepraten. Maar als ik dan probeer uit te leggen dat dat toch anders is. Of dat ik ook soms steun nodig heb dan luistert hij wel. Maar uiteindelijk vervalt het dan toch in praten over hem en niet over mij. Dus uiteindelijk levert het nog niet het gewenste resultaat op. Maar juist als ik hem vertel hoe ik me voel is hij een en al begrip maar de volgende dag lijkt dat weer vergeten. In iedergeval er wordt dan niets meer mee gedaan. Ja hij belt me dan de volgende dag een paar keer om te vragen hoe het nu met me is en of het weer beter met me gaat. En dan zegt hij tig x dat hij van me houd. Maar uiteindelijk is er dan nog geen probleem opgelost.
liefs alyden
zaterdag 12 januari 2008 om 15:34
Helmy dat is dus een van de redenen dat ik juist zo twijfel over wat ik moet kiezen. Maar wanneer gaat het echt niet meer? En je zegt ook dat je nooit meer je ex terug zou willen. Dus dat heb je dan wel goed gekozen. Is dat omdat je nu nog het leven niet hebt wat je eigenlijk graag zou willen of heeft dat andere redenen.
Ik heb zelf enkele jaren geleden therapie gehad, die gaf mij de tip om mijn eigen keuze's te maken en mezelf niet te afhankelijk op te stellen en zij heeft mij gestimuleerd om uiteindelijkt toch mijn studie af te maken voor het geval dat. Hij is ook enkele keren meegeweest maar hij zag het probleem niet zo. Dus dat haalde niet echt veel uit.
liefs Alyden
Ik heb zelf enkele jaren geleden therapie gehad, die gaf mij de tip om mijn eigen keuze's te maken en mezelf niet te afhankelijk op te stellen en zij heeft mij gestimuleerd om uiteindelijkt toch mijn studie af te maken voor het geval dat. Hij is ook enkele keren meegeweest maar hij zag het probleem niet zo. Dus dat haalde niet echt veel uit.
liefs Alyden
zaterdag 12 januari 2008 om 15:39
Mijn ex zou ik niet meer terug willen, maar...ik ben weg gegaan in de hoop dat ik er een betere toekomst zou krijgen. Ik heb daar veel voor gedaan, een nieuwe relatie, een nieuwe studie, ben gaan sporten...en toch. Waar het aan ligt weet ik niet, maar nogmaals, het is dus geen garantie.
Tja, en wanneer is er de druppel dat je weggaat. Dat is bij iedereen verschillend. Maar volgens mij kun je, als er kinderen in het spel zijn én je partner vol goeie wil is, beter niet weggaan. Dat zegt mijn verstand nu, maar ik volgde destijds mijn gevoel. Ik kón ook echt niet anders, mijn innerlijke grens was bereikt.
Tja, en wanneer is er de druppel dat je weggaat. Dat is bij iedereen verschillend. Maar volgens mij kun je, als er kinderen in het spel zijn én je partner vol goeie wil is, beter niet weggaan. Dat zegt mijn verstand nu, maar ik volgde destijds mijn gevoel. Ik kón ook echt niet anders, mijn innerlijke grens was bereikt.
zaterdag 12 januari 2008 om 15:40
En relatietherapie ? Of heb je geen zin meer om eraan te werken , of er de kracht niet meer voor , of geen houden-van gevoelens meer ?
Ik weet niet of de boodschap die je je kinderen mee zou willen geven ook altijd de boodschap is die ze oppikken .
je hoopt op ; kies voor jezelf , misschien komt het over als ikke, ikke, ikke en de rest....
Ik weet niet of de boodschap die je je kinderen mee zou willen geven ook altijd de boodschap is die ze oppikken .
je hoopt op ; kies voor jezelf , misschien komt het over als ikke, ikke, ikke en de rest....
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 12 januari 2008 om 15:51
[quote]alyden schreef op 12 januari 2008 @ 15:26:
Dankje voor jullie reacties.
Ik weet ook dat ik het graag wil, maar is dat juist niet egoistisch juist omdat ik alleen dat gevoel heb. En ik ben zo bang om een keuze te maken die achteraf verkeerd blijkt te zijn voor mijn kinderen en mij.
Juist omdat je ook zo veel mensen hoort die later achteraf spijt krijgen van de beslissing.
Je kunt nooit van te voren zeker weten of het de juiste keuze is. Als je op die bevestiging wilt wachten, kom je nooit tot een beslissing. Er is geen garantie dat je gelukkiger wordt of nooit spijt krijgt.... die twijfel kan niemand hier, of waar dan ook, voor je wegnemen.....
Dankje voor jullie reacties.
Ik weet ook dat ik het graag wil, maar is dat juist niet egoistisch juist omdat ik alleen dat gevoel heb. En ik ben zo bang om een keuze te maken die achteraf verkeerd blijkt te zijn voor mijn kinderen en mij.
Juist omdat je ook zo veel mensen hoort die later achteraf spijt krijgen van de beslissing.
Je kunt nooit van te voren zeker weten of het de juiste keuze is. Als je op die bevestiging wilt wachten, kom je nooit tot een beslissing. Er is geen garantie dat je gelukkiger wordt of nooit spijt krijgt.... die twijfel kan niemand hier, of waar dan ook, voor je wegnemen.....
zaterdag 12 januari 2008 om 16:22
Helmy
Wat je schrijft is zo herkenbaar ik twijfel dus ook tussen verstand en gevoel. Als ik hoor wat sommige mensen voor een relatie hebben denk ik dan heb ik het niet slecht. Maar als ik dan weer andere relaties zie dan denk ik dat dit echt bestaat. Ze hebben respect en interesse in elkaar en ze zijn ook echt blij dat ze elkaar zien en ze zijn trots op elkaar om hoe ze zijn. Heerlijk lijkt me dat. Heb je dat nu wel in je relatie? Of is het eigenlijk nog niet wat je van een relatie had verwacht.
Bianca ik heb al ooit eerder therapie gehad en en daar is hij ook enkele keren mee naar toegeweest maar hij ziet het niet als probleem. Houden van ja wat is dat eigenlijk. Ik denk dat ik wel van hem hou, je leeft toch al 12 jaar samen dus er is wel iets denk ik dan. Maar of dat genoeg is voor een heel leven samen dat betwijfel ik. Tot de kinderen groot zijn zou ik het nog wel vol kunnen houden. Maar mijn vriendinnen zeggen dat ik beter nu kan omdat ik nog jong ben en nu nog wel een leven kan gaan leiden wat ik graag wil. Daarom ben ik hier nu veel meer over gaan nadenken. Ik had 2 jaar geleden besloten om te blijven tot de kinderen uit huis zouden zijn dan ben ik een jaar of veertig en nog jong genoeg om het geluk te vinden. Maar ik hoor dat veel kinderen het dan toch nog moeilijk vinden.
En ja Bianca dat van ikke ikke ikke zo zag ik dat ook naar de kinderen toe vandaar dat ik mijn beslissing moeilijk vind. Maar Ine gaf me juist de andere kant van kies voor jezelf dan leren je kinderen dat ook. Dus het is niet zo dat ik zo ook echt denk maar wat ze zij klonk ook logisch alles heeft dus twee kanten wat de zaak dan juist ook weer zo moeilijk maakt.
Marieke ik denk dat je gelijkt hebt mijn twijfels kan niemand weg nemen. Maar op deze manier via het forum krijg ik wel andere ideeen aangereikt en andere gezichtspunten waardoor ik mijn keus misschien beter kan maken.
Dat is ook de reden dat ik juist kies om hier te schrijven mijn vrienden weten mijn situatie en die hebben hun oordeel al klaar. Lief en goed bedoeld maar soms geven vreemde mensen juist andere inzichten in bepaalde keuzes.
En ik vind dit geen keus om even snel te maken. Maar ja vandaar ook mijn vraag op het forum.
Dus bij deze ik blijf ik op het forum mijn gedachten ordenen in de hoop dat jullie ze misschien bij kunnen sturen of juist ondervragen. Of misschien door ervaring aan kunnen vullen.
Ik zou dat heel fijn vinden.
Want uiteindelijk moet ik een keus maken. Hoe moeilijk die ook is. En daar bij is alle steun harstikke welkom.
liefs Alyden
Wat je schrijft is zo herkenbaar ik twijfel dus ook tussen verstand en gevoel. Als ik hoor wat sommige mensen voor een relatie hebben denk ik dan heb ik het niet slecht. Maar als ik dan weer andere relaties zie dan denk ik dat dit echt bestaat. Ze hebben respect en interesse in elkaar en ze zijn ook echt blij dat ze elkaar zien en ze zijn trots op elkaar om hoe ze zijn. Heerlijk lijkt me dat. Heb je dat nu wel in je relatie? Of is het eigenlijk nog niet wat je van een relatie had verwacht.
Bianca ik heb al ooit eerder therapie gehad en en daar is hij ook enkele keren mee naar toegeweest maar hij ziet het niet als probleem. Houden van ja wat is dat eigenlijk. Ik denk dat ik wel van hem hou, je leeft toch al 12 jaar samen dus er is wel iets denk ik dan. Maar of dat genoeg is voor een heel leven samen dat betwijfel ik. Tot de kinderen groot zijn zou ik het nog wel vol kunnen houden. Maar mijn vriendinnen zeggen dat ik beter nu kan omdat ik nog jong ben en nu nog wel een leven kan gaan leiden wat ik graag wil. Daarom ben ik hier nu veel meer over gaan nadenken. Ik had 2 jaar geleden besloten om te blijven tot de kinderen uit huis zouden zijn dan ben ik een jaar of veertig en nog jong genoeg om het geluk te vinden. Maar ik hoor dat veel kinderen het dan toch nog moeilijk vinden.
En ja Bianca dat van ikke ikke ikke zo zag ik dat ook naar de kinderen toe vandaar dat ik mijn beslissing moeilijk vind. Maar Ine gaf me juist de andere kant van kies voor jezelf dan leren je kinderen dat ook. Dus het is niet zo dat ik zo ook echt denk maar wat ze zij klonk ook logisch alles heeft dus twee kanten wat de zaak dan juist ook weer zo moeilijk maakt.
Marieke ik denk dat je gelijkt hebt mijn twijfels kan niemand weg nemen. Maar op deze manier via het forum krijg ik wel andere ideeen aangereikt en andere gezichtspunten waardoor ik mijn keus misschien beter kan maken.
Dat is ook de reden dat ik juist kies om hier te schrijven mijn vrienden weten mijn situatie en die hebben hun oordeel al klaar. Lief en goed bedoeld maar soms geven vreemde mensen juist andere inzichten in bepaalde keuzes.
En ik vind dit geen keus om even snel te maken. Maar ja vandaar ook mijn vraag op het forum.
Dus bij deze ik blijf ik op het forum mijn gedachten ordenen in de hoop dat jullie ze misschien bij kunnen sturen of juist ondervragen. Of misschien door ervaring aan kunnen vullen.
Ik zou dat heel fijn vinden.
Want uiteindelijk moet ik een keus maken. Hoe moeilijk die ook is. En daar bij is alle steun harstikke welkom.
liefs Alyden
zaterdag 12 januari 2008 om 17:00
[quote]alyden schreef op 12 januari 2008 @ 16:22:
Maar als ik dan weer andere relaties zie dan denk ik dat dit echt bestaat. Ze hebben respect en interesse in elkaar en ze zijn ook echt blij dat ze elkaar zien en ze zijn trots op elkaar om hoe ze zijn. Heerlijk lijkt me dat. Heb je dat nu wel in je relatie? Of is het eigenlijk nog niet wat je van een relatie had verwacht.
Vergeet niet dat je nooit echt 'in' een relatie kan kijken. Veel mensen vinden dat mijn man en ik ook de perfecte relatie hebben, maar ik kan genoeg dingen opnoemen die volgens mij beter zouden kunnen.
Of is het eigenlijk nog niet wat je van een relatie verwacht.
Misschien zou je eens kunnen proberen uit te leggen wat jezelf nu precies van je/een relatie verwacht....
Maar als ik dan weer andere relaties zie dan denk ik dat dit echt bestaat. Ze hebben respect en interesse in elkaar en ze zijn ook echt blij dat ze elkaar zien en ze zijn trots op elkaar om hoe ze zijn. Heerlijk lijkt me dat. Heb je dat nu wel in je relatie? Of is het eigenlijk nog niet wat je van een relatie had verwacht.
Vergeet niet dat je nooit echt 'in' een relatie kan kijken. Veel mensen vinden dat mijn man en ik ook de perfecte relatie hebben, maar ik kan genoeg dingen opnoemen die volgens mij beter zouden kunnen.
Of is het eigenlijk nog niet wat je van een relatie verwacht.
Misschien zou je eens kunnen proberen uit te leggen wat jezelf nu precies van je/een relatie verwacht....
zaterdag 12 januari 2008 om 17:25
Ik denk dat het voor kinderen altijd moeilijk is als hun ouders uit elkaar gaan. Ongeacht hoe oud ze zijn. De ouders van mijn vriend zijn ook een aantal keer uit elkaar geweest (en toen weer bij elkaar) toen de kinderen oud genoeg waren. Daar waren hij en zn zusje echt heel erg van onderste bovenn. Wat hij vertelde was dat hij het idee had dat hij altijd een leugen geleefd had omdat zijn ouders eigenlijk alleeen voor hun bij elkaar gebleven waren...
Natuurlijk hebben kinderen er "last" van als de ouders scheiden op het moment dat ze nog jong zijn. Aan de andere kant is het misschien ook de manier waarop het naar de kinderen toegebracht wordt. Een vriendinnetje van mij had gescheiden ouders waarbij de ouders naar haar en haar zusje toe heel duidelijk waren dat het niet meer ging tussen papa en mama. Voor zover ik weet zijn daar ook geen heel erge ruzies geweest etc en naar mijn weten hebben ze het er ook niet heel erg moeilijk mee gehad.
Maar goed voor methode 2 (Zal ik het maar noemen) is het dus wel nodig om het met elkaar eens te zijn over dit punt. Misschien kun je het eens met je man bespreken?
Natuurlijk hebben kinderen er "last" van als de ouders scheiden op het moment dat ze nog jong zijn. Aan de andere kant is het misschien ook de manier waarop het naar de kinderen toegebracht wordt. Een vriendinnetje van mij had gescheiden ouders waarbij de ouders naar haar en haar zusje toe heel duidelijk waren dat het niet meer ging tussen papa en mama. Voor zover ik weet zijn daar ook geen heel erge ruzies geweest etc en naar mijn weten hebben ze het er ook niet heel erg moeilijk mee gehad.
Maar goed voor methode 2 (Zal ik het maar noemen) is het dus wel nodig om het met elkaar eens te zijn over dit punt. Misschien kun je het eens met je man bespreken?
zaterdag 12 januari 2008 om 23:30
Nou, dit kan mijn verhaal wezen. Zit momenteel in dezelfde situatie en heb 3 kinderen. Het zou hen pijn doen als ik wij uitelkaar gaan maar ik ben zelf nu absoluut niet gelukkig. Ik blijf meelezen op dit forum in de hoop dat ik zo tot een oplossing kom.
Het liefst wil ik met mijn kids verder maar weet niet hoe dat financieel dan allemaal komt en kan ik onze koopwoning blijven. We wonen nog niet heel lang in deze woning en de kids hebben nu juist hun draai gevonden. Waarom ontdek je dit niet als er nog geen kids zijn? Dan was de stap veel makkelijker geweest maar ik wil mijn kids niet een moeilijker leven geven dan nodig. Daarbij komt dat een van onze kids een erfelijke ziekte heeft. Dan dit er ook nog bij. Maar je eigen geluk, wanneer mag je daaraan gaan denken??
Het liefst wil ik met mijn kids verder maar weet niet hoe dat financieel dan allemaal komt en kan ik onze koopwoning blijven. We wonen nog niet heel lang in deze woning en de kids hebben nu juist hun draai gevonden. Waarom ontdek je dit niet als er nog geen kids zijn? Dan was de stap veel makkelijker geweest maar ik wil mijn kids niet een moeilijker leven geven dan nodig. Daarbij komt dat een van onze kids een erfelijke ziekte heeft. Dan dit er ook nog bij. Maar je eigen geluk, wanneer mag je daaraan gaan denken??
zaterdag 12 januari 2008 om 23:34
Ik vind het altijd een beetje dubbel , maar ik besef ook dat je als buitenstaanders nooit alle ins and outs weet , maar vaak merk ik dat als één van beide partners in therapie gaat degene héél sterk het gevoel krijgt dat ze vooral zichzelf gelukkig moet maken , dat als iemand daar een probleem mee heeft dat alleen een probleem van die ánder is .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 12 januari 2008 om 23:37
Sayenne ; kun je aangeven waarom je niet - meer - gelukkig bent en zou er iets kunnen zijn wat je man zou kunnen doen of laten waardoor je dat gevoel wel zou hebben ?
Zou je meteen acuut direct gelukkig zijn als je man niet meer bij je / jullie woont of denk je pas weer gelukkig te worden in een ándere ( betere ? ) relatie ?
Zou je gelukkig zijn zonder je man drie hoog achter in een flatje ? Zou je gelukkig zijn in dit huis zonder je man ?
Zou je meteen acuut direct gelukkig zijn als je man niet meer bij je / jullie woont of denk je pas weer gelukkig te worden in een ándere ( betere ? ) relatie ?
Zou je gelukkig zijn zonder je man drie hoog achter in een flatje ? Zou je gelukkig zijn in dit huis zonder je man ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 12 januari 2008 om 23:43
Wat is er in deze situatie(s) mis met egoistisch zijn? Het is een cliché, maar het is toch echt zo: zolang je zelf niet gelukkig bent, hoe kun je dan een ander gelukkig maken.
Het is heel nobel om toch maar bij elkaar te blijven, want 'hij is zo goed voor mij en de kids", maar als je er toch niet gelukkig van wordt, dan zeg ik wegwezen.
Tuurlijk is dat makkelijker gezegd dan gedaan en zal de eerste periode heel zwaar zijn (en dat zal nog licht uitgedrukt zijn), maar kies echt voor je eigen geluk.
En nog een andere: blijf nooit bij elkaar voor de kinderen. Kinderen zijn slimmer dan je denkt en het maakt echt niks uit dat je geen ruzie maakt. Ze merken het toch. Dat het bijv. anders is dan bij vriendjes/vriendinnetjes thuis. Ze zullen het niet zo benoemen, maar als je het ze over tien jaar nog eens vraagt, dan hebben ze meer gevoeld van de situatie dan jij denkt.
Het is heel nobel om toch maar bij elkaar te blijven, want 'hij is zo goed voor mij en de kids", maar als je er toch niet gelukkig van wordt, dan zeg ik wegwezen.
Tuurlijk is dat makkelijker gezegd dan gedaan en zal de eerste periode heel zwaar zijn (en dat zal nog licht uitgedrukt zijn), maar kies echt voor je eigen geluk.
En nog een andere: blijf nooit bij elkaar voor de kinderen. Kinderen zijn slimmer dan je denkt en het maakt echt niks uit dat je geen ruzie maakt. Ze merken het toch. Dat het bijv. anders is dan bij vriendjes/vriendinnetjes thuis. Ze zullen het niet zo benoemen, maar als je het ze over tien jaar nog eens vraagt, dan hebben ze meer gevoeld van de situatie dan jij denkt.
Misschien moet je jezelf eerst tegenkomen voordat je het kunt zijn. (Loesje)
zaterdag 12 januari 2008 om 23:50
Als je je voortgepland hebt kun je niet meer in die mate egoistisch zijn als toen je baarmoeder nog ongerept was.........maar hé , dat is mijn overtuiging .
Ik weet eigenlijk niet of kinderen ongelukkiger worden van ouders die elkaar niet ergggggggg lief vinden maar wel goed overweg kunnen met elkaar dan op te groeien bij hun moeder en hun vader eens in de twee weekenden te zien .
Misschien zijn daar studies naar gedaan ?
Kinderen van gescheiden ouders schijnen later veel vaker te scheiden dan kinderen met " gelukkige ( ? ) " ouders . Maar ja , misschien is dat anno nu ook een non-argument .....
Jonge kinderen , werk , huishouden , sociale contacten , op je lijn letten , aan sport doen , je was een tikkie terug draaien ........... een mens zou van minder somber worden .
Het zou zo jammer zijn als mensen - en nogmaals , als buitenstaander weet je nog geen tiende - uit elkaar gaan na een dippie waar misschien wél uit te komen was geweest .
Ik weet eigenlijk niet of kinderen ongelukkiger worden van ouders die elkaar niet ergggggggg lief vinden maar wel goed overweg kunnen met elkaar dan op te groeien bij hun moeder en hun vader eens in de twee weekenden te zien .
Misschien zijn daar studies naar gedaan ?
Kinderen van gescheiden ouders schijnen later veel vaker te scheiden dan kinderen met " gelukkige ( ? ) " ouders . Maar ja , misschien is dat anno nu ook een non-argument .....
Jonge kinderen , werk , huishouden , sociale contacten , op je lijn letten , aan sport doen , je was een tikkie terug draaien ........... een mens zou van minder somber worden .
Het zou zo jammer zijn als mensen - en nogmaals , als buitenstaander weet je nog geen tiende - uit elkaar gaan na een dippie waar misschien wél uit te komen was geweest .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 12 januari 2008 om 23:57
1/3 van de huwelijken lopen tegenwoordig toch op de klippen? Echte studies zullen over een jaar of 20 wel helderheid brengen.
En wat doet het er toe dat kinderen van gescheiden ouders ook zelf vaak scheiden?
Ff voor de duidelijkheid, ik heb het hier niet over een twistje a la 'hij doet het dopje van de tandpasta er nooit op, dus ben ik weg".
Het verhaal van Alyden gaat veel verder.
Ben zelf kind van gescheiden ouders, en daarom is mijn mening 'blijf nooit bij elkaar vanwege de kinderen".
En wat doet het er toe dat kinderen van gescheiden ouders ook zelf vaak scheiden?
Ff voor de duidelijkheid, ik heb het hier niet over een twistje a la 'hij doet het dopje van de tandpasta er nooit op, dus ben ik weg".
Het verhaal van Alyden gaat veel verder.
Ben zelf kind van gescheiden ouders, en daarom is mijn mening 'blijf nooit bij elkaar vanwege de kinderen".
Misschien moet je jezelf eerst tegenkomen voordat je het kunt zijn. (Loesje)
zondag 13 januari 2008 om 00:07
zondag 13 januari 2008 om 00:21
quote:Gaby30 schreef op 13 januari 2008 @ 00:07:
Ik zeg niet dat het ideaal is, maar ik vraag me af wat jij ermee wilt zeggen? Dat je dan maar zelf niet moet scheiden omdat je kinderen dat dan later ook gaan doen? Of bedoelde je er iets anders mee te zeggen?
Ik wil zeggen dat je héél overtuigd moet zijn dat het niks meer is maar vooral van het feit dat het ook nooit meer iets gaat worden .
Niet meer zo leuk , niet voor de volle 100 % gelukkig , sleur , misschien zijn dat allemaal dingen die veranderen kunnen .
Ik lees ook vaak dat één van beiden worstelt met de vraag ; moeten we uit elkaar ............ waarom praat je daar niet sámen over , geef een ander een kans , kijk wat er nog mogelijk is , stel de ander niet voor een onverwacht voldongen feit .
En ik vraag me echt af hoe gelukkig je bent als je drie hoog achter woont , je kinderen hun vriendjes niet zien , een andere juf hebben , je minder geld hebt , je exman en jij niet door één deur kunnen , je reboundrelatie mislukt ................maak je dán wel je kinderen gelukkiger ?
Maar hé , dit is geen pleidooi om vooral maar in een kutrelatie te blijven hangen , het is een pleidooi - als je hjet zo wilt zien - om vooral je best te doen en om te beginnen het achterste van je tong te laten zien aan je partner ipv hem meteen je achterste te laten zien als je de deur uitstapt met meeneming van de halve inboedel .
Ik zeg niet dat het ideaal is, maar ik vraag me af wat jij ermee wilt zeggen? Dat je dan maar zelf niet moet scheiden omdat je kinderen dat dan later ook gaan doen? Of bedoelde je er iets anders mee te zeggen?
Ik wil zeggen dat je héél overtuigd moet zijn dat het niks meer is maar vooral van het feit dat het ook nooit meer iets gaat worden .
Niet meer zo leuk , niet voor de volle 100 % gelukkig , sleur , misschien zijn dat allemaal dingen die veranderen kunnen .
Ik lees ook vaak dat één van beiden worstelt met de vraag ; moeten we uit elkaar ............ waarom praat je daar niet sámen over , geef een ander een kans , kijk wat er nog mogelijk is , stel de ander niet voor een onverwacht voldongen feit .
En ik vraag me echt af hoe gelukkig je bent als je drie hoog achter woont , je kinderen hun vriendjes niet zien , een andere juf hebben , je minder geld hebt , je exman en jij niet door één deur kunnen , je reboundrelatie mislukt ................maak je dán wel je kinderen gelukkiger ?
Maar hé , dit is geen pleidooi om vooral maar in een kutrelatie te blijven hangen , het is een pleidooi - als je hjet zo wilt zien - om vooral je best te doen en om te beginnen het achterste van je tong te laten zien aan je partner ipv hem meteen je achterste te laten zien als je de deur uitstapt met meeneming van de halve inboedel .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 13 januari 2008 om 00:26
quote:blijfgewoonbianca schreef op 13 januari 2008 @ 00:21:
[...]
Maar hé , dit is geen pleidooi om vooral maar in een kutrelatie te blijven hangen , het is een pleidooi - als je hjet zo wilt zien - om vooral je best te doen en om te beginnen het achterste van je tong te laten zien aan je partner ipv hem meteen je achterste te laten zien als je de deur uitstapt met meeneming van de halve inboedel .Mooi gezegd, dat van dat achterste! Helemaal eens.
[...]
Maar hé , dit is geen pleidooi om vooral maar in een kutrelatie te blijven hangen , het is een pleidooi - als je hjet zo wilt zien - om vooral je best te doen en om te beginnen het achterste van je tong te laten zien aan je partner ipv hem meteen je achterste te laten zien als je de deur uitstapt met meeneming van de halve inboedel .Mooi gezegd, dat van dat achterste! Helemaal eens.
Misschien moet je jezelf eerst tegenkomen voordat je het kunt zijn. (Loesje)
zondag 13 januari 2008 om 11:37
