Relaties
alle pijlers
samenwonenend met kinderen alleen verder of niet.
zaterdag 12 januari 2008 om 14:23
Ik woon nu 12 jaar samen met mijn vriend en we hebben samen 2 kinderen. Alleen ik voel me zo eenzaam in mijn relatie. Ik heb dit al regelmatig aangeven en gezegd. En er veranderd weinig aan mijn gevoel. Wel moet ik zeggen dat sinds ik het aangeven heb een stuk beter gaat. Maar toch het blijft maar aan mij knagen dat ik me niet gelukkig voel. En graag alleen verder wil gaan. Maar ik vind het zo moeilijk om deze stap te zetten. En is dat ook eerlijk ten opzichte van de kinderen. Ik zit met dat gevoel en hierdoor zou ik dus drie mensen beroven van hun leefsituatie. Mijn vriend zegt dat als ik weg zou gaan zijn leven geen waarde meer heeft. En ik voel me daar schuldig om. Ook ben ik bang voor de problemen die je tegen komt als je alleen verder gaat. Hij zal me namelijk niet zomaar laten gaan.
Mijn situatie is als volgt mijn vriend is 15 jaar ouder dan mij, en ik leerde hem kennen toen ik 18 was. Ik raakte per ongeluk zwanger maar het kindje was gewenst. Ik had toen al twijfels over mijn relatie maar ja met een baby is het toch makkelijker om bij elkaar te blijven. Het ging beter en we kregen samen nog een tweede kindje. De kinderen gingen weer naar school en zodoende besloot ik om mijn studie ook weer af te maken. Als alles naar wens gaat studeer ik dit jaar af. Ik merk dat ik in de afgelopen jaren heel veel veranderd ben. En dat mijn vriend eigenlijk is blijven hangen in hoe hij was. En dit matcht gewoon niet meer. Ik ben ambiteus wil iets bereiken in mijn leven. En hij vind het leven wat hij nu heeft voldoende. En ik weet niet meer hoe ik dit met mijn toekomst kan verenigen. Hij is op zijn manier helemaal niet slecht voor me. Hij draagt me op handen en voeten. Maar we leven in een huis en leven ieder ons leven. We hebben niets gezamelijk ik ben nu bijna 30 en zou dit dan mijn toekomst zijn. Ik weet niet of ik dat wil. Eigenlijk weet ik wel dat ik dat niet wil maar kan ik dat mijn kinderen aan doen. We maken geen ruzie, leven ons leven en de kinderen voelen zich prettig. Maar ja dat klote gevoel het blijft maar knagen. Ik hoor altijd iedereen praten kies voor jezelf of in iedere relatie mankeert wel iets tja denk ik dan. Zo slecht heb ik het niet, dus misschien moet ik mijn leven maar zo accepteren. Maar het is soms zo eenzaam, al de beslissingen die genomen worden moet ik nemen. Niemand die je helpt, niemand die echt naar je luistert als je verdriet hebt, niemand die je steunt, Alles komt terecht op mijn schouders. En dat is soms best zwaar. Daar in tegen ik kan redelijk gaan en staan waar ik wil, ik heb de kans gehad om terug naar school te staan, heb twee geweldige kinderen, finacieel weinig zorgen. Ik sta echt in dubioo over wat wijsheid is.
Herkent iemand dit en wat hebben jullie gedaan. Voor je eigen gekozen of toch maar gebleven voor de kinderen, en het leven wat je kent.
Ik hoop dat het een beetje duidelijk is want ik vind het zo moeilijk om op te schrijven het zijn immers alleen gevoelens. Alvast bedankt voor het lezen en misschien ook voor je reactie.
liefs alyden
Mijn situatie is als volgt mijn vriend is 15 jaar ouder dan mij, en ik leerde hem kennen toen ik 18 was. Ik raakte per ongeluk zwanger maar het kindje was gewenst. Ik had toen al twijfels over mijn relatie maar ja met een baby is het toch makkelijker om bij elkaar te blijven. Het ging beter en we kregen samen nog een tweede kindje. De kinderen gingen weer naar school en zodoende besloot ik om mijn studie ook weer af te maken. Als alles naar wens gaat studeer ik dit jaar af. Ik merk dat ik in de afgelopen jaren heel veel veranderd ben. En dat mijn vriend eigenlijk is blijven hangen in hoe hij was. En dit matcht gewoon niet meer. Ik ben ambiteus wil iets bereiken in mijn leven. En hij vind het leven wat hij nu heeft voldoende. En ik weet niet meer hoe ik dit met mijn toekomst kan verenigen. Hij is op zijn manier helemaal niet slecht voor me. Hij draagt me op handen en voeten. Maar we leven in een huis en leven ieder ons leven. We hebben niets gezamelijk ik ben nu bijna 30 en zou dit dan mijn toekomst zijn. Ik weet niet of ik dat wil. Eigenlijk weet ik wel dat ik dat niet wil maar kan ik dat mijn kinderen aan doen. We maken geen ruzie, leven ons leven en de kinderen voelen zich prettig. Maar ja dat klote gevoel het blijft maar knagen. Ik hoor altijd iedereen praten kies voor jezelf of in iedere relatie mankeert wel iets tja denk ik dan. Zo slecht heb ik het niet, dus misschien moet ik mijn leven maar zo accepteren. Maar het is soms zo eenzaam, al de beslissingen die genomen worden moet ik nemen. Niemand die je helpt, niemand die echt naar je luistert als je verdriet hebt, niemand die je steunt, Alles komt terecht op mijn schouders. En dat is soms best zwaar. Daar in tegen ik kan redelijk gaan en staan waar ik wil, ik heb de kans gehad om terug naar school te staan, heb twee geweldige kinderen, finacieel weinig zorgen. Ik sta echt in dubioo over wat wijsheid is.
Herkent iemand dit en wat hebben jullie gedaan. Voor je eigen gekozen of toch maar gebleven voor de kinderen, en het leven wat je kent.
Ik hoop dat het een beetje duidelijk is want ik vind het zo moeilijk om op te schrijven het zijn immers alleen gevoelens. Alvast bedankt voor het lezen en misschien ook voor je reactie.
liefs alyden
zondag 13 januari 2008 om 15:55
blijfgewoonbianca:
Datik niet meer gelukkig ben is er de laatste jaren ingeslopen. Eigenlijk draait het hele gezin op mijn schouders en dit heb ik al die jaren ook aangegeven bij mijn man. Hij belooft beterschap maar dat verandert nooit blijvend. Al met al ben ik nu op een punt beland dat ik er als een berg tegen op zie op deze manier verder te moeten leven. Maar voor de kinderen probeer je het zo lang mogelijk vol te houden. Bijkomend, nu toch ook belangrijk punt, is dat ik geen gevoelens meer voor hem heb, niet ten aanzien van de liefde dan. Ik erger me aan elk klein ding en dan krijg je van die snauwerijtjes waar de kids heus wel wat van mee krijgen ook wil je dat liever niet. Weet ook niet hoe nu verder. Blijf het liefst in deze woning met mijn kinderen met op de ddur misschien een partner die me wel begrijpt.
Datik niet meer gelukkig ben is er de laatste jaren ingeslopen. Eigenlijk draait het hele gezin op mijn schouders en dit heb ik al die jaren ook aangegeven bij mijn man. Hij belooft beterschap maar dat verandert nooit blijvend. Al met al ben ik nu op een punt beland dat ik er als een berg tegen op zie op deze manier verder te moeten leven. Maar voor de kinderen probeer je het zo lang mogelijk vol te houden. Bijkomend, nu toch ook belangrijk punt, is dat ik geen gevoelens meer voor hem heb, niet ten aanzien van de liefde dan. Ik erger me aan elk klein ding en dan krijg je van die snauwerijtjes waar de kids heus wel wat van mee krijgen ook wil je dat liever niet. Weet ook niet hoe nu verder. Blijf het liefst in deze woning met mijn kinderen met op de ddur misschien een partner die me wel begrijpt.
zondag 13 januari 2008 om 18:04
Als je geen gevoelens van liefde meer voor hem hebt en je bent hier zeker van, dan vind ik het een ander verhaal. Jij als moeder van de kinderen kan misschien (via een voorlopige voorziening van de rechter) in het huis blijven. Wél zo fijn voor de kinderen, daar verandert tenslotte toch al heel veel voor als hun papa weggaat.
Ik wens je veel sterkte voor het nemen van een heel moeilijke beslissing!
Ik wens je veel sterkte voor het nemen van een heel moeilijke beslissing!
zondag 13 januari 2008 om 21:15
quote:Helmy schreef op 13 januari 2008 @ 18:04:
Als je geen gevoelens van liefde meer voor hem hebt en je bent hier zeker van, dan vind ik het een ander verhaal. Jij als moeder van de kinderen kan misschien (via een voorlopige voorziening van de rechter) in het huis blijven. Wél zo fijn voor de kinderen, daar verandert tenslotte toch al heel veel voor als hun papa weggaat.
Ik wens je veel sterkte voor het nemen van een heel moeilijke beslissing!
Zij is het zat en papa moet weg...................
Misschien kan papa blijven en kan mama een leuk nieuw leven opbouwen ? Paps is het toch niet zat ?
Als je geen gevoelens van liefde meer voor hem hebt en je bent hier zeker van, dan vind ik het een ander verhaal. Jij als moeder van de kinderen kan misschien (via een voorlopige voorziening van de rechter) in het huis blijven. Wél zo fijn voor de kinderen, daar verandert tenslotte toch al heel veel voor als hun papa weggaat.
Ik wens je veel sterkte voor het nemen van een heel moeilijke beslissing!
Zij is het zat en papa moet weg...................
Misschien kan papa blijven en kan mama een leuk nieuw leven opbouwen ? Paps is het toch niet zat ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 13 januari 2008 om 21:35
blijfgewoonbianca:
Beetje heel zwart-wit jouw reactie. Je begrijpt het duidelijk niet en ga dus ook maar geen uitleg meer geven. Aan zo'n reactie heb je dus echt niets.
Kom er zelf wel uit , had gehoopt wat reacties te krijgen waar je mee verder kunt en misschien een andere kijk op de zaak geven. Ik heb geen hekel aan mijn man maar het gevoel is niet goed nu. Hoop dat het veranderd als er een aantal dingen veranderen in de situatie/sleur.
Bovendien als ik het gezin altijd alleen heb gerund denk jij dat mijn man dat nu wel alleen kan?? Dat is nu juist het probleem: hij steunt me niet hierin!
Beetje heel zwart-wit jouw reactie. Je begrijpt het duidelijk niet en ga dus ook maar geen uitleg meer geven. Aan zo'n reactie heb je dus echt niets.
Kom er zelf wel uit , had gehoopt wat reacties te krijgen waar je mee verder kunt en misschien een andere kijk op de zaak geven. Ik heb geen hekel aan mijn man maar het gevoel is niet goed nu. Hoop dat het veranderd als er een aantal dingen veranderen in de situatie/sleur.
Bovendien als ik het gezin altijd alleen heb gerund denk jij dat mijn man dat nu wel alleen kan?? Dat is nu juist het probleem: hij steunt me niet hierin!
zondag 13 januari 2008 om 21:43
Vind je mijn reactie zwart wit ? Zal best .
Wat begrijp ik niet ? Dat jij je niet lekker voelt , dat jij al vaak hebt aangegeven bij je man dat je het anders wilt en dat hij dat niet doorzet ? Ja hoor , dat snap ik best .
Heb je hem een ultimatum gegeven , heb je relatietherapie voorgesteld , heb je aangegeven dat je erover denkt te scheiden , of denkt hij dat je af en toe zeurt , last hebt van PMS of iets dergelijks ? Als je die dingen niet hebt gedaan dán snap ik dat niet , nee .
Ik denk trouwens dat je man alles best alleen kan maar dat nu niet doet want jij bent er toch , of je meent het niet zo, of ....... of......... Net zo goed als dat jij best de dingen kan die hij nu doet .
Wat begrijp ik niet ? Dat jij je niet lekker voelt , dat jij al vaak hebt aangegeven bij je man dat je het anders wilt en dat hij dat niet doorzet ? Ja hoor , dat snap ik best .
Heb je hem een ultimatum gegeven , heb je relatietherapie voorgesteld , heb je aangegeven dat je erover denkt te scheiden , of denkt hij dat je af en toe zeurt , last hebt van PMS of iets dergelijks ? Als je die dingen niet hebt gedaan dán snap ik dat niet , nee .
Ik denk trouwens dat je man alles best alleen kan maar dat nu niet doet want jij bent er toch , of je meent het niet zo, of ....... of......... Net zo goed als dat jij best de dingen kan die hij nu doet .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 14 januari 2008 om 10:38
Sayenne, ik vind dat er wat tegenstrijdigheden in je verhaal zitten. Enerzijds zeg je dat je man je op handen draagt, dat hij je meerdere malen per dag belt als je niet goed in je vel zit ; anderzijds zeg je dat hij niet naar je luistert.
Ik vraag me af of je wel realistisch bent over relaties., of je van je man niet verwacht dat hij in staat is om jouw ingewikkelde zieleroerselen als met een soort toverspreuk op te lossen. Ik vergis me wellicht, maar zo komt het op me over. Misschien komt het doordat je geen concrete voorbeelden geeft van wat je man volgens jou verkeerd doet, je blijft heel vaag, vind ik. Wat versta jij bijv. onder 'luisteren'?
Als je niet van hem houdt, dan denk ik dat het beste is om te scheiden. Maar ik denk ook dat, door een scheiding, hij meer kans heeft om helemaal gelukkig te worden dan jij. Want dan kan hij iemand vinden die wel helemaal van hem houdt zoals hij is (hij lijkt me een behoorlijk lieve man) en zullen zijn ogen wellicht opengaan, hoe dat voelt. Maar zul jij wel iemand vinden die aan jouw hoge eisen beantwoordt?
Als ik me vergis, lees ik graag waarom. Misschien moet je wat concretere voorbeelden geven.
Ik vraag me af of je wel realistisch bent over relaties., of je van je man niet verwacht dat hij in staat is om jouw ingewikkelde zieleroerselen als met een soort toverspreuk op te lossen. Ik vergis me wellicht, maar zo komt het op me over. Misschien komt het doordat je geen concrete voorbeelden geeft van wat je man volgens jou verkeerd doet, je blijft heel vaag, vind ik. Wat versta jij bijv. onder 'luisteren'?
Als je niet van hem houdt, dan denk ik dat het beste is om te scheiden. Maar ik denk ook dat, door een scheiding, hij meer kans heeft om helemaal gelukkig te worden dan jij. Want dan kan hij iemand vinden die wel helemaal van hem houdt zoals hij is (hij lijkt me een behoorlijk lieve man) en zullen zijn ogen wellicht opengaan, hoe dat voelt. Maar zul jij wel iemand vinden die aan jouw hoge eisen beantwoordt?
Als ik me vergis, lees ik graag waarom. Misschien moet je wat concretere voorbeelden geven.
maandag 14 januari 2008 om 13:04
quote:blijfgewoonbianca schreef op 13 januari 2008 @ 21:15:
[...]
Zij is het zat en papa moet weg...................
Misschien kan papa blijven en kan mama een leuk nieuw leven opbouwen ? Paps is het toch niet zat ?Ik ga er even vanuit dat TO meer tijd met haar kinderen doorbrengt dan haar man. De verdeling werk (buitenshuis) en kinderen zijn doorgaans toch redelijk traditioneel ingevuld. Voor een man dus niet heel praktisch om én fulltime te werken én de zorg voor de kinderen te hebben. Hiermee denk ik uiteraard voor een ander. Ik denk mee met TO, zij vraagt om advies, niet haar man!
[...]
Zij is het zat en papa moet weg...................
Misschien kan papa blijven en kan mama een leuk nieuw leven opbouwen ? Paps is het toch niet zat ?Ik ga er even vanuit dat TO meer tijd met haar kinderen doorbrengt dan haar man. De verdeling werk (buitenshuis) en kinderen zijn doorgaans toch redelijk traditioneel ingevuld. Voor een man dus niet heel praktisch om én fulltime te werken én de zorg voor de kinderen te hebben. Hiermee denk ik uiteraard voor een ander. Ik denk mee met TO, zij vraagt om advies, niet haar man!
maandag 14 januari 2008 om 13:21
alyden... het klinkt voor mij alsof je een man hebt die graag met jou doorwil. Maar soms is dat gewoon niet genoeg. Sommigen hier bevelen relatietherapie aan: misschien is dat een optie. Ik krijg het gevoel dat deze man gewoon niet de juiste persoon voor jou is. Dat hij dat nooit was. Destijds gaf je hem een kans omdat dat je beter leek voor je kind... maar moet je iemand jaren lang de kans blijven geven?
Ik snap dat je je schuldig voelt als je besluit om bij hem weg te gaan. Je gooit het leven overhoop van allemaal mensen die niets verkeerd hebben gedaan.
Maar keer het ook eens om: wil jij je kinderen een voorbeeld geven van een relatie waarin liefde niet centraal staat? Hoe zou jij je voelen als je ontdekt dat je ouders voor jou bij elkaar bleven? Zoiets levert toch ook schuldgevoel op? En gebrek aan vertrouwen in anderen: want in hoeverre is het gevoel van iemand dan oprecht?
Het is heel verdrietig dat jij bij je man niet voelt wat je hoort te voelen in een relatie...maar doordat dit zo is al er altijd iemand gekwetst worden. Hij, jij... je weet het niet...
Waarom ik je relatietherapie zou aanraden is omdat je op die manier dit soort dingen op een rijtje kunt zetten met je partner erbij. Misschien is er iets te redden... misschien ook niet. Maar dan hebben je partner en kinderen in ieder geval het gevoel dat hun moeder het geprobeerd heeft voor hen. Dat laat je ze daarmee duidelijk zien. (als je tenminste openminded aan de therapie begint). Dan kun je jezelf in ieder geval recht in de ogen kijken als je toch besluit uit elkaar te gaan.
Kan het helaas niet voor je oplossen dus wens ik je het beste!
Ik snap dat je je schuldig voelt als je besluit om bij hem weg te gaan. Je gooit het leven overhoop van allemaal mensen die niets verkeerd hebben gedaan.
Maar keer het ook eens om: wil jij je kinderen een voorbeeld geven van een relatie waarin liefde niet centraal staat? Hoe zou jij je voelen als je ontdekt dat je ouders voor jou bij elkaar bleven? Zoiets levert toch ook schuldgevoel op? En gebrek aan vertrouwen in anderen: want in hoeverre is het gevoel van iemand dan oprecht?
Het is heel verdrietig dat jij bij je man niet voelt wat je hoort te voelen in een relatie...maar doordat dit zo is al er altijd iemand gekwetst worden. Hij, jij... je weet het niet...
Waarom ik je relatietherapie zou aanraden is omdat je op die manier dit soort dingen op een rijtje kunt zetten met je partner erbij. Misschien is er iets te redden... misschien ook niet. Maar dan hebben je partner en kinderen in ieder geval het gevoel dat hun moeder het geprobeerd heeft voor hen. Dat laat je ze daarmee duidelijk zien. (als je tenminste openminded aan de therapie begint). Dan kun je jezelf in ieder geval recht in de ogen kijken als je toch besluit uit elkaar te gaan.
Kan het helaas niet voor je oplossen dus wens ik je het beste!
maandag 14 januari 2008 om 13:44
Reiger100:
Jij verwart me met een andere forummer. Ik heb namelijk nooit geschreven dat mijn man me op handen draagt en me een paar keer per dag belt. Dat verhaal is niet de mijne, dus kijk even goed voor je op iemand reageert.
Verder gaat mijn man nu in therapie en daarbij zou ik ook wel eens mee moeten komen denk ik. Dat heb ik er ook wel voor over. We hebben de laatste jaren zoveel negatieve dingen meegemaakt dat dit de leukere dingen overschaduwt, misschien dat zo'n therapeut ons weer op de goede weg kan zetten. Als dat gebeurt hoop ik dat mijn gevoelens voor hem ook terugkomen.
Jij verwart me met een andere forummer. Ik heb namelijk nooit geschreven dat mijn man me op handen draagt en me een paar keer per dag belt. Dat verhaal is niet de mijne, dus kijk even goed voor je op iemand reageert.
Verder gaat mijn man nu in therapie en daarbij zou ik ook wel eens mee moeten komen denk ik. Dat heb ik er ook wel voor over. We hebben de laatste jaren zoveel negatieve dingen meegemaakt dat dit de leukere dingen overschaduwt, misschien dat zo'n therapeut ons weer op de goede weg kan zetten. Als dat gebeurt hoop ik dat mijn gevoelens voor hem ook terugkomen.
maandag 14 januari 2008 om 14:50
quote:Helmy schreef op 13 januari 2008 @ 11:37:
[...]
Geleefd met een leugen?? Is bij elkaar blijven voor de kinderen niet een heel goede reden?
Zo voelde hij dat. Ik wil niet zeggen dat ik het met hem eens ben. Maar goed, hij had liever gezien dat zijn moeder echt voor zichzelf gekozen had op dat moment ipv bij zijn vader te blijven waar ze ongelukkig was. De "leugen" was voor hem dat hij al die tijd dacht dat ze een goed gezin hadden en het leek toen ze uit elkaar gingen dat zijn ouders zijn hele jeugd toneel gespeeld hadden voor de kinderen.
Daarnaast zou ik de impact van het verliezen van een thuis op het moment dat je op kamers (er vanuit gaande dat op kamers zijn de "juiste" leeftijd is voor de ouders om uit elkaar te gaan) ook niet onderschatten.
[...]
Geleefd met een leugen?? Is bij elkaar blijven voor de kinderen niet een heel goede reden?
Zo voelde hij dat. Ik wil niet zeggen dat ik het met hem eens ben. Maar goed, hij had liever gezien dat zijn moeder echt voor zichzelf gekozen had op dat moment ipv bij zijn vader te blijven waar ze ongelukkig was. De "leugen" was voor hem dat hij al die tijd dacht dat ze een goed gezin hadden en het leek toen ze uit elkaar gingen dat zijn ouders zijn hele jeugd toneel gespeeld hadden voor de kinderen.
Daarnaast zou ik de impact van het verliezen van een thuis op het moment dat je op kamers (er vanuit gaande dat op kamers zijn de "juiste" leeftijd is voor de ouders om uit elkaar te gaan) ook niet onderschatten.
maandag 14 januari 2008 om 15:40
Sorry sayenne, ik had me van naam vergist, ik bedoelde Alyden.
Dus stel ik mijn vraag nogmaals aan haar.
Alyden, ik vind dat er wat tegenstrijdigheden in je verhaal zitten. Enerzijds zeg je dat je man je op handen draagt, dat hij je meerdere malen per dag belt als je niet goed in je vel zit ; anderzijds zeg je dat hij niet naar je luistert.
Ik vraag me af of je wel realistisch bent over relaties., of je van je man niet verwacht dat hij in staat is om jouw ingewikkelde zieleroerselen als met een soort toverspreuk op te lossen. Ik vergis me wellicht, maar zo komt het op me over. Misschien komt het doordat je geen concrete voorbeelden geeft van wat je man volgens jou verkeerd doet, je blijft heel vaag, vind ik. Wat versta jij bijv. onder 'luisteren'?
Als je niet (meer) van hem houdt of nooit echt van hem gehouden hebt, dan denk ik dat het beste is om te scheiden. Maar ik denk ook dat, door een scheiding, hij meer kans heeft om helemaal gelukkig te worden dan jij. Want dan kan hij iemand vinden die wel helemaal van hem houdt zoals hij is (hij lijkt me een behoorlijk lieve man) en zullen zijn ogen wellicht opengaan, hoe dat voelt. Maar zul jij wel iemand vinden die aan jouw hoge eisen beantwoordt?
Als ik me vergis, lees ik graag waarom. Misschien moet je wat concretere voorbeelden geven.
Dus stel ik mijn vraag nogmaals aan haar.
Alyden, ik vind dat er wat tegenstrijdigheden in je verhaal zitten. Enerzijds zeg je dat je man je op handen draagt, dat hij je meerdere malen per dag belt als je niet goed in je vel zit ; anderzijds zeg je dat hij niet naar je luistert.
Ik vraag me af of je wel realistisch bent over relaties., of je van je man niet verwacht dat hij in staat is om jouw ingewikkelde zieleroerselen als met een soort toverspreuk op te lossen. Ik vergis me wellicht, maar zo komt het op me over. Misschien komt het doordat je geen concrete voorbeelden geeft van wat je man volgens jou verkeerd doet, je blijft heel vaag, vind ik. Wat versta jij bijv. onder 'luisteren'?
Als je niet (meer) van hem houdt of nooit echt van hem gehouden hebt, dan denk ik dat het beste is om te scheiden. Maar ik denk ook dat, door een scheiding, hij meer kans heeft om helemaal gelukkig te worden dan jij. Want dan kan hij iemand vinden die wel helemaal van hem houdt zoals hij is (hij lijkt me een behoorlijk lieve man) en zullen zijn ogen wellicht opengaan, hoe dat voelt. Maar zul jij wel iemand vinden die aan jouw hoge eisen beantwoordt?
Als ik me vergis, lees ik graag waarom. Misschien moet je wat concretere voorbeelden geven.
maandag 14 januari 2008 om 18:24
quote:mararoulette schreef op 14 januari 2008 @ 14:50:
[...]
Zo voelde hij dat. Ik wil niet zeggen dat ik het met hem eens ben. Maar goed, hij had liever gezien dat zijn moeder echt voor zichzelf gekozen had op dat moment ipv bij zijn vader te blijven waar ze ongelukkig was. De "leugen" was voor hem dat hij al die tijd dacht dat ze een goed gezin hadden en het leek toen ze uit elkaar gingen dat zijn ouders zijn hele jeugd toneel gespeeld hadden voor de kinderen.
Oké, ik snap wel dat iemand dat zo kan voelen, maar ik denk zelf (en dat nog wel als gescheiden moeder) dat liefde (natuurlijk de nr1) en kinderen (nr2) de beste redenen zijn om bij elkaar te blijven.
Soms merk je ook pas hoeveel je om elkaar geeft als je uit elkaar bent...en dan is er vaak al (te) veel kapot gemaakt om door te kunnen gaan.
[...]
Zo voelde hij dat. Ik wil niet zeggen dat ik het met hem eens ben. Maar goed, hij had liever gezien dat zijn moeder echt voor zichzelf gekozen had op dat moment ipv bij zijn vader te blijven waar ze ongelukkig was. De "leugen" was voor hem dat hij al die tijd dacht dat ze een goed gezin hadden en het leek toen ze uit elkaar gingen dat zijn ouders zijn hele jeugd toneel gespeeld hadden voor de kinderen.
Oké, ik snap wel dat iemand dat zo kan voelen, maar ik denk zelf (en dat nog wel als gescheiden moeder) dat liefde (natuurlijk de nr1) en kinderen (nr2) de beste redenen zijn om bij elkaar te blijven.
Soms merk je ook pas hoeveel je om elkaar geeft als je uit elkaar bent...en dan is er vaak al (te) veel kapot gemaakt om door te kunnen gaan.
maandag 14 januari 2008 om 18:27
quote:Raaf85 schreef op 14 januari 2008 @ 13:21:
alyden... het klinkt voor mij alsof je een man hebt die graag met jou doorwil. Maar soms is dat gewoon niet genoeg. Sommigen hier bevelen relatietherapie aan: misschien is dat een optie. Ik krijg het gevoel dat deze man gewoon niet de juiste persoon voor jou is. Dat hij dat nooit was.
Dit sluit aan bij mijn gevoel hierover. Soms wil je allebei graag, voor zooooveel redenen, maar soms gaat het gewoon niet. Als je daar diep ongelukkig van wordt, moet je ook nogeens voldoende moed hebben om die knoop door te hakken....en hopen dat het leven er beter op wordt. Dat blijft toch een gok!
alyden... het klinkt voor mij alsof je een man hebt die graag met jou doorwil. Maar soms is dat gewoon niet genoeg. Sommigen hier bevelen relatietherapie aan: misschien is dat een optie. Ik krijg het gevoel dat deze man gewoon niet de juiste persoon voor jou is. Dat hij dat nooit was.
Dit sluit aan bij mijn gevoel hierover. Soms wil je allebei graag, voor zooooveel redenen, maar soms gaat het gewoon niet. Als je daar diep ongelukkig van wordt, moet je ook nogeens voldoende moed hebben om die knoop door te hakken....en hopen dat het leven er beter op wordt. Dat blijft toch een gok!
maandag 14 januari 2008 om 18:41
Wél zo fijn voor de kinderen, daar verandert tenslotte toch al heel veel voor als hun papa weggaat.
waarom moet pappa maar altijd weg gaan en wordt er zonder meer van uit gegaan dat mamma bij de kids blijft? Draai het eens om, mamma op flatje 3 hoog, pappa blijft thuis wonen en zorgt voor de kids en mamma voor wat meer centjes. Vinden vrouwen dit nog steeds gewoon een recht, gaan ze daar gewoon nog domweg van uit dat zij de kids wel even mee nemen?
Daarbij nog iets wat ik mij sterk af vraag. Je zult je eigen kids maar dagelijks moeten missen maar daarbij wel dagelijks lief en aardig voor kids van een ander moeten zijn. Hoe veel mannen zitten er te wachten op het partner worden van een vrouw die al een aantal kinderen heeft? Misschien heel veel, geen idee maar wat denken de dames?
waarom moet pappa maar altijd weg gaan en wordt er zonder meer van uit gegaan dat mamma bij de kids blijft? Draai het eens om, mamma op flatje 3 hoog, pappa blijft thuis wonen en zorgt voor de kids en mamma voor wat meer centjes. Vinden vrouwen dit nog steeds gewoon een recht, gaan ze daar gewoon nog domweg van uit dat zij de kids wel even mee nemen?
Daarbij nog iets wat ik mij sterk af vraag. Je zult je eigen kids maar dagelijks moeten missen maar daarbij wel dagelijks lief en aardig voor kids van een ander moeten zijn. Hoe veel mannen zitten er te wachten op het partner worden van een vrouw die al een aantal kinderen heeft? Misschien heel veel, geen idee maar wat denken de dames?
maandag 14 januari 2008 om 21:06
Het gaat hier volgens mij om TO, zij zegt dat de zorg van haar gezin op haar rust. Dat is de info die we hier hebben. Vandaar dat dit mij ook de meest voor de hand liggende stap lijkt.
Overigens, mijn exman was vroeger huisman. Eerlijk gezegd meer uit gemakzucht dan uit overtuiging of uit liefde. Ik verdiende de centjes. Toen wij uit elkaar gingen, bleef ik én de centjes verdienen, kreeg (God zij dank) fulltime de zorg voor mijn kind en mijn exman trok zich overal van terug. Dat heeft mij wel aan het denken gezet. Zonder daarmee alle mannen maar over één kam te willen scheren, betwijfel ik weleens (afgaand op mijn eigen situatie destijds en uit andere gevallen uit mijn omgeving) of mannen zichzelf wel zo kunnen wegcijferen als hoe vrouwen dat doen voor hun gezin. Nou ja, dit is een heel ander onderwerp, maar vanwege de informatie die TO ons geeft, ben ik geneigd aan een "traditionele" scheiding te denken.
Zeker ook in het belang van de kinderen en de continuïteit van de zorg voor hen.
Overigens, mijn exman was vroeger huisman. Eerlijk gezegd meer uit gemakzucht dan uit overtuiging of uit liefde. Ik verdiende de centjes. Toen wij uit elkaar gingen, bleef ik én de centjes verdienen, kreeg (God zij dank) fulltime de zorg voor mijn kind en mijn exman trok zich overal van terug. Dat heeft mij wel aan het denken gezet. Zonder daarmee alle mannen maar over één kam te willen scheren, betwijfel ik weleens (afgaand op mijn eigen situatie destijds en uit andere gevallen uit mijn omgeving) of mannen zichzelf wel zo kunnen wegcijferen als hoe vrouwen dat doen voor hun gezin. Nou ja, dit is een heel ander onderwerp, maar vanwege de informatie die TO ons geeft, ben ik geneigd aan een "traditionele" scheiding te denken.
Zeker ook in het belang van de kinderen en de continuïteit van de zorg voor hen.
maandag 14 januari 2008 om 21:11
Werken is ook zorgen voor je gezin..........
Maar goed , wie in welk huis moet blijven is ook niet aan ons .
Maar ik vind het wel frappant dat als ze in het huis zou kunnen blijven ze het dán wel zou weten . het lijkt mij dat als je ongelukkig wordt van samen met je man in één huis te zijn dat je dan liever vandaag dan morgen weggaat ...... zeker als je zelf vindt dat kinderen pas gelukkig worden van een gelukkige moeder . ( dat die vader dan misschien ongelukkig is doet geloof ik niet ter zake ........... ) het komt zo over als ; wel de lusten niet de lasten . Al kan ik onmogelijk bepalen hoe erg de lasten zijn en hoe zwaar die op TO haar schouders drukken natuurlijk .
Maar goed , wie in welk huis moet blijven is ook niet aan ons .
Maar ik vind het wel frappant dat als ze in het huis zou kunnen blijven ze het dán wel zou weten . het lijkt mij dat als je ongelukkig wordt van samen met je man in één huis te zijn dat je dan liever vandaag dan morgen weggaat ...... zeker als je zelf vindt dat kinderen pas gelukkig worden van een gelukkige moeder . ( dat die vader dan misschien ongelukkig is doet geloof ik niet ter zake ........... ) het komt zo over als ; wel de lusten niet de lasten . Al kan ik onmogelijk bepalen hoe erg de lasten zijn en hoe zwaar die op TO haar schouders drukken natuurlijk .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 14 januari 2008 om 23:23
Hallo ten eerste bedankt voor alle berichten. Ik heb ze net allemaal doorgelezen.
Reiger
De tegenstrijdigheden die jij bedoelt, kan ik wel verklaren. De keren dat ik in gesprek ga over onze toekomst dan praat hij vaak zo lang over mij heen dat ik het op dat moment niet meer weet. Dan ben ik echt in de war, en hij zegt dan bijv tegen mij dat komt omdat je zo jong was en nu begin je ouder te worden en kom je erachter dat je bepaalde dingen gemist hebt in je leven die je nu wilt inhalen. Hij praat dan zolang op mij in dat ik het geloof en dan bij mezelf denk jij hebt gelijk. Zie je wel zegt hij dan morgen denk je er weer anders over. En dan belt hij mij de volgende dag op met hoe is het nu want ik was immers in de war. En eerst dacht ik ook dat hij gelijk had maar nu denk ik dat het toch echt anders is. Maar dat wil hij niet serieus nemen. Hoe duidelijk ik daarover ook ben.
Sorry ben doodop dus ik hoop dat ik het een beetje duidelijk heb opgeschreven. Daarom Sayenne, Bianca, Helmy, bedankt voor jullie postings ik zal hier morgen wel op terug komen.
Liefs Alyden
Reiger
De tegenstrijdigheden die jij bedoelt, kan ik wel verklaren. De keren dat ik in gesprek ga over onze toekomst dan praat hij vaak zo lang over mij heen dat ik het op dat moment niet meer weet. Dan ben ik echt in de war, en hij zegt dan bijv tegen mij dat komt omdat je zo jong was en nu begin je ouder te worden en kom je erachter dat je bepaalde dingen gemist hebt in je leven die je nu wilt inhalen. Hij praat dan zolang op mij in dat ik het geloof en dan bij mezelf denk jij hebt gelijk. Zie je wel zegt hij dan morgen denk je er weer anders over. En dan belt hij mij de volgende dag op met hoe is het nu want ik was immers in de war. En eerst dacht ik ook dat hij gelijk had maar nu denk ik dat het toch echt anders is. Maar dat wil hij niet serieus nemen. Hoe duidelijk ik daarover ook ben.
Sorry ben doodop dus ik hoop dat ik het een beetje duidelijk heb opgeschreven. Daarom Sayenne, Bianca, Helmy, bedankt voor jullie postings ik zal hier morgen wel op terug komen.
Liefs Alyden
dinsdag 15 januari 2008 om 12:23
quote:alyden schreef op 14 januari 2008 @ 23:23:
Reiger
De tegenstrijdigheden die jij bedoelt, kan ik wel verklaren. De keren dat ik in gesprek ga over onze toekomst
Dat is precies wat ik niet duidelijk vind: waarom ga je steeds in gesprek over jullie toekomst? Wat mis je in je huidige leven? Het lijkt wel een vicieuze cirkel : je zegt dat wat er mis is in je relatie, is dat je niet kunt praten over wat er mis is...
dan praat hij vaak zo lang over mij heen dat ik het op dat moment niet meer weet.
Reiger
De tegenstrijdigheden die jij bedoelt, kan ik wel verklaren. De keren dat ik in gesprek ga over onze toekomst
Dat is precies wat ik niet duidelijk vind: waarom ga je steeds in gesprek over jullie toekomst? Wat mis je in je huidige leven? Het lijkt wel een vicieuze cirkel : je zegt dat wat er mis is in je relatie, is dat je niet kunt praten over wat er mis is...
dan praat hij vaak zo lang over mij heen dat ik het op dat moment niet meer weet.
dinsdag 15 januari 2008 om 15:31
Wat ik mis heb ik globaal omschrijven toen ik dit topic openende.
Met gesprekken over de toekomst, doel ik op bepaalde keuze's die we maken. Een van mijn kinderen heeft leerstoornissen, toen we moesten kiezen of ze naar speciaal onderwijs ging of op de gewone basisschool zei hij kies jij maar. Toen later mijn vader overleed zei hij ik begrijp dat je het moeilijk hebt maar het leven gaat door. Bij iedere beslissing horen dat jij het wel weet is niet echt fijn vooral als het over onze kinderen gaat. Waar je toch beide ongerust over bent. Dit vind ik zo moeilijk en dit zou ik graag veranderd willen zien. Hij zegt altijd tegen mij dat ik juist blij moet zijn, ik kan alles zelf kiezen wat ik wil. En dat is misschien ook wel, maar hij heeft geen idee wat er op de bank staat en als we soms een maand minder hebben wil hij daar ook niet op geattenteerd worden dat los ik immers toch wel op. En daar hebben wij dan de gesprekken over dat ik op deze manier het liever alleen doe.
En hij zegt dat ik dan juist egoistisch ben want ik haal de vader bij onze kinderen weg als ik daar voor zou kiezen. En nu vraag ik me zelf af hoe egoistisch zou het zijn als ik er toch voor kies om uit elkaar te gaan.
Ik twijfel daar zo over. En zo slecht heb ik het niet, kan s'avonds een keer weg, financieel kunnen we het redden, ik mag hem ook wel graag, maar het is soms zo zwaar om alles op je eigen rug te dragen. En daar zou ik graag steun in willen en daar gaan onze gesprekken over.
Op een gegeven moment merk ik gewoon dat het steeds zwaarder wordt om de last alleen te dragen. Toen de kinderen jonger waren werkte ik anderhalve dag in de week. Nu werk ik vier dagen per week en 2 avonden moet ik naar school. Ondertussen doe ik het huishouden, verzorg de kinderen, kook eten etc. Want ja ik kan immers alles aan.
Maar ik wilde gewoon een eerlijke kijk dus ik wilde zo min mogelijk het hoe en waarom zeggen.
Het is immers de kant van mij verhaal, en hij kan hier niet verantwoorden waarom hij zo iets zegt. Het is alleen mijn kant. En ik wil juist een zo objectief mogelijk antwoord.
Maar ik zie al aan de antwoorden die ik heb gekregen, dat ieder mens er anders over denkt. Ik denk zelf zoals Blijf gewoon Bianca denkt. Maar omdat ik me dus echt ongelukkig voel, in deze situatie. Vraag ik me af wanneer is iets ernstig genoeg om uiteindelijk voor jezelf te kiezen.
Ik heb mezelf altijd gezegd ik blijf bij de vader van mijn kinderen, en nu begin ik langzaam alles minder zwart wit te zien. Dus door jullie reacties hoop ik misschien nog mogelijkheden te vinden die ik nog niet geprobeerd heb. Of voor mezelf kunnen verantwoorden dat het soms ophoud hoe graag je het ook anders zag. Maar dat vind ik heel moeilijk. Omdat ik het makkelijker vind om zijn goede kanten uit te vergroten en de slechte onder het kleed te vegen. Tot dit bijna niet meer mogelijk is omdat het te zwaar wordt.
Met gesprekken over de toekomst, doel ik op bepaalde keuze's die we maken. Een van mijn kinderen heeft leerstoornissen, toen we moesten kiezen of ze naar speciaal onderwijs ging of op de gewone basisschool zei hij kies jij maar. Toen later mijn vader overleed zei hij ik begrijp dat je het moeilijk hebt maar het leven gaat door. Bij iedere beslissing horen dat jij het wel weet is niet echt fijn vooral als het over onze kinderen gaat. Waar je toch beide ongerust over bent. Dit vind ik zo moeilijk en dit zou ik graag veranderd willen zien. Hij zegt altijd tegen mij dat ik juist blij moet zijn, ik kan alles zelf kiezen wat ik wil. En dat is misschien ook wel, maar hij heeft geen idee wat er op de bank staat en als we soms een maand minder hebben wil hij daar ook niet op geattenteerd worden dat los ik immers toch wel op. En daar hebben wij dan de gesprekken over dat ik op deze manier het liever alleen doe.
En hij zegt dat ik dan juist egoistisch ben want ik haal de vader bij onze kinderen weg als ik daar voor zou kiezen. En nu vraag ik me zelf af hoe egoistisch zou het zijn als ik er toch voor kies om uit elkaar te gaan.
Ik twijfel daar zo over. En zo slecht heb ik het niet, kan s'avonds een keer weg, financieel kunnen we het redden, ik mag hem ook wel graag, maar het is soms zo zwaar om alles op je eigen rug te dragen. En daar zou ik graag steun in willen en daar gaan onze gesprekken over.
Op een gegeven moment merk ik gewoon dat het steeds zwaarder wordt om de last alleen te dragen. Toen de kinderen jonger waren werkte ik anderhalve dag in de week. Nu werk ik vier dagen per week en 2 avonden moet ik naar school. Ondertussen doe ik het huishouden, verzorg de kinderen, kook eten etc. Want ja ik kan immers alles aan.
Maar ik wilde gewoon een eerlijke kijk dus ik wilde zo min mogelijk het hoe en waarom zeggen.
Het is immers de kant van mij verhaal, en hij kan hier niet verantwoorden waarom hij zo iets zegt. Het is alleen mijn kant. En ik wil juist een zo objectief mogelijk antwoord.
Maar ik zie al aan de antwoorden die ik heb gekregen, dat ieder mens er anders over denkt. Ik denk zelf zoals Blijf gewoon Bianca denkt. Maar omdat ik me dus echt ongelukkig voel, in deze situatie. Vraag ik me af wanneer is iets ernstig genoeg om uiteindelijk voor jezelf te kiezen.
Ik heb mezelf altijd gezegd ik blijf bij de vader van mijn kinderen, en nu begin ik langzaam alles minder zwart wit te zien. Dus door jullie reacties hoop ik misschien nog mogelijkheden te vinden die ik nog niet geprobeerd heb. Of voor mezelf kunnen verantwoorden dat het soms ophoud hoe graag je het ook anders zag. Maar dat vind ik heel moeilijk. Omdat ik het makkelijker vind om zijn goede kanten uit te vergroten en de slechte onder het kleed te vegen. Tot dit bijna niet meer mogelijk is omdat het te zwaar wordt.
dinsdag 15 januari 2008 om 15:44
Alyden, als ik het goed begrijp is het volgende aan de hand:
- hij laat belangrijke beslissingen helemaal aan jou over, ondanks dat jij hem expliciet uitgelegd hebt dat je je daardoor eenzaam voelt. Wat zit hier achter?
Waarom probeert hij niet met je mee te denken als hij weet dat hij je daardoor dreigt te verliezen? Ik vind dit heel vreemd gedrag van hem.
- hij wil/kan niet over jouw gevoelens praten ; hebben jullie al relatietherapie gehad waarin hij geleerd heeft hoe je met je partner over gevoelens kunt praten? Dat is namelijk niet zo moeilijk te leren...
- jij doet het hele huishouden bovenop je werk. Heb je hem al heel erg duidelijk gemaakt dat je wil dat hij zijn deel doet? Zo ja, weigert hij dat dan vlakaf of belooft hij vanalles en doet het vervolgens niet?
- hij laat belangrijke beslissingen helemaal aan jou over, ondanks dat jij hem expliciet uitgelegd hebt dat je je daardoor eenzaam voelt. Wat zit hier achter?
Waarom probeert hij niet met je mee te denken als hij weet dat hij je daardoor dreigt te verliezen? Ik vind dit heel vreemd gedrag van hem.
- hij wil/kan niet over jouw gevoelens praten ; hebben jullie al relatietherapie gehad waarin hij geleerd heeft hoe je met je partner over gevoelens kunt praten? Dat is namelijk niet zo moeilijk te leren...
- jij doet het hele huishouden bovenop je werk. Heb je hem al heel erg duidelijk gemaakt dat je wil dat hij zijn deel doet? Zo ja, weigert hij dat dan vlakaf of belooft hij vanalles en doet het vervolgens niet?
dinsdag 15 januari 2008 om 16:48
Ja allemaal geprobeerd, en hij belooft alles want hij wil me niet kwijt raken dit gaat dan enkele weken goed om later toch weer in het zelfde ritme terug te vallen. Ik weet dat het geen onwil is maar ik vind het zo moeilijk om te leren accepteren. En ik weet niet eens of ik dit wil accepteren. Ik wil zo graag samen zijn met iemand met wie je lief en leed kan delen. Die wel naar je luistert als je een klote dag hebt gehad op je werk, die wel tijd heeft samen naar een nieuw bankstel te kijken, die geinteresseerd is in mij als persoon. En dat is wat ik zo graag zou willen. Maar ja veel mensen die ik ken die zeggen het gras bij de buren is altijd groener en ik vraag me af zou dat echt zo zijn. En zit ik maar voor niets te zeuren.
Een gewone vriend waar ik mee omga, die luistert wel altijd ziet het wel als ik moe ben en is geintereseert in mij als persoon. Maar zou je dat ook niet met je man kunnen hebben. Eerlijk gezegd ik weet dat niet dit is mijn eerste serieuze relatie. Dus ik heb geen vergelijksmateriaal. Misschien zijn mijn eisen wel gewoon te hoog. En daarom twijfel ik zo wat is wijsheid in deze situatie.
Een gewone vriend waar ik mee omga, die luistert wel altijd ziet het wel als ik moe ben en is geintereseert in mij als persoon. Maar zou je dat ook niet met je man kunnen hebben. Eerlijk gezegd ik weet dat niet dit is mijn eerste serieuze relatie. Dus ik heb geen vergelijksmateriaal. Misschien zijn mijn eisen wel gewoon te hoog. En daarom twijfel ik zo wat is wijsheid in deze situatie.
dinsdag 15 januari 2008 om 17:16
Alyden, natuurlijk is het mogelijk om met je man lief en leed te delen. Zo'n man heb ik nu ook.
Ik denk dat je drie dingen kunt doen:
- scheiden, maar dat lijkt me wel erg drastisch ; ik ben zelf gescheiden (en overigens hertrouwd en nu heel gelukkig) maar de problemen in mijn eerste huwelijk waren veel en veel groter dan wat jij beschrijft en je mag de impact van een scheiding niet onderschatten. Het kan goed uitpakken, maar ook verkeerd.
- je bij de toestand neerleggen en proberen je man te accepteren zoals hij is. Maar dan moet het écht accepteren zijn, anders gaat het ten koste van je relatie, van je liefde voor je man (en dat lijkt me nu al het geval te zijn).
- actie ondernemen; ik ben even vergeten of jullie al relatietherapie geprobeerd hebben. Jullie huwelijk lijkt me in elk geval de moeite om voor te vechten.
Ik zou zelf voor punt drie gaan in jouw situatie.
Ik denk dat je drie dingen kunt doen:
- scheiden, maar dat lijkt me wel erg drastisch ; ik ben zelf gescheiden (en overigens hertrouwd en nu heel gelukkig) maar de problemen in mijn eerste huwelijk waren veel en veel groter dan wat jij beschrijft en je mag de impact van een scheiding niet onderschatten. Het kan goed uitpakken, maar ook verkeerd.
- je bij de toestand neerleggen en proberen je man te accepteren zoals hij is. Maar dan moet het écht accepteren zijn, anders gaat het ten koste van je relatie, van je liefde voor je man (en dat lijkt me nu al het geval te zijn).
- actie ondernemen; ik ben even vergeten of jullie al relatietherapie geprobeerd hebben. Jullie huwelijk lijkt me in elk geval de moeite om voor te vechten.
Ik zou zelf voor punt drie gaan in jouw situatie.
