Relaties
alle pijlers
Scheiden en je kind gaan missen
dinsdag 22 december 2020 om 21:27
Hoi,
In april opende ik dit topic
relaties/uit-elkaar-15-jr-samen-kind/li ... #p31193484
Sinds april is er veel veranderd.
Het gaat goed met onze dochter. Ze slaapt al een hele tijd geweldig, ik heb ander werk wat ik top vind en mijn man en ik zijn wél in relatietherapie geweest.
So far so good. Ik ben alleen tot het besef gekomen dat ik met alles wat ik doe vooral ons gezin probeer te redden. Niet wil weggooien wat we hebben opgebouwd. Maar liefde voel ik niet voor mijn man.
Het enige wat me intens verdrietig maakt is dat als we uit elkaar gaan, ons kind de helft van de tijd een van haar ouders moet missen. En, dat ik (en mijn partner dus ook) haar de helft van haar leventje moet gaan missen. Mijn hart breekt. Ik vind dat verschrikkelijk.
Een logisch gevolg van een scheiding ja maar ik heb het al heel moeilijk bij het idee.
Ervaringen? Tips?
In april opende ik dit topic
relaties/uit-elkaar-15-jr-samen-kind/li ... #p31193484
Sinds april is er veel veranderd.
Het gaat goed met onze dochter. Ze slaapt al een hele tijd geweldig, ik heb ander werk wat ik top vind en mijn man en ik zijn wél in relatietherapie geweest.
So far so good. Ik ben alleen tot het besef gekomen dat ik met alles wat ik doe vooral ons gezin probeer te redden. Niet wil weggooien wat we hebben opgebouwd. Maar liefde voel ik niet voor mijn man.
Het enige wat me intens verdrietig maakt is dat als we uit elkaar gaan, ons kind de helft van de tijd een van haar ouders moet missen. En, dat ik (en mijn partner dus ook) haar de helft van haar leventje moet gaan missen. Mijn hart breekt. Ik vind dat verschrikkelijk.
Een logisch gevolg van een scheiding ja maar ik heb het al heel moeilijk bij het idee.
Ervaringen? Tips?
yellow002 wijzigde dit bericht op 22-12-2020 21:31
Reden: Foutje
Reden: Foutje
0.49% gewijzigd
dinsdag 22 december 2020 om 22:34
Ik kan altijd erg weinig met mensen die zelf willen scheiden (hij/zij heeft me zo teleurgesteld) en dan om troost vragen omdat je daardoor je kind minder zal zien. Troost omdat je relatie is mislukt, prima, maar omdat je zelf je kind verdriet aandoet omdat je zijn intenties wel vertrouwt maar omdat zijn reactie niet was wat je wilde en je blijkbaar niet verder wil gaan met de RT om tot de bodem van het probleem te komen. Je kind zet je echter gewoon voor een voldongen feit er van uitgaande dat haar verdriet altijd minder zal zijn over de scheiding dan die van jou.
dinsdag 22 december 2020 om 22:35
Ik heb je bericht 3x gelezen maar begrijp toch niet wat je wil zeggen ?Geronimo2 schreef: ↑22-12-2020 22:34Ik kan altijd erg weinig met mensen die zelf willen scheiden (hij/zij heeft me zo teleurgesteld) en dan om troost vragen omdat je daardoor je kind minder zal zien. Troost omdat je relatie is mislukt, prima, maar omdat je zelf je kind verdriet aandoet omdat je zijn intenties wel vertrouwt maar omdat zijn reactie niet was wat je wilde en je blijkbaar niet verder wil gaan met de RT om tot de bodem van het probleem te komen. Je kind zet je echter gewoon voor een voldongen feit er van uitgaande dat haar verdriet altijd minder zal zijn over de scheiding dan die van jou.
Dat je weinig medelijden met me hebt? Nog iets anders?
Dat ik niet verder wilde in RT om tot de kern te komen is een aanname
dinsdag 22 december 2020 om 22:37
Dat vind ik wel iets heel anders dan je niet open kunnen/willen stellen en dan maar te gaan scheiden. Geen probleem als je geen kinderen hebt maar in het geval van TO is het een kwestie van opgeven omdat ze de psychische pijn niet denkt aan te kunnen. Ik zie zo veel relaties stranden met kleine kinderen en vind het mateloos egoïstisch. En om dan vervolgens nog getroost te moeten worden slaat echt alles.femke09 schreef: ↑22-12-2020 22:18De kinderen waren ronduit bang voor ex...
Ik ook, maar dat vond ik niet erg, zolang het de kinderen maar goed ging. Tot ik twee bange droppies op de trap zag zitten...
Ex kon blijkbaar de drukte van een gezin niet aan. Hij is nu veel rustiger en de kinderen gaan graag naar hem toe.
dinsdag 22 december 2020 om 22:39
Als je iemand vergeeft is dat het grootste cadeau aan jezelf, niet aan de ander.
Je zegt dan in mijn ogen niet dat het gedrag goed was. Maar dat het niet anders is een dat dat het is.
Het totaalplaatje moet genoeg zijn.
Ik lees dat jij denkt dat bij een volgend probleem hij waarschijnlijk weer niet oké zal doen. Dat zou voor mij een dealbreaker zijn. In rt praten hoe je een volgende keer wel met elkaar in gesprek kan blijven maakt dat het weer kansen biedt.
Geen kind van gescheiden ouders en ik was er blij om. Ik had tenminste een eigen plek.
Je zegt dan in mijn ogen niet dat het gedrag goed was. Maar dat het niet anders is een dat dat het is.
Het totaalplaatje moet genoeg zijn.
Ik lees dat jij denkt dat bij een volgend probleem hij waarschijnlijk weer niet oké zal doen. Dat zou voor mij een dealbreaker zijn. In rt praten hoe je een volgende keer wel met elkaar in gesprek kan blijven maakt dat het weer kansen biedt.
Geen kind van gescheiden ouders en ik was er blij om. Ik had tenminste een eigen plek.
dinsdag 22 december 2020 om 22:41
Hoop aannames doe je maar je mag het vinden uiteraardGeronimo2 schreef: ↑22-12-2020 22:37Dat vind ik wel iets heel anders dan je niet open kunnen/willen stellen en dan maar te gaan scheiden. Geen probleem als je geen kinderen hebt maar in het geval van TO is het een kwestie van opgeven omdat ze de psychische pijn niet denkt aan te kunnen. Ik zie zo veel relaties stranden met kleine kinderen en vind het mateloos egoïstisch. En om dan vervolgens nog getroost te moeten worden slaat echt alles.
dinsdag 22 december 2020 om 22:41
Ik ben onlangs gescheiden.
M'n zoon van 7 woont bij zijn vader. We spreken/zien elkaar wel dagelijks maar natuurlijk mis ik hem. Hij slaapt nog niet bij mij wegens verbouwing. Vroeger sliep ik samen met hem op 1 kamer dus het contrast is erg groot.
Het raakte me enorm toen hij kort geleden zei 'Fijn he dat jullie gescheiden zijn, nu is iedereen gelukkiger en we blijven toch altijd een team (hij doelde op z'n vader, mij en zichzelf). En je hoeft me niet te missen als ik niet bij je ben, want je blijft altijd mijn moeder'..
Hij gaat er dus heel goed mee om en dat verzacht een heleboel. En dat we veel contact hebben natuurlijk ook. Maar elke situatie is anders.
M'n zoon van 7 woont bij zijn vader. We spreken/zien elkaar wel dagelijks maar natuurlijk mis ik hem. Hij slaapt nog niet bij mij wegens verbouwing. Vroeger sliep ik samen met hem op 1 kamer dus het contrast is erg groot.
Het raakte me enorm toen hij kort geleden zei 'Fijn he dat jullie gescheiden zijn, nu is iedereen gelukkiger en we blijven toch altijd een team (hij doelde op z'n vader, mij en zichzelf). En je hoeft me niet te missen als ik niet bij je ben, want je blijft altijd mijn moeder'..
Hij gaat er dus heel goed mee om en dat verzacht een heleboel. En dat we veel contact hebben natuurlijk ook. Maar elke situatie is anders.
dinsdag 22 december 2020 om 22:44
Dapper kereltje en het zegt heel veel over jullie als ouders dat hij het zo kan voelenKuzu schreef: ↑22-12-2020 22:41Het raakte me enorm toen hij kort geleden zei 'Fijn he dat jullie gescheiden zijn, nu is iedereen gelukkiger en we blijven toch altijd een team (hij doelde op z'n vader, mij en zichzelf). En je hoeft me niet te missen als ik niet bij je ben, want je blijft altijd mijn moeder'..
dinsdag 22 december 2020 om 22:45
Herkenbaar die meningsverschillen over hoe om te gaan met een onrustige baby.
Hier een partner die de klachten van koemelkallergie ook niet direct erkende waardoor we bleven aanrommelen voor mijn gevoel en onze dochter maar pijn bleef houden. Het heeft ons ook echt tot ruzie gedreven, terwijl we normaal echt alleen kleine irritaties hadden.
Nadat bij ons alles onder controle was en we weer een werkbare situatie hadden is de rust wedergekeerd. Wij hebben elkaar niet gekwetst maar elkaar wel eenzaam laten voelen doordat je niet alleen met elkaar vecht maar ook tegen elkaar. Hier dus geen hard feelings en we weten allebei heel erg goed waarom we zo gek op elkaar zijn. Maar als ik het zo lees zit het bij jullie wel een tandje dieper.
Is er een mogelijkheid dat jullie dochter één nachtje gaat logeren en jullie een fles wijn (of 2) openmaken en eens goed met elkaar praten/ lachen/ iets doen of kijken waar jullie enorm veel plezier uithalen?
Misschien een te simpele oplossing, maar hier helpt het om dichter bij elkaar te komen.
Hier een partner die de klachten van koemelkallergie ook niet direct erkende waardoor we bleven aanrommelen voor mijn gevoel en onze dochter maar pijn bleef houden. Het heeft ons ook echt tot ruzie gedreven, terwijl we normaal echt alleen kleine irritaties hadden.
Nadat bij ons alles onder controle was en we weer een werkbare situatie hadden is de rust wedergekeerd. Wij hebben elkaar niet gekwetst maar elkaar wel eenzaam laten voelen doordat je niet alleen met elkaar vecht maar ook tegen elkaar. Hier dus geen hard feelings en we weten allebei heel erg goed waarom we zo gek op elkaar zijn. Maar als ik het zo lees zit het bij jullie wel een tandje dieper.
Is er een mogelijkheid dat jullie dochter één nachtje gaat logeren en jullie een fles wijn (of 2) openmaken en eens goed met elkaar praten/ lachen/ iets doen of kijken waar jullie enorm veel plezier uithalen?
Misschien een te simpele oplossing, maar hier helpt het om dichter bij elkaar te komen.
dinsdag 22 december 2020 om 22:46
3 Quotes waarin je zelf duidelijk maakt dat je nooit tot de kern bent gekomen, hij heeft spijt, je gelooft zijn intentie maar hij kan niet wat jij wil dat moet kunnen. Moet je helemaal zelf weten waarom je zelf je relatie opgeeft maar om die reden vinden dat je troost verdient omdat je "je meisje" flink minder gaat zien vind ik plat. Voor jouw kind zal haar verdere leven bestaan uit heen en weer pendelen, niet één thuis maar je verblijfplaats wordt geregeld in een agenda. Dat is het gevolg van jouw keuze en jij wil troost, van mij krijg je het niet.Yellow002 schreef: ↑22-12-2020 22:14Ga ze eens lezen
En wat ik bedoel is dat we qua gevoel wel tot de kern kwamen maar vervolgens het ging op patronen doorbreken wat meer gedragsmatig is. Mijn gevoel staat nog steeds uit omdat ik blijkbaar niet genoeg vertrouwen heb me weer open te stellen en daar zijn we niet echt gekomen
We zijn niet tot de kern gekomen denk ik.
Jazeker dat is allemaal besproken.
En hij erkent een groot deel.
Alleen vervolgens moet je bedenken wat je dan (in gedrag) nodig hebt van de ander maar dat helpt me niet me uit m’n zelfbescherming te trekken. Ondanks zijn erkenning lijkt m’n vertrouwen weg. Niet het vertrouwen in zijn intenties wel het vertrouwen in zijn kunnen en niet opnieuw door zo’n dal willen gaan
dinsdag 22 december 2020 om 22:53
Je staat voor een keuze uit twee niet perfecte opties. Wat ik bij de mensen om mij heen zie die zijn gescheiden zijn toen de kinderen jong waren is dat zij er niet per se gelukkiger van werden. Vaak had een volgende partner ook weer zo zijn mankementen, en daten is een stuk lastig als je gescheiden bent en er kinderen in het spel zijn. Het moet niet alleen klikken met een nieuwe partner maar ook met de nieuwe partner en je kind. Ik neem aan dat je plan niet is om vrijgezel te blijven, aangezien je liefde mist zeg je.
Wat me opvalt is dat je zegt bij relatietherapie niet tot de kern te zijn gekomen. Waarom ga je niet naar een andere therapeut? Eentje waarmee je wel een klik hebt en die wel tot de kern kan komen. En als je partner niet mee wil kan je ook nog altijd zelf gaan, zij helpt je misschien dingen op een rijtje zetten.
Wat me opvalt is dat je zegt bij relatietherapie niet tot de kern te zijn gekomen. Waarom ga je niet naar een andere therapeut? Eentje waarmee je wel een klik hebt en die wel tot de kern kan komen. En als je partner niet mee wil kan je ook nog altijd zelf gaan, zij helpt je misschien dingen op een rijtje zetten.
dinsdag 22 december 2020 om 22:53
Ik wil geen troost dus prima dat je die ook niet wil geven.Geronimo2 schreef: ↑22-12-2020 22:463 Quotes waarin je zelf duidelijk maakt dat je nooit tot de kern bent gekomen, hij heeft spijt, je gelooft zijn intentie maar hij kan niet wat jij wil dat moet kunnen. Moet je helemaal zelf weten waarom je zelf je relatie opgeeft maar om die reden vinden dat je troost verdient omdat je "je meisje" flink minder gaat zien vind ik plat. Voor jouw kind zal haar verdere leven bestaan uit heen en weer pendelen, niet één thuis maar je verblijfplaats wordt geregeld in een agenda. Dat is het gevolg van jouw keuze en jij wil troost, van mij krijg je het niet.
Dat ik haar intens zal missen áls m’n partner en ik uit elkaar gaan, waarom is dat verkeerd?
Dat een scheiding nog veel meer hoor haar betekend dan voor mij is de reden waarom we tot op de dag van vandaag samen zijn.
dinsdag 22 december 2020 om 22:56
We zijn wel tot de kern van het gevoel gekomen maar de oplossing wordt gezocht in bepaalde gedragsverandering van beiden om patronen eerder te doorbreken. Helpend om niet nog meer stuk te maken maar de RT is, iig voor mij, niet helend genoeg geweest in wat er gebeurd is. Dat zal bij mij liggen. M’n man heeft zelfs excuses gemaaktmadamecannibale schreef: ↑22-12-2020 22:53Je staat voor een keuze uit twee niet perfecte opties. Wat ik bij de mensen om mij heen zie die zijn gescheiden zijn toen de kinderen jong waren is dat zij er niet per se gelukkiger van werden. Vaak had een volgende partner ook weer zo zijn mankementen, en daten is een stuk lastig als je gescheiden bent en er kinderen in het spel zijn. Het moet niet alleen klikken met een nieuwe partner maar ook met de nieuwe partner en je kind. Ik neem aan dat je plan niet is om vrijgezel te blijven, aangezien je liefde mist zeg je.
Wat me opvalt is dat je zegt bij relatietherapie niet tot de kern te zijn gekomen. Waarom ga je niet naar een andere therapeut? Eentje waarmee je wel een klik hebt en die wel tot de kern kan komen. En als je partner niet mee wil kan je ook nog altijd zelf gaan, zij helpt je misschien dingen op een rijtje zetten.
yellow002 wijzigde dit bericht op 22-12-2020 22:59
0.08% gewijzigd
dinsdag 22 december 2020 om 22:58
Doen jullie nog wel leuke dingen als stel? Nu is dat lastig vanwege corona, maar over een paar weken/maanden kan het vast weer.
Weekend weg, hotelovernachting, sauna, duo massage, uitgebreid dineren met wijn erbij en dan oprecht geïnteresseerd in elkaar zijn, zoals je dat doet als je elkaar net leert kennen.
Grote kans dat het waakvlammetje weer opflakkert als je het de kans geeft. Te veel ouders met jonge kinderen gaan veel te snel scheiden, dat is zo zonde!
Weekend weg, hotelovernachting, sauna, duo massage, uitgebreid dineren met wijn erbij en dan oprecht geïnteresseerd in elkaar zijn, zoals je dat doet als je elkaar net leert kennen.
Grote kans dat het waakvlammetje weer opflakkert als je het de kans geeft. Te veel ouders met jonge kinderen gaan veel te snel scheiden, dat is zo zonde!
dinsdag 22 december 2020 om 22:59
Ik heb geen ervaring met de situatie maar ik las hier op het forum ooit een verdeling die me wel fijn leek mocht ooit zo ver komen: 2/2/5/5. Dat wil zeggen: ouder 1 altijd maandag en dinsdag, ouder 2 altijd woensdag en donderdag. En dan vrijdag/zaterdag/zondag de ene week bij ouder 1 en de andere week bij ouder 2.
dinsdag 22 december 2020 om 22:59
In mijn omgeving zie ik dat scheidingen en co ouderschap nog wel redelijk verloopt met jonge kinderen maar oudere kinderen krijgen meer hun eigen leven en hebben geen zin in wisselen van huizen. Ze willen dan afwijken van de afspraken omdat ze de ene dag na school sport hebben en dan liever bij ouder A vandaan daar heen gaan of ze willen naar vrienden bij in de buurt van ouder B.
dinsdag 22 december 2020 om 23:04
Persoonlijk vind ik 6 maanden nog weinig, zeker als je zelf zegt niet tot de kern te zijn gekomen. Wij hebben ook een huilbaby gehad en mijn man heeft in die periode iets gezegd en gedaan wat me echt heel erg gekwetst heeft. Echt een kras op m’n ziel.
Maar we zijn nu wel al jaren verder, al deed het 6 maanden later ook nog pijn. Dat heeft er ook mee te maken met dat ik hem enorm z’n best zie doen. En ik realiseerde me dat als ik zelf iets stoms doe of zeg, dat maar gezien moet worden als een spontane actie. Terwijl ik hem echt van alles aan intenties en onderliggende gedachten heb aangewreven.
Wat niet hielp, was dat mijn man ook zeker na een maand of vier vond dat het nu maar over moest zijn. Terwijl hij me echt enorm veel verdriet heeft gedaan en ik me heel alleen heb gevoeld.
Toch is het gesleten. We zijn weer avondjes uit gegaan. Telefoons weg. Praten. Pillow talk. Fysiek contact. En dan niet allemaal moeilijke dingen, gewoon het ook weer eens leuk hebben met elkaar. Daardoor wist ik weer waarom ik ooit met hem ben getrouwd. En daardoor sleet de pijn ook. Juist door niet alles tot in den treuren te analyseren, maar gewoon dingen te proberen. En ja dat was lastig, want in het begin dacht ik: ik heb helemaal geen zin om tijd met jou door te brengen. Maar het heeft uiteindelijk wel gewerkt.
En als ik nu zie hoe leuk onze kinderen het vinden om met z’n vieren te zijn, dan ben ik blij dat we hebben volgehouden.
Maar we zijn nu wel al jaren verder, al deed het 6 maanden later ook nog pijn. Dat heeft er ook mee te maken met dat ik hem enorm z’n best zie doen. En ik realiseerde me dat als ik zelf iets stoms doe of zeg, dat maar gezien moet worden als een spontane actie. Terwijl ik hem echt van alles aan intenties en onderliggende gedachten heb aangewreven.
Wat niet hielp, was dat mijn man ook zeker na een maand of vier vond dat het nu maar over moest zijn. Terwijl hij me echt enorm veel verdriet heeft gedaan en ik me heel alleen heb gevoeld.
Toch is het gesleten. We zijn weer avondjes uit gegaan. Telefoons weg. Praten. Pillow talk. Fysiek contact. En dan niet allemaal moeilijke dingen, gewoon het ook weer eens leuk hebben met elkaar. Daardoor wist ik weer waarom ik ooit met hem ben getrouwd. En daardoor sleet de pijn ook. Juist door niet alles tot in den treuren te analyseren, maar gewoon dingen te proberen. En ja dat was lastig, want in het begin dacht ik: ik heb helemaal geen zin om tijd met jou door te brengen. Maar het heeft uiteindelijk wel gewerkt.
En als ik nu zie hoe leuk onze kinderen het vinden om met z’n vieren te zijn, dan ben ik blij dat we hebben volgehouden.
dinsdag 22 december 2020 om 23:10
Goudsie schreef: ↑22-12-2020 22:45Herkenbaar die meningsverschillen over hoe om te gaan met een onrustige baby.
Hier een partner die de klachten van koemelkallergie ook niet direct erkende waardoor we bleven aanrommelen voor mijn gevoel en onze dochter maar pijn bleef houden. Het heeft ons ook echt tot ruzie gedreven, terwijl we normaal echt alleen kleine irritaties hadden.
Nadat bij ons alles onder controle was en we weer een werkbare situatie hadden is de rust wedergekeerd. Wij hebben elkaar niet gekwetst maar elkaar wel eenzaam laten voelen doordat je niet alleen met elkaar vecht maar ook tegen elkaar. Hier dus geen hard feelings en we weten allebei heel erg goed waarom we zo gek op elkaar zijn. Maar als ik het zo lees zit het bij jullie wel een tandje dieper.
Is er een mogelijkheid dat jullie dochter één nachtje gaat logeren en jullie een fles wijn (of 2) openmaken en eens goed met elkaar praten/ lachen/ iets doen of kijken waar jullie enorm veel plezier uithalen?
Misschien een te simpele oplossing, maar hier helpt het om dichter bij elkaar te komen.
zit idd een tandje dieper hier maar het niet alleen met elkaar maar ook tegen elkaar vechten is herkenbaar uit je verhaal
dinsdag 22 december 2020 om 23:12
Dankjewel voor je reactieLauraRoar schreef: ↑22-12-2020 23:04Persoonlijk vind ik 6 maanden nog weinig, zeker als je zelf zegt niet tot de kern te zijn gekomen. Wij hebben ook een huilbaby gehad en mijn man heeft in die periode iets gezegd en gedaan wat me echt heel erg gekwetst heeft. Echt een kras op m’n ziel.
Maar we zijn nu wel al jaren verder, al deed het 6 maanden later ook nog pijn. Dat heeft er ook mee te maken met dat ik hem enorm z’n best zie doen. En ik realiseerde me dat als ik zelf iets stoms doe of zeg, dat maar gezien moet worden als een spontane actie. Terwijl ik hem echt van alles aan intenties en onderliggende gedachten heb aangewreven.
Wat niet hielp, was dat mijn man ook zeker na een maand of vier vond dat het nu maar over moest zijn. Terwijl hij me echt enorm veel verdriet heeft gedaan en ik me heel alleen heb gevoeld.
Toch is het gesleten. We zijn weer avondjes uit gegaan. Telefoons weg. Praten. Pillow talk. Fysiek contact. En dan niet allemaal moeilijke dingen, gewoon het ook weer eens leuk hebben met elkaar. Daardoor wist ik weer waarom ik ooit met hem ben getrouwd. En daardoor sleet de pijn ook. Juist door niet alles tot in den treuren te analyseren, maar gewoon dingen te proberen. En ja dat was lastig, want in het begin dacht ik: ik heb helemaal geen zin om tijd met jou door te brengen. Maar het heeft uiteindelijk wel gewerkt.
En als ik nu zie hoe leuk onze kinderen het vinden om met z’n vieren te zijn, dan ben ik blij dat we hebben volgehouden.
Dat laatste herken ik ook. M’n dochter zegt regelmatig “papa mama en (....)” en is heel blij dan
dinsdag 22 december 2020 om 23:18
Sorry. Mijn oprechte verontschuldigingen, ik weet niet waarom maar ik dacht dat ik het woord troost had gelezen maar misschien is dat van een ander topic blijven hangen en dan zijn mijn commentaren veel te hard. Inhoudelijk blijft het wel hetzelfde, Als je een kind krijgt beloof je meteen om tot het uiterste te gaan om het kind het beste te geven. Ik heb niet het idee dat je tot het uiterste gaat om je kind dat te geven.Yellow002 schreef: ↑22-12-2020 22:53Ik wil geen troost dus prima dat je die ook niet wil geven.
Dat ik haar intens zal missen áls m’n partner en ik uit elkaar gaan, waarom is dat verkeerd?
Dat een scheiding nog veel meer hoor haar betekend dan voor mij is de reden waarom we tot op de dag van vandaag samen zijn.
dinsdag 22 december 2020 om 23:21
Als ik bovenstaande lees en je oude topic dan lijkt het alsof je heel erg in het verleden blijft hangen. Je hebt het over je zwangerschap, over het eerste jaar met je dochter waar ze veel huilde, over het niet op één lijn zitten met je partner. Je kan nu terug blijven kijken, en misschien ben je wel zo op hem afgeknapt dat je niet anders meer kan, maar het brengt je niet verder.Yellow002 schreef: ↑22-12-2020 22:56We zijn wel tot de kern van het gevoel gekomen maar de oplossing wordt gezocht in bepaalde gedragsverandering van beiden om patronen eerder te doorbreken. Helpend om niet nog meer stuk te maken maar de RT is, iig voor mij, niet helend genoeg geweest in wat er gebeurd is. Dat zal bij mij liggen. M’n man heeft zelfs excuses gemaakt
Je geeft aan dat jullie weinig leuke dingen meer doen en dat jullie oververmoeid waren door de situatie. Er zijn ook weinig leuke dingen te doen nu en natuurlijk ben je oververmoeid met een baby. Het klinkt ook alsof jullie het afgelopen jaar constant met zijn drieën zijn geweest, de baby is niet een nachtje bij opa en oma geweest, jullie zijn alleen fulltime aan het moederen geweest. En het klinkt ook alsof jullie bepaalde onderwerpen zoals wel/niet laten huilen pas bespreken als ze huilt en niet daarvoor. Dat is natuurlijk heel lastig want je zit midden in de situatie. En op zich prima te bespreken voor of achteraf. Je dochter gaat niet dood van een keertje een kwartier laten huilen, maar het is wel zaak het daarna te bespreken en samen op één lijn te komen.
Als voor jou de therapie niet helend genoeg is geweest dan is het misschien verstandig zelf hulp te zoeken. Hoe komt het dat jij het je partner zo kwalijk neemt dat hij een andere mening/aanpak had? Is het zo dat hij bepaalde onderzoeken niet wilde en nu achteraf blijkt dat ze toch een bepaalde aandoening heeft?
dinsdag 22 december 2020 om 23:23
Mijn jongste was net 5. Ik mis de kinderen vreselijk als ze er niet zijn. Eén of twee dagen is wel te doen, maar daarna is het vreselijk. Denk dat het niet went. Met de kinderen gaat het goed, met mij nog niet. Scheiden doet veel meer met je dan je je van te voren kan indenken. Ik ben heel blij dat ik bij ex weg ben. Maar ik ben nog steeds niet van hem af. Dat heb ik wel onderschat. Zijn nare trekken zijn nu 10x zo erg 
Ik stelde het scheiden uit omdat ik de kinderen niet wilde missen. Maar soms is uitstel niet de oplossing. Ik had veel eerder weg moeten gaan. Als jij nog wel liefde voelt, dan zou ik proberen om er wat van te maken. Maar gaat het niet, blijf dan niet te lang hangen
Ik stelde het scheiden uit omdat ik de kinderen niet wilde missen. Maar soms is uitstel niet de oplossing. Ik had veel eerder weg moeten gaan. Als jij nog wel liefde voelt, dan zou ik proberen om er wat van te maken. Maar gaat het niet, blijf dan niet te lang hangen
intotheunknown wijzigde dit bericht op 22-12-2020 23:26
23.82% gewijzigd
dinsdag 22 december 2020 om 23:24
Dag TO, ik heb de relatie met de vader van mijn kinderen verbroken toen ze 5 en 4 jaar waren. Ik heb bewust voor mezelf gekozen na ook een lange periode van twijfel van waar ik goed aan zou doen. Maar uiteindelijk toch besloten voor mezelf te kiezen omdat ik me realiseerde dat als ik niet gelukkig was ik ook geen gelukkige moeder kon zijn. En ik wilde daarnaast dat mijn toenmalige partner een vrouw zou krijgen die echt voor hem wilde gaan en niet iemand zoals ik die dat niet wilde.
We zijn inmiddels negen jaar verder en ik heb nooit spijt gehad van mijn beslissing. Ik ben inmiddels getrouwd en de vader van mijn kinderen is ook alweer jaren gelukkig met een andere vrouw. En wat ik nog belangrijker vind, met onze kinderen gaat het ook erg goed. Ze voelen zich happy, hebben leuke vrienden en doen het goed op school en hun sport.
Ik woon vlakbij de vader van hen en we hebben co-ouderschap. Ik zie mijn kinderen vaak gelukkig en inmiddels hebben ze ook de leeftijd dat ze ook zelf tussen ons heen en weer kunnen fietsen als dat nodig is.
En natuurlijk heb ik het in de beginperiode wel moeilijk gehad met de kids missen, maar ook daar vind je wel weer je weg in!
Sterkte met je beslissing, je mag me altijd een PB doen.
We zijn inmiddels negen jaar verder en ik heb nooit spijt gehad van mijn beslissing. Ik ben inmiddels getrouwd en de vader van mijn kinderen is ook alweer jaren gelukkig met een andere vrouw. En wat ik nog belangrijker vind, met onze kinderen gaat het ook erg goed. Ze voelen zich happy, hebben leuke vrienden en doen het goed op school en hun sport.
Ik woon vlakbij de vader van hen en we hebben co-ouderschap. Ik zie mijn kinderen vaak gelukkig en inmiddels hebben ze ook de leeftijd dat ze ook zelf tussen ons heen en weer kunnen fietsen als dat nodig is.
En natuurlijk heb ik het in de beginperiode wel moeilijk gehad met de kids missen, maar ook daar vind je wel weer je weg in!
Sterkte met je beslissing, je mag me altijd een PB doen.
dinsdag 22 december 2020 om 23:35
