Relaties
alle pijlers
Scheiden of blijven
woensdag 30 augustus 2023 om 09:21
Graag jullie mening en inzichten.
Ik ben 22 jaar samen met mijn man. We hebben twee kinderen van 5 en 8. Waar ik zo ontzettend dol op ben. Moeder zijn is het beste wat mij is overkomen.
Onze relatie gaat over het algemeen goed. Alleen het probleem is dat hij heel snel boos wordt, en als hij boos wordt dan verheft hij zin stem en is hij niet voor rede vatbaar. Dit gebeurt eens in de twee a drie weken. Ik kan hier heel moeilijk mee omgaan. Ik ben zelf heel erg harmonieus en vind een goede sfeer in huis belangrijk. In mijn jeugd heb ik veel vervelende dingen meegemaakt en is de manier waarop hij ruzie maakt een trigger.
Hij heeft het narcistische trekken en in een ruzie is de dynamiek erg ongelijkwaardig. Hij scheld me niet uit en heeft fysiek nooit iets gedaan. Maar hij wordt om kleine dingen heel erg boos. Elke keer na zo’n ruzie denk ik dat ik bij hem weg wil. Maar de kinderen….. ik wil dat ze niet aandoen en mijzelf ook niet. Ik hou zo ontzettend veel van hun en ze hebben mij ook echt nodig. De kinderen minder gaan zien klinkt echt als een nachtmerrie.
Ik zit nu heel erg in dubio. Wat moet ik doen? Bij hem blijven en accepteren dat dit onderdeel is van de relatie. De hoop dat dit gaat veranderen heb ik opgegeven, we zijn ook wel eens in relatietherapie gegaan maar dit heeft niet veel gebracht.
En daarbij denk ik in elk huwelijk is er toch wel iets. En hoe gaat mijn leven er dan uitzien?
Wat zijn jullie gedachten en of ervaringen hier over?
Ik ben 22 jaar samen met mijn man. We hebben twee kinderen van 5 en 8. Waar ik zo ontzettend dol op ben. Moeder zijn is het beste wat mij is overkomen.
Onze relatie gaat over het algemeen goed. Alleen het probleem is dat hij heel snel boos wordt, en als hij boos wordt dan verheft hij zin stem en is hij niet voor rede vatbaar. Dit gebeurt eens in de twee a drie weken. Ik kan hier heel moeilijk mee omgaan. Ik ben zelf heel erg harmonieus en vind een goede sfeer in huis belangrijk. In mijn jeugd heb ik veel vervelende dingen meegemaakt en is de manier waarop hij ruzie maakt een trigger.
Hij heeft het narcistische trekken en in een ruzie is de dynamiek erg ongelijkwaardig. Hij scheld me niet uit en heeft fysiek nooit iets gedaan. Maar hij wordt om kleine dingen heel erg boos. Elke keer na zo’n ruzie denk ik dat ik bij hem weg wil. Maar de kinderen….. ik wil dat ze niet aandoen en mijzelf ook niet. Ik hou zo ontzettend veel van hun en ze hebben mij ook echt nodig. De kinderen minder gaan zien klinkt echt als een nachtmerrie.
Ik zit nu heel erg in dubio. Wat moet ik doen? Bij hem blijven en accepteren dat dit onderdeel is van de relatie. De hoop dat dit gaat veranderen heb ik opgegeven, we zijn ook wel eens in relatietherapie gegaan maar dit heeft niet veel gebracht.
En daarbij denk ik in elk huwelijk is er toch wel iets. En hoe gaat mijn leven er dan uitzien?
Wat zijn jullie gedachten en of ervaringen hier over?
vrijdag 8 september 2023 om 13:04
Ik heb eerlijk gezegd ook een beetje moeite met dat pas in beweging komen als het 2 voor 12 is. En al die andere keren dan dat je gezegd hebt dat je zijn gedrag moeilijk vond, die tellen niet?
Pas in therapie als je al met een half been buiten staat? Domoor.
En ik vind dat hier nog een gevaar in schuilt. Hij weet nu wat het recept is voor een scheiding dus hij gaat gekunsteld zijn boosheid inhouden, wat komt daarvoor in de plaats? Natuurlijk hoop je dat hij dit gaat leren tijdens intensieve therapie maar de ervaring leert ook dat je maar zelden werkelijke wonderen mag verwachten.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je deze rigoreuze beslissing nog even uitstelt maar er mag nu wel écht iets gaan gebeuren bij hem. Het begint met bewustwording.
Pas in therapie als je al met een half been buiten staat? Domoor.
En ik vind dat hier nog een gevaar in schuilt. Hij weet nu wat het recept is voor een scheiding dus hij gaat gekunsteld zijn boosheid inhouden, wat komt daarvoor in de plaats? Natuurlijk hoop je dat hij dit gaat leren tijdens intensieve therapie maar de ervaring leert ook dat je maar zelden werkelijke wonderen mag verwachten.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je deze rigoreuze beslissing nog even uitstelt maar er mag nu wel écht iets gaan gebeuren bij hem. Het begint met bewustwording.
.
zaterdag 9 september 2023 om 08:35
Hi iedereen. Bedankt voor de waardevolle reacties.
Donderdag toen hij mij dat berichtje had gestuurd, heb ik een lange mail gestuurd waarom ik uit elkaar wil. Echt alles wat ik hier heb geschreven , zijn woede, onredelijkheid maar ook hoe hij niet in staat is om in gezelschap in te tunen op de frequentie, zijn dominante manier van communiceren en alles wat het met mij het ik laten weten. Het was geen malse mail, maar wel nodig om hem echt te laten weten hoe de vork in de steel zit. Ookal hebben we dat in gesprekken ook al zo vaak besproken.
Daarop reageerde hij dat het duidelijk is dat ik niet van gedachten ga veranderen en dat hij graag hoort hoe het er allemaal uit gaat zien.
Toen hij van zijn werk kwam was net het eten klaar. Ik vroeg of hij er bij kwam zitten. Maar dat wilde hij niet. Hij zat hoog in zijn emoties en vroeg mij wanneer ik weg ga, en dit gezin in de vernieling ga werken. want hij kon er niet tegen dat ik nog heel de tijd in huis kon blijven.
Toen heb ik verteld dat ik nu niet dit gesprek wilde voeren vanwege de kinderen. (Die zaten buiten).
Uiteindelijk hebben we toch rustig kunnen praten. Hij vertelde dat hij het vooral ze erg vindt voor de kinderen. Dat hij het gevoel had als hij mij kwijt zou raken niets meer heeft om voor te leven. Want zijn kinderen en ik zijn alles.
Als verklaring voor zijn gedrag en houding vertelde hij dat hij een enorme bewijsdrang heeft naar zichzelf en de wereld
Hij voelt zich eigenlijk minderwaardig ten opzichte van mij, omdat er best een groot verschil zit in aantrekkelijkheid. Maar eigen ook persoonlijkheid. Ik heb veel vrienden en een groot netwerk. Hij heeft maar 2 vrienden en wijt dat ook aan zijn karakter.
Hij was echt heel open. Ook vertelde hij voelde dat hij de kar moest trekken en een groot verantwoordelijkheidsgevoel heeft. En dat dit ook een ongelijkwaardige dynamiek geeft. Ik ben zelfstandig ondernemen en werk parttime om voor de kinderen te zorgen. Hij heeft een hele goede drukke baan van 5 dagen in de week, en dat voelt voor ben heel diep van binnen best oneerlijk. Rationeel vindt hij dat niet, maar emotioneel wel. Daarnaast is hij heel gedreven en wil zo snel mogelijk de hypotheek aflossen en financieel vrij zijn. Hij heeft het gevoel dat ik veel minder die visie deel.
Eigenlijk was hij ook zo als kind. Boos op de wereld. Misschien belangrijk om te melden dat hij hoogbegaafd is. Maar als kind had hij al heel veel frustratie en boosheid over zich.
Hij was echt heel eerlijk over wat hij voelt en denkt. Helaas vertelde hij ook dat hij de afgelopen dagen, ook voordat ik de scheiding aankondigde, suïcidale gedachten had. Dat vond ik wel heel erg om te horen. Het was slechts een gedachte, hij zou het nooit doen. Maar toch, ze gaan wel door zijn hoofd. Omdat hij ook heel moe wordt van zichzelf.
Ik heb verteld dat ik mij zorgen maakte op basis van zijn gedrag. En dan vooral de onredelijkheid ervan. Misschien heeft hij wel een psychische aandoening en moet hij behandeld worden met therapie en medicatie.
In therapie wil hij sowieso.
Ik wil het nog een laatste kans geven. De reden zijn de kinderen. Ik ben het aan de verschuldigd. Ik heb ook verteld als dit nog een keer gebeurd, dat hij dan de beslissing heeft gemaakt het gezin te breken. En niet ik. Want dat probeerde hij elke keer in mijn schoenen te schuiven.
Mijn gevoel is wel weg nu. Vind het lastig om nu het weekend door te brengen met hem. Hopelijk kan het een beetje terug komen. Ik merk dat ik best nog boos ben.
Het feit dat hij zo goed en eerlijk kon reflecteren, biedt mij wel een beetje geruststelling. Dan ben je toch geen narcist, denk ik dan.
Ik zie deze periode maar als een groot leermoment. En mocht het toch zover komen tot een scheiding, weet ik nu ook beter wat mijn opties zijn. Ook hoef ik dan niet zo verscheurd te zijn in twijfel. Want mijn grenzen zijn nu echt goed aangegeven. Die heb ik ook goed aangegeven in de jaren daarvoor. Maar blijkbaar is een aankondigen van een scheiding de wake-up call die nodig was om echt te laten weten dat ik zo niet getrouwd wil zijn.
Donderdag toen hij mij dat berichtje had gestuurd, heb ik een lange mail gestuurd waarom ik uit elkaar wil. Echt alles wat ik hier heb geschreven , zijn woede, onredelijkheid maar ook hoe hij niet in staat is om in gezelschap in te tunen op de frequentie, zijn dominante manier van communiceren en alles wat het met mij het ik laten weten. Het was geen malse mail, maar wel nodig om hem echt te laten weten hoe de vork in de steel zit. Ookal hebben we dat in gesprekken ook al zo vaak besproken.
Daarop reageerde hij dat het duidelijk is dat ik niet van gedachten ga veranderen en dat hij graag hoort hoe het er allemaal uit gaat zien.
Toen hij van zijn werk kwam was net het eten klaar. Ik vroeg of hij er bij kwam zitten. Maar dat wilde hij niet. Hij zat hoog in zijn emoties en vroeg mij wanneer ik weg ga, en dit gezin in de vernieling ga werken. want hij kon er niet tegen dat ik nog heel de tijd in huis kon blijven.
Toen heb ik verteld dat ik nu niet dit gesprek wilde voeren vanwege de kinderen. (Die zaten buiten).
Uiteindelijk hebben we toch rustig kunnen praten. Hij vertelde dat hij het vooral ze erg vindt voor de kinderen. Dat hij het gevoel had als hij mij kwijt zou raken niets meer heeft om voor te leven. Want zijn kinderen en ik zijn alles.
Als verklaring voor zijn gedrag en houding vertelde hij dat hij een enorme bewijsdrang heeft naar zichzelf en de wereld
Hij voelt zich eigenlijk minderwaardig ten opzichte van mij, omdat er best een groot verschil zit in aantrekkelijkheid. Maar eigen ook persoonlijkheid. Ik heb veel vrienden en een groot netwerk. Hij heeft maar 2 vrienden en wijt dat ook aan zijn karakter.
Hij was echt heel open. Ook vertelde hij voelde dat hij de kar moest trekken en een groot verantwoordelijkheidsgevoel heeft. En dat dit ook een ongelijkwaardige dynamiek geeft. Ik ben zelfstandig ondernemen en werk parttime om voor de kinderen te zorgen. Hij heeft een hele goede drukke baan van 5 dagen in de week, en dat voelt voor ben heel diep van binnen best oneerlijk. Rationeel vindt hij dat niet, maar emotioneel wel. Daarnaast is hij heel gedreven en wil zo snel mogelijk de hypotheek aflossen en financieel vrij zijn. Hij heeft het gevoel dat ik veel minder die visie deel.
Eigenlijk was hij ook zo als kind. Boos op de wereld. Misschien belangrijk om te melden dat hij hoogbegaafd is. Maar als kind had hij al heel veel frustratie en boosheid over zich.
Hij was echt heel eerlijk over wat hij voelt en denkt. Helaas vertelde hij ook dat hij de afgelopen dagen, ook voordat ik de scheiding aankondigde, suïcidale gedachten had. Dat vond ik wel heel erg om te horen. Het was slechts een gedachte, hij zou het nooit doen. Maar toch, ze gaan wel door zijn hoofd. Omdat hij ook heel moe wordt van zichzelf.
Ik heb verteld dat ik mij zorgen maakte op basis van zijn gedrag. En dan vooral de onredelijkheid ervan. Misschien heeft hij wel een psychische aandoening en moet hij behandeld worden met therapie en medicatie.
In therapie wil hij sowieso.
Ik wil het nog een laatste kans geven. De reden zijn de kinderen. Ik ben het aan de verschuldigd. Ik heb ook verteld als dit nog een keer gebeurd, dat hij dan de beslissing heeft gemaakt het gezin te breken. En niet ik. Want dat probeerde hij elke keer in mijn schoenen te schuiven.
Mijn gevoel is wel weg nu. Vind het lastig om nu het weekend door te brengen met hem. Hopelijk kan het een beetje terug komen. Ik merk dat ik best nog boos ben.
Het feit dat hij zo goed en eerlijk kon reflecteren, biedt mij wel een beetje geruststelling. Dan ben je toch geen narcist, denk ik dan.
Ik zie deze periode maar als een groot leermoment. En mocht het toch zover komen tot een scheiding, weet ik nu ook beter wat mijn opties zijn. Ook hoef ik dan niet zo verscheurd te zijn in twijfel. Want mijn grenzen zijn nu echt goed aangegeven. Die heb ik ook goed aangegeven in de jaren daarvoor. Maar blijkbaar is een aankondigen van een scheiding de wake-up call die nodig was om echt te laten weten dat ik zo niet getrouwd wil zijn.
zaterdag 9 september 2023 om 08:50
Hoi Belinda, ik zou je aanraden om eens met een onafhankelijk iemand te praten. Je bent nu binnen een week gegaan van: niet weten, naar scheiding, naar nog even proberen. Je spreekt iets uit, maakt afspraken, en doet vervolgens weer iets anders. Van links naar rechts en weer terug in een paar dagen tijd. Vanwaar sowieso ineens dit tempo? Twijfels zijn logisch, maar als ik je verhalen zo lees, dan lijk je ook wel beinvloedbaar door anderen (forummers, vriendinnen die ineens een mening geven die je nog niet kende, nu dan weer het verhaal van je man). Ik mis toch wel een beetje wat jij diep van binnen nou eigenlijk wil. En het kan best dat je dat nog niet weet, maar uiteindelijk heb je er het meest aan als je dat wel weet.
zaterdag 9 september 2023 om 08:57
Hi meisje. Ja dat klopt wat je zegt. Het lijkt wel of ik niet durf te vertrouwen op mijn gevoel. Ik ben vooral bang om een verkeerde keuze te maken, vooral voor de kinderen. als ik geen kinderen had, was is écht weg gegaan, dat heb ik ook tegen hem gezegd.
Ik heb ook een afspraak gemaakt met een psycholoog. Daar kan ik de 20e terecht. En hetgeen wat jij nu beschrijft is iets wat ik ook wil bespreken in therapie.
Ik heb ook een afspraak gemaakt met een psycholoog. Daar kan ik de 20e terecht. En hetgeen wat jij nu beschrijft is iets wat ik ook wil bespreken in therapie.
zaterdag 9 september 2023 om 09:01
Pas ook op met wat je tegen hem zegt en hoe. Als in, het is natuurlijk hartstikke goed om eerlijk te zijn over wat je voelt en je hoeft jezelf niet weg te cijferen, maar het lijkt nu bijna de andere kant op te gaan. Beetje zwart-wit, alsof je hem een lijst onder zijn neus schuift wat hij allemaal verkeerd doet en wat er allemaal (liefst binnen een dag of twee) moet veranderen en als dat niet lukt, wil je scheiden. Zo bedoel je het misschien niet, maar iemand een waslijst geven met wat je allemaal niet leuk aan diegene vindt, lijkt me in geen enkel geval constructief.
Je gaat binnenkort naar de psycholoog, bespreek daar lekker open en eerlijk wat jij allemaal stom vindt en waarom en ga met die psycholoog uitzoeken wat er bij jou zit waarom je dit allemaal zo lastig vindt en hoe je dit wel of niet kunt communiceren met je man. Ook in relatietherapie kun je hiermee aan de slag.
Je gaat binnenkort naar de psycholoog, bespreek daar lekker open en eerlijk wat jij allemaal stom vindt en waarom en ga met die psycholoog uitzoeken wat er bij jou zit waarom je dit allemaal zo lastig vindt en hoe je dit wel of niet kunt communiceren met je man. Ook in relatietherapie kun je hiermee aan de slag.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
