Relaties
alle pijlers
Scheiden of blijven
woensdag 30 augustus 2023 om 09:21
Graag jullie mening en inzichten.
Ik ben 22 jaar samen met mijn man. We hebben twee kinderen van 5 en 8. Waar ik zo ontzettend dol op ben. Moeder zijn is het beste wat mij is overkomen.
Onze relatie gaat over het algemeen goed. Alleen het probleem is dat hij heel snel boos wordt, en als hij boos wordt dan verheft hij zin stem en is hij niet voor rede vatbaar. Dit gebeurt eens in de twee a drie weken. Ik kan hier heel moeilijk mee omgaan. Ik ben zelf heel erg harmonieus en vind een goede sfeer in huis belangrijk. In mijn jeugd heb ik veel vervelende dingen meegemaakt en is de manier waarop hij ruzie maakt een trigger.
Hij heeft het narcistische trekken en in een ruzie is de dynamiek erg ongelijkwaardig. Hij scheld me niet uit en heeft fysiek nooit iets gedaan. Maar hij wordt om kleine dingen heel erg boos. Elke keer na zo’n ruzie denk ik dat ik bij hem weg wil. Maar de kinderen….. ik wil dat ze niet aandoen en mijzelf ook niet. Ik hou zo ontzettend veel van hun en ze hebben mij ook echt nodig. De kinderen minder gaan zien klinkt echt als een nachtmerrie.
Ik zit nu heel erg in dubio. Wat moet ik doen? Bij hem blijven en accepteren dat dit onderdeel is van de relatie. De hoop dat dit gaat veranderen heb ik opgegeven, we zijn ook wel eens in relatietherapie gegaan maar dit heeft niet veel gebracht.
En daarbij denk ik in elk huwelijk is er toch wel iets. En hoe gaat mijn leven er dan uitzien?
Wat zijn jullie gedachten en of ervaringen hier over?
Ik ben 22 jaar samen met mijn man. We hebben twee kinderen van 5 en 8. Waar ik zo ontzettend dol op ben. Moeder zijn is het beste wat mij is overkomen.
Onze relatie gaat over het algemeen goed. Alleen het probleem is dat hij heel snel boos wordt, en als hij boos wordt dan verheft hij zin stem en is hij niet voor rede vatbaar. Dit gebeurt eens in de twee a drie weken. Ik kan hier heel moeilijk mee omgaan. Ik ben zelf heel erg harmonieus en vind een goede sfeer in huis belangrijk. In mijn jeugd heb ik veel vervelende dingen meegemaakt en is de manier waarop hij ruzie maakt een trigger.
Hij heeft het narcistische trekken en in een ruzie is de dynamiek erg ongelijkwaardig. Hij scheld me niet uit en heeft fysiek nooit iets gedaan. Maar hij wordt om kleine dingen heel erg boos. Elke keer na zo’n ruzie denk ik dat ik bij hem weg wil. Maar de kinderen….. ik wil dat ze niet aandoen en mijzelf ook niet. Ik hou zo ontzettend veel van hun en ze hebben mij ook echt nodig. De kinderen minder gaan zien klinkt echt als een nachtmerrie.
Ik zit nu heel erg in dubio. Wat moet ik doen? Bij hem blijven en accepteren dat dit onderdeel is van de relatie. De hoop dat dit gaat veranderen heb ik opgegeven, we zijn ook wel eens in relatietherapie gegaan maar dit heeft niet veel gebracht.
En daarbij denk ik in elk huwelijk is er toch wel iets. En hoe gaat mijn leven er dan uitzien?
Wat zijn jullie gedachten en of ervaringen hier over?
woensdag 30 augustus 2023 om 17:40
Ja, hier hetzelfde. De keren dat mijn man en ik ruzie hebben gehad de afgelopen vijfentwintig jaar kan ik op één hand tellen. We praten gewoon over dingen die ons dwars zitten, en het eindigt eigenlijk nooit in ruzie. Schreeuwen en schelden is sowieso een directe dealbreaker voor mij, dus anders was ik ook allang weg geweestRooss4.0 schreef: ↑30-08-2023 13:32Kan het ook zijn dat hij ruzie maakt om dingen, gewoon om het ruziemaken? Ik kan me namelijk zo slecht voorstellen dat je steeds maar ruzie hebt, als beiden de intentie hebben om het goed met elkaar te hebben, als je elkaars (en je eigen) fijne gemoed belangrijk vindt dan ga je toch niet steeds strijd aan met elkaar?
Ik heb eigenlijk nooit ruzie, als ik iets stom vind van mijn vriend dan zeg ik het en klaar. Het wordt nooit ruzie, ik zou eigenlijk niet weten hoe zoiets werkt?
woensdag 30 augustus 2023 om 18:35
Dat klinkt inderdaad precies als mijn verhaal. Wat knap dat je de stap hebt durven zetten en dat het zo goed uitgepakt heeft voor je.Anniexx schreef: ↑30-08-2023 16:47Ik heb niet alle posts gelezen, maar wat ik uit je openingsverhaal lees had mijn verhaal kunnen zijn. Ik was 16 toen ik een relatie kreeg met mijn (inmiddels ex-) man. Samen 'opgegroeid' en 2 lieve kinderen gekregen. Toen ik 45 was knapte er bij mij iets. Jarenlang op mijn tenen gelopen, (veel te) veel gepikt van hem qua woede uitbarstingen, altijd op mijn hoede en aanvoelen hoe zijn stemming was etc etc.
Ja, we hadden ook leuke momenten en nee, het was niet altijd kommer en kwel.
Maar bottom-line was dat ik om de paar weken twijfelde of ik verder wilde met hem. Dan beloofde hij beterschap, maar na een paar dagen/weken gebeurde er weer iets en waren we weer terug bij af.
Ondanks dat hij wel wilde veranderen lukt het hem niet, en ik kon en wilde het niet accepteren. Na 30 jaar is onze relatie daar op stuk gelopen.
Inmiddels al 7 jaar gelukkig met mijn nieuwe liefde. Bij hem vind ik alle rust waarnaar ik altijd op zoek was.
Het kán dus zeker goedkomen, maar ik herken zo goed alle twijfels die je hebt. Ik heb de stekker er pas uitgetrokken toen mijn kinderen iets ouder waren (14-16 jaar ongeveer) dus dat is anders dan bij jou. Maar ook ik heb járenlang getwijfeld.
Ik herken je onrust en vragen. Succes met uitvogelen wat voor jou het beste werkt. Ik weet hoe moeilijk deze beslissing is.
Als je erop terugkijkt, had je dan eerder de keuze willen maken? En hoe reageerden jullie kinderen erop.
Bedankt voor het delen
woensdag 30 augustus 2023 om 18:40
Nou zo voelt het wel voor mij. Als het aan mij had gelegen hadden we bijna nooit ruzie. Het is het mij niet waard. Ik leef het liefste in harmonie en wil gewoon maatjes zijn.Rooss4.0 schreef: ↑30-08-2023 13:32Kan het ook zijn dat hij ruzie maakt om dingen, gewoon om het ruziemaken? Ik kan me namelijk zo slecht voorstellen dat je steeds maar ruzie hebt, als beiden de intentie hebben om het goed met elkaar te hebben, als je elkaars (en je eigen) fijne gemoed belangrijk vindt dan ga je toch niet steeds strijd aan met elkaar?
Ik heb eigenlijk nooit ruzie, als ik iets stom vind van mijn vriend dan zeg ik het en klaar. Het wordt nooit ruzie, ik zou eigenlijk niet weten hoe zoiets werkt?
Ik denk niet dat hij op zoek is naar ruzie, maar dat hij echt dan boos is. Ookal is het vaak onredelijk. En dat dat een verschil is tussen ons twee
woensdag 30 augustus 2023 om 18:44
Heb nog niet alles van je gelezen maar dit klinkt precies als mijn ex… ik ben 8 jaar geleden gescheiden na 20 jaar relatie en twee kinderen. Vond het de moeilijkste beslissing uit mijn leven en het heeft jaren geduurd voordat ik de stap durfde te zetten… nu inmiddels weer helemaal happy bij een nieuwe vriend ( ook alweer een aantal jaren) en daar voel ik me zo op mijn gemak. Hoef niet op eieren te lopen en het idee dat mijn vriend tegen me zou schreeuwen of wijzen met vinger zoals mijn ex deed… ik kan me er werkelijk niets bij voorstellen… het kan dus ook echt andets. Nu ik van een afstand er naar kijk snap ik niet hoe lang ik dit van mijn ex heb kunnen accepteren ( schreeuwen, kort lontje etc).Belinda84 schreef: ↑30-08-2023 10:52Tegen zijn moeder kan hij ook wel boos doen. Maar niet zo erg als bij mij. Hij praat van zichzelf al erg hard en gebruikt veel handen. Wijzen met vinger op tafel hard, het kan best agressief overkomen vind ik. Maar hij bedoelt het niet zo. Zijn verwoording is ook alsof hij gelijk heeft en spreekt alles uit als feiten terwijl het om meningen gaat. Gewoon een dominate manier van communiceren. Zonder dat hij zich daar bewust van is of de intentie heeft om agressief over te komen.
Maar goed iedere situatie is anders en scheiden is echt een hele grote stap. Voor ons uiteindelijk het beste maar het heeft veel tranen en verdriet gekost. En nog steeds doet het me pijn en vind ik het ergens verdrietig dat het niet heeft gewerkt, vooral voor de kinderen. Mijn ex is verder echt wel een goede man en lieve vader maar hij wilde er gewoon niet aan werken dus voor mij hield het op een gegeven moment op. Omdat hij ook een lieverd kan zijn heb ik me wel heel schuldig naar mijn ex gevoeld.
woensdag 30 augustus 2023 om 18:46
Ik heb de reacties niet gelezen dus het is vast al eens gezegd of misschien klopt het niet, maar hierbij alsnog:
Je maakt je zorgen over de gevolgen van een scheiding voor de kinderen. Dat is terecht en ook logisch. Maar denk ook aan de andere kant: Wat zijn de gevolgen als je bij hem blijft? En als jou kinderen dus om de zoveel tijd zien hoe hun moeder wordt afgebrand? En om een moeder te hebben die zich om de zoveel tijd verschrikkelijk voelt door toedoen van hun vader? Ik heb het gezien bij mijn moeder en oh, wat heeft het me ontzettend veel pijn gedaan (en doet het nog steeds).
Praktische redenen zijn geen reden om niet te scheiden.
Je maakt je zorgen over de gevolgen van een scheiding voor de kinderen. Dat is terecht en ook logisch. Maar denk ook aan de andere kant: Wat zijn de gevolgen als je bij hem blijft? En als jou kinderen dus om de zoveel tijd zien hoe hun moeder wordt afgebrand? En om een moeder te hebben die zich om de zoveel tijd verschrikkelijk voelt door toedoen van hun vader? Ik heb het gezien bij mijn moeder en oh, wat heeft het me ontzettend veel pijn gedaan (en doet het nog steeds).
Praktische redenen zijn geen reden om niet te scheiden.
woensdag 30 augustus 2023 om 19:02
Ik zou je aanraden eens wat langer met iemand te gaan praten. Je haalt er nu namelijk veel dingen bij, die je keuze niet zouden moeten beinvloeden en je loopt op kwesties vooruit die zich mogelijk niet eens gaan voor doen. Dat vertroebelt je gedachten.
Daarbij kan het ook zijn dat jouw onveilige hechting ook van invloed is op hoe dit loopt. Ik hoop dat de therapie niet is geeindigd bij de constatering dat jij getriggerd wordt? Hij zal hoogstwaarschijnlijk ook op de een of andere manier getriggerd worden, dus in feite staan jullie in zo'n situatie als twee onmachtige wezens tegenover elkaar. Daar zouden jullie beiden iets in kunnen veranderen.
Daarbij kan het ook zijn dat jouw onveilige hechting ook van invloed is op hoe dit loopt. Ik hoop dat de therapie niet is geeindigd bij de constatering dat jij getriggerd wordt? Hij zal hoogstwaarschijnlijk ook op de een of andere manier getriggerd worden, dus in feite staan jullie in zo'n situatie als twee onmachtige wezens tegenover elkaar. Daar zouden jullie beiden iets in kunnen veranderen.
woensdag 30 augustus 2023 om 19:35
meisje85 schreef: ↑30-08-2023 19:02Ik zou je aanraden eens wat langer met iemand te gaan praten. Je haalt er nu namelijk veel dingen bij, die je keuze niet zouden moeten beinvloeden en je loopt op kwesties vooruit die zich mogelijk niet eens gaan voor doen. Dat vertroebelt je gedachten.
Daarbij kan het ook zijn dat jouw onveilige hechting ook van invloed is op hoe dit loopt. Ik hoop dat de therapie niet is geeindigd bij de constatering dat jij getriggerd wordt? Hij zal hoogstwaarschijnlijk ook op de een of andere manier getriggerd worden, dus in feite staan jullie in zo'n situatie als twee onmachtige wezens tegenover elkaar. Daar zouden jullie beiden iets in kunnen veranderen.
Hier ben ik het wel mee eens.
woensdag 30 augustus 2023 om 19:40
Het kan ook een verschil in opvoeding zijn: mijn man is opgevoed met de boodschap dat ruzie erg is en altijd absoluut vermeden dient te worden (door bepaalde zaken desnoods gewoon niet te bespreken). Ik kom uit een gezin waar ruzie veel meer geaccepteerd werd en gewone discussies er soms hevig aan toe gingen (voor een buitenstaander zal dit op ruzie geleken hebben).
Het ene is niet goed en het andere is niet fout: het is gewoon anders. Mijn man heeft zich ook weleens gekwetst gevoeld, terwijl ik het idee had dat we gewoon in discussie zaten (die overigens totaal niet persoonlijk was). Ook merk ik dat bij mijn man en in zijn familie soms de bom barst en het dan ook veel te heftig is, naar mijn idee had dat dan voorkomen kunnen worden door irritaties veel eerder uit te spreken.
Wellicht speelt er bij jullie ook zoiets? En wil je ruzie en boosheid het liefst vermijden? Of voel je je heel erg persoonlijk geraakt door ruzie/boosheid?
Ik kan en wil geen advies over jullie relatie geven. Ik zou wel aanraden er regelmatig over te praten. Boosheid is best een emotie, die er zijn mag. Alleen als het te vaak is of als de boosheid op jou gericht is, is het natuurlijk niet oké. Voor je man geldt net zo goed dat hij zich kan trekken als zijn boosheid aanhoudt en geen mensen/personen als trigger moet ge/misbruiken. Je partner mag geen bliksemafleider zijn om je emoties kwijt te kunnen.
Het ene is niet goed en het andere is niet fout: het is gewoon anders. Mijn man heeft zich ook weleens gekwetst gevoeld, terwijl ik het idee had dat we gewoon in discussie zaten (die overigens totaal niet persoonlijk was). Ook merk ik dat bij mijn man en in zijn familie soms de bom barst en het dan ook veel te heftig is, naar mijn idee had dat dan voorkomen kunnen worden door irritaties veel eerder uit te spreken.
Wellicht speelt er bij jullie ook zoiets? En wil je ruzie en boosheid het liefst vermijden? Of voel je je heel erg persoonlijk geraakt door ruzie/boosheid?
Ik kan en wil geen advies over jullie relatie geven. Ik zou wel aanraden er regelmatig over te praten. Boosheid is best een emotie, die er zijn mag. Alleen als het te vaak is of als de boosheid op jou gericht is, is het natuurlijk niet oké. Voor je man geldt net zo goed dat hij zich kan trekken als zijn boosheid aanhoudt en geen mensen/personen als trigger moet ge/misbruiken. Je partner mag geen bliksemafleider zijn om je emoties kwijt te kunnen.
woensdag 30 augustus 2023 om 20:04
En als je volgende keer (als de kids er niet zijn) eems terug schreeuwt?
Als je gaat huilen een half uur lang en hij op je on schreeuwen kom je echt nergens en kan je beter gaan scheiden denk ik.
Mijn partner schreeuwt ook wel eens als we ruzie hebben en ik ook wel eens tegen hem, wij hebben allebei lastige triggers. We spreken het daarna uit en hebben allebei spijt en nemen onszelf voor het nooit meer te doen. (Tot we een paar maanden later weer ruzie hebben).
Vroeger vond ik t ook erg als iemand tegen me schreeuwde ivm dingen uit mijn jeugd en dsn kon ik ook huilen. Maar daarmee kom je echt in een slechte dynamiek. Die relatie heb ik dus na een tijd uitgemaakt. Nu ik terug schreeuw voelt het gelijkwaardiger. Echt niet dat ik meer ga zitten janken als iemand op me in schreeuwt, dan ga ik nog liever even een rondje lopen ofzo.
Ik zeg trouwens niet dat het aan jou ligt hoor... Meer dat een dynamiek van schreeuwende man en huilende vrouw echt ongezond is. Mijn inziens kan je dan nog beter terug schreeuwen of weg gaan.
O en nog een vraagje... Je bent 22 jaar samen. 8 jaar geleden deed hij dit ook al... Toch besloot je toen 2 kinderen te krijgen met hem. Waarom is dit nu opeens een probleem? Komt het nu vaker voor?
Als je gaat huilen een half uur lang en hij op je on schreeuwen kom je echt nergens en kan je beter gaan scheiden denk ik.
Mijn partner schreeuwt ook wel eens als we ruzie hebben en ik ook wel eens tegen hem, wij hebben allebei lastige triggers. We spreken het daarna uit en hebben allebei spijt en nemen onszelf voor het nooit meer te doen. (Tot we een paar maanden later weer ruzie hebben).
Vroeger vond ik t ook erg als iemand tegen me schreeuwde ivm dingen uit mijn jeugd en dsn kon ik ook huilen. Maar daarmee kom je echt in een slechte dynamiek. Die relatie heb ik dus na een tijd uitgemaakt. Nu ik terug schreeuw voelt het gelijkwaardiger. Echt niet dat ik meer ga zitten janken als iemand op me in schreeuwt, dan ga ik nog liever even een rondje lopen ofzo.
Ik zeg trouwens niet dat het aan jou ligt hoor... Meer dat een dynamiek van schreeuwende man en huilende vrouw echt ongezond is. Mijn inziens kan je dan nog beter terug schreeuwen of weg gaan.
O en nog een vraagje... Je bent 22 jaar samen. 8 jaar geleden deed hij dit ook al... Toch besloot je toen 2 kinderen te krijgen met hem. Waarom is dit nu opeens een probleem? Komt het nu vaker voor?
woensdag 30 augustus 2023 om 20:06
Hele goede.post dit.meisje85 schreef: ↑30-08-2023 19:02Ik zou je aanraden eens wat langer met iemand te gaan praten. Je haalt er nu namelijk veel dingen bij, die je keuze niet zouden moeten beinvloeden en je loopt op kwesties vooruit die zich mogelijk niet eens gaan voor doen. Dat vertroebelt je gedachten.
Daarbij kan het ook zijn dat jouw onveilige hechting ook van invloed is op hoe dit loopt. Ik hoop dat de therapie niet is geeindigd bij de constatering dat jij getriggerd wordt? Hij zal hoogstwaarschijnlijk ook op de een of andere manier getriggerd worden, dus in feite staan jullie in zo'n situatie als twee onmachtige wezens tegenover elkaar. Daar zouden jullie beiden iets in kunnen veranderen.
Hij wordt getriggerd en gaat schreeuwen... Jij wordt getriggerd en gaat huilen.
Boosheid is ook maar een emotie he... En komt vaak voor uit verdriet (hiermee praat ik t niet goed ofzo)
woensdag 30 augustus 2023 om 20:09
Je spreekt jezelf wel een beetje tegen. Je zegt dat jouw opvoeding niet beter is dan die van je man, maar uit de rest van je reactie blijkt dat je dat eigenlijk wel vindt.Gique schreef: ↑30-08-2023 19:40Het kan ook een verschil in opvoeding zijn: mijn man is opgevoed met de boodschap dat ruzie erg is en altijd absoluut vermeden dient te worden (door bepaalde zaken desnoods gewoon niet te bespreken). Ik kom uit een gezin waar ruzie veel meer geaccepteerd werd en gewone discussies er soms hevig aan toe gingen (voor een buitenstaander zal dit op ruzie geleken hebben).
Het ene is niet goed en het andere is niet fout: het is gewoon anders. Mijn man heeft zich ook weleens gekwetst gevoeld, terwijl ik het idee had dat we gewoon in discussie zaten (die overigens totaal niet persoonlijk was). Ook merk ik dat bij mijn man en in zijn familie soms de bom barst en het dan ook veel te heftig is, naar mijn idee had dat dan voorkomen kunnen worden door irritaties veel eerder uit te spreken.
Wellicht speelt er bij jullie ook zoiets? En wil je ruzie en boosheid het liefst vermijden? Of voel je je heel erg persoonlijk geraakt door ruzie/boosheid?
Ik kan en wil geen advies over jullie relatie geven. Ik zou wel aanraden er regelmatig over te praten. Boosheid is best een emotie, die er zijn mag. Alleen als het te vaak is of als de boosheid op jou gericht is, is het natuurlijk niet oké. Voor je man geldt net zo goed dat hij zich kan trekken als zijn boosheid aanhoudt en geen mensen/personen als trigger moet ge/misbruiken. Je partner mag geen bliksemafleider zijn om je emoties kwijt te kunnen.
woensdag 30 augustus 2023 om 20:13
Je groeit als mens natuurlijk ook. Ze begon sowieso al jong met deze relatie - dacht ik net gelezen te hebben, of haal ik topics door elkaar? Hoe dan ook, het kan natuurlijk dat je bepaald gedrag eerst niet zo erg vindt. Of misschien normaal vindt. Of denkt dat het erbij hoort. Of denkt dat het wel weer bij trekt. Of denkt: ach, we hebben allemaal wat. En dat je naarmate je leven vordert, anders tegen dingen aan gaat kijken. Je wordt ouder, wijzer, vindt andere dingen belangrijker (of juist niet) dan eerst, je leert jezelf beter kennen, meer voor jezelf op komen. Er kunnen echt 100 redenen zijn waarom iets op een bepaald moment niet meer ok voor je is. Ik heb toen ik begin 30 was in relaties ook dingen ok gevonden die ik nu - eind 30- echt niet meer ok zou vinden, zo werkt het toch ook gewoon een beetje naarmate je ouder wordt?
woensdag 30 augustus 2023 om 20:59
Belinda84 schreef: ↑30-08-2023 10:16
Dank jullie wel trouwens voor alle reacties. Het is gewoon fijn om te ventileren en ook te lezen hoe anderen ernaar kijken. Soms raak ik zelf het overzicht kwijt en weet ik niet of een groter probleem maak dan dat het is in het groter plaatje.
Het is niet zo dat het maar 2 zinnen zijn. Dit kan echt wel minimaal een half uur duren.vaak langer.
Het zou echt enorm als falen voelen als ik zou scheiden. De beslissing maak ik voor mijn kinderen en zij zullen er zeker niet beter uit komen. Dat weet ik zeker.
Hij wordt niet vaak boos op de kinderen. Hij is echt een hele goede vader. Dus daar zou ik me niet zorgen over maken.
Maar ik denk ook aan het alternatief. Ik ben 39. Dan ga ik uit elkaar. Ik acht de kans klein dat ik nog een leuke man tegen ga komen. Daten na je 30e is volgens mij echt zoeken naar een speld in een hooiberg. Tenminste wat ik zie in mijn omgeving. De leuke mannen zijn al bezet en iedereen heeft een rugzak inclusief ik. Ik wil niet graag alleen overblijven. Hoewel ik helemaal niet moet denken aan een nieuwe relatie hoor.
Maar dat speelt dus ook in mijn achterhoofd. Ik denk namelijk niet dat het gras groener is ergens anders.
vaak langer. Begrijpelijk dat je nog niet durft te kiezen voor jezelf en er niet aan moet denken om te scheiden met je jonge gezin. Zover ben je niet.
Je hebt de keuze om te blijven en het gedrag van je man dan maar te 'accepteren' voor zover dit voor jou mogelijk en dragelijk is. Je man is niet bereid om zijn gedrag te veranderen, dus zit er niet anders op dan dat jij je aanpast. Je man gaat immers niet veranderen.....
Je kunt ook jouw alternatief gaan onderzoeken, want klopt het wat je denkt? Je hebt allerlei gedachten en overtuigingen over je positie als je alleen komt te staan. Je hebt een negatieve overtuiging over scheiden. Negatieve geloofsovertijgingen wat gebaseerd is op je gedachte en je angsten. Heel menselijk, maar je angsten en overtuigingen onderzoeken zal maken dat je anders over scheiden en alleen staan gaat denken. Hopelijk positiever. Er is veel meer mogelijk dan je denkt.
Als je denkt dat het gras nooit groener is, dan houdt die overtuiging je tegen om voor jezelf te durven kiezen. Dit is een keuze en dat is prima voor nu.
De vraag is wel hoe lang je het gaat volhouden bij je man en hoe verdraagzaam je blijft in de situatie. Je houdt het zelf in stand, totdat je het echt zat bent en wel de keuze durft te maken om voor jezelf te kiezen. De tijd zal het leren.......
woensdag 30 augustus 2023 om 21:12
Dat klopt, dat heb je goed gelezen. Ik heb echt een hekel aan escalaties die ontstaan door onderhuidse spanningen die zich jaren hebben opgebouwd, omdat ruzies vermeden moeten worden. Speelt momenteel erg in de familie van man. Zo zonde, want ik heb het gevoel dat het niet nodig was geweest. Mijn man ziet de dynamiek nu ook.
Ik wil overigens ruzie maken hier niet mee goedpraten (dat bedoelde ik, wellicht wat onduidelijk, met mijn post duidelijk te maken), maar altijd de lieve vrede willen bewaren is ook geen goede dynamiek in een relatie. Teveel boosheid en ruzie kan een relatie absoluut breken en voor een gevoel van onveiligheid zorgen.
Als TO van haar man houdt, zou nogmaals relatietherapie een optie kunnen zijn, maar ik weet niet hoe ze terug kijken op de eerste keer.
woensdag 30 augustus 2023 om 21:19
Mee eens. Soms zie je dingen ook lang niet, totdat de irritaties toenemen. Soms is een scheiding beter (voor beiden). Maar daar kunnen we als buitenstaander, met logischerwijs beperkte informatie, niet goed over oordelen. Als er twijfels zijn zou je dit met een professional (of iemand die je vertrouwt en je goed kent) moeten bespreken, een forum is daar niet de juiste weg voor.meisje85 schreef: ↑30-08-2023 20:13Je groeit als mens natuurlijk ook. Ze begon sowieso al jong met deze relatie - dacht ik net gelezen te hebben, of haal ik topics door elkaar? Hoe dan ook, het kan natuurlijk dat je bepaald gedrag eerst niet zo erg vindt. Of misschien normaal vindt. Of denkt dat het erbij hoort. Of denkt dat het wel weer bij trekt. Of denkt: ach, we hebben allemaal wat. En dat je naarmate je leven vordert, anders tegen dingen aan gaat kijken. Je wordt ouder, wijzer, vindt andere dingen belangrijker (of juist niet) dan eerst, je leert jezelf beter kennen, meer voor jezelf op komen. Er kunnen echt 100 redenen zijn waarom iets op een bepaald moment niet meer ok voor je is. Ik heb toen ik begin 30 was in relaties ook dingen ok gevonden die ik nu - eind 30- echt niet meer ok zou vinden, zo werkt het toch ook gewoon een beetje naarmate je ouder wordt?
woensdag 30 augustus 2023 om 21:39
Doet hij ook zo tegen zijn collega's en manager?Belinda84 schreef: ↑30-08-2023 09:46
We hebben geprobeerd om anders met conflicten om te gaan. Hij heeft ook echt wel zijn best gedaan denk ik. Tenminste dat vindt hij zelf. Feit is dat hij, vind ik, gewoon een heel moeilijk persoon is die snel op zijn pik getrapt is. En als hij boos is dan is hij gewoon echt heel erg boos. Op dat moment voelt de relatie niet meer gelijkwaardig en respectvol.
woensdag 30 augustus 2023 om 23:22
Ik denk dat ik de achtergrond van je vraag snap ("zo nee, waarom bij jou dan wél?"). Corrigeer me maar als ik het mis heb.
Maar dat vind ik geen goede vergelijking. In een liefdesrelatie raak je veel sneller getriggerd door elkaar omdat je mentaal veel intiemer bent. Dan komen verwachtingen, mogelijk gekwetst worden en blauwe plekken uit het verleden veel meer samen. Van managers en collega's heb je meer afstand.
donderdag 31 augustus 2023 om 08:46
Jeetje wat een herkenning dit verhaal.Marie81 schreef: ↑30-08-2023 18:44Heb nog niet alles van je gelezen maar dit klinkt precies als mijn ex… ik ben 8 jaar geleden gescheiden na 20 jaar relatie en twee kinderen. Vond het de moeilijkste beslissing uit mijn leven en het heeft jaren geduurd voordat ik de stap durfde te zetten… nu inmiddels weer helemaal happy bij een nieuwe vriend ( ook alweer een aantal jaren) en daar voel ik me zo op mijn gemak. Hoef niet op eieren te lopen en het idee dat mijn vriend tegen me zou schreeuwen of wijzen met vinger zoals mijn ex deed… ik kan me er werkelijk niets bij voorstellen… het kan dus ook echt andets. Nu ik van een afstand er naar kijk snap ik niet hoe lang ik dit van mijn ex heb kunnen accepteren ( schreeuwen, kort lontje etc).
Maar goed iedere situatie is anders en scheiden is echt een hele grote stap. Voor ons uiteindelijk het beste maar het heeft veel tranen en verdriet gekost. En nog steeds doet het me pijn en vind ik het ergens verdrietig dat het niet heeft gewerkt, vooral voor de kinderen. Mijn ex is verder echt wel een goede man en lieve vader maar hij wilde er gewoon niet aan werken dus voor mij hield het op een gegeven moment op. Omdat hij ook een lieverd kan zijn heb ik me wel heel schuldig naar mijn ex gevoeld.
donderdag 31 augustus 2023 om 08:54
Als ik weet wat ik nu weet dan zou ik eerder de keuze hebben gemaakt. Echter, het heeft jáaaren geduurd voordat ik zover was. Ik wilde het de kinderen niet aandoen. Zij voelden wel spanning, maar hebben dit echt nooit zien aankomen dus toen het hoge woord eruit was dat ik wilde scheiden en we uit elkaar zouden gaan waren ze intens verdrietig. Dat brak mijn hart, maar tegelijk was voor mij de maat echt vol. Altijd in spanning hoe zijn bui zou zijn, zoveel conflict en zo weinig harmonie. Ik kón het gewoon echt niet meer opbrengen.
De scheiding is voor mij goed uitgepakt maar ik weet nog goed dat ik het enorm spannend vond. Want wat als ik spijt zou krijgen, want ik hield echt nog wel van hem, daar zat het 'probleem' ook niet in. Hij wilde niet scheiden, was ook intens verdrietig en ik zag ook zijn onmacht om zijn gedrag te veranderen. Ook dat vond ik naar om aan te zien. En de kinderen, zo verdrietig en boos.
Na een best hectisch jaar was de rust weergekeerd en werd het alleen maar beter voor hen ook denk ik. Ik was mezelf in al die jaren verloren, werd vrolijker en gezelliger en weer meer mezelf. Toch blijft het gemis naar 'het gezin' er zeker, zo jammer dat het niet gelukt is. Ook voor de kinderen (pubers toentertijd) was het pittig. Wekelijks met een koffer vol kleding, sportspullen, schoolspullen etc etc van het ene naar het andere huis. Voor mij begon de rust, voor hun de onrust van 2 huizen. Dat vind ik nog steeds het ergste aan het hele gebeuren, dat hun jeugd en onbezorgde leven in 1x op z'n kop stond.
Anderzijds, nu ze wat ouder zijn, zien ze ook goed waarom ik tot die keuze ben gekomen. Ze houden veel van hun vader, maar zien ook zijn 'tekortkomingen' (zijn korte lontje, buien die onvoorspelbaar zijn etc). Dat maakt dat ze nu beter snappen waarom het voor mij niet meer te doen was.
Ik ben dus blij met mijn keuze van toen. Ik ben heel gelukkig in mijn nieuwe relatie. Een man waarbij ik volledig mezelf kan zijn. Die nooit tegen me schreeuwt, die altijd lief is, me op handen draagt en waarmee ik echt in harmonie leef. Een verademing moet ik zeggen!
Sterkte ermee, ik weet goed hoe ik jaren op de wip zat van scheiden naar blijven en weer terug. Zo heen en weer geslingerd tussen mijn gevoelens. De eeuwige twijfel. Heel nare tijd.
donderdag 31 augustus 2023 om 15:42
Beste TO,
Ik heb niet alles gelezen, maar wat een vervelende situatie. Ik vind eens in 2/3 weken een flinke ruzie erg veel. Zeker als jij je op dat moment niet veilig voelt en er een ongelijke situatie is.
Ik kan me voorstellen (maar weet het natuurlijk niet) dat je vaak op eieren loopt om zo'n uitbarsting te voorkomen. Vermoeiend!
Als je al 22 jaar samen bent, en je zoals je nick doet vermoeden uit '84 komt, was je erg jong toen jullie relatie begon. Bepaalde patronen sluipen er makkelijk in, helemaal als je nog zo jong bent en nog zelf nog niet 'uitontwikkeld' bent. Het is dan niet zo goed dat je er nu achterkomt dat jullie qua karakter of manier van communiceren niet matchen.
Als er geen kinderen in het spel waren geweest, was de beslissing makkelijk geweest denk ik. Maar ook nu, mag je de beslissing maken om niet in een ongelijke relatie te willen leven.
Ik heb niet alles gelezen, maar wat een vervelende situatie. Ik vind eens in 2/3 weken een flinke ruzie erg veel. Zeker als jij je op dat moment niet veilig voelt en er een ongelijke situatie is.
Ik kan me voorstellen (maar weet het natuurlijk niet) dat je vaak op eieren loopt om zo'n uitbarsting te voorkomen. Vermoeiend!
Als je al 22 jaar samen bent, en je zoals je nick doet vermoeden uit '84 komt, was je erg jong toen jullie relatie begon. Bepaalde patronen sluipen er makkelijk in, helemaal als je nog zo jong bent en nog zelf nog niet 'uitontwikkeld' bent. Het is dan niet zo goed dat je er nu achterkomt dat jullie qua karakter of manier van communiceren niet matchen.
Als er geen kinderen in het spel waren geweest, was de beslissing makkelijk geweest denk ik. Maar ook nu, mag je de beslissing maken om niet in een ongelijke relatie te willen leven.
vrijdag 1 september 2023 om 17:18
Dank jullie wel iedereen. Alle reacties versterken wel mijn gevoel dat ik dit niet hoef te accepteren of er genoegen mee moet nemen. En ik merk ook aan alles dat ik dat niet meer wil.
Ik hoop dan ook dat het gaat lukken om escalaties te voorkomen door even een time out te nemen.
Tegelijkertijd ben ik ook bang, omdat ik denk dat het echt wel weer gaat gebeuren. Het gaat immers al jaren zo. En dan moet ik de stap nemen.
Als het eens in het half jaar zou gebeuren, zou ik er nog wel vrede mee kunnen hebben.
Heb ook de podcast geluisterd die hier werd aangeraden over hoe om te gaan in conflicten met een narcist. Mijn man is geen narcist overigens want hij beschikt zeker over empathie. Maar heeft dus wel die trekken, zeker in conflicten.
Ik heb ook besloten om niet meer mee te gaan in discussies. Ook al wil ik mij verdedigen omdat het zo onterecht voelt.
Mijn gevoel is nu ook wel anders naar hem. Merk dat mijn vertrouwen in ons even weg is en ik daarom niet meer met een positieve bril kan bekijken. Vind dat erg jammer.
Ik hoop dan ook dat het gaat lukken om escalaties te voorkomen door even een time out te nemen.
Tegelijkertijd ben ik ook bang, omdat ik denk dat het echt wel weer gaat gebeuren. Het gaat immers al jaren zo. En dan moet ik de stap nemen.
Als het eens in het half jaar zou gebeuren, zou ik er nog wel vrede mee kunnen hebben.
Heb ook de podcast geluisterd die hier werd aangeraden over hoe om te gaan in conflicten met een narcist. Mijn man is geen narcist overigens want hij beschikt zeker over empathie. Maar heeft dus wel die trekken, zeker in conflicten.
Ik heb ook besloten om niet meer mee te gaan in discussies. Ook al wil ik mij verdedigen omdat het zo onterecht voelt.
Mijn gevoel is nu ook wel anders naar hem. Merk dat mijn vertrouwen in ons even weg is en ik daarom niet meer met een positieve bril kan bekijken. Vind dat erg jammer.
vrijdag 1 september 2023 om 20:35
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
