Single and ready to mingle?

PeppermintPatty schreef: ↑

15-07-2021 06:39

Daar heb je een punt, want dat maakt het ook moeilijker om los te laten nl. een buikgevoel dat het niet definitief over and out is. We hebben een gemeenschappelijke vriendenkring waardoor hem volledig mijden onmogelijk is, de keren dat we elkaar zagen staart hij me (onbewust) aan en doet hij plagerig,wat me helemaal in de war brengt. Maar dan denk ik ook "maak ik het allemaal niet groter in mijn hoofd dan het is, als hij me écht wil dan zou hij dat duidelijk tonen".
Ik probeer mezelf te troosten met de gedachte "what's meant to be, will be". De scheiding heeft er diep ingehakt bij hem, ook zijn ex had narcistische kenmerken, en dit gemeenschappelijk leed heeft ons eerst dichter bij elkaar gebracht maar heeft uiteindelijk ook tot de breuk geleid

Als je het idee hebt dat je nu een beetje bespeeld wordt zou ik daar ook voor passen natuurlijk. Wil hij zich eerst nog 'uitleven' of zo, of heb je het gevoel dat je toch een rebound was?

Antoon69 schreef: ↑

15-07-2021 13:19

Als je het idee hebt dat je nu een beetje bespeeld wordt zou ik daar ook voor passen natuurlijk. Wil hij zich eerst nog 'uitleven' of zo, of heb je het gevoel dat je toch een rebound was?

Ik weet het allemaal niet goed meer. Ergens gok ik op dat eerste want een tijdje geleden kreeg ik van iemand te horen dat hij een (weliswaar geflopte) date achter de rug had en dat hij op Tinder is gesignaleerd. Dat terwijl al z'n vrienden zeggen "hij is nog helemaal niet klaar voor een nieuwe relatie" en hij mij dat ook zo heeft duidelijk gemaakt. Heeft dat Tindergedoe voor hem dan enkel als doel om zich eens goed uit te leven? Ik weet het niet, ik zie het niet bij zijn karakter passen... Maar ik heb al vaker mannen verkeerd ingeschat.

Ik kan ook een rebound geweest zijn. Denk dat hij het ook liever allemaal anders had zien aflopen. In ieder geval heeft het mijn zelfvertrouwen opnieuw aangetast, ik dacht lange tijd dat ik echt een catch was maar omdat het erop lijkt dat niemand ten volle voor mij wilt gaan ben ik daar nu niet zo zeker meer van.

Sommige mensen zijn niet klaar voor een relatie, maar willen ook niet alleen zijn... Of willen hun ego opkrikken. En dan ga je maar op Tinder en zo...

PeppermintPatty schreef: ↑

15-07-2021 13:54

Ik weet het allemaal niet goed meer. Ergens gok ik op dat eerste want een tijdje geleden kreeg ik van iemand te horen dat hij een (weliswaar geflopte) date achter de rug had en dat hij op Tinder is gesignaleerd. Dat terwijl al z'n vrienden zeggen "hij is nog helemaal niet klaar voor een nieuwe relatie" en hij mij dat ook zo heeft duidelijk gemaakt. Heeft dat Tindergedoe voor hem dan enkel als doel om zich eens goed uit te leven? Ik weet het niet, ik zie het niet bij zijn karakter passen... Maar ik heb al vaker mannen verkeerd ingeschat.

Ik kan ook een rebound geweest zijn. Denk dat hij het ook liever allemaal anders had zien aflopen. In ieder geval heeft het mijn zelfvertrouwen opnieuw aangetast, ik dacht lange tijd dat ik echt een catch was maar omdat het erop lijkt dat niemand ten volle voor mij wilt gaan ben ik daar nu niet zo zeker meer van.

Ja, "niet klaar zijn voor een relatie", zich niet willen binden, verdriet over de scheiding, rebounds, zich uit willen leven, vrees dat het weer mislukt.. Het heeft natuurlijk vaak allemaal met elkaar te maken. En dat hij een nu misschien spelletjes speelt past daar wel in. Hij zal in de tijd dat jullie samen waren zich ook beter voor gedaan hebben dan dat hij in feite is. Daarom heb je hem misschien makkelijker zo in je hart gesloten dan dat je normaal zou doen. Pijnlijk nu, maar het zal ongetwijfeld weer veranderen allemaal. Of jij bent op een gegeven moment echt klaar met hem of jullie komen misschien weer bij elkaar.

Antoon69 schreef: ↑

15-07-2021 15:18

Ja, "niet klaar zijn voor een relatie", zich niet willen binden, verdriet over de scheiding, rebounds, zich uit willen leven, vrees dat het weer mislukt.. Het heeft natuurlijk vaak allemaal met elkaar te maken. En dat hij een nu misschien spelletjes speelt past daar wel in. Hij zal in de tijd dat jullie samen waren zich ook beter voor gedaan hebben dan dat hij in feite is. Daarom heb je hem misschien makkelijker zo in je hart gesloten dan dat je normaal zou doen. Pijnlijk nu, maar het zal ongetwijfeld weer veranderen allemaal. Of jij bent op een gegeven moment echt klaar met hem of jullie komen misschien weer bij elkaar.

Dank je wel voor de reactie. Ik onderneem alvast niks meer naar hem toe, ik heb het even geprobeerd maar voelde dat dit een eenrichtingsverkeer was: hij is na de breuk een 3-tal keer bij mij op visite geweest (puur vriendschappelijk) maar hij inviteerde me nooit terug. Dus zolang het initiatief niet van zijn kant komt zal het niet meer goedkomen. Hij zal ook meer moeten doen dan enkel wat stiekem naar mij te zitten loeren in de kroeg, indien hij toch nog potentieel tussen ons ziet.

Hij heeft net als ieder mens zijn minder goede kanten en hij was niet te verlegen om mij die te tonen. Maar dat vond ik nu net het mooie aan ons, ik kon volledig mezelf zijn en -naar mijn gevoel- hij ook. Er viel rust over mij heen waarbij ik alleen maar kon denken "ah, eindelijk...". Misschien deed hij zich dan wel beter voor op dat vlak, had hij dit prettig gevoel helemaal niet maar deed hij alsof.

Mijn grootste angst is dat hij opeens een nieuwe vriendin heeft waarmee het opeens wel allemaal lukt, waarvoor hij zich wel kan openstellen enz. Niet dat ik het hem niet gun, maar dan zou ik nog meer aan mezelf gaan twijfelen, waarom het bij een ander wel lukt en niet bij mij. Maar ik moet proberen me niet teveel bezig te houden met "wat als".

PeppermintPatty schreef: ↑

15-07-2021 16:16

Dank je wel voor de reactie. Ik onderneem alvast niks meer naar hem toe, ik heb het even geprobeerd maar voelde dat dit een eenrichtingsverkeer was: hij is na de breuk een 3-tal keer bij mij op visite geweest (puur vriendschappelijk) maar hij inviteerde me nooit terug. Dus zolang het initiatief niet van zijn kant komt zal het niet meer goedkomen. Hij zal ook meer moeten doen dan enkel wat stiekem naar mij te zitten loeren in de kroeg, indien hij toch nog potentieel tussen ons ziet.

Hij heeft net als ieder mens zijn minder goede kanten en hij was niet te verlegen om mij die te tonen. Maar dat vond ik nu net het mooie aan ons, ik kon volledig mezelf zijn en -naar mijn gevoel- hij ook. Er viel rust over mij heen waarbij ik alleen maar kon denken "ah, eindelijk...". Misschien deed hij zich dan wel beter voor op dat vlak, had hij dit prettig gevoel helemaal niet maar deed hij alsof.

Mijn grootste angst is dat hij opeens een nieuwe vriendin heeft waarmee het opeens wel allemaal lukt, waarvoor hij zich wel kan openstellen enz. Niet dat ik het hem niet gun, maar dan zou ik nog meer aan mezelf gaan twijfelen, waarom het bij een ander wel lukt en niet bij mij. Maar ik moet proberen me niet teveel bezig te houden met "wat als".

Dat laatste kan natuurlijk altijd, dat het met iemand anders beter past voor hem. Je hebt natuurlijk niet het hele verhaal van hem gehoord. Alleen datgene dat hij jou wilde vertellen. Het is natuurlijk wel goed dat je na al die single jaren nog verliefdheid en geborgenheid bij iemand kan vinden. Dat is vooral een vermogen dat dan nog steeds in je blijkt te zitten. Toevallig kwam dat bij hem er dan om een of andere reden uit. Wat was dan het allerleukst aan hem? Hoe relaxt en lief hij tegen je was?

Antoon69 schreef: ↑

15-07-2021 18:47

Dat laatste kan natuurlijk altijd, dat het met iemand anders beter past voor hem. Je hebt natuurlijk niet het hele verhaal van hem gehoord. Alleen datgene dat hij jou wilde vertellen. Het is natuurlijk wel goed dat je na al die single jaren nog verliefdheid en geborgenheid bij iemand kan vinden. Dat is vooral een vermogen dat dan nog steeds in je blijkt te zitten. Toevallig kwam dat bij hem er dan om een of andere reden uit. Wat was dan het allerleukst aan hem? Hoe relaxt en lief hij tegen je was?

De rust die ik bij hem ervaarde. En hoe "normaal" alles aanvoelde. Hij kleineerde me niet, apprecieerde me om wie ik ben, hij kwam zijn afspraken na, ik vertrouwde hem er volledig op dat hij niet achter mijn rug om met andere vrouwen bezig was, ... We konden over alles praten en zaten op vele vlakken op dezelfde golflengte, ook op vlak van seks: bij hem kon ik er 100% van genieten en we voelden elkaar perfect aan. Ik heb het gevoel dat dit allemaal niet meer kan overtroffen worden. Natuurlijk had hij ook zijn fouten, zoals zijn uitstelgedrag, maar dat is menselijk en niks toxisch.
Ik had het zelf nooit verwacht, ik ken hem al lang (maar voor onze relatie kende ik hem eerder oppervlakkig). Mocht iemand me 2 jaar geleden vertellen dat ik zo stapelverliefd op hem zou worden, ik had het nooit geloofd. Kon ik maar terug naar die tijd, toen hij gewoon die ene vent was die ik af en toe eens op een feestje zag maar waar ik niks meer dan een hallo tegen zei.

PeppermintPatty schreef: ↑

15-07-2021 20:13

De rust die ik bij hem ervaarde. En hoe "normaal" alles aanvoelde. Hij kleineerde me niet, apprecieerde me om wie ik ben, hij kwam zijn afspraken na, ik vertrouwde hem er volledig op dat hij niet achter mijn rug om met andere vrouwen bezig was, ... We konden over alles praten en zaten op vele vlakken op dezelfde golflengte, ook op vlak van seks: bij hem kon ik er 100% van genieten en we voelden elkaar perfect aan. Ik heb het gevoel dat dit allemaal niet meer kan overtroffen worden. Natuurlijk had hij ook zijn fouten, zoals zijn uitstelgedrag, maar dat is menselijk en niks toxisch.
Ik had het zelf nooit verwacht, ik ken hem al lang (maar voor onze relatie kende ik hem eerder oppervlakkig). Mocht iemand me 2 jaar geleden vertellen dat ik zo stapelverliefd op hem zou worden, ik had het nooit geloofd. Kon ik maar terug naar die tijd, toen hij gewoon die ene vent was die ik af en toe eens op een feestje zag maar waar ik niks meer dan een hallo tegen zei.

Dan had je in je leven eigenlijk alleen slechte ervaringen met relaties gehad toch? Ik zou denken dat wat je opnoemt je ook met een nieuw iemand kan beleven. Wat je noemt lijkt mij eigenlijk redelijk vanzelfsprekend in een relatie. Misschien is het juist belangrijker om de slechte ervaringen die je daarvoor had te verwerken?

Antoon69 schreef: ↑

16-07-2021 15:40

Dan had je in je leven eigenlijk alleen slechte ervaringen met relaties gehad toch? Ik zou denken dat wat je opnoemt je ook met een nieuw iemand kan beleven. Wat je noemt lijkt mij eigenlijk redelijk vanzelfsprekend in een relatie. Misschien is het juist belangrijker om de slechte ervaringen die je daarvoor had te verwerken?

Ja dat klopt dat ik alleen maar slechte ervaringen had in het verleden. Vandaar dat ik volgende maand voor het eerst met een psycholoog ga praten. Om het oud en het nieuw leed aan te pakken.
Het is inderdaad zo dat alles wat hij mij bood vanzelfsprekend is in een relatie, ik heb gewoon niet eerder het geluk gehad om zo iemand te treffen. En gezien dit de eerste persoon is die goed voor me was denk ik nu dat het nog heel lang zal duren tot mij nog eens zoiets overkomt (ALS het mij nog eens overkomt). Ik begrijp niet waarom: ik zie er niet slecht uit, heb een goede job, een eigen huisje, ben niet onverstandig, ben sociaal, ... Ik vind zo dat ik het allerbeste verdien, maar het wil maar niet lukken. En nu ik opnieuw gekwetst geweest ben zal het wel een extra moeilijkheidsgraad vormen om mij opnieuw open te stellen.

PeppermintPatty schreef: ↑

13-07-2021 10:59

Helaas bleek na verloop van tijd dat dit toch niet werkte omdat hij zijn scheiding nog niet heeft verwerkt (...) Maar met hem heb ik de gelukkigste maanden van het voorbije decennia beleefd, het voelde juist tussen ons en ik dacht het ultieme geluk bereikt te hebben. (....) Verdriet in mijn hart die heel moeilijk lijkt weg te gaan, het voelt alsof dit de teleurstelling teveel was, een soort van "genadeslag" zeg maar.

Binnenkort ga ik voor het eerst praten met een psycholoog. Want ik ben mijn geloof in de liefde kwijt. Ik dacht altijd dat het wel voor mij is weggelegd, nu kan ik mij dat helemaal niet meer voorstellen. Het voelt als een vloek die op mij rust.

Dit had ik zelf kunnen schrijven, zo erg herken ik me hierin. Ook een relatie van een paar maanden, zelfde 'juiste' gevoel - ook man die bij nader inzien een scheiding moest verwerken. Er ging bij mij ook een decennium aan vooraf met de nodige ellende: een scheiding, daarna een hele heftige foute relatie, een paar miskramen. Geen kinderen gekregen (nu tegen de veertig, dus ik ben die realiteit aan het accepteren).

De manier waarop het afliep van hem uit was ook moeilijk, vond ik. Van 100 procent naar 0 in een paar dagen. Van 'ik ren niet zomaar weg' naar totaal dichtgeklapt niet meer willen praten. Ik heb er zelf een punt achter moeten zetten, en later uiteindelijk bijna gesmeekt om een duidelijke afwijzing. Erg pijnlijk.

Ik heb ook met iemand gepraat - POH van de huisarts, toen het verdriet na ruim een half jaar alleen maar erger leek te worden. Ik begon op allerlei ongepaste momenten gewoon te huilen. Alsof de kraan lek was. Ik had precies hetzelfde als jij: geen geloof meer in de liefde. Geen geloof meer in mezelf. Ik wilde er eerlijk gezegd op een aantal momenten gewoon niet meer zijn, daar schaam ik me voor maar het is wel waar. Terwijl ik echt niet mag klagen: succes in werk, veel close vrienden, fijne familie, dingen redelijk goed op orde, geen gebrek aan mannelijke aandacht zelfs (alleen niet per se de gewenste).

Gesprek hielp, zorgde voor een omwenteling. Misschien moet ik uit deze teleurstelling niet concluderen dat er voor mij geen fijne relatie is weggelegd dacht ik. Ging zelfs weer daten. Rustig aan, dacht ik ook nog, gewoon weer een beetje leven. Leuke man ontmoet, paar leuke afspraakjes mee gehad, vond mij duidelijk ook leuk. Verheugde me al op de volgende, die in de planning stond.

De man haakte deze week plots af. 'Je bent leuk en mooi' schrijft hij. Maar hij blijkt ineens 'nog niet vrij' van een pijnlijke breuk met een ex. Netjes, eerlijk, aardig en vooral veel tijdiger dan de vorige. Niets van te zeggen. Ik was natuurlijk nog niet aan hem gehecht.

Maar het voelde alsof de grond onder mijn voeten was opengescheurd en ik opnieuw in de afgrond viel. Nou weet ik het ook echt even niet meer. Misschien ben ik te kwetsbaar om te daten, gezien een simpele teleurstelling meteen de diepste wond weer openrijt.

Ik wil mijn hart niet dichtdoen. Maar ik wil het ook niet steeds opnieuw breken. Als ik alleen blijf, is dat tegen mijn zin. Maar voorlopig is het een soort noodgedwongen iets vrees ik.

Dat is rot Annemariem.

Ik heb de eerste: 'je moet niet te kritisch zijn' alweer binnen.
Dus maar gezegd: dat je de lat voor een partner in mijn optiek niet snel te hoog legt, daarnaast wil ik dat die partner minimaal hetzelfde meebrengt als ik inbreng. Dus tja... dan komt hij vanzelf hoog, in het optiek van anderen, te liggen. Maar dat is dan ook niet mijn doelgroep.

Mind you, ik ben nog geen eens op zoek, maar het kwam ter sprake.

PeppermintPatty schreef: ↑

15-07-2021 20:13

De rust die ik bij hem ervaarde. En hoe "normaal" alles aanvoelde. Hij kleineerde me niet, apprecieerde me om wie ik ben, hij kwam zijn afspraken na, ik vertrouwde hem er volledig op dat hij niet achter mijn rug om met andere vrouwen bezig was, ... We konden over alles praten en zaten op vele vlakken op dezelfde golflengte, ook op vlak van seks: bij hem kon ik er 100% van genieten en we voelden elkaar perfect aan. Ik heb het gevoel dat dit allemaal niet meer kan overtroffen worden. Natuurlijk had hij ook zijn fouten, zoals zijn uitstelgedrag, maar dat is menselijk en niks toxisch.
Ik had het zelf nooit verwacht, ik ken hem al lang (maar voor onze relatie kende ik hem eerder oppervlakkig). Mocht iemand me 2 jaar geleden vertellen dat ik zo stapelverliefd op hem zou worden, ik had het nooit geloofd. Kon ik maar terug naar die tijd, toen hij gewoon die ene vent was die ik af en toe eens op een feestje zag maar waar ik niks meer dan een hallo tegen zei.

Die man die emotioneel zo stabiel is dat er een oase van rust uitstraalt, waardoor jou emoties volledig geneutraliseerd worden en je tot rust kunt komen. Die man die jou wil, maar je niet nodig heeft. Die man die om je geeft, maar net even meer om zichzelf en zijn doelen geeft. De man die de relatie kan managen en die leidt. De man die jij zoekt, is tegenwoordig extreem zeldzaam.

Dat soort mannen is al zeldzaam, maar heel dat gezeik met het feminisme en gendergelijkheid is er de grootste oorzaak van dat ze nog zeldzamer zijn geworden.

Maar daarnaast, al vind je die, die blijven niet als jij ze nodig hebt om met jouw emoties te dealen. Het kost jaren om überhaupt als man zo te groeien met alles wat erbij komt kijken. Wat ik om me heen vooral zie zijn vrouwen die denken dat ze recht hebben op zo iemand zonder zelf ook maar enige verantwoordelijkheid te nemen voor ellende in hun leven.

"De liefde" wordt gebracht als een sprookje wat allemaal vanzelf gebeurt, maar zo werkt het echt leven niet.

AnnemarieM wat rot