Relaties
alle pijlers
Sjacherijnig, ongezellig en saai
dinsdag 8 mei 2007 om 11:39
Mijn man is de afgelopen maanden echt een ramp om mee te leven.
Hij wordt sjacherijnig van de kleinste dingen en ontploft dan tegen mij of de kinderen. We moeten echt op onze tenen lopen om het gezellig te houden. Iedere avond als de kindjes op bed liggen, valt hij na ongeveer een half uur naast me op de bank in slaap.
Ik word echt gek van hem en heb af en toe de neiging om hem eruit te trappen. Herkent iemand dit?
Hij wordt sjacherijnig van de kleinste dingen en ontploft dan tegen mij of de kinderen. We moeten echt op onze tenen lopen om het gezellig te houden. Iedere avond als de kindjes op bed liggen, valt hij na ongeveer een half uur naast me op de bank in slaap.
Ik word echt gek van hem en heb af en toe de neiging om hem eruit te trappen. Herkent iemand dit?
dinsdag 8 mei 2007 om 13:50
Niemand is perfect, je zal allebei je makkes hebben en dat mag ook. Alleen is er nu wat meer aan de hand.
Is het een idee om een dag of 2 of een avond tijd voor elkaar te maken en er serieus over te praten, zonder te vervallen in kritiek of jamaar jij dit en jamaar jij zus (want dan is het eind zoek).
Nouja ik roep maar wat.
Ik herken het een beetje van mn ouders, mn vader was ook altijd zo humeurig. Hij had inderdaad een depressie, en mijn moeder riep altijd dat hij zich niet moest aanstellen. Die twee konden echt niet meer met elkaar communiceren. Uiteindelijk zijn ze gescheiden. Omdat ze nooit hebben geprobeerd nader tot elkaar te komen en elkaar zwart maakten. Nu zijn ze gelukkiger zonder elkaar.
dinsdag 8 mei 2007 om 13:52
Je praat dus al met hem maar het helpt niet. Dan kan ik alleen maar beamen wat Mabel schreef:
En als dat allemaal niet helpt of lukt, moet je hem vragen om (tijdelijk) het huis te verlaten. Dat jij het wilt ondergaan is je eigen keuze, maar dat je kinderen sidderen van angst voor hun vader vind ik te èrg voor woorden.
Ik ben het daarmee eens omdat ik weet hoe erg kinderen kunnen lijden onder zo'n situatie. Mijn eigen dochter is daardoor een tijd erg depressief geworden. Ik ben haar twee keer bijna kwijtgeraakt. Dus, zorg alsjeblieft goed voor je kinderen.
En als dat allemaal niet helpt of lukt, moet je hem vragen om (tijdelijk) het huis te verlaten. Dat jij het wilt ondergaan is je eigen keuze, maar dat je kinderen sidderen van angst voor hun vader vind ik te èrg voor woorden.
Ik ben het daarmee eens omdat ik weet hoe erg kinderen kunnen lijden onder zo'n situatie. Mijn eigen dochter is daardoor een tijd erg depressief geworden. Ik ben haar twee keer bijna kwijtgeraakt. Dus, zorg alsjeblieft goed voor je kinderen.
dinsdag 8 mei 2007 om 13:55
Het depressieve zit wel in zijn persoonlijkheid, het sjachrijnige misschien niet alhoewel dat de uiting is van zijn depressiviteit.
En wat is dan een goede reden om je zo op te stellen, vraag ik me af. Natuurlijk is het moeilijk om je eigen zaak op te bouwen etc. maar als je dat kunt doen terwijl je je niet druk hoeft te maken over je financiële verplichtingen, lijkt het mij te doen.
Vanochtend nog (was hij boos op mij-zie boven) trok hij mijn dochter
(22 mnd) aan haar arm naar de woonkamer omdat ze niet wilde dat ik wegging naar mijn werk. Ik vond het zo zielig!
dinsdag 8 mei 2007 om 14:03
Madelief, ik heb het idee dat jouw geduld met hem OP is en jij geen zin of geen energie ( ervoor over ) hebt om er nog iets van te maken...........
Prima , op zich ....... maar spreek dat dan uit ; als eerste naar jezelf toe...................naar hém toe lijkt me ook wel zo handig ............. enneh....hier ook maar ; elke tip of truc of mogelijke oplossing ketst af op een "JA < MAAR " van jou.
Prima , op zich ....... maar spreek dat dan uit ; als eerste naar jezelf toe...................naar hém toe lijkt me ook wel zo handig ............. enneh....hier ook maar ; elke tip of truc of mogelijke oplossing ketst af op een "JA < MAAR " van jou.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 8 mei 2007 om 14:08
Ik kan me goed vergissen hoor , maar ik heb het idee dat jouw man zich gevangen voelt zitten ;
eigen zaak ................
drie ! kinderen
een vrouw die geen kans onbenut laat om te vertellen dat hij dankzij haar zijn zaak op kan zetten ( of jij zegt dat niet maar hij ervaart dat zo )
een vrouw die de deur niet meer uit wil om samen wat leuks te doen want o, o, o wat een gedoe
een vrouw wiens hoogtepunt bestaat uit uitslapen ( en logisch , met drie kinderen en een baan )
redelijk naar de 40 lopend ...........gok maar wat ( zwembandje , beginnende kale kruin , na het avondeten tijdens journaal in slaap vallen -> o jee; nou ben ik nét mn eigen ouwe heer )
eigen zaak ................
drie ! kinderen
een vrouw die geen kans onbenut laat om te vertellen dat hij dankzij haar zijn zaak op kan zetten ( of jij zegt dat niet maar hij ervaart dat zo )
een vrouw die de deur niet meer uit wil om samen wat leuks te doen want o, o, o wat een gedoe
een vrouw wiens hoogtepunt bestaat uit uitslapen ( en logisch , met drie kinderen en een baan )
redelijk naar de 40 lopend ...........gok maar wat ( zwembandje , beginnende kale kruin , na het avondeten tijdens journaal in slaap vallen -> o jee; nou ben ik nét mn eigen ouwe heer )
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 8 mei 2007 om 14:10
quote bgb:
elke tip of truc of mogelijke oplossing ketst af op een "JA < MAAR " van jou.
Ik denk dat dat komt omdat Madelief die tips en trucs al geprobeerd heeft en vastgesteld heeft dat ze niet werken.
Behalve dan die tip over een gezamenlijk uitje: die ketst af op het feit dat het moeilijk is om te organiseren. Maar wellicht denkt M. (corrigeer me als dat nie zo is) dat zo'n uitje niet voldoende is om de relatie te herstellen, en ik denk dat ze daarin gelijk heeft.
Kennelijk is er iets behoorlijk ernstigs aan de hand (depressie? gevoelens voor een andere vrouw??), en hebben alle pogingen van Madelief om er iets aan te doen niets opgeleverd, en is haar geduld nu inderdaad op.
Maar, Madelief, wat denkt je van de suggestie om je man te vragen om tijdelijk het huis te verlaten omdat de sfeer nu erg schadelijk is voor de kinderen?
elke tip of truc of mogelijke oplossing ketst af op een "JA < MAAR " van jou.
Ik denk dat dat komt omdat Madelief die tips en trucs al geprobeerd heeft en vastgesteld heeft dat ze niet werken.
Behalve dan die tip over een gezamenlijk uitje: die ketst af op het feit dat het moeilijk is om te organiseren. Maar wellicht denkt M. (corrigeer me als dat nie zo is) dat zo'n uitje niet voldoende is om de relatie te herstellen, en ik denk dat ze daarin gelijk heeft.
Kennelijk is er iets behoorlijk ernstigs aan de hand (depressie? gevoelens voor een andere vrouw??), en hebben alle pogingen van Madelief om er iets aan te doen niets opgeleverd, en is haar geduld nu inderdaad op.
Maar, Madelief, wat denkt je van de suggestie om je man te vragen om tijdelijk het huis te verlaten omdat de sfeer nu erg schadelijk is voor de kinderen?
dinsdag 8 mei 2007 om 14:14
bgb, ik vind dat je het nu toch een beetje karikaturaal stelt :
een vrouw die geen kans onbenut laat om te vertellen dat hij dankzij haar zijn zaak op kan zetten ( of jij zegt dat niet maar hij ervaart dat zo )
een vrouw die de deur niet meer uit wil om samen wat leuks te doen want o, o, o wat een gedoe
een vrouw wiens hoogtepunt bestaat uit uitslapen ( en logisch , met drie kinderen en een baan )
Ik vind dit erg overdreven.
En de andere zaken die je noemt (3 kinderen, eigen zaak enz.) zijn in mijn ogen heel gewone dingen die miljoenen mensen hebben, die daar niet depressief van worden.
Overigens, dat haar man van die dingen depressief wordt kun je hem niet verwijten, maar haar ook niet!
een vrouw die geen kans onbenut laat om te vertellen dat hij dankzij haar zijn zaak op kan zetten ( of jij zegt dat niet maar hij ervaart dat zo )
een vrouw die de deur niet meer uit wil om samen wat leuks te doen want o, o, o wat een gedoe
een vrouw wiens hoogtepunt bestaat uit uitslapen ( en logisch , met drie kinderen en een baan )
Ik vind dit erg overdreven.
En de andere zaken die je noemt (3 kinderen, eigen zaak enz.) zijn in mijn ogen heel gewone dingen die miljoenen mensen hebben, die daar niet depressief van worden.
Overigens, dat haar man van die dingen depressief wordt kun je hem niet verwijten, maar haar ook niet!
dinsdag 8 mei 2007 om 14:28
Ik snap je wel, ik zit ook beetje in zo'n situatie. Mijn partner heeft ook een eigen zaak, ook dankzij mij en is sinds het opstarten van de zaak niet zozeer humeurig of chagrijnerig, maar wel gestresseerd, gespannen en altijd druk. Ik ben het beu, wat heb ik eraan? Dan denk ik ook man als je je zaak niet aankan, kap er dan mee, maar zijn trots zeker? We hebben dan nog niet eens kinderen.
dinsdag 8 mei 2007 om 14:32
Ondanks je goede bedoelingen geef je hem daarmee ms juist wel het gevoel dat hij een lulletje is. Je stelt je immers op als iemand die het beter weet, hem vertelt dat zijn gevoel niet juist is.
Mogelijk helpt het als je eens vraagt waarom hij dat denkt/voelt.
En als hij zoveel verantwoordelijkheden heeft, zou je daar eens op kunnen ingaan. Misschien als hij zich daarover eens vrij kan uitspreken tegen een verstandige luisterende volwasse (jij dus) hij het wat minder erg ziet of, als hij inderdaad veel hooi op zn vork heeft, samen kunnen brainstormen over hoe het anders kan.
Doorbreek het patroon eens, reageer eens anders dan hij van je gewend is.
dinsdag 8 mei 2007 om 21:46
O.K. dus ik zou niet moeten zeggen dat hij geen lulletje is? Dat snap ik toch niet helemaal. Ik mag/moet toch wel zeggen dat IK er in ieder geval niet zo over denk?
Sinds begin 2006 heeft hij zijn baan opgezegd en is zijn eigen zaak begonnen. Dit hebben we toen in goed overleg samen besloten. Ik heb zelf ook een eigen bedrijf (samen met mijn broer/ouders) en heb het gewoon ook heel druk hiermee en met ons gezin. Maar ik loop toch ook niet de hele dag te snauwen en te mokken?
Ik ga natuurlijk wel je raad opvolgen en zal serieus op zijn probleem ingaan maar diep in mijn hart vind ik het allemaal nogal aanstellerij.
Maar nu heb ik dan wel een vervolgvraag: want stel je dus voor dat 'm daar de kneep zit, moet ik dan daarna steeds begrip hebben voor zijn buien?
Het is namelijk niet automatisch zo dat als je de reden van zijn gedrag boven water hebt, zijn gedrag zal veranderen.
Ik heb echt al heel vaak met hem dit gesprek gevoerd en vroeger was ie dan dus voor een lange tijd weer gezellig maar dit gesprek heb ik dus gisterenavond met hem gehad (waarbij ik natuurlijk wel in alle toonaarden ontkende dat hij "een lulletje" zou zijn) en vanochtend deed hij weer precies hetzelfde.
En BGB: ik denk echt niet dat hij gevoelens voor iemand anders zou hebben, dat is echt de reden niet voor zijn gedrag. Niet dat ik zo'n vrouw ben die zegt: Mijn man zou nooit vreemdgaan. Maar op dit moment is dat echt niet aan de orde.
dinsdag 8 mei 2007 om 22:01
Ik ga hem niet zijn eigen huis uitzetten (suggestie van Reiger). De kinderen zijn echt heel dol op hun pappa. Hij is/was altijd degene van de leuke dingen doen met de kinderen en mamma hoort hier bij het interieur 
En natuurlijk zijn die kinderen af en toe ook heel irritant en ongehoorzaam etc. etc. en ik word ook wel eens boos op ze, maar hij slaat echt door (gelukkig tot nu toe alleen verbaal). En daarna is hij dan dus sjacherijnig.
De vorige keer heb ik hem verzocht, dat als hij in zo'n bui is, hij in zijn eigen kantoor gaat zitten met de deur dicht aub (ik ben heel gevoelig voor zijn negatieve spanningen).
Maar op de lange termijn is dat natuurlijk geen optie....
En natuurlijk zijn die kinderen af en toe ook heel irritant en ongehoorzaam etc. etc. en ik word ook wel eens boos op ze, maar hij slaat echt door (gelukkig tot nu toe alleen verbaal). En daarna is hij dan dus sjacherijnig.
De vorige keer heb ik hem verzocht, dat als hij in zo'n bui is, hij in zijn eigen kantoor gaat zitten met de deur dicht aub (ik ben heel gevoelig voor zijn negatieve spanningen).
Maar op de lange termijn is dat natuurlijk geen optie....
woensdag 9 mei 2007 om 01:17
Volgens mij zit daar (een deel van) het probleem. Ik wil je niet aanvallen, maar uit je posts krijg ik het gevoel dat jij eigenlijk vindt dat je man zich nu maar eens over die vervelende buien heen moet zetten en weer normaal moet gaan doen, want ten slotte heb jij er al vaak iets over gezegd tegen hem en daarbij, jij red het toch ook allemaal, dus waarom hij dan niet? Met andere woorden: ik krijg de indruk dat je zijn gevoel niet echt serieus neemt ("allemaal nogal aanstellerij"), dat je niet werkelijk de moeite neemt om je in hem te verdiepen, omdat je eigenlijk vindt dat hij gewoon wat flinker zou moeten zijn.
Bergijp me niet verkeerd, ik kan me levendig voorstellen dat je gek wordt van zijn gedrag. Ik zou me ook doodergeren als mijn partner zich zo zou opstellen. Ik krijg al de kriebels als ik jouw verhaal lees! Maar...jij kan wel vinden dat hij zich aanstelt en dat hij geen reden heeft om
ontevreden te zijn, maar de realiteit is dat hij zich wel zo voelt. Wat jij aankan hoeft je man nog niet aan te kunnen. Hij zit nu een maal heel anders in elkaar dan jij. Zijn leven ziet er, zo te lezen, bovendien ook anders uit dat het jouwe. Je zegt dat praten niet helpt, een weekendje weg is veel geregel, maar je wilt ook niet dat hij een tijdje ergens anders gaat wonen. Tja, wat wil je dan? Zoals Reiger al schreef, voor je kinderen is dit nog veel vervelender dan voor jou. Laat de situatie niet te lang doorsudderen en bedenk wat je echt wilt. Of je wilt er voor gaan en dan doe je ook echt je best om je man uit dat dal te trekken (en laat je je dus niet tegenhouden door dingen als :"Ik kan dit wel aan, waarom hij niet?" en "nu moet ik een oppas regelen") of je stopt ermee. Maar dit is echt funest voor je kinderen. Want je doet er zelf nogal luchtig over, maar ik vind de dingen die jij beschrijft echt te ver gaan in het bijzijn van kleine kinderen.
woensdag 9 mei 2007 om 01:35
En rèken maar dat jouw man dit haarscherp aanvoelt!
Ben het volledig eens met de post van Janis. Als je uit deze impasse wilt komen is stap 1: het serieus nemen van je man en zijn problemen.
Ook al zijn ze in jouw beleving 'aanstellerij', voor hem is het pure ernst (en dat blijkt wel uit zijn gedrag).
Hij is jou niet en hij beleeft het leven op zijn eigen manier.
Om er sàmen uit te komen, zul je begrip en respect op moeten brengen voor zijn beleving en zijn problemen.
Als dat voor jou niet acceptabel is of je kunt het niet opbrengen, rest je eigenlijk niets anders dan uit elkaar te gaan.
woensdag 9 mei 2007 om 07:42
Ik ga natuurlijk wel je raad opvolgen en zal serieus op zijn probleem ingaan maar diep in mijn hart vind ik het allemaal nogal aanstellerij.
Maar nu heb ik dan wel een vervolgvraag: want stel je dus voor dat 'm daar de kneep zit, moet ik dan daarna steeds begrip hebben voor zijn buien?
Het is namelijk niet automatisch zo dat als je de reden van zijn gedrag boven water hebt, zijn gedrag zal veranderen.
Ik heb echt al heel vaak met hem dit gesprek gevoerd en vroeger was ie dan dus voor een lange tijd weer gezellig maar dit gesprek heb ik dus gisterenavond met hem gehad (waarbij ik natuurlijk wel in alle toonaarden ontkende dat hij "een lulletje" zou zijn) en vanochtend deed hij weer precies hetzelfde.
Ik had ook bovenstaande gekopieerd, zonder dat ik de reacties erna nog had gelezen!!.
In bovenstaand stukje staat hoe je werkelijk over hem denkt.
Je neemt hem en zijn problemen totaal niet serieus.
Hij moet zich niet aanstellen, jij bent tenslotte degene die alles draaiende houdt en hij kan een beetje freewheelen en doen waar hij zin in heeft.
Het moet maar eens afgelopen zijn met die flauwekul.
Dit voelt hij feilloos aan.
Dit is nu precies hetgeen er meestal omgekeerd gebeurd.
De man die de vrouw niet serieus neemt en haar bijdrage aan het gezin bagatelliseerd en onderwaardeerd.
Jullie hebben hulp noidg, anders komen jullie er samen niet uit!.
Maar nu heb ik dan wel een vervolgvraag: want stel je dus voor dat 'm daar de kneep zit, moet ik dan daarna steeds begrip hebben voor zijn buien?
Het is namelijk niet automatisch zo dat als je de reden van zijn gedrag boven water hebt, zijn gedrag zal veranderen.
Ik heb echt al heel vaak met hem dit gesprek gevoerd en vroeger was ie dan dus voor een lange tijd weer gezellig maar dit gesprek heb ik dus gisterenavond met hem gehad (waarbij ik natuurlijk wel in alle toonaarden ontkende dat hij "een lulletje" zou zijn) en vanochtend deed hij weer precies hetzelfde.
Ik had ook bovenstaande gekopieerd, zonder dat ik de reacties erna nog had gelezen!!.
In bovenstaand stukje staat hoe je werkelijk over hem denkt.
Je neemt hem en zijn problemen totaal niet serieus.
Hij moet zich niet aanstellen, jij bent tenslotte degene die alles draaiende houdt en hij kan een beetje freewheelen en doen waar hij zin in heeft.
Het moet maar eens afgelopen zijn met die flauwekul.
Dit voelt hij feilloos aan.
Dit is nu precies hetgeen er meestal omgekeerd gebeurd.
De man die de vrouw niet serieus neemt en haar bijdrage aan het gezin bagatelliseerd en onderwaardeerd.
Jullie hebben hulp noidg, anders komen jullie er samen niet uit!.
woensdag 9 mei 2007 om 11:38
Wat ik er zo van lees riekt het toch wel heel erg naar depressie.
Het zich een lulletje voelen, komt echt overeen met het minderwaardigheids gevoel wat een depressie nou eenmaal met zich meebrengt. Ook dat vele slapen is een teken volgens mij!
De meeste mannen lezen niet zoveel, en weten dan dus ook niet (zoals wij vrouwen) dat depressie een heel veel voorkomend probleem is, waar best wat aan te doen is.
De meeste mannen zijn ook niet snel naar een dokter te krijgen, ze moeten eerst altijd een hartaanval krijgen voordat ze daar het nut van inzien.
Ik vind dat de TO starter daar weinig aan kan doen en met 3 kleine kinderen kan je echt wel een handje gebruiken om het allemaal reilend en zeilend te houden.
Sterkte.
Het zich een lulletje voelen, komt echt overeen met het minderwaardigheids gevoel wat een depressie nou eenmaal met zich meebrengt. Ook dat vele slapen is een teken volgens mij!
De meeste mannen lezen niet zoveel, en weten dan dus ook niet (zoals wij vrouwen) dat depressie een heel veel voorkomend probleem is, waar best wat aan te doen is.
De meeste mannen zijn ook niet snel naar een dokter te krijgen, ze moeten eerst altijd een hartaanval krijgen voordat ze daar het nut van inzien.
Ik vind dat de TO starter daar weinig aan kan doen en met 3 kleine kinderen kan je echt wel een handje gebruiken om het allemaal reilend en zeilend te houden.
Sterkte.
woensdag 9 mei 2007 om 12:03
Ik wil je niet aanvallen, maar uit je posts krijg ik het gevoel dat jij eigenlijk vindt dat je man zich nu maar eens over die vervelende buien heen moet zetten en weer normaal moet gaan doen, want ten slotte heb jij er al vaak iets over gezegd tegen hem en daarbij, jij red het toch ook allemaal, dus waarom hij dan niet? Met andere woorden: ik krijg de indruk dat je zijn gevoel niet echt serieus neemt ("allemaal nogal aanstellerij"), dat je niet werkelijk de moeite neemt om je in hem te verdiepen, omdat je eigenlijk vindt dat hij gewoon wat flinker zou moeten zijn.
Ik ben het voor een deel met bovenstaande posting eens. Namelijk: dat je van je man niet kunt eisen dat hij luchtig met zijn problemen omgaat, dat hij het allemaal maar aan moet kunnen net zoals jij. Hij is kennelijk wat gevoeliger voor stress dan jij. (En hij heeft ongetwijfeld weer andere goede eigenschappen die jij in mindere mate hebt dan jij.)
Maar dat geeft je man daarom nog niet het recht om zijn frustratie af te reageren jou en de kinderen.
Ik begrijp jouw kant dus ook.
Ik denk dat je man z'n frustratie misschien makkelijker te boven kan komen (en ze dus niet meer op jou afreageren) als jij echt begrip voor hem zou tonen.Met begrip bedoel ik dus: dat je zijn problemen niet afwimpelt, dat je hem een luisterend oor biedt als hij ergens over klaagt en hem niet vertelt dat het allemaal onzin is. Gewoon hem steunen door hem te vertellen dat je het rot voor hem vindt dat hij zich zo voelt, maar hem zeker niet vertellen dat je vindt dat wat hij zegt en voelt onzin is. Als je dat soort communicatie niet gewend bent, is het een goed idee om er een boek over te lezen, de bibliotheken staan er vol van.
Als je dat gedurende een behoorlijke tijd geprobeerd hebt, en er is nog geen verbetering te merken in zijn gedrag naar jou en de kinderen, dan kun je nog altijd andere middelen aangrijpen.
Ik ben het voor een deel met bovenstaande posting eens. Namelijk: dat je van je man niet kunt eisen dat hij luchtig met zijn problemen omgaat, dat hij het allemaal maar aan moet kunnen net zoals jij. Hij is kennelijk wat gevoeliger voor stress dan jij. (En hij heeft ongetwijfeld weer andere goede eigenschappen die jij in mindere mate hebt dan jij.)
Maar dat geeft je man daarom nog niet het recht om zijn frustratie af te reageren jou en de kinderen.
Ik begrijp jouw kant dus ook.
Ik denk dat je man z'n frustratie misschien makkelijker te boven kan komen (en ze dus niet meer op jou afreageren) als jij echt begrip voor hem zou tonen.Met begrip bedoel ik dus: dat je zijn problemen niet afwimpelt, dat je hem een luisterend oor biedt als hij ergens over klaagt en hem niet vertelt dat het allemaal onzin is. Gewoon hem steunen door hem te vertellen dat je het rot voor hem vindt dat hij zich zo voelt, maar hem zeker niet vertellen dat je vindt dat wat hij zegt en voelt onzin is. Als je dat soort communicatie niet gewend bent, is het een goed idee om er een boek over te lezen, de bibliotheken staan er vol van.
Als je dat gedurende een behoorlijke tijd geprobeerd hebt, en er is nog geen verbetering te merken in zijn gedrag naar jou en de kinderen, dan kun je nog altijd andere middelen aangrijpen.
