Relaties
alle pijlers
Sjacherijnig, ongezellig en saai
dinsdag 8 mei 2007 om 11:39
Mijn man is de afgelopen maanden echt een ramp om mee te leven.
Hij wordt sjacherijnig van de kleinste dingen en ontploft dan tegen mij of de kinderen. We moeten echt op onze tenen lopen om het gezellig te houden. Iedere avond als de kindjes op bed liggen, valt hij na ongeveer een half uur naast me op de bank in slaap.
Ik word echt gek van hem en heb af en toe de neiging om hem eruit te trappen. Herkent iemand dit?
Hij wordt sjacherijnig van de kleinste dingen en ontploft dan tegen mij of de kinderen. We moeten echt op onze tenen lopen om het gezellig te houden. Iedere avond als de kindjes op bed liggen, valt hij na ongeveer een half uur naast me op de bank in slaap.
Ik word echt gek van hem en heb af en toe de neiging om hem eruit te trappen. Herkent iemand dit?
woensdag 9 mei 2007 om 12:06
Het is namelijk niet automatisch zo dat als je de reden van zijn gedrag boven water hebt, zijn gedrag zal veranderen.
Daar heb je gelijk in, maar dat is niet wat hier bedoeld wordt.
Zijn gedrag kan veranderen als hij zich onvoorwaardelijk door jou begrepen, gesteund, gewaardeerd en bemind voelt.
Ik weet dat dat nu moeilijk is voor jou, omdat hij nu zo chagrijnig is, maar probeer het eens een tijd!
Daar heb je gelijk in, maar dat is niet wat hier bedoeld wordt.
Zijn gedrag kan veranderen als hij zich onvoorwaardelijk door jou begrepen, gesteund, gewaardeerd en bemind voelt.
Ik weet dat dat nu moeilijk is voor jou, omdat hij nu zo chagrijnig is, maar probeer het eens een tijd!
woensdag 9 mei 2007 om 13:36
Dank jullie wel voor jullie reacties.
Vannacht weer een lang gesprek gehad met elkaar maar we komen er niet uit. Hij is niet depressief, zegt ie, het komt gewoon omdat hij nu zoveel aan zijn hoofd heeft en ik overdrijf als ik zeg dat zijn reacties steeds buiten proporties zijn. Daarmee zegt hij, in mijn ogen, indirect dat er geen verandering te verwachten valt totdat alles in zijn leven helemaal is zoals hij het zou willen. Nou, dat gebeurt natuurlijk nooit, dus waar blijven we dan met dit verhaal? Ook ben ik volgens hem degene die steeds aanleiding geeft voor zijn boze buien door hier en daar een opmerking te plaatsen. Zodra ik iets zeg wat niet geheel aardig is, schiet hij in de "boos-modus".
Maar hij wordt dus ook boos als de kinderen ongehoorzaam zijn. Ik weet niet of jullie kinderen hebben maar die van mij zijn wel 10x per dag ongehoorzaam....
We hebben nu min of meer afgesproken elkaar zoveel mogelijk te ontlopen en de taken m.b.t. de kinderen 50/50 te verdelen. Maar ik loop met een knoop in mijn maag en zie het einde van onze relatie naderen. Hij schijnt te denken dat het na de zomer allemaal beter zal gaan en dan moeten we nog maar 's praten. Ik denk niet dat ik dit vol ga houden.
Hoeveel begrip ik ook toon voor zijn gevoelens (ik doe alles fout, kan niks: nee, schat dat is niet zo, blablablabla), zijn buien gaan daar niet van over.
Nu gaan we dus blijkbaar voorlopig een toneelstukje opvoeren en daarna moeten er dan maar radicale maatregelen getroffen worden. :(
Vannacht weer een lang gesprek gehad met elkaar maar we komen er niet uit. Hij is niet depressief, zegt ie, het komt gewoon omdat hij nu zoveel aan zijn hoofd heeft en ik overdrijf als ik zeg dat zijn reacties steeds buiten proporties zijn. Daarmee zegt hij, in mijn ogen, indirect dat er geen verandering te verwachten valt totdat alles in zijn leven helemaal is zoals hij het zou willen. Nou, dat gebeurt natuurlijk nooit, dus waar blijven we dan met dit verhaal? Ook ben ik volgens hem degene die steeds aanleiding geeft voor zijn boze buien door hier en daar een opmerking te plaatsen. Zodra ik iets zeg wat niet geheel aardig is, schiet hij in de "boos-modus".
Maar hij wordt dus ook boos als de kinderen ongehoorzaam zijn. Ik weet niet of jullie kinderen hebben maar die van mij zijn wel 10x per dag ongehoorzaam....
We hebben nu min of meer afgesproken elkaar zoveel mogelijk te ontlopen en de taken m.b.t. de kinderen 50/50 te verdelen. Maar ik loop met een knoop in mijn maag en zie het einde van onze relatie naderen. Hij schijnt te denken dat het na de zomer allemaal beter zal gaan en dan moeten we nog maar 's praten. Ik denk niet dat ik dit vol ga houden.
Hoeveel begrip ik ook toon voor zijn gevoelens (ik doe alles fout, kan niks: nee, schat dat is niet zo, blablablabla), zijn buien gaan daar niet van over.
Nu gaan we dus blijkbaar voorlopig een toneelstukje opvoeren en daarna moeten er dan maar radicale maatregelen getroffen worden. :(
woensdag 9 mei 2007 om 15:46
ik zou graag nog iets willen toevoegen, je zegt dat hij aangeeft dat hij zich zo gedraagd als reactie op jou. Misschien is het niet perse wat je zegt, maar HOE je het zegt. Soms zeg je iets zonder dat je zelf eigenlijk de internatie hoort, zeker als het al niet zo lekker gaat en je bent het zat komt een opmerking er vaak respectloos uit. Probeer eens terug te horen of jij jezelf hierin herkend na zo'n opmerking, of leg het hem voor en vraag of hij dit zo opvat. Misschien kan je vanaf hier iets verder komen. respect vind ik een van de belangrijkste dingen en kan dan ook het meeste kapot maken naar mijn mening. Sterkte
woensdag 9 mei 2007 om 22:03
Hoi Madeliefje,
Ik heb de indruk dat de boog bij je man zwaar gespannen is, en dat een klein beetje extra druk (ongehoorzame kinderen, kritiekpunt van jou) hem doet ontploffen.
Verder maak ik uit het feit dat hij chagerijnig is na een uitbarsting naar de kinderen toe op dat hij zich hier zelf ook schuldig over voelt, maar dat niet zo goed kan uiten.
Verder heb ik de indruk uit je posts dat jij verbaal heel vaardig bent en je man dat niet zo is:
Als hij is uitgevallen naar jou of de kinderen toe, bespreekt hij het dan nog of houdt hij dat allemaal in zijn hoofd?
Reageert hij op een kritische opmerking van jou met een spitse opmerking terug of wordt hij alleen maar boos?
Als hij zich niet goed kan uitdrukken, druk je hem (onbedoeld!) met een kritische opmerking als snel in de hoek, waardoor hij misschien het gevoel krijgt dat hij , met de problemen die hij al heeft, hij het bij jou ook al niet meer goed kan doen en hij zich verder terugtrekt in zijn schulp en van zich af slaat..
Een soortgelijke situatie heb ik ook wel eens met iemand meegemaakt en een tip die ik kreeg was om geen kritiek meer te leveren en elke dag minstens 1 welgemeend compliment te geven aan hem (wat fijn dat je..). Dat is verrekte moeilijk om te doen (ik moest de kritiek echt ergens kwijt, dus schreef het in mijn dagboek, maar zei het niet meer tegen hem) en het voelde compleet onnatuurlijk en kunstmatig om elke dag complimenten te maken, maar na een paar weken merkte ik dat hij zich ontspannener voelde, positieve opmerkingen terug begon te maken etc.
Misschien kan zo'n aanpak ook bij jou helpen om de spanning van de boog van je man af te halen. Zoals je zei doe je al heel veel voor hem op materieel gebied (zorgt voor financiele geborgenheid, waardoor jullie een mooi huis hebben en geen geldzorgen, helemaal top!), maar waarschijnlijk liggen zijn behoeften juist meer op emotioneel gebied.
Uit het feit dat hij zich een lulletje voelt, maak ik op dat hij zich onzeker voelt en zich veel aantrekt van ideeen en opmerkingen van de buitenwereld. Door je waardering naar hem expliciet uit te spreken (spontaan complimenten van jou voor specifieke dingen die hij heeft gedaan, leert hij zijn sterke kanten kennen en hoort hij geregeld dat hij iets goed kan, want mogelijk zijn eigenwaarde kan versterken en de druk op hem iets kan verlagen (mijn bedrijf gaat allemaal rot, maar mijn vrouw was gister blij dat ik dit had gedaan en vandaag heel blij dat ik dat had gedaan). Door daarnaast ook kritische opmerkingen te beperken, geef je hem een veilige basis (madelief=positief en acceptatie ipv madelief = gezeur en afkeuring) en bovendien kan hij alle energie die hij niet hoeft te besteden aan het verdedigen van zichzelf aan andere dingen besteden (bijvoorbeeld aan zijn bedrijf, aandacht geven aan jou of zijn kinderen, nadenken over zichzelf en vanuit zichzelf tot actie komen).
Als je toch een toneelstukje moet gaan opvoeren tot de zomer, probeer het eens een maand op deze manier, misschien helpt het bij jou ook wel.
Heel veel sterkte *;
donderdag 10 mei 2007 om 10:05
Je hebt helemaal gelijk in wat je zegt. Inderdaad is het zo dat ik nogal scherpe opmerkingen kan maken. Dit gebeurt overigens pas nadat ik bepaalde dingen op een "normale" manier heb proberen over te brengen maar het dan niet aankomt. Misschien is dat respectloos maar het is voor mij moeilijk om het op een andere manier te doen en zoals ik ook al gezegd heb, het is er vaak uitgefloept voordat ik het weet en dan is het dus al crisis. Natuurlijk probeer ik dit ook te voorkomen maar dat lukt gewoon niet altijd.
Misschien passen we gewoon niet bij elkaar en heeft het dus 15 jaar geduurd voordat we hier achter kwamen......
donderdag 10 mei 2007 om 10:57
Hé blijerdanblij, je doorziet de situatie goed van zo'n afstand. Waarschijnlijk omdat je er zelf ervaring mee hebt. Ik ben het dan ook grotendeels met je eens maar weet je: Ik heb gewoon ook niet altijd de energie om hem met fluwelen handschoentjes aan te pakken.
We hebben 3 kinderen met allemaal sterke karaktertjes die alledrie begeleid moeten worden in het groter worden en dat is al moeilijk genoeg om dat steeds op de "goede" manier te doen. Nu heb ik er een man bij waar ik me mee moet bezig houden en moet zorgen dat hij op het juiste spoor blijft. Maar blijkbaar is dit de enige manier om alles bij elkaar te houden en ik ga dit ook doen.
In de praktijk houdt het in dat ik (nog) meer moet doen in het huishouden en met betrekking tot de kinderen. Aangezien hij minder werkt dan ik en hij goed kan koken, deed hij dit altijd.
Met onze nieuwe afspraken zal ik dit dus de helft van de week moeten doen (normaal gesproken maar 1 of 2 keer per week). Normaal gesproken doet hij op zaterdag de boodschappen (omdat hij ook kookt). Nu is afgesproken dat we dit om en om gaan doen.
Met andere woorden: hij krijgt nog meer ruimte en vrijheid en ik heb echt alleen nog maar tijd voor mijn werk en gezin/huishouden.
Het gaat niet makkelijk worden, maar ja, je moet er blijkbaar wat voor over hebben om je huwelijk gezond te houden....
Harstikke bedankt voor al je goede adviezen!
xxx Madelief
donderdag 10 mei 2007 om 22:55
Hoi Madelief,
Bovenstaande zou natuurlijk kunnen.
Maar zou het ook niet kunnen zijn dat de boog ook bij jou op dit moment onder hoogspanning staat? Je spant je in tot het uiterste met een drukke baan, veeleisende kinderen en aardig blijven voor een man die energie uit je "zuigt" door chagerijnig en ongezellig gedrag. Dit lijkt me superzwaar, zeker als je man zijn waardering niet uit en 's avonds op de bank ligt te slapen.
In die zin lijken de situatie van je man en jou misschien zelfs wel op elkaar, beide hebben jullie veel verantwoordelijkheden en hebben het gevoel dat de ander je niet begrijpt...
Het is eigenlijk ook logisch dat je elkaar niet begrijpt: omdat je vaak je eigen gevoelens en behoeften projecteert op een ander, denk je vaak dat je iemand blij maakt door dingen te doen die jou blij maken, terwijl het natuurlijk helemaal niet zo hoeft te zijn dat de ander daar blij van wordt, misschien liggen de behoeftes van een ander wel op een heel ander vlak dan die van jou..
Je kan natuurlijk geen gedachten lezen, de enige die kan vertellen wat de ander graag wil hebben is die ander zelf.
Jullie hebben nu al heel goed de wensen van je man besproken met het betrekking tot het huishouden, maar het leven is zoveel breder dan het huishouden en jij hebt natuurlijk zelf ook je wensen (als ik het zo lees hecht je bijvoorbeeld veel waarde aan goede gesprekken, attenties etc.)
Een leuke optie die ik eens in een psychologie-boek heb gelezen is dat beide partners een verlanglijstje maken met daarin dingen die ze graag ontvangen zouden ontvangen van de ander. Je kunt op zo'n verlanglijst je wensen kenbaar maken op gebied van huishouden, communicatie, aanraking, sex, kinderen, financien, opleiding, werk, vrije tijd, persoonlijke belangstelling etc. Voor elk deelgebied vul je een aantal dingen in en als de verlanglijst af is, wisselen je de verlanglijst uit. Hierbij vraag je de ander wensen voor jou te vervullen en je belooft voor je partner dingen te doen die hij aangenaam vindt.
Om de verlanglijst een verlanglijst te laten, en geen eisenlijst te laten worden ("ik heb dit gedaan, maar jij doet niks terug"), kun je afspreken dat jij en je man bijvoorbeeld 2 maanden voor jezelf bijhouden wanneer en wat je voor de ander hebt gedaan, maar elkaar niet vertelt wanneer je welke wens gaat vervullen of wanneer je een wens vervult hebt.
Het leren geven en het maken van complimenten als een ander iets fijns doet is lastig aan te leren, dit kost tijd, probeer je dus te concentreren op je eigen taken en misschien realiseer je je dan na verloop van tijd opeens dat je man ook iets heeft gedaan voor jou (en kun je dan ook een welgemeend compliment geven).
Als het goed is wordt je op deze manier dubbel gewaardeerd worden, want én je wensen worden vervuld én je man zal blij zijn als je zijn wensen vervuld. (En dat geldt ook voor je man, wat ook goed is voor zijn gevoel van eigenwaarde).
Het kan natuurlijk ook niet goed zijn, en na twee maanden blijken dat jij alle wensen van je partner hebt vervuld, maar je man is blijven "steken" en er geen verbetering is opgetreden in het gedrag van je man naar jou en je kinderen. Dan kun je altijd nog andere acties nemen, maar dan weet je in elk geval voor jezelf dat je er 2 maanden vol aan getrokken hebt.
Misschien is zoiets een overweging waard?
Veel sterkte met alles *;
donderdag 10 mei 2007 om 23:24
Ik zie net dat ik helemaal ben vergeten te reageren op jouw laatste post, hierin zeg je:
Hij komt oorspronkelijk niet uit Nederland en ondanks het feit dat hij goed Nederlands spreekt, zegt hij vaak dat hij zich niet goed kan uitdrukken. Hij bespreekt zijn boze bui niet meer met mij ... als er mensen zijn die (onterechte) kritiek op hem hebben, kan ik 100x zeggen dat ik aan zijn kant sta en bespreken we ook samen hoe hij hier mee om kan gaan. Vervolgens valt hij dus toch terug in de "boos-modus" en houdt zijn mond tegen de mensen die hem dit gevoel geven en reageert hij het af op mij en de kinderen.
Hieruit maak ik op dat je man passief-agressief of agressief reageert, maar zich moeite heeft om zich assertief uit te drukken, zoals je zelf ook al aangaf. Natuurlijk kun jij dat met hem bespreken en tips geven, maar.. ik weet niet hoe het met hem zit, maar ik voel me gefrustreerd (en boos :$) als mijn vent me over een zwak punt van mezelf gaat vertellen dat ik het beter anders kan doen en het ook nog even inwrijft als ik het niet meteen goed doe.
In dit soort gevallen is het soms makkelijker je open te stellen bij vreemden en te oefenen in een veilige omgeving zonder bemoeienis van je naasten.
Misschien is een assertiviteitscursus een idee? (volgens mij organiseert de GGZ wel laagdrempelige, kortdurende cursussen voor niet zoveel geld)
