Relaties
alle pijlers
Spanning rondom ziekte man
zaterdag 30 december 2023 om 06:27
Afgelopen jaar werd duidelijk dat mijn man ernstig ziek is (kanker). De eerste maanden waren heel spannend, maar inmiddels zit hij midden in de behandeling en is hij stabiel. Wat niet echt stabiel is, is zijn humeur. Mijn man blijkt niet tegen de spanning rondom zijn ziekte te kunnen. Deels vreselijk begrijpelijk, maar helaas hebben wij er thuis allemaal veel last van en is het eigenlijk geen doen meer.
Mijn man is vanaf de diagnose in zijn werk gevlucht. Is ontzettend veel gaan werken, omdat hem dat afleiding en een fijn gevoel gaf/geeft. Zelf heb ik zijn taken thuis overgenomen (3 jonge kinderen). Niet bewust eigenlijk, maar het kon niet anders. Ik werk daarnaast ook.
Na een lange werkdag heeft mijn man het dagelijks helemaal gehad. Stampvoetend en scheldend gaat hij dan door het huis. Hij is nog niet binnen of hij heeft de eerste nare opmerkingen al gemaakt. Met de kinderen heeft hij vrijwel geen geduld. Alles is te hard en teveel. Het liefst zit hij alleen, in een kamer, op zijn telefoon te scrollen. Sinds de diagnose is hij gestopt met sporten en onderneemt dan ook weinig. Mij gunt hij dat eigenlijk ook niet, ‘want hij heeft de hele week/maand/jaar ook nog niets voor zichzelf gedaan’.
Hij kan geen zorgtaken aan, maar hij heeft wel constant commentaar op hoe ik het doe, terwijl ik momenteel vooral probeer te overleven. Hij heeft ook veel commentaar op hoe ik mij kleed, terwijl dat eigenlijk niet anders is dan eerder. Maar het voelt alsof hij mij dan gewoon even wil afzeiken (‘wat ruik je vies, lijkt wel toiletverfrisser’, ‘ga je naar het circus’ ofzo, ‘hoezo heb je dit aan?’). Iets terugzeggen heeft geen zin (‘ik kan ook noooooit iets tegen je zeggen’), dus ik probeer maar te incasseren. Soms lukt dat niet meer en wordt het toch ruzie.
Ik probeer elke dag weer de moed erin te houden, maar ik heb er veel last van. Zijn onvoorspelbaarheid zorgt voor een constante onrust in mijn lijf en hoofd. Bijna constant heb ik het gevoel dat ik iets verkeerd doe. Ik schrik ook nog altijd van zijn uitbarstingen. Ik lig zelfs gespannen in bed omdat hij vaak ook woest opeens wakker wordt (te hard gedraaid, gepraat in mijn slaap, kind wakker, etc). Regelmatig heb ik het gevoel dat ik het niet meer kan volhouden, maar hij is natuurlijk ziek. Hij benadrukt dat ook vaak. Helaas wil hij geen hulp.
Wat wil ik met dit topic? Geen idee. Even mijn verhaal kwijt iig. Misschien hebben jullie tips of goede raad.
Mijn man is vanaf de diagnose in zijn werk gevlucht. Is ontzettend veel gaan werken, omdat hem dat afleiding en een fijn gevoel gaf/geeft. Zelf heb ik zijn taken thuis overgenomen (3 jonge kinderen). Niet bewust eigenlijk, maar het kon niet anders. Ik werk daarnaast ook.
Na een lange werkdag heeft mijn man het dagelijks helemaal gehad. Stampvoetend en scheldend gaat hij dan door het huis. Hij is nog niet binnen of hij heeft de eerste nare opmerkingen al gemaakt. Met de kinderen heeft hij vrijwel geen geduld. Alles is te hard en teveel. Het liefst zit hij alleen, in een kamer, op zijn telefoon te scrollen. Sinds de diagnose is hij gestopt met sporten en onderneemt dan ook weinig. Mij gunt hij dat eigenlijk ook niet, ‘want hij heeft de hele week/maand/jaar ook nog niets voor zichzelf gedaan’.
Hij kan geen zorgtaken aan, maar hij heeft wel constant commentaar op hoe ik het doe, terwijl ik momenteel vooral probeer te overleven. Hij heeft ook veel commentaar op hoe ik mij kleed, terwijl dat eigenlijk niet anders is dan eerder. Maar het voelt alsof hij mij dan gewoon even wil afzeiken (‘wat ruik je vies, lijkt wel toiletverfrisser’, ‘ga je naar het circus’ ofzo, ‘hoezo heb je dit aan?’). Iets terugzeggen heeft geen zin (‘ik kan ook noooooit iets tegen je zeggen’), dus ik probeer maar te incasseren. Soms lukt dat niet meer en wordt het toch ruzie.
Ik probeer elke dag weer de moed erin te houden, maar ik heb er veel last van. Zijn onvoorspelbaarheid zorgt voor een constante onrust in mijn lijf en hoofd. Bijna constant heb ik het gevoel dat ik iets verkeerd doe. Ik schrik ook nog altijd van zijn uitbarstingen. Ik lig zelfs gespannen in bed omdat hij vaak ook woest opeens wakker wordt (te hard gedraaid, gepraat in mijn slaap, kind wakker, etc). Regelmatig heb ik het gevoel dat ik het niet meer kan volhouden, maar hij is natuurlijk ziek. Hij benadrukt dat ook vaak. Helaas wil hij geen hulp.
Wat wil ik met dit topic? Geen idee. Even mijn verhaal kwijt iig. Misschien hebben jullie tips of goede raad.
zaterdag 30 december 2023 om 16:28
Pittig ik snap dat je zegt dat hij ziek is, Maar dan hoeft hij zich niet als een lul de behanger te gedragen.
Mijn vader heeft ook kanker gehad toen ik klein was,hoe zwaar het ook voor hem was ( dit was in de begin tijd van de chemo) hebben wij als kinderen nooit iets gemerkt in zijn gedrag.
Ik zou voor je eigen en de kinderen kiezen en je man op afstand steunen .
Mijn vader heeft ook kanker gehad toen ik klein was,hoe zwaar het ook voor hem was ( dit was in de begin tijd van de chemo) hebben wij als kinderen nooit iets gemerkt in zijn gedrag.
Ik zou voor je eigen en de kinderen kiezen en je man op afstand steunen .
zaterdag 30 december 2023 om 16:34
zaterdag 30 december 2023 om 16:38
Kanker, of welke andere ziekte dan ook, is op geen enkele manier een excuus voor dit gedrag. Echt. Op geen enkele manier. Laat je dat niet aanpraten en accepteer het niet als hij zich daar achter wil verschuilen. Het staat los van elkaar dus benader het ook zo. Vertel hem dat je ander gedrag wil zien. Dat dit niet de manier is hoe jullie met elkaar omgaan. Dat je het niet accepteert hoe hij tegen je praat. Als hij het thuis niet meer trekt bij gebrek aan energie, dan werkt hij te hard en moet daar balans in komen. Hij wil geen hulp ? Hij heeft niets te willen. Hij heeft een nare ziekte en die heeft hij niet alleen. Het heeft veel impact op hemzelf, op jou en op zijn gezin met jonge kinderen. Doet hij het niet voor zichzelf dan maar voor zijn gezin. Eerste stap is samen naar de huisarts.
zaterdag 30 december 2023 om 16:38
Hij wil geen hulp.
Dat is dan jammer voor hem, maar jij trekt dit natuurlijk niet. Niemand heeft er iets aan dat hij zo duidelijk in de slachtofferrol vlucht, en jou opzadelt met alle gevolgen én alle zorgtaken.
Hij is ziek, maar dat is geen vrijbrief voor horkerig gedrag. Dus samen naar de huisarts en uitleggen wat zijn gedrag met jou doet.
Heel veel sterkte!
Dat is dan jammer voor hem, maar jij trekt dit natuurlijk niet. Niemand heeft er iets aan dat hij zo duidelijk in de slachtofferrol vlucht, en jou opzadelt met alle gevolgen én alle zorgtaken.
Hij is ziek, maar dat is geen vrijbrief voor horkerig gedrag. Dus samen naar de huisarts en uitleggen wat zijn gedrag met jou doet.
Heel veel sterkte!
zaterdag 30 december 2023 om 16:50
Tips: kijk naar mantelzorgondersteuning in jullie woonplaats.
In het ziekenhuis is er naast de arts ook een oncologisch verpleegkundige, ook daar kun je wellicht mee praten.
Inloophuizen voor kankerpatiënten zijn er ook voor partners en andere naasten.
Huisarts is ook een optie. Misschien heeft die nog andere tips.
In het ziekenhuis is er naast de arts ook een oncologisch verpleegkundige, ook daar kun je wellicht mee praten.
Inloophuizen voor kankerpatiënten zijn er ook voor partners en andere naasten.
Huisarts is ook een optie. Misschien heeft die nog andere tips.
zaterdag 30 december 2023 om 16:50
Je bent niet zijn boksbal waar hij zich verbaal op uit mag en kan leven!
Wat hier boven ook al gezegd wordt ook al is hij ziek dat is geen vrijbrief voor hem om zich zo te gedragen dus echt stop met op je tenen lopen en reageer zoals ieder ander hier op zou reageren. Je mag hem helpen maar je hoeft hem niet te ontzien als hij zich zo gedraagt.
Ik herken het deels wel van toen mijn zus ziek was (ook kanker), dichtbij schopt toch echt het fijnste blijkbaar. Maar ik heb haar ook als ze tekeer ging en alles werd afgezeken aangekeken en heel droog gezegd: Goh ga je lekker?! Ben je het kwijt nu? Nee? Dan ben ik voorlopig even weg en zoek je het maar uit. Ik wil je helpen maar ik laat me door niemand zo afzeiken.
Was 3 keer nodig en omdat ik steeds ook ging viel het kwartje op den duur.
Ligt bij jou iets complexer want je gezin.. Maar ik zou echt keihard zijn, sta maar op je strepen en zet hem voor het blok. Of normaal en hulp accepteren en ja daar mag een baaldag tussen zitten en mag je af en toe even boos zijn maar er word niemand afgekraakt. Kan je dat niet ? Dan is daar het gat van de deur, we kunnen en willen meeleven maar gaan niet ten onder aan jouw onvermogen om hulp te accepteren en het aan te gaan als gezin.
Wat hier boven ook al gezegd wordt ook al is hij ziek dat is geen vrijbrief voor hem om zich zo te gedragen dus echt stop met op je tenen lopen en reageer zoals ieder ander hier op zou reageren. Je mag hem helpen maar je hoeft hem niet te ontzien als hij zich zo gedraagt.
Ik herken het deels wel van toen mijn zus ziek was (ook kanker), dichtbij schopt toch echt het fijnste blijkbaar. Maar ik heb haar ook als ze tekeer ging en alles werd afgezeken aangekeken en heel droog gezegd: Goh ga je lekker?! Ben je het kwijt nu? Nee? Dan ben ik voorlopig even weg en zoek je het maar uit. Ik wil je helpen maar ik laat me door niemand zo afzeiken.
Was 3 keer nodig en omdat ik steeds ook ging viel het kwartje op den duur.
Ligt bij jou iets complexer want je gezin.. Maar ik zou echt keihard zijn, sta maar op je strepen en zet hem voor het blok. Of normaal en hulp accepteren en ja daar mag een baaldag tussen zitten en mag je af en toe even boos zijn maar er word niemand afgekraakt. Kan je dat niet ? Dan is daar het gat van de deur, we kunnen en willen meeleven maar gaan niet ten onder aan jouw onvermogen om hulp te accepteren en het aan te gaan als gezin.
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
zaterdag 30 december 2023 om 16:50
Hoe was jullie relatie voor de diagnose? Is hij werkelijk veranderd van een lieve, betrokken, zachtaardige man en vader veranderd in een enorme klootzak?
Hoe communiceerden jullie?
Als dat ooit goed ging, ga dat dan nu weer doen, sla met je vuist op tafel, confronteer hem met zijn klootzak zijn en vertel hem dat het op deze manier niet leefbaar is. Eis dat hij hulp zoekt.
Was het altijd al lastig dan heeft deze diagnose de boel onder een vergrootglas gelegd en vrees ik dat dit niet zomaar veranderd.
Heb je mensen in je omgeving waar je open mee kunt praten?
Hoe communiceerden jullie?
Als dat ooit goed ging, ga dat dan nu weer doen, sla met je vuist op tafel, confronteer hem met zijn klootzak zijn en vertel hem dat het op deze manier niet leefbaar is. Eis dat hij hulp zoekt.
Was het altijd al lastig dan heeft deze diagnose de boel onder een vergrootglas gelegd en vrees ik dat dit niet zomaar veranderd.
Heb je mensen in je omgeving waar je open mee kunt praten?
.
zaterdag 30 december 2023 om 17:16
zaterdag 30 december 2023 om 17:18
Bel maandag je huisarts en doe daar je verhaal. Ga je hart even luchten. Je kunt ook hulp voor jezelf zoeken, al is het maar om even te spuien.
Verder is het natuurlijk geen normaal gedrag dat je ook niet hoeft te accepteren. Of gedraagt hij zich ook zo op het werk? Het is heel schadelijk voor de kinderen.
Het ziekenhuis biedt ook hulp voor naasten van kankerpatiënten. Daar kun je ook contact mee opnemen. Doe het voor jezelf en de kinderen. En uiteindelijk ook voor je man.
Verder is het natuurlijk geen normaal gedrag dat je ook niet hoeft te accepteren. Of gedraagt hij zich ook zo op het werk? Het is heel schadelijk voor de kinderen.
Het ziekenhuis biedt ook hulp voor naasten van kankerpatiënten. Daar kun je ook contact mee opnemen. Doe het voor jezelf en de kinderen. En uiteindelijk ook voor je man.
zaterdag 30 december 2023 om 18:00
zaterdag 30 december 2023 om 18:16
zaterdag 30 december 2023 om 19:06
Gek genoeg was hij hiervoor eigenlijk een ontzettende goedzak. Mensen zeiden ook altijd dat ik zo’n lieve man had. Alles kon en mocht. Was altijd vol begrip en ik kon altijd met alles bij hem terecht.Rooss4.0 schreef: ↑30-12-2023 16:50Hoe was jullie relatie voor de diagnose? Is hij werkelijk veranderd van een lieve, betrokken, zachtaardige man en vader veranderd in een enorme klootzak?
Hoe communiceerden jullie?
Als dat ooit goed ging, ga dat dan nu weer doen, sla met je vuist op tafel, confronteer hem met zijn klootzak zijn en vertel hem dat het op deze manier niet leefbaar is. Eis dat hij hulp zoekt.
Was het altijd al lastig dan heeft deze diagnose de boel onder een vergrootglas gelegd en vrees ik dat dit niet zomaar veranderd.
Heb je mensen in je omgeving waar je open mee kunt praten?
Voorafgaand aan de diagnose heeft hij zeker een jaar lopen kwakkelen. In die periode is hij ook gestopt met hardlopen (dat deed hij graag). Vanaf die tijd zie ik dat hij anders is. Vlak na de diagnose was hij oprecht in de veronderstelling dat hij dood zou gaan. Momenteel lijkt dat dus niet meer aan de orde, maar de verwachte euforie is altijd uitgebleven. Sinds hij stabiel is, is hij eigenlijk het meest hufterig. Alsof hij er allemaal geen zin meer in heeft ofzo.
zaterdag 30 december 2023 om 19:12
Zijn er nog kalme momenten? Is er nog mogelijkheid tot gesprek?
Wat zegt hij als jij op zo'n moment zegt dat je dit - de combinatie van zijn ziekte, zijn gedrag, 3 jonge kinderen, alles alleen doen en dan nog zeer geregeld uitgescholden worden - niet langer trekt?
Is er een optie om zijn buien op te nemen / te filmen en nadien tijdens zo'n gesprek te tonen?
Is het een optie dat hij tijdelijk het huis uitgaat? Desnoods trekt hij maar naar familie of een vriend of blijft desnoods maar op kantoor slapen.
Ik zou niet gelijk gaan scheiden, maar hem wel duidelijk maken dat ziek zijn niet betekent dat hij zich alles kan permitteren.
En dat het 2 voor 12 is om er iets aan te veranderen.
Zijn kinderen hebben namelijk ook niets aan een dergelijke vader.
Wat zegt hij als jij op zo'n moment zegt dat je dit - de combinatie van zijn ziekte, zijn gedrag, 3 jonge kinderen, alles alleen doen en dan nog zeer geregeld uitgescholden worden - niet langer trekt?
Is er een optie om zijn buien op te nemen / te filmen en nadien tijdens zo'n gesprek te tonen?
Is het een optie dat hij tijdelijk het huis uitgaat? Desnoods trekt hij maar naar familie of een vriend of blijft desnoods maar op kantoor slapen.
Ik zou niet gelijk gaan scheiden, maar hem wel duidelijk maken dat ziek zijn niet betekent dat hij zich alles kan permitteren.
En dat het 2 voor 12 is om er iets aan te veranderen.
Zijn kinderen hebben namelijk ook niets aan een dergelijke vader.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
zaterdag 30 december 2023 om 19:17
Het is niet ongewoon dat mensen veranderen door zo’n diagnose. Ik heb het in mijn omgeving gezien. Hoe iemand ineens veel mondiger werd en veel minder meegaand en flexibel dan voorheen. In die relatie moesten ze een nieuwe dynamiek met elkaar vinden. De persoon in kwestie is nooit meer de oude geworden.
zaterdag 30 december 2023 om 19:18
Wat naar Riwode! Voor jullie allebei.
Hij zal het niet makkelijk hebben, vlucht in zijn werk om controle te hebben en nog enig succes te voelen? Kwetsbaarheid en verdriet staan niet in zijn woordenboek. Toch moeten jullie hier doorheen en idd zijn ziekte is geen reden voor hufterig gedrag. Blijf aangeven bij hem hoe je je voelt en dat je hulp wilt. Zoek dat ook echt voor jezelf. Bij de ha of hulpverleners die nu al om jullie heen zijn. Ik zou bij een volgend gezamenlijk consult gewoon je pijnpunten op tafel leggen. Dan hoort hij het maar weer eens en kan de arts/verpleegkundige er op inspelen.
De inloophuizen staan hier: https://ipso.nl/ipso-centrum/ hopelijk een bij jou in de buurt?
En mss kan dit boek je helpen, of je man zelf https://www.bol.com/nl/nl/f/als-de-man ... 113373661/
Hij zal het niet makkelijk hebben, vlucht in zijn werk om controle te hebben en nog enig succes te voelen? Kwetsbaarheid en verdriet staan niet in zijn woordenboek. Toch moeten jullie hier doorheen en idd zijn ziekte is geen reden voor hufterig gedrag. Blijf aangeven bij hem hoe je je voelt en dat je hulp wilt. Zoek dat ook echt voor jezelf. Bij de ha of hulpverleners die nu al om jullie heen zijn. Ik zou bij een volgend gezamenlijk consult gewoon je pijnpunten op tafel leggen. Dan hoort hij het maar weer eens en kan de arts/verpleegkundige er op inspelen.
De inloophuizen staan hier: https://ipso.nl/ipso-centrum/ hopelijk een bij jou in de buurt?
En mss kan dit boek je helpen, of je man zelf https://www.bol.com/nl/nl/f/als-de-man ... 113373661/
zaterdag 30 december 2023 om 19:20
Hij heeft dus echt hulp nodig, kanker hebben doet ook veel met je psyche. Zolang hij dat niet wil is het heel lastig. Overleg met zijn behandelend arts of maatschappelijk werk van het ziekenhuis. Jij hoeft dit gedrag niet te accepteren. Ik vind dat je dit gedrag bespreekbaar kunt maken tijdens het volgende consult. Zal hij waarschijnlijk niet leuk vinden, maar doe het ter bescherming van jullie kinderen. Dit gedrag is enorm schadelijk voor ze.
Is hij lichamelijk in staat om hard te lopen of te sporten?
Is hij lichamelijk in staat om hard te lopen of te sporten?
zaterdag 30 december 2023 om 19:22
Zou je man op een onbewust niveau bezig zijn met jou/jullie weg te jagen uit zijn leven? Vanwege onbewuste overtuigingen dat hij het jullie niet wil aandoen met een zieke man te leven?
Waarmee het geen excuus is voor zijn gedrag, hooguit een verklaring. Maar denk wel dat het tijd wordt voor jou of jullie om psychische hulp in te schakelen en jij door je grenzen aan te geven.
Waarmee het geen excuus is voor zijn gedrag, hooguit een verklaring. Maar denk wel dat het tijd wordt voor jou of jullie om psychische hulp in te schakelen en jij door je grenzen aan te geven.
zaterdag 30 december 2023 om 19:28
Als hij vroeger een enorme goedzak was, dan zou het mij wel een serieuze poging waard zijn om hem duidelijke te maken dat je het huidige gedrag niet pikt. Hij kan het namelijk wel, normaal doen.
Zonder grof te worden kun je hem best heel duidelijk vertellen dat zijn kanker geen reden is om zich als een asociale lul te gedragen. Heeft hij jou wel eens uit jouw huidige verzorgende goedzakkenrol zien vallen? Zou het indruk maken als jij eens goed boos werd?
Zonder grof te worden kun je hem best heel duidelijk vertellen dat zijn kanker geen reden is om zich als een asociale lul te gedragen. Heeft hij jou wel eens uit jouw huidige verzorgende goedzakkenrol zien vallen? Zou het indruk maken als jij eens goed boos werd?
zaterdag 30 december 2023 om 19:30
Wat naar voor jullie.
Ik snap prima dat kanker hebben behalve lichamelijk ook geestelijk zwaar is.
Maar dat is geen vrijbrief voor hufterig gedrag.
Ik zou (is al eerder geschreven hier) samen naar de huisarts gaan.
Of hem er alleen heen sturen.
Doet hij dat niet dan moet hij ergens anders gaan wonen.
Dit lijkt mij niet vol te houden.
Ik snap prima dat kanker hebben behalve lichamelijk ook geestelijk zwaar is.
Maar dat is geen vrijbrief voor hufterig gedrag.
Ik zou (is al eerder geschreven hier) samen naar de huisarts gaan.
Of hem er alleen heen sturen.
Doet hij dat niet dan moet hij ergens anders gaan wonen.
Dit lijkt mij niet vol te houden.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
