Relaties
alle pijlers
Spanning rondom ziekte man
zaterdag 30 december 2023 om 06:27
Afgelopen jaar werd duidelijk dat mijn man ernstig ziek is (kanker). De eerste maanden waren heel spannend, maar inmiddels zit hij midden in de behandeling en is hij stabiel. Wat niet echt stabiel is, is zijn humeur. Mijn man blijkt niet tegen de spanning rondom zijn ziekte te kunnen. Deels vreselijk begrijpelijk, maar helaas hebben wij er thuis allemaal veel last van en is het eigenlijk geen doen meer.
Mijn man is vanaf de diagnose in zijn werk gevlucht. Is ontzettend veel gaan werken, omdat hem dat afleiding en een fijn gevoel gaf/geeft. Zelf heb ik zijn taken thuis overgenomen (3 jonge kinderen). Niet bewust eigenlijk, maar het kon niet anders. Ik werk daarnaast ook.
Na een lange werkdag heeft mijn man het dagelijks helemaal gehad. Stampvoetend en scheldend gaat hij dan door het huis. Hij is nog niet binnen of hij heeft de eerste nare opmerkingen al gemaakt. Met de kinderen heeft hij vrijwel geen geduld. Alles is te hard en teveel. Het liefst zit hij alleen, in een kamer, op zijn telefoon te scrollen. Sinds de diagnose is hij gestopt met sporten en onderneemt dan ook weinig. Mij gunt hij dat eigenlijk ook niet, ‘want hij heeft de hele week/maand/jaar ook nog niets voor zichzelf gedaan’.
Hij kan geen zorgtaken aan, maar hij heeft wel constant commentaar op hoe ik het doe, terwijl ik momenteel vooral probeer te overleven. Hij heeft ook veel commentaar op hoe ik mij kleed, terwijl dat eigenlijk niet anders is dan eerder. Maar het voelt alsof hij mij dan gewoon even wil afzeiken (‘wat ruik je vies, lijkt wel toiletverfrisser’, ‘ga je naar het circus’ ofzo, ‘hoezo heb je dit aan?’). Iets terugzeggen heeft geen zin (‘ik kan ook noooooit iets tegen je zeggen’), dus ik probeer maar te incasseren. Soms lukt dat niet meer en wordt het toch ruzie.
Ik probeer elke dag weer de moed erin te houden, maar ik heb er veel last van. Zijn onvoorspelbaarheid zorgt voor een constante onrust in mijn lijf en hoofd. Bijna constant heb ik het gevoel dat ik iets verkeerd doe. Ik schrik ook nog altijd van zijn uitbarstingen. Ik lig zelfs gespannen in bed omdat hij vaak ook woest opeens wakker wordt (te hard gedraaid, gepraat in mijn slaap, kind wakker, etc). Regelmatig heb ik het gevoel dat ik het niet meer kan volhouden, maar hij is natuurlijk ziek. Hij benadrukt dat ook vaak. Helaas wil hij geen hulp.
Wat wil ik met dit topic? Geen idee. Even mijn verhaal kwijt iig. Misschien hebben jullie tips of goede raad.
Mijn man is vanaf de diagnose in zijn werk gevlucht. Is ontzettend veel gaan werken, omdat hem dat afleiding en een fijn gevoel gaf/geeft. Zelf heb ik zijn taken thuis overgenomen (3 jonge kinderen). Niet bewust eigenlijk, maar het kon niet anders. Ik werk daarnaast ook.
Na een lange werkdag heeft mijn man het dagelijks helemaal gehad. Stampvoetend en scheldend gaat hij dan door het huis. Hij is nog niet binnen of hij heeft de eerste nare opmerkingen al gemaakt. Met de kinderen heeft hij vrijwel geen geduld. Alles is te hard en teveel. Het liefst zit hij alleen, in een kamer, op zijn telefoon te scrollen. Sinds de diagnose is hij gestopt met sporten en onderneemt dan ook weinig. Mij gunt hij dat eigenlijk ook niet, ‘want hij heeft de hele week/maand/jaar ook nog niets voor zichzelf gedaan’.
Hij kan geen zorgtaken aan, maar hij heeft wel constant commentaar op hoe ik het doe, terwijl ik momenteel vooral probeer te overleven. Hij heeft ook veel commentaar op hoe ik mij kleed, terwijl dat eigenlijk niet anders is dan eerder. Maar het voelt alsof hij mij dan gewoon even wil afzeiken (‘wat ruik je vies, lijkt wel toiletverfrisser’, ‘ga je naar het circus’ ofzo, ‘hoezo heb je dit aan?’). Iets terugzeggen heeft geen zin (‘ik kan ook noooooit iets tegen je zeggen’), dus ik probeer maar te incasseren. Soms lukt dat niet meer en wordt het toch ruzie.
Ik probeer elke dag weer de moed erin te houden, maar ik heb er veel last van. Zijn onvoorspelbaarheid zorgt voor een constante onrust in mijn lijf en hoofd. Bijna constant heb ik het gevoel dat ik iets verkeerd doe. Ik schrik ook nog altijd van zijn uitbarstingen. Ik lig zelfs gespannen in bed omdat hij vaak ook woest opeens wakker wordt (te hard gedraaid, gepraat in mijn slaap, kind wakker, etc). Regelmatig heb ik het gevoel dat ik het niet meer kan volhouden, maar hij is natuurlijk ziek. Hij benadrukt dat ook vaak. Helaas wil hij geen hulp.
Wat wil ik met dit topic? Geen idee. Even mijn verhaal kwijt iig. Misschien hebben jullie tips of goede raad.
zaterdag 30 december 2023 om 19:34
Kan het nog iets met medicatie te maken hebben? Mijn zeer nuchtere en kalme geliefde werd bij vlagen echt hysterisch van de dexamethason, bijvoorbeeld. Dat heeft me een aantal van de meest traumatische momenten opgeleverd van het hele kanker-traject dat we samen hebben doorlopen.
Ik zou zeker in gesprek gaan met je oncologisch verpleegkundige, die heeft ongetwijfeld goed advies. Misschien je man samen met de verpleegkundige eens ‘ overvallen’ met betrekking tot dit onderwerp?
Het klinkt ontzettend zwaar, vooral hoe hij tegen jou doet. Bizar dat hij zelf niet ziet dat jullie (en dus vooral hij!) hulp nodig hebben. Heel veel sterkte!
Ik zou zeker in gesprek gaan met je oncologisch verpleegkundige, die heeft ongetwijfeld goed advies. Misschien je man samen met de verpleegkundige eens ‘ overvallen’ met betrekking tot dit onderwerp?
Het klinkt ontzettend zwaar, vooral hoe hij tegen jou doet. Bizar dat hij zelf niet ziet dat jullie (en dus vooral hij!) hulp nodig hebben. Heel veel sterkte!
zaterdag 30 december 2023 om 19:49
Als hij inderdaad heel anders was, kan het verschillende oorzaken hebben. Heeft hij ook plekken in zijn hersens? Dat kan iemand enorm veranderen. Zo niet, dan kan sommige medicatie inderdaad heel nare effecten hebben. Prednison/dexamethason bijvoorbeeld kan mensen psychiatrisch ziek maken. Er zijn mensen die daar echt stevig van doordraaien, en woedeaanvallen zijn daar zeker deel van. In beide gevallen ‘kan hij er niet veel aan doen’, in de zin van dat dit geen gedrag is dat je zelf even kunt controleren. Iemand die stomdronken is, kun je ook niet vragen om nu even goed alert te blijven en recht te blijven lopen, hoe graag hij ook wil. Dan moet je echt met de behandelend arts gaan praten over hoe dit aan te pakken.
Als het dat allemaal niet is, maar ‘gewoon’ de schok van de kanker en de angst die daarmee gepaard gaat, dan is er psychische hulp nodig. Jij hoeft je niet als een boksbal te laten gebruiken, en de kinderen al helemaal niet. Het is weliswaar heel begrijpelijk dat dit een enorme impact op iemand heeft, dat is nog geen vrijbrief voor alles.
Als het dat allemaal niet is, maar ‘gewoon’ de schok van de kanker en de angst die daarmee gepaard gaat, dan is er psychische hulp nodig. Jij hoeft je niet als een boksbal te laten gebruiken, en de kinderen al helemaal niet. Het is weliswaar heel begrijpelijk dat dit een enorme impact op iemand heeft, dat is nog geen vrijbrief voor alles.
zaterdag 30 december 2023 om 20:03
Alleen de OP gelezen, hij heeft wel professionele hulp nodig voor de verwerking/coping. Je kan daarvoor bv een gesprek met maatschappelijk werk in het ziekenhuis aankaarten.
Als hij die niet accepteert kun je niet anders dan hem proberen te steunen, maar dan moet je tegelijkertijd ook jezelf en de kinderen beschermen. En dat ook heel duidelijk uitspreken.
Oa apart gaan slapen zodat je met een gerust hart kan rusten en ook ouderschapsverlof nemen om voor de kinderen te zorgen. Misschien nog wel meer nodig, maar dat kan ik niet zien aan alleen de openingspost.
Als hij die niet accepteert kun je niet anders dan hem proberen te steunen, maar dan moet je tegelijkertijd ook jezelf en de kinderen beschermen. En dat ook heel duidelijk uitspreken.
Oa apart gaan slapen zodat je met een gerust hart kan rusten en ook ouderschapsverlof nemen om voor de kinderen te zorgen. Misschien nog wel meer nodig, maar dat kan ik niet zien aan alleen de openingspost.
zaterdag 30 december 2023 om 22:22
Ik denk dat hij zich beter af kan melden op zijn werk en zijn weinige energie in jullie kan steken.
Ik snap dat hij ziek is maar dat is natuurlijk geen excuus om zich als een ... te gedragen. Ik neem aan dat hij echt nog wel kan bedenken dat hoe hij jou behandelt niet oké is...
Praat je hierover met hem? Is er anders misschien iets van relatietherapie mogelijk om samen te praten over deze dingen? Ik zou hem in ieder geval duidelijk maken dan je hem begrijpt maar dat ie echt meer respect voor jou moet gaan hebben en dat je niet zijn voetveeg bent.
Ik snap dat hij ziek is maar dat is natuurlijk geen excuus om zich als een ... te gedragen. Ik neem aan dat hij echt nog wel kan bedenken dat hoe hij jou behandelt niet oké is...
Praat je hierover met hem? Is er anders misschien iets van relatietherapie mogelijk om samen te praten over deze dingen? Ik zou hem in ieder geval duidelijk maken dan je hem begrijpt maar dat ie echt meer respect voor jou moet gaan hebben en dat je niet zijn voetveeg bent.
zaterdag 30 december 2023 om 22:59
NomenNescio schreef: ↑30-12-2023 19:22Zou je man op een onbewust niveau bezig zijn met jou/jullie weg te jagen uit zijn leven? Vanwege onbewuste overtuigingen dat hij het jullie niet wil aandoen met een zieke man te leven?
Waarmee het geen excuus is voor zijn gedrag, hooguit een verklaring. Maar denk wel dat het tijd wordt voor jou of jullie om psychische hulp in te schakelen en jij door je grenzen aan te geven.
Hier zit ik ook aan te denken.
Het is net of durft hij niet meer te genieten nadat bekend werd dat hij deze ziekte gaat overleven.
Als je meegaat naar het ziekenhuis zou ik het benoemen daar.
zaterdag 30 december 2023 om 23:20
Mijn moeder werd ook agressief na de chemo. Ze heeft nooit hulp geaccepteerd want "alles gaat goed". Dat ze thuis iedereen verrot scheld, chronisch boos is, 0 draagkracht heeft en sporadisch spullen aan gort slaat zegt ze er niet bij.
Helaas is ze nu nog steeds zo want hulp heeft ze nog steeds niet geaccepteerd.
Helaas is ze nu nog steeds zo want hulp heeft ze nog steeds niet geaccepteerd.
zaterdag 30 december 2023 om 23:42
Draag jij hem vanaf het begin op handjes? Of is dat geleidelijk gegaan? Hebben jullie eigenlijk overlegd hoe de zorgtaken verdeeld zouden worden toen hij ziek werd? Of heb je dit gewoon 'automatisch' gedaan? Het lijkt me dat je hem moet wijzen op zijn verantwoordelijkheid als partner, vader en gezinslid. Ziek of niet, je hoeft echt niet alles van hem te pikken. En ik zou dus ook goed mijn grenzen aan gaan geven als ik jou was. En het is natuurlijk het beste als je af en toe even incheckt of de verdeling in het huis nog een beetje klopt.
Meneer zegt dat hij geen hulp wilt, maar eerlijk gezegd vind ik dat je met zo'n pesthumeur OF je mood gewoon moet bijstellen OF niks te willen hebt en gewoon hulp moet zoeken. Ziek zijn is geen reden om je als prinsesje nooitgenoeg te gedragen. En onaardig commentaar geven is niet nodig. Het klinkt alsof er onderliggende frustratie is bij je man, maar daar moet hij wel mee aan de slag. Hij heeft ook een verantwoordelijkheid naar jou en de kinderen. Misschien heeft hij door zijn ziekte nieuwe inzichten opgedaan? Enfin, er niks mee doen is mijns inziens geen optie.
Het is niet ongewoon dat relaties onder druk komen te staan tijdens ernstige ziekte, maar daar moet je wel samen uitkomen. Relatietherapie, en/of therapie voor hemzelf. OF een uitlaadklep. Maar jij runt het huishouden, de mantelzorg naast je eigen baan en je eigen behoeftes, dus er is voor hem echt geen reden om zo met jou/jullie om te gaan.
Meneer zegt dat hij geen hulp wilt, maar eerlijk gezegd vind ik dat je met zo'n pesthumeur OF je mood gewoon moet bijstellen OF niks te willen hebt en gewoon hulp moet zoeken. Ziek zijn is geen reden om je als prinsesje nooitgenoeg te gedragen. En onaardig commentaar geven is niet nodig. Het klinkt alsof er onderliggende frustratie is bij je man, maar daar moet hij wel mee aan de slag. Hij heeft ook een verantwoordelijkheid naar jou en de kinderen. Misschien heeft hij door zijn ziekte nieuwe inzichten opgedaan? Enfin, er niks mee doen is mijns inziens geen optie.
Het is niet ongewoon dat relaties onder druk komen te staan tijdens ernstige ziekte, maar daar moet je wel samen uitkomen. Relatietherapie, en/of therapie voor hemzelf. OF een uitlaadklep. Maar jij runt het huishouden, de mantelzorg naast je eigen baan en je eigen behoeftes, dus er is voor hem echt geen reden om zo met jou/jullie om te gaan.
zondag 31 december 2023 om 08:06
Het kan best een verandering zijn dat je als je aangenomen hebt dat je dood gaat, je toch verder mag leven, maar dan op een onzekere manier. Dus van de ene aanpassing moet je naar de volgende aanpassing, en misschien gaat dat sneller dan mogelijk is voor hem.
Best moeilijk te begrijpen als je dit zelf nog niet hebt meegemaakt. Pas als het je zelf overkomt weet je wat het is. Dus voor jou is het accepteren dat jullie elkaar niet altijd kunnen begrijpen, en nu op fikse afstand van elkaar zijn beland. Het kan zelfs zo zijn dat jullie niets aan elkaar hebben in deze rouwtijd.
Je ontkomt er niet aan met elkaar te praten. Ik denk dat het een eye opener kan zijn om hem dit topic te laten lezen en dan daar op terug te komen om te bespreken.
Best moeilijk te begrijpen als je dit zelf nog niet hebt meegemaakt. Pas als het je zelf overkomt weet je wat het is. Dus voor jou is het accepteren dat jullie elkaar niet altijd kunnen begrijpen, en nu op fikse afstand van elkaar zijn beland. Het kan zelfs zo zijn dat jullie niets aan elkaar hebben in deze rouwtijd.
Je ontkomt er niet aan met elkaar te praten. Ik denk dat het een eye opener kan zijn om hem dit topic te laten lezen en dan daar op terug te komen om te bespreken.
Dan moet het maar zoals het kan
zondag 31 december 2023 om 09:31
Hoe is t met haar sociale leven afgelopen en de band met haar kinderen?Maris_90 schreef: ↑30-12-2023 23:20Mijn moeder werd ook agressief na de chemo. Ze heeft nooit hulp geaccepteerd want "alles gaat goed". Dat ze thuis iedereen verrot scheld, chronisch boos is, 0 draagkracht heeft en sporadisch spullen aan gort slaat zegt ze er niet bij.
Helaas is ze nu nog steeds zo want hulp heeft ze nog steeds niet geaccepteerd.
zondag 31 december 2023 om 10:30
En dan thuis 24 uur per dag de boel verstieren?
TO, de posts over de bijwerkingen van eventuele medicatie die hij krijgt, kunnen erg nuttig zijn. Gebruikt hij medicatie zoals prednison of dexamethason? Of zit de ziekte (gedeeltelijk) in zijn brein waardoor zijn gedrag zo veranderd is?
Maar ondanks dat vraag ik me dan wel af, hoe hij zich wel kan handhaven op zijn werk... als hij zich thuis overduidelijk niet kan gedragen.
Wat moeilijk zeg... ik zou ook zeker de oncologie verpleegkundige consulteren.
zondag 31 december 2023 om 10:39
Mijn moeder heeft een hoop hulp aangeboden vanuit haar omgeving maar is er nooit op ingegaan, dus haar sociale wereld is eigenlijk zeer klein geworden want de mensen die af en toe een handreiking geven doet ze niets mee.
En die band staat wel ernstig onder druk,.Er zijn momenten dat het gezellig is, maar ook momenten dat ik denk dat ik er wel klaar mee ben en haar ook niet hoef te zien.
zondag 31 december 2023 om 12:12
Kan hoor. Bij bv steroïden ben je niet volkomen ontoerekeningsvatbaar, maar wel hele licht ontvlambaar. Dat komt echt door de medicijnen, niet omdat je ineens een klootzak bent. Mensen weten het zelf ook wel, en houden zich dus zo goed mogelijk in zolang ze elders zijn, maar thuis gaat dat dan niet meer. Dan loopt de emmer gewoon echt over. Dat is echt wat anders dan ‘hij gedraagt zich maar gewoon!’. Maar het is wel iets waar je wat mee moet als het zo heftig is, dus in gesprek met de artsen.Flipflop schreef: ↑31-12-2023 10:30En dan thuis 24 uur per dag de boel verstieren?
TO, de posts over de bijwerkingen van eventuele medicatie die hij krijgt, kunnen erg nuttig zijn. Gebruikt hij medicatie zoals prednison of dexamethason? Of zit de ziekte (gedeeltelijk) in zijn brein waardoor zijn gedrag zo veranderd is?
Maar ondanks dat vraag ik me dan wel af, hoe hij zich wel kan handhaven op zijn werk... als hij zich thuis overduidelijk niet kan gedragen.
Wat moeilijk zeg... ik zou ook zeker de oncologie verpleegkundige consulteren.
zondag 31 december 2023 om 15:16
Het is zo dat medicatie en chemo ook invloed kan hebben op de gemoedstoestand. Daar kan je rekening mee houden. Maar "je ruikt naar toiletverfrisser" " wat zie je er uit, ga je naar het circus" is gewoon in en in gemeen. Dat komt echt niet door medicatie.nausicaa schreef: ↑31-12-2023 12:12Kan hoor. Bij bv steroïden ben je niet volkomen ontoerekeningsvatbaar, maar wel hele licht ontvlambaar. Dat komt echt door de medicijnen, niet omdat je ineens een klootzak bent. Mensen weten het zelf ook wel, en houden zich dus zo goed mogelijk in zolang ze elders zijn, maar thuis gaat dat dan niet meer. Dan loopt de emmer gewoon echt over. Dat is echt wat anders dan ‘hij gedraagt zich maar gewoon!’. Maar het is wel iets waar je wat mee moet als het zo heftig is, dus in gesprek met de artsen.
Mocht het toch zo zijn dat hij er niks aan kan doen, door medicatie of karakterverandering door de chemo, dan nog is dat geen reden om zulk gedrag te pikken.
zondag 31 december 2023 om 15:27
Dat komt vaker voor. De depressie na 'goed nieuws', bedoel ik. Het niet meer terug kunnen naar de oude gemoedstoestand, van vóór de doodsgedachten. Soms is iemand na een slechte prognose zó diep gegaan dat het niet meer lukt om die onheilsgevoelens af te schudden en het leven weer aan te kunnen.Riwode schreef: ↑30-12-2023 19:06Gek genoeg was hij hiervoor eigenlijk een ontzettende goedzak. Mensen zeiden ook altijd dat ik zo’n lieve man had. Alles kon en mocht. Was altijd vol begrip en ik kon altijd met alles bij hem terecht.
Voorafgaand aan de diagnose heeft hij zeker een jaar lopen kwakkelen. In die periode is hij ook gestopt met hardlopen (dat deed hij graag). Vanaf die tijd zie ik dat hij anders is. Vlak na de diagnose was hij oprecht in de veronderstelling dat hij dood zou gaan. Momenteel lijkt dat dus niet meer aan de orde, maar de verwachte euforie is altijd uitgebleven. Sinds hij stabiel is, is hij eigenlijk het meest hufterig. Alsof hij er allemaal geen zin meer in heeft ofzo.
Een vriend van mij had er ook last van. Erg somber na een onverwachts gunstige prognose. Hij was door een diep dal gegaan en had zich, met heel veel moeite, verzoend met de dood. Toen bleek dat opeens anders te liggen en kwam de klap pas écht hard aan. Misschien omdat hij geen hoop meer durfde te hebben? Ik weet het niet. Moeilijk. Misschien hebben ze in het ziekenhuis een psycholoog die erover kan praten met hem. Sterkte.
zondag 31 december 2023 om 15:32
Aanvulling: als hij het zich aan zou trekken, zijn best zou doen het gedrag in toom te houden, hulp te aanvaarden, te luisteren naar zijn partner, zou het natuurlijk een ander verhaal (kunnen) zijn.Mariejan schreef: ↑31-12-2023 15:16Het is zo dat medicatie en chemo ook invloed kan hebben op de gemoedstoestand. Daar kan je rekening mee houden. Maar "je ruikt naar toiletverfrisser" " wat zie je er uit, ga je naar het circus" is gewoon in en in gemeen. Dat komt echt niet door medicatie.
Mocht het toch zo zijn dat hij er niks aan kan doen, door medicatie of karakterverandering door de chemo, dan nog is dat geen reden om zulk gedrag te pikken.
zondag 31 december 2023 om 15:51
Ik zou sowieso per direct apart gaan slapen. Jij hebt je rust ook nodig en gespannen in bed liggen, omdat hij elk moment weer woest kan worden gaat je helemaal slopen.
Dit gedrag is niet normaal. Het kan zijn dat het door de medicatie of ziekte komt, maar jouw kinderen zijn te klein om dit te kunnen relativeren.
Zij mogen er niet meer aan blootgesteld worden. Jij bent de enige die dit voor ze kan doen.
Je lijkt het gevoel te hebben dat je alles maar moet laten gebeuren, want hij heeft kanker. Dat is niet zo.
Hij beschadigt jou en je kinderen. Hij lijkt dit te gaan overleven en dan is zijn gezin verwoest.
Hoe is je band met familie en vrienden? Hou dit niet langer onder de pet. Schakel iedereen in waarvan je denkt dat ze je kunnen helpen. Praktische hulp of om tot hem door te dringen
Dit gedrag is niet normaal. Het kan zijn dat het door de medicatie of ziekte komt, maar jouw kinderen zijn te klein om dit te kunnen relativeren.
Zij mogen er niet meer aan blootgesteld worden. Jij bent de enige die dit voor ze kan doen.
Je lijkt het gevoel te hebben dat je alles maar moet laten gebeuren, want hij heeft kanker. Dat is niet zo.
Hij beschadigt jou en je kinderen. Hij lijkt dit te gaan overleven en dan is zijn gezin verwoest.
Hoe is je band met familie en vrienden? Hou dit niet langer onder de pet. Schakel iedereen in waarvan je denkt dat ze je kunnen helpen. Praktische hulp of om tot hem door te dringen
zondag 31 december 2023 om 16:04
Bij het lezen van je OP was het eerste wat ik dacht: hij is ontzettend boos op wat hem overkomt en richt zijn boosheid de verkeerde kant op.
Die boosheid is logisch en oké, de manier waarop hij ermee omgaat is niet oké.
Ik denk dat je je man helpt door dit te begrenzen want grenzen = veiligheid bieden in deze onveilige omstandigheden.
Dat valt allemaal niet mee voor hem, én een ernstige ziekte, én een behandeltraject, én omgaan met een lichaam wat je in de steek laat, én onzekerheid mbt de toekomst, én misschien afknappen op zichzelf (hij blijkt kwetsbaarder dan hij dacht/hoopte te zijn).
Het is allemaal heel begrijpelijk maar dat maakt het niet goed natuurlijk.
Ik vond het een goede tip om met hem mee te gaan naar het volgende consult zodat jullie met de arts kunnen bespreken hoe het er lichamelijk voorstaat maar ook en vooral hoe de vlag er thuis bij hangt. Hopelijk kunnen jullie dat samen doen maar als dat niet kan, doe jíj het dan. Voor je kinderen en ook voor hem.
Regeren is vooruitzien, het zal voor hem over een paar jaar moeilijk zijn om terug te moeten kijken op een hufterige periode.
Als je jezelf en de kinderen helpt, help je hem indirect ook!
Maak daarnaast gerust een afspraak bij de huisarts om samen met hem/haar te bekijken wat wijsheid is. Dat is echt niet raar of overdreven.
Sterkte!
Die boosheid is logisch en oké, de manier waarop hij ermee omgaat is niet oké.
Ik denk dat je je man helpt door dit te begrenzen want grenzen = veiligheid bieden in deze onveilige omstandigheden.
Dat valt allemaal niet mee voor hem, én een ernstige ziekte, én een behandeltraject, én omgaan met een lichaam wat je in de steek laat, én onzekerheid mbt de toekomst, én misschien afknappen op zichzelf (hij blijkt kwetsbaarder dan hij dacht/hoopte te zijn).
Het is allemaal heel begrijpelijk maar dat maakt het niet goed natuurlijk.
Ik vond het een goede tip om met hem mee te gaan naar het volgende consult zodat jullie met de arts kunnen bespreken hoe het er lichamelijk voorstaat maar ook en vooral hoe de vlag er thuis bij hangt. Hopelijk kunnen jullie dat samen doen maar als dat niet kan, doe jíj het dan. Voor je kinderen en ook voor hem.
Regeren is vooruitzien, het zal voor hem over een paar jaar moeilijk zijn om terug te moeten kijken op een hufterige periode.
Als je jezelf en de kinderen helpt, help je hem indirect ook!
Maak daarnaast gerust een afspraak bij de huisarts om samen met hem/haar te bekijken wat wijsheid is. Dat is echt niet raar of overdreven.
Sterkte!
zondag 31 december 2023 om 16:16
Ik wil je vooral veel sterkte wensen want dit lijkt me echt heel moeilijk om mee om te gaan. Helaas is het effect van kanker en de behandelingen op je psyche en op je relatie nogal een onderbelicht probleem. Bij mijn ouders heeft het uiteindelijk tot hun scheiding geleid omdat met name mijn zieke moeder op een totaal ander spoor ging leven dan mijn vader. Als je man zelf geen hulp wil zou ik je zeker aanraden om voor jezelf wel ondersteuning te zoeken en waar het kan ook praktische hulp te vragen zodat je het zorgen en werken ook volhoudt.
zondag 31 december 2023 om 17:12
Licht ontvlambaar is maar 1 symptoom, mensen kúnnen van deze medicatie echt psychotisch worden. En dus ook ineens gemeen. Wij hadden een patiënt met een volkomen normale psychische voorgeschiedenis die door dit soort medicatie enorm suïcidaal werd, van het dak van het ziekenhuis dreigde te springen, en daarbij zijn puber kinderen nog even belde om ze dat mede te delen (vanaf het dak dus). En dit was tot die tijd een volkomen normale man geweest, waar helemaal geen psychische dingen speelden, normale relatie met vrouw en kinderen. Kwam echt door de medicatie.Mariejan schreef: ↑31-12-2023 15:16Het is zo dat medicatie en chemo ook invloed kan hebben op de gemoedstoestand. Daar kan je rekening mee houden. Maar "je ruikt naar toiletverfrisser" " wat zie je er uit, ga je naar het circus" is gewoon in en in gemeen. Dat komt echt niet door medicatie.
Mocht het toch zo zijn dat hij er niks aan kan doen, door medicatie of karakterverandering door de chemo, dan nog is dat geen reden om zulk gedrag te pikken.
Uiteraard is het dan geen kwestie van ‘tja, jammer dan’, daar moet je ook iets mee. Maar niet eens even uitgebreid in therapie op zo, dat had geen zin en was eigenlijk ook geen tijd voor. Dus direct gestopt met medicatie, tijdelijk iets anders en zsm geopereerd (ging niet om kanker maar iets anders waarbij we norma die operatie liever nog een paar jaar uitstellen). Het heeft even geduurd, maar is gelukkig wel weer goed gekomen. Al hebben die kinderen er dus wel ook therapie voor nodig gehad om er overheen te komen, dat heeft er goed ingehakt.
Het kan ook heel goed dat het wel door de schok en angst komt hoor, en medicatie er niks mee te maken heeft. Maar ik (en ik zag nog iemand hetzelfde schrijven) wilde alleen maar aangeven dat het dus wel kan dat je zo op medicatie reageert. En dan is het dus echt echt geen kwestie van ‘je gedraagt je maar’ of ‘je gaat maar met iemand praten’. Dat is dan geen mogelijkheid en dan moet je een andere kant op zoeken qua oplossing. Juist omdat de ‘oplossing’ niet per se hetzelfde is, is het wel een overweging waard of zoiets kan spelen.
zondag 31 december 2023 om 18:54
Riwode schreef: ↑30-12-2023 19:06Gek genoeg was hij hiervoor eigenlijk een ontzettende goedzak. Mensen zeiden ook altijd dat ik zo’n lieve man had. Alles kon en mocht. Was altijd vol begrip en ik kon altijd met alles bij hem terecht.
Voorafgaand aan de diagnose heeft hij zeker een jaar lopen kwakkelen. In die periode is hij ook gestopt met hardlopen (dat deed hij graag). Vanaf die tijd zie ik dat hij anders is. Vlak na de diagnose was hij oprecht in de veronderstelling dat hij dood zou gaan. Momenteel lijkt dat dus niet meer aan de orde, maar de verwachte euforie is altijd uitgebleven. Sinds hij stabiel is, is hij eigenlijk het meest hufterig. Alsof hij er allemaal geen zin meer in heeft ofzo.
Bestaat er bij jouw man nog kans op genezing of wordt hij palliatief (dus levensverlengend) behandeld?
Live Life to the fullest
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
