Relaties
alle pijlers
Spanning rondom ziekte man
zaterdag 30 december 2023 om 06:27
Afgelopen jaar werd duidelijk dat mijn man ernstig ziek is (kanker). De eerste maanden waren heel spannend, maar inmiddels zit hij midden in de behandeling en is hij stabiel. Wat niet echt stabiel is, is zijn humeur. Mijn man blijkt niet tegen de spanning rondom zijn ziekte te kunnen. Deels vreselijk begrijpelijk, maar helaas hebben wij er thuis allemaal veel last van en is het eigenlijk geen doen meer.
Mijn man is vanaf de diagnose in zijn werk gevlucht. Is ontzettend veel gaan werken, omdat hem dat afleiding en een fijn gevoel gaf/geeft. Zelf heb ik zijn taken thuis overgenomen (3 jonge kinderen). Niet bewust eigenlijk, maar het kon niet anders. Ik werk daarnaast ook.
Na een lange werkdag heeft mijn man het dagelijks helemaal gehad. Stampvoetend en scheldend gaat hij dan door het huis. Hij is nog niet binnen of hij heeft de eerste nare opmerkingen al gemaakt. Met de kinderen heeft hij vrijwel geen geduld. Alles is te hard en teveel. Het liefst zit hij alleen, in een kamer, op zijn telefoon te scrollen. Sinds de diagnose is hij gestopt met sporten en onderneemt dan ook weinig. Mij gunt hij dat eigenlijk ook niet, ‘want hij heeft de hele week/maand/jaar ook nog niets voor zichzelf gedaan’.
Hij kan geen zorgtaken aan, maar hij heeft wel constant commentaar op hoe ik het doe, terwijl ik momenteel vooral probeer te overleven. Hij heeft ook veel commentaar op hoe ik mij kleed, terwijl dat eigenlijk niet anders is dan eerder. Maar het voelt alsof hij mij dan gewoon even wil afzeiken (‘wat ruik je vies, lijkt wel toiletverfrisser’, ‘ga je naar het circus’ ofzo, ‘hoezo heb je dit aan?’). Iets terugzeggen heeft geen zin (‘ik kan ook noooooit iets tegen je zeggen’), dus ik probeer maar te incasseren. Soms lukt dat niet meer en wordt het toch ruzie.
Ik probeer elke dag weer de moed erin te houden, maar ik heb er veel last van. Zijn onvoorspelbaarheid zorgt voor een constante onrust in mijn lijf en hoofd. Bijna constant heb ik het gevoel dat ik iets verkeerd doe. Ik schrik ook nog altijd van zijn uitbarstingen. Ik lig zelfs gespannen in bed omdat hij vaak ook woest opeens wakker wordt (te hard gedraaid, gepraat in mijn slaap, kind wakker, etc). Regelmatig heb ik het gevoel dat ik het niet meer kan volhouden, maar hij is natuurlijk ziek. Hij benadrukt dat ook vaak. Helaas wil hij geen hulp.
Wat wil ik met dit topic? Geen idee. Even mijn verhaal kwijt iig. Misschien hebben jullie tips of goede raad.
Mijn man is vanaf de diagnose in zijn werk gevlucht. Is ontzettend veel gaan werken, omdat hem dat afleiding en een fijn gevoel gaf/geeft. Zelf heb ik zijn taken thuis overgenomen (3 jonge kinderen). Niet bewust eigenlijk, maar het kon niet anders. Ik werk daarnaast ook.
Na een lange werkdag heeft mijn man het dagelijks helemaal gehad. Stampvoetend en scheldend gaat hij dan door het huis. Hij is nog niet binnen of hij heeft de eerste nare opmerkingen al gemaakt. Met de kinderen heeft hij vrijwel geen geduld. Alles is te hard en teveel. Het liefst zit hij alleen, in een kamer, op zijn telefoon te scrollen. Sinds de diagnose is hij gestopt met sporten en onderneemt dan ook weinig. Mij gunt hij dat eigenlijk ook niet, ‘want hij heeft de hele week/maand/jaar ook nog niets voor zichzelf gedaan’.
Hij kan geen zorgtaken aan, maar hij heeft wel constant commentaar op hoe ik het doe, terwijl ik momenteel vooral probeer te overleven. Hij heeft ook veel commentaar op hoe ik mij kleed, terwijl dat eigenlijk niet anders is dan eerder. Maar het voelt alsof hij mij dan gewoon even wil afzeiken (‘wat ruik je vies, lijkt wel toiletverfrisser’, ‘ga je naar het circus’ ofzo, ‘hoezo heb je dit aan?’). Iets terugzeggen heeft geen zin (‘ik kan ook noooooit iets tegen je zeggen’), dus ik probeer maar te incasseren. Soms lukt dat niet meer en wordt het toch ruzie.
Ik probeer elke dag weer de moed erin te houden, maar ik heb er veel last van. Zijn onvoorspelbaarheid zorgt voor een constante onrust in mijn lijf en hoofd. Bijna constant heb ik het gevoel dat ik iets verkeerd doe. Ik schrik ook nog altijd van zijn uitbarstingen. Ik lig zelfs gespannen in bed omdat hij vaak ook woest opeens wakker wordt (te hard gedraaid, gepraat in mijn slaap, kind wakker, etc). Regelmatig heb ik het gevoel dat ik het niet meer kan volhouden, maar hij is natuurlijk ziek. Hij benadrukt dat ook vaak. Helaas wil hij geen hulp.
Wat wil ik met dit topic? Geen idee. Even mijn verhaal kwijt iig. Misschien hebben jullie tips of goede raad.
zondag 31 december 2023 om 21:29
Wij hadden een collega met dit gedrag.Maris_90 schreef: ↑30-12-2023 23:20Mijn moeder werd ook agressief na de chemo. Ze heeft nooit hulp geaccepteerd want "alles gaat goed". Dat ze thuis iedereen verrot scheld, chronisch boos is, 0 draagkracht heeft en sporadisch spullen aan gort slaat zegt ze er niet bij.
Helaas is ze nu nog steeds zo want hulp heeft ze nog steeds niet geaccepteerd.
Het was echt onhoudbaar. Er is op ingegrepen, diegene is naar huis gestuurd en dat is nog steeds een van de heftigste dingen die ik ooit heb meegemaakt.
Naast dat het enorm tragisch en sneu was om een duidelijk ziek persoon (had chemo) gillend en huilend en tierend weg te zien gaan, voelde het als een soort verraad, als iets onmenselijks om iemand aan te doen.
Maar zoals een collega zei: omdat jij ziek bent, wil dat niet zeggen dat ik daarom geen grenzen meer mag hebben en dit gedrag moet accepteren.
Super leerzame les. To, zoek hulp in hoe je hiermee moet omgaan.
Ik zou starten met duidelijk zijn. Mij helpen quotes van bijv thisisyolandarenteria op insta, en quotes over narcisme
(niet dat je man perse narcistisch is, maar meer hoe te reageren en bij jezelf te blijven bij iemand die niet kan luisteren) om mezelf serieuzer te nemen, ik heb ondertussen een hele bibliotheek in mijn telefoon opgeslagen van zinnen die ik voor mezelf herhaal.
Niet eens perse in een gesprek maar een zin als 'they never want to discuss wat triggers you, just how you reacted' helpt mij om mezelf serieuzer te nemen, bijvoorbeeld.
maandag 1 januari 2024 om 13:00
Hij kan geen zorgtaken aan, maar hij heeft wel constant commentaar op hoe ik het doe, terwijl ik momenteel vooral probeer te overleven. Hij heeft ook veel commentaar op hoe ik mij kleed, terwijl dat eigenlijk niet anders is dan eerder. Maar het voelt alsof hij mij dan gewoon even wil afzeiken (‘wat ruik je vies, lijkt wel toiletverfrisser’, ‘ga je naar het circus’ ofzo, ‘hoezo heb je dit aan?’). Iets terugzeggen heeft geen zin (‘ik kan ook noooooit iets tegen je zeggen’), dus ik probeer maar te incasseren. Soms lukt dat niet meer en wordt het toch ruzie.
Ik ben echt geschokt door bovenstaande. Hoezo heeft iets terugzeggen op zulke idiote uitspraken geen zin? Dit is grenzeloos en kun je toch niet maar slikken voor, ja voor wat eigenlijk, je kunt het zelfs geen 'lieve vrede' meer noemen.
Ik vraag me ook heel erg af waarom je niet reageerde op de reacties die dit aangaven.
Ik hoop dat je heel snel hiermee aan de bel trekt, echt deze week nog doen. Bij zijn behandelaren (je hebt al hele fijne tips hierover gekregen) en bij hem zelf als je ergens een moment van rationaliteit kunt ontdekken bij je man.
Op werk heeft hij gewoon collega's? En geen problemen met hen?
donderdag 4 januari 2024 om 17:13
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
