Relaties
alle pijlers
Sterfbed & ruzie
zaterdag 8 juli 2023 om 08:13
Mijn man heeft een zeer slechte band met zijn vader (90+) die hem altijd heeft gekleineerd en getreiterd. Vijf jaar geleden hoorden we dat zijn vader niet lang meer te leven had. Dat viel dus mee. Wel gaat het inmiddels zeer slecht met hem.
Vorige week belde zijn zus met de vraag of mijn man twee dagen per week bij zijn ouders kon komen mantelzorgen; hun moeder kon het alleen (met hulp van de zus) niet meer aan. Mijn man zei nee. Bood wel aan om boodschappen te doen en anderszins bij te springen. Moeder en zus waren woest.
Afgelopen maandag sprak mijn man zijn (ijzige) moeder voor het laatst. Wij zouden woensdag op vakantie gaan en ze zou hem op de hoogte houden van de situatie.
Woensdag stormde het, daarom reden wij pas donderdag weg. Onderweg belde mijn man zijn moeder. Zijn zus nam op en zei dat hun vader sinds dinsdag op sterven lag: er was inmiddels nachtverpleging in huis, het was bijna voorbij.
Toen mijn man vroeg waarom ze hem niet hadden gebeld - wij zaten inmiddels al 6 uur op de snelweg - zei ze: Joh, daar heb ik toch helemaal niet aan gedacht? Later zei zijn moeder hetzelfde: niet aan gedacht. Wel bleek uit het gesprek dat de kinderen van zijn zus de dag ervoor al langs waren geweest om afscheid te nemen.
Mijn man will niet terug. Hij voelt zich buitengesloten en wacht de begrafenis wel af. Ik snap hem, maar ik vind het een afschuwelijke situatie. Wat vinden jullie? Terug gaan? Afwachten?
Vorige week belde zijn zus met de vraag of mijn man twee dagen per week bij zijn ouders kon komen mantelzorgen; hun moeder kon het alleen (met hulp van de zus) niet meer aan. Mijn man zei nee. Bood wel aan om boodschappen te doen en anderszins bij te springen. Moeder en zus waren woest.
Afgelopen maandag sprak mijn man zijn (ijzige) moeder voor het laatst. Wij zouden woensdag op vakantie gaan en ze zou hem op de hoogte houden van de situatie.
Woensdag stormde het, daarom reden wij pas donderdag weg. Onderweg belde mijn man zijn moeder. Zijn zus nam op en zei dat hun vader sinds dinsdag op sterven lag: er was inmiddels nachtverpleging in huis, het was bijna voorbij.
Toen mijn man vroeg waarom ze hem niet hadden gebeld - wij zaten inmiddels al 6 uur op de snelweg - zei ze: Joh, daar heb ik toch helemaal niet aan gedacht? Later zei zijn moeder hetzelfde: niet aan gedacht. Wel bleek uit het gesprek dat de kinderen van zijn zus de dag ervoor al langs waren geweest om afscheid te nemen.
Mijn man will niet terug. Hij voelt zich buitengesloten en wacht de begrafenis wel af. Ik snap hem, maar ik vind het een afschuwelijke situatie. Wat vinden jullie? Terug gaan? Afwachten?
maandag 24 juli 2023 om 11:34
Ik heb met gemengde gevoelens dit topic meegelezen. Mijn opa was ook oorlogsslachtoffer. Welliswaar niet joods, maar wel opgepakt bij een razzia en tewerkgesteld in een werkkamp waar de omstandigheden gruwelijk waren. Het heeft niet alleen zijn leven getekend, maar ook dat van zijn kinderen. En ook in mijn leven (3e generatie) zijn er nog sporen aanwezig van dit leed. Vergis je niet in hoe een familiedynamiek zich kan uitstrekken over de tijd en de generaties.
Neem alsjeblieft de adviezen ter harte die op dit topic gegeven worden. Alleen het contact verbreken en het proberen te vergeten lost niets op. Daar haal je het leed nog niet mee uit de ziel. Je parkeert het alleen.
Je man zal actief aan de gang moeten om de dynamiek daadwerkelijk te veranderen en zichzelf te helen.
Neem alsjeblieft de adviezen ter harte die op dit topic gegeven worden. Alleen het contact verbreken en het proberen te vergeten lost niets op. Daar haal je het leed nog niet mee uit de ziel. Je parkeert het alleen.
Je man zal actief aan de gang moeten om de dynamiek daadwerkelijk te veranderen en zichzelf te helen.
maandag 24 juli 2023 om 11:35
Ik lees die rationalisering in het overgrote deel van de posts van Samarinde en ik denk ook dat met deze logische benadering het heel lastig is om uit te leggen dan wel te bevatten zowel wat de drijfveren van de familiedynamiek zijn als wat sommige forummers proberen uit te leggen.makreel schreef: ↑24-07-2023 10:54Wat een mooie rationalisering van iets wat heel emotioneel is, van die zaken rond ziekte en dood en verlies en liefde en dingen die daardoor definitief niet meer goed komen. Ik denk als je dit met logica blijft benaderen, dat je dan mist waarom sommige mensen doen wat ze doen.
Dat zijn dingen waarvoor de ratio niet het geschikte kanaal is.
De waarheid heeft het ook niet makkelijk de laatste tijd.
maandag 24 juli 2023 om 11:36
Eens, ik lees echt heel iets anders.Miss_Communicatie schreef: ↑24-07-2023 11:05En dat ‘ allang losgelaten’ kun je wel opschrijven, maar dat maakt het nog niet waar.
Helaas.
De waarheid heeft het ook niet makkelijk de laatste tijd.
maandag 24 juli 2023 om 11:39
Misschien was de familie gewoon effe ouderwets over de zeik toen je man de mantelzorg weigerde. En trokken ze weer bij toen de dood naderbij leek te komen.samarinde schreef: ↑24-07-2023 11:32Dat besef is er wel, hoor. Noekie-Noek en Paska kunnen heel precies verwoorden wat de familie van mijn man denkt, daarom weet ik (en mijn man ook, na jarenlange ervaring) echt wel dat er twee werkelijkheden zijn, en die werkelijkheden zullen elkaar nooit overlappen.
Maar wat Grobbekuiken zegt, klopt wel precies. Mijn man kreeg straf toen hij niet wilde mantelzorgen, wat op zichzelf en tot op zekere hoogte best begrijpelijk is (als je je in die andere werkelijkheid verplaatst). Als de familie van mijn man hem had opgebeld om dat te melden - dus gewoon: "Hé, we balen van je, dus zoek het verder maar uit!" - was er veel minder aan de hand geweest dan nu, omdat er dan duidelijkheid was geweest. Echter, hier komt het afstoten-aantrekken mechanisme in beeld, want zodra mijn man de bittere pil doorslikte (oké, dan ben ik dus niet welkom...) begonnen ze aan de andere kant aan hem te trekken: bellen, mailen, tussenpersonen inschakelen, nou ja, álles om hem ertoe te bewegen om terug te komen. Waarom hadden ze hem dan niet metéén gebeld? Wel zo gemakkelijk, toch?
Zeker, maar dan hadden ze hun straf niet kunnen uitdelen.
Dus de hele theorie van Paska, dat het logisch is dat ze hem er niet bij willen hebben omdat hij niet wil mantelzorgen, gaat mank. Ze willen hem er juist wél bij hebben! Maar: op hún voorwaarden. Pas nadát ze hem hadden gestraft, hebben ze alles uit de kast getrokken om hem terug te lokken naar Nederland. Gewoon, omdat het kan.
En dát is een werkelijkheid die toch wat lastiger te accepteren is.
Nogmaals, probeer je blik wat te verruimen, zodat je dingen wat makkelijker los kan laten.
Het is ook okay om je nare vader in de steek te laten hoor, dat mag gewoon.
conversation = awareness
maandag 24 juli 2023 om 11:41
Idem. Dit is dus de dynamiek in werking. Je denkt er vanaf te zijn maar ondertussen zit je er nog midden in.
maandag 24 juli 2023 om 11:41
Die dood komt intussen al drie weken nader, dus dat zal het niet zijn geweest, gok ik. En verder: eens.Miss_Communicatie schreef: ↑24-07-2023 11:39Misschien was de familie gewoon effe ouderwets over de zeik toen je man de mantelzorg weigerde. En trokken ze weer bij toen de dood naderbij leek te komen.
Nogmaals, probeer je blik wat te verruimen, zodat je dingen wat makkelijker los kan laten.
Het is ook okay om je nare vader in de steek te laten hoor, dat mag gewoon.
maandag 24 juli 2023 om 11:43
Maar ik begrijp ook wel dat de man van TO en TO zelf niet in de begripstand kunnen blijven staan t.a.v. het oorlogsverleden van de ouders.
Dat geeft natuurlijk geen vrijbrief om je kind continu het gevoel te bezorgen dat alle keuzes van hem, op sociaal vlak, hoe dan ook verkeerd zijn.
Anderzijds is door man van TO zelf ook dingen ontkend en is er doorgemodderd met deze familiedynamiek, waardoor hij uiteindelijk bij de laatste druppel beland is, die de emmer doet overlopen.
Het is zoals het is. Ik denk dat je niets anders kan dan berusten in het feit dat er nu weer geen contact is, omdat de grens voor man bereikt is. En dat is hoe het is.
Ik hoop dat jullie deze periode redelijk goed doorkomen en wens jou/ jullie gezin veel sterkte, Samarinde.
Dat geeft natuurlijk geen vrijbrief om je kind continu het gevoel te bezorgen dat alle keuzes van hem, op sociaal vlak, hoe dan ook verkeerd zijn.
Anderzijds is door man van TO zelf ook dingen ontkend en is er doorgemodderd met deze familiedynamiek, waardoor hij uiteindelijk bij de laatste druppel beland is, die de emmer doet overlopen.
Het is zoals het is. Ik denk dat je niets anders kan dan berusten in het feit dat er nu weer geen contact is, omdat de grens voor man bereikt is. En dat is hoe het is.
Ik hoop dat jullie deze periode redelijk goed doorkomen en wens jou/ jullie gezin veel sterkte, Samarinde.
Only dead fish go with the flow
maandag 24 juli 2023 om 11:44
Lekker geitenwollensokkerig, maar ik hoorde laatst: pas als je dat verdriet en die pijn hebt doorleefd, stopt het. Anders geef je het onvermijdelijk in een of andere vorm door aan de volgende generatie. Vond dat wel logisch klinken (ja, ik heb ook zo'n logisch hoofd als Samarinde, met alles willen beredeneren en begrijpen enzo).Regenboog schreef: ↑24-07-2023 11:34Ik heb met gemengde gevoelens dit topic meegelezen. Mijn opa was ook oorlogsslachtoffer. Welliswaar niet joods, maar wel opgepakt bij een razzia en tewerkgesteld in een werkkamp waar de omstandigheden gruwelijk waren. Het heeft niet alleen zijn leven getekend, maar ook dat van zijn kinderen. En ook in mijn leven (3e generatie) zijn er nog sporen aanwezig van dit leed. Vergis je niet in hoe een familiedynamiek zich kan uitstrekken over de tijd en de generaties.
Neem alsjeblieft de adviezen ter harte die op dit topic gegeven worden. Alleen het contact verbreken en het proberen te vergeten lost niets op. Daar haal je het leed nog niet mee uit de ziel. Je parkeert het alleen.
Je man zal actief aan de gang moeten om de dynamiek daadwerkelijk te veranderen en zichzelf te helen.
Wat eten we vanavond?
maandag 24 juli 2023 om 11:53
Wat goed (en verdrietig) om te lezen. Vijf jaar therapie, dat zal er bij mijn man misschien ook wel voor nodig zijn om tot volledige acceptatie te komen.appelwangetje schreef: ↑24-07-2023 09:03Afgelopen dagen alles bijgelezen.
Veel herkenbaarheden.
Ik snap je man.
Ergens werd er geschreven dat ouders het contact met hun kinderen niet verbreken, mijn ouders deden dat regelmatig, trekken afstoten. Elke keer maakte ik t weer goed. Tot en paar jaar geleden. Ik zat in therapie ivm lichamelijke en geestelijke mishandeling in mijn jeugd en ook het gedrag van trekken en afstoten kwam ter sprake.
Laatste keer dat mijn ouders dus bedachten om voorlopig geen contact met mij te willen heb ik gezegd dat dat goed was en dat dat dan wel definitief zou zijn. Ze zeiden nee hoor over tijdje als wij er weer aan toe zijn bellen we je weer.
Ik heb hun per direct op alle kanalen geblokkeerd.
Als ze ooit contact willen doen ze dat maar via mijn man.
Ze proberen t ook wel maar ik geef niet meer toe. Inmiddels 5 jaar therapie verder en afgesloten.
Ik wacht niet meer op erkenning en goedkeuring die krijg ik niet.
Het verbroken contact ook niet mijn keuze heeft wel ontzettend veel rust gegeven.
Mijn man heeft altijd al gezegd dat mijn ouders niet goed voor mij waren.
Hij is denk ik degene net als jou to.
Komt uit een heel lief stabiel gezin met respect voor elkaar. Ik kom uit een heel apart gezin met ruzie, fysiek geweld, chantage enz enz.
Ik zeg ook nu als er wat is hoef je mij niet te bellen en naar de begrafenis ga ik ook niet.
Mijn ouders zijn nog niet in die fase maar ik heb nu al besloten dat ik niet ga. De rest van de familie waarmee ik wel contact heb weet dat een respecteert dat.
Heel veel succes en sterkte met je man.
maandag 24 juli 2023 om 12:04
dit zijn mensen die nergens over willen praten, er is al die jaren nooit een gesprek geweest zoals jij voor ogen hebt. Waarom dan toch blijven verwachten dat ze de dingen doen zoals jij het zou doen? Zij zijn jou niet en zij hebben een andere werkelijkheidsamarinde schreef: ↑24-07-2023 11:32Dat besef is er wel, hoor. Noekie-Noek en Paska kunnen heel precies verwoorden wat de familie van mijn man denkt, daarom weet ik (en mijn man ook, na jarenlange ervaring) echt wel dat er twee werkelijkheden zijn, en die werkelijkheden zullen elkaar nooit overlappen.
Maar wat Grobbekuiken zegt, klopt wel precies. Mijn man kreeg straf toen hij niet wilde mantelzorgen, wat op zichzelf en tot op zekere hoogte best begrijpelijk is (als je je in die andere werkelijkheid verplaatst). Als de familie van mijn man hem had opgebeld om dat te melden - dus gewoon: "Hé, we balen van je, dus zoek het verder maar uit!" - was er veel minder aan de hand geweest dan nu, omdat er dan duidelijkheid was geweest. Echter, hier komt het afstoten-aantrekken mechanisme in beeld, want zodra mijn man de bittere pil doorslikte (oké, dan ben ik dus niet welkom...) begonnen ze aan de andere kant aan hem te trekken: bellen, mailen, tussenpersonen inschakelen, nou ja, álles om hem ertoe te bewegen om terug te komen. Waarom hadden ze hem dan niet metéén gebeld? Wel zo gemakkelijk, toch?
Zeker, maar dan hadden ze hun straf niet kunnen uitdelen.
Dus de hele theorie van Paska, dat het logisch is dat ze hem er niet bij willen hebben omdat hij niet wil mantelzorgen, gaat mank. Ze willen hem er juist wél bij hebben! Maar: op hún voorwaarden. Pas nadát ze hem hadden gestraft, hebben ze alles uit de kast getrokken om hem terug te lokken naar Nederland. Gewoon, omdat het kan.
En dát is een werkelijkheid die toch wat lastiger te accepteren is.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
maandag 24 juli 2023 om 12:06
Ik geloof niet dat wij de giftige dynamiek hebben doorgegeven aan onze kinderen, gelukkig. Wel zijn er natuurlijk dingen die niet helemaal 'normaal' zijn, zoals de krankzinnige gulheid van mijn man, die zijn kinderen boven álles stelt en nooit 'nee' zal zeggen als ze geld nodig hebben, en dat vind ik dus niet zo leuk. Het is een strijdpunt tussen ons, omdat ik onze kinderen wil opvoeden met besef van geld, zo ben ik zelf ook opgevoed. Maar goed, dat is eigenlijk het enige residu van zijn trauma. Verder is hij erin geslaagd om een heel goede band op te bouwen met onze kinderen; dat was ook zijn grootste wens.makreel schreef: ↑24-07-2023 11:44Lekker geitenwollensokkerig, maar ik hoorde laatst: pas als je dat verdriet en die pijn hebt doorleefd, stopt het. Anders geef je het onvermijdelijk in een of andere vorm door aan de volgende generatie. Vond dat wel logisch klinken (ja, ik heb ook zo'n logisch hoofd als Samarinde, met alles willen beredeneren en begrijpen enzo).
Verder, wat betreft het doorvoelen van pijn en oud leed... ik ben er geen voorstander van. Ik heb ooit gewerkt voor een man die zeven jaar in psychoanalyse had gezeten, en dat heeft mij ervan overtuigd dat je ook te ver kunt doorslaan in het willen doorgronden en analyseren van alle pijn die je ouders je hebben aangedaan. Die man was toen eind 50; hij had tussen alle psychoanalyses - dagelijks! - nauwelijks tijd meer om gewoon te leven. Er zijn grenzen.
Zoals ik het zie, maakt het uiteindelijk niet uit hóe je in het reine komt met jezelf, áls het maar gebeurt. Ik heb zelf ook een ingewikkelde band gehad met mijn overleden vader, maar ik heb al tijdens zijn leven voor mezelf de afweging gemaakt dat ik beter emotioneel afstand kon nemen. Overigens zonder de band te verbreken, maar wél door afscheid te nemen van alle verlangens naar erkenning, liefde, aandacht. Ik heb me toen ook serieus afgevraagd of ik later, als hij dood was, geen spijt zou krijgen van deze beslissing en het antwoord was: nee. Dat is ook gebleken. Ik hield daarna niet minder van hem. Nog steeds, trouwens, denk ik met heel veel liefde aan hem terug. Hij had het gewoon niet in zich om zich emotioneel te uiten, maar hij had ongelooflijk veel andere geweldige eigenschappen en hoewel ik het heel jammer vond dat ik hem nooit écht zou leren kennen, heb ik die beslissing wel degelijk rationeel genomen. Niks doorvoeld of uitgespit bij een psycholoog, gewoon gedaan wat ik moest doen.
maandag 24 juli 2023 om 12:12
Heel fijn voor je.
En ik hoop dat je inziet dat dit voor jouw man niet gaat werken: hij heeft hier echt professionele hulp bij nodig.
Zoveel mensen, zoveel gevoelens.
conversation = awareness
maandag 24 juli 2023 om 12:23
Sorry, ik reageer wat later omdat er zoveel posts zijnRegenboog schreef: ↑24-07-2023 11:34Ik heb met gemengde gevoelens dit topic meegelezen. Mijn opa was ook oorlogsslachtoffer. Welliswaar niet joods, maar wel opgepakt bij een razzia en tewerkgesteld in een werkkamp waar de omstandigheden gruwelijk waren. Het heeft niet alleen zijn leven getekend, maar ook dat van zijn kinderen. En ook in mijn leven (3e generatie) zijn er nog sporen aanwezig van dit leed. Vergis je niet in hoe een familiedynamiek zich kan uitstrekken over de tijd en de generaties.
Neem alsjeblieft de adviezen ter harte die op dit topic gegeven worden. Alleen het contact verbreken en het proberen te vergeten lost niets op. Daar haal je het leed nog niet mee uit de ziel. Je parkeert het alleen.
Je man zal actief aan de gang moeten om de dynamiek daadwerkelijk te veranderen en zichzelf te helen.
Gisteren heeft mijn man contact opgenomen met de psychotherapeute. Hij beseft zelf heel goed dat hij een buitenstaander nodig heeft - gespecialiseerd in familieproblemen, een fantastische vrouw - om hem aan de hand te nemen en hem door dit moeras te loodsen. Best kans dat ik zelf ook een keer (mee) ga. Ik herken natuurlijk precies wat je schrijft over oorlogstrauma's en de manier waarop gezinnen en families daar kapot aan kunnen gaan, ook na vele generaties. Ik gun mijn man een beetje licht in deze duisternis
maandag 24 juli 2023 om 13:20
Wat fijn dat hij zo snel terecht kan!
maandag 24 juli 2023 om 13:46
Wat ontzettend fijn dat hij zo snel terecht kan. Ik ben sinds vanmorgen niet bijgelezen, zag alleen deze post voorbij komen.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
maandag 24 juli 2023 om 14:11
Wow. Goed van man, goed van peut!
What would Patsy do?
maandag 24 juli 2023 om 14:29
Ik zeg niks over giftige dynamiek.samarinde schreef: ↑24-07-2023 12:06Ik geloof niet dat wij de giftige dynamiek hebben doorgegeven aan onze kinderen, gelukkig. Wel zijn er natuurlijk dingen die niet helemaal 'normaal' zijn, zoals de krankzinnige gulheid van mijn man, die zijn kinderen boven álles stelt en nooit 'nee' zal zeggen als ze geld nodig hebben, en dat vind ik dus niet zo leuk. Het is een strijdpunt tussen ons, omdat ik onze kinderen wil opvoeden met besef van geld, zo ben ik zelf ook opgevoed. Maar goed, dat is eigenlijk het enige residu van zijn trauma. Verder is hij erin geslaagd om een heel goede band op te bouwen met onze kinderen; dat was ook zijn grootste wens.
Verder, wat betreft het doorvoelen van pijn en oud leed... ik ben er geen voorstander van. Ik heb ooit gewerkt voor een man die zeven jaar in psychoanalyse had gezeten, en dat heeft mij ervan overtuigd dat je ook te ver kunt doorslaan in het willen doorgronden en analyseren van alle pijn die je ouders je hebben aangedaan. Die man was toen eind 50; hij had tussen alle psychoanalyses - dagelijks! - nauwelijks tijd meer om gewoon te leven. Er zijn grenzen.
Zoals ik het zie, maakt het uiteindelijk niet uit hóe je in het reine komt met jezelf, áls het maar gebeurt. Ik heb zelf ook een ingewikkelde band gehad met mijn overleden vader, maar ik heb al tijdens zijn leven voor mezelf de afweging gemaakt dat ik beter emotioneel afstand kon nemen. Overigens zonder de band te verbreken, maar wél door afscheid te nemen van alle verlangens naar erkenning, liefde, aandacht. Ik heb me toen ook serieus afgevraagd of ik later, als hij dood was, geen spijt zou krijgen van deze beslissing en het antwoord was: nee. Dat is ook gebleken. Ik hield daarna niet minder van hem. Nog steeds, trouwens, denk ik met heel veel liefde aan hem terug. Hij had het gewoon niet in zich om zich emotioneel te uiten, maar hij had ongelooflijk veel andere geweldige eigenschappen en hoewel ik het heel jammer vond dat ik hem nooit écht zou leren kennen, heb ik die beslissing wel degelijk rationeel genomen. Niks doorvoeld of uitgespit bij een psycholoog, gewoon gedaan wat ik moest doen.
En ook niet over jaren psychoanalyse.
Wel interessant of zoiets dat mijn korte berichtje jou daaraan doet denken.
Maar verder: fijn dat je man zo snel bij een therapeut terecht kan.
Wat eten we vanavond?
maandag 24 juli 2023 om 14:48
Samarinde, ik vind jouw voorbeeld van de psychoanalyse in geen enkel opzicht representatief voor wat een psychotherapie inhoudt en wat het voor het gevoelsleven van iemand kan betekenen.
Super trouwens dat jouw man zo snel bij de psycholoog terechtkan.
Super trouwens dat jouw man zo snel bij de psycholoog terechtkan.
De waarheid heeft het ook niet makkelijk de laatste tijd.
maandag 24 juli 2023 om 14:49
samarinde schreef: ↑22-07-2023 16:47Ze zijn allicht op hun tenen getrapt dat mijn man geen mantelzorger wil zijn (hoewel hij heeft aangeboden te helpen op andere manieren: koken, boodschappen, klusjes, administratie - álles, zolang hij maar niet twee volle dagen met die man in één kamer hoeft te zitten). Over dat laatste zijn ze ongetwijfeld ook op hun tenen getrapt. Dat mag ook, maar om hem vervolgens voor straf in het ongewisse te laten over de verslechterde toestand van zijn vader... en om hem doodleuk op vakantie te laten gaan, wat zij heel goed wisten... en om daarna te melden dat hij al drie dagen op sterven ligt, en dat ze 'geen tijd hadden' om hem even te bellen, dat ze 'er helemaal niet aan gedacht hebben, joh', dat vind ik eerlijk gezegd een stuk haatdragender. Hoe zwaar die mantelzorg ook is. Dit is hun zoon, hun broer.
Hij belde altijd elke 1 à 2 dagen zelf naar zijn moeder, dus zij en zijn zus zouden best terecht zijn geweest als ze dat ook op die dinsdag en woensdag verwacht hadden. Deze keer deed hij het echter niet en belde pas na drie dagen en dan ook nog eens pas toen hij al 6 uur onderweg was. Het doet verder niets af aan de acties van vader/moeder/zus, maar hij speelt zelf ook nog een rol.
Dat continue wijzen naar de ander zonder naar zijn eigen aandeel te kijken gaat hem nekken. Ik vind dat jij daar ook veel teveel in meegaat. Bewustwording over zijn eigen aandeel en daar verantwoordelijkheid voor nemen is onderdeel van de weg naar herstel.
Daarnaast ligt er een flinke weg van rouw. Niet zozeer om de dood van zijn vader , maar om wat hij allemaal gemist heeft en nooit zal krijgen (en het stuk van zijn vader is dan definitief door de dood en bij zijn moeder zal hij om moeten leren gaan met de hoop op toch nog beter) en om hoe toxisch het allemaal was/is. Hij zal zichzelf de erkenning moeten leren geven over wat hij gemist heeft, van zijn ouders gaat dat niet komen. Want man heeft niet al zijn verwachtingen losgelaten zoals jullie overtuiging is, had hij dat wel gedaan dan had hij nu namelijk gedaan wat hij zelf wilde ipv bezig te zijn met de ander ( en met z'n moeder te straffen: pas als jij je excuses aanbiedt kom ik langs).
Toch afscheid nemen gaat niet gebeuren, denk ik. Het zou de weg van de minste weerstand zijn, maar dat is ook precies wat zijn familie van hem verwacht.
Ik denk dat je echt moet stoppen met je man hierover te praten, jouw denkwijze is absoluut niet helpend namelijk. Je blijft zitten in wraak, slachtofferschap en de focus houden op wat de anderen zouden willen en dat dan juist níet doen. Maar het gaat niet om de (verwachting van de) ander, het gaat om zijn eigen behoefte lós van de ander. Jij bent met dit soort denkwijzes en overtuigingen een belemmerende factor in het proces van je man.
Fijn dat hij zo snel terecht kan trouwens, hoop dat hij zich er goed voor open kan stellen, dan kan het hem veel opleveren.
maandag 24 juli 2023 om 14:59
Daarom is het denk ik ook wijs dat TO zelf ook in therapie gaat. Je mag aannemen dat haar man gaat veranderen in en door de therapie. Althans, dat is wel de bedoeling. Als de ene partner verandert, heeft dat gevolgen voor de ander. Het evenwicht verschuift en waarschijnlijk ontstaan er verschillen in inzicht en overtuiging. Soms ook op kwetsbare en pijnlijke gebieden en dat kan zorgen voor verzet en daarmee kan zelfs (al dan niet onbewust)een therapeutische ontwikkeling gesaboteerd worden. Dit gaat om behoorlijk ingrijpende issues dus zoiets gaat onvermijdelijk z'n weerslag op hun relatie hebben.S-Groot schreef: ↑24-07-2023 14:49Ik denk dat je echt moet stoppen met je man hierover te praten, jouw denkwijze is absoluut niet helpend namelijk. Je blijft zitten in wraak, slachtofferschap en de focus houden op wat de anderen zouden willen en dat dan juist níet doen. Maar het gaat niet om de (verwachting van de) ander, het gaat om zijn eigen behoefte lós van de ander. Jij bent met dit soort denkwijzes en overtuigingen een belemmerende factor in het proces van je man.
De waarheid heeft het ook niet makkelijk de laatste tijd.
maandag 24 juli 2023 om 15:53
Ik werd net (via mijn man) gebeld door de therapeut. Ze zei dat ze deze kwestie beschouwt als een crisis en dat zij nu met mijn man een crisisplan gaat maken. Of ik hem daarin wil steunen. Ja, natuurlijk. Ze gaat ons bij alle stappen bijstaan (mobiel, ze gaat morgen op vakantie) en is permanent bereikbaar.
Ik voel aan dat er veel te gebeuren staat de komende dagen en dat wij hier samen, met de therapeut als enige gesprekspartner, doorheen moeten gaan, dus zonder forum of andere meningen.
Ik kom vast nog wel eens terug, veel dank voor alle adviezen en luisterende oren, ik heb er veel aan gehad!
Ik voel aan dat er veel te gebeuren staat de komende dagen en dat wij hier samen, met de therapeut als enige gesprekspartner, doorheen moeten gaan, dus zonder forum of andere meningen.
Ik kom vast nog wel eens terug, veel dank voor alle adviezen en luisterende oren, ik heb er veel aan gehad!
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
