Sterfbed & ruzie

cuculuscanorus schreef: ↑

22-10-2023 09:40

Waarom moet alles doorbroken worden? Moeder is oud, die gaat waarschijnlijk niet veranderen. Man moet het zelf beter doen, maar verwachten dat er Groot Inzicht bij zus en moeder komt, is misschien sowieso teleurstellend.
Afstand en koetjes en kalfjes kan ook duidelijk zijn.
Maar misschien ben ik te praktisch.

Zo denk ik er ook over. Ik ben misschien ook te praktisch. Wel vond mijn man het belangrijk dat de impasse tijdens het sterfbed werd doorbroken: er was geen contact meer, hij voelde zich ten onrechte buitengesloten en hij wist dat geen therapie hem meer zou kunnen helpen als hij geen afscheid kon (en mocht) nemen van zijn vader.

Hij heeft afscheid kunnen nemen, hij is bij de begrafenis geweest. Veel méér wensen heeft hij niet, volgens mij. Ja: dat hij het verleden kon veranderen. Dat hij andere ouders had gehad. Maar dat kan niet en dus is het goed, zo. Hij had al jaren oppervlakkig contact met zijn familie, en dat zal nu wel zo blijven. Prima. Hij wil niet breken, hij kiest voor de oplossing die voor hem het minst belastend en pijnlijk is.

meisje85 schreef: ↑

22-10-2023 09:23

Maar dat is dus het gekke, een therapeut hoeft zich helemaal niet in anderen te verplaatsen of een impasse te doorbreken, een therapeut hoeft alleen maar iets terug te geven aan degene die ze op dat moment voor zich heeft. En een therapeut weet als het goed is ook wel dat je een impasse niet doorbreekt zolang die onderliggende patronen er nog zijn. Zo'n mail maakt je echt een olifant in een porseleinkast.

Maar goed, wat me opviel: je schreef (eer?)gister dat je man nu geen zin heeft om zijn hele verleden op te rakelen. Je schreef gister dat zijn moeder het niet over oude koeien wil hebben als haar wordt gevraagd naar het verbreken van de banden met haar familie. Ik zou, als het mijn man was, hem hierop wijzen. Dat hij hiermee, het niet hebben van therapie, precies doet wat zijn moeder ook doet. Er niet over willen praten en daarmee dus met als gevolg dat hij het patroon in stand houdt. Daar ligt zijn verantwoordelijkheid, juíst als het gaat om het niet willen doorgeven daarvan.

Ik denk dat de therapeut gelijk had toen ze het een crisissituatie noemde. In een crisis handel je anders dan wanneer er geen acute noodzaak is om nú een opening te forceren. Als die man was overleden zonder dat mijn man afscheid had mogen nemen, hadden we er nu heel anders bij gezeten. Daar was geen praat-therapie tegen opgewassen geweest. Dan was het gewoon uitgelopen op een drama.

Hoe zou een andere therapeut het dan hebben aangepakt, denk jij? De onderliggende patronen konden niet in een of twee sessies worden aangepakt en opgeruimd, maar intussen lag die man op sterven.

Over de therapie en het moeilijk kunnen praten: daar kom ik op terug (weet nog niet zo goed hoe & wat).

Wat ik wel weet, is dat ik niet zoveel vertrouwen heb in ‘professionele hulp’. Dit moet ik uitleggen, want het klinkt enorm aanmatigend en wereldvreemd.

Onze oudste zoon is - nee: was - niet het gemakkelijkste kind. Als nieuwe ouders weet je niet wat je daarmee aan moet, dus wij liepen braaf alle hulpverleners en onderzoekscentra af. Nooit kwam er een officiële diagnose, en die lange zoektocht kon uiteindelijk niet voorkomen dat hij als 15-jarige bijna een jaar thuis zat omdat hij niet meer stond ingeschreven op een school en geen enkele school wilde hem inschrijven. Hij was een zogenaamde ‘thuiszitter’.

We hadden een dagtaak aan het aflopen van hulpverleners. Iedereen zei wat anders. Hoe kan dat? De een diagnosticeerde ADD, de ander een ‘disharmonisch denkprofiel’ en weer een volgende dacht dat hij zwakbegaafd was. Hier thuis lag een stapel geplastificeerde mapjes met psychologische diagnoses die elkaar allemaal tegenspraken.

Na een jaar thuiszitten hebben we de knoop doorgehakt en hem ingeschreven op een privé-school. Rib uit ons lijf. Het was de enige optie. Hij haalde zijn HAVO-diploma en studeerde daarna af aan het HBO. We hebben nooit meer een voet in een kantoor van een ‘hulpverlener’ gezet, omdat het in ons geval NUL heeft opgeleverd en bakken met geld (en tijd, en stress) heeft gekost.

Die argwaan helpt niet mee. Mijn man en ik hebben geleerd dat je het, als het eenmaal écht moeilijk wordt, gewoon zelf moet doen. De meeste hulpverleners werken met protocollen en dat blijven ze doen als iemand buiten dat protocol valt. Misschien is onze ervaring niet exemplarisch, maar ja, het is wel onze ervaring.

De reden om het te doorbreken heb je zelf ook al genoemd: het is een al langer bestaand patroon in je mans familie. Het patroon van verbroken familiebanden, het niet willen praten over wat er eigenlijk is etc. Dat houdt niet zomaar op. Ik ben ervan overtuigd dat je, als je wil dat dit niet generaties door gaat en dit niet onbewust wil doorgeven, met jezelf aan de slag moet. Je man dus. Doen alsof het er niet is, is meestal niet de succesvolle aanpak. En dan bedoel ik niet dat je man met zijn moeder in gesprek moet. Maar het zal hem wel helpen door eerlijk te kijken naar het effect dat dit op hem heeft en het effect dat het daarmee ook heeft op de rest van zijn leven.