Relaties
alle pijlers
Sterfbed & ruzie
zaterdag 8 juli 2023 om 08:13
Mijn man heeft een zeer slechte band met zijn vader (90+) die hem altijd heeft gekleineerd en getreiterd. Vijf jaar geleden hoorden we dat zijn vader niet lang meer te leven had. Dat viel dus mee. Wel gaat het inmiddels zeer slecht met hem.
Vorige week belde zijn zus met de vraag of mijn man twee dagen per week bij zijn ouders kon komen mantelzorgen; hun moeder kon het alleen (met hulp van de zus) niet meer aan. Mijn man zei nee. Bood wel aan om boodschappen te doen en anderszins bij te springen. Moeder en zus waren woest.
Afgelopen maandag sprak mijn man zijn (ijzige) moeder voor het laatst. Wij zouden woensdag op vakantie gaan en ze zou hem op de hoogte houden van de situatie.
Woensdag stormde het, daarom reden wij pas donderdag weg. Onderweg belde mijn man zijn moeder. Zijn zus nam op en zei dat hun vader sinds dinsdag op sterven lag: er was inmiddels nachtverpleging in huis, het was bijna voorbij.
Toen mijn man vroeg waarom ze hem niet hadden gebeld - wij zaten inmiddels al 6 uur op de snelweg - zei ze: Joh, daar heb ik toch helemaal niet aan gedacht? Later zei zijn moeder hetzelfde: niet aan gedacht. Wel bleek uit het gesprek dat de kinderen van zijn zus de dag ervoor al langs waren geweest om afscheid te nemen.
Mijn man will niet terug. Hij voelt zich buitengesloten en wacht de begrafenis wel af. Ik snap hem, maar ik vind het een afschuwelijke situatie. Wat vinden jullie? Terug gaan? Afwachten?
Vorige week belde zijn zus met de vraag of mijn man twee dagen per week bij zijn ouders kon komen mantelzorgen; hun moeder kon het alleen (met hulp van de zus) niet meer aan. Mijn man zei nee. Bood wel aan om boodschappen te doen en anderszins bij te springen. Moeder en zus waren woest.
Afgelopen maandag sprak mijn man zijn (ijzige) moeder voor het laatst. Wij zouden woensdag op vakantie gaan en ze zou hem op de hoogte houden van de situatie.
Woensdag stormde het, daarom reden wij pas donderdag weg. Onderweg belde mijn man zijn moeder. Zijn zus nam op en zei dat hun vader sinds dinsdag op sterven lag: er was inmiddels nachtverpleging in huis, het was bijna voorbij.
Toen mijn man vroeg waarom ze hem niet hadden gebeld - wij zaten inmiddels al 6 uur op de snelweg - zei ze: Joh, daar heb ik toch helemaal niet aan gedacht? Later zei zijn moeder hetzelfde: niet aan gedacht. Wel bleek uit het gesprek dat de kinderen van zijn zus de dag ervoor al langs waren geweest om afscheid te nemen.
Mijn man will niet terug. Hij voelt zich buitengesloten en wacht de begrafenis wel af. Ik snap hem, maar ik vind het een afschuwelijke situatie. Wat vinden jullie? Terug gaan? Afwachten?
zondag 30 juli 2023 om 22:29
Inderdaad.
Soms verandert de omgeving met je mee als je zelf veranderd bent of zaken anders aanpakt. Met een bos bloemen voor de deur gaan staan is iets dat men niet verwacht en een zeer ontwapenende actie. Je moet al een enorme rotzak zijn wil je die bloemen afkraken of voor iemands neus weggooien.
Gebeurt dat toch dan heb je je best gedaan maar het is niet opgepakt. Dat is ongelooflijk pijnlijk, zeker wanneer dat je familie betreft. En niemand zal je erop aankijken als je daar heel veel pijn van hebt.
Maar het feit dat je het geprobeerd hebt is dapper en liefdevol.
.
donderdag 19 oktober 2023 om 14:09
Dat dacht ik ook (dat ik niet zou terugkomen), maar inmiddels heb ik me gerealiseerd dat het wegpesten mij vooral zo raakte omdat ik op dat moment enorm kwetsbaar en emotioneel was. Niet alleen door de toestand met mijn schoonvader, ook omdat ik net had gehoord dat een goede vriend was overleden. Normaal kan ik me goed verweren tegen pesters, maar toen even niet. Het leek me om die reden een goed moment om even afstand te nemen.
In de tussentijd is er veel gebeurd: schoonvader overleden, begrafenis, en natuurlijk de nasleep (waar we middenin zitten). Ik ga eerst even wat teruglezen in dit topic, zelf ben ik ook vergeten wat ik al wel had verteld en wat niet, dus ik kom zo terug om een update te geven.
donderdag 19 oktober 2023 om 14:24
Ik heb mijn account gereactiveerd onder dezelfde nick, bedoel je dat met 'niet meer anoniem'?
Dank voor de condoleance, ook @Meisje85
donderdag 19 oktober 2023 om 15:20
Oké, ik zie dat ik ben geëindigd bij het onaangekondigde bezoek bij de ouders van mijn man. We wisten op dat moment niet of zijn vader nog leefde; het contact was verbroken en de psychotherapeute had erop aangedrongen dat wij plotseling voor de deur zouden staan, zodat mijn man in elk geval afscheid kon nemen van zijn vader. Dat was haar eerste doel, het tweede doel was dat hij (en wij) aanwezig zouden mogen zijn op de begrafenis. Zij vond dat vooral belangrijk voor onze kinderen, omdat dit soort familie-ellende vaak wordt doorgegeven van generatie op generatie - wij moesten aan onze kinderen laten zien dat de grote familieverbintenissen niet door ons toedoen werden doorgeknipt, maar dat we het goede voorbeeld gaven.
Dat eerste bezoekje was raar, ongemakkelijk, maar uiteindelijk wel heel goed. Alleen de moeder was thuis. Zij stond huilend aan het eind van de donkere gang, wij omhelsden haar (raar, maar ze was natuurlijk ook zielig) en zij zei: "Het is zo erg wat jullie mij hebben aangedaan," en "Ik heb dubbel verdriet," enzovoort, en mijn man herhaalde zoals afgesproken het mantra van de therapeut: "Ik kom voor mijn vader," en: "Dit is niet het moment om hierover te praten."
De vader lag in het ziekenhuisbed in de zitkamer. Wij namen, zoals afgesproken met de therapeut, plaats naast het bed, pakten zijn handen vast en prevelden wat afscheidswoorden.
Pas nu, bijna drie maanden later, besef ik hoe absurd die situatie was. Want hij zou daarna nog bijna twee maanden leven. En wij zaten daar serieus afscheid van hem te nemen. Wel vond ik hem opmerkelijk alert. Daarom besloot ik even naar de wc te gaan, in de hoop dat mijn man even een moment alleen met zijn vader zou hebben. Je weet nooit, tenslotte. Ik had gelezen (ook hier) dat er op een sterfbed soms nog een soort verzoening of spijtbetuiging volgt. Maar helaas, de moeder bleef naast het bed staan, en vervolgens was ík even later degene die even een moment alleen met hem had, en toen zei hij: "Ik snap er geen reet van." Mijn schoonvader was nooit grof in de mond, ik vond het een nogal rare opmerking, maar ik vroeg: "Wat snap je niet?" en hij zei: "Wat ik hier doe. Waarom lig ik hier zo?"
Kortom, hij voelde haarfijn aan dat wij afscheid kwamen nemen terwijl hij nog niet echt stervende was. Niet zo gek dat hij er geen reet van snapte
Maar ja, tegen mijn man hadden ze al die tijd gezegd dat zijn vader 'op sterven' lag en elk moment kon overlijden.
Enfin, op de terugweg naar huis was mijn man erg opgelucht. Zoals afgesproken belde hij uit de auto met de therapeute, die ontroerd was - de eerste horde was genomen. Ze zei dat hij 's avonds zijn moeder moest bellen om een tweede afspraak te maken, nu wél aangekondigd, voor de zondagochtend erop. Ook zei ze dat mijn man niet moest schrikken als zijn vader nú per direct zou overlijden. Dat gebeurde vaker, zei ze, als een stervende persoon het gevoel had dat alles was gezegd en er geen losse eindjes meer waren. (Ook zij dacht toen nog dat hij officieel op sterven lag).
De tweede afspraak werd een ramp. Bij binnenkomst zat de zus pontificaal naast haar vader, of eigenlijk lag ze half over hem heen, alsof ze haar trofee moest beschermen. Mijn man zei: "Ze keek naar ons als een briesend paard." Het was zeer intimiderend. Er werd geen woord gesproken. Stilte, een halfuur lang. Ik dacht, terwijl ik daar zat: de begrafenis wordt straks een makkie, erger dan dit kan het niet worden. Toen viel mijn oog op een donkere uithoek in de kamer, en daar stonden de bloemen die mijn man de keer ervoor had meegebracht, half weggestopt achter een gordijn. Godzijdank kondigde mijn man aan dat we er maar weer eens vandoor moesten. Terug in de auto waren we allebei ontgoocheld. Alles was voor niets geweest, zo voelde het. Het was overduidelijk dat de moeder niet zat te wachten op een verzoening, anders had ze deze confrontatie nooit in scène gezet. Het was zondagochtend, een moment waarop de zus normaalgesproken niet bij haar ouders was (er was op dat moment namelijk thuiszorg). "Jouw zus wil de regie houden," zei de therapeute naderhand tegen mijn man.
Mijn man belde zijn moeder en hij vroeg waarom zij niet van tevoren had aangekondigd dat zijn zus aanwezig zou zijn. Daarop antwoordde ze: "Jullie kwamen de eerste keer ook onaangekondigd." Het was dus een straf, alweer. Die moeder begreep helemaal niet dat haar zoon een handreiking deed. Ze was niet bereid om ons alleen te ontvangen. Toch stond mijn man daarop. Toen we een derde keer langsgingen, beloofde ze dat de zus er niet bij zou zijn. Dat klopte, maar in plaats van de zus zat nu haar man (onze zwager) aan de keukentafel
De beste man (de zwager) wilde nota bene binnen gehoorafstand van de stervende hoofdpersoon een goed gesprek beginnen over de familieruzie: "Het is toch niet normaal, hoe wij met elkaar omgaan?" zei hij. Mijn man knikte en zei: "Nee, maar daar gaan we het nu niet over hebben."
Na dit laatste desastreuze bezoekje besloot mijn man dat het mooi was geweest, en we pakten onze koffers in om stiekem naar ons vakantiehuis te rijden. Stiekem, omdat inmiddels duidelijk was dat zijn familie vooral graag wilde dat hij het heel erg zwaar had, minstens zo zwaar als zij. En dat hij straf kreeg. We geloofden inmiddels niet meer dat de vader ooit nog zou overlijden. Maar jawel, toen gebeurde het toch nog: na vijf dagen werd mijn man s' morgens gebeld door zijn moeder. Zijn vader was dood. We mochten op de begrafenis komen.
Dat eerste bezoekje was raar, ongemakkelijk, maar uiteindelijk wel heel goed. Alleen de moeder was thuis. Zij stond huilend aan het eind van de donkere gang, wij omhelsden haar (raar, maar ze was natuurlijk ook zielig) en zij zei: "Het is zo erg wat jullie mij hebben aangedaan," en "Ik heb dubbel verdriet," enzovoort, en mijn man herhaalde zoals afgesproken het mantra van de therapeut: "Ik kom voor mijn vader," en: "Dit is niet het moment om hierover te praten."
De vader lag in het ziekenhuisbed in de zitkamer. Wij namen, zoals afgesproken met de therapeut, plaats naast het bed, pakten zijn handen vast en prevelden wat afscheidswoorden.
Pas nu, bijna drie maanden later, besef ik hoe absurd die situatie was. Want hij zou daarna nog bijna twee maanden leven. En wij zaten daar serieus afscheid van hem te nemen. Wel vond ik hem opmerkelijk alert. Daarom besloot ik even naar de wc te gaan, in de hoop dat mijn man even een moment alleen met zijn vader zou hebben. Je weet nooit, tenslotte. Ik had gelezen (ook hier) dat er op een sterfbed soms nog een soort verzoening of spijtbetuiging volgt. Maar helaas, de moeder bleef naast het bed staan, en vervolgens was ík even later degene die even een moment alleen met hem had, en toen zei hij: "Ik snap er geen reet van." Mijn schoonvader was nooit grof in de mond, ik vond het een nogal rare opmerking, maar ik vroeg: "Wat snap je niet?" en hij zei: "Wat ik hier doe. Waarom lig ik hier zo?"
Kortom, hij voelde haarfijn aan dat wij afscheid kwamen nemen terwijl hij nog niet echt stervende was. Niet zo gek dat hij er geen reet van snapte
Maar ja, tegen mijn man hadden ze al die tijd gezegd dat zijn vader 'op sterven' lag en elk moment kon overlijden.Enfin, op de terugweg naar huis was mijn man erg opgelucht. Zoals afgesproken belde hij uit de auto met de therapeute, die ontroerd was - de eerste horde was genomen. Ze zei dat hij 's avonds zijn moeder moest bellen om een tweede afspraak te maken, nu wél aangekondigd, voor de zondagochtend erop. Ook zei ze dat mijn man niet moest schrikken als zijn vader nú per direct zou overlijden. Dat gebeurde vaker, zei ze, als een stervende persoon het gevoel had dat alles was gezegd en er geen losse eindjes meer waren. (Ook zij dacht toen nog dat hij officieel op sterven lag).
De tweede afspraak werd een ramp. Bij binnenkomst zat de zus pontificaal naast haar vader, of eigenlijk lag ze half over hem heen, alsof ze haar trofee moest beschermen. Mijn man zei: "Ze keek naar ons als een briesend paard." Het was zeer intimiderend. Er werd geen woord gesproken. Stilte, een halfuur lang. Ik dacht, terwijl ik daar zat: de begrafenis wordt straks een makkie, erger dan dit kan het niet worden. Toen viel mijn oog op een donkere uithoek in de kamer, en daar stonden de bloemen die mijn man de keer ervoor had meegebracht, half weggestopt achter een gordijn. Godzijdank kondigde mijn man aan dat we er maar weer eens vandoor moesten. Terug in de auto waren we allebei ontgoocheld. Alles was voor niets geweest, zo voelde het. Het was overduidelijk dat de moeder niet zat te wachten op een verzoening, anders had ze deze confrontatie nooit in scène gezet. Het was zondagochtend, een moment waarop de zus normaalgesproken niet bij haar ouders was (er was op dat moment namelijk thuiszorg). "Jouw zus wil de regie houden," zei de therapeute naderhand tegen mijn man.
Mijn man belde zijn moeder en hij vroeg waarom zij niet van tevoren had aangekondigd dat zijn zus aanwezig zou zijn. Daarop antwoordde ze: "Jullie kwamen de eerste keer ook onaangekondigd." Het was dus een straf, alweer. Die moeder begreep helemaal niet dat haar zoon een handreiking deed. Ze was niet bereid om ons alleen te ontvangen. Toch stond mijn man daarop. Toen we een derde keer langsgingen, beloofde ze dat de zus er niet bij zou zijn. Dat klopte, maar in plaats van de zus zat nu haar man (onze zwager) aan de keukentafel
De beste man (de zwager) wilde nota bene binnen gehoorafstand van de stervende hoofdpersoon een goed gesprek beginnen over de familieruzie: "Het is toch niet normaal, hoe wij met elkaar omgaan?" zei hij. Mijn man knikte en zei: "Nee, maar daar gaan we het nu niet over hebben."
Na dit laatste desastreuze bezoekje besloot mijn man dat het mooi was geweest, en we pakten onze koffers in om stiekem naar ons vakantiehuis te rijden. Stiekem, omdat inmiddels duidelijk was dat zijn familie vooral graag wilde dat hij het heel erg zwaar had, minstens zo zwaar als zij. En dat hij straf kreeg. We geloofden inmiddels niet meer dat de vader ooit nog zou overlijden. Maar jawel, toen gebeurde het toch nog: na vijf dagen werd mijn man s' morgens gebeld door zijn moeder. Zijn vader was dood. We mochten op de begrafenis komen.
donderdag 19 oktober 2023 om 15:32
Tjonge joh, wat een verziekt gezin waar je man uit komt.
Gecondoleerd met het overlijden van jullie vriend en ook met het overlijden van je schoonvader.
Hoe de relatie ook was, hij is overleden en je man krijgt nu definitief geen erkenning of spijtbetuiging meer van hem. Ik kan me niet voorstellen dat dat geen verdriet geeft, ook al kun je alles nog zo goed beredeneren.
Knap van je man en van jullie dat jullie afscheid genomen hebben en een hand gereikt hebben. Die hand is niet aangenomen, dat is niet jullie verantwoordelijkheid.
Jullie hebben een goed voorbeeld gegeven aan jullie kinderen, dat vind ik echt heel knap.
Wat fijn dat jullie zoveel steun van zijn psychotherapeute kregen.
Gecondoleerd met het overlijden van jullie vriend en ook met het overlijden van je schoonvader.
Hoe de relatie ook was, hij is overleden en je man krijgt nu definitief geen erkenning of spijtbetuiging meer van hem. Ik kan me niet voorstellen dat dat geen verdriet geeft, ook al kun je alles nog zo goed beredeneren.
Knap van je man en van jullie dat jullie afscheid genomen hebben en een hand gereikt hebben. Die hand is niet aangenomen, dat is niet jullie verantwoordelijkheid.
Jullie hebben een goed voorbeeld gegeven aan jullie kinderen, dat vind ik echt heel knap.
Wat fijn dat jullie zoveel steun van zijn psychotherapeute kregen.
donderdag 19 oktober 2023 om 15:36
Ah, het is toch nog erg lang geworden, zie ik nu 
Ik heb mijn best gedaan, maar heel kort van stof zal ik nooit worden.
Overigens, de reden waarom ik me toch geroepen voel om een update te geven, is vooral de steun die ik van veel van jullie heb gekregen. De herkenning ook, en het besef dat dit soort familieproblemen extreem ingrijpend zijn. Ik weet dat hier ook veel mensen meeschrijven die met hun ouders hebben gebroken. De therapeute van mijn man is geen voorstander van breken (niet met ouders, tenminste, ik geloof dat ze minder rigide is als het gaat om broers en zussen). Als ik eerlijk ben, zou ik zelf met mijn ouders hebben gebroken in het geval van mijn man. Dat zeg ik niet tegen hem, of nou ja, ik zeg het wel, maar ik breng het niet als een advies. Misschien is het verschil dat ik geen diepe emoties heb als het om zijn ouders gaat. Ik vind het verschrikkelijke mensen. Hij ook, maar hij voelt natuurlijk die onverbrekelijke band, en vooral - tegen beter weten in - die verantwoordelijkheid. Hij is altijd de vader van zijn vader geweest, dat was zijn rol. Hij moest zijn vader (en moeder) financieel overeind houden, gelukkig maken, tevreden stellen, en Het Was Nooit Goed Genoeg. Dat zit diep.
Maar dat neemt niet weg dat ik veel begrip heb voor mensen die wél de knoop hebben doorgehakt, en die hun ouder(s) hebben verstoten.
Ik heb mijn best gedaan, maar heel kort van stof zal ik nooit worden.Overigens, de reden waarom ik me toch geroepen voel om een update te geven, is vooral de steun die ik van veel van jullie heb gekregen. De herkenning ook, en het besef dat dit soort familieproblemen extreem ingrijpend zijn. Ik weet dat hier ook veel mensen meeschrijven die met hun ouders hebben gebroken. De therapeute van mijn man is geen voorstander van breken (niet met ouders, tenminste, ik geloof dat ze minder rigide is als het gaat om broers en zussen). Als ik eerlijk ben, zou ik zelf met mijn ouders hebben gebroken in het geval van mijn man. Dat zeg ik niet tegen hem, of nou ja, ik zeg het wel, maar ik breng het niet als een advies. Misschien is het verschil dat ik geen diepe emoties heb als het om zijn ouders gaat. Ik vind het verschrikkelijke mensen. Hij ook, maar hij voelt natuurlijk die onverbrekelijke band, en vooral - tegen beter weten in - die verantwoordelijkheid. Hij is altijd de vader van zijn vader geweest, dat was zijn rol. Hij moest zijn vader (en moeder) financieel overeind houden, gelukkig maken, tevreden stellen, en Het Was Nooit Goed Genoeg. Dat zit diep.
Maar dat neemt niet weg dat ik veel begrip heb voor mensen die wél de knoop hebben doorgehakt, en die hun ouder(s) hebben verstoten.
donderdag 19 oktober 2023 om 16:00
Kun je daar iets meer over zeggen? Bedoel je dat hij zich daar (met behulp van therapie, bijvoorbeeld) bewust van moet zijn/worden?firedraakje schreef: ↑19-10-2023 15:47Gecondoleerd Samarinde. Hopelijk hebben jullie toch iets van afsluiting en aandacht voor rouwverwerking. Dit kan ook zijn alles wat je man graag gewild had, maar nooit heeft gehad..
donderdag 19 oktober 2023 om 16:04
Dank je. We zijn er redelijk goed doorheen gekomen, denk ik, zeker gezien de omstandigheden. Maar voor mijn man is het nog steeds niet gemakkelijk. Integendeel, de echte klap komt nu. Er is een voorzichtig begin gemaakt met 'uitpraten', wat zinloos is, dat weet ik uit ervaring omdat we eerder conflicten hebben 'uitgepraat' met deze mensen, en eigenlijk maakt dat alles er alleen maar erger op. Want wat gebeurt er? Alles wordt ontkend: zo is het niet gegaan, dat heb je verkeerd begrepen, dat is niet waar, dat heb ik niet gezegd, het is allemaal een misverstand, en dan de uitsmijter: wáárom heb jij een therapeut - een buitenstaander!!! - betrokken bij onze privéproblemen?zakdoek schreef: ↑19-10-2023 15:32Tjonge joh, wat een verziekt gezin waar je man uit komt.
Gecondoleerd met het overlijden van jullie vriend en ook met het overlijden van je schoonvader.
Hoe de relatie ook was, hij is overleden en je man krijgt nu definitief geen erkenning of spijtbetuiging meer van hem. Ik kan me niet voorstellen dat dat geen verdriet geeft, ook al kun je alles nog zo goed beredeneren.
Knap van je man en van jullie dat jullie afscheid genomen hebben en een hand gereikt hebben. Die hand is niet aangenomen, dat is niet jullie verantwoordelijkheid.
Jullie hebben een goed voorbeeld gegeven aan jullie kinderen, dat vind ik echt heel knap.
Wat fijn dat jullie zoveel steun van zijn psychotherapeute kregen.
Dat wordt nog een lange weg...
donderdag 19 oktober 2023 om 16:12
Hoe zinvol zijn dit soort discussies? Je man kent zijn waarheid, zijn moeder heeft haar waarheid en zijn zus zal weer een heel andere waarheid te vertellen hebben en weet je? Ze hebben allemaal gelijk, echt waar, iedereen leeft namelijk in zijn of haar eigen waarheid.Samarinde schreef: ↑19-10-2023 16:04Er is een voorzichtig begin gemaakt met 'uitpraten', wat zinloos is, dat weet ik uit ervaring omdat we eerder conflicten hebben 'uitgepraat' met deze mensen, en eigenlijk maakt dat alles er alleen maar erger op. Want wat gebeurt er? Alles wordt ontkend: zo is het niet gegaan, dat heb je verkeerd begrepen, dat is niet waar, dat heb ik niet gezegd, het is allemaal een misverstand, en dan de uitsmijter: wáárom heb jij een therapeut - een buitenstaander!!! - betrokken bij onze privéproblemen?
Dat wordt nog een lange weg...
Als ze het werkelijk goed willen maken zullen ze er een streep onder moeten zetten. Stoppen met ruzies uitpraten en voor het gelijk gaan, een streep en dan een schone lei. Uitpraten, het verleden naar boven halen, excuses of erkenning eisen gaat de truc niet doen.
Vergeven is de hoop op een beter verleden opgeven.
.
donderdag 19 oktober 2023 om 16:45
Samarinde schreef: ↑19-10-2023 15:20De tweede afspraak werd een ramp. Bij binnenkomst zat de zus pontificaal naast haar vader, of eigenlijk lag ze half over hem heen, alsof ze haar trofee moest beschermen. Mijn man zei: "Ze keek naar ons als een briesend paard." Het was zeer intimiderend. Er werd geen woord gesproken. Stilte, een halfuur lang. Ik dacht, terwijl ik daar zat: de begrafenis wordt straks een makkie, erger dan dit kan het niet worden. Toen viel mijn oog op een donkere uithoek in de kamer, en daar stonden de bloemen die mijn man de keer ervoor had meegebracht, half weggestopt achter een gordijn. Godzijdank kondigde mijn man aan dat we er maar weer eens vandoor moesten. Terug in de auto waren we allebei ontgoocheld. Alles was voor niets geweest, zo voelde het.
Dit snap ik niet. Van wat ik onthouden heb ging het vanuit die therapeut er toch juist om dat jullie alles in het werk zouden stellen om 'normaal' te doen? En het hoofddoel was afscheid nemen van vader. Een eventuele verzoening (met oprecht contact) kan toch nooit reëel geleken hebben? En ook nu, met die discussies, ik vraag me net als Roos af: waarom?
Heftig dat je man er nu ondanks alles nog steeds middenin zit.
donderdag 19 oktober 2023 om 16:58
Die behoefte aan uitpraten ken ik en dat het niet lukt, ken ik ook.Samarinde schreef: ↑19-10-2023 16:04Dank je. We zijn er redelijk goed doorheen gekomen, denk ik, zeker gezien de omstandigheden. Maar voor mijn man is het nog steeds niet gemakkelijk. Integendeel, de echte klap komt nu. Er is een voorzichtig begin gemaakt met 'uitpraten', wat zinloos is, dat weet ik uit ervaring omdat we eerder conflicten hebben 'uitgepraat' met deze mensen, en eigenlijk maakt dat alles er alleen maar erger op. Want wat gebeurt er? Alles wordt ontkend: zo is het niet gegaan, dat heb je verkeerd begrepen, dat is niet waar, dat heb ik niet gezegd, het is allemaal een misverstand, en dan de uitsmijter: wáárom heb jij een therapeut - een buitenstaander!!! - betrokken bij onze privéproblemen?
Dat wordt nog een lange weg...
Voor mij was het reden genoeg om het contact te verbreken en ik begrijp het ook als mensen dat niet doen.
Het is voor iedereen met een dramatische familie zoeken naar de minst kwade van 2 kwaden en dat is voor iedereen anders.
Ik heb een misbruikverleden dat door mijn vader tot zijn laatste ademtocht ontkend is. Mijn moeder en broers geloven hem. Zij hebben hun waarheid en ik heb de mijne (al klopt mijn waarheid beter met de feiten). Voor mij was het contact verbreken de minst kwade maar ik ben absoluut niet los van ze.
Ik bedoel maar te zeggen dat je naar mijn mening niet in het algemeen kunt zeggen of contact houden goed is of niet. Voor de een is het wel beter, voor de ander niet. Er spelen zoveel verschillende factoren mee.
Ik gun je man dat hij zich neer kan gaan leggen bij het gegeven dat uitpraten niet gaat lukken. Het kan echt heel moeilijk zijn om dat te accepteren omdat je dan aan je verdriet en je machteloosheid toekomt. Zolang je probeert uit te praten, heb je hoop dat je toch niet machteloos was en bent. Dat is echt heel moeilijk te verdragen.
Waar hij nu in zit, is bekend en vertrouwd voor hem (niet fijn maar wel bekend): wat hij denkt en voelt wordt ontkend, híj heeft het allemaal verkeerd begrepen. Hij ziet en voelt het allemaal verkeerd. Hij wordt dus in zijn 'zijn' aangetast, ontkend. Dat is zo iets groots voor een mens dat je blijft zoeken, proberen om dat niet te laten gebeuren. Ik gun hem dat hij die behoefte bij zichzelf kan erkennen en dat verdriet onder ogen kan zien. Dan kan hij stoppen met gesprekken met zijn zus en moeder.
Ik wens jou geduld toe om je man ruimte te geven en jullie samen veel sterkte en blijf vooral nog een poos steun halen bij zijn psychotherapeut.
donderdag 19 oktober 2023 om 16:59
Ik bedoel dat je ook kunt rouwen over wat je nooit hebt gehad, of over verwachtingen en hoop die niet zijn uitgekomen. Nu is het definitief, je kunt er niks meer aan veranderen. Dat kan behoorlijke emoties met zich meebrengen. De beste manier om daarmee om te gaan kan ik je niet mee helpen, daarvoor ben ik niet genoeg thuis in de materie. Therapie, er veel over praten, er zijn ook allerlei speciale bijeenkomsten voor rouwverwerking. Iemand anders weet daar waarschijnlijk meer van.
every journey starts with a single step
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
