Sterfbed & ruzie

Anoniem_64c227383a508 zaterdag 8 juli 2023 om 08:13

Mijn man heeft een zeer slechte band met zijn vader (90+) die hem altijd heeft gekleineerd en getreiterd. Vijf jaar geleden hoorden we dat zijn vader niet lang meer te leven had. Dat viel dus mee. Wel gaat het inmiddels zeer slecht met hem.

Vorige week belde zijn zus met de vraag of mijn man twee dagen per week bij zijn ouders kon komen mantelzorgen; hun moeder kon het alleen (met hulp van de zus) niet meer aan. Mijn man zei nee. Bood wel aan om boodschappen te doen en anderszins bij te springen. Moeder en zus waren woest.

Afgelopen maandag sprak mijn man zijn (ijzige) moeder voor het laatst. Wij zouden woensdag op vakantie gaan en ze zou hem op de hoogte houden van de situatie.

Woensdag stormde het, daarom reden wij pas donderdag weg. Onderweg belde mijn man zijn moeder. Zijn zus nam op en zei dat hun vader sinds dinsdag op sterven lag: er was inmiddels nachtverpleging in huis, het was bijna voorbij.

Toen mijn man vroeg waarom ze hem niet hadden gebeld - wij zaten inmiddels al 6 uur op de snelweg - zei ze: Joh, daar heb ik toch helemaal niet aan gedacht? Later zei zijn moeder hetzelfde: niet aan gedacht. Wel bleek uit het gesprek dat de kinderen van zijn zus de dag ervoor al langs waren geweest om afscheid te nemen.

Mijn man will niet terug. Hij voelt zich buitengesloten en wacht de begrafenis wel af. Ik snap hem, maar ik vind het een afschuwelijke situatie. Wat vinden jullie? Terug gaan? Afwachten?

meisje85 donderdag 19 oktober 2023 om 17:04

Niet makkelijk allemaal Samarinde. Ik sluit me aan bij iemand hierboven: het wordt misschien ook tijd voor je man om te beginnen met afscheid nemen van dat wat hij niet van zijn ouders heeft gekregen en wel nodig heeft gehad. Want dat is uiteindelijk wat hem pijn doet en wat ook de huidige situatie moeilijk blijft maken: zijn verlangen naar 'beter'.
Verder moet ik zeggen dat ik wat moeite heb met het lezen van de sturende rol van de therapeut in het geheel, omdat het de vraag opwerpt - bij mij in ieder geval - in hoeverre dit nu echt de wens is van je man én in hoeverre de dynamiek die hij in het gezin ervaart nu niet wordt doorgezet bij de therapeut. (Waarmee ik bedoel: dat hij zich laat leiden door een ander, is het niet zijn ouders, dan wel de therapeut)

Rooss4.0 donderdag 19 oktober 2023 om 17:48

Komt misschien ook door de schrijfwijze, ik lees veel "van de therapeut moét mijn man", ik word daar een beetje dwars van.

Ik denk dat het therapeutenadvies door Samarinde als moeten wordt omschreven.

.

Anoniem_65e99d3b2a0d8 donderdag 19 oktober 2023 om 17:55

Rooss4.0 schreef: ↑
19-10-2023 16:12
Hoe zinvol zijn dit soort discussies? Je man kent zijn waarheid, zijn moeder heeft haar waarheid en zijn zus zal weer een heel andere waarheid te vertellen hebben en weet je? Ze hebben allemaal gelijk, echt waar, iedereen leeft namelijk in zijn of haar eigen waarheid.

Als ze het werkelijk goed willen maken zullen ze er een streep onder moeten zetten. Stoppen met ruzies uitpraten en voor het gelijk gaan, een streep en dan een schone lei. Uitpraten, het verleden naar boven halen, excuses of erkenning eisen gaat de truc niet doen.

Vergeven is de hoop op een beter verleden opgeven.

Eens, hoor. Uitpraten is zinloos. Mijn voorspelling is dat de relatie tussen mijn man en zijn moeder wel weer een doorstart zal krijgen (afgelopen weekend waren we met z'n drieën naar een museum, dus het begin is gemaakt) en ik geloof dat mijn man vooral zijn punt wilde maken, namelijk: ik ben buitengesloten, dat neem ik jullie kwalijk, en daarmee is alles eigenlijk gezegd. Hij wil de band met zijn moeder niet verbreken, dat vind ik ook wel weer mooi. Die band zal sowieso oppervlakkig blijven, maar dat was al zo.

Met zijn zus is het een ander verhaal. En dáár zit het probleem, want zijn moeder grijpt elke gelegenheid aan om zich in zelfmedelijden te wentelen: mijn kinderen... en ik heb er maar twee... dubbel verdriet... etcetera. Ik vind het ook verdrietig voor haar, maar wel volkomen haar eigen schuld. En mijn man wil zijn zus niet zien. Misschien ooit, maar nu is er geen ruimte voor die vrouw, en hij gaat elk gesprek over dat onderwerp ook uit de weg.

Anoniem_65e99d3b2a0d8 donderdag 19 oktober 2023 om 18:05

S-Groot schreef: ↑
19-10-2023 16:45
Dit snap ik niet. Van wat ik onthouden heb ging het vanuit die therapeut er toch juist om dat jullie alles in het werk zouden stellen om 'normaal' te doen? En het hoofddoel was afscheid nemen van vader. Een eventuele verzoening (met oprecht contact) kan toch nooit reëel geleken hebben? En ook nu, met die discussies, ik vraag me net als Roos af: waarom?

Heftig dat je man er nu ondanks alles nog steeds middenin zit.

Mijn man hoopt dat het contact met zijn moeder (op oppervlakkige wijze) kan blijven bestaan. Zo was het al jaren. Niet optimaal, maar meer zit er gewoon niet in. De eerdere breuk met zijn ouders heeft hem geleerd dat hij daar dieper onder lijdt dan onder deze vorm van contact. Punt is ook dat zijn ouders - en nu alleen zijn moeder - niet kunnen praten, of alleen babbelen: "Heerlijk weer, hè?" en: "Wat zitten we hier lekker," en : "We mogen ons gelukkig prijzen dat we met z'n allen bij elkaar zijn, we hebben al zo'n kleine familie." Ik geloof niet dat ik ze de afgelopen decennia ooit iets anders heb horen zeggen dan deze drie standaardzinnen. Oprecht contact is dus sowieso een illusie. Maar helemaal breken met zijn moeder kan hij niet.

Anoniem_65e99d3b2a0d8 donderdag 19 oktober 2023 om 18:35

zakdoek schreef: ↑
19-10-2023 16:58
Die behoefte aan uitpraten ken ik en dat het niet lukt, ken ik ook.
Voor mij was het reden genoeg om het contact te verbreken en ik begrijp het ook als mensen dat niet doen.
Het is voor iedereen met een dramatische familie zoeken naar de minst kwade van 2 kwaden en dat is voor iedereen anders.
Ik heb een misbruikverleden dat door mijn vader tot zijn laatste ademtocht ontkend is. Mijn moeder en broers geloven hem. Zij hebben hun waarheid en ik heb de mijne (al klopt mijn waarheid beter met de feiten). Voor mij was het contact verbreken de minst kwade maar ik ben absoluut niet los van ze.
Ik bedoel maar te zeggen dat je naar mijn mening niet in het algemeen kunt zeggen of contact houden goed is of niet. Voor de een is het wel beter, voor de ander niet. Er spelen zoveel verschillende factoren mee.

Ik gun je man dat hij zich neer kan gaan leggen bij het gegeven dat uitpraten niet gaat lukken. Het kan echt heel moeilijk zijn om dat te accepteren omdat je dan aan je verdriet en je machteloosheid toekomt. Zolang je probeert uit te praten, heb je hoop dat je toch niet machteloos was en bent. Dat is echt heel moeilijk te verdragen.

Waar hij nu in zit, is bekend en vertrouwd voor hem (niet fijn maar wel bekend): wat hij denkt en voelt wordt ontkend, híj heeft het allemaal verkeerd begrepen. Hij ziet en voelt het allemaal verkeerd. Hij wordt dus in zijn 'zijn' aangetast, ontkend. Dat is zo iets groots voor een mens dat je blijft zoeken, proberen om dat niet te laten gebeuren. Ik gun hem dat hij die behoefte bij zichzelf kan erkennen en dat verdriet onder ogen kan zien. Dan kan hij stoppen met gesprekken met zijn zus en moeder.

Ik wens jou geduld toe om je man ruimte te geven en jullie samen veel sterkte en blijf vooral nog een poos steun halen bij zijn psychotherapeut.

Wat erg voor jou, vreselijk. Het blijft onvoorstelbaar dat de waarheid zo rekbaar is. Want daar komt het dan op neer: iedereen heeft zijn eigen waarheid, en iedereen heeft op zijn eigen manier gelijk. Maar niet heus.

Gelukkig is mijn man sterk en zelfbewust genoeg om te weten wat hij weet. Net als jij. Dat zijn moeder alles ontkent, verdraait en afschuift op een 'misverstand' verandert niets aan het feit dat hij weet wat hem is aangedaan. Hij verwacht er geen erkenning voor, hooguit realiseert hij zich nu - en dat is heel traumatisch - in welke gekte hij is opgegroeid. Dat wist hij al, maar na de dood van zijn vader komt zijn hele verleden als een soort boemerang terug. Hij heeft óveral spijt van. Vindt dat hij uitsluitend verkeerde keuzes heeft gemaakt. En dan doelt hij op zijn familie: dat hij ze trouw is gebleven, zoveel voor ze heeft gedaan, en niet véél eerder zijn eigen weg is gegaan. (Hij heeft langdurig samengewerkt met zijn ouders in de hoop dat ze toch leuke mensen zouden blijken te zijn, heel lief van hem, heel naïef ook, maar ik denk dat hij zelf niet beseft hoe genadeloos zijn ouders hem in de tang hadden. Op die leeftijd - hij was toen eind twintig - kon hij nog niet overzien hoe disfunctioneel en gestoord zijn ouders waren.) Dus daarmee moet hij nu vrede krijgen. Ik weet dat hij er niks aan kan doen. Maar zelf kan hij niet verkroppen dat hij zo blind is geweest.

Anoniem_65e99d3b2a0d8 donderdag 19 oktober 2023 om 18:37

firedraakje schreef: ↑
19-10-2023 16:59
Ik bedoel dat je ook kunt rouwen over wat je nooit hebt gehad, of over verwachtingen en hoop die niet zijn uitgekomen. Nu is het definitief, je kunt er niks meer aan veranderen. Dat kan behoorlijke emoties met zich meebrengen. De beste manier om daarmee om te gaan kan ik je niet mee helpen, daarvoor ben ik niet genoeg thuis in de materie. Therapie, er veel over praten, er zijn ook allerlei speciale bijeenkomsten voor rouwverwerking. Iemand anders weet daar waarschijnlijk meer van.

Oh ja, klopt helemaal. Zie mijn post hierboven.

Annapicobella donderdag 19 oktober 2023 om 18:40

Gecondoleerd Samarinde, ook met je vriend. Moedig dat je toch opschrijft hoe het gegaan is.

Hoe heeft jouw partner dan wel geleerd om te praten als dat thuis niet geleerd is. Was dat er vanaf het begin? Heb je hem moeten leren dat diepgang prettig is?

Everything you see I owe to spaghetti!

Anoniem_65e99d3b2a0d8 donderdag 19 oktober 2023 om 18:45

meisje85 schreef: ↑
19-10-2023 17:04
Niet makkelijk allemaal Samarinde. Ik sluit me aan bij iemand hierboven: het wordt misschien ook tijd voor je man om te beginnen met afscheid nemen van dat wat hij niet van zijn ouders heeft gekregen en wel nodig heeft gehad. Want dat is uiteindelijk wat hem pijn doet en wat ook de huidige situatie moeilijk blijft maken: zijn verlangen naar 'beter'.
Verder moet ik zeggen dat ik wat moeite heb met het lezen van de sturende rol van de therapeut in het geheel, omdat het de vraag opwerpt - bij mij in ieder geval - in hoeverre dit nu echt de wens is van je man én in hoeverre de dynamiek die hij in het gezin ervaart nu niet wordt doorgezet bij de therapeut. (Waarmee ik bedoel: dat hij zich laat leiden door een ander, is het niet zijn ouders, dan wel de therapeut)

Zij had inderdaad een sturende rol. Niet echt dwingend, hij móest niks, maar ze vroeg wel: "Durf je dat? Ga je dat echt doen?" en ik denk dat het goed was, op dat moment. Ze heeft hem bijvoorbeeld ook geadviseerd (nadat de zus ons had zitten doodzwijgen aan het sterfbed) om een mail aan zijn zus te schrijven, en ze heeft geholpen die mail te perfectioneren, dus in die zin was ze bijzonder 'hands on'. Dat die mail compleet verkeerd viel, is weer een ander verhaal

En misschien was dat ook wel de bedoeling, want de therapeut zei: "Dit gaat impact hebben" en: "Schrik niet van de reactie."

Zonder haar was er nu een harde breuk geweest. Duizend procent zeker. Want hoe had mijn man de weg terug naar zijn familie kunnen vinden na alles wat er was gebeurd? Het contact was eenzijdig verbroken (vanuit hen) en uit zichzelf was hij NOOIT onaangekondigd langsgegaan met een bos bloemen. Uiteindelijk is mijn man heel blij met de manier waarop het is verlopen: hij heeft afscheid kunnen nemen van zijn vader, hij is bij de begrafenis geweest. Dat is veel meer dan hij ooit had durven hopen.

Anoniem_65e99d3b2a0d8 donderdag 19 oktober 2023 om 18:52

Annapicobella schreef: ↑
19-10-2023 18:40
Gecondoleerd Samarinde, ook met je vriend. Moedig dat je toch opschrijft hoe het gegaan is.

Hoe heeft jouw partner dan wel geleerd om te praten als dat thuis niet geleerd is. Was dat er vanaf het begin? Heb je hem moeten leren dat diepgang prettig is?

Dank je, en goede vraag! Wij verbazen ons er ook vaak over dat hij uit zo'n rare, beperkte familie komt. Met 'beperkt' bedoel ik dat ze weinig belangstelling hebben voor alles dat buiten henzelf ligt. Voor niks, eigenlijk. Mijn man is uit totaal ander hout gesneden. Geïnteresseerd in alles, van kunst tot politiek, van sport tot koken. Hij heeft ook als enige gestudeerd, en dat vonden zijn ouders 'onzin'. Wat leer je nou op de universiteit? Zonde van de tijd. In die zin is mijn man echt selfmade. Of misschien is hij ooit te vondeling gelegd en opgeraapt door de verkeerde mensen

Miss_Communicatie donderdag 19 oktober 2023 om 19:45

Nog gecondoleerd Samarinde

Fijn dat je een update geeft.

conversation = awareness

Baggal vrijdag 20 oktober 2023 om 08:07

Samarinde schreef: ↑
19-10-2023 14:09
Dat dacht ik ook (dat ik niet zou terugkomen), maar inmiddels heb ik me gerealiseerd dat het wegpesten mij vooral zo raakte omdat ik op dat moment enorm kwetsbaar en emotioneel was. Niet alleen door de toestand met mijn schoonvader, ook omdat ik net had gehoord dat een goede vriend was overleden. Normaal kan ik me goed verweren tegen pesters, maar toen even niet. Het leek me om die reden een goed moment om even afstand te nemen.

In de tussentijd is er veel gebeurd: schoonvader overleden, begrafenis, en natuurlijk de nasleep (waar we middenin zitten). Ik ga eerst even wat teruglezen in dit topic, zelf ben ik ook vergeten wat ik al wel had verteld en wat niet, dus ik kom zo terug om een update te geven.

Allereerst gecondoleerd Samarinde. Fijn dat je ondanks de ellende toch nog waardig afscheid hebt kunnen nemen van je schoonvader en dat geldt natuurlijk ook voor je man.

Wat vervelend dat je je destijds weggepest voelde.
Toegegeven: het kwam destijds allemaal wat vreemd over allemaal waardoor mensen twijfelden aan je verhaal: (zelfs) ik op een gegeven moment ook. Kwam ook een beetje door de schrijfstijl denk ik. Maar goed, je zat ook niet goed in je vel na het overlijden van die vriend en dat snap ik, dus dank voor de toelichting en rot dat je destijds meende daarom afstand te moeten nemen van Viva. Welkom terug.
Jammer dat het contact met schoonzus nog steeds niet goed loopt. Ik heb het vaker geschreven: liever geen contact dan kortsluiting. Schoonmoeder zit duidelijk in kamp zus. Hoe ervaren jullie kinderen het allemaal? Sterkte!

A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.

Anoniem_65e99d3b2a0d8 vrijdag 20 oktober 2023 om 18:09

Baggal schreef: ↑
20-10-2023 08:07
Allereerst gecondoleerd Samarinde. Fijn dat je ondanks de ellende toch nog waardig afscheid hebt kunnen nemen van je schoonvader en dat geldt natuurlijk ook voor je man.

Wat vervelend dat je je destijds weggepest voelde.
Toegegeven: het kwam destijds allemaal wat vreemd over allemaal waardoor mensen twijfelden aan je verhaal: (zelfs) ik op een gegeven moment ook. Kwam ook een beetje door de schrijfstijl denk ik. Maar goed, je zat ook niet goed in je vel na het overlijden van die vriend en dat snap ik, dus dank voor de toelichting en rot dat je destijds meende daarom afstand te moeten nemen van Viva. Welkom terug.
Jammer dat het contact met schoonzus nog steeds niet goed loopt. Ik heb het vaker geschreven: liever geen contact dan kortsluiting. Schoonmoeder zit duidelijk in kamp zus. Hoe ervaren jullie kinderen het allemaal? Sterkte!

Dank, Baggal. Het verhaal is gewoon (een stukje van) mijn leven, niet extreem ongeloofwaardig lijkt me, en het ontgaat me waarom ik dit zou verzinnen. Áls ik iets zou verzinnen, koos ik wel voor een driehoeksverhouding of een geheime minnaar die me afperst met naaktfoto’s. Fantasie genoeg

Hoe dan ook, we zijn er nu min of meer doorheen. Onze kinderen hebben nooit een goede band gehad met hun grootouders en leven vooral mee met hun vader. De begrafenis was voor hen nogal pijnlijk omdat er buiten de directe familie (wij, schoonzus met man en kinderen en schoonmoeder) slechts 2 echtparen waren uitgenodigd en dat ene echtpaar ze heel irritant begon uit te horen: hoe vaak zijn jullie langsgegaan bij opa, bellen jullie oma wel enzovoort. “Wie zijn die lui?” vroegen ze naderhand. Nou, dat waren de twee enige familieleden met wie opa en oma níet hadden gebroken. Intussen keken onze kinderen naar de foto-slideshow met zo’n 100 familie- en vakantiefoto’s waarop zijzelf en mijn man (en ik) nul keer figureerden. We waren eruit gefilterd. Mijn man bestond gewoon niet. Bizar. (En eigenlijk een reden om die hele flikkerse begrafenisbende gewoon te verlaten met ons vijven, maar we hebben er naderhand om kunnen lachen). Dus de kinderen zijn er wel klaar mee.

Miss_Communicatie vrijdag 20 oktober 2023 om 19:44

Typisch zeg. Hier laatst ook een uitvaart gehad waarbij de foto’s die voorbij kwamen zo totaal niet overeenkwamen met het beeld dat we van de overledene hadden. Allemaal glamour-achtige foto’s, terwijl de persoon in kwestie (die we jaren geleden op vakantie leerden kennen) daar een duidelijke aversie tegen had.

Fijn dat jullie het een plekje hebben kunnen geven. En erom kunnen lachen is natuurlijk altijd goed.

conversation = awareness

Anoniem_65e99d3b2a0d8 vrijdag 20 oktober 2023 om 20:11

Miss_Communicatie schreef: ↑
20-10-2023 19:44
Typisch zeg. Hier laatst ook een uitvaart gehad waarbij de foto’s die voorbij kwamen zo totaal niet overeenkwamen met het beeld dat we van de overledene hadden. Allemaal glamour-achtige foto’s, terwijl de persoon in kwestie (die we jaren geleden op vakantie leerden kennen) daar een duidelijke aversie tegen had.

Fijn dat jullie het een plekje hebben kunnen geven. En erom kunnen lachen is natuurlijk altijd goed.

Ik vind het zó ongepast! Maar het gebeurt inderdaad vaker, ik hoorde ook al van iemand dat een begrafenis werd georganiseerd door een ex-vriendin van de overledene, en die vrouw had ook haar kans gegrepen om allerlei familieleden uit het verhaal te knippen.

Miss_Communicatie vrijdag 20 oktober 2023 om 21:38

Wat ik me ook afvroeg: heeft je man nog op regelmatige basis gesprekken met de therapeut?

Ik kan me voorstellen dat nu de urgentie van een overlijden even voorbij is, er ruimte is om andere zaken te onderzoeken.

Hopelijk sterkt het je man om o.a. zijn zus te weerstaan.

conversation = awareness

Anoniem_67700891efcbf vrijdag 20 oktober 2023 om 22:44

Gecondoleerd Samarinde. Fijn dat jouw man toch afscheid heeft kunnen nemen van zijn vader. Ik lees dat hij het contact met zijn moeder nu voortzet zoals ze het altijd hebben gedaan (oppervlakkig).

Geef jezelf ook een schouderklopje. Het is ontzettend lastig om ondersteunend aan een zijlijn te staan terwijl iedere vezel in je lijf schreeuwt dat ze hem niet verdienen en dat ze allemaal de rimbam kunnen krijgen.

Anoniem_65e99d3b2a0d8 zaterdag 21 oktober 2023 om 00:48

Miss_Communicatie schreef: ↑
20-10-2023 21:38
Wat ik me ook afvroeg: heeft je man nog op regelmatige basis gesprekken met de therapeut?

Ik kan me voorstellen dat nu de urgentie van een overlijden even voorbij is, er ruimte is om andere zaken te onderzoeken.

Hopelijk sterkt het je man om o.a. zijn zus te weerstaan.

Nee, op dit moment ligt de therapie stil. Het was meer een soort crisismanagement, geen echte praat-therapie (behalve de eerste keer). Ik laat mijn man maar even. Alles moet bezinken en hij heeft nu geen zin om zijn hele verleden op te rakelen. Zou wel beter zijn, denk ik…

Zijn zus kan hij wel weerstaan, hij voelt het haarfijn aan wanneer hij gemanipuleerd wordt (door zijn moeder). Vanmiddag zei hij dat zij had gebeld om te melden dat ze haar juwelen wil verdelen. Ik zei: “Hoezo, gaat zij ook dood?” Nee, zei mijn man, ze wil ons allemaal (kinderen en kleinkinderen) bij elkaar roepen om haar diamanten weg te geven, zelf draagt ze die niet meer. Nou: dat kan wel even wachten

Anoniem_65e99d3b2a0d8 zaterdag 21 oktober 2023 om 01:09

lemoos2 schreef: ↑
20-10-2023 22:44
Gecondoleerd Samarinde. Fijn dat jouw man toch afscheid heeft kunnen nemen van zijn vader. Ik lees dat hij het contact met zijn moeder nu voortzet zoals ze het altijd hebben gedaan (oppervlakkig).

Geef jezelf ook een schouderklopje. Het is ontzettend lastig om ondersteunend aan een zijlijn te staan terwijl iedere vezel in je lijf schreeuwt dat ze hem niet verdienen en dat ze allemaal de rimbam kunnen krijgen.

Dank je

Klopt wat je zegt, ik ben soms zo boos, maar dat is mijn rol niet. Na de begrafenis lunchten wij met de Amerikaanse zakenvriend over wie ik eerder al eens wat schreef; hij en zijn vrouw waren voor de begrafenis naar Nederland gekomen en ze hadden ook uitgebreid met de moeder en zus gesproken. Mijn man vroeg of zij nou begrepen waarom het allemaal zo was geëscaleerd en toen zei de Amerikaan: nou, het is heel gek, maar ik ga het toch maar gewoon zeggen. Zij denken dat Samarinde erachter zit, dat het allemaal door haar is georchestreerd.

Ik keek zo naar hem:

Dus ik ben pislink. En tegelijkertijd vind ik het zo gestoord dat ik het niet serieus kan nemen. De Amerikaan zei dat ze het waarschijnlijk makkelijker vonden om de schuld helemaal buiten zichzelf (en de eigen familie) te leggen, maar ik vind het juist ook weer een manier om mijn man te kleineren. Alsof hij naar mijn pijpen danst en zélf niet alle reden heeft om zijn familie hun wangedrag kwalijk te nemen.

Ik heb het trouwens wel tegen zijn moeder gezegd. Schrok zich kapot, natuurlijk. Ze zei dat ze allemaal dachten dat ik degene was die alle appjes en mails had geschreven. Door de schrijfstijl. (Die schrijfstijl brengt mij steeds in de problemen

) Maar dat klopte niet, er stonden inderdaad wat aparte zinnen en woorden in, maar die had de therapeut toegevoegd.

Miss_Communicatie zaterdag 21 oktober 2023 om 07:30

Erg jammer dat de therapie momenteel stil ligt. Je kunt je man natuurlijk niet dwingen, hoewel ik wel de indruk heb dat je erg veel impact op hem hebt.

De opmerking van de Amerikaanse zakenrelatie zet me aan het denken. Jij zult het wellicht absoluut niet zo zien, maar ik herken er wel wat in, wanneer ik dit topic en jouw input zo eens aanschouw.

Misschien heb je meer sturing in je of is je man afhankelijker van je, dan je beseft.

Ik zou die opmerking misschien toch niet zomaar afdoen als onzin en als de kans er is zou ik ze-ker weer therapie opzoeken. Bij voorkeur voor je man én jezelf, want dat dit alles grote invloed op jullie heeft, lijkt wel duidelijk.

Eigenlijk ben ik stomverbaasd dat je man nu geen therapie heeft, eerlijk gezegd.

conversation = awareness

Sierlijk zaterdag 21 oktober 2023 om 07:46

Iemand móet geen therapie, dat is aan hemzelf, als hij wil en daar open voor staat.
Soms is iemand daar niet aan toe, soms wil iemand dat niet, dat is niet aan een ander.

meisje85 zaterdag 21 oktober 2023 om 07:52

100% eens met Miss_Communicatie. Ik kan me voorstellen dat zo'n opmerking pijnlijk is, maar dat het je raakt, is misschien ook weer niet voor niets. Ook therapie voor jou raadde ik eerder in dit topic aan. En ik kan begrijpen dat je man nu geen zin heeft om zijn verleden op te rakelen, maar ik denk ook niet dat er überhaupt veel mensen zijn die staan te springen om in therapie te gaan. Hij moet dan zelf aan de bak. En als ik het allemaal zo lees, dan denk ik dat dat precies het moeilijke punt is voor hem; dat hij onbewust liever sturing heeft (van zijn therapeut, van jou, desnoods van zijn ouders) dan dat hij het zelf doet.

Miss_Communicatie zaterdag 21 oktober 2023 om 08:42

Sierlijk schreef: ↑
21-10-2023 07:46
Iemand móet geen therapie, dat is aan hemzelf, als hij wil en daar open voor staat.
Soms is iemand daar niet aan toe, soms wil iemand dat niet, dat is niet aan een ander.

Niks móet. Maar dat iemand daar niet aan toe is of dat niet wil, doet niets af aan de noodzaak.

Natuurlijk kan man (en TO) het voor nu laten voor wat het is en zelf de handschoen weer oppakken. We hebben allemaal gelezen waar dat toe leidt en dat lijkt me (mij dus) niet wenselijk.
Maar ik ben ook maar een meelezer in dit verhaal die haar oprechte input geeft op dat wat ik krijg voorgeschoteld.

Wat man en TO verder doen is niet aan mij of aan iemand anders, daar heb je hartstikke gelijk in.

conversation = awareness

Baggal zaterdag 21 oktober 2023 om 09:55

Wat raar dat de andere genodigden het nodig vonden om jullie kinderen (nota bene na een begrafenis) te vragen hoe vaak ze opa/oma zagen. Ontzettend ongepast - waardoor het ook weer lekker duidelijk wordt dat er geroddeld is over jouw man/jullie.

En wat rot dat zus blijft manipuleren. Ik vind het best een mooi gebaar dat schoonmoeder wat van de sieraden wil verdelen bij leven, alleen is dit misschien niet het moment.

Mijn moeder heeft mij ooit haar alliance ring gegeven onder het mom: ik geef hem met de warme hand en hij was haar te klein geworden. Dat vond ik best mooi. Maar gelet op alles wat er nog gaande is vind ik het vreemd om dat nu te willen verdelen. De harmonie binnen de familie is ver te zoeken.

A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.

Miss_Communicatie zaterdag 21 oktober 2023 om 09:59

Dat met die ring lijkt op manipulatie. Misschien onbewust van moeder, maar toch. En ik zie er de hand van de zus in, maar dat zegt meer over mijn gedachtegang.

conversation = awareness

Quincy2 zaterdag 21 oktober 2023 om 12:29

Baggal schreef: ↑
21-10-2023 09:55
Maar gelet op alles wat er nog gaande is vind ik het vreemd om dat nu te willen verdelen. De harmonie binnen de familie is ver te zoeken.

Ik zou bijna denken dat ze het drama graag wil voortzetten. Je kunt weer een hoop drama creëren met dingen (volgens deze of gene, de zus komt hier het eerst bij me op) oneerlijk te verdelen. Of dat de kinderen van Samarinde minder krijgen omdat ze niet (...vul maar in) hebben gedaan. Of dat ze wel iets krijgen, maar dat de gift wordt gebruikt om dingen van ze te eisen: ze hebben toch iets gehad, dus nu moeten ze (...vul maar in).
Als kleinkind zou ik de sieraden beleefd afslaan, maar dat is vast ook weer niet goed.

Actieve topics