Relaties
alle pijlers
Sterfbed & ruzie
zaterdag 8 juli 2023 om 08:13
Mijn man heeft een zeer slechte band met zijn vader (90+) die hem altijd heeft gekleineerd en getreiterd. Vijf jaar geleden hoorden we dat zijn vader niet lang meer te leven had. Dat viel dus mee. Wel gaat het inmiddels zeer slecht met hem.
Vorige week belde zijn zus met de vraag of mijn man twee dagen per week bij zijn ouders kon komen mantelzorgen; hun moeder kon het alleen (met hulp van de zus) niet meer aan. Mijn man zei nee. Bood wel aan om boodschappen te doen en anderszins bij te springen. Moeder en zus waren woest.
Afgelopen maandag sprak mijn man zijn (ijzige) moeder voor het laatst. Wij zouden woensdag op vakantie gaan en ze zou hem op de hoogte houden van de situatie.
Woensdag stormde het, daarom reden wij pas donderdag weg. Onderweg belde mijn man zijn moeder. Zijn zus nam op en zei dat hun vader sinds dinsdag op sterven lag: er was inmiddels nachtverpleging in huis, het was bijna voorbij.
Toen mijn man vroeg waarom ze hem niet hadden gebeld - wij zaten inmiddels al 6 uur op de snelweg - zei ze: Joh, daar heb ik toch helemaal niet aan gedacht? Later zei zijn moeder hetzelfde: niet aan gedacht. Wel bleek uit het gesprek dat de kinderen van zijn zus de dag ervoor al langs waren geweest om afscheid te nemen.
Mijn man will niet terug. Hij voelt zich buitengesloten en wacht de begrafenis wel af. Ik snap hem, maar ik vind het een afschuwelijke situatie. Wat vinden jullie? Terug gaan? Afwachten?
Vorige week belde zijn zus met de vraag of mijn man twee dagen per week bij zijn ouders kon komen mantelzorgen; hun moeder kon het alleen (met hulp van de zus) niet meer aan. Mijn man zei nee. Bood wel aan om boodschappen te doen en anderszins bij te springen. Moeder en zus waren woest.
Afgelopen maandag sprak mijn man zijn (ijzige) moeder voor het laatst. Wij zouden woensdag op vakantie gaan en ze zou hem op de hoogte houden van de situatie.
Woensdag stormde het, daarom reden wij pas donderdag weg. Onderweg belde mijn man zijn moeder. Zijn zus nam op en zei dat hun vader sinds dinsdag op sterven lag: er was inmiddels nachtverpleging in huis, het was bijna voorbij.
Toen mijn man vroeg waarom ze hem niet hadden gebeld - wij zaten inmiddels al 6 uur op de snelweg - zei ze: Joh, daar heb ik toch helemaal niet aan gedacht? Later zei zijn moeder hetzelfde: niet aan gedacht. Wel bleek uit het gesprek dat de kinderen van zijn zus de dag ervoor al langs waren geweest om afscheid te nemen.
Mijn man will niet terug. Hij voelt zich buitengesloten en wacht de begrafenis wel af. Ik snap hem, maar ik vind het een afschuwelijke situatie. Wat vinden jullie? Terug gaan? Afwachten?
maandag 24 juli 2023 om 07:50
Ergens begrijp ik je man wel, want je blijft hopen op erkenning en een eerlijke behandeling.
Maar kijk nu eens goed naar het verleden...
Wat nooit is geweest, omdat het om wat voor reden dan ook niet in die mensen zit, zal ook nooit komen.
Ja het is oneerlijk, gemeen, vals enz enz, maar wat had je anders verwacht?
En hoe had je man gereageerd als er ineens wel op een fatsoenlijke manier met hem was omgegaan?
Hoogstwaarschijnlijk was dat ook niet prettig geweest want dan zit je met vragen als 'waarom nu ineens wel, ze kunnen dus wel normaal doen, waarom deden ze dat eerder niet?' of 'wat zit hier achter?'
Je kan blijven stilstaan bij gebeurtenissen uit het verleden, in detail herleven hoe hij benadeeld is.
Ja hij is een slachtoffer maar nogmaals, het wordt nu tijd om regie over zijn eigen leven te nemen.
Verwachtingen los te laten want er zal niks veranderen.
De reden waarom hij zo behandeld is zal hij nooit weten en het is allemaal heel verdrietig maar als hij nu niet doorpakt zal hij blijven hangen in zelfmedelijden en woede om wat hem overkomen is.
Maar kijk nu eens goed naar het verleden...
Wat nooit is geweest, omdat het om wat voor reden dan ook niet in die mensen zit, zal ook nooit komen.
Ja het is oneerlijk, gemeen, vals enz enz, maar wat had je anders verwacht?
En hoe had je man gereageerd als er ineens wel op een fatsoenlijke manier met hem was omgegaan?
Hoogstwaarschijnlijk was dat ook niet prettig geweest want dan zit je met vragen als 'waarom nu ineens wel, ze kunnen dus wel normaal doen, waarom deden ze dat eerder niet?' of 'wat zit hier achter?'
Je kan blijven stilstaan bij gebeurtenissen uit het verleden, in detail herleven hoe hij benadeeld is.
Ja hij is een slachtoffer maar nogmaals, het wordt nu tijd om regie over zijn eigen leven te nemen.
Verwachtingen los te laten want er zal niks veranderen.
De reden waarom hij zo behandeld is zal hij nooit weten en het is allemaal heel verdrietig maar als hij nu niet doorpakt zal hij blijven hangen in zelfmedelijden en woede om wat hem overkomen is.
maandag 24 juli 2023 om 07:58
Een hele belangrijke reden voor therapie is het leren loslaten van irreële verwachtingen en de drang naar erkenning.Kuzu schreef: ↑24-07-2023 07:50Je kan blijven stilstaan bij gebeurtenissen uit het verleden, in detail herleven hoe hij benadeeld is.
Ja hij is een slachtoffer maar nogmaals, het wordt nu tijd om regie over zijn eigen leven te nemen.
Verwachtingen los te laten want er zal niks veranderen.
De reden waarom hij zo behandeld is zal hij nooit weten en het is allemaal heel verdrietig maar als hij nu niet doorpakt zal hij blijven hangen in zelfmedelijden en woede om wat hem overkomen is.
Dat zijn tegelijk ook twee hele harde noten om te kraken.
De waarheid heeft het ook niet makkelijk de laatste tijd.
maandag 24 juli 2023 om 08:11
Dit….*Sikkepit* schreef: ↑24-07-2023 07:58Een hele belangrijke reden voor therapie is het leren loslaten van irreële verwachtingen en de drang naar erkenning.
Dat zijn tegelijk ook twee hele harde noten om te kraken.
Ik spring Er opeens in TO, niet alles kunnen lezen.
Ontzettende rot situatie enerzijds, anderzijds bij het maken van een keuze/beslissing is het belangrijk hier ook echt achter te staan (wat anderen daar ook maar van vinden) dat maakt de keuze krachtig.
Sterkte, en fijn dat jij en man elkaar hebben
maandag 24 juli 2023 om 09:03
Afgelopen dagen alles bijgelezen.
Veel herkenbaarheden.
Ik snap je man.
Ergens werd er geschreven dat ouders het contact met hun kinderen niet verbreken, mijn ouders deden dat regelmatig, trekken afstoten. Elke keer maakte ik t weer goed. Tot en paar jaar geleden. Ik zat in therapie ivm lichamelijke en geestelijke mishandeling in mijn jeugd en ook het gedrag van trekken en afstoten kwam ter sprake.
Laatste keer dat mijn ouders dus bedachten om voorlopig geen contact met mij te willen heb ik gezegd dat dat goed was en dat dat dan wel definitief zou zijn. Ze zeiden nee hoor over tijdje als wij er weer aan toe zijn bellen we je weer.
Ik heb hun per direct op alle kanalen geblokkeerd.
Als ze ooit contact willen doen ze dat maar via mijn man.
Ze proberen t ook wel maar ik geef niet meer toe. Inmiddels 5 jaar therapie verder en afgesloten.
Ik wacht niet meer op erkenning en goedkeuring die krijg ik niet.
Het verbroken contact ook niet mijn keuze heeft wel ontzettend veel rust gegeven.
Mijn man heeft altijd al gezegd dat mijn ouders niet goed voor mij waren.
Hij is denk ik degene net als jou to.
Komt uit een heel lief stabiel gezin met respect voor elkaar. Ik kom uit een heel apart gezin met ruzie, fysiek geweld, chantage enz enz.
Ik zeg ook nu als er wat is hoef je mij niet te bellen en naar de begrafenis ga ik ook niet.
Mijn ouders zijn nog niet in die fase maar ik heb nu al besloten dat ik niet ga. De rest van de familie waarmee ik wel contact heb weet dat een respecteert dat.
Heel veel succes en sterkte met je man.
Veel herkenbaarheden.
Ik snap je man.
Ergens werd er geschreven dat ouders het contact met hun kinderen niet verbreken, mijn ouders deden dat regelmatig, trekken afstoten. Elke keer maakte ik t weer goed. Tot en paar jaar geleden. Ik zat in therapie ivm lichamelijke en geestelijke mishandeling in mijn jeugd en ook het gedrag van trekken en afstoten kwam ter sprake.
Laatste keer dat mijn ouders dus bedachten om voorlopig geen contact met mij te willen heb ik gezegd dat dat goed was en dat dat dan wel definitief zou zijn. Ze zeiden nee hoor over tijdje als wij er weer aan toe zijn bellen we je weer.
Ik heb hun per direct op alle kanalen geblokkeerd.
Als ze ooit contact willen doen ze dat maar via mijn man.
Ze proberen t ook wel maar ik geef niet meer toe. Inmiddels 5 jaar therapie verder en afgesloten.
Ik wacht niet meer op erkenning en goedkeuring die krijg ik niet.
Het verbroken contact ook niet mijn keuze heeft wel ontzettend veel rust gegeven.
Mijn man heeft altijd al gezegd dat mijn ouders niet goed voor mij waren.
Hij is denk ik degene net als jou to.
Komt uit een heel lief stabiel gezin met respect voor elkaar. Ik kom uit een heel apart gezin met ruzie, fysiek geweld, chantage enz enz.
Ik zeg ook nu als er wat is hoef je mij niet te bellen en naar de begrafenis ga ik ook niet.
Mijn ouders zijn nog niet in die fase maar ik heb nu al besloten dat ik niet ga. De rest van de familie waarmee ik wel contact heb weet dat een respecteert dat.
Heel veel succes en sterkte met je man.
maandag 24 juli 2023 om 09:46
Hij gaat in therapie, heeft gisteren contact gezocht met de psychotherapeut. Daar zullen deze vragen ongetwijfeld ter sprake komen. Ik denk dat het niet zo raar is dat hij hun gedrag (niet geïnformeerd worden over het ‘sterven’ van zijn vader) opvat als een afwijzing; het zou wel heel stoïcijns zijn geweest als hij daar zijn schouders over had opgehaald. Zeker omdat hij na de eerdere breuk het bewuste (en volwassen) besluit had genomen om zijn gekrenktheid aan de kant te zetten en de rit uit te zitten. Hij heeft (getuige de wekelijkse bezoekjes) echt geprobeerd er volwassen mee om te gaan, geen verwachtingen meer te hebben en zijn ego aan de kant te zetten. Voor hem was dat een manier om de teugels in handen te nemen. Zo wilde hij het: accepteren dat er niet meer te halen viel, niet meer treuren om wat zijn ouders allemaal níet te bieden hadden, vanuit de gedachte: het is wat het is. Realistisch, nou ja: volwassen.meisje85 schreef: ↑24-07-2023 07:12Wat ik heel erg terug lees in je verhalen is dat je man eigenlijk steeds "het kleine kind" - wat in zekere zin ook samenhangt met slachtoffer zijn -is in het verhaal. Hij is natuurlijk volwassen, dat snap ik, maar het lijkt op een bepaalde manier alsof hij die rol niet (helemaal) heeft. Hij heeft verwachtingen, hoop, is afwachtend en lijdzaam, onbekend met eigen behoeften. Waardoor sommige dingen die heel normaal of logisch zijn, voor hem geen normale of logische opties zijn. Dit zijn echt dingen die hij in therapie zal moeten inzien. Het is hier en nu, maar je man handelt vanuit toen. Maar hier en nu is hij een volwassen man, die zich uit mag spreken, die verwachtingen los mag laten, die zelf teugels in handen kan pakken, zonder dat hij daarbij afhankelijk hoeft te zijn van wat zijn ouders doen. Als we het dan hebben over zijn rol in deze dynamiek, dan gaat het volgens mij daarover en zou er voor je man echt een wereld te winnen zijn als hij daar meer inzicht in zou krijgen.
Toen gebeurde dit. Is het raar dat hij zich nu enorm genaaid voelt? Ik ga ervan uit dat hij ook hier wel weer overheen zal komen, hoor. Maar op dit moment nog even niet.
maandag 24 juli 2023 om 10:17
Ons narratief was jarenlang vrij neutraal. We spraken zelden over deze mensen; ze waren ergens op de achtergrond aanwezig en mijn man had besloten zijn verlies te nemen: geen erkenning, wel contact (en aangezien nergens over gepraat werd, was dat contact niet heel ingewikkeld). We lachten wel eens als hij naar zijn ouders ging: “Oh, ga je van tevoren tennissen bij hen om de hoek? Dan telt het niet!” Maar hij ging, en dat is jarenlang prima gegaan, al was het voor hem wel een offer, maar voor de lieve vrede deed hij het graag. Zijn ouders waren al oud, hij vond zichzelf ook gewoon te oud voor boosheid over zijn vader: zonde van zijn verder zo leuke leven. Hij had het afgesloten.*Sikkepit* schreef: ↑24-07-2023 07:30Samarinde, ik had al een beetje aan zien komen dat de reacties je zouden raken en tot afweer zouden leiden. Dat is ook heel begrijpelijk. Jij en je man hebben, door de jaren heen, in al die lange gesprekken, een narratief opgebouwd. Overtuigingen die een rol speelden in jullie leven, ze waren (hoe pijnlijk misschien) vertrouwd en bekend en daarmee geruststellend. Vanuit dat narratief konden jullie gebeurtenissen en ervaringen in een perspectief plaatsen en zodoende interpreteren en verklaren.
Ik vermoed dat nu voor het eerst in al die jaren die overtuigingen bevraagd en in een ander daglicht gesteld worden. Door onbekende buitenstaanders nota bene. Dat kan mogelijk voelen alsof je ze worden afgenomen. Alsof mensen je niet geloven en je wellicht het gevoel kunnen geven of jullie zèlf debet zijn aan deze situatie. Dat roept begrijpelijk een sterke reactie en afkeur op.
Aan je wijze van reageren haal ik dat je je eigen overtuigingen blijft verdedigen en ik denk dat het waarschijnlijk te onveilig voelt om andere inzichten zelfs maar te onderzoeken en beproeven. Ik had ook niet verwacht dat een handvol berichten van wat onbekenden daar zomaar verandering in zouden kunnen brengen.
Ik ben in elk geval blij dat jullie de keuze hebben gemaakt dat je man in therapie gaat en eigenlijk denk ik dat ook jij daarmee gebaat zult zult zijn. In een therapie zullen jullie overtuigingen ook bekeken, bevraagd en in een ander licht gesteld gaan worden, maar dan op een professionele wijze die hopelijk wel veilig genoeg is om voor jezelf die uitdaging aan te gaan. Dat laatste hoop ik oprecht. Ik lees twee mensen die die al lang gevangen zitten in de slangenkuil van een giftige familiedynamiek. Een familie die waarschijnlijk allemaal op hun eigen manier gebukt gaat en probeert te overleven met de gevolgen van generationeel trauma. En, onmachtig als ze zijn, elkaar daarin beschadigen en meer trauma veroorzaken. Dat is pijnlijk om als buitenstaander te lezen en ik wens jullie dan ook dat daar iets van verlichting in mag komen. Ik hoop ook dat jullie mogen ervaren dat je zelf meer macht en mogelijkheden hebt dan je zou vermoeden om die dynamiek te veranderen en het patroon van beschadigen te stoppen.
Een forum is daarvoor niet de plaats. Een psycholoog wel.
Ik wens jullie veel sterkte, moed en wijsheid.
Dat was ons narratief. Onze kinderen hadden allang geaccepteerd dat er voor hen nauwelijks ruimte was in het leven van hun grootouders; wij kwamen altijd met z’n allen naar hun verjaardagen en deden wat van ons verwacht werd. Er was nauwelijks een narratief - we waren ons er allemaal van bewust dat er trauma’s en ander onvermogen schuilging onder hun (niet zo leuke) gedrag, maar wat doe je eraan? Zij waren hoe dan ook te oud om nog te kunnen veranderen, dus we legden ons erbij neer. Je zou kunnen zeggen dat wij in staat waren om over onze eigen schaduw heen te springen, juist omdát we begrepen dat het leven niet aardig was geweest voor mijn schoonvader, en juist omdát we inzagen hoe zwaar dat ook was voor mijn schoonmoeder. Er was vanuit ons begrip en acceptatie: laten we ze tegemoet komen en ze geven waar ze zo naar verlangen, namelijk contact met ons.
maandag 24 juli 2023 om 10:26
Ik begrijp dit echt niet. Hij heeft ervoor gekozen niet te mantelzorgen en ging op vakantie. Ik zeg dat zonder oordeel maar het is precies wat er gebeurd is. Is het dan raar dat de andere kant niet de moeite neemt om hem op de hoogte te houden? Waarom zouden zij? En waarom wil je man graag weten hoe het met vader is. Hij heeft zijn handen er toch vanaf getrokken? Dit spel houden jullie echt in stand zo.samarinde schreef: ↑24-07-2023 09:46Hij gaat in therapie, heeft gisteren contact gezocht met de psychotherapeut. Daar zullen deze vragen ongetwijfeld ter sprake komen. Ik denk dat het niet zo raar is dat hij hun gedrag (niet geïnformeerd worden over het ‘sterven’ van zijn vader) opvat als een afwijzing; het zou wel heel stoïcijns zijn geweest als hij daar zijn schouders over had opgehaald. Zeker omdat hij na de eerdere breuk het bewuste (en volwassen) besluit had genomen om zijn gekrenktheid aan de kant te zetten en de rit uit te zitten. Hij heeft (getuige de wekelijkse bezoekjes) echt geprobeerd er volwassen mee om te gaan, geen verwachtingen meer te hebben en zijn ego aan de kant te zetten. Voor hem was dat een manier om de teugels in handen te nemen. Zo wilde hij het: accepteren dat er niet meer te halen viel, niet meer treuren om wat zijn ouders allemaal níet te bieden hadden, vanuit de gedachte: het is wat het is. Realistisch, nou ja: volwassen.
Toen gebeurde dit. Is het raar dat hij zich nu enorm genaaid voelt? Ik ga ervan uit dat hij ook hier wel weer overheen zal komen, hoor. Maar op dit moment nog even niet.
maandag 24 juli 2023 om 10:29
Samarinde, er speelt veel meer narratief/overtuigingen onder de oppervlakte dan waar jullie je bewust van zijn. Dat blijkt steeds weer uit je reacties. In therapie kun je dit gaandeweg blootleggen en het onderzoeken en aanpassen. Een psycholoog kan hier goed bij helpen.samarinde schreef: ↑24-07-2023 10:17Ons narratief was jarenlang vrij neutraal. We spraken zelden over deze mensen; ze waren ergens op de achtergrond aanwezig en mijn man had besloten zijn verlies te nemen: geen erkenning, wel contact (en aangezien nergens over gepraat werd, was dat contact niet heel ingewikkeld). We lachten wel eens als hij naar zijn ouders ging: “Oh, ga je van tevoren tennissen bij hen om de hoek? Dan telt het niet!” Maar hij ging, en dat is jarenlang prima gegaan, al was het voor hem wel een offer, maar voor de lieve vrede deed hij het graag. Zijn ouders waren al oud, hij vond zichzelf ook gewoon te oud voor boosheid over zijn vader: zonde van zijn verder zo leuke leven. Hij had het afgesloten.
Dat was ons narratief. Onze kinderen hadden allang geaccepteerd dat er voor hen nauwelijks ruimte was in het leven van hun grootouders; wij kwamen altijd met z’n allen naar hun verjaardagen en deden wat van ons verwacht werd. Er was nauwelijks een narratief - we waren ons er allemaal van bewust dat er trauma’s en ander onvermogen schuilging onder hun (niet zo leuke) gedrag, maar wat doe je eraan? Zij waren hoe dan ook te oud om nog te kunnen veranderen, dus we legden ons erbij neer. Je zou kunnen zeggen dat wij in staat waren om over onze eigen schaduw heen te springen, juist omdát we begrepen dat het leven niet aardig was geweest voor mijn schoonvader, en juist omdát we inzagen hoe zwaar dat ook was voor mijn schoonmoeder. Er was vanuit ons begrip en acceptatie: laten we ze tegemoet komen en ze geven waar ze zo naar verlangen, namelijk contact met ons.
De waarheid heeft het ook niet makkelijk de laatste tijd.
maandag 24 juli 2023 om 10:39
Dat zou best kunnen, ja. Ik zou me kunnen voorstellen dat mijn schoonmoeder in een complete paniekkramp is geschoten toen de huisarts vertelde dat haar man op weg ging naar zijn levenseinde. Wat in theorie nog maanden kan duren. Er is alleen besloten om hem geen ondersteunende medicijnen meer te geven.Tacelia schreef: ↑24-07-2023 07:34Hoe moeilijk ook voor dit moment, denk ik dat het er op de momenten dat het er toe gaat doen, voor je man wel duidelijk wordt wat hij wil/behoefte aan heeft. Normaalgesproken is het wel redelijk in te schatten, maar in een situatie als deze weet je niet wat je eerst nog te wachten staat. Het feit dat ze al zo lang niets laten horen, terwijl ze weten dat jullie terug zijn ... het zou mij niets verbazen als vader een keisterke man blijkt te zijn die er deze keer 'wonderbaarlijk' bovenop is gekomen of dat het gewoon allemaal niet waar is hoe jullie het hebben ervaren en je man ineens niet meer op kwam dagen op de wekelijkse bezoekjes.
Deze mensen praten niet, zéker niet over de dood. Dat is vrij onvoorstelbaar bij een man van 90+, maar mijn schoonouders zijn tot voor kort heel boos geweest op de batterij artsen die ze bezochten en die allemaal zeiden dat een hartoperatie niet meer mogelijk was vanwege de hoge leeftijd van mijn schoonvader. In die zin leefden ze buiten de realiteit, en weigerden ze de naderende dood te aanvaarden. Gewoon: kop in het zand en op zoek naar een góede arts die wel zou opereren.
Voor mijn schoonmoeder voelt het als onrecht. Alsof haar man veel te vroeg uit het leven wordt weggerukt op zijn 94e. We hebben geprobeerd het onderwerp met ze te bespreken, juist omdat het zo belangrijk is om de dood te aanvaarden (en ze hadden vijf jaar de tijd om ernaartoe te leven) maar het was onbespreekbaar.
Misschien is er dus niet meer aan de hand dan dat. Het einde komt in zicht, er moet nu wél onder ogen worden gezien dat het leven niet eeuwig is. Maar dat weet ik niet zeker; voor hetzelfde geld is hij echt al stervende. Of dood.
maandag 24 juli 2023 om 10:41
Je moet wel lezen. Lang topic, maar het staat er echt allemaal in.Paska schreef: ↑24-07-2023 10:26Ik begrijp dit echt niet. Hij heeft ervoor gekozen niet te mantelzorgen en ging op vakantie. Ik zeg dat zonder oordeel maar het is precies wat er gebeurd is. Is het dan raar dat de andere kant niet de moeite neemt om hem op de hoogte te houden? Waarom zouden zij? En waarom wil je man graag weten hoe het met vader is. Hij heeft zijn handen er toch vanaf getrokken? Dit spel houden jullie echt in stand zo.
maandag 24 juli 2023 om 10:45
Waarom zo suggestief? Schrijf dan op wat je bedoelt.*Sikkepit* schreef: ↑24-07-2023 10:29Samarinde, er speelt veel meer narratief/overtuigingen onder de oppervlakte dan waar jullie je bewust van zijn. Dat blijkt steeds weer uit je reacties. In therapie kun je dit gaandeweg blootleggen en het onderzoeken en aanpassen. Een psycholoog kan hier goed bij helpen.
maandag 24 juli 2023 om 10:54
Wat een mooie rationalisering van iets wat heel emotioneel is, van die zaken rond ziekte en dood en verlies en liefde en dingen die daardoor definitief niet meer goed komen. Ik denk als je dit met logica blijft benaderen, dat je dan mist waarom sommige mensen doen wat ze doen.samarinde schreef: ↑24-07-2023 10:39Dat zou best kunnen, ja. Ik zou me kunnen voorstellen dat mijn schoonmoeder in een complete paniekkramp is geschoten toen de huisarts vertelde dat haar man op weg ging naar zijn levenseinde. Wat in theorie nog maanden kan duren. Er is alleen besloten om hem geen ondersteunende medicijnen meer te geven.
Deze mensen praten niet, zéker niet over de dood. Dat is vrij onvoorstelbaar bij een man van 90+, maar mijn schoonouders zijn tot voor kort heel boos geweest op de batterij artsen die ze bezochten en die allemaal zeiden dat een hartoperatie niet meer mogelijk was vanwege de hoge leeftijd van mijn schoonvader. In die zin leefden ze buiten de realiteit, en weigerden ze de naderende dood te aanvaarden. Gewoon: kop in het zand en op zoek naar een góede arts die wel zou opereren.
Voor mijn schoonmoeder voelt het als onrecht. Alsof haar man veel te vroeg uit het leven wordt weggerukt op zijn 94e. We hebben geprobeerd het onderwerp met ze te bespreken, juist omdat het zo belangrijk is om de dood te aanvaarden (en ze hadden vijf jaar de tijd om ernaartoe te leven) maar het was onbespreekbaar.
Misschien is er dus niet meer aan de hand dan dat. Het einde komt in zicht, er moet nu wél onder ogen worden gezien dat het leven niet eeuwig is. Maar dat weet ik niet zeker; voor hetzelfde geld is hij echt al stervende. Of dood.
Wat eten we vanavond?
maandag 24 juli 2023 om 10:57
Om deze even aan te halen: zoals ik hierboven al schreef, had mijn man die irreële verwachtingen allang losgelaten (wat er niet inzit, komt er ook niet uit) en de drang naar erkenning omvatte niet veel meer dan de feitelijke constatering dat hij hun zoon was. Daarom verbrak hij het contact niet. Wat waarschijnlijk wel beter was geweest, maar elk verlangen naar erkenning was allang de grond ingeboord en daar had hij zich allang bij neergelegd.*Sikkepit* schreef: ↑24-07-2023 07:58Een hele belangrijke reden voor therapie is het leren loslaten van irreële verwachtingen en de drang naar erkenning.
Dat zijn tegelijk ook twee hele harde noten om te kraken.
Dat staat echter los van het feit dat hij niet geïnformeerd werd toen zijn vader op sterven lag. Dat is geen irreële verwachting. Dat is ook geen verlangen naar erkenning. Dat is niet meer dan normaal als het om je vader gaat.
maandag 24 juli 2023 om 10:59
Je hebt niet te maken met normale mensen.samarinde schreef: ↑24-07-2023 10:57Om deze even aan te halen: zoals ik hierboven al schreef, had mijn man die irreële verwachtingen allang losgelaten (wat er niet inzit, komt er ook niet uit) en de drang naar erkenning omvatte niet veel meer dan de feitelijke constatering dat hij hun zoon was. Daarom verbrak hij het contact niet. Wat waarschijnlijk wel beter was geweest, maar elk verlangen naar erkenning was allang de grond ingeboord en daar had hij zich allang bij neergelegd.
Dat staat echter los van het feit dat hij niet geïnformeerd werd toen zijn vader op sterven lag. Dat is geen irreële verwachting. Dat is ook geen verlangen naar erkenning. Dat is niet meer dan normaal als het om je vader gaat.
(Bovendien: wat is normaal? Dat merk je hier in het topic al, sommige mensen kunnen zich voorstellen dat je je vader niet meer ziet als hij doodgaat, andere mensen vinden dat onvoorstelbaar. Normaal zegt alles over jouw normen en waarden, maar ze zijn niet echt een soort objectieve maatstaf als het gaat om dit soort zaken. Vind ik. Maar goed, dat is ook maar weer mijn normaal he?)
Wat eten we vanavond?
maandag 24 juli 2023 om 11:00
Of dat een achterdochtige manier is weet ik zo net niet. Als hij de reden naar hen gecommuniceerd heeft wel. Heeft hij dat niet dan kan ik me hun gevoel eigenlijk wel voorstellen. Ik zou dat niet tegen mjj kinderen zeggen maar het zou voor mij zeker waardevoller zijn als zij naar mij zouden komen voor een bak koffie, als dat ik het idee zou hebben dat mijn zoon zich hier ingeschreven heeft bij een tennisverenging en kmdat hij toch in de buurt is even een bakkje komt doen. Jouw voorbeeld/vergelijking over het tanken slaat natuurlijk nergens op maar zegt wel een hoop over hoe vast jullie staan in het negatieve. Snap sowieso de actie niet. Als je in je eigen omgeving al ingeschreven staat bij een tennisvereniging.samarinde schreef: ↑24-07-2023 00:06Ja, maar dat is een achterdochtige manier van denken. Mijn man heeft die tennisles omwille van zijn ouders (in hun woonplaats, waar hij helemaal niets te zoeken heeft) geregeld.
Waarom zou het beter, waardevoller, specialer zijn als hij die 45 minuten reed zónder te gaan tennissen (maar onderweg wel te tanken, wat toch ook een handeling is die niet om zijn ouders draait - of is dat wel toegestaan?)
maandag 24 juli 2023 om 11:03
Mijn moeder is na een ziekbed van zeven maanden overleden en wij hebben die zeven maanden gebruikt om in het reine te komen met het onverdraaglijke vooruitzicht aan haar dood. Dat was, achteraf, een groot cadeau. Hartverscheurend maar wel realistisch en daarom fijn.makreel schreef: ↑24-07-2023 10:54Wat een mooie rationalisering van iets wat heel emotioneel is, van die zaken rond ziekte en dood en verlies en liefde en dingen die daardoor definitief niet meer goed komen. Ik denk als je dit met logica blijft benaderen, dat je dan mist waarom sommige mensen doen wat ze doen.
Dat heeft niks met logica te maken; die gesprekken over de naderende dood voerden wij op aandringen van de huisarts. Niet omdat wij zo nuchter en gevoelloos waren.
maandag 24 juli 2023 om 11:05
Lief, deze dynamiek is simpelweg niet normaal.samarinde schreef: ↑24-07-2023 10:57Om deze even aan te halen: zoals ik hierboven al schreef, had mijn man die irreële verwachtingen allang losgelaten (wat er niet inzit, komt er ook niet uit) en de drang naar erkenning omvatte niet veel meer dan de feitelijke constatering dat hij hun zoon was. Daarom verbrak hij het contact niet. Wat waarschijnlijk wel beter was geweest, maar elk verlangen naar erkenning was allang de grond ingeboord en daar had hij zich allang bij neergelegd.
Dat staat echter los van het feit dat hij niet geïnformeerd werd toen zijn vader op sterven lag. Dat is geen irreële verwachting. Dat is ook geen verlangen naar erkenning. Dat is niet meer dan normaal als het om je vader gaat.
En dat ‘ allang losgelaten’ kun je wel opschrijven, maar dat maakt het nog niet waar.
Helaas.
miss_communicatie wijzigde dit bericht op 24-07-2023 11:07
5.79% gewijzigd
conversation = awareness
maandag 24 juli 2023 om 11:06
Klopt! Daarom waardeer ik de posts van Noekie-Noek ook zo. Zelfde geldt voor Paska. Geeft veel inzicht
anoniem_64c227383a508 wijzigde dit bericht op 24-07-2023 11:14
4.00% gewijzigd
maandag 24 juli 2023 om 11:14
maandag 24 juli 2023 om 11:14
Ik kan je verzekeren dat ik bij een topic van de schoonfamilie hetzelfde had gezegd. Maar voor zover ik weet lezen die niet mee, dus dat heeft niet zoveel zin.Grobbekuiken_ schreef: ↑24-07-2023 11:11Zou andersom ook moeten gelden, maar kennelijk moet dit alles alleen bij man vandaan komen.
Die ouwe van mij zei altijd tegen iedereen die maar wilde luisteren 'ik hoef geen respect te hebben voor mijn kinderen' maar verwachtte wel dat wij alle respect voor hem hadden. En iets dergelijks proef ik hier ook. Wel willen nemen, en met het nodige misselijke commentaar, maar niks daar tegenover zetten. Geloof me, daar ben je op den duur wel klaar mee en krijg je het echt niet meer voor elkaar om nog langer in mee te gaan.
Het is niet mijn bedoeling hun gedrag goed te praten of jouw ervaringen in twijfel te trekken. Maar ik kan wél begrijpen dat zij, ervan overtuigd dat man 'gewoon' op vakantie gaat en niet mantelzorgt, in HUN versie van deze gebeurtenissen deze keuzes maken. En dat besef kan jezelf helpen als je aan de andere kant staat.
maandag 24 juli 2023 om 11:25
Zo bedoel ik het helemaal niet.samarinde schreef: ↑24-07-2023 11:03Mijn moeder is na een ziekbed van zeven maanden overleden en wij hebben die zeven maanden gebruikt om in het reine te komen met het onverdraaglijke vooruitzicht aan haar dood. Dat was, achteraf, een groot cadeau. Hartverscheurend maar wel realistisch en daarom fijn.
Dat heeft niks met logica te maken; die gesprekken over de naderende dood voerden wij op aandringen van de huisarts. Niet omdat wij zo nuchter en gevoelloos waren.
Heel waardevol als je zo afscheid kunt nemen van een ouder en als de dood bespreekbaar kan worden gemaakt. En op een bepaald moment zou je zeggen dat je ook geen keuze meer hebt: iemand gaat dood, geen houden meer aan.
Jij vergelijkt wat jij normaal vindt - en wat het voor heel veel mensen ook is - met mensen die er een hele andere normaal op na houden. En daarom gaat de logica de mist in. Zij zullen een gesprek over het einde van het leven anders opvatten dan jij en je man dat hebben bedoeld. Dat is niet jullie schuld, het is zoals het is.
Wat eten we vanavond?
maandag 24 juli 2023 om 11:29
Ik bedoel het niet suggestief, maar heb het bewust algemeen gehouden omdat dit forum niet de plek is om zo diep en gedetailleerd op de materie in te gaan. Daar is therapie de aangewezen plek voor.
De waarheid heeft het ook niet makkelijk de laatste tijd.
maandag 24 juli 2023 om 11:32
Dat besef is er wel, hoor. Noekie-Noek en Paska kunnen heel precies verwoorden wat de familie van mijn man denkt, daarom weet ik (en mijn man ook, na jarenlange ervaring) echt wel dat er twee werkelijkheden zijn, en die werkelijkheden zullen elkaar nooit overlappen.Wandelaar schreef: ↑24-07-2023 11:14Ik kan je verzekeren dat ik bij een topic van de schoonfamilie hetzelfde had gezegd. Maar voor zover ik weet lezen die niet mee, dus dat heeft niet zoveel zin.
Het is niet mijn bedoeling hun gedrag goed te praten of jouw ervaringen in twijfel te trekken. Maar ik kan wél begrijpen dat zij, ervan overtuigd dat man 'gewoon' op vakantie gaat en niet mantelzorgt, in HUN versie van deze gebeurtenissen deze keuzes maken. En dat besef kan jezelf helpen als je aan de andere kant staat.
Maar wat Grobbekuiken zegt, klopt wel precies. Mijn man kreeg straf toen hij niet wilde mantelzorgen, wat op zichzelf en tot op zekere hoogte best begrijpelijk is (als je je in die andere werkelijkheid verplaatst). Als de familie van mijn man hem had opgebeld om dat te melden - dus gewoon: "Hé, we balen van je, dus zoek het verder maar uit!" - was er veel minder aan de hand geweest dan nu, omdat er dan duidelijkheid was geweest. Echter, hier komt het afstoten-aantrekken mechanisme in beeld, want zodra mijn man de bittere pil doorslikte (oké, dan ben ik dus niet welkom...) begonnen ze aan de andere kant aan hem te trekken: bellen, mailen, tussenpersonen inschakelen, nou ja, álles om hem ertoe te bewegen om terug te komen. Waarom hadden ze hem dan niet metéén gebeld? Wel zo gemakkelijk, toch?
Zeker, maar dan hadden ze hun straf niet kunnen uitdelen.
Dus de hele theorie van Paska, dat het logisch is dat ze hem er niet bij willen hebben omdat hij niet wil mantelzorgen, gaat mank. Ze willen hem er juist wél bij hebben! Maar: op hún voorwaarden. Pas nadát ze hem hadden gestraft, hebben ze alles uit de kast getrokken om hem terug te lokken naar Nederland. Gewoon, omdat het kan.
En dát is een werkelijkheid die toch wat lastiger te accepteren is.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
