Relaties
alle pijlers
steun gezocht!!!!
maandag 1 oktober 2007 om 13:53
na bijna 2 jaar een moeizame relatie heb ik er een punt achter gezet.
geschiedenis. mijn partner kan niet praten, bij ruzie word er een punt achter gezet. probeer ik de situatie niet uit de hand te laten lopen, daarna praten we kort en gaan we eigenlijk door alsof er niets aan de hand is. daar komt bij dat mijn partner depressief was/ is. ik wil iemand dan niet laten zitten. nu heb ik gezegd dat ik niet meer kan. gisteren een gesprek, er was nog hoop en ik heb gezegd dat ik niet meer verder kan. nu krijg ik allemaal sms-jes en mailtjes. het waren mijn woorden niet, dat waren ze wel. nu wil hij als vrienden verder gaan, als hele goede vrienden want dit wil hij niet. en ik wil dit ook niet volgens hem. ik kan niet meer en wil niet meer, maar wil dit op een fatsoenlijke manier doen. met mijn vorige ex ging dit heel goed. we zijn echt als vrienden uit elkaar gegaan.
hoe blijf ik sterk genoeg zonder weer met allemaal schuldgevoelens te zitten???????
geschiedenis. mijn partner kan niet praten, bij ruzie word er een punt achter gezet. probeer ik de situatie niet uit de hand te laten lopen, daarna praten we kort en gaan we eigenlijk door alsof er niets aan de hand is. daar komt bij dat mijn partner depressief was/ is. ik wil iemand dan niet laten zitten. nu heb ik gezegd dat ik niet meer kan. gisteren een gesprek, er was nog hoop en ik heb gezegd dat ik niet meer verder kan. nu krijg ik allemaal sms-jes en mailtjes. het waren mijn woorden niet, dat waren ze wel. nu wil hij als vrienden verder gaan, als hele goede vrienden want dit wil hij niet. en ik wil dit ook niet volgens hem. ik kan niet meer en wil niet meer, maar wil dit op een fatsoenlijke manier doen. met mijn vorige ex ging dit heel goed. we zijn echt als vrienden uit elkaar gegaan.
hoe blijf ik sterk genoeg zonder weer met allemaal schuldgevoelens te zitten???????
maandag 1 oktober 2007 om 14:01
maandag 1 oktober 2007 om 14:06
maandag 1 oktober 2007 om 14:13
Ik heb hier vrij weinig ervaring mee blijkt maar weer. Ik heb natuurlijk wel vriendjes gehad, maar dat verliep anders. ik heb nooit iemand willen kwetsen en nu loop ik daar dus tegenaan. maar door een ander niet te kwetsen kwets ik mezelf des te meer. ik hoop op rust en dat is momenteel erg moeilijk. ik weet het allemaal wel, ik gaf de adviezen ook aan anderen maar voor mezelf is dat een stuk lastiger.
ik weet niet hoe ik het goed moet verwoorden.
wel heel erg bedankt voor jullie reacties, vandaag is een hele zware dag
ik weet niet hoe ik het goed moet verwoorden.
wel heel erg bedankt voor jullie reacties, vandaag is een hele zware dag
dinsdag 2 oktober 2007 om 01:02
Hey Amteg,
Herken wel e.e.a. in je verhaal. Heb ook mijn relatie verbroken na 2 jaar. Vriend was vaak, vaaaaak down, negatief. Achteraf gezien (is inmiddels een jaar of wat geleden) had hij prima de stempel "depressief" kunnen hebben.
Toen ik eens écht op mijn grenzen bleef trok hij zijn trucendoos open.
Zijn woorden werden mijn woorden, verhalen werden verdraaid. Hij werd de paniek zelve, had ik hem aangedaan. Zou ik ook vast anders willen. En op het moment dat ik dacht het juiste te gaan zeggen (geruststelling, eigen verhaal nou eens écht duidelijk maken) kreeg ik het keihard terug. En ik pikte dat, omdat ik het ook wel zielig vond. Als ik het nou eens anders bracht, of vroeg, of zei, of duidelijk maakte...
Eerdere vriendjes gehad, en er ook 2 keer eerder een punt achter gezet. Verliep wel oké, vriendjes blijven was van beide kanten goed op te brengen. omdat vriendjes en ik wel bedachten dat het niet ging werken.
Met deze dus niet. Wat ik ook zei, partij empathie uit de kast, hielp geen donder. Iedere zin en uitleg werd aangegrepen om mij duidelijk te maken hoe fout ik het zag, en hoe goed hij het bedoelde. Als ik maar wat harder aan de slag ging, kwam het wel goed. Ben hier een maand of 3 druk mee geweest, totdat ik besefte dat het probleem niet bij mij lag. Ik moest iemand anders zijn/worden wilde ik met hem kunnen leven. En ik besefte dat ik mezelf wel prima vond zoals ik was. En dus bij mijn standpunt bleef: dit gaat 'm niet worden! Bij ieder meningsverschil was ik degene die mezelf wegcijferde, zijn kant wel snapte, mezelf weer aanpastte. De boel sussen, van verschillende kanten bekijken, en uiteindelijk mijn klep maar weer houden. Dan zou het wel weer rustig worden en zich wel weer oplossen. Totdat ik me bedacht dat ik me constant aan liep te passen, om de lieve vrede te bewaren. Dat heb ik uitgesproken, daarbij aangegeven (in alle redelijkheid, dacht ik zo) dat het niet ging werken en dat we allebei onze eigen weg maar moesten gaan.
Vervolgens een week lang iedere dag ongeveer 40 (!!!) smsjes. Alles van de afgelopen 2 jaar werd teruggehaald, en vooral, tegen me gebruikt. Werd er bijna bang van, hij ging er zo obsessief mee om. Ben in de bange mood nog héél even blijven hangen en daarna vooral erg pissig geworden, omdat ik besefte dat hij keer op keer, al veel te lang, de grens opzocht en er steeds weer overheen ging. Om zijn zin te krijgen. Achteraf gezien was het (we waren allebei 28) erg duidelijk dat hij nooit heeft geleerd zich als een volwassen vent te gedragen, met een incidentele tegenslag. Is sneu genoeg, maar besefte me ook dat het niet aan mij was om hem dat aan te leren.
Ben toen maar heel kort door de bocht geweest en heb hem op de negeer gezet. Na die eerste week werden de smsjes gehalveerd, 20 per dag is veel, en kostte me moeite om niet te reageren. Na een maand werd het rustiger. Soms krijg ik nu nog een smsje. Vooral om mij te triggeren. Stuurt dan bijv. dat hij een date wil met een van mijn vriendinnen. Dat negeer ik maar gewoon. Als iemand mij dit een jaar geleden had verteld, had ik hem/haar voor gek verklaard. Maar achteraf, nadat ik er écht klaar mee was, had ik het kunnen zien aankomen.
Hoop dat ik je een beetje goed interpreteer, maar vooral dat je je beseft dat je er mag zijn zoals je bent, en, wanneer hij daar niets mee kan, is dat jammer voor zijn egootje. Jij hoeft voor niemand jezelf weg te cijferen alleen om de goede vrede te bewaren. En misschien moet hij maar op zoek naar iemand met een minder sterke eigen mening.
Wens je veel standvastigheid toe! Laat je weten hoe het gaat??
Liefs, Rapunzel
Herken wel e.e.a. in je verhaal. Heb ook mijn relatie verbroken na 2 jaar. Vriend was vaak, vaaaaak down, negatief. Achteraf gezien (is inmiddels een jaar of wat geleden) had hij prima de stempel "depressief" kunnen hebben.
Toen ik eens écht op mijn grenzen bleef trok hij zijn trucendoos open.
Zijn woorden werden mijn woorden, verhalen werden verdraaid. Hij werd de paniek zelve, had ik hem aangedaan. Zou ik ook vast anders willen. En op het moment dat ik dacht het juiste te gaan zeggen (geruststelling, eigen verhaal nou eens écht duidelijk maken) kreeg ik het keihard terug. En ik pikte dat, omdat ik het ook wel zielig vond. Als ik het nou eens anders bracht, of vroeg, of zei, of duidelijk maakte...
Eerdere vriendjes gehad, en er ook 2 keer eerder een punt achter gezet. Verliep wel oké, vriendjes blijven was van beide kanten goed op te brengen. omdat vriendjes en ik wel bedachten dat het niet ging werken.
Met deze dus niet. Wat ik ook zei, partij empathie uit de kast, hielp geen donder. Iedere zin en uitleg werd aangegrepen om mij duidelijk te maken hoe fout ik het zag, en hoe goed hij het bedoelde. Als ik maar wat harder aan de slag ging, kwam het wel goed. Ben hier een maand of 3 druk mee geweest, totdat ik besefte dat het probleem niet bij mij lag. Ik moest iemand anders zijn/worden wilde ik met hem kunnen leven. En ik besefte dat ik mezelf wel prima vond zoals ik was. En dus bij mijn standpunt bleef: dit gaat 'm niet worden! Bij ieder meningsverschil was ik degene die mezelf wegcijferde, zijn kant wel snapte, mezelf weer aanpastte. De boel sussen, van verschillende kanten bekijken, en uiteindelijk mijn klep maar weer houden. Dan zou het wel weer rustig worden en zich wel weer oplossen. Totdat ik me bedacht dat ik me constant aan liep te passen, om de lieve vrede te bewaren. Dat heb ik uitgesproken, daarbij aangegeven (in alle redelijkheid, dacht ik zo) dat het niet ging werken en dat we allebei onze eigen weg maar moesten gaan.
Vervolgens een week lang iedere dag ongeveer 40 (!!!) smsjes. Alles van de afgelopen 2 jaar werd teruggehaald, en vooral, tegen me gebruikt. Werd er bijna bang van, hij ging er zo obsessief mee om. Ben in de bange mood nog héél even blijven hangen en daarna vooral erg pissig geworden, omdat ik besefte dat hij keer op keer, al veel te lang, de grens opzocht en er steeds weer overheen ging. Om zijn zin te krijgen. Achteraf gezien was het (we waren allebei 28) erg duidelijk dat hij nooit heeft geleerd zich als een volwassen vent te gedragen, met een incidentele tegenslag. Is sneu genoeg, maar besefte me ook dat het niet aan mij was om hem dat aan te leren.
Ben toen maar heel kort door de bocht geweest en heb hem op de negeer gezet. Na die eerste week werden de smsjes gehalveerd, 20 per dag is veel, en kostte me moeite om niet te reageren. Na een maand werd het rustiger. Soms krijg ik nu nog een smsje. Vooral om mij te triggeren. Stuurt dan bijv. dat hij een date wil met een van mijn vriendinnen. Dat negeer ik maar gewoon. Als iemand mij dit een jaar geleden had verteld, had ik hem/haar voor gek verklaard. Maar achteraf, nadat ik er écht klaar mee was, had ik het kunnen zien aankomen.
Hoop dat ik je een beetje goed interpreteer, maar vooral dat je je beseft dat je er mag zijn zoals je bent, en, wanneer hij daar niets mee kan, is dat jammer voor zijn egootje. Jij hoeft voor niemand jezelf weg te cijferen alleen om de goede vrede te bewaren. En misschien moet hij maar op zoek naar iemand met een minder sterke eigen mening.
Wens je veel standvastigheid toe! Laat je weten hoe het gaat??
Liefs, Rapunzel
dinsdag 2 oktober 2007 om 01:30
Beste TO,
Iemand die depressief is of gedeprimeerd, kan zich erg aan je vastklampen. Het lijkt erop dat je ex dit ook doet. Vanuit hem gezien heel begrijpelijk en vanuit jou gezien begrijpelijk dat je dat niet los kan laten, je hebt zolang voor zijn zielewelzijn gezorgd.
Toch is het beste voor jou en voor hem; duidelijkheid. Als jij er een punt achter wilt zetten, moet je dat ook doen, radicaal. Degene die je kwetst kan niet degene zijn die je troost. Hij zal zijn troost dus ergens anders moeten zoeken. Als jij hem dat blijft geven, blijft het voor jullie beiden een slepende, schrijnende toestand van steeds weer de confrontatie met pijn en afscheid.
Duidelijk zijn dus. Dat kan op een heel respectvolle manier, maar wees duidelijk en hou je eraan. Door toch steeds toe te geven, help je hem niet, want dan hoeft hij, kan hij geen andere steun zoeken. Geef hem, dwing hem in de ruimte om zijn verdriet wel ergens anders neer te leggen.
Ook jij hebt ruimte nodig voor je verdriet, en dat krijg je niet als je voor hem blijft zorgen. Daar hoef je je niet schuldig over te voelen. Jij was ook partner in deze relatie die mislukt is, en ook jij hebt hier pijn van. Gun jezelf de ruimte voor verwerken.
Sterkte meid!
Iemand die depressief is of gedeprimeerd, kan zich erg aan je vastklampen. Het lijkt erop dat je ex dit ook doet. Vanuit hem gezien heel begrijpelijk en vanuit jou gezien begrijpelijk dat je dat niet los kan laten, je hebt zolang voor zijn zielewelzijn gezorgd.
Toch is het beste voor jou en voor hem; duidelijkheid. Als jij er een punt achter wilt zetten, moet je dat ook doen, radicaal. Degene die je kwetst kan niet degene zijn die je troost. Hij zal zijn troost dus ergens anders moeten zoeken. Als jij hem dat blijft geven, blijft het voor jullie beiden een slepende, schrijnende toestand van steeds weer de confrontatie met pijn en afscheid.
Duidelijk zijn dus. Dat kan op een heel respectvolle manier, maar wees duidelijk en hou je eraan. Door toch steeds toe te geven, help je hem niet, want dan hoeft hij, kan hij geen andere steun zoeken. Geef hem, dwing hem in de ruimte om zijn verdriet wel ergens anders neer te leggen.
Ook jij hebt ruimte nodig voor je verdriet, en dat krijg je niet als je voor hem blijft zorgen. Daar hoef je je niet schuldig over te voelen. Jij was ook partner in deze relatie die mislukt is, en ook jij hebt hier pijn van. Gun jezelf de ruimte voor verwerken.
Sterkte meid!
oh that purrrrrrrrrfect feeling
vrijdag 5 oktober 2007 om 14:16
Blijf sterk! Zo'n keuze maak je niet zomaar. Daar is een proces aan vooraf gegaan en daar ben je bewust mee om gegaan. Dat kan je hem nog een keer zeggen/melden.
Om jezelf te sterken: schrijf alle slechte punten op. Pak die erbij als je je zwak voelt. Zet je telefoon uit, antwoord niet op zijn berichten of belletjes, laat hem even bekoelen nadat je hebt gezegd dat je heel zeker bent van je keuze (ook al voel je dat misschien niet altijd). laat nooit een opening open liggen naar hem toe. Maak afspraken met je vriendinnen, plan je agenda vol en ga door.
keep on going. Je zou nooit gelukkig zijn geworden in deze situatie. je bent supersterk door voor jezelf te kiezen! Go for it! Ga voor jezelf, meis!
Om jezelf te sterken: schrijf alle slechte punten op. Pak die erbij als je je zwak voelt. Zet je telefoon uit, antwoord niet op zijn berichten of belletjes, laat hem even bekoelen nadat je hebt gezegd dat je heel zeker bent van je keuze (ook al voel je dat misschien niet altijd). laat nooit een opening open liggen naar hem toe. Maak afspraken met je vriendinnen, plan je agenda vol en ga door.
keep on going. Je zou nooit gelukkig zijn geworden in deze situatie. je bent supersterk door voor jezelf te kiezen! Go for it! Ga voor jezelf, meis!
Volg je hart. Dat klopt.
vrijdag 5 oktober 2007 om 14:17
