Stieftopic

Anoniem_66da9c8962792 woensdag 30 augustus 2023 om 10:11

Een meeschrijftopic voor iedere stiefouder, bonusfiguur of hoe we ons ook willen noemen. Voor iedereen die door een relatie betrokken is bij een gezin met kinderen van een ander. Daarom relatiepijler en niet de kinderenpijler.

Zelf heb ik sinds ruim 8 maanden een LAT-langeafstandsrelatie met een man (49) met 3 kinderen. 2 jongens van 11 en een meisje van 8. Hij heeft co-ouderschap. Zelf (39) heb ik geen kinderen. Ook geen kinderwens (meer). Al vrij snel na het kennismaken en wat meer optrekken met zijn kinderen (zie mijn vorige topic) liep ik al tegen vanalles aan. Hoewel het contact goed loopt, de kinderen mij zeker leuk lijken te vinden en enthousiast reageren als ik er ben blijft het ingewikkeld. Mezelf als “bezoeker” in een gezin, me verwonderen over sommige dingen, en ja ook al enige frustratie opgelopen. Aandacht moeten delen. Kids die niet van jou zijn maar die (terecht!) wel op 1 staan voor je partner. Hoe gaat dit in de toekomst verder? Moet je dat wel willen? Welke rol is voor je weggelegd? En hoe neem je zelf de ruimte in die je nodig hebt? Omdat dit voor mij allemaal nieuw en onbekend terrein is merkte ik hoe fijn het was om hier ervaringen en meningen van anderen te lezen. Een stukje support. Maar ook een kritische spiegel.

Toevoeging: iedereen die op wat voor manier ook met “stiefsituaties” te maken heeft, voel je welkom om mee te schrijven.

anoniem_66da9c8962792 wijzigde dit bericht op 30-08-2023 11:17
Reden: Toevoeging gedaan

4.75% gewijzigd

kataravrouw vrijdag 14 februari 2025 om 14:17

Idd leg dat maar eens uit. Nu is je stiefkindje nog jong, maar hoe ouder hij/zij wordt hoe groter de invloed van moeder duidelijk wordt en hoe meer het kind in een loyaliteits conflict zal komen. Dat is toch vreselijk!! En dan hebben we het nog niet gehad over het verdriet van je partner.

En idd heel herkenbaar....mama mist je,mama voelt zich zo alleen, ik heb kadootjes gekocht enz enz.

Charlotta vrijdag 14 februari 2025 om 14:18

Oh jongens, wat een heftige verhalen. Het verbaast me in het verhaal van Katara wel dat de kinderen er tot hun puberleeftijd gewoon in meegingen. Rebelleerden die kinderen nooit tegen hun moeder? Ik kan me dat dus echt niet voorstellen, dat mijn pubers hier gesprekken gingen opnemen omdat hun vader dat van ze wilde. Echt, wtf? Wat bezielt die moeders?

kataravrouw vrijdag 14 februari 2025 om 18:03

Ik weet wel zeker dat de pubers rebelleerden tegen hun moeder. Dat doen de meeste pubers namelijk.
Maar het feit dat ze dat deden zegt veel over hoe gehersenspoeld ze waren.

Gelukkig nu ze volwassen zijn, weten ze wel hoe het werkelijk in elkaar zat en hebben dan ook nog maar sporadisch contact met hun moeder.
Maar het heeft ze getekend voor hun leven vrees ik.

En als je zoiets als vader moet mee maken [ of als stiefouder] ja dat is niet zo fijn.

Ammahoela vrijdag 14 februari 2025 om 18:33

kataravrouw schreef: ↑
14-02-2025 14:17
Idd leg dat maar eens uit.

Leggen jullie het eigenlijk wel eens uit? Wij doen dat tot nu toe niet omdat we moeder niet af willen vallen/niets negatiefs over haar willen zeggen. Maar we zien steeds meer dat kind (nu groep 4) er steeds meer van meekrijgt en zelf begint te schipperen.
Wat is beter: doen alsof er niets vreemds aan de hand is terwijl kind echt wel door heeft dat er gedoe is/spullen niet mee mogen/kleding wordt afgekeurd etc?
Of het wel benoemen en proberen op een kinderniveau er iets over uit te leggen? (En hoe doe je dat zonder iets negatiefs te zeggen over de ouder die zo maf aan het doen is?)

Mangogo vrijdag 14 februari 2025 om 19:55

Charlotta schreef: ↑
14-02-2025 14:18
Oh jongens, wat een heftige verhalen. Het verbaast me in het verhaal van Katara wel dat de kinderen er tot hun puberleeftijd gewoon in meegingen. Rebelleerden die kinderen nooit tegen hun moeder? Ik kan me dat dus echt niet voorstellen, dat mijn pubers hier gesprekken gingen opnemen omdat hun vader dat van ze wilde. Echt, wtf? Wat bezielt die moeders?

Kind van man is in net puber en zien we al bijna jaar niet. Als je iets vaak genoeg hoort, ga je het vanzelf geloven. Zeker als de mensen om je heen een zeer beperkt clubje zijn waar enkel mensen inzitten die het met moeder eens zijn. Er is dus geen ander referentiekader in ons geval bij moeder.

Mangogo vrijdag 14 februari 2025 om 19:58

Ammahoela schreef: ↑
14-02-2025 18:33
Leggen jullie het eigenlijk wel eens uit? Wij doen dat tot nu toe niet omdat we moeder niet af willen vallen/niets negatiefs over haar willen zeggen. Maar we zien steeds meer dat kind (nu groep 4) er steeds meer van meekrijgt en zelf begint te schipperen.
Wat is beter: doen alsof er niets vreemds aan de hand is terwijl kind echt wel door heeft dat er gedoe is/spullen niet mee mogen/kleding wordt afgekeurd etc?
Of het wel benoemen en proberen op een kinderniveau er iets over uit te leggen? (En hoe doe je dat zonder iets negatiefs te zeggen over de ouder die zo maf aan het doen is?)

Ik zou het globaal houden op moeder heeft andere regels dan wij. Je mag regels maken in je eigen huis en moeder heeft die regels en wij deze. Zoiets.

Hier werd kind namelijk uitgehoord als ze terugkwam en kreeg man dat weer via app op zijn dak.

kataravrouw zaterdag 15 februari 2025 om 11:30

Hier het zelfde de kinderen werden uitgehoord....dus wij bleven heel oppervlakkig en zeiden niets over moeder. Ook uitleggen dat elk huishouden zijn eigen regels heeft en dat dat prima is. Verder nooit iets slechts zeggen over moeder....want dat was voor de kinderen heel vervelend en gaf moeder weer munitie natuurlijk.

Wel hebben we op een gegeven moment haar geblokkeerd op telefoon en belangrijke zaken alleen via mail. Dat gaf veel rust. De mailtjes hebben we allemaal bewaard, mochten de kinderen daar behoefte aan hebben kunnen ze alles terug lezen.

stokbootje woensdag 5 maart 2025 om 10:13

Hoe gaat het met jullie? Ik ben ook benieuwd hoe het met blauwedruif gaat, maar ik geloof dat zij op anoniem is gegaan.

Ik ben officieel niet meer onderdeel van dit topic, want ik ben niet meer samen met iemand met kinderen. Ik noemde het eerder al terloops, maar omdat jullie altijd zo meegeleefd hebben en meegedacht, wilde ik het nog even echt vertellen.

Vriend en ik zijn uit elkaar dus. Ik was er op het forum al vaak op gewezen, dat hij mij niet echt hoog op zijn prioriteitenlijst leek te hebben staan, en dat de relatie misschien niet echt goed voor me was. Dat ben ik eindelijk ook in gaan zien. Er was een moment waarop ik zijn steun heel hard nodig had, maar hij besloot liever te zitten mokken omdat ik gesnauwd had. Die dynamiek was er al veel vaker, maar deze keer was het zo overduidelijk dat ik steun verdiende (door alles wat dat weekend speelde) dat me de schellen van de ogen vielen. Ik gun mezelf meer dan dat.

Het hele stiefkinderen gebeuren was dus geen oorzaak voor de breuk hier. Wel denk ik dat het in de eerste tijd van onze relatie gemaskeerd heeft hoe egoistisch mijn exvriend was. Want het leek logisch voor mij dat ik me constant moest aanpassen en onzichtbaar leek.. want hij had kinderen en dat gaat voor. Maar eigenlijk had het met die kinderen weinig te maken, hij is gewoon een type dat zijn eigen belang en ego vooral voor alles laat gaan.

Als het even kan, kies ik als volgende partner iemand zonder kinderen. Want een complicerende factor is het sowieso. Maar ik moet ook zelf leren dat ik niet hoef te bedelen om steun en een teamgevoel, dat het oke is dat ik dat wil in een relatie en dat er ook mannen zijn die dat kunnen bieden.

Qiya woensdag 5 maart 2025 om 10:25

Stokbootje wat een moedige stap! Fijn dat je het bent gaan inzien en voor jezelf hebt gekozen.
Snap helemaal dat je het liefst nu voor iemand gaat zonder kinderen. Zou ik ook doen als ik het over kon doen. Ondanks dat ik er ook van geniet.

Afgelopen zondag ben ik alleen met bonus zoon op pad geweest om z'n vader even tijd voor zichzelf te geven. Samen met een lieve vriendin van mij en haar 2 kinderen van ongeveer dezelfde leeftijd.
Naast dat ik bonuszoon al zag opfleuren dat hij alleen met mij op pad ging, was het dus echt een geweldige dag. Heb bonuszoon zelden zo enthousiast gezien, hij was zowat euforisch haha. Mega schattig. En de volgende dag zei hij nog tegen z'n vader dat hij het zo leuk vond met mij samen iets te doen.
En hij ging daarna voor die week naar z'n moeder en die appte: Hij zit heel lekker in z'n vel!!

Nou ja

wist echt niet dat zo'n dag zo'n impact zou hebben. En dat hij dus blijkbaar veel waarde hecht aan ook 1 op 1 momenten met mij.

Ik ben zelf kind van gescheiden ouders en heb me nooit echt gehecht aan de partner van m'n moeder. En hechte ook geen waarde aan 1 op 1 momenten met hem. Maar ik merk nu dat bonuszoon daar heel anders in staat en hij zich daardoor 'erbij' voelt horen.

Vond het zo leuk! En dat geeft mij ook echt een gevoel van waardering. Fijn.

Advocaatje woensdag 5 maart 2025 om 10:39

Stokbootje, verdrietig maar ook heel goed dat je de keuze gemaakt hebt. Klinkt ook als de juiste keuze.

Qiya, wat ontzettend leuk! Ik denk altijd dat stief geen behoefte heeft aan iets met mij ondernemen maar misschien toch iets doen.

Pioen00 woensdag 5 maart 2025 om 12:35

stokbootje schreef: ↑
05-03-2025 10:13
Als het even kan, kies ik als volgende partner iemand zonder kinderen. Want een complicerende factor is het sowieso. Maar ik moet ook zelf leren dat ik niet hoef te bedelen om steun en een teamgevoel, dat het oke is dat ik dat wil in een relatie en dat er ook mannen zijn die dat kunnen bieden.

Heel veel sterkte en ik denk een goed besluit van je als ik het zo lees. Ook ik heb ervan geleerd en ga ook niet meer een man uitzoeken die nog thuiswonende kinderen heeft. Het is zoals je zegt gewoon een extra onnodige complicerende factor. Misschien niet de hoofdreden dat dingen niet lekker lopen, maar vaak wel een enorme katalysator of het verbloemt een hoop. Ik wens je een lieve man toe met wie je een goed team kan vormen

Kitty30plus dinsdag 18 maart 2025 om 20:53

Zucht.. de realiteit slaat soms in. Een relatie beginnen met een man met kinderen betekent dat er vanuit hem gewoon minder flexibiliteit is. Ik weet écht wel waar ik aan begonnen ben. Maar aankomend weekend ga ik iets belangrijks doen, waar ik hem graag als steun bij had willen hebben. Dit lukt niet, want hij heeft de kinderen. Dit snap ik echt wel.

Maar aangezien ik veel flexibeler ben kan ik er wel vaker voor hem zijn dan hij voor mij.

Ik worstel een beetje hiermee. Ook omdat ik zijn kinderen nog niet heb ontmoet, dit gaat over een aantal weken wel gebeuren.

Ik wilde dit even kwijt.

Bastuba dinsdag 18 maart 2025 om 22:39

Waar zit je worsteling, Kitty30plus? En kan hij niet met je mee, of kan hij er überhaupt niet voor je zijn? Dat vind ik twee verschillende dingen, al begrijp ik dat je het allerliefste had dat je vriend letterlijk bij je zou zijn op dit voor jou belangrijke moment.

Voor de rest: inderdaad, als je samen bent met een partner met kinderen, dan is hij/zij in de eerste plaats bij zijn/haar kinderen en daardoor soms niet bij jou een moment dat je dat wel zou willen. En dat is, hoe begrijpelijk ook, soms best zuur.

Bij mij en mijn vriend is dit ook regelmatig het geval. Over het algemeen vind ik het niet zo’n probleem, misschien omdat ik voor ik hem kende heel lang vrijgezel ben geweest en het toen ook geen probleem vond om allerlei (belangrijke) dingen alleen te doen. Maar soms is het ook zo’n gegeven dat als een betonnen blok opeens midden op de weg staat en dat is niet fijn.

canis-felis dinsdag 18 maart 2025 om 23:46

Inderdaad de realiteit die aanklopt. Ik herken wat Bastuba schrijft, ook het stuk van lang single geweest zijn. Ik ben juist nog aan het leren steun te vragen, haha. Maar ook dan loop je wel eens tegen iets aan. Ik ga hem niet overstuur opbellen als ik weet dat hij met zijn kinderen aan tafel zit of een spelletje zit te doen. En dat hou je ook als je de kinderen al ontmoet hebt. Ik heb daar meer dan eens op de bank gezeten dat ik me eigenlijk heel rot voelde en bij hem wilde uithuilen, maar ja, kinderen in de kamer of in huis. Natuurlijk zijn er situaties waarin het volkomen legitiem is en hoe erg is het überhaupt dat kinderen er iets van meekrijgen, maar ik ervaar dat dan toch wel als beperking op zo'n moment.

Geef de liefde verdomme een keer een kans en niet de logica

Qiya woensdag 19 maart 2025 om 06:11

Wat is er zo belangrijk dat hij als steun bij zou moeten zijn? Is dat niet gewoon een mindset die je nu creëert en je door jezelf nu teleurgesteld bent? Ben het eens met Bastuba, hier ook lang vrijgezel geweest en deed het altijd alleen. Helemaal prima.
En dat zal blijven.. Ga dit jaar bijvoorbeeld naar India 4 weken, ook alleen. We kunnen het niet rond krijgen met oppas. En het liefst reis ik met mijn partner, maar ja... Dat is de situatie niet.

Hij heeft nu eenmaal kinderen, de eerste 6 maanden van onze relatie zag ik mijn partner om de week. Het is wat het is, ik wilde ook niks overhaasten en zijn zoon al ontmoeten.

Snap wel dat het wennen is, zeker ook als je ze straks ontmoet. Dat is weer een hele andere fase en niet perse makkelijker vond ik.
Geniet nog even in jullie bubbel en probeer anders tegen de situatie aan te kijken.
Wees blij dat je een betrokken vader aan de haak hebt geslagen. De kinderen hebben er voor gezorgd dat hij is, wie hij nu is.

Ga er geen weerstand bij voelen dat hij niet mee kan, dat ga je niet winnen.

Ammahoela woensdag 19 maart 2025 om 07:02

Kitty30plus schreef: ↑
18-03-2025 20:53
Zucht.. de realiteit slaat soms in. Een relatie beginnen met een man met kinderen betekent dat er vanuit hem gewoon minder flexibiliteit is. Ik weet écht wel waar ik aan begonnen ben. Maar aankomend weekend ga ik iets belangrijks doen, waar ik hem graag als steun bij had willen hebben. Dit lukt niet, want hij heeft de kinderen. Dit snap ik echt wel.

Flexibiliteit komt meer door wat iemand bereid is te regelen dan door echt de omstandigheden is mijn ervaring. Is het het hele weekend? Zo ja, had hij dan niet een weekend kunnen wisselen met zijn ex? Of als het een dagdeel is, is een oppas een optie? Of kunnen de kinderen een nachtje logeren bij opa en oma?
Kijk dat moet natuurlijk niet iedere 2 maanden een keer voorkomen, maar voor de echt belangrijke momenten moet dat toch kunnen? Soms een oppas regelen maakt je geen slechte ouder, ook niet als je gescheiden bent.

Qiya woensdag 19 maart 2025 om 07:12

Ammahoela schreef: ↑
19-03-2025 07:02
Flexibiliteit komt meer door wat iemand bereid is te regelen dan door echt de omstandigheden is mijn ervaring.

Hier ook mee eens, het is geven en nemen. Je moet niet structureel moeten inleveren.
Maar dat je zelf flexibeler bent zonder kinderen, is nu eenmaal een feit.

Charlotta woensdag 19 maart 2025 om 07:59

Qiya schreef: ↑
19-03-2025 06:11
Wat is er zo belangrijk dat hij als steun bij zou moeten zijn? Is dat niet gewoon een mindset die je nu creëert en je door jezelf nu teleurgesteld bent? Ben het eens met Bastuba, hier ook lang vrijgezel geweest en deed het altijd alleen. Helemaal prima.
En dat zal blijven.. Ga dit jaar bijvoorbeeld naar India 4 weken, ook alleen. We kunnen het niet rond krijgen met oppas. En het liefst reis ik met mijn partner, maar ja... Dat is de situatie niet.

Hij heeft nu eenmaal kinderen, de eerste 6 maanden van onze relatie zag ik mijn partner om de week. Het is wat het is, ik wilde ook niks overhaasten en zijn zoon al ontmoeten.

Snap wel dat het wennen is, zeker ook als je ze straks ontmoet. Dat is weer een hele andere fase en niet perse makkelijker vond ik.
Geniet nog even in jullie bubbel en probeer anders tegen de situatie aan te kijken.
Wees blij dat je een betrokken vader aan de haak hebt geslagen. De kinderen hebben er voor gezorgd dat hij is, wie hij nu is.

Ga er geen weerstand bij voelen dat hij niet mee kan, dat ga je niet winnen.

Hmmm.. als het gaat over bijvoorbeeld een begrafenis van een dierbare dan snap ik wel dat het heel lastig is als je vriend daar niet bij kan zijn vanwege zijn kinderen. Maar dat is een extreem geval natuurlijk, ik neem aan dat die vriend wel oppas zou kunnen regelen in zo’n geval.
Maar eerlijk gezegd kan ik behalve een begrafenis (en dan niet van een oudoom maar echt van je eigen moeder ofzo) niet echt veel gelegenheden bedenken waar mijn vriend perse bij zou moeten zijn om mij te steunen.

Qiya woensdag 19 maart 2025 om 08:04

Zo lees ik het niet Charlotta, dat is een ander verhaal.
Ze gaat iets doen

En ik snap de teleurstelling en het gevoel van 'jammer'. Maar ik sta er denk ik wat makkelijker in.

meisje85 woensdag 19 maart 2025 om 08:10

Ik denk dat het vaak ook gaat om een algeheel gevoel van je gesteund voelen. Dus dat je je ook gesteund voelt, als hij er niet bij is. Steunen zit 'm niet perse in aanwezig zijn. En dan is het natuurlijk nog steeds jammer dat hij er niet is, had je hem er liever bij gehad, maar voel je je wel gesteund. Ik denk dat als je die "basissteun" niet voelt, je meer zal gaan hameren op dingen als "je moet met me mee". Ik kan natuurlijk helemaal niet inschatten hoe dat bij jullie zit. Ik ben het trouwens ook eens met de opmerking hierboven, als het zo simpel is als "ik heb de kinderen dús ik kan niet", dan mag je ook wel wat meer flexibiliteit verwachten.

Trouwens, dit deel graag niet quoten, wij zitten inmiddels in een andere regeling: 2 weken hier, 2 weken daar. Daar zijn natuurlijk wel wat gesprekken aan vooraf gegaan, omdat "we willen bij jullie wonen" echt nog niet zo lang geleden is. Maar het gaat nu allemaal beter bij moeder én de kinderen zijn beter in staat ermee om te gaan. Het punt is dat de twee jongsten die overdrachtsdag heel vervelend vinden en - omdat de verschillen in beide huizen vrij groot zijn - het duurt altijd even voor ze gewend zijn, en dan moeten ze een paar dagen later alweer weg. Dus nu is het 2 om 2, om zo wat meer rust te creëren. En eerlijk gezegd: we hoopten al dat we zelf ook meer rust zouden ervaren en dat is ook zo. Die overdrachtsdag was voor ons ook een onrustige dag en we merkten aan onszelf ook dat we bepaalde dingen soms even lieten lopen omdat we dan dachten: 'ze zijn straks toch weer weg, laat maar even'. Je zou kunnen zeggen dat het soms een wat conflictmijdende kant in ons naar boven haalde.

Nu voelt het allemaal net weer wat normaler, als een normaler huishouden ofzo. Waarbij bijvoorbeeld ook opvalt dat de kinderen zich automatisch ook meer verantwoordelijk voelen voor de omgeving, door bijvoorbeeld meer op te ruimen (wat met pubers fijn is...) en doordat er meer tijd is om met hun vader te praten of iets te doen, geeft dat ook meer rust in huis. Ik ben wel benieuwd hoe, met name bij de jongste, het op langere termijn steeds 2 weken missen van de andere ouder bevalt. En daarnaast is het ook wel spannend. Het is pas net veranderd en de vraag over "hoe gaat het bij moeder" zit er bij ons echt nog wel een beetje in.

meisje85 wijzigde dit bericht op 19-03-2025 08:48

0.33% gewijzigd

Qiya woensdag 19 maart 2025 om 08:42

Meisje85, fijn een nieuwe regeling, hopelijk werkt dit prettig voor alle partijen.
2 weken bij hun moeder lijkt me dan wel heel lang. Maar hopelijk geeft het ook rust daar.

Hier verder geen nieuwtjes, het kabbelt lekker voort. Zoon trekt erg naar me toe, als hij echt wil uiten komt hij eerder naar mij, dan z'n vader. Dat geeft m'n partner ook aan me terug. Dat voelde eerst rot t.o.v hem, maar hij vindt het alleen maar mooi en fijn om te zien.

Advocaatje woensdag 19 maart 2025 om 17:08

Wat fijn voor de kinderen dat jullie dit konden regelen, Meisje. Was er nog veel aanpassing voor jezelf nodig? Kan me voorstellen dat je bepaalde dingen juist in de kindvrije weken plant, zelfs als ze niet meer klein zijn.

Kitty30Plus, ik denk dat er soms iets meer flexibiliteit is als je de kinderen wel kent. Maar het blijft natuurlijk deels wel zo. Ik ben laatst zelfs ook alleen naar iets belangrijks geweest omdat het niet anders te regelen viel. Uiteindelijk was dat gelukkig prima, maar soms is het lastiger.

Thuis987 vrijdag 28 maart 2025 om 17:10

Ik wil graag iets aan jullie voorleggen. Sinds drie jaar heb ik een lat relatie met een man met kinderen. Ik heb zelf ook kinderen. Ze zijn allemaal ouder dan 11 jaar. Met de vader van mijn kinderen heb ik prima contact. We gaan relaxed met elkaar om. We zijn geen vrienden. Als we iets moeten overleggen over de kinderen, appen of bellen we. Dat is denk ik 1 of 2 keer per week. We hebben geen enkel probleem met elkaars nieuwe relaties. Mijn vriend en zijn ex gaan ook goed met elkaar om. Ze hebben dagelijks contact over de kinderen en bij bijzondere gelegenheden gaan ze weleens samen eten met de kinderen waar dan verder niemand bij is. Hij vindt het heel belangrijk om een betrokken vader te zijn. Dat vind ik heel goed van hem natuurlijk. Soms vind ik wel dat hij iets relaxter zou kunnen doen. Als een kind een voetbalwedstrijd heeft gehad bijvoorbeeld, zou er wat mij betreft niet meteen diezelfde dag contact tussen beide ouders hoeven te zijn waarbij de ouder waar het kind is, vertelt aan de andere ouder hoe de wedstrijd ging. Laat het even, denk ik dan. Maar goed, ieder zijn eigen manier en ik laat het hem op zijn manier doen. Wat me wel regelmatig stoort inmiddels, is dat de ex van mijn vriend mij niet wil zien. Nooit. Toen we een relatie kregen waren ze al een aantal jaar gescheiden en had zij al lang een vriend. Toen ik in beeld kwam, deed ze daar heel dramatisch over tegen hem, ook in het bijzijn van hun kinderen. Hij dacht dat ze even moest wennen. Ik dacht: bijzonder, maar oké, best. Na ruim een jaar merkte ik op dat er niks veranderde en de wenperiode op zich voorbij zou kunnen zijn, maar inmiddels is het dus een status quo. Ze hebben een prettig en respectvol co-ouderschap, maar “de nieuwe vriendin” is en blijft voor haar de persona non grata. Dat is toch raaaar en fake en hypocriet? Op zich vind ik het prima dat ik haar niet te pas en te onpas zie, ik heb geen behoefte aan een innig contact, maar helemaal nooit vind ik toch een beetje een schijnvertoning. Ooit gaan die kinderen die ik wekelijks zie en waar ik een warme band mee heb een diploma-uitreiking hebben, trouwen en kinderen krijgen. Blijft deze poppenkast dan bestaan? Ik heb het weleens besproken met mijn vriend. Hij vindt het ook wat raar, maar hij vindt haar geen slecht mens en is blij dat hij een werkbare modus heeft gevonden en dat snap ik op zich wel. Ik kan zelfs begrip hebben voor haar dat ze ergens blijkbaar nog enige moeite heeft met een en ander. Maar af en toe krijg ik er ook een rotgevoel bij. Dan voel ik me buitengesloten en voelt het alsof mijn vriend niet genoeg voor me opkomt ofzo en dan irriteren die gezeliige get-togethers me. Heeft iemand van jullie soortgelijke ervaringen?

canis-felis zaterdag 29 maart 2025 om 00:49

Wat bedoelt ze met dat ze jou nooit wil zien: letterlijk of dat ze geen kennis wil maken? Het eerste lijkt me inderdaad niet realistisch zonder gedoe te veroorzaken voor de kinderen (dat ze jou niet zouden mogen uitnodigen). In het tweede geval, tja. Als dat vooral betekent dat je elkaar niet spreekt en langs elkaar heen leeft, zoi dat denk ik niet per se problematisch hoeven zijn, zeker als de kinderen wat ouder zijn/worden. Ik heb ook zo'n soort situatie. Moeder wel op afstand gezien bij gelegenheden, maar er werd noch door haar noch door mijn partner initiatief genomen tot kennismaking met mij en ik ben daar dan wat volgend in. Ze heeft geloof ik wel wat oordelen over mij en onze relatie, maar de kinderen zijn inmiddels oud genoeg om hun eigen oordeel te vormen. Wij latten ook trouwens, zonder voornemen om samen te gaan wonen (de horror ;-p). Ik kan me voorstellen dat het anders ligt als je samen wilt gaan wonen en/of met jongere kinderen te maken hebt.

canis-felis wijzigde dit bericht op 29-03-2025 22:26
Reden: Ingekort

23.68% gewijzigd

Geef de liefde verdomme een keer een kans en niet de logica

Thuis987 zaterdag 29 maart 2025 om 01:15

Bedankt voor je reactie. Ik bedoel het eerste: letterlijk niet zien dus geen gelegenheid waar we beide zijn.

Actieve topics