Stieftopic

Ja, op die lijn zit ik ook. Ook omdat ik niet wil dat de kinderen ongemakkelijk worden. Man is nog een beetje van: 'waarom moeten wij ons aanpassen, zij moet zich gewoon gedragen. Jij hoort er voor de kinderen ook bij en het moet toch een keer normaal worden', maar dat trekt wel weer bij.

Charlotta schreef: ↑

23-04-2025 13:36

Sas, nog even een korte opmerking: ik heb 8 jaar een LAT relatie en ik zie de ex van mijn vriend nooit. Echt nooit. Dus je hoeft geen band op te bouwen met zijn ex, dat is echt nergens voor nodig. Je vriend moet zorgen dat de band met haar weer redelijk wordt, en dat kan helemaal zonder jouw betrokkenheid.

Hier hetzelfde met vijf jaar lat-relatie. Ik heb de ex enkele keren, op afstand, gezien bij een uitvoering van een van de kinderen. Ik vond dat zelf ongemakkelijk, maar als mijn vriend mij niet voorstelt, ga ik er ook niet naartoe (is ook niet echt mijn persoonlijkheid). Ik weet dat ze een mening heeft over mij en onze relatie, maar ze is oké met mijn (bescheiden) rol in het leven van haar kinderen. Dan vind ik het ook wel best zo. Ik heb ook een mening over keuzes en gedrag van haar, maar daar hoeft zij evenmin wat mee. Ik hoor af en toe frustraties van mijn vriend aan en denk met hém mee, en dat is het dan.

Sas86 schreef: ↑

23-04-2025 13:46

Wat verdrietig, Mangogo... Ik weet even helemaal niet hoe ik hierop moet reageren, behalve dat ik dat echt heel verdrietig vind voor alle betrokkenen...

Misschien een beetje een gek geformuleerde vraag, maar hoe steun je je man hierin? Ik heb bij mijn vriend ook vaak het gevoel dat hij verdrietiger is dan hij laat zien, maar hoe steun je iemand daarbij?

Het is lastig om hem te steunen. Hij zegt steeds dat hij het een plek heeft gegeven maar ik kan me gewoon niet voorstellen dat dit hierbij kan. Plus zijn gedrag zegt wel dat er iets dwars zit.

meisje85 schreef: ↑

23-04-2025 14:08

Ja, ik sta daar ook een beetje dubbel in, Charlotta. Enerzijds denk ik hetzelfde als jij (en lucht het me ook wel een beetje op me niet bloot te hoeven stellen aan zo'n situatie waarin het weer mis kan gaan). Anderzijds voelt het wel gek om er niet bij te zijn. Ik zie de kinderen de helft van de tijd, leef met ze mee, ze betrekken mij bij hun wel en wee en dan zou ik op zo'n moment thuis "achterblijven" terwijl zij met z'n allen op de fiets stappen.

Ik ben naast stiefmoeder ook 'stiefkind'. Toen ik afstudeerde heb ik eigenlijk gewoon zelf aangegeven wie ik erbij wilde. Ik mocht 3 mensen meenemen dus dat werd wel moeder en stiefvader, maar ook vader zonder stiefmoeder. Die band is anders. Mijn stiefvader is echt een topvent . Toen al en nu nog steeds. Echt de liefste opa voor mijn kinderen ook die je je kunt bedenken ondanks dat ze biologisch niet van hem zijn. Geen enkel onderscheid tussen bio en niet bio kleinkinderen, met uitzondering van testament . Maar wat hij er voor 'zijn' kleinkinderen in heeft staan, heeft mijn moeder voor 'haar' kleinkinderen.

Dat klinkt lief, Mangogo!

[Stuk verwijderd ivm privacy]

Het is een never ending story hè Meisje, echt kut . Ze ziet het inderdaad niet in, maar dikke kans dat dat niet met niet willen te maken heeft maar veel meer met niet kunnen. Het is onwijs moeilijk om dat soort verwachtingen los te laten (en dan ben je niet eens haar kind, kun je nagaan), maar er zijn helaas echt mensen die dat soort geestelijke vermogens/inzichten niet hebben en wél kinderen hebben. Zoals je eerder ook postte hoe je man ergens naar keek ("zij moet zich gewoon gedragen"), dat 'gewoon' of 'normaal' bestaat niet bij haar. Je kunt naar dat soort situaties alleen maar kijken zoals jij dat al doet: dat doen wat voor de kinderen het beste is (en eigen ego loslaten daarin).

En nogmaals, ik weet maar al te goed hoe moeilijk het is om de knop van verwachtingen (en hoop) over 'normaal' of 'goed voor de kinderen' om te zetten, maar het zou jullie wel helpen. Want nu heb je toch telkens weer hoop, teleurstelling, boosheid, ergernis en dat je onverwacht moet schakelen.

Kunnen jullie geen psycho-educatie krijgen? Voor jullie zelf (en dat jullie het naar de kinderen toe ook beter kunnen duiden) en de kinderen? Want dit gaat nooit anders worden en jullie hebben er zelf nog wel een paar jaar intensief mee te maken (en de kinderen nog hun hele leven).

Over het algemeen staan we er ook zo in hoor. Wat ik hier typte is vooral onze initiële reactie, die ook (deels heel ordinair) is ingegeven door het feit dat een ander dan weer onze agenda bepaalt, het onverwachte in een betrekkelijk rustige periode, dat we gewoon een lekker relaxte zondagmiddag in de zon hebben en man ineens wordt bestookt met allerlei berichten van ex, een kind dat gerustgesteld moet worden, een planning die gemaakt moet worden, zorgen om de andere kinderen etc. We praten overigens (man en ik) allebei met enige regelmaat met iemand, een deel van de kinderen ook.

En ach, vandaag is gewoon weer een nieuwe dag. Ik heb net wat lekkers voor kind gehaald, voor tijdens het leren. Hopelijk komt het met die examens gewoon goed.

Meisje85, wat ingewikkeld weer. Situaties als deze herken ik helaas ook goed. Van de week nog weer een nieuw ding gehoord. Moeder jaagt kind zo inderdaad enkel van zich weg, maar dat besef lijkt er simpelweg niet te zijn. Ze lijkt het als een soort feitelijkheden te zien, in onze situatie iets als "jij bent er het minst, dus dan heb je ook geen eigen plek nodig". En vervolgens klagen dat ze haar kind nauwelijks ziet. Best verdrietig en voor mijn vriend ook machteloos. Dan zeg ik wel eens dat het gelukkig wel zo is dat kind bij hem een stabiele plek heeft, maar los daarvan is het gewoon machteloos. Tegelijkertijd is het duidelijk dat het bij moeder thuis niet bijzonder soepel verloopt. Daar lijkt ze wel mee in haar maag te zitten, maar eigen aandeel/verantwoordelijkheid en invloed kan ze niet goed naar kijken. Zo blijft het zoals S-Groot schrijft een situatie die in stand gehouden wordt en waar mijn vriend maar weinig mee kan.

Ik heb trouwens aan de andere kant te maken met de partner van mijn moeder rondom haar ziekte. Communiceren en zelfreflectie is ook bij hem zeg maar niet zijn ding, al doet hij zijn best. Het is eveneens een situatie die niet verandert, maar zijn gedrag heeft op verschillende manieren veel impact op mij en mijn siblings. Hij is nog niet heel lang in het leven van mijn moeder, dus heeft geen stiefrol vervuld. Ook een lastig verhaal, die man...

meisje85 schreef: ↑

28-04-2025 09:32

die ook (deels heel ordinair) is ingegeven door het feit dat een ander dan weer onze agenda bepaalt

Snap ik, is ook gewoon ruk, dat gevoel! Maar het is niet echt zo dat zij jullie agenda bepaalt (al snap ik uiteraard dat dat zo kan voelen), jullie gaan daar altijd nog zelf over. Zij heeft het op haar manier 'geregeld', dat de kinderen daar ongelukkig van worden en jullie daarin goed voor hen willen zorgen is natuurlijk ontzettend belangrijk en steunend voor hen, maar wel jullie keuze (die ik alleen maar toejuich, wat een geluk dat deze kinderen jullie hebben). Je kunt en wil eigenlijk niet anders, maar door het te zien als jullie keuze hou je wel meer dat gevoel van regie over jullie agenda's ipv het gevoel dat 'zij' weer bepaalt.

Het is natuurlijk ook ontzettend ingewikkeld, telkens weer veranderende schema's en wensen, waarin jullie dan telkens kiezen voor wat het beste is voor de kinderen. En dat wordt er straks niet makkelijker op als jullie gezin uitbreidt. Zou het jullie voor jullie kunnen werken om er vanuit te gaan dat de kinderen altijd bij jullie (kunnen) zijn? Dat jullie dan zonder veel gedoe (bij/voor jullie zelf) kunnen zeggen dat de kinderen altijd mogen komen? Ik heb geen idee hoe ingewikkeld dat voor jullie zou zijn qua planningen hoor, maar het zou wel rust geven denk ik (er vanuit gaan dat moeder niet zorgt en alles wat ze wel zorgt is meegenomen, dat idee).

Goed dat jullie en de kinderen regelmatig met iemand praten, want oh wat is dit ingewikkeld voor jullie allemaal .

Jeetje Meisje, wat ontzettend naar. Als moeder van een eindexamenkandidaat kan ik er ook met mijn pet niet bij dat de moeder van je stiefkind zich zo gedraagt. Dan zit er toch een steekje bij je los? Mijn dochter is in deze periode toevallig ook meer bij mij, zodat mijn ex met haar broertje op vakantie kan en zij meer rust heeft om te leren. Ik ga in de komende 3 weken een paar keer eten bij vrienden en verder ben ik gewoon elke avond thuis zodat ik rust, regelmaat en gezond eten kan bieden aan mijn dochter. Het maakt mijn moederhart echt boos dat er kinderen zijn die in deze spannende fase zo behandeld worden door hun ouders. Ik snap dat het heel vervelend is dat jullie je weer aan moeten passen maar het gaat voor je stiefdochter zo fijn zijn dat jullie wel dat veilige rustige huis bieden. Dat doen jullie goed.

Dat is momenteel lastig qua planning, S-Groot. Mijn man heeft nu een baan met een soort bereikbaarheidsdiensten (en moet daarvoor soms ook de deur uit) en heeft dat nu zo ingericht dat die nagenoeg altijd vallen in de tijd zonder kinderen, maar dat wordt dus lastig in zo'n soort "altijd"constructie. Ook omdat dat mij in een positie schuift die hij niet wil (namelijk dat het in huis met de kinderen op die momenten allemaal op mij aankomt) en ikzelf trouwens ook niet. In de tijden dat de kinderen er wel zijn, is hij heel flexibel en kan hij heel makkelijk mee naar de tandarts enzo. Een ander soort baan is zeker een optie, maar omdat hij nogal specifiek is opgeleid (hij volgde na de universiteit een opleiding die alleen voor deze baan opleidt) heeft dat wel wat meer voeten in de aarde. Maar zeker niet iets wat hij uitsluit trouwens.

Veel succes voor je dochter, Charlotta!

Ja, dat is toch wel echt ingewikkeld Meisje. Heel fijn dat het hem gelukt is om de planning om te gooien, waarschijnlijk slaat de balans nu toch nog uit naar 'ervan uitgaan dat moeders haar deel doet en bij calamiteiten maar de boel omgooien (met de nodige stress op dat moment)'. Pittig hoor.

Wat irritant weer, Meisje. Vooral als jullie alles toch goed gepland hebben en dit toch echt wel te voorzien was. Fijn voor kind dat het wel gewoon kan. Zijn de andere kinderen er dan ook meteen de hele periode?

Hè, wat vervelend, Meisje... Pfff, kan me goed voorstellen dat het voelt alsof iemand anders jullie agenda bepaalt en dat dat verschrikkelijk frustrerend voelt.

Wel fijn dat het bij jullie kan en dat jullie stiefkind rust kunnen bieden tijdens deze periode. Veel succes met de tentamens voor stiefkind! En voor jouw dochter natuurlijk ook, Charlotta!

Dag Sas

Wat je vertelt is zo herkenbaar: ik heb ook een samengesteld gezin met twee dochters en twee plusdochters.

Mijn partner heeft zijn ex ook 'achtergelaten' met de kinderen (maar niet voor mij, eerst nog voor een ander, maar dat heeft niet lang geduurd).

Doordat hij zich schuldig voelde, zei hij ook altijd maar 'ja' op al haar vragen met betrekking tot de kinderen: zo mochten ze in het begin enkel maar één weekend om de twee weken komen.

Net na de breuk, kwamen ze 'goed' overeen, temeer daar ze hem zijn 'vreemdgaan' vergaf en hem een tweede kans gaf toen het met zijn toenmalig lief niet werkte (alcoholprobleem ontdekt). Maar na een week terug bij haar te zijn ingetrokken, heeft hij moeten zeggen dat het echt niet meer werkte voor hem en is hij vertrokken: deze keer naar zijn ouders.

Een half jaar later, leerden we elkaar kennen: hij woonde bij zijn ouders, kwamen zijn dochters één weekend om de twee weken bij hen logeren en alles verliep goed: de ex werkte mee, maar ze informeerde hem dat ze hem miste en nog steeds van hem hield.

Tijdens de verkoop van hun koophuis bij de notaris, wou de notaris alles op papier zetten met betrekking tot een voorstel over het hoederecht van de kinderen, maar daar gaf ze aan dat ze een advocaat ging nemen om alles eerst te bespreken. Ze zei letterlijk dat ze bang was dat hij de kinderen zou afnemen van haar (?!). Op dat moment waren wij samen en ze wist ervan.

Bij de notaris zou ze heel verdrietig geweest zijn, maar ook beginnen schreeuwen naar hem: dat hij een lafaard was, dat hij zijn gezin in de steek had gelaten. Dus toen ze zei: 'ik sleep je voor de rechter', was dit een klap voor hem: ze wou geen week-week regeling en ze eiste 500 euro voor beide kinderen samen (wat hij gedurende maanden betaald heeft daar hij zich schuldig voelde).

Ondertussen hebben ze al een paar keer voor de rechter verschenen (met advocaat) en geraken ze er niet over uit. De rechter heeft een voorlopig vonnis uitgesproken: 200 euro aan onderhoudsgeld voor de kinderen en zijn kinderen mogen nu 5 dagen komen ipv een weekend. De rechter heeft haar gevraagd om therapie te volgen: ze huilt elke keer als ze moeten verschijnen alsook begint ze hem te beledigen tijdens de zitting. Zowel zijn advocaat als de rechter zeggen dat ze nog niet over de breuk is: het is ondertussen 3 jaar dat ze uit elkaar zijn. Ze is niet in kennis met iemand, ze stelt er zich gewoon niet voor open. Daarnaast zou ze zich regelmatig ziek zetten.

Zijn oudste dochter (bijna 9) heeft jammergenoeg alles van dichtbij meegemaakt: ik vermoed dat ze getraumatiseerd is. Ze zoekt tot op heden niets van contact op met mij, haar vader noemt ze bij zijn voornaam. Zeer confronterend voor hem, maar ik begrijp haar.. Ze heeft haar vader tenslotte 2x maal zien vertrekken en dit vind ik heel erg voor haar. Zelf forceer ik niets: ik ben zelf het 'product' van gescheiden ouders en weet hoe het gaat met stiefmoeders en stiefvaders (ik heb er heel wat de revue zien passeren en als kind wil je dan geen band meer met deze personen, omdat je weet dat ze toch gaan vertrekken). Ik heb haar wel al verteld dat ik er ben voor haar, dat ik net zoals haar mama zorg draag voor haar maar dat ik haar mama niet ben, maar dat ze me moet zien als een vriendin. Ze doet niet lelijk naar me, maar je merkt dat ze bang is.

Zijn jongste dochter (nu 5) trekt er zich helemaal niets van aan en is echt nog een kind in haar eigen leefwereld: een gelukkig kindje. Ze is het gewoon geweest dat mama en papa niet lang hebben samengeleefd en vertelt voluit over zowel haar mama als haar papa tegen mij. Leuk om te zien.

Mijn partner en ik hebben afsgeproken om nooit iets lelijks te zeggen over hun mama waar zijn dochters bij zijn. Tenslotte zijn de de helft van haar en dit moet je respecteren, ook al kan ze nog zo 'toxisch' uit de hoek komen. We praten er enkel over als de kinderen er niet zijn of achter gesloten deuren.
Veel moed nog Sas, weet dat er veel samengestelde gezinnen zijn en dat je niet alleen bent!

Ha Soof,

Dankjewel voor je bemoedigende woorden! Ergens doet het goed om te weten dat ik niet alleen ben, hoe verdrietig dat tegelijkertijd eigenlijk ook is. Het is ook heel fijn dat dit forum er is.

Jeetje, Soof, wat een verhaal. Krijg er kippenvel van. Knap hoe je ermee omgaat. Je klinkt alsof je er heel nuchter en rustig in staat. Wij hebben hier thuis ook afgesproken om nooit iets lelijks te zeggen over hun moeder. En we proberen de kinderen ook een beetje mee te geven dat moeder er ook bij hoort. Zo hadden we met Kerst ook een cadeautje voor mama, dat ze mee konden nemen naar huis. Wel vind ik het echt heel moeilijk als de kinderen dingen zeggen die hun moeder over ons heeft gezegd of over de situatie heeft gezegd. Ex ervaart volgens mij nog heel veel wrok en woede dat mijn vriend haar in de steek heeft gelaten. En ik probeer daar begrip voor te hebben. Het is ook heel naar als je gezin en je toekomstplannen uit elkaar spatten en je daar zelf geen grip op hebt. Ex is overigens niet voor een ander vertrokken, maar gewoon vertrokken omdat hij de relatie niet meer aan kon. Hij is ruim een jaar alleen geweest voordat wij elkaar ontmoetten. Zij zijn nu bijna 3 jaar uit elkaar en het lijkt wel alsof ze alleen maar kwader wordt... Stelt zich ook niet open voor een nieuwe relatie, blijft vooral hangen in woede.

Deze week was het ook weer drama hier. Meiden hadden extra vakantietraining deze week van de hockey. Vriend was in de buurt en is op de bonnefooi naar het veld gegaan. Meiden hadden al een paar keer gezegd dat ze het fijn zouden vinden als hij eens zou komen kijken. Ex was er ook en heeft vriend voor van alles en nog wat uitgemaakt, hem verweten dat hij helemaal niet aan het veld mocht komen staan, dat hij haar stalkte, etc. Allemaal terwijl die meiden op het veld aan het dartelen waren. 's Avonds belde de oudste: dat papa beter niet meer kon komen kijken bij het veld, want mama had gezegd dat ze zich dan niet kan concentreren op haar spel en dat wilde ze wel heel graag. Ondertussen ex op de achtergrond met een semi-bemoedigende stem: "zeg het maar, meid, je mag gewoon je grenzen aangeven, het is jouw keuze, jij mag kiezen". Ik kan daar dus echt niet bij dat je je kinderen zo de dupe laat worden van je eigen wrok... Vriend heeft zich er voor nu maar bij neergelegd om het kind niet nog meer klem te zetten.

Dag Sas

Ik leef met jullie mee, wat erg voor jou en ook die kinderen.

De ex van jouw partner is duidelijk nog niet over de breuk heen: haat en liefde staan dicht tegen elkaar (= gevoelens). Ze zou een gevoel van 'onverschilligheid' moeten kunnen bereiken = dan heeft ze de breuk verteerd.

Nu zet die ex van jouw partner haar kinderen in als pionnen: ze denkt niet aan hun welzijn, maar enkel aan die van haar. Zij niet tevreden, dus niemand tevreden.

Hoe hiermee om te gaan, is zeer moeilijk en zeer persoonlijk voor elkeen onder ons. Ik zou het contact met die ex enorm beperken, enkel vragen stellen of beantwoorden als het over de kinderen gaat.

En vooral in het achterhoofd houden, dat het welzijn van die kinderen primeert.

Veel moed Sas, je bent niet alleen.

Ik schreef niet heel actief mee in dit topic, maar las wel echt alles.
Na ruim een jaar heb ik de relatie verbroken. We hebben een super tijd gehad, maar er zat me iets dwars en dat was groter dan ik dacht. Ik moest voor mezelf kiezen.

Het had overigens niks met de kinderen te maken, dat dan weer niet. Dat ging echt hartstikke goed en ik ga ze ook echt missen. Mijn kinderen hem ook, weet ik zeker.

Wat verdrietig, Melon, dat gemis. Hoe voel je je?

Wat verdrietig, Melon, dat gemis. Hoe voel je je?

Wat verdrietig, Melon, dat gemis. Hoe voel je je?

Ondanks dat je dit zelf wilde, klinkt het ook alsof het verdrietig is dat het zo is gelopen, Melon. Sterkte!

Ja ik ben inderdaad verdrietig. Maar het is wel beter zo, uiteindelijk voor hem ook. Hij moet aan zichzelf werken ook.
Dusja ik voel me klote en opgelucht tegelijk. Liep al sinds zondag er mee, grote twijfel. Moest echt de knoop doorhakken.

_melon2 schreef: ↑

09-05-2025 09:04

Ja ik ben inderdaad verdrietig. Maar het is wel beter zo, uiteindelijk voor hem ook. Hij moet aan zichzelf werken ook.
Dusja ik voel me klote en opgelucht tegelijk. Liep al sinds zondag er mee, grote twijfel. Moest echt de knoop doorhakken.

Dat is dan zo dubbel he...

Veel sterkte, break ups blijven moeilijk!

Jeetje, Melon, klinkt als een hele verdrietige situatie voor jullie allebei... Ik wens je heel veel sterkte!