Relaties
alle pijlers
Super onzeker in relatie.
vrijdag 23 november 2007 om 11:12
Hallo,
Sinds enige tijd heb ik een relatie met een schat van een man. We wonen sinds vorig jaar samen en we gaan 16 mei trouwen.
Geen vuiltje aan de lucht zou je zeggen. Maar ik ben zo super onzeker in onze relatie dat ik er zelf gek van word. Maar ik krijg het er niet uit.
De momenten dat die onzekerheid boven komt, is ook nog op de meest vreemde momenten. Vooral als we super gezellige, mooie momenten hebben.
De onderwerpen waar ik onzeker ben slaat ook echt nergens op. Het grootste daarvan is dat ik bang ben dat hij bij me weggaat. Het lijkt wel hoe gelukkiger ik word, hoe onzekerder.
Mijn vriend word het wel is zat. Ik vraag constant bevestiging en daar heeft hij wel is echt goed de balen over in. Kan ik me volkomen voorstellen, want het is echt geen feestje als iemand de hele tijd aan je kop zeurt of je nog wel van haar houd en of je nog wel gelukkig bent.
Op dit moment is het zo erg dat ik er zelf echt niet meer uitkom. Wij hebben het er vaak over, maar ik ben toch degene die er wat mee moet.
Wie heeft tips om deze spiraal terug te draaien en mij minder onzeker te laten voelen.
Liefs Barbabella
Sinds enige tijd heb ik een relatie met een schat van een man. We wonen sinds vorig jaar samen en we gaan 16 mei trouwen.
Geen vuiltje aan de lucht zou je zeggen. Maar ik ben zo super onzeker in onze relatie dat ik er zelf gek van word. Maar ik krijg het er niet uit.
De momenten dat die onzekerheid boven komt, is ook nog op de meest vreemde momenten. Vooral als we super gezellige, mooie momenten hebben.
De onderwerpen waar ik onzeker ben slaat ook echt nergens op. Het grootste daarvan is dat ik bang ben dat hij bij me weggaat. Het lijkt wel hoe gelukkiger ik word, hoe onzekerder.
Mijn vriend word het wel is zat. Ik vraag constant bevestiging en daar heeft hij wel is echt goed de balen over in. Kan ik me volkomen voorstellen, want het is echt geen feestje als iemand de hele tijd aan je kop zeurt of je nog wel van haar houd en of je nog wel gelukkig bent.
Op dit moment is het zo erg dat ik er zelf echt niet meer uitkom. Wij hebben het er vaak over, maar ik ben toch degene die er wat mee moet.
Wie heeft tips om deze spiraal terug te draaien en mij minder onzeker te laten voelen.
Liefs Barbabella
"ik ben het, Barbabelladingdong"
vrijdag 23 november 2007 om 11:27
Hoi Barbarella,
de meesten zouden zeggen: jee, waar maak je je zorgen over, hij houdt van je, wil met je trouwen en zelf voel je je daar zo te horen ook heerlijk bij.
Maar dat zal je jezelf ook wel steeds weer gezegd hebben.
En toch schiet je in die onzekerheid. Kan je voor jezelf nagaan of die misschien voortkomt uit andere oorzaken, bv iets in je verleden of heden? Je ervaart het zelf als vervelend, voor hem en voor jezelf. Dus je wilt er graag iets aan doen. Misschien als je weet hoe het komt, dat je kunt werken aan 'nieuw gedrag'.
succes,
TD
de meesten zouden zeggen: jee, waar maak je je zorgen over, hij houdt van je, wil met je trouwen en zelf voel je je daar zo te horen ook heerlijk bij.
Maar dat zal je jezelf ook wel steeds weer gezegd hebben.
En toch schiet je in die onzekerheid. Kan je voor jezelf nagaan of die misschien voortkomt uit andere oorzaken, bv iets in je verleden of heden? Je ervaart het zelf als vervelend, voor hem en voor jezelf. Dus je wilt er graag iets aan doen. Misschien als je weet hoe het komt, dat je kunt werken aan 'nieuw gedrag'.
succes,
TD
vrijdag 23 november 2007 om 11:32
Hoi Tia Dalma,
Ja dat is ook precies wat ik tegen mijzelf (en mijn vriend ook tegen mij) zeg.
Waar maak ik me druk om. We wonen samen, genieten van elkaar, hebben een leuk leven samen en gaan trouwen. Bijna dagelijks roep ik dat heel hard. Maar op een of andere manier werkt het niet.
En tuurlijk komt dit ergens uit mijn verleden vandaan. Maar ik vind het zo makkelijk om het daarop te gooien. Want ik wil niet in het verleden leven, maar in het nu. En ik heb er nu last van.
En ik verwacht niet dat als ik in mijn verleden ga zitten graven en alles overhoop haal wat al een tijdje netjes geharkt is, dat dat gaat helpen.
Ik vind het gewoon moeilijk om er de woorden die ik tegen mijzelf roep, omdat om te zetten in het gevoel wat erbij hoort.
Ja dat is ook precies wat ik tegen mijzelf (en mijn vriend ook tegen mij) zeg.
Waar maak ik me druk om. We wonen samen, genieten van elkaar, hebben een leuk leven samen en gaan trouwen. Bijna dagelijks roep ik dat heel hard. Maar op een of andere manier werkt het niet.
En tuurlijk komt dit ergens uit mijn verleden vandaan. Maar ik vind het zo makkelijk om het daarop te gooien. Want ik wil niet in het verleden leven, maar in het nu. En ik heb er nu last van.
En ik verwacht niet dat als ik in mijn verleden ga zitten graven en alles overhoop haal wat al een tijdje netjes geharkt is, dat dat gaat helpen.
Ik vind het gewoon moeilijk om er de woorden die ik tegen mijzelf roep, omdat om te zetten in het gevoel wat erbij hoort.
"ik ben het, Barbabelladingdong"
vrijdag 23 november 2007 om 11:47
BarbaBella, ik ben ook niet zo'n van van de divan (wel van yoyo's sofa, maar da's een ander topic 
). Maar ik heb aan den lijve ondervonden dat je dat heel hard kan wegwapperen, maar niet kan blijven volhouden op den duur als je nu merkt dat het scheef gaat zitten.
Hoezo mákkelijk? Heel hard blijven roepen dat het allemaal zo goed met je gaat, kan een tijdje werken voor jezelf en voor je omgeving. Maar je zegt zelf ook: je vriend heeft er net als jij last van. Op een gegeven moment hou je die kramp echt niet vol.
Het verleden als een excuustruus te pas en te onpas in ieders gezicht te gooien als ze vinden dat jij vervelend bezig bent. Ja da's makkelijk. Maar iets herkennen, onderkennen en aanpakken is zo makkelijk nog niet. Maar wel het beste.
Je hoeft niet gelijk op de divan hoor. Denk eens aan een makkelijk zelf te doen iets als RET. Die gaat er vanuit dat bepaald gedrag dat je vertoont, bepaald wordt door denkbeelden en overtuigingen die je al dan niet bewust voert. Juist als de situatie ander gedrag zou veronderstellen ("oh ik ben zo gelukkig") dan feitelijk oplevert ("oh ik ben zo ongelukkig want hij verlaat me vast"), is het zinvol om te kijken wat er in die black box die jouw (onder)bewustzijn kan zijn, omgaat.
). Maar ik heb aan den lijve ondervonden dat je dat heel hard kan wegwapperen, maar niet kan blijven volhouden op den duur als je nu merkt dat het scheef gaat zitten. Hoezo mákkelijk? Heel hard blijven roepen dat het allemaal zo goed met je gaat, kan een tijdje werken voor jezelf en voor je omgeving. Maar je zegt zelf ook: je vriend heeft er net als jij last van. Op een gegeven moment hou je die kramp echt niet vol.
Het verleden als een excuustruus te pas en te onpas in ieders gezicht te gooien als ze vinden dat jij vervelend bezig bent. Ja da's makkelijk. Maar iets herkennen, onderkennen en aanpakken is zo makkelijk nog niet. Maar wel het beste.
Je hoeft niet gelijk op de divan hoor. Denk eens aan een makkelijk zelf te doen iets als RET. Die gaat er vanuit dat bepaald gedrag dat je vertoont, bepaald wordt door denkbeelden en overtuigingen die je al dan niet bewust voert. Juist als de situatie ander gedrag zou veronderstellen ("oh ik ben zo gelukkig") dan feitelijk oplevert ("oh ik ben zo ongelukkig want hij verlaat me vast"), is het zinvol om te kijken wat er in die black box die jouw (onder)bewustzijn kan zijn, omgaat.
tia.dalma wijzigde dit bericht op 23-11-2007 11:49
Reden: naam fout geschreven: ik hou van die kinderserie, maar ook van Duran Duran ;-)
Reden: naam fout geschreven: ik hou van die kinderserie, maar ook van Duran Duran ;-)
% gewijzigd
vrijdag 23 november 2007 om 12:26
Hoi Tia,
Het is niet dat ik niet gelukkig ben of dat het niet goed met me gaat. Heb af en toe wel is een dipje, maar wie niet. Het is meer dat ik last heb van vlagen van onzekerheid en daar mee worstel.
Maar dat heeft verder niets te maken met mijn gevoel van geluk. Klinkt misschien een beetje dubbel eigenlijk nu ik het zo opschrijf.
En over dat RET, lijkt me erg zinnig, maar ben bang dat je ook daarmee op de divan beland.
Het is niet dat ik niet gelukkig ben of dat het niet goed met me gaat. Heb af en toe wel is een dipje, maar wie niet. Het is meer dat ik last heb van vlagen van onzekerheid en daar mee worstel.
Maar dat heeft verder niets te maken met mijn gevoel van geluk. Klinkt misschien een beetje dubbel eigenlijk nu ik het zo opschrijf.
En over dat RET, lijkt me erg zinnig, maar ben bang dat je ook daarmee op de divan beland.
"ik ben het, Barbabelladingdong"
vrijdag 23 november 2007 om 12:35
Ik vind het niet zo vreemd dat het steeds erger wordt, in feite heb je hoe gelukkiger en veiliger je voelt bij iemand steeds meer te verliezen. En ik denk dat daar bij jou het probleem zit, iets in je rekent erop dat dit zoveel moois is, dat gaat geheid stuk. Als je dat gevoel hebt voel je je zo vreselijk kwetsbaar.
Ik denk dat de sleutel er toch in zit dat je de spreekwoordelijke divan opduikt en voor jezelf gaat uitgraven waar het gevoel precies vandaan komt (niet alleen rationeel weten maar ook durven voelen welke impact dit heeft gehad op hoe jij nu als mens in het leven staat). Je hoeft je niet zo te voelen, maar dan moet je jezelf wel gunnen om je kalm en veilig te voelen. Er zijn geen garanties in het leven dus die onzekerheid blijft altijd, het zit 'm er meer in in hoeverre je op jezelf kunt vertrouwen dat je alles wat je op je pad tegen komt aankunt.
Ik denk dat de sleutel er toch in zit dat je de spreekwoordelijke divan opduikt en voor jezelf gaat uitgraven waar het gevoel precies vandaan komt (niet alleen rationeel weten maar ook durven voelen welke impact dit heeft gehad op hoe jij nu als mens in het leven staat). Je hoeft je niet zo te voelen, maar dan moet je jezelf wel gunnen om je kalm en veilig te voelen. Er zijn geen garanties in het leven dus die onzekerheid blijft altijd, het zit 'm er meer in in hoeverre je op jezelf kunt vertrouwen dat je alles wat je op je pad tegen komt aankunt.
vrijdag 23 november 2007 om 12:50
Feliciaatje, ik denk dat je daar een punt hebt. Ik voel me veilig bij iemand, maar ben als de dood dat er iets gebeurd.
Ik heb nooit ergens een gevoel van geluk of veiligheid ervaren, en nu ik dat wel heb, is dat heel eng.
Daarbij ben ik van nature een doemdenkertje. Dus dat helpt ook niet echt!
Ik heb nooit ergens een gevoel van geluk of veiligheid ervaren, en nu ik dat wel heb, is dat heel eng.
Daarbij ben ik van nature een doemdenkertje. Dus dat helpt ook niet echt!
"ik ben het, Barbabelladingdong"
vrijdag 23 november 2007 om 13:00
Ik snap het heel goed, ik had er vroeger ook last van. Wat voor mij goed werkte was echt te leren (dus mezelf ook heel regelmatig te herinneren eraan) genieten van het nu, van dit moment. En een manier vinden om me veilig en gecentreerd in mezelf te voelen. Dat kan vanalles zijn, meditatie, flinke wandeling, yoga. Maar ik denk dat je er veel baat bij zou kunnen hebben om je iig heel dichtbij jezelf te kunnen voelen, daar wordt je zoveel onverstoorbaarder en minder doemdenkerig van 
.
En geef het tijd, als je je nooit veilig hebt gevoeld en je bent het plots wel, dan moet je echt wennen. Het kost wat tijd om te gaan begrijpen dat je leven stabiel is en dat je plezier mag maken ipv vooral te overleven. Ik zou wel met je partner er goed over praten dat dit gevoel niets met hem te maken heeft maar puur met hoe jij geworden bent door je ervaringen en dat je hele systeem even compleet in de war is door deze nieuwe ervaring. En neem de verantwoordelijkheid ervoor om daar iets aan te doen, niet omdat je anders een afschuwelijk mens bent maar omdat het leven zo fijn kan zijn, ik gun je dat je daar volledig van kan genieten.
.En geef het tijd, als je je nooit veilig hebt gevoeld en je bent het plots wel, dan moet je echt wennen. Het kost wat tijd om te gaan begrijpen dat je leven stabiel is en dat je plezier mag maken ipv vooral te overleven. Ik zou wel met je partner er goed over praten dat dit gevoel niets met hem te maken heeft maar puur met hoe jij geworden bent door je ervaringen en dat je hele systeem even compleet in de war is door deze nieuwe ervaring. En neem de verantwoordelijkheid ervoor om daar iets aan te doen, niet omdat je anders een afschuwelijk mens bent maar omdat het leven zo fijn kan zijn, ik gun je dat je daar volledig van kan genieten.
vrijdag 23 november 2007 om 13:37
vrijdag 23 november 2007 om 13:40
Allereerst is inderdaad RET misschien iets voor jou, dus de negatieve gedachten vervangen door positieve.
Er kunnen inderdaad allerlei dingen gebeuren en iedereen staat er wel eens bij stil, maar bij jou neemt het af en toe de overhand. Het is ook een kwestie van leren erop vertrouwen dat ook al zou het misgaan, je het wel overleeft en ook zelf een individu bent die haar eigen leven in kan richten, desnoods alleen. Iets waar je misschien niet bij na wilt denken, maar het kan juist goed zijn om de confrontatie met die angst aan te gaan.
Ben je wel eens alleen geweest, alleen gewoond? Of heb je altijd een relatie gehad vanaf dat je het huis uit ging? Hoe ervaarde je het single zijn, kun je er nog de positieve dingen van herinneren?
Verder, geniet inderdaad van wat je nu hebt, ga lekker je trouwdag organiseren en kijk daar naar uit!
Er kunnen inderdaad allerlei dingen gebeuren en iedereen staat er wel eens bij stil, maar bij jou neemt het af en toe de overhand. Het is ook een kwestie van leren erop vertrouwen dat ook al zou het misgaan, je het wel overleeft en ook zelf een individu bent die haar eigen leven in kan richten, desnoods alleen. Iets waar je misschien niet bij na wilt denken, maar het kan juist goed zijn om de confrontatie met die angst aan te gaan.
Ben je wel eens alleen geweest, alleen gewoond? Of heb je altijd een relatie gehad vanaf dat je het huis uit ging? Hoe ervaarde je het single zijn, kun je er nog de positieve dingen van herinneren?
Verder, geniet inderdaad van wat je nu hebt, ga lekker je trouwdag organiseren en kijk daar naar uit!
vrijdag 23 november 2007 om 13:50
Hoi Sunshine,
Ik weet dat ik het kan om alleen te wonen, dat is het probleem ook niet, ik wil het alleen niet meer zonder mijn vriend doen. Ik ben op mijn 19e het huis uit gegaan en heb tot vorig jaar op mijzelf gewoond. (ben nu 26)
In het verleden ben ik depressief geweest. Dat is begonnen in mijn pubertijd en met veel ups en downs iedere keer bovenop gekomen. De laatste keer dat ik echt depressief was, was het staartje ervan vlak voordat ik mijn vriend leerde kennen. Ik wil me echt nooit, maar dan ook nooit meer zo voelen en doe er alles aan om dat ook niet meer te doen. Ik weet waar mijn valkuilen liggen en die probeer ik beetje bij beetje te ontwijken of te dempen. Een van de angsten is dat mocht mijn vriend er niet meer zijn, op welke manier dan ook, ik wel weer in die kuilen val. (beetje warrig misschien)
Ik weet dat ik het kan, maar ik ben er bang voor.
Ik weet dat ik het kan om alleen te wonen, dat is het probleem ook niet, ik wil het alleen niet meer zonder mijn vriend doen. Ik ben op mijn 19e het huis uit gegaan en heb tot vorig jaar op mijzelf gewoond. (ben nu 26)
In het verleden ben ik depressief geweest. Dat is begonnen in mijn pubertijd en met veel ups en downs iedere keer bovenop gekomen. De laatste keer dat ik echt depressief was, was het staartje ervan vlak voordat ik mijn vriend leerde kennen. Ik wil me echt nooit, maar dan ook nooit meer zo voelen en doe er alles aan om dat ook niet meer te doen. Ik weet waar mijn valkuilen liggen en die probeer ik beetje bij beetje te ontwijken of te dempen. Een van de angsten is dat mocht mijn vriend er niet meer zijn, op welke manier dan ook, ik wel weer in die kuilen val. (beetje warrig misschien)
Ik weet dat ik het kan, maar ik ben er bang voor.
"ik ben het, Barbabelladingdong"
vrijdag 23 november 2007 om 14:07
Bar_Ba_Bella, ik kan me je gevoel voorstellen. Ik heb zelf ook al vanaf mijn pubertijd last van depressies. Helaas is dit niet opgehouden toen ik mijn huidige relatie kreeg, het is toen juist weer erger geworden, mede door de angst om hem kwijt te raken, maar ook doordat ik door die angst bepaalde gevoelens onderdrukte (bijv. als ik boos op hem was of iets niet zo leuk vond, dan zei ik dat niet uit angst voor ruzie en hem kwijt te raken).
Ik heb dus ook geleerd om directer te uiten wat ik voel (ik deed het soms ook wel later, maar dan kwam het er te ongenuanceerd uit waardoor er alsnog ruzie ontstond).
Dit gebrek aan assertiviteit kwam/komt ook in andere situaties naar voren, waardoor ik me vaak machteloos voelde. Ik probeer nu meer bij mijn eigen gevoel te blijven en me minder uit het veld te laten slaan door gedrag van anderen en er ook wat van te zeggen als iets me niet aanstaat.
Ik denk als je sterker in je schoenen staat, dat je dan ook minder onzeker zult zijn, ergens stel je je toch nog afhankelijk op van je vriend en je probeert die valkuilen te ontwijken, omdat je bang bent dat het anders weer mis zal gaan. Het zou misschien toch goed zijn de confrontatie met die angsten aan te gaan. Ik weet niet of je therapie hebt gehad, misschien kun je nog eens wat gesprekken hierover hebben. Ik begrijp dat het geen hele zware gevoelens meer zijn, zoals je had toen je depressief was, maar je zegt wel dat het voor je vriend soms lastig is dat hij zoveel bevestiging moet geven en het zou voor je relatie denk ik beter zijn als je kunt leren zonder (of met minder) die bevestiging vertrouwen in de relatie te hebben. (of in het feit dat je ook zonder hem sterk bent).
Ik heb dus ook geleerd om directer te uiten wat ik voel (ik deed het soms ook wel later, maar dan kwam het er te ongenuanceerd uit waardoor er alsnog ruzie ontstond).
Dit gebrek aan assertiviteit kwam/komt ook in andere situaties naar voren, waardoor ik me vaak machteloos voelde. Ik probeer nu meer bij mijn eigen gevoel te blijven en me minder uit het veld te laten slaan door gedrag van anderen en er ook wat van te zeggen als iets me niet aanstaat.
Ik denk als je sterker in je schoenen staat, dat je dan ook minder onzeker zult zijn, ergens stel je je toch nog afhankelijk op van je vriend en je probeert die valkuilen te ontwijken, omdat je bang bent dat het anders weer mis zal gaan. Het zou misschien toch goed zijn de confrontatie met die angsten aan te gaan. Ik weet niet of je therapie hebt gehad, misschien kun je nog eens wat gesprekken hierover hebben. Ik begrijp dat het geen hele zware gevoelens meer zijn, zoals je had toen je depressief was, maar je zegt wel dat het voor je vriend soms lastig is dat hij zoveel bevestiging moet geven en het zou voor je relatie denk ik beter zijn als je kunt leren zonder (of met minder) die bevestiging vertrouwen in de relatie te hebben. (of in het feit dat je ook zonder hem sterk bent).
vrijdag 23 november 2007 om 14:24
Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik totaal geen zin meer heb in therapie. Ik ben daar zo verschrikkelijk klaar mee. Vooral omdat als ik heel eerlijk ben, het mij nooit geholpen heeft. Vooral omdat ik nooit het achterste van mijn tong liet zien. Ik heb nooit echt vertrouwen in psychologen gehad. Vond het moeilijk mijn hele verhaal te vertellen.
Het rare is, dat ik sterker was toen ik nog geen relatie had. Het voelt eigenlijk alsof het nu niet meer hoeft.
Het rare is, dat ik sterker was toen ik nog geen relatie had. Het voelt eigenlijk alsof het nu niet meer hoeft.
"ik ben het, Barbabelladingdong"
vrijdag 23 november 2007 om 14:39
Jammer dat je zo weinig vertrouwen had in de psychologen, misschien ben je niet de juiste tegengekomen, iemand met wie het echt klikte?
Ik weet natuurlijk niets van je achtergronden, maar kan me zo voorstellen dat er een reden is waarom je deze depressies had. Misschien ben je iets tekort gekomen in je jeugd, waardoor je nu je een vriend hebt het gevoel hebt dat je dat gemis kunt compenseren. Het probleem is alleen dat een partner niet hetzelfde is als een ouder, een ouder hoort in principe onvoorwaardelijk van je te houden. Een partner kan hier ook heel ver in gaan, maar zal altijd ook meer zijn eigen belangen in de gaten houden.
Dus als je teveel aan je vriend hangt kan dat hem ook gaan benauwen. Het lijkt me niet goed om nu te denken dat je niet meer sterk hoeft te zijn, omdat je 'iemand' hebt, het is altijd goed om ook op eigen benen te staan, binnen de relatie.
Ik weet uiteraard te weinig van je situatie om vanaf een afstand daar iets over te kunnen zeggen, maar doe je ook onafhankelijk van je vriend je eigen dingen, met vriendinnen? Vind je het moeilijk om je eigen gevoel te volgen als je vriend bijv. iets anders wil?
Ik weet natuurlijk niets van je achtergronden, maar kan me zo voorstellen dat er een reden is waarom je deze depressies had. Misschien ben je iets tekort gekomen in je jeugd, waardoor je nu je een vriend hebt het gevoel hebt dat je dat gemis kunt compenseren. Het probleem is alleen dat een partner niet hetzelfde is als een ouder, een ouder hoort in principe onvoorwaardelijk van je te houden. Een partner kan hier ook heel ver in gaan, maar zal altijd ook meer zijn eigen belangen in de gaten houden.
Dus als je teveel aan je vriend hangt kan dat hem ook gaan benauwen. Het lijkt me niet goed om nu te denken dat je niet meer sterk hoeft te zijn, omdat je 'iemand' hebt, het is altijd goed om ook op eigen benen te staan, binnen de relatie.
Ik weet uiteraard te weinig van je situatie om vanaf een afstand daar iets over te kunnen zeggen, maar doe je ook onafhankelijk van je vriend je eigen dingen, met vriendinnen? Vind je het moeilijk om je eigen gevoel te volgen als je vriend bijv. iets anders wil?
vrijdag 23 november 2007 om 14:45
hmmm. misschien moet ik mijn laatste zin anders formuleren. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik me tegenover iedereen moest bewijzen. En dat gevoel is weg sinds ik mijn vriend ken.
Het grappige is dat ik degene ben die met vriendinnen afspreek en mijn vriend af en toe moet pusshen om meer met zijn vrienden af te spreken zonder mij.
En ik heb niet het idee dat ik altijd ja en amen zeg tegen mijn vriend hoor. Zoals nu met de bruiloft kunnen we pittige discussies hebben over het hoe en wat op die dag!
Het grappige is dat ik degene ben die met vriendinnen afspreek en mijn vriend af en toe moet pusshen om meer met zijn vrienden af te spreken zonder mij.
En ik heb niet het idee dat ik altijd ja en amen zeg tegen mijn vriend hoor. Zoals nu met de bruiloft kunnen we pittige discussies hebben over het hoe en wat op die dag!
"ik ben het, Barbabelladingdong"
vrijdag 23 november 2007 om 15:00
Oké, dat klinkt goed. 
Het is dus vooral zo dat je veel om bevestiging vraagt. Klinkt misschien simpel, maar kun je proberen dat te minderen of niet meer te doen? Het helpt namelijk niet echt denk ik, of alleen tijdelijk. Probeer ergens vertrouwen in jezelf te vinden dat hij wel van je houdt, zonder het steeds te hoeven vragen.
Het is dus vooral zo dat je veel om bevestiging vraagt. Klinkt misschien simpel, maar kun je proberen dat te minderen of niet meer te doen? Het helpt namelijk niet echt denk ik, of alleen tijdelijk. Probeer ergens vertrouwen in jezelf te vinden dat hij wel van je houdt, zonder het steeds te hoeven vragen.
vrijdag 23 november 2007 om 15:08
Soms lukt het even om niet om bevestiging te vragen, vooral als mijn vriend het weer is even genoeg vind. Maar op een of andere manier komt het weer terug.
Weet je wat ook zo raar is eigenlijk, realiseer ik me nu pas, nu ik dit opschrijf. Hoe minder ik het vraag, hoe meer mijn vriend het zegt.
En inderdaad, helpt geen moer, 5 minuten daarna vraag ik het weer
Weet je wat ook zo raar is eigenlijk, realiseer ik me nu pas, nu ik dit opschrijf. Hoe minder ik het vraag, hoe meer mijn vriend het zegt.
En inderdaad, helpt geen moer, 5 minuten daarna vraag ik het weer
"ik ben het, Barbabelladingdong"
vrijdag 23 november 2007 om 16:06
Herkenbaar! En ben trouwens benieuwd naar yoyo's sofa, want op die divan wil ik inderdaad ook niet. Een cursus faalangst (want perfectionist) volgens de RET-methode heeft mij trouwens erg geholpen. Maar ik heb nog steeds last van mijn onzekerheidjes. Mijn vriend kan er gelukkig goed mee omgaan en zegt honderd keer per dag dat ik de leukste, liefste, mooiste, slimste etc. ben. Maar dat vind ik weer moeilijk om te plaatsen. Een beetje meer leren genieten van het moment zou ook voor mij goed zijn.
Ik geloof trouwens ook niet echt in diepgravende therapie, maar meer in handvatten om je gedrag te veranderen.
Ik geloof trouwens ook niet echt in diepgravende therapie, maar meer in handvatten om je gedrag te veranderen.
vrijdag 23 november 2007 om 16:44
Haai Bar-Ba-Bella, ik denk dat je toch de sofa zal moeten opzoeken.
En daar vooral EERLIJKmoet zijn.
Als je zelf al aangeeft dat je niet het achterste van je tong laat zien daar, hoe kan je dan verwachten dat ze je kunnen helpen?
Zoek iemand die je vertrouwd, kijk het aan en ga dan los.
Want zoals je ook zelf al aangeeft zijn er in het verleden toch her en der wat dingen gebeurd die een behoorlijke impact op je gehad hebben.
Ik zie het aan mezelf.
Loop nu een half jaar bij een psycholoog
En het meisje wat me aankijkt smorgens in de spiegel is een zelfverzekerd meisje (met her en der nog een afglijder naar onzeker)
Ik kan je uit de grond van mijn hart zeggen dat het mijn relatie veel en veel beter heeft gemaakt, en misschien zelfs wel geredt heeft!
Heel veel succes!
En daar vooral EERLIJKmoet zijn.
Als je zelf al aangeeft dat je niet het achterste van je tong laat zien daar, hoe kan je dan verwachten dat ze je kunnen helpen?
Zoek iemand die je vertrouwd, kijk het aan en ga dan los.
Want zoals je ook zelf al aangeeft zijn er in het verleden toch her en der wat dingen gebeurd die een behoorlijke impact op je gehad hebben.
Ik zie het aan mezelf.
Loop nu een half jaar bij een psycholoog
En het meisje wat me aankijkt smorgens in de spiegel is een zelfverzekerd meisje (met her en der nog een afglijder naar onzeker)
Ik kan je uit de grond van mijn hart zeggen dat het mijn relatie veel en veel beter heeft gemaakt, en misschien zelfs wel geredt heeft!
Heel veel succes!
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
donderdag 29 november 2007 om 13:22
Hoi Meiden,
Weer even een berichtje van mij.
Afgelopen weekend het heel erg veel over dit onderwerp met mijn vriend gehad. Het grappige is dat hij hierover zegt dat hij het begrijpt, maar niet snapt. Hij bleef ook maar bevestigen dat hij van mij houd en zielsgelukkig is.
Heel erg lief natuurlijk en heerlijk om te horen. Maar het rare is dat ik daar dus niet onzeker over ben. Ik ben gewoon bang om hem op een andere manier kwijt te raken. Tuurlijk weet ik dat ik alles alleen ook aankan. Maar dat wil ik niet meer. Ik wil voor altijd bij hem zijn, en dat kan niet, want alles is eindig. Dat ik riep dat hij het veiligste is wat ik ooit in mijn leven heb gehad, vind hij erg vreemd. Maar als ik dan uitleg over vroeger, mijn ouders, dan snapt hij het toch wel een beetje. Het is wel heel moeilijk om aan iemand uit te leggen die altijd een heel veilig leventje heeft gehad, dat het ook wel is anders kan.
Ook begon hij er gelijk over dat mocht hij er niet meer zijn, dat dan alles goed geregeld is met het huis en dergelijke. Dat was wel het laatste waar ik aan dacht trouwens, maar wel lief dat hij dat nog even ter sprake bracht.
We blijven gewoon lekker samen. En worden natuurlijk heel oud samen!!!
Maar goed, om een lang verhaal kort te maken (kan dat nog als je al zoveel getypt heb?) Ik weet dat ik het ook alleen kan, en gelukkig hoeft dat nu niet!
Bedankt voor jullie adviezen meiden, had het even nodig om een schop van een ander onder mijn kont te krijgen!
Veel liefs, Barbabella
Weer even een berichtje van mij.
Afgelopen weekend het heel erg veel over dit onderwerp met mijn vriend gehad. Het grappige is dat hij hierover zegt dat hij het begrijpt, maar niet snapt. Hij bleef ook maar bevestigen dat hij van mij houd en zielsgelukkig is.
Heel erg lief natuurlijk en heerlijk om te horen. Maar het rare is dat ik daar dus niet onzeker over ben. Ik ben gewoon bang om hem op een andere manier kwijt te raken. Tuurlijk weet ik dat ik alles alleen ook aankan. Maar dat wil ik niet meer. Ik wil voor altijd bij hem zijn, en dat kan niet, want alles is eindig. Dat ik riep dat hij het veiligste is wat ik ooit in mijn leven heb gehad, vind hij erg vreemd. Maar als ik dan uitleg over vroeger, mijn ouders, dan snapt hij het toch wel een beetje. Het is wel heel moeilijk om aan iemand uit te leggen die altijd een heel veilig leventje heeft gehad, dat het ook wel is anders kan.
Ook begon hij er gelijk over dat mocht hij er niet meer zijn, dat dan alles goed geregeld is met het huis en dergelijke. Dat was wel het laatste waar ik aan dacht trouwens, maar wel lief dat hij dat nog even ter sprake bracht.
We blijven gewoon lekker samen. En worden natuurlijk heel oud samen!!!
Maar goed, om een lang verhaal kort te maken (kan dat nog als je al zoveel getypt heb?) Ik weet dat ik het ook alleen kan, en gelukkig hoeft dat nu niet!
Bedankt voor jullie adviezen meiden, had het even nodig om een schop van een ander onder mijn kont te krijgen!
Veel liefs, Barbabella
"ik ben het, Barbabelladingdong"
