Teleurgesteld

Weet even niet zo goed of ik me nou enorm aanstel of dat mijn gevoel terecht is en ik hier iets mee moet doen…

Mijn vriend en ik zijn nog niet super lang samen, nu een jaar. Op onze eerste date had hij behoorlijk uitgepakt (we kenden elkaar al dus spraken we bij hem thuis af): wijn, dure hapjes, haardvuur… Heel attent en ik vond dat super leuk. Ook verraste hij me een aantal keer met een bosje bloemen.

Een deel van mijn liefdestaal zit in het verwennen van iemand. Dit kan zijn door luxe te koken, maar ook door zijn favoriete snack en een handgeschreven kaartje op zijn bureau achter te laten voordat ik ga werken. Een aantal keer een luxer cadeau (parfum, bijv.) of hem verrassen en trakteren op etentjes buiten de deur.

Hij is dit nooit gewend geweest. Zijn exen zaten financieel niet ruim en hij moest altijd de uitjes betalen in het verleden, dus hij waardeerde dit enorm en genoot hier heel erg van (ondanks dat hij het ook wat onwennig vond).

Terwijl onze relatie voortduurde, begon mij op te vallen dat als we samen weg gingen hij mij wel erg gemakkelijk liet betalen. Eigenlijk betaalde ik zo goed als altijd. Hij vroeg me dingen online te bestellen en betaalde ze dan niet terug aan mij. Hij pakt heel gemakkelijk mijn auto in plaats van de zijne. Vaak gaat het hier om kleine bedragen/verbruiken, dus vond ik het ook de moeite niet om er iets van te zeggen. We verdienen allebei behoorlijk goed, dus wil ik niet muggenziften over 10 euro hier of 30 euro daar.

Maar op ten duur zijn al die tientjes ook honderden euro’s en raakt de balans zoek. Dat ging toch wat wringen…

Dus ben ik wel begonnen met tikkies te sturen als hij me vraagt iets te bestellen. Dit betaalt hij dan wel netjes. Ik heb geopperd om een gezamenlijke rekening te openen zodat we daar onze uitjes van kunnen betalen en boodschappen van kunnen doen als we samen zijn. Deze rekening is toen ook direct geopend en we storten daar allebei evenveel geld op iedere maand. Dit voelt al een stuk eerlijker.

Maar nog steeds pakt hij heel gemakkelijk mijn auto, om diverse redenen. Hij vindt het een leuke auto om in te rijden. Hij moet nog brandstof in zijn eigen auto gooien en heeft daar geen tijd voor. Mijn auto staat makkelijker geparkeerd om weg te rijden. Mijn auto is zuiniger. Er zijn altijd redenen waarom het beter/handiger is om mijn auto te pakken en geen van die redenen zijn voor mij een echte reden, maar meer een excuus om niet in zijn eigen auto te stappen, maar ok.

Onlangs was mijn vriend jarig en heb ik behoorlijk uitgepakt om hem in de watten te leggen. Een mooi cadeau naar zijn wens, we zijn de hele dag samen op pad geweest en ik heb alles betaald. Dit heeft me uiteindelijk een paar honderd euro gekost, dat is niet erg want hij en wij hebben genoten.

Maar nu waren we dus een jaar samen. Ergens had ik een sprankeltje hoop dat hij ook weer eens zou uitpakken om mij te verrassen. Deze hoop vervaagde al een beetje toen hij aan mij vroeg hoe we het gingen vieren. We hebben toen samen een restaurant uitgezocht. Onderweg naar het restaurant vroeg hij hoe we het met het betalen gingen doen; van onze gezamenlijke rekening of dat hij me zou trakteren. Ik heb toen gezegd dat de vraag stellen, de vraag beantwoorden is. Als hij het etentje op zich had willen nemen had hij niets gezegd is mijn idee. Maar zo bedoelde hij het niet, zei hij.
Toen kwam de rekening en hij ging betalen, van jawel, de gezamenlijke rekening…

En ik ben teleurgesteld. Ik ben zo enorm gul naar hem altijd. Maar voor mijn gevoel krijg ik nooit (meer) iets van hem. Er begint zich zelfs een gevoel te ontwikkelen dat hij van mij profiteert. Het frustreert me inmiddels dat hij mij zo gemakkelijk laat betalen voor alles, dat hij zich in de watten laat leggen ongeacht wat het kost maar dat dat andersom niet gebeurt. Ik wil niet zeuren want we hebben het goed samen, ik zit niet in de financiële moeilijkheden ofzo, maar ik wil ook niet dat er van mij geprofiteerd wordt.

Ik ben nu geneigd om mijn verwachtingen/hoop bij te stellen, niets meer voor hem te betalen/kopen en er geen woorden aan vuil te maken. Aan de andere kant is het misschien ook niet goed om het onuitgesproken te laten? Maar ik zou ook niet goed weten wat ik met een gesprek wil… Blijkbaar heeft hij niet de behoefte om mij ook eens te verrassen/verwennen met een etentje of een cadeautje…

Voel me even rot nu…

.