Relaties
alle pijlers
To be together? Or not to be?
zondag 4 november 2007 om 14:57
Hoi meiden,
ik heb geen idee wat ik nu precies met mijn relatie moet dus misschien kunnen jullie mij helpen..... Ik word namelijk echt gek van al het gepieker.
Even een kleine voorgeschiedenis, in mij tienertijd ben ik veel down & bedroefd (of misschien depressief, weet het niet precies) geweest en ik denk hierdoor op veel teleurstellingen gestuit. Zo ben ik door een aantal vriendinnen behoorlijk hard aan de kant gezet en wilden de jongens waar ik verliefd op was eigenlijk nooit een serieuze relatie met me. Mijn zelfvertrouwen heeft toen behoorlijk wat klappen opgelopen, al denk ik wel dat je dat soort dingen misschien wat aantrekt als je niet zo lekker in je vel zit.
Maar goed, ongeveer 4 jaar geleden kwam ik mijn vriend tegen op een feestje. Ik dacht meteen 'wow, wat een knappe jongen!', maar het was nooit echt ala vuurwerk ofzo. We raakten aan de praat, het klikte goed en aan het eind van de avond stonden we te zoenen. Wat ik zo bijzonder aan deze jongen vond was zijn lieve en openhartige houding, hij is niet bang om emoties te laten zien en gaf eerlijk aan meer een relatietype dan een vrije vogel te zijn en zeg nou zelf; hoeveel van dat soort mannen lopen er nou nog rond?? Mij leek het toenertijd echt of allle mannen echt maar op zoek waren naar 1 ding.
Maar goed, we kregen een relatie en het ging allemaal vrij snel, na een half jaar woonden we al samen. Nog steeds niet echt de heftige vlinders, maar wel een fijne tijd samen, veel dezelfde interesses, humor etc. Toch vond ik het allemaal wel erg snel gaan en name mijn vriend met name het initiatief steeds om een stapje verder te gaan, ik (ja slecht en niet geemancipeerd) ging overal een beetje in mee niet wetende wat ik nu echt wilde en ook omdat ik misschien een beetje bang was er anders alleen voor te komen staan.
Hoe dan ook, we wonen nu nog steeds samen, zelfs in een (koop)rijtjeshuis....en ik blijf maar twijfelen over ons. Ik vind hem lief en (ookal is ook hij natuurlijk niet perfect) vraag me af of ik ooit met iemand anders blijer zou kunnen zijn, maar toch blijf ik twijfelen of dit HET wel is... Ik snap het gewoon niet.
De laatste tijd irriteer ik me vrij veel aan hem terwijl hij nog wel zijn best doet en daar voel ik me dan erg schuldig over. Ik kan niet goed met zijn slechte humeur omgaan (dat heeft hij erg vaak) en irriteer me snel aan andere puntjes zoals zijn krenterigheid... Ik heb hem voorgesteld om misschien een tijdje uit elkaar te gaan omdat ik blijf twijfelen, maar omdat we een koophuis hebben vindt hij dat geen optie, hij wil niet in z'n eentje voor de kosten opdraaien zegt ie en ik kan natuurlijk niet huur ergens anders betalen + onze hypotheek. Een andere huurder in ons huis kan ook niet want we hebben maar een slaapkamer....
Ik denk dat het misschien zo is dat ik nooit echt een super leuke vrijgezellentijd heb gehad en ik het idee heb mijn wilde haren nooit te zijn verloren.Daarnaast twijfel ik echt of ik het in mijn eentje allemaal zou kunnen redden en het lijkt me zo'n uitdaging om dat eens uit te kunnen proberen, maar dan ben ik hem wel kwijt.... Mijn vriendinnen snappen dit echt allemaal niet, die vinden hem zo'n schat en dat ik gelukkig zou moeten zijn met wat ik heb. Ik snap dat veel single meiden ook denken 'meid waar doe je moeilijk over' ,aar geloof me die twijfels, dat onrustige gevoel en gepieker is ook killing.
En dan ben ik ook wel maar...Het voelt alsof ik op 15-jarige leeftijd ben getrouwd ofzo! Ik besef me daarnaast wel degelijk dat ook single zijn heus niet over rozen gaat, maar als ik uit en ben dan vind ik het vaak moeilijk om met mannelijke aandacht om te gaan, het doet me te veel.
Volgens mij is het nogal een onsamenhangend verhaal maar is er iemand die dit herkend of die me kan helpen?? Ik weet echt niet wat ik hiermee moet
ik heb geen idee wat ik nu precies met mijn relatie moet dus misschien kunnen jullie mij helpen..... Ik word namelijk echt gek van al het gepieker.
Even een kleine voorgeschiedenis, in mij tienertijd ben ik veel down & bedroefd (of misschien depressief, weet het niet precies) geweest en ik denk hierdoor op veel teleurstellingen gestuit. Zo ben ik door een aantal vriendinnen behoorlijk hard aan de kant gezet en wilden de jongens waar ik verliefd op was eigenlijk nooit een serieuze relatie met me. Mijn zelfvertrouwen heeft toen behoorlijk wat klappen opgelopen, al denk ik wel dat je dat soort dingen misschien wat aantrekt als je niet zo lekker in je vel zit.
Maar goed, ongeveer 4 jaar geleden kwam ik mijn vriend tegen op een feestje. Ik dacht meteen 'wow, wat een knappe jongen!', maar het was nooit echt ala vuurwerk ofzo. We raakten aan de praat, het klikte goed en aan het eind van de avond stonden we te zoenen. Wat ik zo bijzonder aan deze jongen vond was zijn lieve en openhartige houding, hij is niet bang om emoties te laten zien en gaf eerlijk aan meer een relatietype dan een vrije vogel te zijn en zeg nou zelf; hoeveel van dat soort mannen lopen er nou nog rond?? Mij leek het toenertijd echt of allle mannen echt maar op zoek waren naar 1 ding.
Maar goed, we kregen een relatie en het ging allemaal vrij snel, na een half jaar woonden we al samen. Nog steeds niet echt de heftige vlinders, maar wel een fijne tijd samen, veel dezelfde interesses, humor etc. Toch vond ik het allemaal wel erg snel gaan en name mijn vriend met name het initiatief steeds om een stapje verder te gaan, ik (ja slecht en niet geemancipeerd) ging overal een beetje in mee niet wetende wat ik nu echt wilde en ook omdat ik misschien een beetje bang was er anders alleen voor te komen staan.
Hoe dan ook, we wonen nu nog steeds samen, zelfs in een (koop)rijtjeshuis....en ik blijf maar twijfelen over ons. Ik vind hem lief en (ookal is ook hij natuurlijk niet perfect) vraag me af of ik ooit met iemand anders blijer zou kunnen zijn, maar toch blijf ik twijfelen of dit HET wel is... Ik snap het gewoon niet.
De laatste tijd irriteer ik me vrij veel aan hem terwijl hij nog wel zijn best doet en daar voel ik me dan erg schuldig over. Ik kan niet goed met zijn slechte humeur omgaan (dat heeft hij erg vaak) en irriteer me snel aan andere puntjes zoals zijn krenterigheid... Ik heb hem voorgesteld om misschien een tijdje uit elkaar te gaan omdat ik blijf twijfelen, maar omdat we een koophuis hebben vindt hij dat geen optie, hij wil niet in z'n eentje voor de kosten opdraaien zegt ie en ik kan natuurlijk niet huur ergens anders betalen + onze hypotheek. Een andere huurder in ons huis kan ook niet want we hebben maar een slaapkamer....
Ik denk dat het misschien zo is dat ik nooit echt een super leuke vrijgezellentijd heb gehad en ik het idee heb mijn wilde haren nooit te zijn verloren.Daarnaast twijfel ik echt of ik het in mijn eentje allemaal zou kunnen redden en het lijkt me zo'n uitdaging om dat eens uit te kunnen proberen, maar dan ben ik hem wel kwijt.... Mijn vriendinnen snappen dit echt allemaal niet, die vinden hem zo'n schat en dat ik gelukkig zou moeten zijn met wat ik heb. Ik snap dat veel single meiden ook denken 'meid waar doe je moeilijk over' ,aar geloof me die twijfels, dat onrustige gevoel en gepieker is ook killing.
En dan ben ik ook wel maar...Het voelt alsof ik op 15-jarige leeftijd ben getrouwd ofzo! Ik besef me daarnaast wel degelijk dat ook single zijn heus niet over rozen gaat, maar als ik uit en ben dan vind ik het vaak moeilijk om met mannelijke aandacht om te gaan, het doet me te veel.
Volgens mij is het nogal een onsamenhangend verhaal maar is er iemand die dit herkend of die me kan helpen?? Ik weet echt niet wat ik hiermee moet
zondag 4 november 2007 om 15:12
ik denk dat wanneer je het gevoel hebt dat dit de man voor je is, dat het je geen ruk kan schelen dat je geen leuke vrijgezellentijd gehad hebt.
Zoals je schrijft klinkt het alsof het destijds een hele verstandelijke keuze was om een relatie met je partner te beginnen. In de loop van de jaren ben je veranderd en lijken de keuzes die toen klopten, nu niet meer de juiste.
Ervaring van mensen om mij heen heeft me geleerd dat je wel degelijk wat moet doen met die twijfels. Daarmee zeg ik niet dat je ala minute je relatie moet verbreken, maar de twijfels zijn te groot om even opzij te zetten. Anders open je er hier geen topic over. De mensen om mij heen die zo oprecht aan het twijfelen waren of ze wel de juiste keuze gemaakt hebben, zijn uiteindelijk wel allemaal uit elkaar gegaan.
Zoals je schrijft klinkt het alsof het destijds een hele verstandelijke keuze was om een relatie met je partner te beginnen. In de loop van de jaren ben je veranderd en lijken de keuzes die toen klopten, nu niet meer de juiste.
Ervaring van mensen om mij heen heeft me geleerd dat je wel degelijk wat moet doen met die twijfels. Daarmee zeg ik niet dat je ala minute je relatie moet verbreken, maar de twijfels zijn te groot om even opzij te zetten. Anders open je er hier geen topic over. De mensen om mij heen die zo oprecht aan het twijfelen waren of ze wel de juiste keuze gemaakt hebben, zijn uiteindelijk wel allemaal uit elkaar gegaan.
zondag 4 november 2007 om 15:16
Nou ik ben single, maar ik zou liever geen relatie hebben dan die van jou, want het komt niet over alsof je gelukkig bent. En ook als ik jouw vriend was, zou ik toch hebben dat iemand bij me bleef uit overtuiging en niet vanwege praktische zaken. Als hij het huis ook niet kan betalen, sja dan zal het verkocht moeten worden. Maar je bent niet de eerste en je zult ook niet de laatste zijn bij wie dat gebeurt. Ik krijg niet de indruk dat je jezelf over 10 jaar gelukig naast deze eneer op de bank ziet zitten. Ik denk zelfs dat je op een gegeven moment iemand tegenkomt waar je wel verliefd op wordt en dat dat dan de motivatie zal zijn om je vrend te verlaten.
Hoop wel dat je met deze meneer niet aan kinderen begint omdat dat de volgende logische stap zou zijn en omdat je hoopt dat door een baby je relatie beter wordt.
Hoop wel dat je met deze meneer niet aan kinderen begint omdat dat de volgende logische stap zou zijn en omdat je hoopt dat door een baby je relatie beter wordt.
zondag 4 november 2007 om 15:46
Nee het is HET niet. Absoluut niet. Maar HET is lastig hoor. Poeh en ik ben al stokoud en kan meepraten over HET wel en HET niet.
Ik zal je snel uit de droom helpen; HET zul je niet vinden want dat bestaat niet. Tenminste, een mooie relatie met een liefhebbend persoon waar je graag bij wil blijven bestaat zeker wel maar een relatie zonder dat het eens een keer een poosje wat minder flitsend is en soms zelfs een beetje saai en voortkabbelend, die bestaat niet of nauwelijks. Je kunt het heel erg getroffen hebben en dan nog op een bepaald moment de vraag stellen of diet HET wel is.
Hangt ook erg van je pesoonlijkheid af, van je leeftijd (in veel gevallen) en van je verwachtingspatroon. Verwacht jij je leven lang vuurwerk dan denk ik dat je relatie inderdaad te saai vooor je is. Je was depressief en hard naar vriendinnen toe. Dat zegt mij dat je een persoonlijkheid hebt die nogal heftig kan zijn. Vier jaar een relatie met iemand hebben is voor jou enorm lang, het is tenslotte je eerste échte relatie, als ik het goed begrijp. Dan is een relatie al in de fase beland waarin je elkaar door en door kent en er nog maar weinig verassingen om de hoek komen kijken.
Dat is voor de een (voor mij bijvoorbeeld) zalig en voor de ander doodsaai. Ik wil die verassingen niet meer. Ik heb verassingen te over gehad. O,o mijn leven zat zó vol verassingen dat ik meer dan eens gillend gek (letterlijk) ben geworden. Ik was 32 toen ik ein-de-lijk tot rust kwam en ik wil leven zoals ik nu leef tot ik hartstikke dood ben.
Ook ik had een roerige jeugd achter de rug, ook depressief geweest en allemaal andere dingen die mensen nu eenmaal meemaken + wat meer hier en daar en een paar zelfmoordpogingen ook nog. Nou ja, mijn rustige, harmonieuze leven is dus een welkome afwisseling na alle röring van de eerste 31 jaar.
Maar jij bent misschien nog te jong om dat op die manier te waarderen en daar heb ik alle begrip voor. Misschien moet je je haar losgooien en er eens wat meer op los gaan leven. Of je je vriend daarbij kunt gebruiken weet ik niet natuurlijk. Dat is jouw beslissing. Ik begrijp je, echt waar.
Ik spreek je over een jaar of 20 weer ok?
Tante Leo
Ik zal je snel uit de droom helpen; HET zul je niet vinden want dat bestaat niet. Tenminste, een mooie relatie met een liefhebbend persoon waar je graag bij wil blijven bestaat zeker wel maar een relatie zonder dat het eens een keer een poosje wat minder flitsend is en soms zelfs een beetje saai en voortkabbelend, die bestaat niet of nauwelijks. Je kunt het heel erg getroffen hebben en dan nog op een bepaald moment de vraag stellen of diet HET wel is.
Hangt ook erg van je pesoonlijkheid af, van je leeftijd (in veel gevallen) en van je verwachtingspatroon. Verwacht jij je leven lang vuurwerk dan denk ik dat je relatie inderdaad te saai vooor je is. Je was depressief en hard naar vriendinnen toe. Dat zegt mij dat je een persoonlijkheid hebt die nogal heftig kan zijn. Vier jaar een relatie met iemand hebben is voor jou enorm lang, het is tenslotte je eerste échte relatie, als ik het goed begrijp. Dan is een relatie al in de fase beland waarin je elkaar door en door kent en er nog maar weinig verassingen om de hoek komen kijken.
Dat is voor de een (voor mij bijvoorbeeld) zalig en voor de ander doodsaai. Ik wil die verassingen niet meer. Ik heb verassingen te over gehad. O,o mijn leven zat zó vol verassingen dat ik meer dan eens gillend gek (letterlijk) ben geworden. Ik was 32 toen ik ein-de-lijk tot rust kwam en ik wil leven zoals ik nu leef tot ik hartstikke dood ben.
Ook ik had een roerige jeugd achter de rug, ook depressief geweest en allemaal andere dingen die mensen nu eenmaal meemaken + wat meer hier en daar en een paar zelfmoordpogingen ook nog. Nou ja, mijn rustige, harmonieuze leven is dus een welkome afwisseling na alle röring van de eerste 31 jaar.
Maar jij bent misschien nog te jong om dat op die manier te waarderen en daar heb ik alle begrip voor. Misschien moet je je haar losgooien en er eens wat meer op los gaan leven. Of je je vriend daarbij kunt gebruiken weet ik niet natuurlijk. Dat is jouw beslissing. Ik begrijp je, echt waar.
Ik spreek je over een jaar of 20 weer ok?
Tante Leo
zondag 4 november 2007 om 16:03
Hoi,
Ik herken mezelf een klein beetje in je beginstuk. Ook ik werd altijd verliefd op mannen die niet op mij vielen of wat dan ook, oftewel heb voor mijn vriend nog nooit eerder een relatie gehad. Ben dus lang vrijgezel geweest, soms leuk soms totaal niet.
Ook herken ik het gevoel van de eerste ontmoeting, niet stapelgek gelijk op hem zijn, maar hem wel knap vinden en een bepaalde klik. Ook ik ging na een ruim half jaar samenwonen, trok bij hem in. Tijdje geleden had ik het gevoel: en nu????
Is dit de man van mijn leven? Hoe zou het met een andere man zijn?
Maar inmiddels heb ik dat gevoel niet meer. Besef nu dat ik teveel van een relatie verwachtte. Ik hoorde allerlei dingen en dacht dan: jeetje dat doet hij nooit....Of: bij ons gaat het zo, maar is dat normaal????
De laatste tijd is er voor mijn gevoel meer rust gekomen in de relatie en ben nu ook steeds meer gaan inzien wat ik aan hem heb. Zie nu niet meer snel de negatieve kanten van hem maar ook de kleine positieve dingen (en dat zijn er veel blijkt nu)
Ik richt me op mijn gevoel, het voelt nl goed en ik kan helemaal mezelf zijn bij hem. Ik denk niet dat ik dat ooit zo snel bij een andere man zou hebben.
Hoe voelt het voor jou?
Misschien is het dus een fase, de beruchte: is dit alles???
Volg je gevoel en wacht het rustig af zou ik zeggen.
Succes!
Ik herken mezelf een klein beetje in je beginstuk. Ook ik werd altijd verliefd op mannen die niet op mij vielen of wat dan ook, oftewel heb voor mijn vriend nog nooit eerder een relatie gehad. Ben dus lang vrijgezel geweest, soms leuk soms totaal niet.
Ook herken ik het gevoel van de eerste ontmoeting, niet stapelgek gelijk op hem zijn, maar hem wel knap vinden en een bepaalde klik. Ook ik ging na een ruim half jaar samenwonen, trok bij hem in. Tijdje geleden had ik het gevoel: en nu????
Is dit de man van mijn leven? Hoe zou het met een andere man zijn?
Maar inmiddels heb ik dat gevoel niet meer. Besef nu dat ik teveel van een relatie verwachtte. Ik hoorde allerlei dingen en dacht dan: jeetje dat doet hij nooit....Of: bij ons gaat het zo, maar is dat normaal????
De laatste tijd is er voor mijn gevoel meer rust gekomen in de relatie en ben nu ook steeds meer gaan inzien wat ik aan hem heb. Zie nu niet meer snel de negatieve kanten van hem maar ook de kleine positieve dingen (en dat zijn er veel blijkt nu)
Ik richt me op mijn gevoel, het voelt nl goed en ik kan helemaal mezelf zijn bij hem. Ik denk niet dat ik dat ooit zo snel bij een andere man zou hebben.
Hoe voelt het voor jou?
Misschien is het dus een fase, de beruchte: is dit alles???
Volg je gevoel en wacht het rustig af zou ik zeggen.
Succes!
zondag 4 november 2007 om 16:13
Oja en stel je maakt het uit en bent even een wilde vrijgezel die haar tijd aan het inhalen is, ik durf te wedden dat het mannelijk gezelschap dan zo weer aantrekt dat je al snel weer een nieuwe vriend krijgt....en dan????
Hetzelfde verhaal waarschijnlijk....
Maar goed dat weet je natuurlijk nooit.
Wat ik wil zeggen is dat je jezelf volgens mij altijd wel af blijft vragen...wat als????
Keuzes maken in het leven.
Zou het trouwens verschrikkelijk vinden als mijn vriend aangeeft twijfels te hebben....
Blijf hem dus wel steunen, voor hem is het ook niet makkelijk nu.
Hij wil waarschijnlijk ook iemand die helemaal voor hem gaat.
En idd wat iemand anders hier ook zei: niet bij hem blijven vanwege praktische redenen! Voor alles is een oplossing.
Hetzelfde verhaal waarschijnlijk....
Maar goed dat weet je natuurlijk nooit.
Wat ik wil zeggen is dat je jezelf volgens mij altijd wel af blijft vragen...wat als????
Keuzes maken in het leven.
Zou het trouwens verschrikkelijk vinden als mijn vriend aangeeft twijfels te hebben....
Blijf hem dus wel steunen, voor hem is het ook niet makkelijk nu.Hij wil waarschijnlijk ook iemand die helemaal voor hem gaat.
En idd wat iemand anders hier ook zei: niet bij hem blijven vanwege praktische redenen! Voor alles is een oplossing.
zondag 4 november 2007 om 16:24
Ik ben bang dat je achteraf spijt krijgt. Je weet nu wat je hebt. Stabiliteit, een vent die van je houdt. Het is altijd maar afwachten wat je krijgt.
Kan je niet gewoon wat meer gaan genieten van je eigen dingen. Ik ben 9 jaar gelukkig getrouwd, 2 kids, maar ik zet nog regelmatig de bloemetjes flink buiten hoor, ik sport vrij veel, heb grote kennissenkring. Thuis is mijn haven, mijn rust, mijn lieve, zorgzame, oersaaie (haha) man en daar geniet ik ook van.
Kan je niet gewoon wat meer gaan genieten van je eigen dingen. Ik ben 9 jaar gelukkig getrouwd, 2 kids, maar ik zet nog regelmatig de bloemetjes flink buiten hoor, ik sport vrij veel, heb grote kennissenkring. Thuis is mijn haven, mijn rust, mijn lieve, zorgzame, oersaaie (haha) man en daar geniet ik ook van.
zondag 4 november 2007 om 16:47
Heel lastig. Ik maak toch uit je berichtje op dat je niet gelukkig bent met hem; je mist bepaalde dingen. Het kan natuurlijk best zijn dat hij de ware niet is voor jou. Misschien heb je destijds inderdaad voor veiligheid gekozen, dan kan. Misschien moet je toch proberen om een poosje uit elkaar te gaan. Kun je misschien een tijdje bij je ouders of een vriendin gaan wonen en ondertussen toch nog iets blijven bijdragen aan jullie hypotheek. Ik vind de hypotheek overigens geen reden om niet even wat afstand te nemen en tijdelijk uit elkaar te gaan. Er moet hier toch een oplossing voor te vinden zijn?
