tropen tijd of lekkend dakraam?

Dit is mijn eerste topic in bijna tien jaar tijd, ik ben vooral stille meelezen en wil nu heel graag jullie input.
Ik heb nu vijf jaar een relatie, we kennen elkaar zes jaar. ik (v) ben 35, vriend (m) is 46. we hebben een kind van twee en een baby van negen maanden. Ze gaan twee dagen per week naar de opvang. Ik werk drie dagen per week, mijn vriend heeft één papadag. Hij is een leuke en betrokken vader.
Toen mijn vriend en ik elkaar leerden kennen, werkte hij vijf dagen per week, met een prima salaris. Hii sportte veel en maakte een gelukkige indruk. Wel introvert, maar bij mij voelde hij zich op zijn gemak en praatte hij veel en maakte mij aan het lachen. We gingen vrij snel samenwonen in mijn appartement. Dat ging heel soepel, we konden het goed vinden en hadden weinig gedoe. Na een jaar relatie kwam ik er achter dat hij blowde. Zelf omschreef hij dit als eens per maand. Omdat hij gewoon functioneerde, heb ik er geen punt van gemaakt.
Afgelopen zomer had ik het idee dat hij overwerkt raakte. Met de tweede op komst hebben we samen een huis gekocht. Na zijn vaderschapsverlof is hij niet meer begonnen met werken. Toen is uiteindelijk zijn contract in overeenstemming opgezegd, zodat hij een uitkering kon aanvragen. In de verwachting dat hij met een twee a drie maanden weer werk zou hebben, ben ik hier in mee gegaan, hoewel ik vond dat hij zich moest ziek melden. Inmiddels zijn we dus zeven maanden verder en hebben we al vier maanden geen recht op kinderopvangtoeslag. De spaarrekening is biina leeg. Uiteindelijk is er nu zicht op slecht betaald (ongeschoold) parttime werk. Hij zegt zich geen zorgen te maken over geld/inkomsten. Hij blowt veel. Ik weet niet hoe veel, want daar praat hij niet over. Ik kan niet goed inschatten wanneer hij stoned is en wanneer niet, maar zie wel opgerookte joints, sigaretten die zijn gebruikt om joints mee te draaien, ik ruik wiet etc.
Soms wordt hij boos en dan praat hij dagen niet tegen me. Hij wordt bijvoorbeeld boos omdat ik een deur niet dicht doe, of mijn rommel niet opruim. Als ik op een vrije dag iets samen wil doen, dan wil hij bijna nooit. Als ik tegen hem praat, kijkt hij bijna altijd op zijn telefoon. Hij is dus twee dagen per week alleen thuis. Als ik dan onverwachts thuis kom, zit hij meestal te gamen. In het huis moet nog veel gedaan worden en hij is aan verschillende projecten begonnen, maar maakt niks af. Ik ervaar weinig interesse in mij en betrokkenheid, omdat hij dus meestal op zijn telefoon zit, niks samen wil doen en bijna nooit vraagt hoe het met mij gaat en hoe mijn dag was. Hij eet bijna nooit mee aan tafel met mij en de kinderen, maar heeft zijn eigen schema. Ik denk dat het niet goed met hem gaat en dat hij naar de huisarts moet voor antidepressiva, stoppen met blowen en therapie. Dit wil hij niet, hij wil ook geen relatietherapie.
Ik wil graag tips van jullie hoe ik de situatie kan veranderen. Is dit normaal binnen de tropenjaren?

Bedankt voor de positieve reacties. Ik zou graag willen dat mijn vriend er ook positief over was. Gisteren woonden we precies een half jaar in het nieuwe huis. Echt het moeilijkste half jaar van mijn leven! Ik denk dat ik een moeilijk half jaar tegemoet ga, maar dat het daarna weer beter wordt. en dan wordt 2022 hopelijk positief afgerond. Echt zo rot dat er kinderen zijn. Vandaag negeert hij mij en doet hij leuk tegen de kinderen. Het blijft heel pijnlijk. Ik snap ook niet dat hij op deze manier met zichzelf kan leven.

Bedankt voor de tip mediator/advocaat. Ik zal een topic openen.

DingDong schreef: ↑

19-06-2022 11:28

Het is in ieder geval duidelijk dat hij je wil laten zien dat het allemaal aan jou ligt , een typische passief agressieve manier van iemand die wil "straffen" en je uit de tent te lokken. Laat hem maar, hij heeft nu in de gaten dat je wel klaar met hem bent maar ik snap zo goed hoe pijnlijk het is dat je je eigen partner niet meer herkent.

Hij kan ook niet met zichzelf leven, de reden dat hij jullie allemaal meesleept in zijn gezeik is ook omdat hij geen idee heeft wat wie hij is en wat hij wil. Dat is op zich best heel rot voor hem maar hij is een volwassen man die niet van plan is om de confrontatie met zichzelf en zijn eigen shit aan te gaan maar het liever afreageert.

Om de sfeer in huis redelijk te houden kun je het beste totaal niet meer ingaan op zijn gedrag of woorden (dat heb je al veel te lang gedaan), dit kan hem eventueel nog dwingen om naar zijn eigen gedrag te kijken als hij geen enkele respons krijgt op zijn acties, want dat is wat hij doet, afreageren. Wat een klote zooi meid. Sterkte.

Mooie reactie, dankjewel!

Hallo allemaal,
Ik wilde graag nog een update geven. Gisteren heb ik het hele topic weer doorgelezen en dat vond ik erg heftig. Sindsdien is er veel gebeurd.

Vriend en ik zijn tegen alle verwachtingen in nog bij elkaar en ik ben er (ook tegen mijn eigen verwachtingen) echt heel blij mee.

Mijn vriend heeft gereageerd op de mail die ik stuurde. Hij heeft de spaarrekening aangevuld met een erfenis die hij kreeg. Hij is naar de huisarts geweest en hij werkt nu bijna een half jaar 32 uur per week. Langzaam is hij weer zichzelf geworden. Alsof de donkere wolk is opgeklaard. Het destructieve en puberale gedrag (gamen, blowen, onaardig zijn) is er niet meer.

Het is nog steeds geen prater en ik zie dat hij vooral acties doet om iets goed te maken. Ik merk nu dat hij snel overprikkeld raakt en dan in zichzelf gekeerd is. Als ik dan aan hem ga trekken, werkt dit averechts. Dit is wel bespreekbaar. We hebben de afgelopen periode besproken, maar nog niet helemaal naar mijn tevredenheid. Hij weet dat ik bij hem weg wilde en dat hij moest veranderen. Dit heeft hij gedaan. Maar, ik heb het gevoel dat nog niet alles besproken is en nog niet alles goed is. Ik weet niet zeker of hij inziet hoe heftig die periode voor mij is geweest. Ik schrik nog steeds snel als hij de deur hard dicht doet bijvoorbeeld. Ik denk dat dit tijd nodig heeft, meer praten en meer positieve ervaringen.

Het voelt alsof we onze relatie opnieuw aan het bouwen zijn en dat gaat met ups en downs, maar met echt een enorm stijgende lijn. Op dit moment ben ik daar heel gelukkig mee en deze moeilijke periode voelt eigenlijk als veel langer geleden.

We hebben onze weg redelijk gevonden in de verdeling van het huishouden en de kinderen. Ook hebben we lol samen en ben ik blij als hij thuis komt. We knuffelen weer en liggen s nachts tegen elkaar aan.

Ik heb nog steeds een "geheime" spaarrekening, voor als het tij keert, dat ik dan de mogelijkheid heb om weg te gaan.

Met de kinderen gaat het heel goed. Vooral aan de oudste merk ik dat het veel beter met hem gaat; hij eet veel meer, zijn spraak ontwikkeld snel en hij is sneller op zijn gemak in sociale situaties.

Ik weet dat er veel reacties waren dat ik zo snel mogelijk bij hem weg moest gaan. Daarom vind ik het lastig om een update te plaatsen. Mijn vriend is dus weer zo als ik hem leerde kennen, maar ik ben me meer bewust van zijn kwetsbaarheid. Ik begrijp ook beter hoe deze is ontstaan.

Het topic heeft me veel geholpen om alles helder te zien en voor mezelf op te komen. Ik wil jullie daar voor bedanken