Twee liefdes vervolg

Blijffie,

Het gaat tussen mij en mijn nr1 als je het hem zou vragen; geweldig!!! Hij leeft al zolang (ruim 20 jaar) gewoon zijn eigen leventje, interesseert zich niet echt voor mij en mijn gedachten, maar ik was in het begin te verliefd dat ik alles pikte, als hij maar bij mij bleef, en paste mij altijd aan, doe alles alleen thuis, van huishouden tot administratie, en weet dat hij volledig door het lint ga als ik nu bij hem weg zou gaan, dan laat hij ons compleet vallen, (mij en de kids), mijn liefde voor hem is steeds meer afgebrokkeld, en mijn zelfvertrouwen ging mee, maar dat kreeg ik van mijn nr2 weer allemaal terug, maar ik weet nu dat wij nu allebei nog niet op het verdriet van zoveel mensen door kunnen gaan, en eerlijk gezegd ben ik een beetje bang wat nr1 dan voor actie zou ondernemen, dus zo zit het een beetje in elkaar, dus ik pas me weer aan, en wacht rustig af, en geniet van de kleine dingen , mijn kids, de zon , mijn werk, etc,,, groetjesAnna

 

maar ik weet nu dat wij nu allebei nog niet op het verdriet van zoveel mensen door kunnen gaan

Zo denk ik er dus ook over Anna. Maar denk je dat je het redt met nr1, want ik proef wel een beetje verbittering bij je. Of hoop je dat het toch weer gaat werken? Ku je nr1 veranderen als je er over zou praten, of praten jullie niet meer?

Hoe oud ben je?

Zo denk ik er dus ook over Anna. Maar denk je dat je het redt met nr1, want ik proef wel een beetje verbittering bij je. Of hoop je dat het toch weer gaat werken? Ku je nr1 veranderen als je er over zou praten, of praten jullie niet meer?

Hoe oud ben je?



Hoi Blijffie, ik ben begin 40, en nee, ik weet dat het niet meer gaat werken met nr1, en hij is niet te veranderen, hij heeft ook wisselende stemmingen, kan zo inene vanuit het niets heel boos worden, en ik heb het opgegeven daar over proberen te praten, hij zegt dat hij heel veel van mij houdt, nu je het zegt ja het klinkt verbitterd, en dat ben ik waarschijnlijk ook, had anders ook nooit voor nr2 gevallen als het goed was met nr1, eigenlijk is het nooit goed geweest, maar ik leefde in een soort 'alles is goed wereldje', het is eigenlijk zo moeilijk uit te leggen, maar we hebben samen 2 kids op de wereld gezet en ik heb zoiets van daar heeft hij ook zijn verantwoording voor, en dan cijfer ik mezelf wel weer weg, want nu heb ik bv 3! maanden hevig verdriet gehad en dat had hij niet eens door, dat zegt toch eigenlijk al genoeg, maar Blijffie, jij zegt zo denk ik er ook over, maar eigenlijk had jij dus ookliever bij je nr2 geweest, en het idee dat als je dat gedaan had dat het fout gegaan was door het verdriet wat je dan aan had gericht??? Ik denk zelfs dat ik als ik ooit ga scheiden dat ik dan eerst een jaartje gewoon op mezelf moet gaan, alles verwerken, en nr2 ook, en dan pas verder gaan met elkaar, maar jij geeft mij eigenlijk wel vertrouwen in de toekomst omdat jij je nr2 dus ook nog niet vergeten bent, ben zo bang dat hij mijvergeet, kreeg vandaag nog weer smsjs maar ik bedoel over een paar jaar, grrrr, groetjes Anna

En hoe jong ben jij Blijf???:P

Zo denk ik er dus ook over Anna. Maar denk je dat je het redt met nr1, want ik proef wel een beetje verbittering bij je. Of hoop je dat het toch weer gaat werken? Ku je nr1 veranderen als je er over zou praten, of praten jullie niet meer?

Hoe oud ben je?



Hoi Blijffie, ik ben begin 40, en nee, ik weet dat het niet meer gaat werken met nr1, en hij is niet te veranderen, hij heeft ook wisselende stemmingen, kan zo inene vanuit het niets heel boos worden, en ik heb het opgegeven daar over proberen te praten, hij zegt dat hij heel veel van mij houdt, nu je het zegt ja het klinkt verbitterd, en dat ben ik waarschijnlijk ook, had anders ook nooit voor nr2 gevallen als het goed was met nr1, eigenlijk is het nooit goed geweest, maar ik leefde in een soort 'alles is goed wereldje', het is eigenlijk zo moeilijk uit te leggen, maar we hebben samen 2 kids op de wereld gezet en ik heb zoiets van daar heeft hij ook zijn verantwoording voor, en dan cijfer ik mezelf wel weer weg, want nu heb ik bv 3! maanden hevig verdriet gehad en dat had hij niet eens door, dat zegt toch eigenlijk al genoeg, maar Blijffie, jij zegt zo denk ik er ook over, maar eigenlijk had jij dus ookliever bij je nr2 geweest, en het idee dat als je dat gedaan had dat het fout gegaan was door het verdriet wat je dan aan had gericht??? Ik denk zelfs dat ik als ik ooit ga scheiden dat ik dan eerst een jaartje gewoon op mezelf moet gaan, alles verwerken, en nr2 ook, en dan pas verder gaan met elkaar, maar jij geeft mij eigenlijk wel vertrouwen in de toekomst omdat jij je nr2 dus ook nog niet vergeten bent, ben zo bang dat hij mijvergeet, kreeg vandaag nog weer smsjs maar ik bedoel over een paar jaar, grrrr, groetjes Anna

Daar kan je je man toch niet de schuld van geven Anaianai?

Jij doet stiekem dingen waar hij geen weet van heeft (?)



Als je je eens stopt met zelf medelij en dit forum en niet meer belt/sms-en met je nr.2 kan je je weer richten op je zelf , nr.1 en kinderen.

Word het leven weer een stuk aangenamer voor je.



Sterkte en succes.

Ik heb hier al een keer eerder iets geplaatst, maar heb echt hulp nodig vandaar nog een keer mijn situatie.

Mijn verhaal in het kort.

Ik heb 2 hele kleine kindjes en woonsamen.

Relatie is niet meer je van het, voornamelijk door mijn partner.

Het vertrouwen in hem is weg en weet niet of dat ooit nog goed kan komen. Er is het een en ander gebeurd in onze relatie.

Vreemdgaan is van zijn kant geen sprake.

Afgelopen jaar ben ik niet braaf geweest en ben verliefd geworden op een ander en rommel daar mee aan nu zo'n 8 mnd.

Ik ben erg tegen vreemdgaan, maar nu had ik zoiets van wat kan mij het ook verrotten, aangezien mijn partner ook vaak schijt aan mij heeft.

Die ander wil echt met mij verder en heeft zijn relatie van 13 jaar al verbroken.

Ik voel me heel gelukkig bij hem en ook erg geliefd.

Nu moet ik van hem kiezen wie ik wil en dat moet ik morgen gedaan hebben.

Wat zouden jullie doen je oude vertrouwde leven houden en hopen dat mijn partner eens echt veranderd. En het geen loze beloftes blijven.

Of kiezen voor mezelf.

Ik wil echt bij die ander zijn, maar vind het verschrikkelijk om tegen mijn partner te moeten zeggen dat het van mijn kant over is.

Voor de kinderen zou ik leven met hem nog wel kunnen volhouden, al ben ik zelf dan niet gelukkig.

Wat zouden jullie doen?

:)Tjatja, jaja, makkelijk praten he, maar als je het goed leest allemaal zul je misschien heel misschien inzien dat de mensen die in deze situatie zitten helemaal niet vergaan van het zelfmedelijden, en er gerust niet argeloos ingerold zijn, en ja, ik heb iets gedaan zonder dat mijn nr1 ervanaf weet, maar wat ik bedoelde is dat als hij mij zou 'kennen' en zich zou interesseren voor mij dat hij dan door had gehad dat ik verdriet had, maar ik speel mijn hele huwelijk al toneel, maar daar heb ik voor gekozen, so be it, jij veel geluk , hoop dat het je nooit zelf overkomt en je heel gelukkig bent met je nr1

Indewar, denk met je hart, wat doe je als je je hart volgt??? succes*;

Het is niet makkelijk praten voor mij, heb aan beide kanten gestaan.



Omdat jij je hele leven al toneel speelt (zijn je eigen woorden) kan jouw man niet weten dat je liefdes verdriet hebt.

Het word tijd voor je dat je je open stelt en eerlijk word naar je man dan kan je pas zien wat de konsekwenties zijn. Zo lang als jij dat niet doet blijf je negatief over je man praten en blijft hij fout in jouw ogen. Ook al heeft hij in het verleden de fout gemaakt om zich niets van jou aan te trekken geef jij hem niet de kans om zijn fout te herstellen.

Omdat jij niet eerlijk naar hem toe bent ben je nu net zo fout als hij dat is.



Voorbeeld: 14 februari was het valentijnsdag, je kreeg een smsje van je nr. 2 waarin stond dat je ergens een klein kadootje kon ophalen. Maar dat je van je nr.1 niets had vernomen met het fenomeen valentijnsdag.



Toen ik een nr.2 had vond ik het ook attent van hem dat ik een kaart kreeg en een telefoon gesprekje op die bewuste valentijnsdag. Van nr. 1 kreeg ik niets. En was teleur gestelt, want mijn nr.2 dacht er wel aan.

Echter ik was vergeten dat ik al jaren tegen nr. 1 zei: Voor mij hoef je niks te doen met valentijnsdag, want dat vind ik zo een commercieel gedoe! Dus nr.1 deed niets. Toen uit was gekomen dat ik een nr.2 had hebben we het gehad over de attenties die nr.2 mij stuurde en zei en weet ik veel nog meer. Ik gaf nr.1 de kans om dat weer recht te zetten ook al waren het mijn woorden dat ik er niets aan wilde doen. Ook wilde ik wekelijks geen bloemen meer van mijn nr.1 omdat ik ze zo duur vond. Dus hij nam niets meer mee. Maar Oh Oh Oh wat vond ik het toch jammer.

Dit soort kleine dingetjes waren mijn fouten en niet die van nr.1. En waarschijnlijk waren ook grote fouten mijn eigen schuld omdat ik toneel speelde.



Pas als je je nummer 1 weer toelaat in je eigen wereldje dan kan je pas gaan opruimen. Hiermee bedoel ik dat je weer naar elkaar kan toe groeien of dat het echt over is. En dan kan je je conclusies trekken over hoe of wat.



Alleen jammer dat toen ik weer bij mijn volle verstand was dat mijn nr.1 een nr.2 nam. Toen ik daar achter kwam stortte mijn wereld in. Want hoe had hij dat kunnen doen na wat we al hadden mee gemaakt.

In mijn belevenis kon hij zich toch niet uiten bij mij en deed dat bij een ander. Nogmaals na vele ruzie's en gesprekken vertelt aan elkaar wat ons bezig hield en waarom we zo deden.



Nu zijn we weer op de goede weg. Geen geheimen voor elkaar en als iets dwars zit vertellen. Mocht er toch iets zijn wat wij niet van elkaar mogen weten dan is de afspraak zwijg erover en ga niet weer zo stiekem doen. Want door dat stiekeme gedrag weet je als snel dat er iets aan de hand is.



Voor allemaal succes en sterkte!

:$Tjatja,'Ten eerste mijn excuses, wist niet dat je ook in dit 'schuitje' hebt gezeten, en ik heb bewondering voor je en jouw nr1 dat jullie er zo over hebben kunnen praten en het 'overwonnen' hebben!

Wat jij zegt heb ik al zolang geprobeerd, maar het interesseert hem echt niet, er speelt nog veel meer mee, maar dat kan ik hier niet vertellen, maar ik heb wel door dat dat smsn gewoon niks meer voorstelt, maar ik kan nog even niet zonder, eigenlijk wil ik allang weg bij nr1, maar er zijn ook nog onze kids, en echt, hij is tot alles in staat dan, en over dat toneelspelen, ik doe dat omdat ik altijd op mijn tenen moet lopen, nou ja, klinkt ook raar allemaal zo zwart op wit en nogal onsamenhangend maar geloof me, ik doe mijn best, groetjes ANna

Hallo allemaal,

Na uren al jullie reacties gelezen te hebben wil ik zelf ook graag reageren. Het is allemaal erg herkenbaar en idd prettig om je ei eens kwijt te kunnen bij lotgenoten. Ik merk dat sommigen van jullie nog erg in de war zijn en anderen hun zaken al heel aardig op een rijtje hebben.

Ik heb een relatie van 26 jaar en 2 pubers. Vroeger hield ik veel van mijn man, maar in de loop der jaren is dat veranderd. Hij had altijd veel kritiek op mij en mijn uiterlijk en maakte echt kwetsende opmerkingen, zoals met zo'n buik kun je niet rondlopen, kun je je handen niet laten opereren want het vel zit daar wat los. Daarnaast heb ik altijd tussen hem en mijn familie in gestaan. Hij wilde dat ik koos. En dat vond ik dus moeilijk. Nu wil ik mezelf heus niet vrijpleiten, want ik heb bijv. ook 2 jaar een postnatale depressie gehad, maar voor mij is de emmer langzaam volgedruppeld. Ook omdat wij misschien al wel 15 jaar niet meer echt gezoend hebben en omdat ik bevestiging zocht bij andere mannen zoen ik sinds een aantal jaren af en toe met een ander. Daar bleef het ook bij. Tot ik nr. 2 ontmoette. Eerst kwam ik hem maar 1x p.j. tegen op een feest en bleef het bij zoenen. Het afgelopen jaar zijn we met elkaar naar bed geweest en sindsdien hebben we een relatie, hoewel we elkaar niet vaak zien. Wel smsen en mailen we veel. Ik heb geen last van schuldgevoelens naar nr. 1. Weet ook niet goed wat mijn gevoelens dan wel zijn, hou ik van nr. 2? Ik weet het niet. Wel denk ik de hele dag aan hem. Is dat houden van? Ook is nr. 2 echt een gelijkgestemde. Er zijn zoveel dingen die we allebei leuk vinden, terwijl het met nr. 1 altijd een kwestie is van compromissen sluiten. Totaal verschillend. Ik ben nog steeds bij nr. 1 omdat ik het belang van mijn kinderen voorop stel. Zij zijn gek op hun vader en andersom ook. Dat gezinsleven wil ik ze niet afpakken en ik ben daar zelf ook op gesteld. Daarnaast ben ik er eigenlijk ook beetje bang voor dat, mocht ik gaan scheiden, de kinderen uit loyaliteit voor hun vader kiezen en dat zou ik niet kunnen verdragen. Ben niet wanhopig hoor, thuis gaat t z'n gangetje en probeer te genieten van nr. 2 hoewel ik hem wel mis. Gelukkig zie ik hem zaterdag. Allemaal veel sterkte en wijsheid.

Josephine, welkom hier! Ja, zo voel ik het nou ook, weet alleen wel dat de kids bij mij zouden blijven, maar ik wil hun 'nog' niet het gezinsleven ontnemen, is jouw nr2 getrouwd??? Zoals je misschien gelezen hebt heeft mijn nr2 onze 'relatie'  op een zijspoor gezet, hij wilniet meer stiekum, en dat is natuurlijk ook beter, maar o wat mis ik hem, maar als het zo moet wezen komen wij elkaar over een paar jaar wel weer tegen, maar dan wil ik ook eerst een tijdje op mezelf gewoond hebben, niet van de ene relatie inde ander, hoop meer van je te horen hier, groetjes Anna:)

Bedankt voor je reactie, Anna. Mijn nr. 2 is niet getrouwd en heeft een langdurige relatie en een erg losbandig leven achter de rug. Dat laatste heeft hij sinds anderhalf jaar achter zich gelaten, hij heeft het wel gezien. Het afgelopen jaar ben ik de enige voor hem geweest, hoewel ik er denk ik niet veel moeite mee zou hebben als hij het ook eens met een ander deed. Ik ben immers degene die getrouwd is en kan niet van hem verwachten trouw aan mij te zijn. Begrijp dat het erg moeilijk voor je is door nr. 2 op een zijspoor te zijn gezet. Als hij dat zo beslist kun je er ook weinig aan veranderen. Zoveel mogelijk loslaten, hoe moeilijk dat ook is, is denk ik het beste. Denk ook dat mannen er een hekel aan hebben als vrouwen erg aan hen trekken. Is hij getrouwd of ook single? Ik heb veel bewondering voor de vrouwen die de stap durven te nemen om te gaan scheiden en voor zichzelf te kiezen. Alleen vind ik dat ik dit op dit moment nog niet voor de kinderen kan maken. Je pakt ze zoveel af, zeker als er geen ruzie is thuis en alles redelijk z'n gangetje gaat. En door een nr. 2 te hebben kies ik toch wat voor mezelf. Niemand merkt ook iets aan me. Huil er niet om, voel wel onrust. Denk niet dat ik met nr. 1 oud ga worden. Daarvoor is er veel te weinig gemeenschappelijk en mist van mijn kant de liefde. Ik vraag wel eens aan vriendinnen: houd je veel van je man en zou je opnieuw voor hem gekozen hebben? Vaak zeggen ze op beide ja. Nou, zo'n relatie wil ik op den duur ook, want ik moet nu op beide nee antwoorden. Ik wens je veel sterkte. Probeer je te concentreren op dingen doen die je leuk vindt en je mag jezelf best een schouderklopje geven dat je voor je kinderen nog doorgaat, wat overigens absoluut geen kritiek is naar anderen die toch besluiten te gaan scheiden hoor, want niemand kan echt in elkaars persoonlijke situatie kijken. Het allerbeste met je, groetjes, Josephien

Hallo Josephien,Hoe was het gisteren? :-) Ik ben de laatste tijd niet meer zo actief op dit topic (goed teken :-)) maar ik wilde toch graag op jouw verhaal reageren. Het klinkt zo verdrietig dat je jezelf volledig op de tweede plaats stelt. Lieve schat, is er iemand anders die jou op nr. 1 zet dan jijzelf? Ik ben van mening dat een van de redenen om vreemd te gaan (vooral voor vrouwen?) is een plekje in je leven vrij te maken waar je wel voor jezelf kiest, terwijl je jezelf in de rest van je leven - het legale deel, zogezegd - blijft wegcijferen. Je blijft anderen op nr. 1 zetten.Ik vind het typerend dat we op dit topic spreken over nr. 1 en nr. 2. Waar staan wijzelf eigenlijk? Op nr. 3, of nog lager als er kinderen zijn? Ik heb mezelf nu op nr. 1 gezet – jawel, boven de kinderen, wat een gotspe :-) Ik denk dat je ontzettend hard bent voor jezelf. Je stelt het belang van je kinderen voorop. Waarom doe je dat? Moet jij je geluk opofferen zodat zij een traditioneel gezinsleven houden? (hoewel, traditioneel… nu 1 op de 3 huwelijken op de klippen loopt wordt een gebroken gezin hoe langer hoe normaler) Je man behandelt je respectloos – ik weet niet of dat altijd, vaak of soms gebeurt, maar zo beschrijf je hem. Dit is het voorbeeld dat je kinderen meekrijgen, hoe vaak je hun ook vertelt dat ze anderen met respect moeten behandelen. Opvoeden is voorleven. Waarschijnlijk zullen jouw kinderen, als jij je op deze manier blijft laten behandelen, dit patroon in hun relaties gaan herhalen. Wil je dat? Vrede is meer dan 'afwezigheid van oorlog' en een gelukkig gezinsleven is meer dan 'afwezigheid van ruzies'. Het moet gebouwd zijn op wederzijds respect, vertrouwen, op elkaar kunnen rekenen, eerlijkheid en vul zelf maar in. Hebben jouw kinderen een gelukkig gezinsleven?Als het antwoord nee is, begrijp je dat er iets moet veranderen. Dat hoeft niet per se te betekenen dat je moet gaan scheiden, maar je kunt wel om te beginnen respect gaan eisen van je man en grenzen gaan stellen. Het is dan aan je man om daarin mee te gaan of niet te veranderen. In het laatste geval ligt de optie van scheiden voor je open. Heel eerlijk gezegd krijg ik uit je verhaal de indruk dat je het liefst bij je man weg zou willen en een eigen leven zou willen opbouwen. Het is vooral angst die je daarvan weerhoudt. Angst voor het welzijn van de kinderen en angst dat de kinderen voor hun vader zouden kiezen. En als je je een scenario voorstelt waarin jullie bijvoorbeeld co-ouderschap zouden hebben? Dan houden de kinderen met jou én met hun vader een goede band en een gezinsleven. En waarom denk je dat je kinderen jou zouden afwijzen?Voor ik besloot te gaan scheiden, heb ik met ongeveer dezelfde vragen geworsteld, met name: wat doe ik de kinderen aan? Met dat verschil dat het bij mij niet meer rustig voortkabbelde maar dat de situatie voor mij onhoudbaar was geworden. Ik vraag me wel af hoe 'houdbaar' de situatie bij jou nog is, als je diep van binnen kijkt. Of heb je het verdriet, de frustraties en de boosheid gewoonweg zo diep weggestopt dat het bijna lijkt of ze er niet meer zijn? Als je terugdenkt aan de dingen die zijn gebeurd, heb je er dan vrede mee?Een opmerking over je postnatale depressie: je brengt het alsof jij daar verantwoordelijk voor bent, alsof dat jouw aandeel was aan de nodige huwelijksproblemen. Maar een depressie is een ziekte, daar kun jij niets aan doen! Het zal ook moeilijk voor je man zijn geweest, maar toch in de eerste plaats voor jou. Was jouw man er toen voor jou?liefs,dubiootje

Blijffie,

Het gaat tussen mij en mijn nr1 als je het hem zou vragen; geweldig!!! Hij leeft al zolang (ruim 20 jaar) gewoon zijn eigen leventje, interesseert zich niet echt voor mij en mijn gedachten, maar ik was in het begin te verliefd dat ik alles pikte, als hij maar bij mij bleef, en paste mij altijd aan, doe alles alleen thuis, van huishouden tot administratie, en weet dat hij volledig door het lint ga als ik nu bij hem weg zou gaan, dan laat hij ons compleet vallen, (mij en de kids), mijn liefde voor hem is steeds meer afgebrokkeld, en mijn zelfvertrouwen ging mee, maar dat kreeg ik van mijn nr2 weer allemaal terug, maar ik weet nu dat wij nu allebei nog niet op het verdriet van zoveel mensen door kunnen gaan, en eerlijk gezegd ben ik een beetje bang wat nr1 dan voor actie zou ondernemen, dus zo zit het een beetje in elkaar, dus ik pas me weer aan, en wacht rustig af, en geniet van de kleine dingen , mijn kids, de zon , mijn werk, etc,,, groetjesAnna

Anna, neem eens een kijkje op het topic "moegestreden in een relatie...". Er is meer in het leven dan "de kleine dingen"!



*;

dubiootje

Stom, stom, stom wat ben ik toch stom........



Gister nadat ik mijn hele verhaal hier opgeschreven had kreeg ik een telefoontje van nr. 2 dat we echt moesten praten. En ja dat vond ik ook en omdat mijn nr. 1 niet voor diep in de nacht thuis zou komen heb ik met hem afgesproken.

Wij zijn wat gaan drinken en in het begin was het allemaal een beetje ongemakkelijk maar al snel....... wanneer we in elkaars ogen kijken gaan onze harten 100x sneller slaan... en gaan we "zweven".... en voelt het weer zo goed... en zijn al mijn wijze woorden in 1 opslag weg en voert mijn hart weer de boventoon.....

Moest echt een paar keer lachen en denken aan wat ik net iets eerder allemaal hier had neergeschreven..... mmmmmmm.......

We hebben elkaar een enorme knuffel gegeven en wat voelt dat dan weer goed... en toch ook gezoend,,,,,

Hij zegt dat hij de afgelopen periode alles heeft gedaan om mij te vergeten maar dat hij dat gewoon echt niet kan.... hij wil me..... en ik met mijn zwakke hart kon niet eens zeggen dat ik het niet meer wil... toen ik daar met hem was wist ook niet meer of ik dat wel niet meer wilde...

Maar dan weer thuis komt het schuldgevoel eigenlijk dubbel terug... tegenover nr. 1 maar ook tegenover mezelf.... ik dacht echt dat ik nu een hele sterke en duidelijke beslissing had genomen....



Beetje warrig verhaal misschien maar zo voel ik me ook....



En Anna: ja van nr. 2 heb ik een kaartje gekregen en van nr. 1 heb ik niets gezien....... Maar van mij mag deze dag snel over zijn.... Wat heb jij uiteindelijk gekregen? Ben benieuwd... wel heel lief van je nr. 2!



Snoepje

Wat kan ik me vinden in je verhaal, ik zit namelijk in dezelfde situatie en dat al 2 jaar. Mijn nr. 2 is getrouwd en heeft 1 kind. Ik ben getrouwd en heb 3 kids. Zou er een punt achter willen zetten met mijn nr. 2 maar dat is zo verrekte moeilijk. Na ieder telefoontje smelt ik weer.

Lief dubiootje,



Meid, volgens mij past die naam helemaal niet meer bij je. Je komt over alsof je behoorlijk zeker in het leven staat. Elders las ik dat je geen psychologe bent. Als je niet iets soortgelijks bent, ben je je roeping mis gelopen. Misschien alsnog? Ben trouwens benieuwd hoe het nu met jou, je kids, je ex en je nr. 2 (is hij nu nr. 1?) is. Ik vind je reactie heel bijzonder. Veel dank daarvoor. Overigens ben ik de laatste tijd sterker geworden hoor. Ik heb mijn eigen ik heel lang verloochend voor de lieve vrede. Sinds ik een minnaar heb is m'n man liever voor me geworden. Grappig he? Dat sterker worden komt m.i. doordat ik emotioneel niet meer zo afhankelijk van hem ben. De liefde is langzaam dood gebloed doordat er geen acceptatie was van de persoon die ik eigenlijk was. En als andere mannen je dan wel leuk en mooi vinden, zoek je dat vanzelf wel op. Onlangs heb ik mijn man gezegd dat ik zo'n moeite had met alle dingen die er zijn gebeurd en gezegd. Hij zegt dat ik dit achter me moet laten, omdat er niets meer aan te veranderen is. Dat zou ik ook wel willen, maar ze hebben zulke wonden geslagen. Als ik aan bepaalde dingen denk, springen de tranen me nog in de ogen. Heb altijd op m'n tenen moeten lopen (wat ik anderen hier ook wel hoor zeggen) en dat terwijl ik op mijn werk zo zelfverzekerd ben met een leidinggevende functie. Daarnaast merk ik dat het zo'n verademing is, zoals met m'n lover, om dezelfde interesses te hebben. Je hoeft lang zoveel niet te strijden. Zonder daarbij de minder goede eigenschappen van hem, maar ook van mezelf niet te willen zien hoor. Ik wil ook een keuze maken los van mijn minnaar. We hebben nog niet zo lang een relatie en hebben naar elkaar ook niet uitgesproken wat we zouden willen, hoewel hij wel zegt van me te houden. Ik zou ook nooit gelijk gaan samen wonen, maar latten. Ik was laatst een week op vakantie, miste minnaar wel, maar man niet, zegt eigenlijk genoeg he? Ik denk dat ik het nog ruim een jaar  geef. Als mijn gevoelens t.o.v. mijn man dan nog niet positiever zijn geworden, moet ik denk ik de knuppel maar in het hoenderhok gooien. Ik wil het de kids ook niet aandoen om hiermee in hun examenjaar geconfronteerd te worden. Of zit ik dan weer smoesjes te verzinnen om het uit te stellen? Intussen ga ik proberen meer bij mezelf te blijven en m'n grenzen te stellen en dan kijken hoe man reageert. Of mijn liefde voor hem daarmee terug kan komen???? Ook bij man moeten er dan dingen veranderen. Hij is bijv. vaak ontevreden en voelt zich tekort gedaan door het leven. Nu is er in ons leven ook veel gebeurd maar het is maar hoe je daarmee omgaat. Ik persoonlijk ben daar uiteindelijk sterker door geworden en leef veel meer volgens het principe pluk de dag (misschien daarom ook de minnaar?):) Dubiootje, ik vind je een wereldwijf. Doe iets met je talenten. Nogmaals bedankt. Liefs, Josephien

Josephien en dubiootje, bedankt voor jullie reacties, en josephien, jouw verhaal over thuis lijkt veel op mijn verhaal!! Ik ga het topic lezen dubiootje, en goed van je dat je gekozen hebt voor jezelf!!

Hey lieve allemaal,



Weer even een beetje bijgelezen... toch altijd fijn om mee te lezen met vergelijkbare verhalen... voel je je toch minder alleen staan met je probleem...



Ik heb nr.2 inmiddels weer een paar keer gezien en voel me weer steeds schuldiger tegenover nr. 1... Mijn nr. 2 vertrekt morgen voor een weekje en dat geeft mij toch weer wat meer rust... 



Maar het blijft spoken in mijn hoofd..... Maar kan zodadelijk nr. 2 nog even zien en dat is altijd heerlijk..........



Liefs,

Snoepje

Hallo allemaal!

Snoepje, heb je dan evengoed nog contact met hem via smsjes of zo als hij weg is????

Indewar, hoe is het met je, heb je nu gekozen???

Josephien, hoe is het nu met jou???

Hier ben ik erachter gekomen dat mijn nr2 mij echt niet kwijt wil, tenminste, nog niet weer elkaar zien, maar wel contact blijven houden via sms, en hopelijk later voor elkaar gaan in het openbaar!?

Hey Anna... hoe ben je daar nu achter gekomen? Heb je een goed gesprek gehad...



Ja wij blijven contact houden als hij weg is... we mailen en hij zal wel een paar keer bellen denk ik... Ik mis hem maar het is wel weer heerlijk om even rust te hebben...



Snoepje

Het is alweer n tijdje geleden dat ik hier schreef, maar zat me vandaag

weer ( ! ) ns af te vragen hoe ik verder moet met de liefde.



Wat ooit begon als n spannend avontuur en een lolletje is niet vol te

houden. Ik ken mijn nr 2 inmiddels ruim 2 jaar en het wordt steeds

lastiger om dit geheime leven met hem blijven spelen.





Sinds mijn nr 1 zwaar in de problemen is geraakt en het tussen ons niet

meer botert weet ik niet meer waar ik sta. Een scheiding is op dit

moment niet meer ver weg, er zit iets helemaal knel.





Nr 2 woont alleen, ik kom wel bij hem over de vloer maar hij niet bij mij.





Als we samen zijn praten we nooit over relaties.



De laatste tijd voel ik me als n toneelspeelster als ik hem zie. Ik doe

alsof alles goed gaat, wil hem niet lastig vallen met mn ellende en

geen valse illusies kweken.



Er zijn talloze momenten dat ik denk nu ga ik bij hem langs en vertel

hem alles. Toch houd ik me in en probeer te focussen op mijn realiteit

van overspannen partner thuis. Het zou niets oplossen als ik nr 2 

deelgenoot zou maken van mijn twijfels. Waarschijnlijk raak ik daarmee

alleen nog verder van huis.





Maar daarmee raak ik wel de kern van mijn verlangen om mijn hele leven, werk en lovers helemaal opnieuw te willen beginnen.



Afijn, alles staat op losse schroeven.....

*;Inimini, jeetje, dat is nogal wat, heeft jouw nr2 niet in de gaten dan dat je je rot voelt???

Snoepje, nu, ik had mijn mobiel uitgezet, weer ja haha, maar de volgende dag stonden er allemaal wanhoopsmsjes van hem op!!! En hij wil me nog een keer of 2 per jaar!! ontmoeten, maar voor de rest laat ik het wel meer los hoor, maar ik blijf van hem houden, hij is mijn liefste, en hoe gaat het , heeft hij al gebeld???

@ Anna, Ik denk niet dat nr 2 door heeft wat er thuis met me speelt.



Ik heb mijn eigen wereld altijd afgeschermd. Eigelijk konden we alleen

in ons spel opgaan als de rest van de wereld niet bestond.



Dat breekt me nu op. Hij ziet mij nog steeds als vrolijke inspirerende

vrijbuiter en blijft ongestoord doorgaan met kadeautjes sturen.



Ik vond het altijd prima dat hij vrijgezel was, hij was teveel gesteld

op zn vrijheid om een relatie te hebben ( dacht ik ). Maar ook daaraan

twijfel ik op dit moment. Misschien heb ik het wel zo voor mezelf

ingevuld om het risico te minimaliseren. Zoals ik eerder schreef, we

praten hier nooit over.



Raar he ?





Mooi die smsjes die je nog krijgt ! Uit t oog is zeker niet uit t hart...



Wat ga je doen met 'dat 2 x per jaar aanzoek' ?

Inimini,

Tja, wij wisten alles van elkaars leven, kennen zelfs elkaars partners en kids, niet dat we bij elkaar over de vloer komen, dat niet, maar kids zaten op dezelfde school, en we spraken elkaar dagelijks 2 jaar lang, dus dan vraag ik mij af, hoe goed kent nr2 jou dan??? Wij hadden ook ons 'eigen wereldje'als we samen waren, maar wisten ook het dagelijkse leven van elkaar, wat ik nu bedoel , hoe kun je ooit verder met hem als je jezelf niet kunt zijn???

EN ja, op dat 2x perjaar aanzoek, hi, ja, daar ga ik wel op in, want ik hou van hem, en dat is de enige manier waarop ik hem nog kan ontmoeten helemaal voor onszelf, en ik kan nog jaren wachten, dat is hij waard, hij is mij alles waard en volgens hem ik ook, maar we willen nu nog niet de wereld van onze kids op de kop zetten en op het verdriet van zoveel mensen doorgaan samen, vandaar, maar jemig ik heb echt een paar maanden in het verdriet gezeten, dacht dat hij niet meer van mij hield, en het doet nu nog wel pijn dat ik nog niet bij hem kan zijn, maar is nu een zoete pijn, sterkte inimini

Wij hadden ook ons 'eigen wereldje'als we samen waren, maar wisten ook

het dagelijkse leven van elkaar, wat ik nu bedoel , hoe kun je ooit

verder met hem als je jezelf niet kunt zijn???





Daar zeg je zoiets,...Dat vraag ik me nu ook af. Misschien wil ik ik

juist niet verder met hem, of wil ik geen verwachtingen scheppen.



Misschien ook omdat ik me groot probeer te houden.



Erg dubbel allemaal, we zien elkaar weinig de laatste tijd. Ik weet dat hij geduld heeft en wacht.