Twee liefdes vervolg

Lenneke, jij ook bedankt voor je reactie, ik leef ook met je mee.

Ik hoop dat ik het geluk met mijn gezin weer terug kan vinden.

Liefs.

Mijn god ik moet er toch niet aan denken dat ik over 8 maanden hem nog mis

O laat dat tochniet gebeuren mr leeft vrolijk verder en ik zit me te verbijten

sorry marla dat ik zo reageer maar word weer even met me neus op de feiten gedrukt dat dit toch niet zo maar even uittewissen valt

moet hier thuis ook de boel op de rit zien te krijgen

en van beiden kanten is het kaarsje gedoofd

en daarby mis ik 2 gewoon nog steeds

 waarom is dit toch zo moeilijk  zullen de mannen ons dan niet missen

hoe denken die nu vraag ik me wel eens af

Hoi Carefull, ja, ze missen ons wel hoor, ze gaan er alleen 'verstandelijker' mee om, hup. over en uit, en wij zitten met onze emoties, wij kunnen niet zomaar overgaan op de orde van de dag, wij missen de aandacht, het vlindergevoel, het gevoel dat je weer aantrekkelijk bent, volgens mij gaan ze weer gewoon vrolijk verder, ze hebben toch nog een vrouw thuis, die gaan ze dan maar weer verwennen maar dan denken ze aan ons??? bah, ik word niet goed als ik daaraan denk, want ik kan niet zomaar een knop omzetten, ik heb alles gemeend wat ik  voelde, hij werd ook jaloers en werd steeds bezitteriger, en toen hij mij gevoelsmatig helemaal had benauwde het hem ineens en liet hij mij van de 1 op andere dag vallen, ja, wachten, hoelang, en hoelang duurt dit verdriet????? sterkte careful

Even een kort berichtje van mij. Alle nieuwe mensen: welkom!



Ik dacht dat ik nr. 2 niet meer zou zien maar niets is minder waar... over een paar minuutjes ga ik hem voor de eerste keer weer zien na 3 weken.... En ik weet niet hoe ik me voel... van de ene kant blij en van de andere kant onrustig...



Ik houd jullie op de hoogte....



Snoepje...

quote: blijffie reageerde

Dayenne, ik weet niet of je mij nog kent, maar ik heb op dit topic een tijd veel geschreven. Ik heb nu mijn leven weer enigszins onder controle, dus de behoefte om te ''moeten'' schrijven is er niet meer zo.

Ha Blijf, kan nu weer de vraag aan jou stellen:

Dacht je nou echt dat ik jou vergeten zou zijn? Nee hoor!

Blijf, wat heb je een prachtig stuk geschreven! Ik ben geraakt. In mijn hart heb ik al voor mijn gezin gekozen, maar er blijven teveel momenten van twijfel.

Dayenne, die momenten van twijfel blijf je houden. Als er liefde is dan gaat dat echt niet zomaar over. Maar een keuze maken met je hart, dat is dus voor mij onmogelijk gebleken.



Dus werd ik ''verstandig''..... Het was echt een hel. Totaal verscheurd. Twee liefdes, het is echt om knettergek van te worden. Afleiding zoeken werkt maar even, ik heb me op mijn werk gestort, ben veel te veel gaan drinken.. maar het heeft me alleen maar meer ellende opgeleverd.



Maar een verstandelijke keuze kan ook langzaam weer overgaan in een soort terugvinden wat er was, en dat gevoel omzetten naar iets anders, is wat ik (wij) nu door heel hard werken proberen door te zetten.



Als ''zij'' geen andere baan had gezocht, (en inmiddels weet ik zelfs niet waar ze woont) dan had ik het nooit gered. Dat blijft we wel bezighouden..

Lieve Marla,



Ik ben zelf nu 3 jaar verder. Heb 3 jaar geen contact met nr 2 gehad, echter onlangs weer gesproken. Tjsah.......Dan kom je erachter dat als het gevoel diep zat, het echt niet weg is. Mijn man is echt een hele leuke lieve man die veel van me houdt, heb ook oprecht geprobeerd om mijn gevoel voor hem terug te krijgen. Echter de onrust blijft knagen. Zelfs nog voor ik mijn nr 2 weer heb ontmoet, stond ik op het punt om mijn huwelijk toch op te geven. Waarom ik het niet doe, ik weet het echt niet. Ik maak in ieder geval dan 4 mensen (man en 3 kinderen)ongelukkig ter eer en glorie van mezelf????? En word ik daar dan ook daadwerkelijk gelukkiger van? Met mijn nr 2 heb ik inmiddels weer contact. Ook hij heeft inmiddels al 2,5 jaar een nieuwe relatie. Destijds was hij single. Geen keuze maken is ook een keuze nietwaar? Nr 2 zou graag met mij verder willen, echter ik ben bang dat ik hem niet gelukkig zou kunnen maken. Ik heb natuurlijk al de nodige bagage in dit leven opgedaan. Hij wil graag kinderen. (heeft ie nl. niet) En dat is iets dat ik hem niet kan geven. (leeftijd) Kvind dus dat hij hierin zijn eigen weg en geluk moet vinden. Nogmaals, iedereen heel veel sterkte, wijsheid, liefde en uiteindelijk geluk.......:(

Hallo allemaal



Ik ben weer fout bezig geweest........

Ben eergisterenavond naar hem toe gegaan, om een bakje thee?

Ja en de rest weer.

We kunnen niet van elkaar afblijven, we vrijen, elkaar aanraken op intieme plekjes tot we elkaar weer niet meer los kunnen laten.

Maar helaas er komt een moment dat ik weer weg moet naar mijn gezin.

Helaas........

Ik weet niet of ik wel zonder hem kan..........



Groetjes Lenneke

Blijf, mag ik jou wat vragen.

Marla, ik ken je niet, iig niet van 2 liefdes. Een antwoord op je vraag heb ik niet, want hoe ver ik ook dacht te zijn met loslaten, ik merk aan mezelf dat door hier weer te gaan schrijven, er weer van alles loskomt bij me. En dat zijn niet de emoties waarop ik zat te wachten, of die me een positieve richting in sturen.



Dat is niet goed, want de twijfels slaan dus toe. Aan de andere kant is het niet erg, want dit forum is mijn enige uitlaatklep, op 1 iemand na die ik soms persoonlijk spreek.



Een weg zoeken in de waterval van emoties, dat doe ik dus alleen. Geen klankbord irl. Daarnaast hen ik weinig zin meer om iedere keer hetzelfde verhaal te vertellen, op begrip of zelfs maar enig invoelingsvermogen uit mijn naaste omgeving hoef ik uiteraard niet te rekenen. (daar heb ik wel wer begrip voor..)



Kortom, ik ben nog niet zover, maar wel op de goede weg. Hoe dan ook, ik laat me niet meer gek maken. Niet door mezelf, niet door een ander of een situatie, gebeurtenis die niet loopt zoals ik wil.



Ik kom er wel, weet alleen nog niet waar.

Hoi Blijf,



 ik heb tot voor kort nog nooit gereageerd maar alles met veel interesse gevolgd.

Ergens zag ik veel overeenkomsten met jou innerlijke strijd en met die van mij en mijn nr 2.

Soms leek het wel of jij mijn nr 2 was, zoals je alles beschreef soms uitvoerig en soms weer zo kort.

Ik voelde jou verdriet en wist dat het ook het verdriet van mijn nr 2 was.(en die van mij) Maar er waren er meer, waarmee ik onzichtbaar heb meegeleefd.



Maar ik merk ook aan mezelf dat het lezen van alle verhalen enerzijds heel veel steun geeft maar anderzijds het juist het gemis heel erg versterkt.

Ik wil eigenlijk los van alles wat maar met twee liefdes/dit forum te maken heeft maar los laten is geloof ik niet mijn sterkste kant!!



Liefs voor allen.

Lieve Summerlovin,



Ik schreef vanavond al eerder dat ik eigenlijk los moet komen van alles, maar ik wil graag nog op jou berichtje reageren.

Het lijkt me heel heftig om na 3 jaar je nr 2 weet tegen te komen en te ontdekken dat je eigenlijk nog op het zelfde punt bent.

Het zegt denk ik al veel over je gevoel voor nr 2 dat je zijn geluk niet in de weg wilt staan.

Maar indirect zeg je dat ook over het geluk van je man en kinderen.

Ik herken mezelf wel enigszins in jou verhaal, waar blijf jezelf?

Angst, twijfel, onzekerheid, verantwoordelijkheidsgevoel er spelen zoveel factoren mee.

Het is ook allemaal zo verwarrend, je denkt je 'maatje' voor het leven  te hebben en dan word je ineens heel diep geraakt door een andere man.



(Quote "Loesje"; Denk je alles op de rit te hebben, word je verliefd!)



Rationeel heb ik gekozen, maar gevoelsmatig ben ik nog erg in de war door alles.

Ik ben nog te veel bezig met het verleden en daardoor sta ik niet genoeg open voor het heden (mijn man.)

Ik wil wel, maar ik weet gewoon niet meer hoe.

Ik doe hem heel veel verdriet, en dat is zo moeilijk want vroeger steunden wij elkaar bij alles, en nu zitten we allebei ver van elkaar verwijderd (figuurlijk) onze pijn en verdriet te verwerken 



Niet kiezen,  niet willen kiezen,  niet kunnen kiezen ik merk zo langzaam maar zeker dat daar niemand gelukkig van wordt. 

Ik ben ook al aardig bezig om van mijn ooit zo stabiele leventje, wat zo veilig, en vertrouwd leek, een zootje te maken.

@ Blijf :



Knap hoor hoe je over die moeilijke periode zo eerlijk schrijft.



Ik haal er veel wijsheid uit en t zet me erg aan t denken over mn eigen situatie.



( Ik heb hier de laatste tijd niet geschreven, ben wel doorgegaan met

mn 2de liefde maar kom na lange 'luchtig doen' periode steeds meer

obstakels tegen en vraag me hevig af waar ik nou mee bezig ben. ).



Fijn hoor dat je er zo open over kan zijn op dit forum, kweet zeker dat

ik niet de enige ben die door jou aan t denken wordt gezet.





lfs,



Mimosa

Blijf: goed dat je weet dat je er komt!!, en fijn om wat van je te lezen. Ook ik weet dat van mezelf en weet ook nog niet precies wanneer, maar met die wetenschap in t achterhoofd moet het gaan lukken.



Mimosa: kop op meid!, t lukt me de laatste tijd niet echt goed om te schrijven, maar ik denk aan je en hoop heel erg dat het op de een of andere manier écht gaat lukken voor je. Sterkte en knf

Hallo,

Ook ik zit met twee liefdes. Ben nu 2,5 jaar samen met mijn vriend. Van deze 2,5 jaar wonen we nu 2 jar samen.

De laatste maanden heb ik gemerkt dat ik me weer aangetrokken voel door andere mannen. De aandacht die ik krijg van andere mannen daar kan ik gewoon van genieten omdat ik het thuis niet krijg.

Enkele weken geleden heb ik gezoend met een man ( afkomstig uit het dorp waar ik woon met mijn vriend, iedereen kent elkaar hier).

Ik dacht leuk voor een avond maar niet meer. Helaas zijn mijn gedachten de hele dag bij hem.

Iedere dag sms ik met hem, en we spreken stiekem af om elkaar te kunnen zien. Hij heeft mij duidelijk verteld dat hij mij ziet zitten en dat hij hier al maanden van heeft gedroomd om met mij samen te zijn.

Ik heb hem ook verteld dat het moeilijk zal gaan een relatie tussen ons twee, dit heeft met verschillende factoren te maken, leeftijd, interesse werk, studie enz.

We weten allebei dat de relatie die we nu hebben verboden is, en een toekomst voor ons ook niet zeker is maar toch blijven we elkaar zien en smsen.

Als ik samen met mijn vriend en vrienden wat ga drinken kom ik hem tegen, mij vriend staat dan gezellig met lover2 te praten. Mijn vriend weet gewoon van niks.

Ik zit er tegenop om nieuwjaar te gaan vieren, omdat ik dit samen ga doen met mijn 2 lovers.

Sorrt voor het wazige verhaal maar ik moet het ergens kwijt kunnen.

Ik heb niemand waar ik hierover mee kan praten omdat de roddel snel het dorp door zal zijn en dat wil ik voorkomen.



Groetjes Lotte

Hoi Marla,



Wat een openhartig verhaal, ik schrijf op 2 forums. Het gaat echter lastig omdat ik hier steeds mensen om me heen heb lopen.



Ik herken het helemaal. 

Zit nu in een moeilijke situatie. Nr. 2 geeft mij totaal geen zekerheid, is erg verliefd maar is nog niet zo ver in het proces. Ik heb een paar weken toeneel kunnen spelen en toe was het ineens klaar. Kon niets meer velen van mijn nr 1 en hijmerkte het dat er iets was. Ik heb dus verteld dat ik wil scheiden. Het verdriet wat er toen bij hem uitkwam en wat je dan zelf voelt, het is me overvallen. Je denkt en worstelt natuurlijk al een tijd daarmee, maar hoe dat voelt als je het verteld heb is met geen pen te beschrijven. 

Als ik ga kiezen moet ik dat doen zonder zekerheden van nr. 2. 

Niet kiezen, wel kiezen, niet kunnen kiezen, je beschrijft het allemaal. Wat ik nu gevoeld heb is het verdriet van nr 1, nog niet eens vd kinderen en de rest van de omgeving. Moet ik doorzetten of nr 1 nog een kans gaan geven. 

Mijn dilemma zit in het feit dat het zeker geen slecht huwelijk is, maar dat ik me meer in de broer/zus   verhouding voel zitten als iets anders. Ik heb totaal geen behoefte aan therapie maar ik zie nu even niet zitten wat voor ellende er nog over me heen komt. Mijn nr 1 wil alles doen, en heeft hoop, en dat brengt mij weer aan het twijelen. Ik heb geen enkele garantie op dat ik me gelukkiger ga voelen. Maar deze fase is echt klote. 



Jullie zitten allemaal een beetje in hetzelfde schuitje.  " Blijf " knap dat je een beslissing hebt genomen, maar ik merk ook aan jou en alle andere dat het daarmee toch niet echt voorbij is. Ik tob nog even door... en hoop op jullie reacties 



Liefs Tinkeltje

Lief tinkeltje, ik denk aan je, en wens je heel veel moed, kracht, en sterkte toe!

Niemand kan je zeggen wat de beste keuze is.

Dit zijn overwegingen waar je je soms heel eenzaam bij kunt voelen, je moet het toch helemaal alleen doen, het gaat uiteindelijk om jou leven en jou geluk. 

Sterkte meid!

Lieve Marla,



Dank voor je reaktie.

Op dit moment zit ik er even helemaal door. Kvoel me enorm labiel.I.d.d. feestdagen voor de deur. Al veel afspraken met vrienden voor het komende jaar. We lijken zo het ideale gezin....Weet niet meer wat ik moet doen. Wel of niet knopen doorhakken. Nr2 heeft ook duidelijk aangegeven voor mij te zullen kiezen, wanneer ik voor hem zou gaan. Maar ik vind dat een nr2 ook geen reden zou moeten zijn om uit elkaar te gaan. Dat moet je doen omdat je ongelukkig bent. En ben/was ik dat? Ja, op dit moment wel. Omdat het me innerlijk verscheurt. Ik ben altijd een open en eerlijk iemand. Een flapuit. Heb het zo moeilijk met mijn geheimen. En wat als ik wel voor mijn nr 1 kies? Ik kan nu nooit meer zeggen wat er op dit moment allemaal in mijn leven speelt. Kan ik hem echt niet aandoen. Heb destijds beloofd vanaf nu (3 jaar geleden) altijd eerlijk te zijn. En wat is daarvan terecht gekomen? Ik kan mezelf amper aankijken in de spiegel.

@ Blijf :



Knap hoor hoe je over die moeilijke periode zo eerlijk schrijft.



Ik haal er veel wijsheid uit en t zet me erg aan t denken over mn eigen situatie.



( Ik heb hier de laatste tijd niet geschreven, ben wel doorgegaan met

mn 2de liefde maar kom na lange 'luchtig doen' periode steeds meer

obstakels tegen en vraag me hevig af waar ik nou mee bezig ben. ).



Fijn hoor dat je er zo open over kan zijn op dit forum, kweet zeker dat

ik niet de enige ben die door jou aan t denken wordt gezet.





lfs,



Mimosa

Well now, Mimosa still going strong...  Leuk dat je reageert!

Luchtig doen is ontkenning, en naarmate de ene liefde vordert komen er beertjes op je weg, en keuzes. En ook die ene liefde komt onder druk te staan... eerst kun je alle ballen hoog houden, maar dat is maar even vol te houden. En dan vraag je je af.. merkt hij niets? Geef ik genoeg aandacht, ben ik toch meer doorzichtig dan ik denk?



Wat ik hierboven schrijf heb ik niet zelf zo meegemaakt, althams maar heel even, want ik kan niet zo best acteren. Kijkt er iemand van jullie naar Evelien? Elke dinsdagavond op Net 5 om half tien. Gaat over vreemdgaan, vervreemding. Echt ijzersterk gespeeld en plaatsvervangende-schaamte-super-herkenbaar!! Ik kan me niet voorstellen dat iemand die zelf geen ervaring heeft in vreemdgaan zo'n script kan schrijven.

Blijf: goed dat je weet dat je er komt!!, en fijn om wat van je te lezen. Ook ik weet dat van mezelf en weet ook nog niet precies wanneer, maar met die wetenschap in t achterhoofd moet het gaan lukken.

Hey Anna! Ik ben sterker geworden, maar ook zwakker. Sterker omdat ik van alles wat er is voorgevallen heb geleerd over het leven. Dat niets is wat het lijkt. Zwakker omdat ik lang niet zo bestand bleek als ik zelf voor ogen had. En als ik heel echt eerlijk ben: ik sluit niet uit dat het weer gebeurt, ooit.



Het is gewoon niet realistisch om te zeggen dat iets je niet gaat gebeuren. Ik weet dat half Nederland er anders over denkt, maar echt, je hebt niet alles in de hand.

Dacht je nou echt dat ik jou vergeten zou zijn? Nee hoor!

Hoop maar dat dat niet al te negatief is dan... Ben niet altijd aardig geweest he? Maar het maffe is dat ik dat toch altijd schreef met de hoop je alert te houden, hopend dat je zou komen waar je nu bent... Nou maar hopen (eh, ik hoop wel veel, geloof ik, grin!)



Ik had me voorgenomen niet meer te schrijven, omdat het me alleen maar in het kringetje houdt waar ik nou al die jaren inzit, maar dat is natuurlijk voor een deel mezelf belazeren: dat kringetje zit in mezelf en is niet afhankelijk van een forum. Het is hooguit wel zo, dat de tijd die ik aan het forum besteed, ik niet in mijn gezin stop.



Maar nu ik steeds weer meer oude namen op zie duiken, al dan niet verder gekomen in hun ontwikkeling, heb ik toch weer de neiging 'in de pen' te klimmen. Gewoon weer even wat laten horen, al is het niet veel nieuws.

Enige is dat mijn dips minder diep worden, ik steeds meer tevreden kan zijn met het leven dat ik nu leid. Merk dat er steeds meer plek komt voor nr1 en de kinderen. Een plek die ik zelf heb moeten creeeren. Zoals Blijf al schreef: door gedwongen keus en geen contact met nr2 kan er met nr1 weer iets gaan groeien dat weg leek te zijn. Dat betekent niet dat ik er ben, zeker niet, ik loop nog met een zekere regelmaat tegen de muur van mijn eigen onvermogens aan. Kan sommige dagen wel constant janken, kan dan ook niet veel hebben van nr1, en zeker al geen positieve aandacht, hoe paradoxaal dat ook mag klinken. Liever word ik op die momenten helemaal met rust gelaten tot de bui weer overgedreven is.

Maar de momenten tussen die dips in worden steeds beter. Ik durf niet te zeggen dat die momenten langer worden, de dips korter, wnat ik geloof niet helemaal dat het zo werkt, want daarvoor mis ik nr2 nog te vaak (ook al is wat nr2 en ik hebben, nog steeds niet passé). Maar de momenten met nr1 worden kwalitatief beter, oprechter. Toch een sprong vooruit toch?



Dus Blijf, hoe bizar het misschien ook klinkt na mijn cynisch gemopper, toch doet het me heel erg goed om te lezen dat er bij jou zoveel aan het veranderen is: jij bewijst daarmee dat wat ik merk en voel, niet een fantasie is, maar echt kan zijn: nr2 nog in je achterhoofd, ook pijn en verdriet daarvan hebben, maar ondertussen oprecht bouwen aan een doorstart met nr1.



Mimosa, meid, niet te voorkomen, maar wel rot om te lezen dat er scheurtjes in je wereld komen die je niet zou willen hebben. De twijfels, de onmogelijkheden: ik denk dat we er geen van allen aan ontkomen... Om maar cynisch te zeggen: het is 'all in the game", nr2 hebben of nr2 zijn: het kan niet zonder twijfels, pijn enz.



En Dayenne, ook bij jou loopt het na al die tijd nog niet zoals je wilt. Moeilijk hier te schrijven als je merkt dat het met anderen vlotter lijkt te veranderen? Of maakt dat niet zoveel uit? Ikzelf heb soms amper in de gaten hoe lang ik al doorrommel: het mag dan ruim 3,5 jaar terug zijn dat ik 'over het randje' viel samen met nr2, maar 1,5 jaar daarvoor viel ik al geestelijk in de afgrond door verliefd te worden: 5 jaar dus al... Ik schrijf het hier maar met een zekere regelmaat op om mezelf maar met de neus op de feiten te drukken van het chronisch karakter van mijn geklooi... Want de tijd glijdt ongemerkt voorbij: ik lees de verhalen van anderen, ik leef mijn leven thuis en ondertussen is nr2 altijd op de achtergrond, soms meer soms minder nadrukkelijk aanwezig.

Hoe doe jij dat? Kan je wel nieuwe dingen opzetten terwijl je twijfelt over je leven met nr1? Of blokkeert het je?



En eh Blijf, dat vergeet ik helemaal: je gaat door hier te schrijven toch niet twijfelen aan de stappen die je genomen hebt he? Dat zou zo zonde zijn: spijt van genomen beslissingen moet je niet hebben. De pijn van een verloren liefde van nr2 is niet te voorkomen, ook niet als je langer had gewacht, dat weet je... Het heeft je, behalve veel verdriet, ook een stuk sterker gemaakt. het heeft je dingen over jezelf geleerd die je niet wist. En dat je dan nu weet dat wat gebeurd is, ooit nog een zou kunnen gebeuren, dat er geen 'nooit meer' bestaat: dat geeft je toch ook een bepaalde ruggesteun? het maakt je toch ook alerter op wat er op je weg komt en wat je er mee kan doen (of kan laten?). Van keuzes moet je geen spijt hebben: je kan hooguit bedenken dat je sommige dingen volgende keer anders wilt doen, maar ook daarvan kan je je afvragen of er altijd zoveel in te kiezen valt.

Iedereen moet zijn eigen dromen kunnen dromen, zonder dat je het gevoel moet hebben dat je daar verantwoording voor af moet leggen! Hou vol hoor!



ik laat het hier maar weer bij: verwacht nr1 zo thuis en dan is schrijven op zo'n topic als dit wat moeilijk uit te leggen

Hey Anna! Ik ben sterker geworden, maar ook zwakker. Sterker omdat ik van alles wat er is voorgevallen heb geleerd over het leven. Dat niets is wat het lijkt. Zwakker omdat ik lang niet zo bestand bleek als ik zelf voor ogen had. En als ik heel echt eerlijk ben: ik sluit niet uit dat het weer gebeurt, ooit.



Het is gewoon niet realistisch om te zeggen dat iets je niet gaat gebeuren. Ik weet dat half Nederland er anders over denkt, maar echt, je hebt niet alles in de hand.

Nog even, nadat ik dit teruglas, aan Blijf: je bent dus misschien wel sterker geworden, maar niet zwakker: je hebt alleen iets van jezelf leren zien en herkennen en dat is zeker geen zwaktebod!!!

Hoi allemaal, ook weer een tijdje geleden dat ik schreef. Was zo bezig met de 'ziekte' van mijn nr. 2. Blijkt een forse hernia te zijn. Binnenkort volgt een operatie (waarbij ik weer stiekum tussen de bezoekuren door hem een ruggesteuntje kom brengen, leuk hoor!).

Ik ben erg aangegrepen door wat sommigen hebben geschreven. Ik denk dat Mic gelijk heeft. Je blijft in een kringetje zwemmen (en verzuipen).

Ik heb het nu ook goed bij mijn man maar ik kan hem niet geven wat ik zou willen. Het is onbegrijpelijk maar mijn man en kinderen hebben echt niets door. Ze lijken me gelukkig. Mijn man moppert hoogstens wat over te weinig sex. Meer dan 1 x per week kan ik echt niet opbrengen.

Ik vind dit ronduit een k..maand. Vorig jaar had ik mezelf beloofd dat dit het de laatste kerst en nieuwjaar zou zijn zonder mijn nr. 2 en ach...nu zijn we zomaar weer een jaar verder. Ik schiet er geen steek mee op. We durven gewoon beiden de beslissing niet te maken. Dan heb ik mezelf maar voorgenomen de situatie te accepteren zoals hij is maar dan nog komt de rust niet. Die innerlijke rust heb ik al zolang niet meer gevoeld. Vermoeiend hoor!



Snoepje, hoe was de ontmoeting met nr. 2?  Ik dacht echt even dat je de keuze voor je nr. 1 had gemaakt maar het blijkt dat ook jij nog niet afgekickt bent1?

Hoi allemaal,

geitje, wat moeilijk he die feestmaand, maar gelukkig heb jij nog contact met nr 2, ik kan nog steeds niet geloven dat het over is! denk dat ik hem nooit kan vergeten, het leek allemaal zo echt tussen ons, en ik heb nog steeds nergens zin in, en kan het heel moeilijk opbrengen om 'normaal'te doen naar nr 1, ben nog steeds zo verdrietig groetjes

quote: blijffie reageerde



Dacht je nou echt dat ik jou vergeten zou zijn? Nee hoor!





Hoop maar dat dat niet al te negatief is dan... Ben niet altijd aardig geweest he? Maar het maffe is dat ik dat toch altijd schreef met de hoop je alert te houden, hopend dat je zou komen waar je nu bent... Nou maar hopen (eh, ik hoop wel veel, geloof ik, grin!)

Ach, aardig of niet.. ik had toen duidelijk een enorme schop nodig ;-((

Onkruid gaat niet verloren, ik dus ook niet. Wat jij zegt klopt natuurlijk ook nu weer als een bus, als je op het forum schrijft kun je niet tegelijkertijd met je gezin (bezig) zijn.



Nu maak ik dat soort afwegingen niet zo snel, en mijn gezin is effe weg.

Een  plek  creëeren voor 1 en 2, dat zal niet lukken. Ik dicht ze beiden een duidelijke waarde toe, al heb ik met nr2 natuurlijk geen twintigjarig verleden. Maar wel een zeer intens (delen van) gevoel, dat ik nooit eerder heb meegemaakt. Op de manier zoals ik dat heb beleefd met haar, zal ik het niet weer meemaken. Dat kan niet. Klinkt wat puberaal, maar ik ben niet achterlijk.



Hoe dan ook, wat geweest is komt op een fysieke manier nooit weer  terug, maar zit in mijn hoofd. En de invloed daarvan is niet weg, is dagelijks heel sterk aanwezig. Ik wilde eigenlijk schrijven over nu, en niet over toen, slechte poging.

Moet m'n dochter ophalen, en het regent als een gek. Bleeeh. Dag.

Hey Anna! Ik ben sterker geworden, maar ook zwakker. Sterker omdat ik van alles wat er is voorgevallen heb geleerd over het leven. Dat niets is wat het lijkt. Zwakker omdat ik lang niet zo bestand bleek als ik zelf voor ogen had. En als ik heel echt eerlijk ben: ik sluit niet uit dat het weer gebeurt, ooit.



Het is gewoon niet realistisch om te zeggen dat iets je niet gaat gebeuren. Ik weet dat half Nederland er anders over denkt, maar echt, je hebt niet alles in de hand.

Ook ik heb geleerd de afgelopen tijd :-), Ben bezig mn leven op te bouwen zonder 1 en 2, en voel me daar over het algemeen goed bij (heb uiteraard wel mn moeilijke momenten). Leren over het leven is in mijn ogen sterker worden, ook je eigen zwakheden herkennen is daar deel van. Ik denk wel dat hoe beter je jezelf kent, hoe meer je in eigen hand hebt. Het is belangrijk om heel eerlijk naar jezelf te zijn en als je weet dat je bepaalde dingen niet uit kunt sluiten is dat ook n stukje van jezelf waar je mee door je leventje moet.