Relaties
alle pijlers
Twee liefdes vervolg
vrijdag 13 oktober 2006 om 14:01
Maar ff een nieuwe geopend :) Brokenheart ik denk dat je het jezelf op deze manier heel erg moeilijk maakt. Ze kiest niet voor je en zal dat waarschijnlijk ook niet doen. Jij kan zo geen toekomst opbouwen als je hierin blijft hangen. Ook ik heb geproneerd (en probeer ik nu nog) om de situatie te accepteren zoals hij is. Maar dat gaat zo tegen je gevoel in. Soms heb ik dagen dat het prima gaat maar meestal voel ik me er gewoon ellendig onder. Stoppen is de enige optie maar ja het isssss zoooo moeilijk.
zondag 26 november 2006 om 18:24
Hallo allemaal,
Dacht dat het afgelopen was met dit forum maar blijkbaar blijft het een onderwerp zonder eind.
Wat mij opvalt is dat de meesten onder jullie toch steeds met die keuze zitten te worstelen (ook ik) en wanneer ben je nu zeker van je zaak? Ik denk dat je egoisme bepalend is. We zijn natuurlijk allemaal egoisten maar sommigen zijn egoistisch genoeg en hebben het lef om de veilige thuishaven in te ruilen voor het grote spannende onbekende!
Niemand kan garantie geven dat het beter zal gaan met je nr. 2 en een terugweg is er niet meer. Bovendien moet je boven het verdriet kunnen staan wat je al die mensen in je omgeving aandoet.
Was ik begin dit jaar helemaal overtuigd dat ik met mijn nr. 2 door wilde gaan (na een gruwelijke kerst en nieuwjaar), toen zag hij het niet zitten om het thuis te gaan vertellen.
Dat heeft toen heel veel pijn gedaan en het heeft me veel moed gekost om op dezelfde voet door te gaan (zonder hem lukt me niet).
Eind dit jaar ligt hij erg ziek thuis, het is alweer 7 weken geleden dat we iets leuks samen hebben gedaan en dit keer lijkt hij wanhopig.
Hij heeft nu verschrikkelijk veel tijd om na te denken en zegt het liefst samen met mij verder te gaan (en dat terwijl we hebben afgesproken nooit maar dan ook nooit meer over dat onderwerp te praten).
Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt in deze situatie daarop in te gaan. Als hij zijn oude vertrouwde leventje weer kan oppakken en hij zegt hetzelfde dan moeten we maar eens een goed gesprek hebben. Nu weet ik niet of hij bij zinnen is door de zware pijnstillers die hij slikt.
Wat ik wel erg frappant vind is dat ik voor mezelf resoluut de beslissing heb gemaakt dat als blijkt dat hij echt ernstig ziek is en er geen weg meer terug is, dat ik dan alles thuis vertel en de mogelijkheid neem het laatste deel van zijn leven supergelukkig te maken (wel erg zwaar maar geloof me, je gaat de raarste dingen denken als de diagnose er niet is).
Mijn nr. 1 is op dit moment superlief. Als hij zo drie jaar geleden was geweest weet ik niet of ik met mijn nr. 2 was begonnen. Dat maakt het nu allemaal nog even ingewikkelder. Ik heb voor het eerst echte schulgevoelens. En voor degenen die mij nog niet kennen, ik heb al ruim drie jaar een nr. 2!
Ik vind het superk.. om ze continue tegen elkaar af te wegen. De een heeft dit, de ander heeft dat. Niet netjes maar het gebeurt automatisch.
Ik zit onbewust te wachten op een moment...
Dat het uitkomt?
Dat ik er 100% en mijn nr. 2 ook, voor ga.
Dat mijn man een ander krijgt (was het maar waar).
Dat ik eindelijk verstandig word en stop met nr. 2 en het beste er van probeer te maken.
Maar ik blijf maar wachten :(
Heel veel sterkte allemaal. En dames die niet snappen waarom de nr. 2's na periodes van liefdesverklaringen ineens toch weer voor thuis blijken te kiezen! Mannen zijn ook mensen met gevoelens! Het is voor hen net zo moeilijk als voor ons. Wij kiezen toch ook wel eens voor het thuisfront (Dayenne) om daarna weer resoluut van gedachten te veranderen.
Dacht dat het afgelopen was met dit forum maar blijkbaar blijft het een onderwerp zonder eind.
Wat mij opvalt is dat de meesten onder jullie toch steeds met die keuze zitten te worstelen (ook ik) en wanneer ben je nu zeker van je zaak? Ik denk dat je egoisme bepalend is. We zijn natuurlijk allemaal egoisten maar sommigen zijn egoistisch genoeg en hebben het lef om de veilige thuishaven in te ruilen voor het grote spannende onbekende!
Niemand kan garantie geven dat het beter zal gaan met je nr. 2 en een terugweg is er niet meer. Bovendien moet je boven het verdriet kunnen staan wat je al die mensen in je omgeving aandoet.
Was ik begin dit jaar helemaal overtuigd dat ik met mijn nr. 2 door wilde gaan (na een gruwelijke kerst en nieuwjaar), toen zag hij het niet zitten om het thuis te gaan vertellen.
Dat heeft toen heel veel pijn gedaan en het heeft me veel moed gekost om op dezelfde voet door te gaan (zonder hem lukt me niet).
Eind dit jaar ligt hij erg ziek thuis, het is alweer 7 weken geleden dat we iets leuks samen hebben gedaan en dit keer lijkt hij wanhopig.
Hij heeft nu verschrikkelijk veel tijd om na te denken en zegt het liefst samen met mij verder te gaan (en dat terwijl we hebben afgesproken nooit maar dan ook nooit meer over dat onderwerp te praten).
Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt in deze situatie daarop in te gaan. Als hij zijn oude vertrouwde leventje weer kan oppakken en hij zegt hetzelfde dan moeten we maar eens een goed gesprek hebben. Nu weet ik niet of hij bij zinnen is door de zware pijnstillers die hij slikt.
Wat ik wel erg frappant vind is dat ik voor mezelf resoluut de beslissing heb gemaakt dat als blijkt dat hij echt ernstig ziek is en er geen weg meer terug is, dat ik dan alles thuis vertel en de mogelijkheid neem het laatste deel van zijn leven supergelukkig te maken (wel erg zwaar maar geloof me, je gaat de raarste dingen denken als de diagnose er niet is).
Mijn nr. 1 is op dit moment superlief. Als hij zo drie jaar geleden was geweest weet ik niet of ik met mijn nr. 2 was begonnen. Dat maakt het nu allemaal nog even ingewikkelder. Ik heb voor het eerst echte schulgevoelens. En voor degenen die mij nog niet kennen, ik heb al ruim drie jaar een nr. 2!
Ik vind het superk.. om ze continue tegen elkaar af te wegen. De een heeft dit, de ander heeft dat. Niet netjes maar het gebeurt automatisch.
Ik zit onbewust te wachten op een moment...
Dat het uitkomt?
Dat ik er 100% en mijn nr. 2 ook, voor ga.
Dat mijn man een ander krijgt (was het maar waar).
Dat ik eindelijk verstandig word en stop met nr. 2 en het beste er van probeer te maken.
Maar ik blijf maar wachten :(
Heel veel sterkte allemaal. En dames die niet snappen waarom de nr. 2's na periodes van liefdesverklaringen ineens toch weer voor thuis blijken te kiezen! Mannen zijn ook mensen met gevoelens! Het is voor hen net zo moeilijk als voor ons. Wij kiezen toch ook wel eens voor het thuisfront (Dayenne) om daarna weer resoluut van gedachten te veranderen.
zondag 26 november 2006 om 19:47
Hoi allemaal,Anti moraal: jij voelt je niet schuldig naar nr. 1 toe? Omdat je gevoel voor nr. 1 weg is of een andere reden? Op het moment dat ik met nr. 2 ben dan denk ik niet aan nr. 1 maar zodra ik weer bij hem ben dan voel ik me echt een slecht mens....Tinkeltje: ik denk inderdaad dat je op dit forum goed past.... die mensen op andere forums die zn genadeloze reactie geven hebben zoiets als dit gewoon nog nooit meegemaakt en kunnen zich ook niet inleven in een situatie als de onze. En natuurlijk mogen ook zij hun reactie geven maar een beetje inlevingsgevoel kan geen kwaad..Ik herken jouw verhaal wel: je wilt een beslissing maken maar die moet je voor je gevoel echt in je eentje maken.. wel fijn dat je mensen hebt die je in vertrouwen hebt genomen, dat lucht volgens mij al op. Ik denk ook dat je er goed over na moet denken. Maar de enige die weet wat jouw gevoel is ben jezelf en als jij weet watje gevoel zegt dan moet je dat mischien maar echt volgen! Maar heb je er voor gevoel alles aan gedaan om het met nr. 1 weer aangenaam te laten zijn... dat is iets wat bij mij meespeelt.. Ik wil er zeker van zijn dat ik er alles aangedaan heb en niet later denk: had ik maar.... Ik denk dat je zelf de enige bent die weet wat je echt gelukkig zal maken....... volg je gevoel...Summerlovin: welkom! Heerlijk dat je je weer zo goed voelt! Maar “bezint eer ge begint”... misschien is dat niet wat je wil horen en misschien heeft het ook geen nut om het te zeggen.... maar denk er goed over na voordat je echt iets met deze nr. 2 doet.. of is het al te laat.. Je kunt hier wel lezen dat “twee liefdes” ook veel verdriet met zich mee brengt... als ik het over moest doen zou ik het niet meer doen... ondanks de geweldige momenten met nr. 2.... Als je er zeker van bent dat je niets meer met je nr. 1 wilt dan zou ik daar eerst mee stoppen voordat je nr. 2 echt in je leven toe laat....Geitje: wat een vervelende situatie zeg.... kun je je nr. 2 nu nog wel zien / spreken? Het is denk ik ook een hele machteloze situatie... En dat je nr. 1 nu veel liever is; is daar een reden voor? Heeft hij iets in de gaten van je nr. 2? Ik vind het opvallend dat in je rijtje met de dingen waarop je wacht niet staat: weer helemaal gelukkig worden met nr. 1... Als je dat echt niet meer ziet zitten dan denk ik dat je uiteindelijk het gelukkigste wordt door voor jezelf te kiezen... als het al 2 jaar zo gaat... hoor wie het zegt hoor... ik weet dat zulke beslissingen echt heeeeeeel moeilijk zijn. Maar ik ben er wel van overtuigd dat (als ik voor mezelf spreek) het leven met 2 liefdes mij echt niet gelukkiger maakt... Bij mij zijn er wat veranderingen... Ik heb mijn nr. 2 zn 10 dagen niet kunnen zien of spreken waardoor ik veel meer rust heb gevoeld. Ik heb ook meer aandacht kunnen besteden aan nr. 1 en ben ook liever tegen hem geweest waardoor ik wel voel en waardeer wat ik met hem heb... en dan voel ik me super schuldig over mijn nr. 2. Heb het gevoel dat ik daardoor ook mijn nr. 1 niet meer een hele eerlijke kans geef / heb gegeven...En de situatie is nu nog gecompliceerder geworden.. kan er niet alles over schrijven hier maar er bestaat een kans dat ik nr. 2 nooit meer kan zien.. het is gecompliceerd.. en aan de ene kant verscheurd me dat omdat we niet eens goed afscheid hebben kunnen nemen maar aan de andere kant het idee dat ik weer een “gewoon” rustig en eerlijk leventje ga krijgen..... En de beslissing wordt dan door de omstandigheden genomen,... misschien wel heel simpel gedacht maar.. het schijnt toch heel moeilijk te zijn om zelf een beslissing te nemen.... Een knuffel voor jullie allemaal....
maandag 27 november 2006 om 14:59
Hoi allemaal,
Ja dat is eigenlijk wel beter snoepje dat de beslissing voor je genomen wordt, na wekenlang ondergedompeld te zijn in verdriet en herrinneringen en de vraag waarom, is het natuurlijk beter dat het over is, we wilden teveel, het afscheid nemen werd steeds moeilijker, en als ik diep in mijn hart kijk heeft ie ook wel gelijk, maar het deed zo zeer! dus voor degenen die er nu nog middenin zitten, zou je nr 1 opgeven als nr 2 dat nu vroeg? Of wil je eindeloos zo doorgaan met 2 liefdes, want echt ik zou het zo weer doen, want heb een hele mooie tijd gehad en nu heel veel verdriet, maar dat heb ik ervoor over, maar wat moeilijk te kiezen en nee, zou ook niet zoveel mensen verdriet willen doen, dan alleen mezelf maar, dus ik wens jullie allemaal weer sterkte en ben echt beetje jaloers op degenen die nog in het beginstadium zitten! groetjes
Ja dat is eigenlijk wel beter snoepje dat de beslissing voor je genomen wordt, na wekenlang ondergedompeld te zijn in verdriet en herrinneringen en de vraag waarom, is het natuurlijk beter dat het over is, we wilden teveel, het afscheid nemen werd steeds moeilijker, en als ik diep in mijn hart kijk heeft ie ook wel gelijk, maar het deed zo zeer! dus voor degenen die er nu nog middenin zitten, zou je nr 1 opgeven als nr 2 dat nu vroeg? Of wil je eindeloos zo doorgaan met 2 liefdes, want echt ik zou het zo weer doen, want heb een hele mooie tijd gehad en nu heel veel verdriet, maar dat heb ik ervoor over, maar wat moeilijk te kiezen en nee, zou ook niet zoveel mensen verdriet willen doen, dan alleen mezelf maar, dus ik wens jullie allemaal weer sterkte en ben echt beetje jaloers op degenen die nog in het beginstadium zitten! groetjes
woensdag 29 november 2006 om 09:58
Hallo allemaal,
Niet dat ik iemand deze toestand toewens, want naast de gelukzalige momenten met nr. 2, levert het vooralsnog verdriet hoop en twijfel op. Maar wat ben ik blij mensen tegen te komen, al is het dan op een forum, die begrijpen wat je voelt, en (soms nog) in hetzelfde schuitje zitten.
Snoepje 77, inderdaad, ik moet deze keuze zelf maken. Waar word ik het gelukkigst van ? Dat klinkt al heel egoistisch vind ik zelf. Toch is het mijn leven, wat ik maar 1 x kan leven, dat realiseer ik me ook. En ik heb geen enkele garantie voor de toekomst. (zeker niet met nr. 2) Daarnaast ben ik ook heel bang, dat als ik nu geen knoop doorhak, er over 2 jaar weer wel een nr. 2 zal volgen. Ik sta er gewoon te open voor, dat voel ik wel. Je vraagt of ik er alles aan gedaan heb om het met nr 1 weer leuk te laten zijn. Geloof me, nr 1 draagt mij op handen, geeft na een relatie van 22 jaar nog steeds regelmatig aan zo verliefd te zijn, ik ben de knapste, de liefste, etc.... Soms vraag ik me weleens af of dat er aan meewerkt dat er voor mij niets meer te "halen"valt. Ik heb het immers allemaal al. Ook vraag ik me af of als hij mij de "vrijheid"zou kunnen geven, we dan nog wel toekomst hebben. Maar misschien is dat alleen het begin van het einde, en ik geloof ook nooit dat hij daartoe in staat is.
Maar bovenal geloof ik, dat mijn gevoel voor hem, als dat weg is, of in ieder geval niet het gevoel wat je voor je partner zou moeten hebben (meer maatjes gevoel) dat je dat niet op kunt krikken met allerlei kunstgrepen, daar geloof ik gewoon niet in, en ik heb er ook geen zin in, dat zegt misschien al genoeg. Als ik nr 2 niet tegengekomen was had ik misschien nog heel lang in deze soort gezapige toestand door kunnen leven. Ik heb nu het gevoel dat er iets los gemaakt is, dat er iets tot leven is gekomen, wat ik al heel lang niet gevoeld heb en waar ik ook geen afscheid van wil nemen, op dit moment.
Jongens , wat is dit moeilijk !!!
Niet dat ik iemand deze toestand toewens, want naast de gelukzalige momenten met nr. 2, levert het vooralsnog verdriet hoop en twijfel op. Maar wat ben ik blij mensen tegen te komen, al is het dan op een forum, die begrijpen wat je voelt, en (soms nog) in hetzelfde schuitje zitten.
Snoepje 77, inderdaad, ik moet deze keuze zelf maken. Waar word ik het gelukkigst van ? Dat klinkt al heel egoistisch vind ik zelf. Toch is het mijn leven, wat ik maar 1 x kan leven, dat realiseer ik me ook. En ik heb geen enkele garantie voor de toekomst. (zeker niet met nr. 2) Daarnaast ben ik ook heel bang, dat als ik nu geen knoop doorhak, er over 2 jaar weer wel een nr. 2 zal volgen. Ik sta er gewoon te open voor, dat voel ik wel. Je vraagt of ik er alles aan gedaan heb om het met nr 1 weer leuk te laten zijn. Geloof me, nr 1 draagt mij op handen, geeft na een relatie van 22 jaar nog steeds regelmatig aan zo verliefd te zijn, ik ben de knapste, de liefste, etc.... Soms vraag ik me weleens af of dat er aan meewerkt dat er voor mij niets meer te "halen"valt. Ik heb het immers allemaal al. Ook vraag ik me af of als hij mij de "vrijheid"zou kunnen geven, we dan nog wel toekomst hebben. Maar misschien is dat alleen het begin van het einde, en ik geloof ook nooit dat hij daartoe in staat is.
Maar bovenal geloof ik, dat mijn gevoel voor hem, als dat weg is, of in ieder geval niet het gevoel wat je voor je partner zou moeten hebben (meer maatjes gevoel) dat je dat niet op kunt krikken met allerlei kunstgrepen, daar geloof ik gewoon niet in, en ik heb er ook geen zin in, dat zegt misschien al genoeg. Als ik nr 2 niet tegengekomen was had ik misschien nog heel lang in deze soort gezapige toestand door kunnen leven. Ik heb nu het gevoel dat er iets los gemaakt is, dat er iets tot leven is gekomen, wat ik al heel lang niet gevoeld heb en waar ik ook geen afscheid van wil nemen, op dit moment.
Jongens , wat is dit moeilijk !!!
woensdag 29 november 2006 om 15:50
Hoi allemaal,
Het blijft ten alle tijde moeilijk, kiezen tussen verstand en gevoel. Ik heb destijds voor het verstand gekozen. Mijn nr 1 is helemaal veranderd en ik denk dan ook dat als hij 4 jaar geleden al zo was geweest, er helemaal geen ruimte voor de nr 2 was gekomen. Echter dat is allemaal achteraf. Ik zit nu weer met het heden. Gevoel voor nr 2 weer helemaal terug en wat ik ook gedaan heb, en ik heb er echt voor open gestaan, ik ben erachter dat ik voor nummer 1 meer de rustige, kalme, kameraadschappelijke liefde voel. Echter keuzes maken is zo moeilijk. Ik maak nl. niet alleen de keuze voor mezelf, maar ook voor nr 1 en niet te vergeten de kinderen. Graag zou ik ze een veilig thuis willen (blijven) bieden. Ik kom zelf uit een gebroken gezin en dat is niet gemakkelijk geweest. Mijn oudste dochter vraagt wel eens of wij nooit zullen gaan scheiden. Ik weet ook wel dat bij elkaar blijven voor de kinderen op de lange duur geen oplossing is. Maar op dit moment weet ik niet wat het beste is. Ik wil dan ook kiezen zonder er vanuit te gaan dat nr 2 dan wel voor mij zal kiezen. Al is dat wel waarschijnlijk. Ik heb nu eigenlijk verder een heerlijk leven. Een man die mij op handen draagt en van me houdt, 3 geweldige kinderen, een baan, huis, enz........Wat heb je te klagen dan eigenlijk. Heb alleen het gevoel dat de rollen nu omgedraaid zijn. Hield ik vroeger (voor mijn gevoel) meer van mijn man, is het nu omgekeerd. En nr 2. Tsjah. Fire.................
Voor iedereen, veel liefs en wijsheid.
Khou jullie op de hoogte.
Het blijft ten alle tijde moeilijk, kiezen tussen verstand en gevoel. Ik heb destijds voor het verstand gekozen. Mijn nr 1 is helemaal veranderd en ik denk dan ook dat als hij 4 jaar geleden al zo was geweest, er helemaal geen ruimte voor de nr 2 was gekomen. Echter dat is allemaal achteraf. Ik zit nu weer met het heden. Gevoel voor nr 2 weer helemaal terug en wat ik ook gedaan heb, en ik heb er echt voor open gestaan, ik ben erachter dat ik voor nummer 1 meer de rustige, kalme, kameraadschappelijke liefde voel. Echter keuzes maken is zo moeilijk. Ik maak nl. niet alleen de keuze voor mezelf, maar ook voor nr 1 en niet te vergeten de kinderen. Graag zou ik ze een veilig thuis willen (blijven) bieden. Ik kom zelf uit een gebroken gezin en dat is niet gemakkelijk geweest. Mijn oudste dochter vraagt wel eens of wij nooit zullen gaan scheiden. Ik weet ook wel dat bij elkaar blijven voor de kinderen op de lange duur geen oplossing is. Maar op dit moment weet ik niet wat het beste is. Ik wil dan ook kiezen zonder er vanuit te gaan dat nr 2 dan wel voor mij zal kiezen. Al is dat wel waarschijnlijk. Ik heb nu eigenlijk verder een heerlijk leven. Een man die mij op handen draagt en van me houdt, 3 geweldige kinderen, een baan, huis, enz........Wat heb je te klagen dan eigenlijk. Heb alleen het gevoel dat de rollen nu omgedraaid zijn. Hield ik vroeger (voor mijn gevoel) meer van mijn man, is het nu omgekeerd. En nr 2. Tsjah. Fire.................
Voor iedereen, veel liefs en wijsheid.
Khou jullie op de hoogte.
donderdag 30 november 2006 om 22:05
Hoi allemaal, heb even een paar vraagjes,
Dayenne, je vertelde dat je dat ook een paar keer hebt meegemaakt, dat je je nr 2 een tijd niet zag, hoelang was dat , en hoe ging het dan weer tussen jullie verder???
Summerlovin, heb ook het gevoel dat alleen mijn hart nog klopt maar ikniet meer leef, dus het kan wel dat je elkaar na jaren weer ziet en alle gevoelens nog hetzelfde zijn?
wauw, dat geeft wel te denken,
groetjes van anaianai
Dayenne, je vertelde dat je dat ook een paar keer hebt meegemaakt, dat je je nr 2 een tijd niet zag, hoelang was dat , en hoe ging het dan weer tussen jullie verder???
Summerlovin, heb ook het gevoel dat alleen mijn hart nog klopt maar ikniet meer leef, dus het kan wel dat je elkaar na jaren weer ziet en alle gevoelens nog hetzelfde zijn?
wauw, dat geeft wel te denken,
groetjes van anaianai
vrijdag 1 december 2006 om 13:50
Goedemiddag dames,
Ook ik heb dit onderwerp gevolgd en heb toch besloten om maar mijn verhaal te vertellen.
Ik heb 6 jaar geleden iemand ontmoet in het buitenland, we hebben 3 jaar lang een relatie gehad. Mijn ouders waren er erg op tegen omdat hij in het buitenland woonde, iets ouder is dan ik en hij al een keer eerder getrouwd is geweest. Zij dachten dat mijn gevoelens voor hem gewoon over zouden gaan. We hebben super veel problemen gehad. Omdat mijn ouders erop tegen waren heb ik ook vaak gelogen. Dan vertelde ik dat ik met mn werk naar Duitsland moest maar ging ik gewoon naar hem. En zo ging dat nog een jaar door totdat ik ineens een keuze moest gaan maken tussen mn ouders en hem...Mn ouders hadden op een gegeven moment zoiets van weet je wat doe maar wat je wilt!! maar we zllen nooit bij jullie thuis langskomen en als jullie ooit kinderen krijgen dan kom je maar lekker hierheen!! Zij waren er zooo zeker van dat ik ongelukkig zou zijn. Maar goed toen zij dat tegen mij zeiden heb ik uiteindelijk toch besloten om hier gewoon te blijven. heb geprobeerd om mn relatie met hem te beindigen wat niet makkelijk ging dus reageerde ik maar niet op zn telefoontjes en smsje etc. Heel erg oneerlijk dat weet ik maar op dat moment gewoon zo een beslissing genomen.
Nou om hem dus te vergeten en verder te gaan met mn leven hier ben ik lekker los gegaan (heel veel uitgaan etc). Toen ben ik iemand tegen gekomen en ben 2 jaar geleden getrouwd. Hele lieve man, we pasten bij elkaar en alles ging zo goed. Ben nooit echt verliefd geweest maar vond het wel leuk om bij hem te zijn enzo. Maar goed wij getrouwd (heel snel, we kenden elkaar net een jaar) en een half jaar later begonnen de problems (financieel, elkaar niet begrijpen etc). Toen heb ik een keer toen ik aangeschoten was een smsje verstuurd naar nr 2 dus!! en zo kwamen we in contact. Ik had hem niet verteld dat ik getrouwd was want anders zou hij niets meer met mij te maken willen hebben dacht ik. Hij is er uiteindelijk achter gekomen. En we hadden geen contact meer. Ik ben afgelopen februari naar het buitenland geweest voor famillie en heb hem weer gesmst en we hebben afgesproken, toen we elkaar zagen wilden we elkaar niet meer loslaten!! zo een geweldig gevoel..best veel gepraat natuurlijk ik verteld dat ik zou gaan scheiden dat ik niet gelukkig was en hem niet kon vergeten. toen ik terug ging heeft hij tegen mij gezegd dat ik mn dingetjes hier moest regelen en dat hij mij met open armen zou ontvangen (hij is nog niet getrouwd, geen vriendin). Ik terug naar nl met de gedachten te gaan scheiden maaaaaar ik kon de waarheid niet vertellen aan mn man! (ben namelijk moslim)
Dus ik heb telefonisch contact met nr 2 en met nr 1 gaat het al een tijdje niet lekker. En in mijn hoofd al helemaal niet!! ik kan niet kiezen. Ik wil wel naar nr 2 maar als ik die keuze maak dan doe ik zoveel mensen verdriet, ben mn ouders kwijt en laat ik een man achter met heel veel pijn! als ik voor nr 1 kies en er echt 100% voor ga dan weet ik dat we wel gelukkig kunnen worden, een paar maanden en daarna zal het weer hetzelfde zijn....
Nu denkt nr 2 dat ik aan het scheiden ben en alleen woon. Maar hij moest eens weten!! ik wordt zoooo verschrikkelijk moe van mezelf!! ik WIL niet liegen ik wil gewoon kunnen zeggen "Ik hou nog steeds van nr 2!!! en ik ga ervoor!! dan maar iedereen pijn doen...maar ik kan het niet...ik wil nr 2 absoluut niet kwijt maar als puntje bij paaltje komt met nr 1 dan ben ik ook bang om hem kwijt te raken. Het is een klote dilemma ik kom er gewoon niet uit!!! ik wil niet liegen maar doe het toch ik ben verdorrie 24 en wil mn eigen keuzes maken zonder dat er allemaal stomme draden aan gaan hangen als ik die keuze maar.. Zoals ik al zei ik ben een moslim en daardoor zullen mijn ouders en mijn man nooit zoiets accepteren ze zullen mij waarschijnlijk nog net niet vermoorden maar het zal niet goed aflopen (geen contact meer met ouders, hele verdrietige ouders omdat er over hun dochter gepraat zal worden etc)
mijn moeder weet het wel (ook niet alles) maar dat ik contact met hem heb en dat ik hem 1 x heb gezien...Zij verteld mij ook dat ik hen zal kwijtraken als ik voor nr 1 kies en dat ik absoluut niet gelukkig zal worden omdat nr 2 een lullo is..Hij heeft afgesproken met een getrouwde vrouw, hij zal geen respect voor je hebben, hij zal altijd denken dat je hetzelfde bij hem zal flikken..en dat soort dingen..
Het is zooo moeilijk, hoe langer ik hier zit en niet bij hem bent zal nr 2 altijd twijfels hebben..dus we kunen op afstand idd niet gelukkig worden maar ik heb zo sterk het idee dat als ik daar eenmaal ben en zijn vertrouwen terug win en laat zien dat ik helemaal gek op hem ben en voor deze relatie wil gaan vechten dan weet ik bijna zeker dat we happy kunnen worden (niemand kan garanderen dat het goed zal blijven natuurlijk).
En af en toe denk ik weer van "nee, ik wordt niet gelukkig daar waarom gooi je alle moois zo weg wat je met nr 1 hebt? je hebt een baan, een lieve vent, alles is gewoon super eigelijk" maar ik ben niet gelukkig...
ppffff tis zo moeilijk, ik ga vandaag ook naar mn ouders en blijf ene tijdje daar wonen. We hadden besloten om uitelkaar te gaan, maar nr1 had zoiets van laten we geen snelle beslissingen nemen neem een beetje tijd voor jezelf en denk goed na wat je echt wil!! dus ik ga dat maar doen....
Sorry voor het lange verhaal. Ik weet ook dat IK de keuze moet maken, heb al met zoveel mensen gesproken (mn shrink, nichtje, vriendinnetje) en iedereen zegt hetzelfde. Doe wat JIJ wil..
Heel veel groetjes en ik wens jullie allemaal veel sterkte!!! Ik hoop dat het "shit"gevoel in jullie maag snel voorbij zal zijn..
Claire
Ook ik heb dit onderwerp gevolgd en heb toch besloten om maar mijn verhaal te vertellen.
Ik heb 6 jaar geleden iemand ontmoet in het buitenland, we hebben 3 jaar lang een relatie gehad. Mijn ouders waren er erg op tegen omdat hij in het buitenland woonde, iets ouder is dan ik en hij al een keer eerder getrouwd is geweest. Zij dachten dat mijn gevoelens voor hem gewoon over zouden gaan. We hebben super veel problemen gehad. Omdat mijn ouders erop tegen waren heb ik ook vaak gelogen. Dan vertelde ik dat ik met mn werk naar Duitsland moest maar ging ik gewoon naar hem. En zo ging dat nog een jaar door totdat ik ineens een keuze moest gaan maken tussen mn ouders en hem...Mn ouders hadden op een gegeven moment zoiets van weet je wat doe maar wat je wilt!! maar we zllen nooit bij jullie thuis langskomen en als jullie ooit kinderen krijgen dan kom je maar lekker hierheen!! Zij waren er zooo zeker van dat ik ongelukkig zou zijn. Maar goed toen zij dat tegen mij zeiden heb ik uiteindelijk toch besloten om hier gewoon te blijven. heb geprobeerd om mn relatie met hem te beindigen wat niet makkelijk ging dus reageerde ik maar niet op zn telefoontjes en smsje etc. Heel erg oneerlijk dat weet ik maar op dat moment gewoon zo een beslissing genomen.
Nou om hem dus te vergeten en verder te gaan met mn leven hier ben ik lekker los gegaan (heel veel uitgaan etc). Toen ben ik iemand tegen gekomen en ben 2 jaar geleden getrouwd. Hele lieve man, we pasten bij elkaar en alles ging zo goed. Ben nooit echt verliefd geweest maar vond het wel leuk om bij hem te zijn enzo. Maar goed wij getrouwd (heel snel, we kenden elkaar net een jaar) en een half jaar later begonnen de problems (financieel, elkaar niet begrijpen etc). Toen heb ik een keer toen ik aangeschoten was een smsje verstuurd naar nr 2 dus!! en zo kwamen we in contact. Ik had hem niet verteld dat ik getrouwd was want anders zou hij niets meer met mij te maken willen hebben dacht ik. Hij is er uiteindelijk achter gekomen. En we hadden geen contact meer. Ik ben afgelopen februari naar het buitenland geweest voor famillie en heb hem weer gesmst en we hebben afgesproken, toen we elkaar zagen wilden we elkaar niet meer loslaten!! zo een geweldig gevoel..best veel gepraat natuurlijk ik verteld dat ik zou gaan scheiden dat ik niet gelukkig was en hem niet kon vergeten. toen ik terug ging heeft hij tegen mij gezegd dat ik mn dingetjes hier moest regelen en dat hij mij met open armen zou ontvangen (hij is nog niet getrouwd, geen vriendin). Ik terug naar nl met de gedachten te gaan scheiden maaaaaar ik kon de waarheid niet vertellen aan mn man! (ben namelijk moslim)
Dus ik heb telefonisch contact met nr 2 en met nr 1 gaat het al een tijdje niet lekker. En in mijn hoofd al helemaal niet!! ik kan niet kiezen. Ik wil wel naar nr 2 maar als ik die keuze maak dan doe ik zoveel mensen verdriet, ben mn ouders kwijt en laat ik een man achter met heel veel pijn! als ik voor nr 1 kies en er echt 100% voor ga dan weet ik dat we wel gelukkig kunnen worden, een paar maanden en daarna zal het weer hetzelfde zijn....
Nu denkt nr 2 dat ik aan het scheiden ben en alleen woon. Maar hij moest eens weten!! ik wordt zoooo verschrikkelijk moe van mezelf!! ik WIL niet liegen ik wil gewoon kunnen zeggen "Ik hou nog steeds van nr 2!!! en ik ga ervoor!! dan maar iedereen pijn doen...maar ik kan het niet...ik wil nr 2 absoluut niet kwijt maar als puntje bij paaltje komt met nr 1 dan ben ik ook bang om hem kwijt te raken. Het is een klote dilemma ik kom er gewoon niet uit!!! ik wil niet liegen maar doe het toch ik ben verdorrie 24 en wil mn eigen keuzes maken zonder dat er allemaal stomme draden aan gaan hangen als ik die keuze maar.. Zoals ik al zei ik ben een moslim en daardoor zullen mijn ouders en mijn man nooit zoiets accepteren ze zullen mij waarschijnlijk nog net niet vermoorden maar het zal niet goed aflopen (geen contact meer met ouders, hele verdrietige ouders omdat er over hun dochter gepraat zal worden etc)
mijn moeder weet het wel (ook niet alles) maar dat ik contact met hem heb en dat ik hem 1 x heb gezien...Zij verteld mij ook dat ik hen zal kwijtraken als ik voor nr 1 kies en dat ik absoluut niet gelukkig zal worden omdat nr 2 een lullo is..Hij heeft afgesproken met een getrouwde vrouw, hij zal geen respect voor je hebben, hij zal altijd denken dat je hetzelfde bij hem zal flikken..en dat soort dingen..
Het is zooo moeilijk, hoe langer ik hier zit en niet bij hem bent zal nr 2 altijd twijfels hebben..dus we kunen op afstand idd niet gelukkig worden maar ik heb zo sterk het idee dat als ik daar eenmaal ben en zijn vertrouwen terug win en laat zien dat ik helemaal gek op hem ben en voor deze relatie wil gaan vechten dan weet ik bijna zeker dat we happy kunnen worden (niemand kan garanderen dat het goed zal blijven natuurlijk).
En af en toe denk ik weer van "nee, ik wordt niet gelukkig daar waarom gooi je alle moois zo weg wat je met nr 1 hebt? je hebt een baan, een lieve vent, alles is gewoon super eigelijk" maar ik ben niet gelukkig...
ppffff tis zo moeilijk, ik ga vandaag ook naar mn ouders en blijf ene tijdje daar wonen. We hadden besloten om uitelkaar te gaan, maar nr1 had zoiets van laten we geen snelle beslissingen nemen neem een beetje tijd voor jezelf en denk goed na wat je echt wil!! dus ik ga dat maar doen....
Sorry voor het lange verhaal. Ik weet ook dat IK de keuze moet maken, heb al met zoveel mensen gesproken (mn shrink, nichtje, vriendinnetje) en iedereen zegt hetzelfde. Doe wat JIJ wil..
Heel veel groetjes en ik wens jullie allemaal veel sterkte!!! Ik hoop dat het "shit"gevoel in jullie maag snel voorbij zal zijn..
Claire
vrijdag 1 december 2006 om 14:04
Sorry voor de spelfouten en rare zinsopbouwen af en toe 
mijn moeder weet het wel (ook niet alles) maar dat ik contact met hem heb en dat ik hem 1 x heb gezien...Zij verteld mij ook dat ik hen zal kwijtraken als ik voor nr 1 kies en dat ik absoluut niet gelukkig zal worden omdat nr 2 een lullo is..
bovenstaande moest zijn: als ik voor nr 2 kies.
mijn moeder weet het wel (ook niet alles) maar dat ik contact met hem heb en dat ik hem 1 x heb gezien...Zij verteld mij ook dat ik hen zal kwijtraken als ik voor nr 1 kies en dat ik absoluut niet gelukkig zal worden omdat nr 2 een lullo is..
bovenstaande moest zijn: als ik voor nr 2 kies.
zaterdag 2 december 2006 om 15:20
Hallo allemaal,
claire ik denk dat dat wel goed is dat je een tijdje uit huis gaat, dan kun je goed nadenken wat je wilt, maar wat is dat een moeilijke beslissing voor je, alleen jij weet eigenlijk zelf het best wat je wilt,
summerlovin en Dayenne, hoe is het met jullie??? en de rest natuurlijk groetjes
claire ik denk dat dat wel goed is dat je een tijdje uit huis gaat, dan kun je goed nadenken wat je wilt, maar wat is dat een moeilijke beslissing voor je, alleen jij weet eigenlijk zelf het best wat je wilt,
summerlovin en Dayenne, hoe is het met jullie??? en de rest natuurlijk groetjes
zaterdag 2 december 2006 om 20:03
Hey meiden, nou er gebeurt hier veel als je even niet meeleest. Ik ben ook een tijdje niet geweest omdat ik dcaht dat we echt gestopt waren. Helaas, niets is minder waar. "het" is niet meer gebeurd maar we blijven smsen en ik weet bijna zeker dat het nog niet over is.
Daar komt bij dat mij is gebleken dat ik erg open sta voor aandacht van andere mannen. Op mijn werk heb ik een relatie van ons kantoor ontmoet die mij vreselijk aan het inpalmen is en ik vind het geweldig. Hem niet hoor, een nummer 3 kan ik er echt niet bij hebben maar ik voel me zeer gevleid en vind het zeer spannend allemaal. Hij is totaal niet mijn type en ik vind hem totaal niet aantrekkelijjk maar die aaandacht, geweldig.
Nu ga ik me eigenlijk afvragen hoe mijn relatie met nr 1 eigenlijk is. We houden echt heel veel van elkaar en we hebben een schat van een dochtertje, maar als ik zo opensta voor die aandacht, dan vraag ik me wel eens af waar ik mee bezig ben.
nu moet ik zeggen dat ik altijd wel een typetje ben geweest die graag sjanst met mannen en aandacht krijg, maar nu twijfel ik wel eens aan mezelf. Wat dat betreft herken ik mezelf wel een beetje in tinkeltje.
Het enige dat anders is bij mij is dat er bij mij niet of nauwelijks gevoel bij speelt, ik ben niet verliefd en hoop ook niet op een leven met mijn Nr2.
Als ik dit allemaal had geweten had ik het nooit gedaan...........
Meiden, we hebben het allemaal moeilijk dus deze *; is voor jullie allemaal
Daar komt bij dat mij is gebleken dat ik erg open sta voor aandacht van andere mannen. Op mijn werk heb ik een relatie van ons kantoor ontmoet die mij vreselijk aan het inpalmen is en ik vind het geweldig. Hem niet hoor, een nummer 3 kan ik er echt niet bij hebben maar ik voel me zeer gevleid en vind het zeer spannend allemaal. Hij is totaal niet mijn type en ik vind hem totaal niet aantrekkelijjk maar die aaandacht, geweldig.
Nu ga ik me eigenlijk afvragen hoe mijn relatie met nr 1 eigenlijk is. We houden echt heel veel van elkaar en we hebben een schat van een dochtertje, maar als ik zo opensta voor die aandacht, dan vraag ik me wel eens af waar ik mee bezig ben.
nu moet ik zeggen dat ik altijd wel een typetje ben geweest die graag sjanst met mannen en aandacht krijg, maar nu twijfel ik wel eens aan mezelf. Wat dat betreft herken ik mezelf wel een beetje in tinkeltje.
Het enige dat anders is bij mij is dat er bij mij niet of nauwelijks gevoel bij speelt, ik ben niet verliefd en hoop ook niet op een leven met mijn Nr2.
Als ik dit allemaal had geweten had ik het nooit gedaan...........
Meiden, we hebben het allemaal moeilijk dus deze *; is voor jullie allemaal
zondag 3 december 2006 om 10:01
Hey hallo,
Ja, "meisjesmuts", dat zit ook wel een beetje in mij. Ben altijd wel gewend geweest aandacht van mannen te krijgen, tease graag een beetje. Toch hoeft het niet altijd meer te zijn. Bij deze man, was het vanaf de 1e keer dat ik hem zag raak. Door omstandigheden hebben we elkaar een paar weken vaak gezien en dan praat je meer met elkaar en toen vond ik hem verder ook erg interessant. Hij gedroeg zich zeer correct, pas toen het einde van ons contact naderde flirtte hij terug. In 1e instantie dacht ik dat het gewoon puur lust was, de spanning van een andere man, aandacht, etc. Inmiddels ben ik echt zwaar verliefd. Eigenlijk heb ik heel mijn huwelijk al wel geweten dat ik op dit soort mannen val, een beetje robuust, wat groffer in de omgang zal ik maar zeggen.
Mijn nr. 1 is een zeer integere, sociale, correcte man. Toen ik hem leerde kennen was dat na andere relaties een heel ander soort type, en dacht ik dat hij echt de ware was. Dat is ook lang zo geweest, althans de fysieke aantrekkingskracht heb ik nooit zo ervaren, maar hij vulde mij wel heel goed aan. Ik heb me geborgen, gewaardeerd en getroost gevoeld in moeilijke tijden. Ik heb 3 kinderen met hem gekregen. Een paar jaar geleden hebben we ook al een diepe crisis gehad maar ik wijtte dat toen aan gezinsproblemen ( een kind met gedragsproblemen) waardoor wij als gezin onder zware druk hebben gestaan. Nu is er geen reden waarom ik vereemd zou gaan. Ik ben gewoon verliefd geworden en zie nu duidelijk waar de tekorten in ons huwelijk zitten.
Maar ik ben er van overtuigd dat er heel veel mensen zijn waarvan het huwelijk veel minder voorstelt als bij mij, maar die hebben daar blijkbaar vrede mee. Dat is waar ik mee worstel, ik kan hier geen genoegen meer mee nemen. Zo lijkt het althans.
Soms zegt nr 2 dingen als dat er misschien toch toekomst voor ons is. Maar omdat alles ook wel heel pril is vind ik het ook moeilijk om over zulke intieme en belangrijke beslissingen te praten. ook zien we elkaar (te) weinig, en de tijd die er is .... nou ja jullie snappen het wel.
Vooralsnog denk ik maar dat ik alles de tijd moet geven............. maar zien jullie ook zo op tegen de decembermaand met alle gelukkige familiemomentjes die zo fake lijken momenteel ?
Liefs, Tinkeltje
Ja, "meisjesmuts", dat zit ook wel een beetje in mij. Ben altijd wel gewend geweest aandacht van mannen te krijgen, tease graag een beetje. Toch hoeft het niet altijd meer te zijn. Bij deze man, was het vanaf de 1e keer dat ik hem zag raak. Door omstandigheden hebben we elkaar een paar weken vaak gezien en dan praat je meer met elkaar en toen vond ik hem verder ook erg interessant. Hij gedroeg zich zeer correct, pas toen het einde van ons contact naderde flirtte hij terug. In 1e instantie dacht ik dat het gewoon puur lust was, de spanning van een andere man, aandacht, etc. Inmiddels ben ik echt zwaar verliefd. Eigenlijk heb ik heel mijn huwelijk al wel geweten dat ik op dit soort mannen val, een beetje robuust, wat groffer in de omgang zal ik maar zeggen.
Mijn nr. 1 is een zeer integere, sociale, correcte man. Toen ik hem leerde kennen was dat na andere relaties een heel ander soort type, en dacht ik dat hij echt de ware was. Dat is ook lang zo geweest, althans de fysieke aantrekkingskracht heb ik nooit zo ervaren, maar hij vulde mij wel heel goed aan. Ik heb me geborgen, gewaardeerd en getroost gevoeld in moeilijke tijden. Ik heb 3 kinderen met hem gekregen. Een paar jaar geleden hebben we ook al een diepe crisis gehad maar ik wijtte dat toen aan gezinsproblemen ( een kind met gedragsproblemen) waardoor wij als gezin onder zware druk hebben gestaan. Nu is er geen reden waarom ik vereemd zou gaan. Ik ben gewoon verliefd geworden en zie nu duidelijk waar de tekorten in ons huwelijk zitten.
Maar ik ben er van overtuigd dat er heel veel mensen zijn waarvan het huwelijk veel minder voorstelt als bij mij, maar die hebben daar blijkbaar vrede mee. Dat is waar ik mee worstel, ik kan hier geen genoegen meer mee nemen. Zo lijkt het althans.
Soms zegt nr 2 dingen als dat er misschien toch toekomst voor ons is. Maar omdat alles ook wel heel pril is vind ik het ook moeilijk om over zulke intieme en belangrijke beslissingen te praten. ook zien we elkaar (te) weinig, en de tijd die er is .... nou ja jullie snappen het wel.
Vooralsnog denk ik maar dat ik alles de tijd moet geven............. maar zien jullie ook zo op tegen de decembermaand met alle gelukkige familiemomentjes die zo fake lijken momenteel ?
Liefs, Tinkeltje
zondag 3 december 2006 om 11:21
Hoi allemaal,
'ja je slaat de spijker op zijn kop, de decembermaand, vond ik vorig jaar ook al zo moeilijk en nu helemaal, zie het al helemaal voor me, mijn exgm weer compleet in love gezellig onder de kerstboom met zijn gezinnetje, en ja, het is beter zo, maar het doet zo zeer, en kan het nog steeds niet geloven, maar ja, als ik het verhaal van treuzeltje volg ben ik ergens ook wel weer blij voor zijn vrouw, want het doet vreselijk veel pijn om deze geweldige man kwijt te raken, en ja, hier weer de feestdagen vieren, nu ik ga er maar voor, 'gezellig onder de kerstboom' snik groetjes
'ja je slaat de spijker op zijn kop, de decembermaand, vond ik vorig jaar ook al zo moeilijk en nu helemaal, zie het al helemaal voor me, mijn exgm weer compleet in love gezellig onder de kerstboom met zijn gezinnetje, en ja, het is beter zo, maar het doet zo zeer, en kan het nog steeds niet geloven, maar ja, als ik het verhaal van treuzeltje volg ben ik ergens ook wel weer blij voor zijn vrouw, want het doet vreselijk veel pijn om deze geweldige man kwijt te raken, en ja, hier weer de feestdagen vieren, nu ik ga er maar voor, 'gezellig onder de kerstboom' snik groetjes
zondag 3 december 2006 om 11:50
Dayenne, ik weet niet of je mij nog kent, maar ik heb op dit topic een tijd veel geschreven. Ik heb nu mijn leven weer enigszins onder controle, dus de behoefte om te ''moeten'' schrijven is er niet meer zo.
Jij bent geen monster. Waar jij mee worstelt is schuldgevoel opzichte van je omgeving, en vooral ten opzichte van je partner, zijn partner. Geen weldenkend mens is er bewust op uit om de levens van anderen kapot te maken, lees: te ontwrichten.
Ik kon het niet, en heb gebroken met mijn minnares. Maar dan begint het pas. Opnieuw beginnen met mijn partner. Ze vertrouwt me niet meer. Nu is daar geen reden meer toe, maar toen wel. Ik heb een jaar lang de boel verdraaid, haar willens en wetens voorgelogen, en het herstellen van het vertrouwen kost heel veel tijd.
Dus Dayenne, ik heb zeker de wijsheid niet in pacht, maar vraag jezelf eens af:
Kan het zo doorgaan zonder dat het uitkomt?
Word ik gelukkig als ik de huidige situatie laat bestaan?
Ben ik in staat om te kiezen?
Als ik niet kan kiezen, wat houdt mij tegen?
Ik heb gekozen. Had ik dat niet gedaan, dan had ik welbewust mijn gezin kapotgemaakt. Dat wilde ik niet. Uiteindelijk kost het heel veel tijd, heel veel praten, en heel veel verdriet. Als je een keuze maakt voor jezelf, wordt je daar beter van. Waarschijnlijk geloof je er geen barst van, maar het is echt waar. Aan het bewust niet kiezen ga je kapot. En niet alleen jij.
Bovenstaande tekst is zeker niet bedoeld om je te veroordelen, want ik ben de laatste die zal zeggen dat ik zo'n fijn mens ben.
zondag 3 december 2006 om 15:28
Ha Blijf, kan nu weer de vraag aan jou stellen: 'weet niet of je me nog kent?' Ik heb in geen tijden geschreven, had me ook bewust voorgenomen het niet meer te doen, heb hier tenslotte toch niets toe te voegen, maar jouw reactie maakte toch weer wat bij me los...
Maf he: ik rommel nu al jaren door (jawel, het gaat nog steeds hetzelfde...) en als ik dan jouw reactie lees, dan maakt me dat wel verdrietig. Niet verdrietig om jou: jij hebt nu alleen maar reden om trots te zijn denk ik. Ik heb je regelmatig wat vragen voor de voeten gegooid en jij bent er blijkbaar uitgekomen. Soms had ik het idee dat jij maar bleef hangen op 1 punt zonder voor of achteruit te komen, maar nu laat je zien dat je leven weer vorm heeft gekregen en daar kan ik wel een beetje jaloers op zijn hoor. Vond dat ik dat ook wel eens een keer naar je mocht laten horen.
Want waarom maakt het mij verdrietig om te lezen hoe het jou vergaat (en ik snap heus wel dat je er nog niet bent hoor, maar je knokt er wel voor!): ik ga nog steeds verder met nr2 op de manier die we hadden.
Ik ben eigenlijk best gelukkig met nr1, zie nr2 minder vaak dan ik zou willen, maar heb met hem ook redelijk een vorm gevonden waarin we ons beiden kunnen vinden, maar het feit dat dat nog steeds niet open en bloot mag en allemaal stiekem moet, dat maakt me wel verdrietig.
Jouw verhaal laat me weer zien dat ik eigenlijk niets opgeschoten ben. Het feit dat ik niet wil kiezen tussen nr1 of nr2 is ook een keus... Vooralsnog de keus waar ik het best mee uit de voeten kan, ook al weet ik wat het mijn nr1 zou doen als duidelijk zou worden waar ik nu al jaren mee bezig ben (jawel, inmiddels is het ruim 3,5 jaar....).
Ik weet ook niet zo goed waarom ik je dit nu schrijf hoor: jij kunt er niets mee (je hoeft er gelukkig ook niets mee, grin!), ik evenmin lijkt wel. Maar ondanks dat ik eigenlijk zelden meer de behoefte voel om hier te lezen, laat staan te schrijven, wilde ik nu toch even wat naar je laten horen. Ik had ook kunnen mailen, maar weet eigenlijk niet of dat account nog actief is bij jou: nam aan dat als je niet meer op het topic schrijft, je mail ook minder belangrijk is geworden (alleen maar een gunstige ontwikkeling volgens mij, want het staat denk ik wel een beetje symbool voor hoe sterk je dan nu in je schoenen staat).
Misschien moet ik het hier gewoon maar bij laten. Wilde je alleen een keer iets positiefs laten horen, ipv alleen maar van die opmerkingen waar ik je een tijdje terug op 'trakteerde'. Het ga je goed Blijf!
Liefs, Mic.
(En sorry naar alle andere, oude en nieuwe, schrijvers hier: zoals ik al aan Blijf schreef: bij mij verandert er niet veel. En daardoor heb ik ook niet het idee dat ik veel toe kan voegen aan jullie verhalen: alles wat ik zou willen zeggen, heb ik in de loop der jaren als eens gezegd, dus...
Kies voor jezelf, wees egoistisch op een gezonde manier en probeer het beste van je leven te maken: iedereen is tenslotte als enige verantwoordelijk voor zijn/haar eigen leven! Maak de keuzes die bij jouw persoon en bij jouw situatie passe. Heel veel geluk! Liefs, Mic)
zondag 3 december 2006 om 21:39
Hoi allemaal,
Tsjah. Ook ik herken me erin twinkeltje. Dat ik i.d.d. ook een beetje een flirt ben. En ook ik heb een integere, sociale, eerlijke, intellligente, goede, lieve man, waarvan je denkt, niets mis mee. Is ook niets mis mee. Hij geeft mij het geborgen gevoel, het thuisgevoel gegeven dat ik altijd in mijn leven heb gemist. Hij heeft mij ook voor een groot deel gevormd tot wie ik nu ben. Alleen ik weet nu wie ik ben en voor mijn gevoel zit zijn (die) taak er nu op. Klinkt hard en zo ben ik helemaal niet, maar dit is dan hetgeen dat in mij opkomt. Kheb weer contact gehad met nr 2 en dat maakt het alleen allemaal maar moeilijker. Nl. onze gevoelens worden alleen nog maar sterker. Allemaal heel dubbel. Kvind het dan ook goed van blijffie dat hij heeft gekozen. Heb ik 3 jaar geleden ook gedaan. Heb me ook aan alle regels van fatsoen gehouden, echter als je iemand dan weer ziet, zijn al je goede voornemens van de baan. Ik wens je dan ook veel sterkte, moed en wijsheid. Voor iedereen op dit forum trouwens. Mijn kinderen zijn en blijven nr. 1. Dat hou ik mezelf dan ook voor. Misschien is het alleen een kwestie van tijd................ Liefs
Tsjah. Ook ik herken me erin twinkeltje. Dat ik i.d.d. ook een beetje een flirt ben. En ook ik heb een integere, sociale, eerlijke, intellligente, goede, lieve man, waarvan je denkt, niets mis mee. Is ook niets mis mee. Hij geeft mij het geborgen gevoel, het thuisgevoel gegeven dat ik altijd in mijn leven heb gemist. Hij heeft mij ook voor een groot deel gevormd tot wie ik nu ben. Alleen ik weet nu wie ik ben en voor mijn gevoel zit zijn (die) taak er nu op. Klinkt hard en zo ben ik helemaal niet, maar dit is dan hetgeen dat in mij opkomt. Kheb weer contact gehad met nr 2 en dat maakt het alleen allemaal maar moeilijker. Nl. onze gevoelens worden alleen nog maar sterker. Allemaal heel dubbel. Kvind het dan ook goed van blijffie dat hij heeft gekozen. Heb ik 3 jaar geleden ook gedaan. Heb me ook aan alle regels van fatsoen gehouden, echter als je iemand dan weer ziet, zijn al je goede voornemens van de baan. Ik wens je dan ook veel sterkte, moed en wijsheid. Voor iedereen op dit forum trouwens. Mijn kinderen zijn en blijven nr. 1. Dat hou ik mezelf dan ook voor. Misschien is het alleen een kwestie van tijd................ Liefs
zondag 3 december 2006 om 22:52
Hallo allemaal
Ik ken me beter bij jullie aansluiten.
Ik ben Lenneke en heb het forum hoe zet je iemand uit je hoofd geopend.
Toen vond ik het al heel moeilijk maar nu denk ik dat ik het helemaal niet ken.
Wat een gedoe allemaal.
Op dit forum zitten er een aantal die ook op hoe zet je ieman d uit je hoofd hebben gereageerd.
Ben ik dan toch zo iemand die graag 2 liefdes heb..........?
Ik ken er geen keuze in maken of nu nog niet tenminste.
Wat id het toch moeilijk als je huwelijk een sleur is en je GM zoveel voor je over heeft......
Zijn ogen hoeven me maar aan te kijken en ik smelt helemaal.
Hij is zo knap en geeft me zo'n aandacht, dat ik er niet mee om weet te gaan.
Ik had dit van mezelf ook nooit gedacht......
Ik dacht altijd dat ik nooit op een ander verliefd kon worden, maar helaas het tegendeel is waar.
Ik lees al een tijdje met jullie mee en sluit me hier maar bij aan.
Als jullie dat goed vinden?
Groetjes Lenneke
Ik ken me beter bij jullie aansluiten.
Ik ben Lenneke en heb het forum hoe zet je iemand uit je hoofd geopend.
Toen vond ik het al heel moeilijk maar nu denk ik dat ik het helemaal niet ken.
Wat een gedoe allemaal.
Op dit forum zitten er een aantal die ook op hoe zet je ieman d uit je hoofd hebben gereageerd.
Ben ik dan toch zo iemand die graag 2 liefdes heb..........?
Ik ken er geen keuze in maken of nu nog niet tenminste.
Wat id het toch moeilijk als je huwelijk een sleur is en je GM zoveel voor je over heeft......
Zijn ogen hoeven me maar aan te kijken en ik smelt helemaal.
Hij is zo knap en geeft me zo'n aandacht, dat ik er niet mee om weet te gaan.
Ik had dit van mezelf ook nooit gedacht......
Ik dacht altijd dat ik nooit op een ander verliefd kon worden, maar helaas het tegendeel is waar.
Ik lees al een tijdje met jullie mee en sluit me hier maar bij aan.
Als jullie dat goed vinden?
Groetjes Lenneke
maandag 4 december 2006 om 10:43
Blijf, mag ik jou wat vragen.
Ik heb vorig jaar erg meegeleefd met jou innerlijke strijd, en deze topic zelfs gevolgd samen met mijn nummer twee (die zelf wel eens heeft gereageerd op jou)
Alles was zo herkenbaar, en nog steeds.
Ik heb een hele heftige periode achter de rug, ik heb met heel veel verdriet gebroken met mijn tweede liefde en uiteindelijk ook gekozen voor mijn huwelijk.
Ik heb nu ruim 8 maanden geen enkel contact meer gehad met mijn nummer twee.Ik heb een dramatische zomer achter de rug,(heb ook hulp gezocht bij een psycholoog) maar ik blijf rouwen om het verlies.
Het lijkt wel of ik niet kan accepteren dat ik heb moeten kiezen tussen twee geliefden.
Welke keus ook, het doet ontzettend veel pijn.
Mijn man heeft veel moeten verwerken en heeft lang hoop gehouden dat het wel weer goed zou komen tussen ons, maar door mijn aanhoudende verdriet gaat hij heel erg twijfelen.
Blijf,ik vraag me af hoe jij door deze moeilijke periode heen bent gekomen, hoe laat je een grote liefde los en hoe zet je jezelf weer open voor je nummer 1.
Mijn liefde voor hem(nr 1) is niet weg, maar ik ben mezelf een beetje kwijt geraakt door alles.Ik sta nog steeds elke dag met mijn nr 2 in mijn hoofd op.Ik voel me ook heel erg schuldig over alles, naar verschillende partijen toe.
Blijf, herken je dit enigszins?Of misschien iemand anders, ik ben erg benieuwd.
Voor iedereen; het hebben van twee liefdes is eigenlijk de hel in het paradijs en dat ga je helemaal pas ervaren als alles open ligt en er keuzes gemaakt moeten worden.
Ik vind het moeilijk te zeggen of ik er spijt van heb, het heeft me ook heel veel gegeven, maar de prijs is hoog en voor mij levenslang.
Hadden wij na ons eerste afscheid maar het doorzettingsvermogen gehad om er mee te stoppen, dan hadden we nu nog een hele waardevolle vriendschap gehad en velen anderen veel verdriet bespaard incl. onszelf!
Ik heb vorig jaar erg meegeleefd met jou innerlijke strijd, en deze topic zelfs gevolgd samen met mijn nummer twee (die zelf wel eens heeft gereageerd op jou)
Alles was zo herkenbaar, en nog steeds.
Ik heb een hele heftige periode achter de rug, ik heb met heel veel verdriet gebroken met mijn tweede liefde en uiteindelijk ook gekozen voor mijn huwelijk.
Ik heb nu ruim 8 maanden geen enkel contact meer gehad met mijn nummer twee.Ik heb een dramatische zomer achter de rug,(heb ook hulp gezocht bij een psycholoog) maar ik blijf rouwen om het verlies.
Het lijkt wel of ik niet kan accepteren dat ik heb moeten kiezen tussen twee geliefden.
Welke keus ook, het doet ontzettend veel pijn.
Mijn man heeft veel moeten verwerken en heeft lang hoop gehouden dat het wel weer goed zou komen tussen ons, maar door mijn aanhoudende verdriet gaat hij heel erg twijfelen.
Blijf,ik vraag me af hoe jij door deze moeilijke periode heen bent gekomen, hoe laat je een grote liefde los en hoe zet je jezelf weer open voor je nummer 1.
Mijn liefde voor hem(nr 1) is niet weg, maar ik ben mezelf een beetje kwijt geraakt door alles.Ik sta nog steeds elke dag met mijn nr 2 in mijn hoofd op.Ik voel me ook heel erg schuldig over alles, naar verschillende partijen toe.
Blijf, herken je dit enigszins?Of misschien iemand anders, ik ben erg benieuwd.
Voor iedereen; het hebben van twee liefdes is eigenlijk de hel in het paradijs en dat ga je helemaal pas ervaren als alles open ligt en er keuzes gemaakt moeten worden.
Ik vind het moeilijk te zeggen of ik er spijt van heb, het heeft me ook heel veel gegeven, maar de prijs is hoog en voor mij levenslang.
Hadden wij na ons eerste afscheid maar het doorzettingsvermogen gehad om er mee te stoppen, dan hadden we nu nog een hele waardevolle vriendschap gehad en velen anderen veel verdriet bespaard incl. onszelf!
maandag 4 december 2006 om 10:50
Hoi Marla, wat goed van je dat je voor je gezin ben gegaan, en ja, de keuze is verschrikkelijk, je moet er 1 laten gaan, en als je idd van allebei houdt, dan is dat heel moeilijk, bij mij is het zo dat ik meer van mijn nr 2 hou, en dus vreselijk dat hij besloten heeft er mee te stoppen en voor zijn gezin gaat, maar ja, de keuze is dus voor mij gemaakt en ik moet daar mee om zien te gaan, maar weet nu al dat dat ook levenslang wordt, ik weet dat het beter is zo maar mijn gevoel zegt iets anders, en nee, laat mijn gezin niet inde steek, kan ik mijn kinderen niet aandoen, maar eigenlijk wil ik op mezelf gaan, wat moeilijk he
maandag 4 december 2006 om 11:45
Hallo allemaal,
Anaianai, jij vroeg me hoelang de periodes duurden dat wij geen contact hadden. Nou, dat varieert van weken, maanden tot zelfs ruim een jaar.
Blijf, wat heb je een prachtig stuk geschreven! Ik ben geraakt. In mijn hart heb ik al voor mijn gezin gekozen, maar er blijven teveel momenten van twijfel.
Dat gevoel van aandacht en flirten herken ik ook wel hoor. Als ik een periode van geen contact met 2 zat ging ik me tekeer als een beest. Gewoon, om dat gevoel weer terug te krijgen. Ik heb dat gevoel alleen nooit bij een ander gevonden.....
Anaianai, jij vroeg me hoelang de periodes duurden dat wij geen contact hadden. Nou, dat varieert van weken, maanden tot zelfs ruim een jaar.
Blijf, wat heb je een prachtig stuk geschreven! Ik ben geraakt. In mijn hart heb ik al voor mijn gezin gekozen, maar er blijven teveel momenten van twijfel.
Dat gevoel van aandacht en flirten herken ik ook wel hoor. Als ik een periode van geen contact met 2 zat ging ik me tekeer als een beest. Gewoon, om dat gevoel weer terug te krijgen. Ik heb dat gevoel alleen nooit bij een ander gevonden.....
maandag 4 december 2006 om 13:18
hoi allemaal,
Dayenne, dank je voor je antwoorden, mijn vraag nu is hoe kwamen jullie dan weer in contact met elkaar en ging het dan weer gewoon verder? hoelang duurde jouw verdriet, ben nu nl een maand verder maar kom er niet uit, ja, moet hem met rust laten, maar jij had ook zo'n verdriet , had hij dat dan ook? en hoe ga je nu verder, zie je het als een aanvulling? ik sleep me momenteel door de dagen heen, wordt doodmoe van mezelf, moet mezelf dwingen niet te mailen of te smsen, voel me zo hopeloos groetjes
Dayenne, dank je voor je antwoorden, mijn vraag nu is hoe kwamen jullie dan weer in contact met elkaar en ging het dan weer gewoon verder? hoelang duurde jouw verdriet, ben nu nl een maand verder maar kom er niet uit, ja, moet hem met rust laten, maar jij had ook zo'n verdriet , had hij dat dan ook? en hoe ga je nu verder, zie je het als een aanvulling? ik sleep me momenteel door de dagen heen, wordt doodmoe van mezelf, moet mezelf dwingen niet te mailen of te smsen, voel me zo hopeloos groetjes
maandag 4 december 2006 om 13:30
hoi ainaianai
ik heb dat ook hoor wil maar smsn en contact opnemen .
terwijl wý ''gestopt'' zijn maar elkaar vorige week nog hebben gezien . ik merk aan hem dat het voor hem veel makkelijker is
hy is vrygezel en date ook met anderen en heeft ook gezegd niets van hem te verwachten dan alleen sex
wel eerlijk maar moest wel even slikken en dat merkt hy zat er met mn gevoel veel verder in dan hy
nu zijn we gestopt na 8mnd en ik ms hem toch je hebt toch een bepaald patroon van 1a2 xp week elkaar ontmoeten
ik moet flink zijn en me op mij gezin concentreren en heel veel afleiding zoeken maar als ik al een droevig liedje op de radio hoor kan ik wel janken
daarom als ik het had geweten echt nooit meer is mij de pijn echt niet waard geweest
ik houd het voortaan by flirten en geen stap verder
ik probeer mn verdriet te verbijten en niets te laten merken.
ik heb dat ook hoor wil maar smsn en contact opnemen .
terwijl wý ''gestopt'' zijn maar elkaar vorige week nog hebben gezien . ik merk aan hem dat het voor hem veel makkelijker is
hy is vrygezel en date ook met anderen en heeft ook gezegd niets van hem te verwachten dan alleen sex
wel eerlijk maar moest wel even slikken en dat merkt hy zat er met mn gevoel veel verder in dan hy
nu zijn we gestopt na 8mnd en ik ms hem toch je hebt toch een bepaald patroon van 1a2 xp week elkaar ontmoeten
ik moet flink zijn en me op mij gezin concentreren en heel veel afleiding zoeken maar als ik al een droevig liedje op de radio hoor kan ik wel janken
daarom als ik het had geweten echt nooit meer is mij de pijn echt niet waard geweest
ik houd het voortaan by flirten en geen stap verder
ik probeer mn verdriet te verbijten en niets te laten merken.
maandag 4 december 2006 om 13:48
Hoi Marla
Ik vind het knap dat jij voor je man en kinderen heb gekozen.
Het blijft heel erg moeilijk dat lees ik in jou verhaal.
Het is en blijft een strijd, maar hoe komen we er uit?
Wat een gevoelens hebben we toch, maar ook gevoelens die we beter niet zouden kunnen hebben.
Het is jammer dat we zo zwak zijn geweest om er in mee te gaan.
Maar ik sta nu ook voor een moeilijke keuze?
Kom ik hier aan uit?
Marla ik wens jou heel veel geluk met je gezin, laat af en toe toch nog wat van je horen?
Ik heb met verschillende kontakt gehad en er uiteindelijk niets meer van gehoord.
Dat vind ik heel jammer.
Heel veel geluk en een dikke knuffel*;
Groetjes Lenneke
Ik vind het knap dat jij voor je man en kinderen heb gekozen.
Het blijft heel erg moeilijk dat lees ik in jou verhaal.
Het is en blijft een strijd, maar hoe komen we er uit?
Wat een gevoelens hebben we toch, maar ook gevoelens die we beter niet zouden kunnen hebben.
Het is jammer dat we zo zwak zijn geweest om er in mee te gaan.
Maar ik sta nu ook voor een moeilijke keuze?
Kom ik hier aan uit?
Marla ik wens jou heel veel geluk met je gezin, laat af en toe toch nog wat van je horen?
Ik heb met verschillende kontakt gehad en er uiteindelijk niets meer van gehoord.
Dat vind ik heel jammer.
Heel veel geluk en een dikke knuffel*;
Groetjes Lenneke
maandag 4 december 2006 om 13:52
Hoi allemaal,
Careful, daar heb ik dus ook zo'n moeite mee, dat patroon van elkaar ontmoeten, smsn en bellen, en nu idd die rotliedjes op de radio, en die huilbuien, en tegen mij zei hij dat het niet alleen 'daarom'ging, dat hij echt van mij hield, maar waar is hij dan nu??? ja, ik ga nu ook voor mijn gezin, verstandelijk, maar mijn hart huilt :(
Careful, daar heb ik dus ook zo'n moeite mee, dat patroon van elkaar ontmoeten, smsn en bellen, en nu idd die rotliedjes op de radio, en die huilbuien, en tegen mij zei hij dat het niet alleen 'daarom'ging, dat hij echt van mij hield, maar waar is hij dan nu??? ja, ik ga nu ook voor mijn gezin, verstandelijk, maar mijn hart huilt :(
maandag 4 december 2006 om 14:18
Anaianai, dank voor je reactie.
Het is de moeilijkste keuze van mijn leven geweest, tijdens onze affaire hebben mijn nr 2 en ik altijd gezegd dat we altijd voor ons huwelijk zouden blijven gaan, totdat alles uit kwam.
In alle emoties liet mijn nr 2 mij weten dat hij met mij verder wilde, ik was zelf nog te veel in de war om te kiezen, en heb mijn huwelijk een eerlijke kans willen geven.
Na verschillende pogingen om los van elkaar te komen is in april definitief de "stekker'" eruit gegaan, wat we ook probeerden we lieten elkaar niet echt los.
Ik lag bijna in scheiding en voor mij was er geen keus meer, omdat ik voor de hele affaire best tevreden was met mijn huwelijk wilde ik weer kijken of ik mijn gevoelens voor mijn man weer helder kon krijgen, we hebben samen twee kinderen en ik was/ben het ook aan hun verplicht om mijn gezin een eerlijke kans te geven.
Ons lijntje moest verbroken worden wilde ik oprecht kunnen beoordelen hoe het zat met mijn gevoelens voor deze twee mannen.
Ik heb een heftige tijd achter de rug, even dacht ik mezelf weer terug gevonden te hebben maar de afgelopen weken is het weer helemaal hopeloos met mij.
Ik weet dat ik heel veel van mijn man houd, maar waarom kan ik mijn nummer twee toch niet uit mijn hoofd krijgen.
Ik weet dat ik hem veel verdriet heb gedaan door niet voor hem te kiezen, hij respecteerde mijn keus en wilde alleen maar dat ik gelukkig werd en als dat betekende zonder hem dan accepteerde en respecteerde hij dat.
We zijn nu al 8 maanden verder en hij heeft mij los gelaten en geen contact meer gezocht.
Ik ben nog lang "zoekende" geweest op mijn zwakke momenten, maar toch voelde ik teleurstelling en ook weer opluchting dat hij wel sterk was, en er niet stond.
Alleen de laatste tijd zit ik heel erg in een dip, is het inderdaad die decembermaand?
Ik weet het soms niet, mijn man voelt een afstand en ik weet niet meer hoe ik mezelf weer terug kan vinden.
Niets is meer zoals het ooit is geweest, het lijkt wel of ik mezelf geen geluk meer gun nu ik twee mannen zoveel verdriet heb aangedaan.
Je voelt jezelf zo falen, als partner, moeder (ik heb tenslotte het geluk vanmijn kinderen in de waagschaal gezet),als vriendin (met onze twee gezinnen waren we bevriend) en mijn werk heeft er ook veel onder geleden.
Ik blijf hangen in mijn verdriet en ik ben bang dat ik hiermee alles kwijt raak, mijn man is bang dat ik alleen voor hem heb gekozen vanwege de kinderen.Ik heb mezelf vaak die vraag en vragen van Blijf gesteld en toch ben ik niet alleen voor de kinderen bij mijn man gebleven. Maar het gemis van mijn nummer twee heeft nog steeds geen goede plek gekregen.
Mijn psycholoog zegt dat ik mijn nummer twee niet hoef te vergeten maar een hele mooie dierbare plek moet geven maar het lukt me niet, het is alleen nog maar een gevoel van pijn en verdriet en gemis.
Misschien is 8 maanden nog te vroeg maar zou het ooit over gaan?
Het is de moeilijkste keuze van mijn leven geweest, tijdens onze affaire hebben mijn nr 2 en ik altijd gezegd dat we altijd voor ons huwelijk zouden blijven gaan, totdat alles uit kwam.
In alle emoties liet mijn nr 2 mij weten dat hij met mij verder wilde, ik was zelf nog te veel in de war om te kiezen, en heb mijn huwelijk een eerlijke kans willen geven.
Na verschillende pogingen om los van elkaar te komen is in april definitief de "stekker'" eruit gegaan, wat we ook probeerden we lieten elkaar niet echt los.
Ik lag bijna in scheiding en voor mij was er geen keus meer, omdat ik voor de hele affaire best tevreden was met mijn huwelijk wilde ik weer kijken of ik mijn gevoelens voor mijn man weer helder kon krijgen, we hebben samen twee kinderen en ik was/ben het ook aan hun verplicht om mijn gezin een eerlijke kans te geven.
Ons lijntje moest verbroken worden wilde ik oprecht kunnen beoordelen hoe het zat met mijn gevoelens voor deze twee mannen.
Ik heb een heftige tijd achter de rug, even dacht ik mezelf weer terug gevonden te hebben maar de afgelopen weken is het weer helemaal hopeloos met mij.
Ik weet dat ik heel veel van mijn man houd, maar waarom kan ik mijn nummer twee toch niet uit mijn hoofd krijgen.
Ik weet dat ik hem veel verdriet heb gedaan door niet voor hem te kiezen, hij respecteerde mijn keus en wilde alleen maar dat ik gelukkig werd en als dat betekende zonder hem dan accepteerde en respecteerde hij dat.
We zijn nu al 8 maanden verder en hij heeft mij los gelaten en geen contact meer gezocht.
Ik ben nog lang "zoekende" geweest op mijn zwakke momenten, maar toch voelde ik teleurstelling en ook weer opluchting dat hij wel sterk was, en er niet stond.
Alleen de laatste tijd zit ik heel erg in een dip, is het inderdaad die decembermaand?
Ik weet het soms niet, mijn man voelt een afstand en ik weet niet meer hoe ik mezelf weer terug kan vinden.
Niets is meer zoals het ooit is geweest, het lijkt wel of ik mezelf geen geluk meer gun nu ik twee mannen zoveel verdriet heb aangedaan.
Je voelt jezelf zo falen, als partner, moeder (ik heb tenslotte het geluk vanmijn kinderen in de waagschaal gezet),als vriendin (met onze twee gezinnen waren we bevriend) en mijn werk heeft er ook veel onder geleden.
Ik blijf hangen in mijn verdriet en ik ben bang dat ik hiermee alles kwijt raak, mijn man is bang dat ik alleen voor hem heb gekozen vanwege de kinderen.Ik heb mezelf vaak die vraag en vragen van Blijf gesteld en toch ben ik niet alleen voor de kinderen bij mijn man gebleven. Maar het gemis van mijn nummer twee heeft nog steeds geen goede plek gekregen.
Mijn psycholoog zegt dat ik mijn nummer twee niet hoef te vergeten maar een hele mooie dierbare plek moet geven maar het lukt me niet, het is alleen nog maar een gevoel van pijn en verdriet en gemis.
Misschien is 8 maanden nog te vroeg maar zou het ooit over gaan?
