Relaties
alle pijlers
Twee liefdes vervolg
vrijdag 13 oktober 2006 om 14:01
Maar ff een nieuwe geopend :) Brokenheart ik denk dat je het jezelf op deze manier heel erg moeilijk maakt. Ze kiest niet voor je en zal dat waarschijnlijk ook niet doen. Jij kan zo geen toekomst opbouwen als je hierin blijft hangen. Ook ik heb geproneerd (en probeer ik nu nog) om de situatie te accepteren zoals hij is. Maar dat gaat zo tegen je gevoel in. Soms heb ik dagen dat het prima gaat maar meestal voel ik me er gewoon ellendig onder. Stoppen is de enige optie maar ja het isssss zoooo moeilijk.
maandag 18 december 2006 om 19:27
@ tinkeltje
Ik wist niet eens of ik wel een kans zocht, wist nl heel erg zeker dat ik niet meer van mijn man hield, echter na zoveel jaar samen en onze kinderen waar wij toch ook beiden verantwoordelijk voor zijn, wist ik ook dat ik mijn uiterste best moest doen om terdege te onderzoeken of alles echt voorbij was. Dus als ik een beslissing neem kan ik in ieder geval zeggen dat ik alles geprobeerd heb, iets wat ik voor mezelf erg belangrijk vind.
Daar komt ook bij dat scheiden doodeng is, en inderdaad beslist niet gemakkelijk. Ik benijd je wat dat betreft ook absoluut niet. Wens je heel veel sterkte en wijsheid in deze.
Ik wist niet eens of ik wel een kans zocht, wist nl heel erg zeker dat ik niet meer van mijn man hield, echter na zoveel jaar samen en onze kinderen waar wij toch ook beiden verantwoordelijk voor zijn, wist ik ook dat ik mijn uiterste best moest doen om terdege te onderzoeken of alles echt voorbij was. Dus als ik een beslissing neem kan ik in ieder geval zeggen dat ik alles geprobeerd heb, iets wat ik voor mezelf erg belangrijk vind.
Daar komt ook bij dat scheiden doodeng is, en inderdaad beslist niet gemakkelijk. Ik benijd je wat dat betreft ook absoluut niet. Wens je heel veel sterkte en wijsheid in deze.
dinsdag 19 december 2006 om 10:45
He Mareltje,
Knap, dat is waar ikme ook wel schuldig over voel dat ik het zo ver heb laten komen dat ik het zelfs voor de kinderen niet op kan brengen te blijven.
Ik voel me klote, om het maar zacht uit te drukken, bang voor alles wat nog komen gaat, bang voor de reactie van de kinderen, bang om een fute beslissing te maken. De ene dag voel ik me veel sterker als de andere.
Zou de weg om te blijven makkelijker zijn ?
En "blijffie"hoe staat het ervoor ? Is blijven de beste optie ? Accepteren dat hetgeen je voor de nr 2 voelde, een utopia is, en dat eens gekozen blijft gekozen is ?? Het is zo'n verrekte meoilijke en eenzame beslissing.......
Een verdrietig en vertwijfeld Tinkeltje
dinsdag 19 december 2006 om 12:09
Het voordeel van een buitenstaander/professional is de afstandelijke, objectieve blik. Zelf heb je de neiging in cirkeltjes te redeneren en zo kom je er niet uit. Mijn gesprekken met de psycholoog maken me bewust van dieperliggende gevoelens of ideeën die mijn handelen en beslissingen sturen... van die dingen die je wel weet maar toch niet uitgebannen krijgt. Door die gevoelens of ideeën aan de oppervlakte te krijgen, kan ik ze ook aanpakken. Erg bevrijdend, kan ik je zeggen :-)
Maar ook best eng: ik heb mijn andere liefde nog niet ter sprake gebracht, hoewel ik erover denk dit binnenkort te gaan doen. Ik weet eigenlijk wel wat goed voor me is en dat is het contact met nr. 2 te verbreken. Ik weet dat ik deze beslissing dichterbij breng als ik er met de psych over ga praten dus hou ik nog even mijn mond (struisvogelpolitiek dus).
Laat je niet ontmoedigen door het feit dat je die ene psych niets vond. Het is belangrijk dat je je op je gemak voelt bij die persoon, dat het klikt, en dat is heel persoonlijk. Als je dat gevoel niet hebt, ga je gewoon naar iemand anders. Ik ben ook eerst bij iemand geweest bij wie ik niet het gevoel had dat ik daar mijn hart echt kon uitstorten. Bij degene bij wie ik nu ben had ik binnen 5 minuten het gevoel dat die precies begreep waar het om gaat.
dinsdag 19 december 2006 om 12:21
Hoi Mimosa, idem dito :-)
Ik schreef aan Blijf al een beetje wat ik aan de psych heb (gehad). Ik ben vanwege mijn scheiding gegaan en de gesprekken helpen me ook heel praktisch om bepaalde zaken op een rijtje te zetten waar ik het overzicht over verloor. Wat blokkeert mij of maakt me onzeker/bang/verdrietig enz., hoe komt dat, wat kan ik eraan doen. Praten met familie of vriend(inn)en kan heel verhelderend zijn maar zij zijn niet objectief. Het risico bestaat dat zij zich sterk laten leiden door hoe jij de zaken voorspiegelt. Bij een (goede) psychotherapeut gebeurt dat niet, die prikt daar doorheen en weet door de juiste vragen te stellen een meer objectieve waarheid naar boven te krijgen.
Ik had voorheen nogal een drempel om met "iemand te gaan praten" maar nu denk ik dat het eigenlijk verplichte kost voor iedereen zou moeten zijn :-) We hebben toch allemaal drempels en blokkades die ons belemmeren om datgene te doen wat we echt willen doen of de keuzes te maken die we willen maken. Dus of je nu over je 'hobby' praat of niet, je zal er toch een hoop aan hebben.
dinsdag 19 december 2006 om 12:31
Tja, als je het zo schrijft, lijkt het heel simpel. Waarom zit je dan toch zo in de knoop? Het klinkt alsof je man bepaalde dat materiële zaken en een carrière belangrijk waren en dat jij daar anders over dacht/denkt. Hij maakt te weinig tijd voor jou vrij. De dingen die je bij hem niet vond, heb je bij nr. 2 gezocht. Maar de vraag is eigenlijk: waarom heb jij je in je huwelijk in een situatie laten belanden waar je niet gelukkig mee bent?
Dát ligt iets minder simpel, geitje...
dinsdag 19 december 2006 om 12:53
Ik kies voor mezelf door te gaan scheiden. Niet om met nr. 2 samen te zijn (die is nl. ook gebonden en dus niet eens beschikbaar). Ik kan je wel zeggen dat het geen gemakkelijk beslissing is en niet een die je lichtvaardig neemt of moet nemen. Je wordt verliefd op iemand anders en laat dus je gezin maar barsten zodat jij gezellig met je nr. 2 op een roze wolk kan gaan kamperen? Je verantwoordelijkheid tegenover je partner is één ding (en zeker belangrijk) maar die tegenover je kinderen vind ik nog een ander verhaal. Die verdienen het onvoorwaardelijk beschermd te worden.
Wat niet betekent dat je zelf maar ongelukkig moet gaan zitten zijn en bij elkaar moet blijven "voor de kinderen". Maar je moet wel eerlijk zijn tegenover jezelf en zeker weten dat je er alles aan hebt gedaan om je relatie met nr. 1 een eerlijke kans te geven. Ik heb dat, ondanks dat nr. 2 nog steeds in beeld was, absoluut gedaan. Mijn huwelijksproblemen hadden niet met nr. 2 te maken maar louter en alleen met nr. 1. Toen die niet kon of wilde veranderen, was de keuze voor mij duidelijk. Geen keuze voor nr. 2, maar een keuze voor mezelf. Een keuze die ook in het belang van de kinderen is, maar vooral in mijn eigen belang.
dinsdag 19 december 2006 om 13:30
Tinkeltje,Veel herkenning bij mij als ik je verhaal lees. Ik heb ook de beslissing genomen te scheiden, en je moet inderdaad veel angst overwinnen. Het is een moedige beslissing die veel zal losmaken (niet alleen bij jou) en alles overhoop gooit. Je moet dus echt zeker weten dat een scheiding de betere weg is, beter dan blijven. Of blijven "makkelijker" is... dat is maar hoe je het bekijkt. Soms kan een ongelukkig leven best makkelijk zijn: je hoeft immers geen stappen te ondernemen om iets te veranderen. Daar zit een bepaald comfort in, alles blijft bij het oude. Maar de realiteit is anders, want niets blijft uiteindelijk bij het oude. Dat lijkt alleen maar oppervlakkig zo, omdat je in hetzelfde huis blijft wonen, dezelfde dagelijkse routine blijft volgen. Maar als in je binnenste alles anders is, dan is niet meer hetzelfde. Jij bent nu eerlijk tegen jezelf, Tinkeltje, en ik ben ervan overtuigd dat die eerlijkheid je uiteindelijk de juiste weg zal wijzen.Ik begrijp dat je op dit moment als een berg opziet tegen alles wat je moet regelen voor de scheiding, alle moeilijke stappen die je moet ondernemen, de confrontatie die je nog regelmatig met je man zal moeten aangaan. Ik had dat gevoel ook toen ik mijn besluit genomen had, alsof er een enorme berg voor me lag die ik moest beklimmen. Want feitelijk is dat besluit nog maar het begin van een (nieuwe) zware periode. Als ik nu, na een paar maanden, terugkijk, zie ik dat ik al zo'n stuk heb afgelegd… gewoon stapje voor stapje. Probeer niet te ver vooruit te kijken maar zet voor jezelf op een rijtje wat er geregeld moet worden, en neem elke dag een klein stapje. Een telefoontje, ergens langsgaan voor informatie, uitzoeken bij welke instantie je zijn moet, een afspraak met een advocaat of bemiddelaar, praten met mensen die je verder kunnen helpen. Het zijn steeds kleine stapjes die best te doen zijn, en uiteindelijk kom je daarmee op de top van de berg. Ik heb een emotioneel slopende tijd gehad, maar zie nu de top voor me liggen :-)Trouwens, zo OT is dit ook niet, want juist de angst voor een scheiding leeft denk ik heel erg bij mensen die van twee mensen houden! Liefs,dubiootje
woensdag 20 december 2006 om 18:59
Sorry, al een tijdje niet geschreven. Moest voor mezelf even de dingen weer op een rijtje zettten.
@geitje
Je lijkt wel mn tweelingzus! Mijn nr 1 ook altijd druk en mijn nr 2 ook sociale baan en minder ambities e.d,
@tinkeltje
Kwens je heel veel sterkte. Er is heel veel moed voor nodig om toch die stap te zetten.
Wat mijzelf betreft. Nadat ik van nr 2 gehoord had dat hij toch voor zijn partner koos, heb ik geen contact meer met hem gehad. Het heeft mij wel rust gegeven. Ik heb wel via een vriendin gehoord, waar hij veel contact mee heeft, dat hij toch nog contact met mij opneemt omdat hij mij niet kwijt wil. Maar het ging hem allemaal te snel. Kan ik ook wel begrijpen. Kbegrijp alleen niet hoe hij dat dan ziet. Op dit moment stop ik al mijn energie in mijn nr1 en de kinderen. Kweet niet of en hoe lang ik dat vol hou. Heb erover nagedacht om alles aan nr1 op te biechten, maar kan dat echt niet opbrengen. Ik weet ook dat dan mijn huwelijk voorbij is. En waarom zou ik mijn nr 1 pijn doen, terwijl dat niet nodig is. Kweet het allemaal ook niet meer zo goed. Kwens jullie in ieder geval allemaal toch fijne dagen toe. En hoop dat iedereen een beetje rust kan vinden.
@geitje
Je lijkt wel mn tweelingzus! Mijn nr 1 ook altijd druk en mijn nr 2 ook sociale baan en minder ambities e.d,
@tinkeltje
Kwens je heel veel sterkte. Er is heel veel moed voor nodig om toch die stap te zetten.
Wat mijzelf betreft. Nadat ik van nr 2 gehoord had dat hij toch voor zijn partner koos, heb ik geen contact meer met hem gehad. Het heeft mij wel rust gegeven. Ik heb wel via een vriendin gehoord, waar hij veel contact mee heeft, dat hij toch nog contact met mij opneemt omdat hij mij niet kwijt wil. Maar het ging hem allemaal te snel. Kan ik ook wel begrijpen. Kbegrijp alleen niet hoe hij dat dan ziet. Op dit moment stop ik al mijn energie in mijn nr1 en de kinderen. Kweet niet of en hoe lang ik dat vol hou. Heb erover nagedacht om alles aan nr1 op te biechten, maar kan dat echt niet opbrengen. Ik weet ook dat dan mijn huwelijk voorbij is. En waarom zou ik mijn nr 1 pijn doen, terwijl dat niet nodig is. Kweet het allemaal ook niet meer zo goed. Kwens jullie in ieder geval allemaal toch fijne dagen toe. En hoop dat iedereen een beetje rust kan vinden.
woensdag 20 december 2006 om 20:53
Ooit heeft iemand tegen me gezegd (Terry) dat als je niet meer van iemand houdt, dat je dat dan gewoon weet, en dus ook weet welke keuze voor jou het beste is.
Mijn nr1 heeft gezegd, heel kort geleden, dat ik ws de liefde van mijn leven heb laten schieten. Wat moet ik daar nou mee... Het wordt er niet duidelijker op zo.
Ik heb de bieb maar eens leeggetrokken, een beetje inzicht in mezelf zou wel helpen. Kan ook best zijn dat ik een midlifecrisis heb. Maar ik rijd niet ineens motor ofzo, laat mijn haar niet groeien en ga niet achter de wilde wijven aan.
Maar het heeft me veranderd, dat is zeker. Alleen zijn sterk en zwak nogal in onbalans helaas. Ik ben zo assertief als een tuinkabouter en maak overal ruzie om.
Mijn nr1 heeft gezegd, heel kort geleden, dat ik ws de liefde van mijn leven heb laten schieten. Wat moet ik daar nou mee... Het wordt er niet duidelijker op zo.
Ik heb de bieb maar eens leeggetrokken, een beetje inzicht in mezelf zou wel helpen. Kan ook best zijn dat ik een midlifecrisis heb. Maar ik rijd niet ineens motor ofzo, laat mijn haar niet groeien en ga niet achter de wilde wijven aan.
Maar het heeft me veranderd, dat is zeker. Alleen zijn sterk en zwak nogal in onbalans helaas. Ik ben zo assertief als een tuinkabouter en maak overal ruzie om.
donderdag 21 december 2006 om 13:39
Blijffie,
Volgens mij zit je niet in een midlifecrisis maar hou je nog steeds van je nr2.
Heb jij het toen aan je nr 1 opgebiecht dan of was het uitgekomen? Je zei ik wou mijn gezin niet kapotmaken, ben je dus alleen voor de kids gebleven? want neem aan dat je vrouw evengoed heel veel verdriet gehad heeft, en je nu idd nog steeds niet vertrouwd, blijft ze je ook steeds verwijten maken? is dat niet ontzettend moeilijk? en ze zegt dat niet voor niets natuurlijk dat je wss de liefde van je leven heb laten lopen, je weet, ik ben zelf door nr 2 'gedumpt'omdat hij voor zijn gezin gaat, zijn vrouw weet van niets gelukkig sterkte blijffie
Volgens mij zit je niet in een midlifecrisis maar hou je nog steeds van je nr2.
Heb jij het toen aan je nr 1 opgebiecht dan of was het uitgekomen? Je zei ik wou mijn gezin niet kapotmaken, ben je dus alleen voor de kids gebleven? want neem aan dat je vrouw evengoed heel veel verdriet gehad heeft, en je nu idd nog steeds niet vertrouwd, blijft ze je ook steeds verwijten maken? is dat niet ontzettend moeilijk? en ze zegt dat niet voor niets natuurlijk dat je wss de liefde van je leven heb laten lopen, je weet, ik ben zelf door nr 2 'gedumpt'omdat hij voor zijn gezin gaat, zijn vrouw weet van niets gelukkig sterkte blijffie
donderdag 21 december 2006 om 13:49
Vraagje aan iedereen met een nr2, er wordt hier wel eens gepraat over stoppogingen, ben nu door nr2 paar maanden geleden aan de kant gezet, hebben nog minimaal smscontact, maar hij zegt dat we moeten wachten tot we beiden vrij zijn, wie heeft dit ook meegemaakt en is hij toch weer teruggekomen, na hoe lang? en hoe ging dat dan, ging je weer gewoon verder, of stopte het dan weer? ben bang dat de mijne het wel volhoudt en echt niet meer zo verder wil, is eigenlijk ook wel beter, maar ik blijf maar hopen dat ie mij zo mist dat hij mij weer wil zien, herkent iemand dit hier, ik wordt er stapelgek van, probeer de draad weer op te pakken, maar het lijkt wel niet te lukken, ben zo moedeloos , groetjes anna
donderdag 21 december 2006 om 16:07
Hoi Anna
Ook bij mijn is het wel eens een tijdje klaar geweest zeg maar.
Hij zei dat we allebei getrouwd waren en hij 1 kind en ik 2 kinderen heb, dus dat we voor ons gezin moesten gaan.
Omdat ik er met niemand over kon praten heb ik gevraagd aan hem of ik soms een berichtje mocht sturen om het kwijt te kunnen.
Dat vond hij goed.
Eerst werd de afstand alleen maar groter.
Ondaks dat ik samen met hem moest werken, probeerde ik om afstand te houden.
Maar het was zeer moeilijk voor mijn maar ik moest me erbij neerleggen.
De berichtjes die ik stuurde om te zeggen hoe rot ik me voelde werden in het begin nog beantwoord, maar dat werd ook steeds minder.
Ik had het er heel erg moeilijk mee, maar probeerde het niet te laten merken.
Totdat hij ineens weer meer contact ging zoeken, ik probeerde toch afstand te houden en ook niet altijd te reageren.
Maar het werdt steeds meer en ik reageerde ook steeds vaker.
Totdat het weer als vanouds was.
Dus daarom is mijn forum hoe zet je iemand uit je hoofd?
Maar tot nu toe ben ik er nog steeds niet uit.
Ik ga steeds meer voor hem voelen en hij voor mijn.
Het heeft niet zo lang geduurd dat we geen contact hadden misschien 2 maanden, maar meer niet.
Het is en blijft moelijk of je nou wel of geen contact hebt.
Als je het hebt weet je dat het niet goed is en als je het niet hebt wil je zo graag contact.
Ik wens jou heel veel sterkte en hoop voor je dat hij snel weer contact met je zoekt.
Groetjes Lenneke
donderdag 21 december 2006 om 17:58
Hoi Lenneke,
dank je voor je antwoord, ja, het blijft moeilijk, we hebben het allebei moeilijk, maar hij blijft bij zijn besluit, wil pas weer wat met mij als wij beiden vrij zijn, zei hij dat ook tegen jou dan? en was jij ook zo wanhopig toen, en zo verdrietig? probeerde jij het ook weer thuis op een rijtje te krijgen, maar lukte dat ook niet, voel me zo bllll, maar aan de andere kant, hoef geen smoezen meer te verzinnen om de deur uit te vliegen, maar toch zou ik dat wel weer willen, het ergste vind ik nog dat hij het in zijn eentje ineens besloten had dat het beter was om voor zijn gezin te gaan, en het niet een beslissing van ons samen was, hij zegt dat hij echt van mij houdt, maar het doet zo'n pijn, en idd, ken jou ook van het topic hoe zet je iemand uit je hoofd, maar hoe kan je iemand uit je hoofd zetten die ook in je hart en ziel zit??? twijfel aan alles, of ik nou moet gaan scheiden of niet, maar wil dat de kids niet aandoen, zijn allebei pubers, maar weet wel zeker dat ik op een dag voor mezelf kies, met of zonder nr 2!!! groetjes en ben blij voor je dat hij weer terug is! anna
dank je voor je antwoord, ja, het blijft moeilijk, we hebben het allebei moeilijk, maar hij blijft bij zijn besluit, wil pas weer wat met mij als wij beiden vrij zijn, zei hij dat ook tegen jou dan? en was jij ook zo wanhopig toen, en zo verdrietig? probeerde jij het ook weer thuis op een rijtje te krijgen, maar lukte dat ook niet, voel me zo bllll, maar aan de andere kant, hoef geen smoezen meer te verzinnen om de deur uit te vliegen, maar toch zou ik dat wel weer willen, het ergste vind ik nog dat hij het in zijn eentje ineens besloten had dat het beter was om voor zijn gezin te gaan, en het niet een beslissing van ons samen was, hij zegt dat hij echt van mij houdt, maar het doet zo'n pijn, en idd, ken jou ook van het topic hoe zet je iemand uit je hoofd, maar hoe kan je iemand uit je hoofd zetten die ook in je hart en ziel zit??? twijfel aan alles, of ik nou moet gaan scheiden of niet, maar wil dat de kids niet aandoen, zijn allebei pubers, maar weet wel zeker dat ik op een dag voor mezelf kies, met of zonder nr 2!!! groetjes en ben blij voor je dat hij weer terug is! anna
vrijdag 22 december 2006 om 18:33
Lief dubiootje,
Ik ben wel niet zo snel me treageren, want ben niet altijd in de gelegenheid, maar wat heb ik deze week al veel aan jouw woorden gehad.
Wat een ontzettend fijne reactie.
Toch weet ik niet zeker of scheiden de betere weg is. niemand kan mij daar, denk ik een garantie voor geven. Ik bedoel dan met de betere weg, zal ik gelukkiger worden, of met andere woorden is het minder slecht dan dat het was ?
Maar mijn realiteit is dat inderdaad niets bij het oude blijft. Nu ik geroken heb aan een diep intens gevoel, kan ik in emotioneel opzicht niet meer terug. Ik kan niet doen alsof er niets met mij gebeurd is, en ben ook niet meer tevreden met het lege gevoel wat ik hiervoor had.
Ik heb al ontzettend veel gesproken met vriendinne en je "hoort"jezelf de dingen zeggen, ik heb al jaren niet meer getongzoend met mijn man, sex was meer een must , kwam nooit vanuit mijzelf. waarom ging ik heel vaak weg, en vond de echte rust niet meer thuis ?
Inderdaad dubiootje, ik ben nu eerlijk tegen mezelf, vooral tegen mezelf.
Mijn gevoel lijkt in een emotionele achtbaan te zitten. Ik kan me o zo sterk voelen en het andere moment weet ik het allemaal niet meer. Ik hou me toch een beetje vast aan jouw woorden, elke dag een beetje en steeds een stapje verder.
Mijn nr 2 staat op de achtergrond, en ik vind echt dat dit iets is wat ik zelf moet doen, maar op de achtergrond steunt hij mij toch, en ik weet dat ik ook nog veel verdriet kan krijgen als blijkt dat hij nooit voor mij gaat kiezen, maar goed... zelf wil ik eerlijk zijn.
Dubiootje, misschien komt er nog een moment dat we eens kunnen mailen, ik heb echt ongelooflijk veel moed en troost uit jouw reactie geput.
en Anaianai, kan jouw niwt goed raad geven. Denk ook dat jij eerlijk naar jezelf moet kijken. Je hebt nu verdriet om nr 2 en dat maakt je kwetsbaar.
Probeer naar jezelf te kijken en de vraag te beantwoorden waar jij gelukkig van gaat worden. Blijven bij nr 1 en wellicht opnieuw een keer nr 2 tegenkomen, of deze nr 2 die jouw toch ook wel erg mist.
Zit er nog iets in bij nr 1, of moet je eerst het verdriet van het verlies van nr2 verwerken. Misschien eens praten met een deskundige. Ik bvind het heel naar voor je, en zou ook niet goed een oplossing weten, maar dathet zeer doet, dat hoor ik aan je.
Lieve allemaal, de kerstdagen komen er aan, voor ons allemaal heel moeilijk denk ik. Ik denk aan jullie en jullie hoop ik een beetje aan mij. deze kerst weten de kinderen hoe het ervoor staat, dus moeilijk zal het zeker worden, maar ik ga door !
Liefs van een verdrietig maar toch vastbesloten Tinkeltje
vrijdag 22 december 2006 om 18:44
Tinkeltje, ten eerste een dikke knuffel, wat ontzettend sterk van je, en bedankt voor je reactie, ja, ik ben te verdrietig, en er is nog weinig gevoel voor nr 1, daar heeft ie het zelf naar gemaakt en ben ik ook in de armen van nr2 terechtgekomen, en ik wil nooit een andere nr 2, herken trouwens wel dat ik idd veel de deur uitvluchtte, maar ben zeker van plan om in de toekomst alleen te gaan wonen, en of nr 2 dan nog in beeld komt, de tijd zal het leren, heel veel sterkte ik bewonder je besluit! groetjes anna
zaterdag 23 december 2006 om 00:40
Lieve allemaal,
Wat kan het allemaal toch moeilijk zijn... ik vind het fijn om met jullie mee te lezen en lees steeds weer herkenbare dingen.
Ik verlang meer en meer naar nr. 2 en met nr, 1 wordt het eigenlijk alleen maar minder... maar waarom is het dan toch zo moeilijk om "gewoon" voor nr. 2 te kiezen.. Voel me soms echt zn slappeling... en Tinkeltje ik bewonder je! Jij doet de dingen die ik denk!
Allemaal heel veel stekte de komende dagen en probeer er een beetje van te genieten!
Liefs,
Snoepje
Wat kan het allemaal toch moeilijk zijn... ik vind het fijn om met jullie mee te lezen en lees steeds weer herkenbare dingen.
Ik verlang meer en meer naar nr. 2 en met nr, 1 wordt het eigenlijk alleen maar minder... maar waarom is het dan toch zo moeilijk om "gewoon" voor nr. 2 te kiezen.. Voel me soms echt zn slappeling... en Tinkeltje ik bewonder je! Jij doet de dingen die ik denk!
Allemaal heel veel stekte de komende dagen en probeer er een beetje van te genieten!
Liefs,
Snoepje
zaterdag 23 december 2006 om 18:14
Lieve alllemaal,
Anaianai,
ik begrijp je verdriet, het is vreselijk moeilijk om nr 2 los te laten. Bij jou is het dan omdat hij er mee wil stoppen, bij mij is het omdat hij vooralsnog niet kiest. Dat betekend kerst met zijn vrouw, een paar daagjes weg met zijn vrouw, geen sms jes, geen telefoontjes, geen geheime ontmoetingen, terwijl ik zo vol zit van hem. Laat staan als hij er dan mee wil stoppen, ik probeer me voor te stellen hoe jij je moet voelen, en dat is al pijnlijk.
Mijn scheiding vraagt nu heel veel van mij, en hij steunt mij en dat heb ik hard nodig, maar ik denk ook wel bij mijzelf, hoe gaat dit straks verder. Dan ben ik vrij, en hij niet, hoeveel pijn gaat me dit nog opleveren ? Ik hoop maar dat ik dan sterk genoeg ben om mijn eigen grens te bepalen. Inderdaad de tijd zal het leren.... maar het verlangen en de pijn, we hebben allemaal hetzelfde geloof ik,
Snoepie, bedankt voor je lieve woorden. Ik voel me niet altijd sterk hoor.
Maar ik merk wel dat ik ontzettend veel steun krijg, collega's, jullie reacties hier op het forum. Het wordt wel begrepen, en ik begrijp dat deze stap zetten voor iedereen anders is. Het is heel moeilijk. Vandaag een belangrijke stap gezet, en ik denk ook de zwaarste, we hebben het namelijk de kinderen verteld. Dramatisch natuurlijk, maar ook een opluchting dat we niet meer met een zwaar geheim rondlopen, en dat een stukje verwerken ingezet kan worden.
Enerzijds de scheiding, pijnlijk, moeilijk en verdrietig en anderzijds, het gelukzalige gevoel wat nr. 2 me geeft, naast de pijn van het hem missen , de angst van dat hij nooit voor mij zal kiezen. De dagen dat ik hem nu niet zal zien of horen omdat hij bij zijn gezin is. Jullie herkennen er vast heel veel van.
Iedereen heel veel sterkte, wellicht kunnen we elkaar over en weer een beetje de dagen door helpen, jullie zijn in ieder geval in mijn gedachten !!
Liefs Tinkeltje
Anaianai,
ik begrijp je verdriet, het is vreselijk moeilijk om nr 2 los te laten. Bij jou is het dan omdat hij er mee wil stoppen, bij mij is het omdat hij vooralsnog niet kiest. Dat betekend kerst met zijn vrouw, een paar daagjes weg met zijn vrouw, geen sms jes, geen telefoontjes, geen geheime ontmoetingen, terwijl ik zo vol zit van hem. Laat staan als hij er dan mee wil stoppen, ik probeer me voor te stellen hoe jij je moet voelen, en dat is al pijnlijk.
Mijn scheiding vraagt nu heel veel van mij, en hij steunt mij en dat heb ik hard nodig, maar ik denk ook wel bij mijzelf, hoe gaat dit straks verder. Dan ben ik vrij, en hij niet, hoeveel pijn gaat me dit nog opleveren ? Ik hoop maar dat ik dan sterk genoeg ben om mijn eigen grens te bepalen. Inderdaad de tijd zal het leren.... maar het verlangen en de pijn, we hebben allemaal hetzelfde geloof ik,
Snoepie, bedankt voor je lieve woorden. Ik voel me niet altijd sterk hoor.
Maar ik merk wel dat ik ontzettend veel steun krijg, collega's, jullie reacties hier op het forum. Het wordt wel begrepen, en ik begrijp dat deze stap zetten voor iedereen anders is. Het is heel moeilijk. Vandaag een belangrijke stap gezet, en ik denk ook de zwaarste, we hebben het namelijk de kinderen verteld. Dramatisch natuurlijk, maar ook een opluchting dat we niet meer met een zwaar geheim rondlopen, en dat een stukje verwerken ingezet kan worden.
Enerzijds de scheiding, pijnlijk, moeilijk en verdrietig en anderzijds, het gelukzalige gevoel wat nr. 2 me geeft, naast de pijn van het hem missen , de angst van dat hij nooit voor mij zal kiezen. De dagen dat ik hem nu niet zal zien of horen omdat hij bij zijn gezin is. Jullie herkennen er vast heel veel van.
Iedereen heel veel sterkte, wellicht kunnen we elkaar over en weer een beetje de dagen door helpen, jullie zijn in ieder geval in mijn gedachten !!
Liefs Tinkeltje
zaterdag 23 december 2006 om 19:28
Tinkeltje,
Echt ik vind het heel knap van je en begrijp je angst dat nr 2 het misschien ook aflaat weten, maar 1 ding is zeker, jij kiest nu voor jezelf, en of dat straks is met of zonder nr 2, dat laat je maar op je af komen, en als het zo moet wezen dan komt dat vanzelf goed, ga eerst maar eens door het verdriet van je scheiding heen, stapje voor stapje, ik wens je heel fijne feestdagen evengoed en heb zelf vandaag smsje van nr 2 gehad! reageerde zelf erg snel, was eigenlijk zo van hoe gaat het, maar had eigenlijk niet meteen moeten reageren want daarna niets meer, bah, nou ja, ik sleep me erdoorheen, heb je trouwens het topic 'ik weet het niet meer' gelezen, gaat over een stel dat beiden hun relatie heeft verbroken en de man het nu ze er beiden voor kunnen gaan het af laat weten, niet zo opbeurend maar ja, veel sterkte, groetjes anna
Echt ik vind het heel knap van je en begrijp je angst dat nr 2 het misschien ook aflaat weten, maar 1 ding is zeker, jij kiest nu voor jezelf, en of dat straks is met of zonder nr 2, dat laat je maar op je af komen, en als het zo moet wezen dan komt dat vanzelf goed, ga eerst maar eens door het verdriet van je scheiding heen, stapje voor stapje, ik wens je heel fijne feestdagen evengoed en heb zelf vandaag smsje van nr 2 gehad! reageerde zelf erg snel, was eigenlijk zo van hoe gaat het, maar had eigenlijk niet meteen moeten reageren want daarna niets meer, bah, nou ja, ik sleep me erdoorheen, heb je trouwens het topic 'ik weet het niet meer' gelezen, gaat over een stel dat beiden hun relatie heeft verbroken en de man het nu ze er beiden voor kunnen gaan het af laat weten, niet zo opbeurend maar ja, veel sterkte, groetjes anna
zondag 24 december 2006 om 15:35
Lieve Tinkeltje,
Bedankt voor je reactie, ik ben blij dat je er veel aan hebt gehad. Ik wil best met je mailen hoor (dubiootje op hotmail), er zitten behoorlijk wat overeenkomsten tussen onze situaties nu... Bij mij ook twijfels over welke rol nr. 2 nu gaat spelen, maar voorlopig wil ik daar nog even niet over nadenken. Nou ja, nadenken wel, maar geen beslissingen nemen. Ik kan hem nu hard gebruiken! Naast alles wat ik doormaak ook nog liefdesverdriet zou ik niet kunnen verdragen. Maar net als jij moet ik hem tijdens de feestdagen missen. Jammer, maar ik maak het zeker gezellig! Zorg jij er ook voor dat je goed opgevangen wordt? Want zeker in deze situatie moet je echt niet alleen zijn (ook al is het met de kinderen).
Fijn voor je dat die belangrijke stap, het de kinderen vertellen, nu genomen hebt. Ik zag er ook als een berg tegenop. Het belangrijkste is eerlijk te zijn, want je kinderen voelen het aan als je liegt of niet achter wat je zegt staat. Ze hoeven natuurlijk niet de hele waarheid te weten, maar op hun niveau kun je best een hoop uitleggen. Hoe hebben je kinderen gereageerd?
Goed dat je van zo veel kanten steun ontvangt. Ik denk dat het helpt als je open bent naar je omgeving over hoe moeilijk het soms is, dan (is mijn ervaring) bieden de mensen hun hulp vanzelf aan. Hartverwarmend is dat!
Ik zal aan je denken deze feestdagen, als ik de gelegenheid heb zal ik nog eens inloggen.
Liefs,
dubiootje
dinsdag 26 december 2006 om 12:06
Lieve allemaal,
Ook ik wil even laten weten dat ik aan jullie denk.
Hoe moeilijk dat het is om deze dagen door te komen. In mijn gedachten stel ik me voor hoe mijn kerst er eigenlijk uit zou moeten zien en troost mezelf met het idee dat ik er wel voor ga om die kerst ooit uit te laten komen.
Sterkte met alle moeilijke momenten, en ik wil jullie ook laten weten hoe moeilijk deze kerst ook is, ik voel me sterk en vastbesloten, en dat is ondanks alle pijn toch een heel goed gevoel.
Heel veel liefs van Tinkeltje
Ook ik wil even laten weten dat ik aan jullie denk.
Hoe moeilijk dat het is om deze dagen door te komen. In mijn gedachten stel ik me voor hoe mijn kerst er eigenlijk uit zou moeten zien en troost mezelf met het idee dat ik er wel voor ga om die kerst ooit uit te laten komen.
Sterkte met alle moeilijke momenten, en ik wil jullie ook laten weten hoe moeilijk deze kerst ook is, ik voel me sterk en vastbesloten, en dat is ondanks alle pijn toch een heel goed gevoel.
Heel veel liefs van Tinkeltje
dinsdag 26 december 2006 om 12:18
Lief Dubiootje,
Zo bekijk ik het ook maar, mijn nr 2 steunt me, ik heb heel veel aan zijn liefde voor dit moment en ik kan hem nu niet missen.We hebben eigenlijk allebei wel van , we leven met de dag en we zien hoe het komt. Dat ons gevoel heel bijzonder is weten we allebei en ik hoop dat dat uiteindelijk overeind blijft en het sterkste zal zijn.
Het was drama om het de kinderen te vertellen, maar uiteindelijk was deze periode in het jaar zo slecht nog niet. We hebben deze dagen nl. heel veel tijd voor elkaar en ze kunnen alle vragen en verdriet kwijt. Dat is troostend voor ons allemaal.
Het 1e verdriet, huilen, gillen, etc. was natuurlijk heel moeilijk. Toch ben ik overeind gebleven. Ik was heel bang voor deze stap, bang dat ik door hun verdriet niet door zou kunnen zetten. Ondanks alles is dat niet zo, blijf ik vastbesloten. Het is zoals jij zei, in je vorige reactie. Niets blijft bij het oude, ik kan nooit meer zo in het leven staan als voor ik nr. 2 tegenkwam. Er is iets bij mij duidelijk geworden wat ik niet meer kan verstoppen. Ik ben inderdaad open en eerlijk geweest. Niet helmaal natuurlijk want nr 2 komt niet ter sprake, maar wel dat het niet goed is om bij elkaar te blijven als 2 mensen niet meer op de goede manier van elkaar houden. Dat er dan uiteindelijk veel meer kapot gaat. We proberen alles positief te brengen, en dat werkt wel moet ik zeggen. Ik ben nu wel erg opgelucht dat ik dit achter de rug heb.Er zal nog van alles komen, maar ik voel me sterk !!
Hoe ver is dat bij jou ? Woon jij al op jezelf en zo ? Ik probeer je binnenkort te mailen, heb sindskort ook een hotmail e-mail adres maar ben er nog niet zo'n ster in. Het werkt allemaal wat anders dan ik gewend was.
Nu, er staan zo weer wat mensen om me heen, dus ik moet stoppen. Ik hoop dubiootje, dat jij ook sterk blijft, maar je kan het zo mooi verwoorden dat ik daar eigenlijk niet aan twijfel. Ondanks alles wat er nog je op je weg ligt, toch een fijne kerst, en tot gauw !!
Liefs, Tinkeltje
woensdag 27 december 2006 om 23:45
Hoi allemaal!
Ik lees hier al een tijdje mee ,maar heb nog niet gereageerd.
Ik herken me zo in jullie verhalen.
Tot voor kort had ik ook een gm, vond het wel erg moeilijk en uiteindelijk de knoop doorghakt en voor nr 2 gekozen....nouja wilde er rustig mee beginnen...
Maar nr 2 bleek anders te zijn dan ik dacht en dan hij zich voordeed, dus besloot voor mezelf te kiezen.
T was wel even een eenzame kerst, maar ja dat is natuurlijk helemaal mijn eigen schuld! T is nu allemaal een weekje geleden dus heb het er nog wel moeilijk mee hoor. Oja en nr 1 en nr 2 willen me allebei terug, alleen ik voel niet goed meer...
Verwarrend hoor liefde!
Groetjes mandy
Ik lees hier al een tijdje mee ,maar heb nog niet gereageerd.
Ik herken me zo in jullie verhalen.
Tot voor kort had ik ook een gm, vond het wel erg moeilijk en uiteindelijk de knoop doorghakt en voor nr 2 gekozen....nouja wilde er rustig mee beginnen...
Maar nr 2 bleek anders te zijn dan ik dacht en dan hij zich voordeed, dus besloot voor mezelf te kiezen.
T was wel even een eenzame kerst, maar ja dat is natuurlijk helemaal mijn eigen schuld! T is nu allemaal een weekje geleden dus heb het er nog wel moeilijk mee hoor. Oja en nr 1 en nr 2 willen me allebei terug, alleen ik voel niet goed meer...
Verwarrend hoor liefde!
Groetjes mandy
