Relaties
alle pijlers
Twijfel je ook wel eens?
donderdag 3 april 2008 om 16:28
Twijfel, iedereen kent het vast wel. Ook in relaties. Zo ook ik. Soms wordt ik moe van mezelf. 7 jaar geleden heb ik mijn vrouw ontmoet. Vanaf dag 1 konden we het erg goed vinden met elkaar. We hadden goede gesprekken, konden elkaar aan het lachen maken, waren verliefd, vonden elkaar aantrekkelijk, zijn van elkaar gaan houden, zitten op dezelfde golflengte, hadden passie voor elkaar, en voor veel dingen waarbij we dezelfde intresses hadden.
Maar sinds de laatste 2 jaar lijkt het steeds een stukje verder bergafwaarts te gaan. Ik wist het zeker toen ik met haar trouwde, zij was degene waar ik oud mee wilde worden. Zij was degene op wie ik gek was. Maar op dit moment? Ik weet het niet meer. Nee, er is geen ander in het spel, en nee er is niets getriggerd waardoor het bergafwaarts lijkt te gaan, maar toch gebeurt het.
We lijken elkaar op de een of andere manier kwijt te raken. Mijn vrouw werkt volle dagen, waarvan een aantal dagen in de week in het buitenland waardoor we elkaar weinig zien. Dit is als jaren zo, en nooit had ik er eigenlijk problemen mee. Ik heb ook jarenlang fulltime gewerkt, maar sinds een tijdje ben ik weer opnieuw aan het studeren, en heb de zorg voor het huishouden, de honden, en mijn eventuele toekomstige eigen bedrijf waar ik de bedrijfsplannen voor uitwerk.
Iedereen ziet ons als het ideale stel. En misschien doen we ons ook wel zo voor. Genoeg inkomen, een vrijstaand huis in de middle of nowhere, komen altijd vrolijk over, je zal ons nooit op onenigheid betrappen in bijzijn van bezoek, alles loopt op rolletjes lijkt het.
En toch...... ik begin te merken dat er vervreemding komt binnen onze relatie. Alsof we langs elkaar heen leven. In het begin dacht ik nog 'ach komt wel goed, we hebben het alle 2 druk, andere dingen aan ons hoofd etc etc etc'.... maar het begint nu te slepen, te lang te slepen. 2 jaar lang heb ik al het gevoel dat er iets niet klopt. De passie is er niet meer, onze overeenkomsten lijken te vervreemden van elkaar, ik baal er van dat we geen stevige ruzie kunnen maken, en om over de sex nog maar te zwijgen. 1 x in de 4 maanden, is niet vaak. En nee, we eten beiden niet buiten de deur. Maar hoe langer het zo door gaat, hoe meer ik wel begin te denken 'is dit het nou? is dit het leven wat ik wilde?'.....Gister werdt ik weer even keihard met mijn neus op de feiten gedrukt, en daardoor dus getriggerd om het eens van me af te schrijven, duidelijk op papier te hebben.
Het verdomde is, ik hou zielsveel van haar. En ik weiger ook zomaar op te geven. Maar hoe lang blijf je iets volhouden? Een tijdje terug heb ik wel eens geopperd 'stel nou dat we zouden scheiden, hoe regelen we dat dan?'.. maar vrouw is daar erg stellig in 'maar wij gaan toch nooit scheiden?!!!, we houden van elkaar'. Ja..... is zo, we houden van elkaar... maar is dat daadwerkelijk genoeg?
Het is zo verdomd moeilijk. Wat ik dus al zeg, ik hou van dr, ik wil dr niet zomaar kwijt... maar is dit iets waar ik mijn hele leven in wil blijven zitten? Wil ik mijn hele leven het gevoel hebben dat we langs elkaar heen leven? Mijn vrouw lijkt het allemaal wel prima te vinden. Maar de onrust in mij wordt steeds groter en groter. Ook al wil ik het niet, maar die zit er wel.......Wat zouden jullie doen in zo'n geval?
Liefs,
Lumo
Maar sinds de laatste 2 jaar lijkt het steeds een stukje verder bergafwaarts te gaan. Ik wist het zeker toen ik met haar trouwde, zij was degene waar ik oud mee wilde worden. Zij was degene op wie ik gek was. Maar op dit moment? Ik weet het niet meer. Nee, er is geen ander in het spel, en nee er is niets getriggerd waardoor het bergafwaarts lijkt te gaan, maar toch gebeurt het.
We lijken elkaar op de een of andere manier kwijt te raken. Mijn vrouw werkt volle dagen, waarvan een aantal dagen in de week in het buitenland waardoor we elkaar weinig zien. Dit is als jaren zo, en nooit had ik er eigenlijk problemen mee. Ik heb ook jarenlang fulltime gewerkt, maar sinds een tijdje ben ik weer opnieuw aan het studeren, en heb de zorg voor het huishouden, de honden, en mijn eventuele toekomstige eigen bedrijf waar ik de bedrijfsplannen voor uitwerk.
Iedereen ziet ons als het ideale stel. En misschien doen we ons ook wel zo voor. Genoeg inkomen, een vrijstaand huis in de middle of nowhere, komen altijd vrolijk over, je zal ons nooit op onenigheid betrappen in bijzijn van bezoek, alles loopt op rolletjes lijkt het.
En toch...... ik begin te merken dat er vervreemding komt binnen onze relatie. Alsof we langs elkaar heen leven. In het begin dacht ik nog 'ach komt wel goed, we hebben het alle 2 druk, andere dingen aan ons hoofd etc etc etc'.... maar het begint nu te slepen, te lang te slepen. 2 jaar lang heb ik al het gevoel dat er iets niet klopt. De passie is er niet meer, onze overeenkomsten lijken te vervreemden van elkaar, ik baal er van dat we geen stevige ruzie kunnen maken, en om over de sex nog maar te zwijgen. 1 x in de 4 maanden, is niet vaak. En nee, we eten beiden niet buiten de deur. Maar hoe langer het zo door gaat, hoe meer ik wel begin te denken 'is dit het nou? is dit het leven wat ik wilde?'.....Gister werdt ik weer even keihard met mijn neus op de feiten gedrukt, en daardoor dus getriggerd om het eens van me af te schrijven, duidelijk op papier te hebben.
Het verdomde is, ik hou zielsveel van haar. En ik weiger ook zomaar op te geven. Maar hoe lang blijf je iets volhouden? Een tijdje terug heb ik wel eens geopperd 'stel nou dat we zouden scheiden, hoe regelen we dat dan?'.. maar vrouw is daar erg stellig in 'maar wij gaan toch nooit scheiden?!!!, we houden van elkaar'. Ja..... is zo, we houden van elkaar... maar is dat daadwerkelijk genoeg?
Het is zo verdomd moeilijk. Wat ik dus al zeg, ik hou van dr, ik wil dr niet zomaar kwijt... maar is dit iets waar ik mijn hele leven in wil blijven zitten? Wil ik mijn hele leven het gevoel hebben dat we langs elkaar heen leven? Mijn vrouw lijkt het allemaal wel prima te vinden. Maar de onrust in mij wordt steeds groter en groter. Ook al wil ik het niet, maar die zit er wel.......Wat zouden jullie doen in zo'n geval?
Liefs,
Lumo
donderdag 3 april 2008 om 17:04
Lumo, ik herken echt een hoop in je verhaal. Ik heb dan weliswaar iets met een meisje en dat duurt pas een jaar, maar toch: de basis is hetzelfde. Ik heb ook het gevoel dat er iets niet klopt, maar wat? Ik weet het niet. Ik weet ook niet of het komt doordat we langs elkaar heen leven (want volgens mij doen we dat niet), dat moet ik je wel zeggen. Ik houd ook onwijs veel van haar, maar er knaagt iets.
Mijn advies: ik ben het met de rest hierboven eens. Als je nog niet (goed) met haar gepraat hebt, doe dat dan. Dan weet zij tenminste waar je mee zit!
Wat me ook opvalt: je zegt dat je vrouw veel weg is voor haar werk en dat jij eerst ook full-time werkte, maar dit nu niet meer doet. Hoe lang is dat al? Omdat je nu al een tijdje 'huisman' bent ga je misschien ook anders - en onbewust - anders tegen bepaalde dingen aankijken. Je hebt meer tijd om na te denken. Is dat niet je trigger?
Mijn advies: ik ben het met de rest hierboven eens. Als je nog niet (goed) met haar gepraat hebt, doe dat dan. Dan weet zij tenminste waar je mee zit!
Wat me ook opvalt: je zegt dat je vrouw veel weg is voor haar werk en dat jij eerst ook full-time werkte, maar dit nu niet meer doet. Hoe lang is dat al? Omdat je nu al een tijdje 'huisman' bent ga je misschien ook anders - en onbewust - anders tegen bepaalde dingen aankijken. Je hebt meer tijd om na te denken. Is dat niet je trigger?
donderdag 3 april 2008 om 17:13
Ik ben huisvrouw 
hahaha .. Sorry. Ik ben met een vrouw getrouwd, maar ben zelf ook een vrouw. Ik werk sinds 1 jaar niet meer, en gooi me sindsdien voltijd op de studie. Maar het speelde daarvoor al. Ik heb dit gevoel al 2 jaar. Dus ik denk niet dat het daar aan ligt. Ik ben nog steeds weinig thuis hoor. Doe de studie via een opleidingsinstituut, en niet thuis, dus tis niet zo dat ik in een isolement zit omdat ik niet meer werk of zo .. begrijp me niet verkeerd. Anders had ik dat inderdaad ook als optie open kunnen houden.
Praten heb ik al meerdere keren geprobeerd. Door inderdaad subtiel te beginnen, maar op de een of andere manier wordt dat weggewuifd. Vaak reageert ze met 'ja maar jij bent overgevoelig'... waardoor ik al snel uitgeluld ben. En denk 'laat maar'. Misschien moet ik toch eens voet bij stuk proberen te houden..... Ik heb namelijk wel het idee dat zij het wel best vind zo.
hahaha .. Sorry. Ik ben met een vrouw getrouwd, maar ben zelf ook een vrouw. Ik werk sinds 1 jaar niet meer, en gooi me sindsdien voltijd op de studie. Maar het speelde daarvoor al. Ik heb dit gevoel al 2 jaar. Dus ik denk niet dat het daar aan ligt. Ik ben nog steeds weinig thuis hoor. Doe de studie via een opleidingsinstituut, en niet thuis, dus tis niet zo dat ik in een isolement zit omdat ik niet meer werk of zo .. begrijp me niet verkeerd. Anders had ik dat inderdaad ook als optie open kunnen houden. Praten heb ik al meerdere keren geprobeerd. Door inderdaad subtiel te beginnen, maar op de een of andere manier wordt dat weggewuifd. Vaak reageert ze met 'ja maar jij bent overgevoelig'... waardoor ik al snel uitgeluld ben. En denk 'laat maar'. Misschien moet ik toch eens voet bij stuk proberen te houden..... Ik heb namelijk wel het idee dat zij het wel best vind zo.
donderdag 3 april 2008 om 17:24
donderdag 3 april 2008 om 17:37
Ik heb het topic inderdaad gevonden .
En sja, is makkelijker gezegd dan gedaan dat praten. Ik ga het ook wel doen, maar ik heb het idee dat elke keer als ik begin ergens toch afgekapt wordt. Niet bewust door haar misschien, maar daardoor wordt voor mij de drempel hoger en hoger om er over te beginnen. En ik ben al zo'n geweldige prater *not* ... maar goed, we gaan het van het weekend nog maar eens proberen. Alhoewel ik er wel ernstig tegenop zie.
. En sja, is makkelijker gezegd dan gedaan dat praten. Ik ga het ook wel doen, maar ik heb het idee dat elke keer als ik begin ergens toch afgekapt wordt. Niet bewust door haar misschien, maar daardoor wordt voor mij de drempel hoger en hoger om er over te beginnen. En ik ben al zo'n geweldige prater *not* ... maar goed, we gaan het van het weekend nog maar eens proberen. Alhoewel ik er wel ernstig tegenop zie.
donderdag 3 april 2008 om 17:43
Ha Lumo,
Ik ben dan ook maar eens even gaan kijken op jouw topic hier... mmmhh idd eenzelfde soort situatie als waar Bou zo'n beetje tegenaan loopt.
Ik snap dat je echt niet zomaar opgeeft na 7 jaar, maar denk wel, als je het gevoel hebt dat er iets niet klopt (ook al kun je je vinger er niet opleggen), dan klopt er ook iets niet!
eh ik zou ook echt nog aandringen met haar te praten, en haar te laten zien dat het zo echt niet okee is voor jou. Uit je gevoel naar haar, jank eens lekker een avond samen. Wacht niet totdat er echts iets gebeurt en neem geen genoegen met 'laat maar'. Als je niks zegt blijft het alleen maar knagen denk ik zo uit mijn eigen ervaring.
Laat haar zien dat je je kl*te voelt, maar wel 100% voor haar gaat en van haar houdt. Heel veel succes ermee!
(en klets ook eens mee op 'mijn' topic, ook leuk)
Ik ben dan ook maar eens even gaan kijken op jouw topic hier... mmmhh idd eenzelfde soort situatie als waar Bou zo'n beetje tegenaan loopt.
Ik snap dat je echt niet zomaar opgeeft na 7 jaar, maar denk wel, als je het gevoel hebt dat er iets niet klopt (ook al kun je je vinger er niet opleggen), dan klopt er ook iets niet!
eh ik zou ook echt nog aandringen met haar te praten, en haar te laten zien dat het zo echt niet okee is voor jou. Uit je gevoel naar haar, jank eens lekker een avond samen. Wacht niet totdat er echts iets gebeurt en neem geen genoegen met 'laat maar'. Als je niks zegt blijft het alleen maar knagen denk ik zo uit mijn eigen ervaring.
Laat haar zien dat je je kl*te voelt, maar wel 100% voor haar gaat en van haar houdt. Heel veel succes ermee!
(en klets ook eens mee op 'mijn' topic, ook leuk)
donderdag 3 april 2008 om 17:44
wat ik vaak lees bij stellen waarvan de een uiteindelijk wel is vreemdgegaan, is dat de ander zei: ik voelde al lange tijd dat er iets mis ging, dat er iets ontbrak, dat we uit mekaar groeiden, maar ik dacht elke keer, dat komt wel weer goed, als we het minder druk hebben krijgen we wel weer tijd voor onszelf. en achteraf gezien gaf de een al langer aan dat er iets niet klopte maar dat heb ik weggewuifd. had ik er nu maar naar geluisterd, want nu besef ik me dat ik er iets aan had kunnen doen, als we in die tijd maar echt met mekaar aan het praten geslagen waren, maar ik moest wakker worden geschut. en dat heeft dat vreemdgaan wel voor gezorgd, maar te laat....
ga het gesprek aan...zeg dat het nu echt menens is. dat het zo niet langer door kan gaan, voor het echt te laat is, en de liefde echt dooft als een kaars...
ga het gesprek aan...zeg dat het nu echt menens is. dat het zo niet langer door kan gaan, voor het echt te laat is, en de liefde echt dooft als een kaars...
donderdag 3 april 2008 om 17:50
quote:Rary schreef op 03 april 2008 @ 17:44:
wat ik vaak lees bij stellen waarvan de een uiteindelijk wel is vreemdgegaan, is dat de ander zei: ik voelde al lange tijd dat er iets mis ging, dat er iets ontbrak, dat we uit mekaar groeiden, maar ik dacht elke keer, dat komt wel weer goed, als we het minder druk hebben krijgen we wel weer tijd voor onszelf. en achteraf gezien gaf de een al langer aan dat er iets niet klopte maar dat heb ik weggewuifd. had ik er nu maar naar geluisterd, want nu besef ik me dat ik er iets aan had kunnen doen, als we in die tijd maar echt met mekaar aan het praten geslagen waren, maar ik moest wakker worden geschut. en dat heeft dat vreemdgaan wel voor gezorgd, maar te laat....
ga het gesprek aan...zeg dat het nu echt menens is. dat het zo niet langer door kan gaan, voor het echt te laat is, en de liefde echt dooft als een kaars...Dank je... je hebt ook gelijk. Ik ben er van overtuigd dat wij beiden niet vreemd zijn gegaan tot zover. Ik in ieder geval niet. En als ik mijn partner een beetje ken zij ook niet. Zit alleen wel spontaan te janken bij jou stukje. Vooral het stukje 'en de liefde echt dooft als een kaars'....... dat is letterlijk hoe het voet.. alsof het lontje steeds korter wordt. Alsof inderdaad het vuurtje constant aangewakkerd moet worden om aan te blijven, maar dat dat niet gebeurt..... het voelt K*T... dat weet ik wel. En mijn hemel.. aan de andere kant zou ik niet eens weten hoe ik zonder dr moet Niet dat ik nou zo afhankelijk van dr ben, maar wel omdat ik echt wel gek op dr ben. Pffffffffff soms...
wat ik vaak lees bij stellen waarvan de een uiteindelijk wel is vreemdgegaan, is dat de ander zei: ik voelde al lange tijd dat er iets mis ging, dat er iets ontbrak, dat we uit mekaar groeiden, maar ik dacht elke keer, dat komt wel weer goed, als we het minder druk hebben krijgen we wel weer tijd voor onszelf. en achteraf gezien gaf de een al langer aan dat er iets niet klopte maar dat heb ik weggewuifd. had ik er nu maar naar geluisterd, want nu besef ik me dat ik er iets aan had kunnen doen, als we in die tijd maar echt met mekaar aan het praten geslagen waren, maar ik moest wakker worden geschut. en dat heeft dat vreemdgaan wel voor gezorgd, maar te laat....
ga het gesprek aan...zeg dat het nu echt menens is. dat het zo niet langer door kan gaan, voor het echt te laat is, en de liefde echt dooft als een kaars...Dank je... je hebt ook gelijk. Ik ben er van overtuigd dat wij beiden niet vreemd zijn gegaan tot zover. Ik in ieder geval niet. En als ik mijn partner een beetje ken
zij ook niet. Zit alleen wel spontaan te janken bij jou stukje. Vooral het stukje 'en de liefde echt dooft als een kaars'....... dat is letterlijk hoe het voet.. alsof het lontje steeds korter wordt. Alsof inderdaad het vuurtje constant aangewakkerd moet worden om aan te blijven, maar dat dat niet gebeurt..... het voelt K*T... dat weet ik wel. En mijn hemel.. aan de andere kant zou ik niet eens weten hoe ik zonder dr moet Niet dat ik nou zo afhankelijk van dr ben, maar wel omdat ik echt wel gek op dr ben. Pffffffffff soms...
donderdag 3 april 2008 om 19:03
lumo, ik bedoelde ook niet dat ik dacht dat 1 van jullie is vreemd gegaan. maar dat ik vaak lees over stellen waarbij de 1 wel is vreemd gegaan (als signaal dat de relatie niet meer liep), dat er al eerder, voor dat de een vreemd ging, er al signalen waren dat de relatie de verkeerde kant op ging. en dat als de een dan uiteindelijk vreemd ging, de ander zichzelf wel voor de kop kon slaan dat ze niet eerder naar die signalen had geluisterd dat ze uit mekaar groeiden. dat ze die steeds wegwuifden.
maar ook zonder vreemdgaan, dat de een uiteindelijk de relatie verbrak omdat de liefde op was, en dat de ander dacht, hoe heb ik het toch zo ver laten komen. had ik maar eerder goed geluisterd, had ik maar eerder gepraat, had ik maar eerder er tijd en energie in gestoken, had ik maar....
als jullie al 5 zulke goeie jaren hebben gehad, dan denk ik dat jullie zeker wel bij mekaar horen. maar jullie moeten mekaar eens even flink wakker schudden en echt eens gaan praten en echt eens tot mekaar gaan doordringen.
ik snap dat dat moeilijk is, maar het is nu of nooit...
maar ook zonder vreemdgaan, dat de een uiteindelijk de relatie verbrak omdat de liefde op was, en dat de ander dacht, hoe heb ik het toch zo ver laten komen. had ik maar eerder goed geluisterd, had ik maar eerder gepraat, had ik maar eerder er tijd en energie in gestoken, had ik maar....
als jullie al 5 zulke goeie jaren hebben gehad, dan denk ik dat jullie zeker wel bij mekaar horen. maar jullie moeten mekaar eens even flink wakker schudden en echt eens gaan praten en echt eens tot mekaar gaan doordringen.
ik snap dat dat moeilijk is, maar het is nu of nooit...
donderdag 3 april 2008 om 19:06
Engelsen hebben hier een hele mooie uitdrukking voor: The seven year itch! Schijnt meer dan normaal te zijn dat je na 7 jaar een dip in je relatie krijgt. Het is maar net hoe je ervoor kiest om daarmee om te gaan of je relatie het zal overleven of niet
Vergeet niet dat het gras aan de andere kant altijd groener is! Jullie hebben liefde...en dat is meer dan veel (heel veel) mensen kunnen zeggen.
Succes!
Vergeet niet dat het gras aan de andere kant altijd groener is! Jullie hebben liefde...en dat is meer dan veel (heel veel) mensen kunnen zeggen.
Succes!
donderdag 3 april 2008 om 19:08
praten maar ook doen. Zeker als praten niet makkelijk gaat.
Soms vervreemd je van elkaar door de drukte en komt je relatie (denk je) even op een lager plan. En voor je het weet is het gewoonte dat alles voorgaat behalve je relatie. Maak eens tijd voor een etentje samen, ga in het weekend er met zijn tweeen op uit. Misschien komen de gesprekken dan ook wat makkelijker.
Je zal nu wel iets moeten doen, dit lost zich meestal niet zomaar op.
Soms vervreemd je van elkaar door de drukte en komt je relatie (denk je) even op een lager plan. En voor je het weet is het gewoonte dat alles voorgaat behalve je relatie. Maak eens tijd voor een etentje samen, ga in het weekend er met zijn tweeen op uit. Misschien komen de gesprekken dan ook wat makkelijker.
Je zal nu wel iets moeten doen, dit lost zich meestal niet zomaar op.
