Relaties
alle pijlers
Twijfels over mijn relatie
woensdag 4 juni 2025 om 19:48
Hi allemaal,
Ik ben benieuwd of iemand zich herkent in mijn situatie. Ik ben al een tijd samen met een man die ouder is dan ik en twee pubers heeft. We hebben het vaak fijn samen, vooral als alles goed loopt. Maar zodra het wat moeilijker wordt of ik iets bespreek wat me raakt, trekt hij zich terug. Hij zegt dan dat hij in zijn hoofd zit door werkstress, dat hij zich aangevallen voelt of druk is met zijn kinderen.
Ik probeer rustig te blijven, maar ik voel me op zulke momenten erg alleen. En als ik aangeef wat ik nodig heb, lijkt het alsof hij dat niet aankan of me verkeerd begrijpt. De laatste tijd denk ik steeds vaker: is dit het nou? Past dit wel bij mij? Wil ik dit leven met iemand die emotioneel zo vaak “uit” staat?
Daarnaast twijfel ik soms of het leeftijdsverschil en het feit dat hij al een gezin heeft, ook meespeelt in mijn gevoel. Hij kan hierdoor ook niet altijd beschikbaar voor me zijn (we hebben een LAT-relatie en dat blijft voorlopig zo). Het lijkt soms alsof er weinig ruimte is voor mijn behoeften, terwijl ik ook veel geef en me aanpas. Maar op moeilijke momenten voelt het alsof ik hem kwijt ben, en daarna moet ik weer ‘wachten’ tot hij langzaam terugkomt.
Ik ben benieuwd: herkent iemand dit gevoel van twijfel en emotionele afstand? Hoe weet je wanneer je te veel geeft of juist te veel verwacht? Hoe ga je ermee om als fysieke en emotionele nabijheid wegvallen?
Alle inzichten zijn welkom.
Ik ben benieuwd of iemand zich herkent in mijn situatie. Ik ben al een tijd samen met een man die ouder is dan ik en twee pubers heeft. We hebben het vaak fijn samen, vooral als alles goed loopt. Maar zodra het wat moeilijker wordt of ik iets bespreek wat me raakt, trekt hij zich terug. Hij zegt dan dat hij in zijn hoofd zit door werkstress, dat hij zich aangevallen voelt of druk is met zijn kinderen.
Ik probeer rustig te blijven, maar ik voel me op zulke momenten erg alleen. En als ik aangeef wat ik nodig heb, lijkt het alsof hij dat niet aankan of me verkeerd begrijpt. De laatste tijd denk ik steeds vaker: is dit het nou? Past dit wel bij mij? Wil ik dit leven met iemand die emotioneel zo vaak “uit” staat?
Daarnaast twijfel ik soms of het leeftijdsverschil en het feit dat hij al een gezin heeft, ook meespeelt in mijn gevoel. Hij kan hierdoor ook niet altijd beschikbaar voor me zijn (we hebben een LAT-relatie en dat blijft voorlopig zo). Het lijkt soms alsof er weinig ruimte is voor mijn behoeften, terwijl ik ook veel geef en me aanpas. Maar op moeilijke momenten voelt het alsof ik hem kwijt ben, en daarna moet ik weer ‘wachten’ tot hij langzaam terugkomt.
Ik ben benieuwd: herkent iemand dit gevoel van twijfel en emotionele afstand? Hoe weet je wanneer je te veel geeft of juist te veel verwacht? Hoe ga je ermee om als fysieke en emotionele nabijheid wegvallen?
Alle inzichten zijn welkom.
donderdag 5 juni 2025 om 21:08
Ik laat hem vanavond maar een beetje. Ik heb net gedoucht en lig nu op bed een boekje te lezen. Hij kwam net naar boven om te vragen of ik zo wel nog lekker beneden kom zitten. Ik zei dat ik dat wel wilde, maar dat ik het ook fijn zou vinden als we gewoon weer écht even met elkaar connecten, omdat ik hem mis (afgelopen twee weken liep niet zo lekker). En wanneer dat zou kunnen. Zijn antwoord: “als ik hier geen last meer van heb, ik kan je geen tijdspad geven.” Ik reageerde daar een beetje cynisch op dat ik wel weer wacht. Waarop hij weer benadrukte dat hij niets verkeerd doet en gewoon even niet in zijn hum is.
donderdag 5 juni 2025 om 21:29
Vind jij dat ook, dat hij niks verkeerd doet? Wat zou je van hem willen in deze situatie, hoe ziet voor jou werkelijk connecten eruit?
En naar hem toe, hoe komt het dat er zaken op zijn werk gebeuren die zo enorm drukkend zijn dat hij daar thuis nog lang mee zit? Is daar wellicht wat in te winnen op welke manier dan ook?
Als mijn lief een wat mindere dag heeft en bv voor de zoveelste keer op vrijdag moet overwerken zodat onze plannen in de soep draaien dan komt hij thuis, ik geef hem even de ruimte om te spuien en dan zet hij eroverheen en trekken we een flesje wijn open.
Waarom worden zijn dingen zo groot?
En naar hem toe, hoe komt het dat er zaken op zijn werk gebeuren die zo enorm drukkend zijn dat hij daar thuis nog lang mee zit? Is daar wellicht wat in te winnen op welke manier dan ook?
Als mijn lief een wat mindere dag heeft en bv voor de zoveelste keer op vrijdag moet overwerken zodat onze plannen in de soep draaien dan komt hij thuis, ik geef hem even de ruimte om te spuien en dan zet hij eroverheen en trekken we een flesje wijn open.
Waarom worden zijn dingen zo groot?
.
donderdag 5 juni 2025 om 21:41
Ik zou hem melden dat ik dan ook geen tijdspad kan geven wanneer de volgende keer is dat we elkaar zien en dat ik blijf slapen.Purake schreef: ↑05-06-2025 21:08Ik laat hem vanavond maar een beetje. Ik heb net gedoucht en lig nu op bed een boekje te lezen. Hij kwam net naar boven om te vragen of ik zo wel nog lekker beneden kom zitten. Ik zei dat ik dat wel wilde, maar dat ik het ook fijn zou vinden als we gewoon weer écht even met elkaar connecten, omdat ik hem mis (afgelopen twee weken liep niet zo lekker). En wanneer dat zou kunnen. Zijn antwoord: “als ik hier geen last meer van heb, ik kan je geen tijdspad geven.” Ik reageerde daar een beetje cynisch op dat ik wel weer wacht. Waarop hij weer benadrukte dat hij niets verkeerd doet en gewoon even niet in zijn hum is.
Hij laat het maar weten wanneer hij niet meer gestressd is.
Zinloos om naar hem toe te gaan als je hem toch uit de weg moet gaan omdat hij zo'n beetje semi-permanent uit zijn hum is.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
donderdag 5 juni 2025 om 22:06
Uh nou, hij doet in die zin niets verkeerd als in: hij reageert zich niet op mij af, maar ik vind het wel wonderlijk dat je zo in beslag wordt genomen door je drukke baan terwijl je je vriendin al een week niet bij je hebt gehad en ze herhaaldelijk heeft aangegeven verbinding te willen. Maar ja, is dat per se iets verkeerd doen?Rooss4.0 schreef: ↑05-06-2025 21:29Vind jij dat ook, dat hij niks verkeerd doet? Wat zou je van hem willen in deze situatie, hoe ziet voor jou werkelijk connecten eruit?
En naar hem toe, hoe komt het dat er zaken op zijn werk gebeuren die zo enorm drukkend zijn dat hij daar thuis nog lang mee zit? Is daar wellicht wat in te winnen op welke manier dan ook?
Als mijn lief een wat mindere dag heeft en bv voor de zoveelste keer op vrijdag moet overwerken zodat onze plannen in de soep draaien dan komt hij thuis, ik geef hem even de ruimte om te spuien en dan zet hij eroverheen en trekken we een flesje wijn open.
Waarom worden zijn dingen zo groot?
Zijn dingen worden inderdaad vaak groot, in zo’n modus is hij nogal op zichzelf gericht en hij kan dat maar moeilijk naast zich neer leggen.
Voor mij is connecten: “ik heb een rotdag gehad, maar ik wil ook alles over jouw dag horen, kom even knuffelen” of: “oh je gaat douchen, zal ik even gezellig met je meegaan” of gewoon een kop thee zonder dat ik erom vraag. Gezien worden. Dit heb ik net wel bij hem aangegeven en duidelijk uitgesproken dat deze relatie geen lang leven meer heeft als hij niet serieus zijn ogen opent. Ik ben benieuwd of het nu is aangekomen.
donderdag 5 juni 2025 om 22:13
Sorry, maar wat is dat voor aanstellerij?Purake schreef: ↑05-06-2025 21:08Ik zei dat ik dat wel wilde, maar dat ik het ook fijn zou vinden als we gewoon weer écht even met elkaar connecten, omdat ik hem mis (afgelopen twee weken liep niet zo lekker). En wanneer dat zou kunnen. Zijn antwoord: “als ik hier geen last meer van heb, ik kan je geen tijdspad geven.”
vrijdag 6 juni 2025 om 14:59
Aanstellerij ja. Goed gezegd dat de je de relatie heroverweegt als er niets verandert. Verbind je saar voor jezelf ook een tijdslimiet aan? Ik heb in mijn relatie ook iets dergelijks aan de hand en heb hetzelfde gesteld. Partner reageerde heel kinderachtig door te zeggen dat ik hem chanteer. Tss. Ik heb voor mezelf duidelijk een termijn in gedachten dat het veranderd moet zijn en zo niet dan gaat de stekker eruit.
vrijdag 6 juni 2025 om 16:45
Maar waarom wil jij dan graag samen gaan wonen?
vrijdag 6 juni 2025 om 17:33
Ik zou over het algemeen graag samen willen wonen. Omdat ik het fijn vind om ‘s avonds in slaap te kunnen vallen naast mijn liefde, meer gezamenlijkheid te hebben.
Ik zou met mijn huidige vriend in deze situatie en met zijn kinderen niet willen samenwonen.
maandag 9 juni 2025 om 11:21
Nou, het is echt volledig geëscaleerd dit weekend. Nadat ik hem wat ruimte had gegeven, zocht ik weer wat toenadering, maar hij bleef een beetje terughoudend. Toen ik hem vroeg wat er nog was, was hij weer helemaal getriggerd, want “doe ik het nou weer niet goed, ik zoek je toch al meer op.” Dus dat ging weer van kwaad tot erger, en telkens als ik hem een knuffel probeerde te geven begon ie al te zuchten. Het is inmiddels bedaard, maar als ik er over probeer te praten of verantwoordelijkheid van hem vraag, krijg ik enkel terug “ik heb geen zin om weer na te denken want daar krijg ik hoofdpijn van” en “ik heb toch al sorry gezegd” etc.
Ik ben (weer) enorm aangetast in mijn veiligheid en ik weet werkelijk niet waarom ik het lef niet heb om gewoon voor mezelf te kiezen. Het voelt momenteel alsof ik een blok aan zijn been ben. Zucht.
Ik ben (weer) enorm aangetast in mijn veiligheid en ik weet werkelijk niet waarom ik het lef niet heb om gewoon voor mezelf te kiezen. Het voelt momenteel alsof ik een blok aan zijn been ben. Zucht.
maandag 9 juni 2025 om 11:28
Je hebt écht een emotioneel onvolwassen man te pakken. Een man die zich aangevallen voelt, in de verdediging gaat, in de slachtofferrol gaat en hij gaat jou nooit geven wat je nodig hebt of denkt te hebben. Je zit nu in de lastigste fase, de fase waarin je voor jezelf steeds bevestigd krijgt dat jullie niet bij elkaar passen, als je dit voorbij bent en definitief de stekker eruit trekt komt de opluchting en na een poosje snap je eigenlijk niet goed meer waarom je dit zo lang hebt volgehouden.
Voor mij klinkt het eigenlijk alsof hij helemaal niet bij je wil zijn, hij vindt je vermoeiend, krijgt hoofdpijn van je en hij heeft geen zin om rekening te houden met jouw gemoed en aanwezigheid. Zou jouw partner jouw welbevinden niet heel hoog op zijn prioriteitenlijst mogen hebben?
Ik denk dat je ergens nog hoopt op beterschap, dat houdt je voor nu in de greep. Een heel normaal proces, jij bent emotioneel aan hem verbonden immers. Neem je tijd.
Voor mij klinkt het eigenlijk alsof hij helemaal niet bij je wil zijn, hij vindt je vermoeiend, krijgt hoofdpijn van je en hij heeft geen zin om rekening te houden met jouw gemoed en aanwezigheid. Zou jouw partner jouw welbevinden niet heel hoog op zijn prioriteitenlijst mogen hebben?
Ik denk dat je ergens nog hoopt op beterschap, dat houdt je voor nu in de greep. Een heel normaal proces, jij bent emotioneel aan hem verbonden immers. Neem je tijd.
.
maandag 9 juni 2025 om 11:36
Purake schreef: ↑05-06-2025 22:06
Voor mij is connecten: “ik heb een rotdag gehad, maar ik wil ook alles over jouw dag horen, kom even knuffelen” of: “oh je gaat douchen, zal ik even gezellig met je meegaan” of gewoon een kop thee zonder dat ik erom vraag. Gezien worden. Dit heb ik net wel bij hem aangegeven en duidelijk uitgesproken dat deze relatie geen lang leven meer heeft als hij niet serieus zijn ogen opent. Ik ben benieuwd of het nu is aangekomen.
Los van zijn gedrag nu: in hoeverre kan jij met hèm connecten? Zet jij een kop thee zonder iets terug te verwachten? Hoe laat jij merken dat je hem ziet?
Je lijkt het nu kapot te willen praten / oplossen en hij zit daar helemaal niet op te wachten. Hij kwam donderdag toch naar boven en vroeg of je naar beneden kwam? Waarom moet jij daar dan een schepje bovenop doen en weer vragen wanneer hij weer in z’n hum is? Je kunt ook lief DOEN ipv PRATEN. Hem alleen een knuffel GEVEN ipv ook meteen weer iets er bovenop te VRAGEN. Ik kan me voorstellen dat hij dat als zuigen ervaart en jij wordt steeds onzekerder.
Ik zie bij jullie beiden negatieve gedragingen die de ander niet trekt en de mood slechter maakt. Lees eens over verschil in liefdestalen.
En in the end als je niet bij elkaar past of negativiteit blijft aan of je voel je niet fijn bij hem, dan is het einde verhaal. Jammer maar helaas.
maandag 9 juni 2025 om 11:42
Purake schreef: ↑09-06-2025 11:21Nou, het is echt volledig geëscaleerd dit weekend. Nadat ik hem wat ruimte had gegeven, zocht ik weer wat toenadering, maar hij bleef een beetje terughoudend. Toen ik hem vroeg wat er nog was, was hij weer helemaal getriggerd, want “doe ik het nou weer niet goed, ik zoek je toch al meer op.” Dus dat ging weer van kwaad tot erger, en telkens als ik hem een knuffel probeerde te geven begon ie al te zuchten. Het is inmiddels bedaard, maar als ik er over probeer te praten of verantwoordelijkheid van hem vraag, krijg ik enkel terug “ik heb geen zin om weer na te denken want daar krijg ik hoofdpijn van” en “ik heb toch al sorry gezegd” etc.
Ik ben (weer) enorm aangetast in mijn veiligheid en ik weet werkelijk niet waarom ik het lef niet heb om gewoon voor mezelf te kiezen. Het voelt momenteel alsof ik een blok aan zijn been ben. Zucht.
Heb je overwogen om gewoon naar huis te gaan dit weekend? Is hij in staat om na te denken en aan te geven wat hij nodig heeft? Mss lucht het juist op om uit de situatie te gaan voor jullie beiden. Zou dat zonder boosheid een gezamenlijk besluit kunnen zijn?
Als ik dit zo lees TO is het wel heel triest dat hij zo in zijn bui blijft hangen en jou daar mee opzadelt. Wat Rooss2.0 zegt: heel onvolwassen, waar jij niet naast hoeft te blijven zitten.
Aan de andere kant: elke relatie heeft dalen als er iets met een van de twee aan de hand is. Shit happens. Kan je dat dan dragen als je samenwoont? Er voor de ander zijn zonder jezelf te verliezen? Dan is er ook een minder intens connecten en hoe ga je daar dan toch samen doorheen? Dit is een kwestie van vertrouwen hebben en elkaar laten en toch omkijken naar elkaar.
Hoeveel vertrouwen heb je nu in hem en jullie relatie?
gryla wijzigde dit bericht op 09-06-2025 11:49
16.47% gewijzigd
maandag 9 juni 2025 om 11:46
Ja, dat kan ik me ook voorstellen hoor. Toen hij zaterdag op het toppunt van z’n frustratie zat, heb ik dat ook allemaal maar gelaten. Heb ik wel een kop thee voor hem gezet zonder iets terug te verwachten, ben ik ‘s middags naar huis gegaan om hem de ruimte te geven, hebben we ‘s avonds gewandeld zonder zware gesprekken oid. En gisterochtend/middag ben ik ook gewoon thuis geweest om de boel even te laten bezinken en mijn eigen ding te doen. Maar als ik dan terugkom en het is weer rustig, ja, dan wil ik er wel graag een keer op terugkomen of erover praten. Ik kan niet doen alsof het niet heeft plaatsgevonden, plus ik ben gewoon gekwetst.Gryla schreef: ↑09-06-2025 11:36Los van zijn gedrag nu: in hoeverre kan jij met hèm connecten? Zet jij een kop thee zonder iets terug te verwachten? Hoe laat jij merken dat je hem ziet?
Je lijkt het nu kapot te willen praten / oplossen en hij zit daar helemaal niet op te wachten. Hij kwam donderdag toch naar boven en vroeg of je naar beneden kwam? Waarom moet jij daar dan een schepje bovenop doen en weer vragen wanneer hij weer in z’n hum is? Je kunt ook lief DOEN ipv PRATEN. Hem alleen een knuffel GEVEN ipv ook meteen weer iets er bovenop te VRAGEN. Ik kan me voorstellen dat hij dat als zuigen ervaart en jij wordt steeds onzekerder.
Ik zie bij jullie beiden negatieve gedragingen die de ander niet trekt en de mood slechter maakt. Lees eens over verschil in liefdestalen.
En in the end als je niet bij elkaar past of negativiteit blijft aan of je voel je niet fijn bij hem, dan is het einde verhaal. Jammer maar helaas.
Maar goed, natuurlijk kan ik het vragen en willen praten wat meer laten. Maar ik heb er wel behoefte aan en het voelt voor mij niet fair dat ik mijn behoeftes wel aan de kant zet voor hem, maar dat hij zo lang in die bui blijft hangen en mij amper tegemoetkomt. En als ik hem dan gewoon knuffel of kus en hij begint al te zuchten of met z’n ogen te rollen, ja, natuurlijk vraag ik dan of hij nog wel zin in me heeft.
maandag 9 juni 2025 om 11:47
Hij is niet gedumpt door zijn vrouw. Ze zijn samen tot de conclusie gekomen dat ze al jaren langs elkaar heen leefden en zijn goed uit elkaar gegaan. Ik heb overigens ook een prima klik met zijn ex, daar zit verder geen wrok meer.
maandag 9 juni 2025 om 11:49
Ja dat zal het verhaal zijn. We zijn samen overeengekomen dat. Maar zoiets ligt veel complexer. Minimaal eentje had er geen zin meer in en dat is zelden de man, tenzij hij een nieuwe heeft.
maandag 9 juni 2025 om 11:49
Dank je. Ja, ik heb hem meermaals gevraagd of hij er nog wel zin in heeft, maar hij zegt van wel. Hij zegt dat hij die blokkade ook niet wil voelen en ook gewoon wil dat het weer goed is, maar dat zijn hoofd hem in de weg zit en hij pas écht toenadering kan zoeken als hij zich weer ontspannen voelt. Hij riep zaterdagochtend ook dat we dan maar uit elkaar moesten gaan (dat zette niet door), maar als die angst (van mij) dan werkelijkheid wordt, wil ik niets liever dan gewoon met hem zijn.Rooss4.0 schreef: ↑09-06-2025 11:28Je hebt écht een emotioneel onvolwassen man te pakken. Een man die zich aangevallen voelt, in de verdediging gaat, in de slachtofferrol gaat en hij gaat jou nooit geven wat je nodig hebt of denkt te hebben. Je zit nu in de lastigste fase, de fase waarin je voor jezelf steeds bevestigd krijgt dat jullie niet bij elkaar passen, als je dit voorbij bent en definitief de stekker eruit trekt komt de opluchting en na een poosje snap je eigenlijk niet goed meer waarom je dit zo lang hebt volgehouden.
Voor mij klinkt het eigenlijk alsof hij helemaal niet bij je wil zijn, hij vindt je vermoeiend, krijgt hoofdpijn van je en hij heeft geen zin om rekening te houden met jouw gemoed en aanwezigheid. Zou jouw partner jouw welbevinden niet heel hoog op zijn prioriteitenlijst mogen hebben?
Ik denk dat je ergens nog hoopt op beterschap, dat houdt je voor nu in de greep. Een heel normaal proces, jij bent emotioneel aan hem verbonden immers. Neem je tijd.
maandag 9 juni 2025 om 11:51
Naja natuurlijk ligt het genuanceerder. Zij wilde nog wel in relatietherapie, hij niet. Ik ben vorig jaar een keer koffie met haar wezen drinken en toen vertelde ze me dat haar leven nu alleen maar leuker is, dat zij nog wilde praten en dat hij het telkens te druk had met zijn werk. Dan heb je toch ergens de ijdele hoop dat hij het voor mij allemaal wel kan/doet.
maandag 9 juni 2025 om 11:59
Ik snap je helemaal hoor! Goed dat je naar huis bent gegaan. Zuchten en ogenrollen is niet OK van hem. En je wilt een gelijkwaardig gesprek, maar daar is hij nog niet of kan niet reflecteren. Dat zijn een paar rode vlaggen tegelijk…Purake schreef: ↑09-06-2025 11:46Ja, dat kan ik me ook voorstellen hoor. Toen hij zaterdag op het toppunt van z’n frustratie zat, heb ik dat ook allemaal maar gelaten. Heb ik wel een kop thee voor hem gezet zonder iets terug te verwachten, ben ik ‘s middags naar huis gegaan om hem de ruimte te geven, hebben we ‘s avonds gewandeld zonder zware gesprekken oid. En gisterochtend/middag ben ik ook gewoon thuis geweest om de boel even te laten bezinken en mijn eigen ding te doen. Maar als ik dan terugkom en het is weer rustig, ja, dan wil ik er wel graag een keer op terugkomen of erover praten. Ik kan niet doen alsof het niet heeft plaatsgevonden, plus ik ben gewoon gekwetst.
Maar goed, natuurlijk kan ik het vragen en willen praten wat meer laten. Maar ik heb er wel behoefte aan en het voelt voor mij niet fair dat ik mijn behoeftes wel aan de kant zet voor hem, maar dat hij zo lang in die bui blijft hangen en mij amper tegemoetkomt. En als ik hem dan gewoon knuffel of kus en hij begint al te zuchten of met z’n ogen te rollen, ja, natuurlijk vraag ik dan of hij nog wel zin in me heeft.
Op wiens initiatief ben je terug gegaan? Wilde hij dat ook al? Mss eens zijn tempo leren kennen en daarop je conclusies trekken?
maandag 9 juni 2025 om 12:01
Ai.Purake schreef: ↑09-06-2025 11:51Naja natuurlijk ligt het genuanceerder. Zij wilde nog wel in relatietherapie, hij niet. Ik ben vorig jaar een keer koffie met haar wezen drinken en toen vertelde ze me dat haar leven nu alleen maar leuker is, dat zij nog wilde praten en dat hij het telkens te druk had met zijn werk. Dan heb je toch ergens de ijdele hoop dat hij het voor mij allemaal wel kan/doet.
Ik denk niet dat de meeste mannen gedumpt zijn door hun ex o.i.d.
Maar ik denk wel dat de ex je informatie kan geven over wat je waarschijnlijk te wachten staat als de meeste vlinders even uitrusten op een bloemetje en het leven saai kalmer wordt.
Jij weet al lang wat je aan hem hebt. De vraag is of je angst groter is dan je onvrede.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
maandag 9 juni 2025 om 12:01
Purake schreef: ↑09-06-2025 11:51Naja natuurlijk ligt het genuanceerder. Zij wilde nog wel in relatietherapie, hij niet. Ik ben vorig jaar een keer koffie met haar wezen drinken en toen vertelde ze me dat haar leven nu alleen maar leuker is, dat zij nog wilde praten en dat hij het telkens te druk had met zijn werk. Dan heb je toch ergens de ijdele hoop dat hij het voor mij allemaal wel kan/doet.
Nee, daar zal hij niet in veranderen. Deze hoop had zijn ex ook. Je bent gewaarschuwd, ik zou er naar luisteren.
maandag 9 juni 2025 om 12:02
Eerste keer op mijn initiatief, tweede keer samen. Ik wil in die momenten eigenlijk helemaal geen afstand, maar hij heeft dat nodig om weer tot rust te komen. We hebben in dat opzicht ook totaal niet hetzelfde tempo. Als een conflictsituatie dan is geweest, denk ik juist: fijn, het is weer goed, nu wil ik weer connecten/knuffelen/zoenen/seksen/lachen en hij denkt: zo, nu wil ik mijn eigen ding doen en mettertijd kom ik in stapjes weer dichterbij. Ik vind dat zwaar vermoeiend en ik kan dat geduld ook steeds minder goed opbrengen, ook al moet ik zijn tempo dan ook respecteren.Gryla schreef: ↑09-06-2025 11:59Ik snap je helemaal hoor! Goed dat je naar huis bent gegaan. Zuchten en ogenrollen is niet OK van hem. En je wilt een gelijkwaardig gesprek, maar daar is hij nog niet of kan niet reflecteren. Dat zijn een paar rode vlaggen tegelijk…
Op wiens initiatief ben je terug gegaan? Wilde hij dat ook al? Mss eens zijn tempo leren kennen en daarop je conclusies trekken?
maandag 9 juni 2025 om 12:05
Hij gaat er makkelijk mee om zeg. Roept maar wat. En jij klampt je aan hem vast uit angst. Niet aantrekkelijk gedrag en geen goede basis.Purake schreef: ↑09-06-2025 11:49Dank je. Ja, ik heb hem meermaals gevraagd of hij er nog wel zin in heeft, maar hij zegt van wel. Hij zegt dat hij die blokkade ook niet wil voelen en ook gewoon wil dat het weer goed is, maar dat zijn hoofd hem in de weg zit en hij pas écht toenadering kan zoeken als hij zich weer ontspannen voelt. Hij riep zaterdagochtend ook dat we dan maar uit elkaar moesten gaan (dat zette niet door), maar als die angst (van mij) dan werkelijkheid wordt, wil ik niets liever dan gewoon met hem zijn.
Alleen jij kan je sterker opstellen en grenzen trekken en keuzes maken.
Niet makkelijk maar wel nodig!
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
