Relaties
alle pijlers
Twijfels over mijn relatie
woensdag 4 juni 2025 om 19:48
Hi allemaal,
Ik ben benieuwd of iemand zich herkent in mijn situatie. Ik ben al een tijd samen met een man die ouder is dan ik en twee pubers heeft. We hebben het vaak fijn samen, vooral als alles goed loopt. Maar zodra het wat moeilijker wordt of ik iets bespreek wat me raakt, trekt hij zich terug. Hij zegt dan dat hij in zijn hoofd zit door werkstress, dat hij zich aangevallen voelt of druk is met zijn kinderen.
Ik probeer rustig te blijven, maar ik voel me op zulke momenten erg alleen. En als ik aangeef wat ik nodig heb, lijkt het alsof hij dat niet aankan of me verkeerd begrijpt. De laatste tijd denk ik steeds vaker: is dit het nou? Past dit wel bij mij? Wil ik dit leven met iemand die emotioneel zo vaak “uit” staat?
Daarnaast twijfel ik soms of het leeftijdsverschil en het feit dat hij al een gezin heeft, ook meespeelt in mijn gevoel. Hij kan hierdoor ook niet altijd beschikbaar voor me zijn (we hebben een LAT-relatie en dat blijft voorlopig zo). Het lijkt soms alsof er weinig ruimte is voor mijn behoeften, terwijl ik ook veel geef en me aanpas. Maar op moeilijke momenten voelt het alsof ik hem kwijt ben, en daarna moet ik weer ‘wachten’ tot hij langzaam terugkomt.
Ik ben benieuwd: herkent iemand dit gevoel van twijfel en emotionele afstand? Hoe weet je wanneer je te veel geeft of juist te veel verwacht? Hoe ga je ermee om als fysieke en emotionele nabijheid wegvallen?
Alle inzichten zijn welkom.
Ik ben benieuwd of iemand zich herkent in mijn situatie. Ik ben al een tijd samen met een man die ouder is dan ik en twee pubers heeft. We hebben het vaak fijn samen, vooral als alles goed loopt. Maar zodra het wat moeilijker wordt of ik iets bespreek wat me raakt, trekt hij zich terug. Hij zegt dan dat hij in zijn hoofd zit door werkstress, dat hij zich aangevallen voelt of druk is met zijn kinderen.
Ik probeer rustig te blijven, maar ik voel me op zulke momenten erg alleen. En als ik aangeef wat ik nodig heb, lijkt het alsof hij dat niet aankan of me verkeerd begrijpt. De laatste tijd denk ik steeds vaker: is dit het nou? Past dit wel bij mij? Wil ik dit leven met iemand die emotioneel zo vaak “uit” staat?
Daarnaast twijfel ik soms of het leeftijdsverschil en het feit dat hij al een gezin heeft, ook meespeelt in mijn gevoel. Hij kan hierdoor ook niet altijd beschikbaar voor me zijn (we hebben een LAT-relatie en dat blijft voorlopig zo). Het lijkt soms alsof er weinig ruimte is voor mijn behoeften, terwijl ik ook veel geef en me aanpas. Maar op moeilijke momenten voelt het alsof ik hem kwijt ben, en daarna moet ik weer ‘wachten’ tot hij langzaam terugkomt.
Ik ben benieuwd: herkent iemand dit gevoel van twijfel en emotionele afstand? Hoe weet je wanneer je te veel geeft of juist te veel verwacht? Hoe ga je ermee om als fysieke en emotionele nabijheid wegvallen?
Alle inzichten zijn welkom.
maandag 9 juni 2025 om 12:08
Zeker niet makkelijk nee, dat is me wel duidelijk.
maandag 9 juni 2025 om 12:14
Purake schreef: ↑09-06-2025 12:02Eerste keer op mijn initiatief, tweede keer samen. Ik wil in die momenten eigenlijk helemaal geen afstand, maar hij heeft dat nodig om weer tot rust te komen. We hebben in dat opzicht ook totaal niet hetzelfde tempo. Als een conflictsituatie dan is geweest, denk ik juist: fijn, het is weer goed, nu wil ik weer connecten/knuffelen/zoenen/seksen/lachen en hij denkt: zo, nu wil ik mijn eigen ding doen en mettertijd kom ik in stapjes weer dichterbij. Ik vind dat zwaar vermoeiend en ik kan dat geduld ook steeds minder goed opbrengen, ook al moet ik zijn tempo dan ook respecteren.
Dat snap ik. Hierin verschillen jullie als dag en nacht. Dit gaat niet veranderen zonder relatietherapie of dan zelfs nog niet. Je schrijft jouw conclusie al onderaan… dit ga je niet trekken.
En zijn ex zei precies hetzelfde…
maandag 9 juni 2025 om 12:26
Ik denk dat het niet enkel gaat om zijn gedrag, maar ook over wat het met jou doet. Als jij verdrietig wordt van zijn gedrag, dan ligt het bij jou om op te lossen. Je kunt een ander immers niet veranderen.
Jij hebt andere verwachtingen en wensen in deze relatie dan hij heeft. Hij heeft minder problemen, want hij is er alleen voor jou als het hem uitkomt. Buiten die momenten om, denkt hij amper aan jou. Hij mist jou niet.
Alleen jij weet of je daar mee kunt leven. En zo niet, dan moet je een keuze maken.
Jij hebt andere verwachtingen en wensen in deze relatie dan hij heeft. Hij heeft minder problemen, want hij is er alleen voor jou als het hem uitkomt. Buiten die momenten om, denkt hij amper aan jou. Hij mist jou niet.
Alleen jij weet of je daar mee kunt leven. En zo niet, dan moet je een keuze maken.
Als onwetendheid schreeuwt, dan zwijgt intelligentie ~ Unknown
(Het gras is blauw, het verhaal van de ezel en de tijger)
(Het gras is blauw, het verhaal van de ezel en de tijger)
maandag 9 juni 2025 om 12:29
Ach Purake, war herken ik dit zeg, bij mijn partner. Die doet ook zo en zegt hetzelfde. Dat is helaas niet het enige probleem dat we hebben maar daar ga ik jouw topic niet mee vervuilen. Wat je zegt is een heel belangrijke om voor jezelf helder te krijgen, evt met hulp. Waarom blijf je in deze relatie hangen terwijl het je niet geeft wat je nodig hebt? Hoe zit het met je eigen waarde? Ik heb het boek Liefdesbang gelezen van Hannah Cuppen en dat heeft mij veel duidelijk gemaakt. Nu nog ermee aan de slag, wat ik ook doe maar dat gaat in kleine stapjes. Toch merk ik dat ik losser kom van hem en mijn eigen leven meer oppak met eigen contacten om leuke dingen te doen en zo bouw aan een basis zonder hem. Ik zou ook liefst samenwonen in een relatie naar weet dat dat met hem niet gaat en ik het niet moet willen. Dus ook ik weet mijn antwoord al. Succes!Purake schreef: ↑09-06-2025 11:21Nou, het is echt volledig geëscaleerd dit weekend. Nadat ik hem wat ruimte had gegeven, zocht ik weer wat toenadering, maar hij bleef een beetje terughoudend. Toen ik hem vroeg wat er nog was, was hij weer helemaal getriggerd, want “doe ik het nou weer niet goed, ik zoek je toch al meer op.” Dus dat ging weer van kwaad tot erger, en telkens als ik hem een knuffel probeerde te geven begon ie al te zuchten. Het is inmiddels bedaard, maar als ik er over probeer te praten of verantwoordelijkheid van hem vraag, krijg ik enkel terug “ik heb geen zin om weer na te denken want daar krijg ik hoofdpijn van” en “ik heb toch al sorry gezegd” etc.
Ik ben (weer) enorm aangetast in mijn veiligheid en ik weet werkelijk niet waarom ik het lef niet heb om gewoon voor mezelf te kiezen. Het voelt momenteel alsof ik een blok aan zijn been ben. Zucht.
maandag 9 juni 2025 om 12:37
De spijker op zijn kop wat mij betreft! Ik zou maar wat graag eens met de ex van mijn partner spreken maar ik ken haar alleen van zien.feow schreef: ↑09-06-2025 12:01Ai.
Ik denk niet dat de meeste mannen gedumpt zijn door hun ex o.i.d.
Maar ik denk wel dat de ex je informatie kan geven over wat je waarschijnlijk te wachten staat als de meeste vlinders even uitrusten op een bloemetje en het leven saai kalmer wordt.
Jij weet al lang wat je aan hem hebt. De vraag is of je angst groter is dan je onvrede.
maandag 9 juni 2025 om 12:43
Ik denk dat het wel makkelijk is. Ik denk dat de stekker eruit trekken makkelijk kan. En dat je jezelf gaat verbazen hoe snel je erover heen komt. Het zijn nu alleen nog ideeën, overtuigingen en verwachtingen in je hoofd die deze relatie overeind houden, maar van dat wat je wil en nodig hebt is werkelijk niets aan de orde met deze man, dit figuur.
Je bent aan het trekken aan een dood paard. Hij kost alleen maar energie. Bergen energie. Wat zul jij je verlost voelen wanneer je het uit hebt gemaakt en een paar weekjes verder bent.
(Geldt ook voor Limonia.)
Je bent aan het trekken aan een dood paard. Hij kost alleen maar energie. Bergen energie. Wat zul jij je verlost voelen wanneer je het uit hebt gemaakt en een paar weekjes verder bent.
(Geldt ook voor Limonia.)
maandag 9 juni 2025 om 12:47
Ik zou eens weggaan en dan zeggen dat hij maar contact moet opnemen als hij klaar is met zijn nukken en op eem volwassen manier wil praten over hoe dit in de toekomst anders gaat. En dan ook echt het initiatief aan hem laten. Ik denk dat je lang kan wachten…. Want hij kan helemaal niet op een volwassen manier op zijn eigen gedrag reflecteren.
Of ik zou het gewoon uitmaken. Hij is een kleuter en hij doet je pijn. Hoe graag je ook anders wil….
Of ik zou het gewoon uitmaken. Hij is een kleuter en hij doet je pijn. Hoe graag je ook anders wil….
maandag 9 juni 2025 om 12:47
maandag 9 juni 2025 om 13:42
Ik vind deze reactie op heel lief en geeft me vertrouwen. Het is stom hoe ik mezelf zo kan laten leiden door angst. Bij mijn vorige relatie zag ik er ook als een berg tegenop en toen het eenmaal écht uit was, stond ik na twee weken te dansen in mijn keuken, want wat een vreselijk figuur was dat. Maar ja, door die hartpijn even heen, dat vind ik gewoon een ondraaglijke gedachte. Want de liefde is er.Raver schreef: ↑09-06-2025 12:43Ik denk dat het wel makkelijk is. Ik denk dat de stekker eruit trekken makkelijk kan. En dat je jezelf gaat verbazen hoe snel je erover heen komt. Het zijn nu alleen nog ideeën, overtuigingen en verwachtingen in je hoofd die deze relatie overeind houden, maar van dat wat je wil en nodig hebt is werkelijk niets aan de orde met deze man, dit figuur.
Je bent aan het trekken aan een dood paard. Hij kost alleen maar energie. Bergen energie. Wat zul jij je verlost voelen wanneer je het uit hebt gemaakt en een paar weekjes verder bent.
(Geldt ook voor Limonia.)
maandag 9 juni 2025 om 13:43
Dus toen had hij ook geen tijd voor zijn vrouw en wilde hij niet investeren in zijn relatie. Waarom zou hij nu ineens veranderd zijn?Purake schreef: ↑09-06-2025 11:51Naja natuurlijk ligt het genuanceerder. Zij wilde nog wel in relatietherapie, hij niet. Ik ben vorig jaar een keer koffie met haar wezen drinken en toen vertelde ze me dat haar leven nu alleen maar leuker is, dat zij nog wilde praten en dat hij het telkens te druk had met zijn werk. Dan heb je toch ergens de ijdele hoop dat hij het voor mij allemaal wel kan/doet.
maandag 9 juni 2025 om 14:24
Ik ken het. Er schijnt dan toch nog iets te zijn aan liefde. Maar dat is er altijd. Pas wanneer je het hebt uitgemaakt kom je erachter dat het niet de 'goede' liefde is en was. Je zult er hoe dan ook doorheen moeten. Door de angst en alle gedachtes en gevoelens die daarbij horen. Weet dat het maar stemmetjes zijn, met onrealistische voorstellingen van erge pijn en verdriet.Purake schreef: ↑09-06-2025 13:42Ik vind deze reactie op heel lief en geeft me vertrouwen. Het is stom hoe ik mezelf zo kan laten leiden door angst. Bij mijn vorige relatie zag ik er ook als een berg tegenop en toen het eenmaal écht uit was, stond ik na twee weken te dansen in mijn keuken, want wat een vreselijk figuur was dat. Maar ja, door die hartpijn even heen, dat vind ik gewoon een ondraaglijke gedachte. Want de liefde is er.
Als je voor jezelf kiest, verdwijnt dat als sneeuw voor de zon. Ja er kan verdriet zijn, ja dat kan pijn doen. Dat geeft ook niet, dat kun je hebben. Dat hoort erbij. Maar dan, daarna, dan gaat er weer een nieuwe wereld voor je open. Gun die jezelf maar. Niemand die het voor jou kan doen, doe het dan maar zelf.
maandag 9 juni 2025 om 14:31
Dit!
Als het niet enigzins op een soort natuurlijke manier lekker loopt.... nou dan niet hoor. Als hij niets wil veranderen houdt het op.
Liefde js een werkwoord zeggen ze weleens, maar je hebt werken en werken.
woensdag 11 juni 2025 om 18:53
Nou, ik ben nu twee dagen thuis en ik voel me weer mezelf. Ik richt me lekker op mijn hobby’s, sport, werk, vriendinnen, maar het is alsof hij een radar heeft. Bellen, appen, naar me toe komen, vragen of ik nog wel op hem zit te wachten, want hij merkt dat ik hem nu een beetje op afstand hou. Ik wil nu ook mijn ruimte even pakken en het kan niet allemaal op zijn voorwaarden.
Gisteren ook een fijn gesprek gehad met mijn psycholoog over dit stuk. Maar ik merk dat ik het ingewikkeld blijf vinden om de dynamiek te doorbreken. Want ik weet, als ik me nu weer helemaal volledig openstel en hem in de armen vlieg, dat ik hem het signaal geef dat hij dit kan blijven doen.
Gisteren ook een fijn gesprek gehad met mijn psycholoog over dit stuk. Maar ik merk dat ik het ingewikkeld blijf vinden om de dynamiek te doorbreken. Want ik weet, als ik me nu weer helemaal volledig openstel en hem in de armen vlieg, dat ik hem het signaal geef dat hij dit kan blijven doen.
woensdag 11 juni 2025 om 18:57
Dus hij had toen ook al "te druk" met zijn werk.Purake schreef: ↑09-06-2025 11:51Naja natuurlijk ligt het genuanceerder. Zij wilde nog wel in relatietherapie, hij niet. Ik ben vorig jaar een keer koffie met haar wezen drinken en toen vertelde ze me dat haar leven nu alleen maar leuker is, dat zij nog wilde praten en dat hij het telkens te druk had met zijn werk. Dan heb je toch ergens de ijdele hoop dat hij het voor mij allemaal wel kan/doet.
Story of his life dus die zogenaamde werkstress.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
woensdag 11 juni 2025 om 19:31
En doe je het niet, stel je je kunstmatig afwachtend op om hem naar jou toe te laten bewegen dan speel je net zo hard mee met het kat- en muisspel.
Wat zegt je therapeut?
.
vrijdag 13 juni 2025 om 00:39
Ik krijg de indruk dat je dit ziet als: zie je nou wel, hij kan het wel. Maar de enige reden dat hij nu zo doet, is omdat hij niet wil dat jij uit de relatie stapt. Hij weet allang dat jij nu zit te trappelen om hem in de armen te vliegen, en daarom kan hij het nu wel opbrengen. Voor even. Zo lang het nodig is. Hij zet nu even zijn beste beentje voor om je in de relatie te houden want hij wil alles houden zoals het is. Ik begrijp heel goed dat je hem zo graag wil zien als een meelevende en invoelende man die jou niet kwijt wil omdat hij zoveel van je houdt. Want daarmee kun je verder. Maar echt, die man is hij niet en ook nooit geweest. Hij is er alleen heel goed in om op bepaalde momenten jou die indruk te geven..Purake schreef: ↑11-06-2025 18:53Nou, ik ben nu twee dagen thuis en ik voel me weer mezelf. Ik richt me lekker op mijn hobby’s, sport, werk, vriendinnen, maar het is alsof hij een radar heeft. Bellen, appen, naar me toe komen, vragen of ik nog wel op hem zit te wachten, want hij merkt dat ik hem nu een beetje op afstand hou. Ik wil nu ook mijn ruimte even pakken en het kan niet allemaal op zijn voorwaarden.
Gisteren ook een fijn gesprek gehad met mijn psycholoog over dit stuk. Maar ik merk dat ik het ingewikkeld blijf vinden om de dynamiek te doorbreken. Want ik weet, als ik me nu weer helemaal volledig openstel en hem in de armen vlieg, dat ik hem het signaal geef dat hij dit kan blijven doen.
vrijdag 13 juni 2025 om 04:48
Purake schreef: ↑11-06-2025 18:53Nou, ik ben nu twee dagen thuis en ik voel me weer mezelf. Ik richt me lekker op mijn hobby’s, sport, werk, vriendinnen, maar het is alsof hij een radar heeft. Bellen, appen, naar me toe komen, vragen of ik nog wel op hem zit te wachten, want hij merkt dat ik hem nu een beetje op afstand hou. Ik wil nu ook mijn ruimte even pakken en het kan niet allemaal op zijn voorwaarden.
Gisteren ook een fijn gesprek gehad met mijn psycholoog over dit stuk. Maar ik merk dat ik het ingewikkeld blijf vinden om de dynamiek te doorbreken. Want ik weet, als ik me nu weer helemaal volledig openstel en hem in de armen vlieg, dat ik hem het signaal geef dat hij dit kan blijven doen.
En dus is het helemaal niet ingewikkeld. Zie je dat zelf echt niet? Of bedoel je gewoon dat je moeite hebt met je eigen patronen en niet uit deze ziekelijke dynamiek durft te stappen? Want verder is het toch gewoon zo klaar als een klontje?
vrijdag 13 juni 2025 om 04:51
Raver schreef: ↑13-06-2025 00:39Ik krijg de indruk dat je dit ziet als: zie je nou wel, hij kan het wel. Maar de enige reden dat hij nu zo doet, is omdat hij niet wil dat jij uit de relatie stapt. Hij weet allang dat jij nu zit te trappelen om hem in de armen te vliegen, en daarom kan hij het nu wel opbrengen. Voor even. Zo lang het nodig is. Hij zet nu even zijn beste beentje voor om je in de relatie te houden want hij wil alles houden zoals het is. Ik begrijp heel goed dat je hem zo graag wil zien als een meelevende en invoelende man die jou niet kwijt wil omdat hij zoveel van je houdt. Want daarmee kun je verder. Maar echt, die man is hij niet en ook nooit geweest. Hij is er alleen heel goed in om op bepaalde momenten jou die indruk te geven..
Exact hetzelfde mechanisme als dat van TO, die als een kind aan zijn been gaat hangen als hij in een boze bui roept dat ie het uit wil maken. Het is allebei even ongezond en schadelijk.
vrijdag 13 juni 2025 om 07:32
Natuurlijk zie ik het wel, S-Groot. Maar inderdaad, ik vind het enorm ingewikkeld om dit patroon te doorbreken.
We hebben gister weer gepraat en ik vind het eigenlijk alleen maar lastiger worden. Hij zegt dat hij zich afgevlakt voelt, alleen maar gefrustreerd is. Ik zie ook dat de simpelste dingen even niet lukken (bv: sporttas inpakken gebeurt op een enorm chaotische manier, vervolgens is ie boos. Was vergeten uit de wasmachine halen). Ik zie wel dat hij even helemaal niet lekker in zijn vel zit, maar nou vind ik het dus weer zielig.
We hebben gister weer gepraat en ik vind het eigenlijk alleen maar lastiger worden. Hij zegt dat hij zich afgevlakt voelt, alleen maar gefrustreerd is. Ik zie ook dat de simpelste dingen even niet lukken (bv: sporttas inpakken gebeurt op een enorm chaotische manier, vervolgens is ie boos. Was vergeten uit de wasmachine halen). Ik zie wel dat hij even helemaal niet lekker in zijn vel zit, maar nou vind ik het dus weer zielig.
vrijdag 13 juni 2025 om 17:43
Nee, zielig dat hij zo schommelt in hoe hij zich voelt en zich momenteel niet zo happy voelt.
vrijdag 13 juni 2025 om 18:56
Waarom is dat precies zielig?
Hij is zeer ruim volwassen en je mag inmiddels van hem verwachten dat hij zelf zijn emoties kan reguleren en controleren.
Daar ben jij niet voor verantwoordelijk of voor aangesteld.
Alleen voor je eigen emoties en gemoedstoestand. Verder voor niemand op de wereld.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
