Twijfels over mijn relatie

Hi allemaal,

Ik ben benieuwd of iemand zich herkent in mijn situatie. Ik ben al een tijd samen met een man die ouder is dan ik en twee pubers heeft. We hebben het vaak fijn samen, vooral als alles goed loopt. Maar zodra het wat moeilijker wordt of ik iets bespreek wat me raakt, trekt hij zich terug. Hij zegt dan dat hij in zijn hoofd zit door werkstress, dat hij zich aangevallen voelt of druk is met zijn kinderen.

Ik probeer rustig te blijven, maar ik voel me op zulke momenten erg alleen. En als ik aangeef wat ik nodig heb, lijkt het alsof hij dat niet aankan of me verkeerd begrijpt. De laatste tijd denk ik steeds vaker: is dit het nou? Past dit wel bij mij? Wil ik dit leven met iemand die emotioneel zo vaak “uit” staat?

Daarnaast twijfel ik soms of het leeftijdsverschil en het feit dat hij al een gezin heeft, ook meespeelt in mijn gevoel. Hij kan hierdoor ook niet altijd beschikbaar voor me zijn (we hebben een LAT-relatie en dat blijft voorlopig zo). Het lijkt soms alsof er weinig ruimte is voor mijn behoeften, terwijl ik ook veel geef en me aanpas. Maar op moeilijke momenten voelt het alsof ik hem kwijt ben, en daarna moet ik weer ‘wachten’ tot hij langzaam terugkomt.

Ik ben benieuwd: herkent iemand dit gevoel van twijfel en emotionele afstand? Hoe weet je wanneer je te veel geeft of juist te veel verwacht? Hoe ga je ermee om als fysieke en emotionele nabijheid wegvallen?

Alle inzichten zijn welkom.