Relaties
alle pijlers
twijfels over relatie, over mezelf, over alles
dinsdag 15 januari 2008 om 13:47
Hallo lieve mensen,
al een hele tijd zit ik met enorm veel twijfels en ik denk dat het misschien goed is eens ze op te schrijven om te kijken wat andere mensen ervan vinden. Ik hoop echt dat jullie de moeite willen nemen dit te lezen en te antwoorden, ik zou er zoveel aan hebben om eens te horen hoe anderen over dit alles denken..
Sinds drie maanden heb ik een relatie met een jongen waar ik smoorverliefd op ben. Hij is 19 en ik ben 20. Ik vind hem in heel veel opzichten leuk, maar hij heeft ook wat minpuntjes (wie niet?).
Om met mij een relatie te hebben is ook niet heel erg makkelijk, omdat ik depressief ben, vroeger mishandeld ben, misbruik heb meegemaakt, gepest ben, en heb groot minderwaardigheidscomplex.
Voor al deze dingen ben ik nu al een halfjaar in therapie, maar ben nog steeds depressief. Alleen als ik bij mijn vriend ben, gaat het heel goed. Dan ben ik vrolijk en blij en wil daar dus nooit meer weg. Toch moet dat en dat valt me elke keer zeer zwaar, het afscheid nemen van hem.
Dat lijkt me toch een teken dat de relatie goed is, want ik hou zoveel van hem. Maar ik begin steeds vaker twijfels te krijgen.. Ik weet niet of dat komt door angst om hem kwijt te raken, waardoor ik mezelf twijfels aanpraat, of dat het échte twijfels zijn over hem.
Hij heeft gezien dat ik mezelf eens heb gesneden (ik deed aan am voordat ik met hem kreeg, daarna niet meer gedaan zo bang dat hij erachter kwam, uit zou maken, etc.) Toch kon ik me één keer niet beheersen en heb toen gesneden, waar hij achter is gekomen. Hij was boos en teleurgesteld, daarna wilde hij met me praten, waarom? Waarom doe je jezelf zoiets aan?
Na lang gewacht te hebben, vertelde ik hem dat ik niet van mezelf hield en mezelf zo wilde straffen. Hij snapte het niet, wel dat ik zo denk vanwege mijn verleden, maar hij snapte niet dat iemand dat bij zichzelf kon doen..
Later zei hij: beloof me aub dat je met me praat, dat je dingen vertelt, alsjeblieft!
Dat heb ik hem beloofd.
Maar als ik hem nu dingen vertel, gaat hij er nooit serieus op in. Hij zegt soms zelfs dat ik zeur of me aanstel, daarna durf ik dus nooit meer iets te zeggen.
Ik heb het nodig om met hem te praten, maar zoveel dingen snapt hij niet en ik krijg altijd het gevoel dat hij me vindt zeuren of aanstellen. Omdat hij dat zelf ook gezegd heeft.. terwijl hij ook zei dat ik hem dingen moest vertellen Ik snap het gewoon niet meer, wat moet ik nou doen???
Ik ben bang hem kwijt te raken als ik hem vertel wat ik voel en denk. Maar aan de andere kant, wat stelt onze relatie nou voor als ik hem dat niet eens kan vertellen?? Wat moet ik voor me houden en wat niet? Ik ga hem echt niet vertellen dat ik zelfmoordgedachten heb bijv. maar kan ik hem wel zeggen dat hij een betere vriendin verdient dan ik ben? Pff, ik vind het echt heel lastig..
Hij heeft al zovaak tegen me gezegd: doe niet zo negatief over jezelf, dat is niet nodig. Maar ik blijf negatief over mezelf. Ik probeer het af te leren met therapie (waar hij ook niks van weet, want hij vindt dat dat niet helpt, hij is jong en weet dat allemaal niet, dus vertel hem ook maar niks:-( ). Maar het gaat langzaam en hij snapt ook niet dat het niet opeens over is.. Want hij zei laatst tegen me: iedereen vindt jou een leuke meid, alle mensen die ik spreek over jou, vinden je gelijk leuk! Waarom kun jij dat niet, zo positief over jezelf denken?? Terwijl hij weet hoe mijn jeugd was..
Ik vind het allemaal zo moeilijk. Ik denk nu vaak: is hij wel de jongen waar ik nog jaren mee verder wil? Is dit nou echte liefde? Vanaf mijn kant zeker wel, maar twijfel vaak over zijn gevoelens voor mij..
Please, help mij een beetje?
al een hele tijd zit ik met enorm veel twijfels en ik denk dat het misschien goed is eens ze op te schrijven om te kijken wat andere mensen ervan vinden. Ik hoop echt dat jullie de moeite willen nemen dit te lezen en te antwoorden, ik zou er zoveel aan hebben om eens te horen hoe anderen over dit alles denken..
Sinds drie maanden heb ik een relatie met een jongen waar ik smoorverliefd op ben. Hij is 19 en ik ben 20. Ik vind hem in heel veel opzichten leuk, maar hij heeft ook wat minpuntjes (wie niet?).
Om met mij een relatie te hebben is ook niet heel erg makkelijk, omdat ik depressief ben, vroeger mishandeld ben, misbruik heb meegemaakt, gepest ben, en heb groot minderwaardigheidscomplex.
Voor al deze dingen ben ik nu al een halfjaar in therapie, maar ben nog steeds depressief. Alleen als ik bij mijn vriend ben, gaat het heel goed. Dan ben ik vrolijk en blij en wil daar dus nooit meer weg. Toch moet dat en dat valt me elke keer zeer zwaar, het afscheid nemen van hem.
Dat lijkt me toch een teken dat de relatie goed is, want ik hou zoveel van hem. Maar ik begin steeds vaker twijfels te krijgen.. Ik weet niet of dat komt door angst om hem kwijt te raken, waardoor ik mezelf twijfels aanpraat, of dat het échte twijfels zijn over hem.
Hij heeft gezien dat ik mezelf eens heb gesneden (ik deed aan am voordat ik met hem kreeg, daarna niet meer gedaan zo bang dat hij erachter kwam, uit zou maken, etc.) Toch kon ik me één keer niet beheersen en heb toen gesneden, waar hij achter is gekomen. Hij was boos en teleurgesteld, daarna wilde hij met me praten, waarom? Waarom doe je jezelf zoiets aan?
Na lang gewacht te hebben, vertelde ik hem dat ik niet van mezelf hield en mezelf zo wilde straffen. Hij snapte het niet, wel dat ik zo denk vanwege mijn verleden, maar hij snapte niet dat iemand dat bij zichzelf kon doen..
Later zei hij: beloof me aub dat je met me praat, dat je dingen vertelt, alsjeblieft!
Dat heb ik hem beloofd.
Maar als ik hem nu dingen vertel, gaat hij er nooit serieus op in. Hij zegt soms zelfs dat ik zeur of me aanstel, daarna durf ik dus nooit meer iets te zeggen.
Ik heb het nodig om met hem te praten, maar zoveel dingen snapt hij niet en ik krijg altijd het gevoel dat hij me vindt zeuren of aanstellen. Omdat hij dat zelf ook gezegd heeft.. terwijl hij ook zei dat ik hem dingen moest vertellen Ik snap het gewoon niet meer, wat moet ik nou doen???
Ik ben bang hem kwijt te raken als ik hem vertel wat ik voel en denk. Maar aan de andere kant, wat stelt onze relatie nou voor als ik hem dat niet eens kan vertellen?? Wat moet ik voor me houden en wat niet? Ik ga hem echt niet vertellen dat ik zelfmoordgedachten heb bijv. maar kan ik hem wel zeggen dat hij een betere vriendin verdient dan ik ben? Pff, ik vind het echt heel lastig..
Hij heeft al zovaak tegen me gezegd: doe niet zo negatief over jezelf, dat is niet nodig. Maar ik blijf negatief over mezelf. Ik probeer het af te leren met therapie (waar hij ook niks van weet, want hij vindt dat dat niet helpt, hij is jong en weet dat allemaal niet, dus vertel hem ook maar niks:-( ). Maar het gaat langzaam en hij snapt ook niet dat het niet opeens over is.. Want hij zei laatst tegen me: iedereen vindt jou een leuke meid, alle mensen die ik spreek over jou, vinden je gelijk leuk! Waarom kun jij dat niet, zo positief over jezelf denken?? Terwijl hij weet hoe mijn jeugd was..
Ik vind het allemaal zo moeilijk. Ik denk nu vaak: is hij wel de jongen waar ik nog jaren mee verder wil? Is dit nou echte liefde? Vanaf mijn kant zeker wel, maar twijfel vaak over zijn gevoelens voor mij..
Please, help mij een beetje?
dinsdag 15 januari 2008 om 14:09
Hij moet jou niet hoeven "redden" van jezelf maar aan de andere kant, wat geduld en begrip zouden hem niet misstaan. Het is soms heel moeilijk voor mensen om het te kunnen begrijpen, vooral als ze veel om je geven en gewoon willen dat die zwarte wolk vanzelf oplost. Hij gunt je veel meer, een goed gevoel over jezelf en je leven. En ik vermoed dat hij er dan van baalt dat hij in feite niets kan doen voor zijn gevoel en dat hij daarom zo reageert. Stukje machteloosheid en willen dat de situatie anders wordt voor jou.
Hoewel ik zijn reactie begrijp als het uit zo'n gevoel voortkomt, schiet jij er niets mee op. Het is heel lastig bij dit soort situaties, ik herken het van mijzelf van vroeger. Zoveel meegemaakt, zoveel emotionele wonden, waar moet je beginnen, wat mag je van jezelf verwachten qua tijdsduur met helen enz? En in hoeverre kun en moet je erover willen praten met je partner? Het is heel fijn en essentieel wanneer je eerlijk kunt zijn over wie je bent en hoe je in elkaar steekt in een relatie. Wanneer je dingen gaat verzwijgen omdat je merkt dat dat "wenselijk" is, ga je je tegelijkertijd een soort leugenaar voelen (iig dat gevoel had ik heel erg).
Het is niet goed als een relatie gaat draaien om de zwakke plek van de een. Het moet geen verheerlijking worden van slachtofferschap, opoffering en redding (daar beschuldig ik je trouwens niet van maar het gebeurt soms te gemakkelijk in een relatie waar een of beiden veel verwondingen heeft/hebben). Het is ook niet goed als het gaat draaien om het onvermogen van de ander om met de realiteit om te gaan, nl dat het voor jou niet de makkelijkste periode is, je veel hebt meegemaakt en je bezig bent met ermee te leren dealen maar dat dat tijd kost en dat dat normaal is.
Kant en klare oplossing heb ik niet voor je, ik denk dat erover kunnen praten belangrijk is. En als dat niet kan, je in feite in een situatie zit die alleen maar slechter kan worden omdat je steeds eenzamer zult zijn. Hij moet denk ik gaan inzien dat hij er voor je kan zijn op een constructieve, positieve en stimulerende manier en dat moet jij proberen hem duidelijk te maken. Je mag aangeven waar jij behoefte aan hebt en dat het niet helpt als hij zegt dat je zeurt of je aanstelt. Oprechte interesse en aandacht zijn zo belangrijk.
Iig een hele dikke knuf.
Hoewel ik zijn reactie begrijp als het uit zo'n gevoel voortkomt, schiet jij er niets mee op. Het is heel lastig bij dit soort situaties, ik herken het van mijzelf van vroeger. Zoveel meegemaakt, zoveel emotionele wonden, waar moet je beginnen, wat mag je van jezelf verwachten qua tijdsduur met helen enz? En in hoeverre kun en moet je erover willen praten met je partner? Het is heel fijn en essentieel wanneer je eerlijk kunt zijn over wie je bent en hoe je in elkaar steekt in een relatie. Wanneer je dingen gaat verzwijgen omdat je merkt dat dat "wenselijk" is, ga je je tegelijkertijd een soort leugenaar voelen (iig dat gevoel had ik heel erg).
Het is niet goed als een relatie gaat draaien om de zwakke plek van de een. Het moet geen verheerlijking worden van slachtofferschap, opoffering en redding (daar beschuldig ik je trouwens niet van maar het gebeurt soms te gemakkelijk in een relatie waar een of beiden veel verwondingen heeft/hebben). Het is ook niet goed als het gaat draaien om het onvermogen van de ander om met de realiteit om te gaan, nl dat het voor jou niet de makkelijkste periode is, je veel hebt meegemaakt en je bezig bent met ermee te leren dealen maar dat dat tijd kost en dat dat normaal is.
Kant en klare oplossing heb ik niet voor je, ik denk dat erover kunnen praten belangrijk is. En als dat niet kan, je in feite in een situatie zit die alleen maar slechter kan worden omdat je steeds eenzamer zult zijn. Hij moet denk ik gaan inzien dat hij er voor je kan zijn op een constructieve, positieve en stimulerende manier en dat moet jij proberen hem duidelijk te maken. Je mag aangeven waar jij behoefte aan hebt en dat het niet helpt als hij zegt dat je zeurt of je aanstelt. Oprechte interesse en aandacht zijn zo belangrijk.
Iig een hele dikke knuf.
dinsdag 15 januari 2008 om 14:09
Lieve Missy,
Tjee meis, het is niet niks wat je hier schrijft. Je bent nog erg jong en je schrijft dat je vriend 19 is. Ik kan me voorstellen dat hij erg schrikt van jouw gedachten en daden. Hij vindt jou een hele lieve meid want anders zou hij geen relatie met jou willen. Hij snapt niet echt dat jij zo negatief over jou zelf denkt maar hij weet ook niet hoe hij daar op een adequate manier moet reageren.
In je jeugd heb je veel meegemaakt en daardoor doe jij deze dingen. Probeer hetgeen wat in je jeugd gebeurd is te verwerken en bedenk dat het tijd kost! Jij vindt het allemaal zo moeilijk maar OOK hij vindt het moeilijk!
Ik ga je niet vertellen dat je jezelf niet moet snijden want je weet zelf wel dat het geen goede manier is. Samen met je therapeut zul je moeten leren om op een goede manier met negatieve emoties om te gaan.
Je kunt wel vragen aan je therapeut of hij/zij het goed vindt dat je een keer je vriend meeneemt. Ik zou niet verzwijgen dat je in therapie bent ondanks zijn gedachte dat het toch niet helpt.
Het is voor jou natuurlijk een enorme impact maar voor een jongen van 19 die nog niet veel heeft meegemaakt een vele grotere....denk daar ook eens aan.
Op je vraag of dit nou echte liefde is kan ik je dus geen antwoord geven.
Probeer samen te genieten van de leuke momenten die jullie hebben. je voelt zelf wel aan wat je hem wel en niet kan vertellen maar haal je zelf niet elke keer omlaag door bijvoorbeeld te zeggen dat hij wel een betere vriendin dan jij verdiend.....
Je zult zeker hele positieve kanten hebben want hij is niet zomaar verliefd op jou geworden....
Ik wens je veel sterkte en ga door met de therapie ook al wordt het moeilijk en wil je wel eens wegrennen....
het gaat om je toekomst!!!
Tjee meis, het is niet niks wat je hier schrijft. Je bent nog erg jong en je schrijft dat je vriend 19 is. Ik kan me voorstellen dat hij erg schrikt van jouw gedachten en daden. Hij vindt jou een hele lieve meid want anders zou hij geen relatie met jou willen. Hij snapt niet echt dat jij zo negatief over jou zelf denkt maar hij weet ook niet hoe hij daar op een adequate manier moet reageren.
In je jeugd heb je veel meegemaakt en daardoor doe jij deze dingen. Probeer hetgeen wat in je jeugd gebeurd is te verwerken en bedenk dat het tijd kost! Jij vindt het allemaal zo moeilijk maar OOK hij vindt het moeilijk!
Ik ga je niet vertellen dat je jezelf niet moet snijden want je weet zelf wel dat het geen goede manier is. Samen met je therapeut zul je moeten leren om op een goede manier met negatieve emoties om te gaan.
Je kunt wel vragen aan je therapeut of hij/zij het goed vindt dat je een keer je vriend meeneemt. Ik zou niet verzwijgen dat je in therapie bent ondanks zijn gedachte dat het toch niet helpt.
Het is voor jou natuurlijk een enorme impact maar voor een jongen van 19 die nog niet veel heeft meegemaakt een vele grotere....denk daar ook eens aan.
Op je vraag of dit nou echte liefde is kan ik je dus geen antwoord geven.
Probeer samen te genieten van de leuke momenten die jullie hebben. je voelt zelf wel aan wat je hem wel en niet kan vertellen maar haal je zelf niet elke keer omlaag door bijvoorbeeld te zeggen dat hij wel een betere vriendin dan jij verdiend.....
Je zult zeker hele positieve kanten hebben want hij is niet zomaar verliefd op jou geworden....
Ik wens je veel sterkte en ga door met de therapie ook al wordt het moeilijk en wil je wel eens wegrennen....
het gaat om je toekomst!!!
dinsdag 15 januari 2008 om 14:12
Lieve missy,
Wat heb jij veel meegemaakt zeg
Ik herken wel een béetje uit je verhaal. Ik ben zelf ook heel erg depressief geweest (gaat nu gelukkig alweer een stuk beter). Ik ben ook heel onzeker over mezelf, vind mezelf ook niet mooi, speciaal of wat dan ook en mijn vriend weet ook niet zo goed wat hij er mee aanmoet. (wij zijn 22 en 23).
Maar dat jouw vriend alles steeds wegschuift en zegt dat je je er maar overheen moet zetten enz maakt wel duidelijk dat hij het dus echt niet snapt. Misschien is dat helemaal niet uit kwade wil ofzo, maar snapt hij het gewoon écht niet en moet je het hem eens proberen uit te leggen. Zoek een internetsite op bijvoorbeeld, waar staat wat een depressie inhoudt en laat hem dat lezen. Ik noem maar iets. Misschien is hij gewoon onwetend.
Daarentegen, als hij het niet WIL snappen, en alleen maar van jou verwacht dat jij gewoon zijn vriendin hoort te zijn, die nergens last van heeft en als hij verwacht dat alles wel vanzelf gaat, dan zou ik toch eens even flink met hem gaan praten en zelf ook eens hard na gaan denken of zo iemand nou wel bij je past.
Jij hebt duidelijk behoefte aan meer begrip van zijn kant. Als je dat niet krijgt, en hij er alleen maar in voorspoed voor je is en niet in tegenspoed, dan ga je erg ongelukkig worden denk ik.
Natuurlijk kan hij je niet helpen of beter maken, maar ik vind wel dat hij er voor je kan zijn en op zijn minst moeite kan doen om te begrijpen waar jij last van hebt.
Mijn vriend weet ook niet wat hij met me aanmoet als ik weer eens een huilbui heb, maar dan mag ik tenminste wel op zijn schouder uithuilen en dat vind ik superfijn. En als ik weer eens zit te zeuren over hoe lelijk ik mezelf vind, dan geeft ie me een lik over mijn gezicht of kietelt ie me helemaal plat, zodat ik niet zo somber ben en temninste weer kan lachen. Hij begrijpt er ook niets van, waarom ik zo over mezelf denk, maar hij weet dat ik er aan werk en dat het wel goedkomt. Ik vind het gewoon fijn als hij er voor me is. (en andersom ben ik er natuurlijk ook voor hem als hij ergens mee zit!)
Maar je bent pas 20. Je vriend is zelfs nog jonger dan jij (en over het algemeen zijn mannen (in dezelfde leeftijd) toch al een stukje onvolwassener dan wij . Mocht het met hem niks worden, dan kom je echt nog wel de juiste tegen. Je hebt nog tijd genoeg! En jij wil toch ook een relatie met iemand waarin je helemáal gelukkig bent, en niet half?
Wat heb jij veel meegemaakt zeg
Ik herken wel een béetje uit je verhaal. Ik ben zelf ook heel erg depressief geweest (gaat nu gelukkig alweer een stuk beter). Ik ben ook heel onzeker over mezelf, vind mezelf ook niet mooi, speciaal of wat dan ook en mijn vriend weet ook niet zo goed wat hij er mee aanmoet. (wij zijn 22 en 23).
Maar dat jouw vriend alles steeds wegschuift en zegt dat je je er maar overheen moet zetten enz maakt wel duidelijk dat hij het dus echt niet snapt. Misschien is dat helemaal niet uit kwade wil ofzo, maar snapt hij het gewoon écht niet en moet je het hem eens proberen uit te leggen. Zoek een internetsite op bijvoorbeeld, waar staat wat een depressie inhoudt en laat hem dat lezen. Ik noem maar iets. Misschien is hij gewoon onwetend.
Daarentegen, als hij het niet WIL snappen, en alleen maar van jou verwacht dat jij gewoon zijn vriendin hoort te zijn, die nergens last van heeft en als hij verwacht dat alles wel vanzelf gaat, dan zou ik toch eens even flink met hem gaan praten en zelf ook eens hard na gaan denken of zo iemand nou wel bij je past.
Jij hebt duidelijk behoefte aan meer begrip van zijn kant. Als je dat niet krijgt, en hij er alleen maar in voorspoed voor je is en niet in tegenspoed, dan ga je erg ongelukkig worden denk ik.
Natuurlijk kan hij je niet helpen of beter maken, maar ik vind wel dat hij er voor je kan zijn en op zijn minst moeite kan doen om te begrijpen waar jij last van hebt.
Mijn vriend weet ook niet wat hij met me aanmoet als ik weer eens een huilbui heb, maar dan mag ik tenminste wel op zijn schouder uithuilen en dat vind ik superfijn. En als ik weer eens zit te zeuren over hoe lelijk ik mezelf vind, dan geeft ie me een lik over mijn gezicht of kietelt ie me helemaal plat, zodat ik niet zo somber ben en temninste weer kan lachen. Hij begrijpt er ook niets van, waarom ik zo over mezelf denk, maar hij weet dat ik er aan werk en dat het wel goedkomt. Ik vind het gewoon fijn als hij er voor me is. (en andersom ben ik er natuurlijk ook voor hem als hij ergens mee zit!)
Maar je bent pas 20. Je vriend is zelfs nog jonger dan jij (en over het algemeen zijn mannen (in dezelfde leeftijd) toch al een stukje onvolwassener dan wij . Mocht het met hem niks worden, dan kom je echt nog wel de juiste tegen. Je hebt nog tijd genoeg! En jij wil toch ook een relatie met iemand waarin je helemáal gelukkig bent, en niet half?
dinsdag 15 januari 2008 om 14:22
Je zit in een heel moeilijke positie, zoveel is duidelijk. Of de relatie stand houdt of goed is dat kan niemand nu zeggen. Maar ze zeggen altijd dat je niet van iemand anders kan houden als je niet eerst van jezelf houdt. Daar zal dan ook zeker een grote waarheid in zitten. Jullie zijn allebei nog erg jong en ik denk dat het heel moeilijk zal zijn om een gezonde relatie te krijgen als je nog met zoveel oud zeer rondloopt.
In je verhaal klinkt het een beetje alsof je er (te) veel voor over hebt om de relatie met hem in stand te houden en om eerlijk te zijn denk ik niet dat dat goed is voor je. Het zou zo zonde zijn als je jezelf niet de kans geeft om een goede relatie me jezelf aan te gaan. Als ik jou was zou ik doorgaan met het werken aan jezelf, want dat doe je volgens mij heel goed. Als je relatie met deze jongen daarin past, dan is dat super, maar als de relatie teveel van je eist, dan zou ik zeker proberen om alleen verder te gaan. Zoals als gezegd wordt in de vorige reactie: het gaat om je toekomst.
In je verhaal klinkt het een beetje alsof je er (te) veel voor over hebt om de relatie met hem in stand te houden en om eerlijk te zijn denk ik niet dat dat goed is voor je. Het zou zo zonde zijn als je jezelf niet de kans geeft om een goede relatie me jezelf aan te gaan. Als ik jou was zou ik doorgaan met het werken aan jezelf, want dat doe je volgens mij heel goed. Als je relatie met deze jongen daarin past, dan is dat super, maar als de relatie teveel van je eist, dan zou ik zeker proberen om alleen verder te gaan. Zoals als gezegd wordt in de vorige reactie: het gaat om je toekomst.
dinsdag 15 januari 2008 om 14:43
Oké als eerste erg bedankt voor jullie reacties, ik heb er veel aan, doet me goed
Ik zou eerst even willen zeggen dat ik wel begrijp dat het voor mijn vriend ook moeilijk is. Hij is inderdaad jong (net als ik), heeft een zorgeloze jeugd gehad, zorgeloos leven verder en ik help hem niet echt mij te snappen vaak. Dat hij mij niet snapt is natuurlijk gedeeltelijk ook mijn 'schuld', maar zou gewoon willen dat hij dingen zo begreep, zonder dat ik alles moet uitleggen. Zijn woorden tegenover mij, toen ik vertelde dat ik depressief was, waren: hoe kan dat nou, ik kan het bijna niet geloven! Je bent altijd vrolijk, altijd aan het lachen, hoe kun je dan ook depri zijn?
Ja, ik zou het kunnen uitleggen. Maar ik schaam me er nogal voor. Ik schaam me dat ik, volgens mijn psycholoog, ernstig depressief ben. Ik ga naar school elke dag, werk in het weekend, spreek met vriend en vrienden af, ik sport, hoezo depressief? Maar goed, als ik alleen ben, dan gaat het mis. Dan wil ik dood en dat is toch wel een teken aan de wand.
Maar door mijn schaamte heb ik er wel veel moeite mee met anderen (laat staan mijn vriend) over te praten. Ook thuis (ik woon bij stiefouders) levert dit problemen op. Ze snappen niet dat ik depressief ben, ze kunnen het niet snappen omdat ik het niet durf uit te leggen en hun onwetend erover zijn. Ik ben erg bang mensen te verliezen als ze weten dat ik depressief ben en zeker mijn vriend.
Mijn vriend zei zelf wel, toen ik zei dat hij eerst een zorgeloos leventje had, totdat ik kwam, toen zei hij dat hij daar geen problemen mee had. Hij wist wel dat niet iedereen het zo goed had gehad als hem, en dat het een verijking is om te horen dat het ook anders kan gaan. Hij vindt het erg voor me en is boos op de mensen die het mij hebben aangedaan. Maarja, ik weet niet.. Hij kan veel dingen niet snappen omdat hij het nooit heeft meegemaakt. Dat kan ik hem niet verwijten. Maar ik weet niet in hoeverre ik hem dingen mag/kan zeggen, over hoe rot het leven kan zijn en wat ik voel. Tuurlijk schrikt hij van mijn gedachten en wordt hij daar niet vrolijk van. Dat wil ik hem liever besparen.
Bij andere mensen heb ik dat ook en daar lukt het goed, om mijzelf en degene die ik zegmaar 'speel' gescheiden te houden. Maar als ik dat bij mijn vriend doe voel ik me inderdaad een leugenaar, het lukt niet bij hem..
@Tired: ja, toen ik verliefd op hem werd, heb ik ook gedacht: is het wel verstandig nu een relatie te beginnen? Maar liefde komt op je pad en is denk ik het mooiste wat er bestaat in het leven. Ik zou erg zonde vinden om het niet te proberen en dat heb ik nu gedaan. Ik wist dat het moeilijk zou worden, maar had het er toen voor over. Nu weet ik het even niet.
Ik werk hard aan mezelf, natuurlijk. Die zin die jij zegt dat je niet van een ander kunt houden als je niet van jezelf houdt klopt in zekere mate. Maar bij mij is het juist zo dat ik veel meer om anderen geef dan om mezelf. Dat probeer ik ook af te leren en om te buigen, maar zover ben ik nog niet. In een relatie is dat moeilijk, maar gelukkig heb ik mijn gezonde verstand er nog wel bij..ook al worden mijn daden vaak bepaald door overspoelende emoties..
Ik zou eerst even willen zeggen dat ik wel begrijp dat het voor mijn vriend ook moeilijk is. Hij is inderdaad jong (net als ik), heeft een zorgeloze jeugd gehad, zorgeloos leven verder en ik help hem niet echt mij te snappen vaak. Dat hij mij niet snapt is natuurlijk gedeeltelijk ook mijn 'schuld', maar zou gewoon willen dat hij dingen zo begreep, zonder dat ik alles moet uitleggen. Zijn woorden tegenover mij, toen ik vertelde dat ik depressief was, waren: hoe kan dat nou, ik kan het bijna niet geloven! Je bent altijd vrolijk, altijd aan het lachen, hoe kun je dan ook depri zijn?
Ja, ik zou het kunnen uitleggen. Maar ik schaam me er nogal voor. Ik schaam me dat ik, volgens mijn psycholoog, ernstig depressief ben. Ik ga naar school elke dag, werk in het weekend, spreek met vriend en vrienden af, ik sport, hoezo depressief? Maar goed, als ik alleen ben, dan gaat het mis. Dan wil ik dood en dat is toch wel een teken aan de wand.
Maar door mijn schaamte heb ik er wel veel moeite mee met anderen (laat staan mijn vriend) over te praten. Ook thuis (ik woon bij stiefouders) levert dit problemen op. Ze snappen niet dat ik depressief ben, ze kunnen het niet snappen omdat ik het niet durf uit te leggen en hun onwetend erover zijn. Ik ben erg bang mensen te verliezen als ze weten dat ik depressief ben en zeker mijn vriend.
Mijn vriend zei zelf wel, toen ik zei dat hij eerst een zorgeloos leventje had, totdat ik kwam, toen zei hij dat hij daar geen problemen mee had. Hij wist wel dat niet iedereen het zo goed had gehad als hem, en dat het een verijking is om te horen dat het ook anders kan gaan. Hij vindt het erg voor me en is boos op de mensen die het mij hebben aangedaan. Maarja, ik weet niet.. Hij kan veel dingen niet snappen omdat hij het nooit heeft meegemaakt. Dat kan ik hem niet verwijten. Maar ik weet niet in hoeverre ik hem dingen mag/kan zeggen, over hoe rot het leven kan zijn en wat ik voel. Tuurlijk schrikt hij van mijn gedachten en wordt hij daar niet vrolijk van. Dat wil ik hem liever besparen.
Bij andere mensen heb ik dat ook en daar lukt het goed, om mijzelf en degene die ik zegmaar 'speel' gescheiden te houden. Maar als ik dat bij mijn vriend doe voel ik me inderdaad een leugenaar, het lukt niet bij hem..
@Tired: ja, toen ik verliefd op hem werd, heb ik ook gedacht: is het wel verstandig nu een relatie te beginnen? Maar liefde komt op je pad en is denk ik het mooiste wat er bestaat in het leven. Ik zou erg zonde vinden om het niet te proberen en dat heb ik nu gedaan. Ik wist dat het moeilijk zou worden, maar had het er toen voor over. Nu weet ik het even niet.
Ik werk hard aan mezelf, natuurlijk. Die zin die jij zegt dat je niet van een ander kunt houden als je niet van jezelf houdt klopt in zekere mate. Maar bij mij is het juist zo dat ik veel meer om anderen geef dan om mezelf. Dat probeer ik ook af te leren en om te buigen, maar zover ben ik nog niet. In een relatie is dat moeilijk, maar gelukkig heb ik mijn gezonde verstand er nog wel bij..ook al worden mijn daden vaak bepaald door overspoelende emoties..
dinsdag 15 januari 2008 om 15:14
Heel herkenbaar Missy.... Ik zal uitleggen wat zo herkenbaar voor mij is. Zelf ben ik chronisch depressief en ook bij mij zien mensen dat nauwelijks. Natuurlijk heb ik hele goede tijden maar de tijden dat ik echt depressief ben zullen mensen dat niet gauw merken. Dit heb ik van vroeger uit geleerd. negatieve emoties mochten wij nooit laten zien....dat was taboe. Positieve emoties mocht je wel laten zien want dat was mooi, leuk en spontaan....
Van buiten kan ik lachen, spontaan zijn maar van binnen kan ik huilen, boos zijn...
Ik ben wel altijd heel open geweest over mijn ziekte, totaal geen schaamtegevoelens dus. Mensen zien dan dat er ook verschil is in de mate waarop iemand met depressiviteit omgaat en dat het dus niet altijd hetzelfde is voor iedereen.
Zelf probeer ik in een slechte periode zoveel mogelijk ritme en tegelmaat te houden dus ook het sporten gaat gewoon door, dan maar op een lager pitje. Dit is denk ik heel belangrijk want als je je laat hangen is het nog veel moeilijker om uit die bodemloze put te komen. Bovendien doet afleiding zoeken het altijd goed.
Je angst om vrienden, kenissen te verliezen is altijd aanwezig als je open bent. Dit ligt niet aan jou Missy. Meestal zijn dat mensen die niet weten hoe ze er mee om moeten gaan...een gevoel van onmacht dus. Zij wijzen je dus niet af om wie jij bent, onthoud dat heel goed!
Je vriend probeert echt zijn best te doen maar nogmaals...het is voor jou al heel moeilijk om het uit te leggen en voor hem nog moeilijker om te snappen..dit is voor hem nieuw maar OOK een gevoel van onmacht.
Mijn ex heeft vorig jaar een depressie gekregen en zei toen dat hij me pas begreep. Hij kon zich er wel een voorstelling van maken hoe ik me voelde maar nu hij zelf een depressie had, voelde hij pas hoe erg dit is....
Een tip: Begin aan een dagboek.....Beschrijf je gevoelens en je gedachten daarbij en bespreek ze met je therapeut.
Liefs
Van buiten kan ik lachen, spontaan zijn maar van binnen kan ik huilen, boos zijn...
Ik ben wel altijd heel open geweest over mijn ziekte, totaal geen schaamtegevoelens dus. Mensen zien dan dat er ook verschil is in de mate waarop iemand met depressiviteit omgaat en dat het dus niet altijd hetzelfde is voor iedereen.
Zelf probeer ik in een slechte periode zoveel mogelijk ritme en tegelmaat te houden dus ook het sporten gaat gewoon door, dan maar op een lager pitje. Dit is denk ik heel belangrijk want als je je laat hangen is het nog veel moeilijker om uit die bodemloze put te komen. Bovendien doet afleiding zoeken het altijd goed.
Je angst om vrienden, kenissen te verliezen is altijd aanwezig als je open bent. Dit ligt niet aan jou Missy. Meestal zijn dat mensen die niet weten hoe ze er mee om moeten gaan...een gevoel van onmacht dus. Zij wijzen je dus niet af om wie jij bent, onthoud dat heel goed!
Je vriend probeert echt zijn best te doen maar nogmaals...het is voor jou al heel moeilijk om het uit te leggen en voor hem nog moeilijker om te snappen..dit is voor hem nieuw maar OOK een gevoel van onmacht.
Mijn ex heeft vorig jaar een depressie gekregen en zei toen dat hij me pas begreep. Hij kon zich er wel een voorstelling van maken hoe ik me voelde maar nu hij zelf een depressie had, voelde hij pas hoe erg dit is....
Een tip: Begin aan een dagboek.....Beschrijf je gevoelens en je gedachten daarbij en bespreek ze met je therapeut.
Liefs
dinsdag 15 januari 2008 om 18:55
eey bosaapje,
als je chronisch depressief bent, denk ik inderdaad dat je me goed zult begrijpen. Het onbegrip vanuit de omgeving, het doorworstelen van de dagen. En wel vrolijk doen, maar ondertussen. Ik heb dat ook wat jij zegt! Van binnenuit kapot, maar van buitenaf stralen. Natuurlijk snappen mensen dat niet, want hoe kan dat nou? En ik wil ook niet zeggen, ik heb een masker op, ook al is dat zo, maar dat vind ik ook zo rot om te zeggen.
Dat gevoel van onmacht, dat klopt denk ik wel. Maar wat doe je eraan, want je blijft onmachtig. Mensen kunnen mij niet opvrolijken, niet écht. Alleen dat willen ze wel..
Ik heb een dagboek (gevoelens bijhouden) en bespreek dat met mn psycholoog.
als je chronisch depressief bent, denk ik inderdaad dat je me goed zult begrijpen. Het onbegrip vanuit de omgeving, het doorworstelen van de dagen. En wel vrolijk doen, maar ondertussen. Ik heb dat ook wat jij zegt! Van binnenuit kapot, maar van buitenaf stralen. Natuurlijk snappen mensen dat niet, want hoe kan dat nou? En ik wil ook niet zeggen, ik heb een masker op, ook al is dat zo, maar dat vind ik ook zo rot om te zeggen.
Dat gevoel van onmacht, dat klopt denk ik wel. Maar wat doe je eraan, want je blijft onmachtig. Mensen kunnen mij niet opvrolijken, niet écht. Alleen dat willen ze wel..
Ik heb een dagboek (gevoelens bijhouden) en bespreek dat met mn psycholoog.
