Relaties
alle pijlers
Uit elkaar gaan of nog eens proberen
dinsdag 16 juli 2024 om 15:07
Kleine disclaimer: De titel kan ik helaas niet meer veranderen. Ik bedoelde niet te zeggen dat ik serieus twijfel aan mijn keuze. Maar soms zijn er momenten dat ik dat wel doe. Dat maakt me alleen maar een mens. En naïef, maargoed, dat is inmiddels bekend.
Zes jaar geleden ontmoette ik de vader van mijn kind. In het begin woonden we erg snel samen, waardoor er struggles waren maar dit hebben we samen weten te overwinnen. Inmiddels hebben we een zoontje van 3.
Na mijn bevalling kwam onze relatie onder druk te staan. Logisch ook na zo'n grote verandering, maar waar ik vooral tegenaan liep was dat ik een pittig herstel had van de bevalling en mijn partner eigenlijk snel zijn leven weer oppakte; rondjes op de motor rijden, bij vrienden langs, er even tussenuit. Daar had hij veel behoefte aan gaf hij aan alleen kon ik dat niet omdat ik en veel pijn had en borstvoeding gaf, waardoor er veel op mijn schouders kwam. Hier hebben we nieuwe afspraken over gemaakt en toen is het wel weer goed gekomen. Totdat mijn partner woedeaanvallen kreeg, wat na de derde keer een grens overging voor mij. We zijn toen uit elkaar gegaan. Hij bleef in zijn koopwoning (staat op zijn naam) en ik kreeg een huurwoning. Al heel snel kreeg hij een nieuwe vriendin, die al snel bij hem introk, binnen twee weken, met haar kind. Ons zoontje is toen veel te snel aan haar voorgesteld en zij woonde daar, dus als ons zoontje een weekend bij zijn vader was, was zij daar ook. Mijn zoontje was daar erg van van streek. Ons uit elkaar gaan veranderde snel in een ''vechtscheiding'', mede doordat ons zoontje niet meer dan 1 nacht bij zijn vader kon blijven slapen, omdat hij nog maar 1,5 was en mijn partner het daar niet mee eens was.
Fast forward, die relatie hield geen stand, partner en ik kwamen weer bij elkaar en dat liep eigenlijk hartstikke goed. Ik nam verantwoordelijkheid voor fouten die ik had gemaakt. Hij deed dat eigenlijk niet, in zijn ogen lag alles aan mij. Ik had dat toen al als een grote rode vlag moeten zien maar negeerde het. Als hij even ruimte nodig had, ging hij naar zijn eigen huis en ik vond dit ook fijn. Eenmaal een jaar verder, woonde hij eigenlijk praktisch in mijn huurappartement omdat we altijd bij mij waren met zijn drieën. Happy family, zou je denken. Ik hoopte op een huwelijksaanzoek toen we twee weken naar Italië gingen. Dit gebeurde echter maar niet, en teleurgesteld begon ik het gesprek hierover met mijn partner. Hij reageerde laconiek en zei: ''Ga je nu elke vakantie smachtend afwachten tot ik je vraag?''. Dit voelde echt aan als een dolk in mijn hart en was enorm kwetsend.
Toen de man van mijn nichtje onverwachts overleed, maakte dat veel indruk op me. Ik besefte me dat het leven zo voorbij kan zijn en dat als mijn partner iets zou overkomen, ik met niets achter zou blijven. We waren immers niet getrouwd en hadden geen samenlevingscontract, we woonden nog steeds apart van elkaar. Ik begon nog eens het gesprek over samenwonen en trouwen. Mijn partner zei dit absoluut niet te willen en er niet mee bezig te zijn. Dat hij het fijn vind om apart van elkaar te wonen en er rekening mee houd dat we misschien wel weer uit elkaar gaan! Dit kwam totaal onverwachts voor mij; we hadden het vaker gehad over trouwen en het er serieus over gehad, wat voor soort bruiloft we dan zouden willen etcetera. Ook zei hij misschien wel nooit te willen trouwen en misschien ook wel geen kinderen meer te willen. Ik stond echt perplex. Hij vond het wel prima zo, latten en naar zijn eigen huis kunnen wanneer hij dat wil. Hij is de vrije vogel in de relatie. Hij gaat alleen naar verjaardagen van vrienden en ik blijf dan thuis met ons zoontje. Hij zou niet met het idee komen om oppas te regelen en samen te gaan. Het ergste is nog, dat ik het meeste betaalde van de boodschappen en hij erg moeilijk deed als ik vroeg of hij ook wat wilde betalen. Zelfs als het om kleding of schoenen ging voor ons kind. Het balletje ging steeds meer rollen bij mij, en ik dacht, ja, dit is wel erg makkelijk zo voor hem.. Ik ben met ons kind thuis als hij ergens naartoe wilt, hij gaat naar zijn eigen huis als het even niet zo ''gezellig'' is tussen ons, zoals hij dat zelf zegt, ik draag de kosten voor boodschappen en ons kind en hij heeft alle vrijheid van de wereld. Ik heb voor mijn verjaardag afgelopen april niet eens een verjaardagscadeautje van hem gehad. Helemaal niks, noppes, nada. Ik kan me niet eens meer herinneren of hij me gefeliciteerd heeft. Op zijn verjaardag heb ik een verassingsfeestje georganiseerd, een bbq, dure cadeau's gehaald, vrienden uitgenodigd. En ik krijg helemaal niks. Op vaderdag ben ik een hele middag aan het knutselen geweest met ons zoontje om iets leuks voor mijn partner te maken, en toen kwam ik er later achter dat hij met een vriendin van me een broodje heeft gegeten, terwijl hij dus ook bij ons had kunnen zijn, bij zijn gezin. Ik ben hier kapot van, in de war, teleurgesteld, gekwetst. Ik had alles zo anders voor me gezien. En af en toe denk ik nog, ja, moet ik het niet nog proberen? Moeten we niet in relatietherapie? Maar anderzijds vind ik dat ik zoveel beter verdien. Iemand die echt voor me gaat.
Ik heb de relatie verbroken. En gezegd dat ik samen wil zijn met iemand die ook echt bij mij wil zijn. Bij zijn gezin. Die voor me gaat en me waardeert. Ik stop al mijn tijd en energie in de relatie maar krijg het niet terug. Omdat ik een loyaal persoon ben, is deze beslissing heel moeilijk voor me. Toen we weer samen kwamen, beloofde ik mezelf om het nooit meer zo ver te laten komen. Maar nu duwt hij me zo weg, gaat hij zo zijn eigen gang, zonder rekening te houden met mij, dat ik geen keus heb voor mijn gevoel. En ook dat doet pijn en voelt als verraad aan mezelf.
Pfoe. Iemand tips? Hulp? Advies?
Zes jaar geleden ontmoette ik de vader van mijn kind. In het begin woonden we erg snel samen, waardoor er struggles waren maar dit hebben we samen weten te overwinnen. Inmiddels hebben we een zoontje van 3.
Na mijn bevalling kwam onze relatie onder druk te staan. Logisch ook na zo'n grote verandering, maar waar ik vooral tegenaan liep was dat ik een pittig herstel had van de bevalling en mijn partner eigenlijk snel zijn leven weer oppakte; rondjes op de motor rijden, bij vrienden langs, er even tussenuit. Daar had hij veel behoefte aan gaf hij aan alleen kon ik dat niet omdat ik en veel pijn had en borstvoeding gaf, waardoor er veel op mijn schouders kwam. Hier hebben we nieuwe afspraken over gemaakt en toen is het wel weer goed gekomen. Totdat mijn partner woedeaanvallen kreeg, wat na de derde keer een grens overging voor mij. We zijn toen uit elkaar gegaan. Hij bleef in zijn koopwoning (staat op zijn naam) en ik kreeg een huurwoning. Al heel snel kreeg hij een nieuwe vriendin, die al snel bij hem introk, binnen twee weken, met haar kind. Ons zoontje is toen veel te snel aan haar voorgesteld en zij woonde daar, dus als ons zoontje een weekend bij zijn vader was, was zij daar ook. Mijn zoontje was daar erg van van streek. Ons uit elkaar gaan veranderde snel in een ''vechtscheiding'', mede doordat ons zoontje niet meer dan 1 nacht bij zijn vader kon blijven slapen, omdat hij nog maar 1,5 was en mijn partner het daar niet mee eens was.
Fast forward, die relatie hield geen stand, partner en ik kwamen weer bij elkaar en dat liep eigenlijk hartstikke goed. Ik nam verantwoordelijkheid voor fouten die ik had gemaakt. Hij deed dat eigenlijk niet, in zijn ogen lag alles aan mij. Ik had dat toen al als een grote rode vlag moeten zien maar negeerde het. Als hij even ruimte nodig had, ging hij naar zijn eigen huis en ik vond dit ook fijn. Eenmaal een jaar verder, woonde hij eigenlijk praktisch in mijn huurappartement omdat we altijd bij mij waren met zijn drieën. Happy family, zou je denken. Ik hoopte op een huwelijksaanzoek toen we twee weken naar Italië gingen. Dit gebeurde echter maar niet, en teleurgesteld begon ik het gesprek hierover met mijn partner. Hij reageerde laconiek en zei: ''Ga je nu elke vakantie smachtend afwachten tot ik je vraag?''. Dit voelde echt aan als een dolk in mijn hart en was enorm kwetsend.
Toen de man van mijn nichtje onverwachts overleed, maakte dat veel indruk op me. Ik besefte me dat het leven zo voorbij kan zijn en dat als mijn partner iets zou overkomen, ik met niets achter zou blijven. We waren immers niet getrouwd en hadden geen samenlevingscontract, we woonden nog steeds apart van elkaar. Ik begon nog eens het gesprek over samenwonen en trouwen. Mijn partner zei dit absoluut niet te willen en er niet mee bezig te zijn. Dat hij het fijn vind om apart van elkaar te wonen en er rekening mee houd dat we misschien wel weer uit elkaar gaan! Dit kwam totaal onverwachts voor mij; we hadden het vaker gehad over trouwen en het er serieus over gehad, wat voor soort bruiloft we dan zouden willen etcetera. Ook zei hij misschien wel nooit te willen trouwen en misschien ook wel geen kinderen meer te willen. Ik stond echt perplex. Hij vond het wel prima zo, latten en naar zijn eigen huis kunnen wanneer hij dat wil. Hij is de vrije vogel in de relatie. Hij gaat alleen naar verjaardagen van vrienden en ik blijf dan thuis met ons zoontje. Hij zou niet met het idee komen om oppas te regelen en samen te gaan. Het ergste is nog, dat ik het meeste betaalde van de boodschappen en hij erg moeilijk deed als ik vroeg of hij ook wat wilde betalen. Zelfs als het om kleding of schoenen ging voor ons kind. Het balletje ging steeds meer rollen bij mij, en ik dacht, ja, dit is wel erg makkelijk zo voor hem.. Ik ben met ons kind thuis als hij ergens naartoe wilt, hij gaat naar zijn eigen huis als het even niet zo ''gezellig'' is tussen ons, zoals hij dat zelf zegt, ik draag de kosten voor boodschappen en ons kind en hij heeft alle vrijheid van de wereld. Ik heb voor mijn verjaardag afgelopen april niet eens een verjaardagscadeautje van hem gehad. Helemaal niks, noppes, nada. Ik kan me niet eens meer herinneren of hij me gefeliciteerd heeft. Op zijn verjaardag heb ik een verassingsfeestje georganiseerd, een bbq, dure cadeau's gehaald, vrienden uitgenodigd. En ik krijg helemaal niks. Op vaderdag ben ik een hele middag aan het knutselen geweest met ons zoontje om iets leuks voor mijn partner te maken, en toen kwam ik er later achter dat hij met een vriendin van me een broodje heeft gegeten, terwijl hij dus ook bij ons had kunnen zijn, bij zijn gezin. Ik ben hier kapot van, in de war, teleurgesteld, gekwetst. Ik had alles zo anders voor me gezien. En af en toe denk ik nog, ja, moet ik het niet nog proberen? Moeten we niet in relatietherapie? Maar anderzijds vind ik dat ik zoveel beter verdien. Iemand die echt voor me gaat.
Ik heb de relatie verbroken. En gezegd dat ik samen wil zijn met iemand die ook echt bij mij wil zijn. Bij zijn gezin. Die voor me gaat en me waardeert. Ik stop al mijn tijd en energie in de relatie maar krijg het niet terug. Omdat ik een loyaal persoon ben, is deze beslissing heel moeilijk voor me. Toen we weer samen kwamen, beloofde ik mezelf om het nooit meer zo ver te laten komen. Maar nu duwt hij me zo weg, gaat hij zo zijn eigen gang, zonder rekening te houden met mij, dat ik geen keus heb voor mijn gevoel. En ook dat doet pijn en voelt als verraad aan mezelf.
Pfoe. Iemand tips? Hulp? Advies?
flowersinbloom wijzigde dit bericht op 16-07-2024 19:02
Reden: Onduidelijke titel
Reden: Onduidelijke titel
2.30% gewijzigd
dinsdag 16 juli 2024 om 15:58
dinsdag 16 juli 2024 om 16:07
Ik zou dat eens in je kind gaan steken, die heeft al zoveel te verduren gehad.Ik stop al mijn tijd en energie in de relatie maar krijg het niet terug
Je zegt dat je verantwoordelijkheid hebt genomen voor de fouten die je maakte. Ik denk dat je de grootste fout nog onder ogen moet zien én erkennen: dat je steeds weer hoop houdt, terwijl je beter weet. Kijk eens goed snel - in elk geval in dit verhaal- het van een vechtscheiding naar een heel fijne relatie gaat. Ik denk dat je jezelf daar al voor de gek hield.
Je staat perplex dat hij geen kinderen meer wil. Ik sta eigenlijk perplex dat je uberhaupt nog over kinderen met deze man nadenkt. Hij is voor jullie zoontje al niet bepaald de vader van het jaar.
Wees jij dan in elk geval de ouder bij wie kind op 1 staat.
dinsdag 16 juli 2024 om 16:11
Ik denk dat je gewoon nog een tweede ronde nodig had om je echt te beseffen dat deze vent je niet gaat geven wat je zoekt. Imo vraag je ook niets teveel. Met deze vent zou ik het zeker geen derde keer proberen.
En ik zou werk maken van kinderalimentatie. Die vent kwam er bij mij niet mee weg om te kunnen aanwaaien wanneer hij wilde met 0,0 kosten. Dikke doei. Daar ben je nu nog niet mee bezig maar ik zou dit wel in je achterhoofd houden.
En ik zou werk maken van kinderalimentatie. Die vent kwam er bij mij niet mee weg om te kunnen aanwaaien wanneer hij wilde met 0,0 kosten. Dikke doei. Daar ben je nu nog niet mee bezig maar ik zou dit wel in je achterhoofd houden.
dinsdag 16 juli 2024 om 16:11
Ik vind hem best duidelijk in wat je van hem kan verwachten.
Hij vindt jou vooral leuk voor wat je voor hem kunt zijn. Jij hoeft voor jezelf niets te verwachten.
Lekker alleen in zijn vrijgezellenstek, seks en gezinnetje op afroep beschikbaar voor als hij daar eens zin in heeft.
Deze man ziet helemaal geen noodzaak om te veranderen. Als jij hem niet terug wil, zoekt hij wel een andere.
Hij vindt jou vooral leuk voor wat je voor hem kunt zijn. Jij hoeft voor jezelf niets te verwachten.
Lekker alleen in zijn vrijgezellenstek, seks en gezinnetje op afroep beschikbaar voor als hij daar eens zin in heeft.
Deze man ziet helemaal geen noodzaak om te veranderen. Als jij hem niet terug wil, zoekt hij wel een andere.
dinsdag 16 juli 2024 om 16:15
andnowwedance schreef: ↑16-07-2024 16:07Ik zou dat eens in je kind gaan steken, die heeft al zoveel te verduren gehad.
Je zegt dat je verantwoordelijkheid hebt genomen voor de fouten die je maakte. Ik denk dat je de grootste fout nog onder ogen moet zien én erkennen: dat je steeds weer hoop houdt, terwijl je beter weet. Kijk eens goed snel - in elk geval in dit verhaal- het van een vechtscheiding naar een heel fijne relatie gaat. Ik denk dat je jezelf daar al voor de gek hield.
Je staat perplex dat hij geen kinderen meer wil. Ik sta eigenlijk perplex dat je uberhaupt nog over kinderen met deze man nadenkt. Hij is voor jullie zoontje al niet bepaald de vader van het jaar.
Wees jij dan in elk geval de ouder bij wie kind op 1 staat.
Dankjewel voor je reactie, dit had ik zo nodig om te horen!!
Steek is stak hoor, mijn zoontje krijgt zeker alle aandacht en liefde om dit te verwerken. We doen veel leuke dingen samen.
Ik heb mezelf inderdaad heel lang voor de gek gehouden en het beeld in mijn hoofd veel mooier geschetst dan het eigenlijk was. Pijnlijke les dit.
dinsdag 16 juli 2024 om 16:18
Ik snap hem wel. Hij heeft het beste van 2 werelden, een vrouw die "hoe hoog?" vraagt als hij "spring" zegt en staat het hem niet aan dan hoepelt hij weer lekker op naar zijn eigen toko.
Jij doet alles voor hem en hij laat het zich heerlijk aanleunen.
Als dit is wat je wil, meid, ga dan lekker voor ronde 4, waarom ook niet!
Vind je jezelf iets meer waard dan dit, hou het dan zoals het nu is. Over uit op klaar niks nada.
Jij doet alles voor hem en hij laat het zich heerlijk aanleunen.
Als dit is wat je wil, meid, ga dan lekker voor ronde 4, waarom ook niet!
Vind je jezelf iets meer waard dan dit, hou het dan zoals het nu is. Over uit op klaar niks nada.
.
dinsdag 16 juli 2024 om 16:19
Alimentatie stond er gelukkig nog van de vorige breuk. Die had ik alleen verlaagd maar is nu weer terug naar het oude bedrag. Dankjewel voor je reactielemoos2 schreef: ↑16-07-2024 16:11Ik denk dat je gewoon nog een tweede ronde nodig had om je echt te beseffen dat deze vent je niet gaat geven wat je zoekt. Imo vraag je ook niets teveel. Met deze vent zou ik het zeker geen derde keer proberen.
En ik zou werk maken van kinderalimentatie. Die vent kwam er bij mij niet mee weg om te kunnen aanwaaien wanneer hij wilde met 0,0 kosten. Dikke doei. Daar ben je nu nog niet mee bezig maar ik zou dit wel in je achterhoofd houden.
dinsdag 16 juli 2024 om 16:23
Heb je dat ook wettelijk (alimentatie en ouderschapsplan) geregeld of hebben jullie een 'afspraak' hierover gemaakt? Ik zou dit zo goed mogelijk dicht timmeren.Flowersinbloom schreef: ↑16-07-2024 16:19Alimentatie stond er gelukkig nog van de vorige breuk. Die had ik alleen verlaagd maar is nu weer terug naar het oude bedrag. Dankjewel voor je reactie
dinsdag 16 juli 2024 om 16:25
Laat het zo, het is nu uit, toch? Goede beslissing, lijkt me. Het is niet raar om een gezin te willen vormen met iemand die dat ook wil. Dat is hij niet. Je hebt het hem wel erg makkelijk gemaakt met alles, daar zou ik nu mee stoppen. Hij mag dan niet meer je partner zijn, maar hij is wel nog steeds vader. Die verantwoordelijkheid zou hij wel moeten nemen, financieel en in fysieke zorg voor jullie kind. Maak daar goede afspraken over, desnoods met een mediator. Laat het niet nogmaals een vechtscheiding worden.
Sterkte, want verdrietig is het wel.
Sterkte, want verdrietig is het wel.
dinsdag 16 juli 2024 om 16:32
Wat een afschúwelijke man. Ik snap werkelijk niet waarom je ook maar iets in deze vent ziet, anders dan dat hij de vader van je kind is.
Echt meid, R E N N E N en nooit meer omkijken. Je verdient echt wel beter dan dit.
Echt meid, R E N N E N en nooit meer omkijken. Je verdient echt wel beter dan dit.
"Wine in the morning, and some breakfast at night. Oh baby, I'm beginning to see the light!"
dinsdag 16 juli 2024 om 16:35
Precies wat Dropdrop zegt. Hij houdt niet van jou, maar hij houdt van wat jij hem biedt. Hij kan koning zijn in zijn eigen koningkrijk, een vrouw en seks als het het uitkomt, zijn ego hoog houden door het hebben van een gezin, maar er verder niks voor hoeven laten.Dropdrop schreef: ↑16-07-2024 16:11Ik vind hem best duidelijk in wat je van hem kan verwachten.
Hij vindt jou vooral leuk voor wat je voor hem kunt zijn. Jij hoeft voor jezelf niets te verwachten.
Lekker alleen in zijn vrijgezellenstek, seks en gezinnetje op afroep beschikbaar voor als hij daar eens zin in heeft.
Deze man ziet helemaal geen noodzaak om te veranderen. Als jij hem niet terug wil, zoekt hij wel een andere.
Jij en zoon zijn niet zijn prioriteit en hij heeft jullie (maar iig jou) ingewisseld als er een ander voorbij komt die hem minimaal hetzelfde biedt, geen eisen en wel de lusten. Ik snap dan ook niet dat je uberhaupt overwoog om met hem te trouwen en nog meer kinderen te krijgen. Je hóeft geen deurmat te zijn he.
dinsdag 16 juli 2024 om 16:39
Waarom stel je jezelf de vraag uit elkaar gaan of opnieuw proberen? Te tijd heeft uitgewezen dat het (eigenlijk al vanaf het begin) niet werkt.
Het is nu over en dat zou ik zo laten. Door zo over je heen te laten lopen en het steeds opnieuw te proberen zal hij echt niet veranderen. Bovendien is dit voor jullie zoontje ontzettend verwarrend.
Je ex is heel. duidelijk hij wil niet trouwen en geen kindje meer en ik denk dat je dit ook helemaal niet zou moeten willen met hem. Waarom wil je trouwen (en je vastleggen) met iemand die je eigenlijk alleen maar misbruik van je maakt? Door te trouwen veranderen jullie als persoon niet en de situatie veranderd niet. Buiten dat een huwelijk een hoop geld kost en scheiden echt geen goedkope prettige bezigheid is.
Het is nu over en dat zou ik zo laten. Door zo over je heen te laten lopen en het steeds opnieuw te proberen zal hij echt niet veranderen. Bovendien is dit voor jullie zoontje ontzettend verwarrend.
Je ex is heel. duidelijk hij wil niet trouwen en geen kindje meer en ik denk dat je dit ook helemaal niet zou moeten willen met hem. Waarom wil je trouwen (en je vastleggen) met iemand die je eigenlijk alleen maar misbruik van je maakt? Door te trouwen veranderen jullie als persoon niet en de situatie veranderd niet. Buiten dat een huwelijk een hoop geld kost en scheiden echt geen goedkope prettige bezigheid is.
dinsdag 16 juli 2024 om 16:42
Ik zou het ook echt als twee aparte zaken zien: hij is niet meer jouw partner, maar hij is de vader van je kindje. Leg de focus daar op. Probeer samen goede ouders te zijn, maar laat de liefde los. Die liefde is voorbij.
dinsdag 16 juli 2024 om 16:49
Je gezin dat zijn je zoon en jij. Hij komt langs als het hem uitkomt en dan nog alleen als jij gezellig doet. Dat is geen gezonde relatie. Niet voor jou, niet voor je kind. Trek grenzen en hou je daar aan. Je hield de situatie zelf mede in stand. Het is tijd dat het nu stopt en jij aan jezelf en jullie zoon gaat denken.
Als je minder wil moeten, moet je minder willen.
dinsdag 16 juli 2024 om 16:51
Dankjewel lieverd.
Omgangsregeling is al geregeld en de alimentatie is ook al via een mediator geregeld, nog van de laatste breuk. Dat hoef ik niet allemaal opnieuw te regelen omdat we niet officieel weer bij elkaar waren.
dinsdag 16 juli 2024 om 16:53
Yes. DankjewelPimpelmeesje87 schreef: ↑16-07-2024 16:42Ik zou het ook echt als twee aparte zaken zien: hij is niet meer jouw partner, maar hij is de vader van je kindje. Leg de focus daar op. Probeer samen goede ouders te zijn, maar laat de liefde los. Die liefde is voorbij.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
